Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

Vertaald door: Michelle Berlijn Nagekeken door: Els De Keyser

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

Ik werk al zeven jaar als medisch technicus in Suffolk County in New York.

I've been a first responder in a number of incidents

Ik ben vaak de eerste hulpverlener

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

bij incidenten variërend van auto-ongelukken tot de orkaan Sandy.

If you are like most people, death might be

Jullie grootste angst is wellicht

one of your greatest fears.

de dood, zoals bij de meeste mensen.

Some of us will see it coming.

Sommigen van ons zullen het zien aan komen en anderen niet.

Some of us won't.

There is a little-known documented medical term

Er bestaat een niet zo bekende medische term

called impending doom.

genaamd naderend onheil.

It's almost a symptom.

Het is bijna een symptoom.

As a medical provider, I'm trained to respond

Als hulpverlener, ben ik getraind

to this symptom like any other,

om hierop te reageren.

so when a patient having a heart attack looks at me

Als een patiënt met een hartaanval

and says, "I'm going to die today,"

me aankijkt en zegt: "Ik ga vandaag dood,"

we are trained to reevaluate the patient's condition.

dan zijn we getraind om de toestand van de patiënt opnieuw te evalueren.

Throughout my career, I have responded

Gedurende mijn carrière, heb ik zorg verleend

to a number of incidents where the patient

bij meerdere incidenten waarbij patiënten

had minutes left to live

nog maar even te leven hadden

and there was nothing I could do for them.

en er was niks meer dat ik voor ze kon doen.

With this, I was faced with a dilemma:

Hiermee stond ik voor een dilemma.

Do I tell the dying that they are about to face death,

Vertel ik de stervende dat hij dood zal gaan,

or do I lie to them to comfort them?

of lieg ik om hem gerust te stellen?

Early in my career, I faced this dilemma

In het begin van mijn carriëre,

by simply lying.

koos ik ervoor om te liegen.

I was afraid.

Ik was bang.

I was afraid if I told them the truth,

Ik was bang dat als ik de waarheid vertelde,

that they would die in terror, in fear,

dat ze bang dood zouden gaan,

just grasping for those last moments of life.

grijpend naar dat laatste moment.

That all changed with one incident.

Dat veranderde allemaal bij één incident.

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

Vijf jaar geleden, hielp ik bij een motorongeluk.

The rider had suffered critical, critical injuries.

De bestuurder had ernstige verwondingen opgelopen.

As I assessed him, I realized that there was nothing

Terwijl ik hem behandelde, realiseerde ik

that could be done for him,

dat het te laat was.

and like so many other cases, he looked me in the eye

Zoals bij vele andere gevallen, keek hij me aan

and asked that question: "Am I going to die?"

en vroeg me: "Ga ik dood?"

In that moment, I decided to do something different.

Op dat moment besloot ik wat anders te doen.

I decided to tell him the truth.

Ik besloot hem de waarheid te vertellen.

I decided to tell him that he was going to die

Om hem te vertellen dat hij dood zou gaan

and that there was nothing I could do for him.

en dat ik niks meer voor hem kon doen.

His reaction shocked me to this day.

Vandaag de dag ben ik nog steeds in shock om zijn reactie.

He simply laid back and had a look

Hij ontspande zich

of acceptance on his face.

en leek dit te accepteren.

He was not met with that terror or fear

Hij was niet bang of angstig

that I thought he would be.

zoals ik dacht dat hij zou zijn.

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

Hij lag daar gewoon, en in zijn ogen

I saw inner peace and acceptance.

zag ik innerlijke rust en acceptatie.

From that moment forward, I decided

Vanaf dat moment besloot ik

it was not my place to comfort the dying with my lies.

dat het niet aan mij was om stervenden gerust te stellen met mijn leugens.

Having responded to many cases since then

In velen gevallen sindsdien

where patients were in their last moments

waarin patiënten stervende waren

and there was nothing I could do for them,

en ik niks meer voor ze kon doen,

in almost every case,

hadden bijna alle patiënten

they have all had the same reaction to the truth,

dezelfde reactie op de waarheid:

of inner peace and acceptance.

innerlijke rust en acceptatie.

In fact, there are three patterns

Er zijn in feite drie patronen

I have observed in all these cases.

die ik heb geobserveerd in deze gevallen.

The first pattern always kind of shocked me.

Het eerste patroon shockeert me altijd een beetje.

Regardless of religious belief or cultural background,

Ongeacht geloof of cultuur,

there's a need for forgiveness.

is er behoefte aan vergeving.

Whether they call it sin

Of het nou zondigen is,

or they simply say they have a regret,

of ze zeggen gewoon dat ze spijt hebben,

their guilt is universal.

hun schuldgevoel is universeel.

I had once cared for an elderly gentleman

Ik heb een keer een oude man

who was having a massive heart attack.

met een hartaanval geholpen.

As I prepared myself and my equipment

Ik bereidde mijzelf en de apparatuur voor

for his imminent cardiac arrest,

op zijn opkomende hartstilstand,

I began to tell the patient of his imminent demise.

en lichtte de patiënt in over zijn dreigende einde.

He already knew by my tone of voice and body language.

Hij wist het al door mijn stemgeluid en lichaamstaal.

As I placed the defibrillator pads on his chest,

Terwijl ik de elektroden van de defibrillator

prepping for what was going to happen,

op zijn borst plaatste om te zien wat er zou gebeuren,

he looked me in the eye and said,

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

"Had ik maar meer tijd met mijn kinderen en kleinkinderen

instead of being selfish with my time."

doorgebracht inplaats van zo egoïstisch te zijn met mijn tijd."

Faced with imminent death,

Oog in oog met de dood

all he wanted was forgiveness.

vroeg hij alleen maar om vergeving.

The second pattern I observe

Het tweede patroon dat ik observeer

is the need for remembrance.

is de behoefte om herinnerd te worden.

Whether it was to be remembered in my thoughts

Of het nou in mijn herinnering was

or their loved ones', they needed to feel

of in die van hun geliefden,

that they would be living on.

ze wilden weten of ze zouden doorleven.

There's a need for immortality

Er is behoefte aan onsterfelijkheid

within the hearts and thoughts of their loved ones,

in het hart en de gedachten van hun geliefden,

myself, my crew, or anyone around.

van mij, mijn ploeg, of wie dan ook.

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

Ontelbare keren heeft een patiënt me aangekeken

and say, "Will you remember me?"

en gevraagd: "Zul je je mij herinneren?"

The final pattern I observe

Het laatste patroon dat ik observeer

always touched me the deepest, to the soul.

raakt me het diepst, tot mijn ziel.

The dying need to know that their life had meaning.

Wie sterft, wil weten dat zijn leven zinvol was.

They need to know that they did not waste their life

Dat ze hun leven niet hebben verspild

on meaningless tasks.

aan zinloze dingen.

This came to me very, very early in my career.

Dit overkwam me op een heel vroeg punt in mijn carrière.

I had responded to a call.

Ik reageerde op een oproep.

There was a female in her late 50s

Er was een vrouw van eind 50.

severely pinned within a vehicle.

Ze zat vastgeklemd in een voertuig.

She had been t-boned at a high rate of speed,

Ze was tegen hoge snelheid verongelukt

critical, critical condition.

en ze was in kritieke toestand.

As the fire department worked to remove her from the car,

Terwijl de brandweer haar uit de auto probeerde te redden,

I climbed in to begin to render care.

As we talked, she had said to me,

Terwijl we praatten, zei ze tegen me:

"There was so much more I wanted to do with my life."

"Ik had nog zoveel willen doen met mijn leven."

She had felt she had not left her mark on this Earth.

Ze vond dat ze haar stempel niet had gezet in deze wereld.

As we talked further, it would turn out

Na een langer gesprek kwam ik erachter

that she was a mother of two adopted children

dat ze twee kinderen had geadopteerd

who were both on their way to medical school.

die allebei een medische opleiding deden.

Because of her, two children

Door haar hebben twee kinderen

had a chance they never would have had otherwise

een kans gehad die ze anders niet zouden hebben gehad

and would go on to save lives in the medical field

en zouden nu dokters worden

as medical doctors.

en levens gaan redden.

It would end up taking 45 minutes

Na 45 minuten lukte het

to free her from the vehicle.

om haar uit het voertuig te bevrijden.

However, she perished prior to freeing her.

Helaas is ze toch om het leven gekomen.

I believed what you saw in the movies:

Ik geloofde wat je in films ziet:

when you're in those last moments

dat in je laatste minuten

that it's strictly terror, fear.

alleen maar bang bent.

I have come to realize, regardless of the circumstance,

Ik heb ontdekt dat, ongeacht de omstandigheden,

it's generally met with peace and acceptance,

je vrede en acceptatie voelt,

that it's the littlest things, the littlest moments,

dat het de kleinste dingen zijn, de kleinste momenten

the littlest things you brought into the world

de kleinste dingen die je in de wereld hebt gebracht

that give you peace in those final moments.

die je vrede geven in die laatste minuten.

Thank you.

Dank jullie wel.

(Applause)