Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Bank Light

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

ผมทำหน้าที่ผู้รับผิดชอบเคสผู้ป่วยฉุกเฉิน มาเป็นเวลา 7 ปี ในนิวยอร์ก

I've been a first responder in a number of incidents

ผมเป็นผู้รับผู้ป่วยรายแรก ในเหตุการณ์หลายต่อหลายครั้ง

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ต่างๆ หรือ ผู้บาดเจ็บจากพายุเฮอร์ริเคนแซนดี้

If you are like most people, death might be

ถ้าคุณเป็นเหมือนคนอีกหลายๆคน

one of your greatest fears.

ความตาย อาจเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

Some of us will see it coming.

บางคนรู้ว่ามันกำลังจะมาถึง

Some of us won't.

บางคนก็ไม่รู้

There is a little-known documented medical term

มีเอกสารทางการแพทย์ที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก ชิ้นหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่อง

called impending doom.

ความตายที่กำลังจะมาถึง

It's almost a symptom.

เราจะเรียกว่า มันเป็นโรคชนิดหนึ่งก็ได้

As a medical provider, I'm trained to respond

ในฐานะผู้ให้การรักษา ผมถูกฝึกให้

to this symptom like any other,

ทำการรักษาโรค หรืออาการเหล่านี้ เช่นเดียวกับโรคและอาการอื่นๆ

so when a patient having a heart attack looks at me

ดังนั้น เมื่อคนไข้ที่มีอาการหัวใจวาย มองมาที่ผม

and says, "I'm going to die today,"

แล้วถามว่า "ตอนนี้ ฉัน/ผม กำลังจะตายใช่ไหม"

we are trained to reevaluate the patient's condition.

เราถูกฝึกให้ประเมินสถานการณ์ของคนไข้

Throughout my career, I have responded

และตลอดเวลาที่ผมทำอาชีพนี้ ผมต้องให้คำตอบ

to a number of incidents where the patient

กับคนไข้มากมาย ในสถานการณ์

had minutes left to live

ที่ผู้ป่วยเหลือเวลาในชีวิตอีกไม่กี่นาที

and there was nothing I could do for them.

และผมไม่สามารถที่จะช่วยอะไรพวกเขาได้อีก

With this, I was faced with a dilemma:

เมื่อมาถึงจุดนี้ ผมมีอยู่สองทางเลือก

Do I tell the dying that they are about to face death,

ผมจะบอกกับคนไข้ว่าเขากำลังจะตาย

or do I lie to them to comfort them?

หรือผมจะโกหกพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสบายใจ

Early in my career, I faced this dilemma

ในช่วงแรกที่ผมทำอาชีพนี้ เมื่อผมเจอกับทางเลือกสองทาง

by simply lying.

ผมเลือกที่จะโกหก

I was afraid.

ผมกลัว

I was afraid if I told them the truth,

ผมกลัวว่า ถ้าผมบอกความจริง

that they would die in terror, in fear,

พวกเขาจะเสียชีวิตไปพร้อมกับความกลัว

just grasping for those last moments of life.

และพยายามตะเกียกตะกาย ในวาระสุดท้ายของชีวิต

That all changed with one incident.

ความคิดของผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพราะเหตุการณ์หนึ่ง

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมได้รับคนไข้ที่ประสบอุบัติเหตุ จากรถจักรยานยนต์

The rider had suffered critical, critical injuries.

ผู้ขับขี่บาดเจ็บสาหัสมาก สาหัสมากจริงๆ

As I assessed him, I realized that there was nothing

แล้วในขณะที่ผมทำการตรวจ ผมก็พบว่า ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว

that could be done for him,

ไม่มีอะไรจะช่วยเขาได้

and like so many other cases, he looked me in the eye

และเช่นเดียวกับในกรณีอื่นๆอีกมากมาย เขามองตาผม

and asked that question: "Am I going to die?"

และถามคำถามนั้น "ผมกำลังจะตายใช่มั้ย"

In that moment, I decided to do something different.

ในขณะนั้นเอง ผมตัดสินใจต่างออกไป

I decided to tell him the truth.

ผมตัดสินใจบอกความจริงกับเขา

I decided to tell him that he was going to die

ผมตัดสินใจบอกกับเขาว่า ใช่ เขากำลังจะตาย

and that there was nothing I could do for him.

และผมไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้

His reaction shocked me to this day.

ปฏิกริยาของเขา ทำให้ผมประหลาดใจ มาจนถึงทุกวันนี้

He simply laid back and had a look

เขาเอนตัวลง และมีสีหน้า

of acceptance on his face.

ที่แสดงถึงการยอมรับชะตากรรม

He was not met with that terror or fear

เขาไม่ได้หวาดกลัว หรือหวาดหวั่นต่อความตาย

that I thought he would be.

อย่างที่ผมกลัวว่าเขาจะเป็น

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

เขานอนอยู่อย่างนั้น และเมื่อผมมองตาเขา

I saw inner peace and acceptance.

ผมมองเห็นการยอมรับอย่างสงบ

From that moment forward, I decided

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ผมก็ตัดสินใจ

it was not my place to comfort the dying with my lies.

ว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของผม ที่จะทำให้ ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิตสบายใจ ด้วยคำโกหก

Having responded to many cases since then

หลังจากนั้นผมได้รับผิดชอบคนไข้อีกหลายราย

where patients were in their last moments

ซึ่งอยู่ในวาระสุดท้าย

and there was nothing I could do for them,

และผมไม่สามารถช่วยอะไรพวกเขาได้อีกแล้ว

in almost every case,

คนไข้ส่วนใหญ่ เกือบทุกราย

they have all had the same reaction to the truth,

มีปฏิกริยาต่อความเป็นจริงคล้ายๆกัน

of inner peace and acceptance.

คือพวกเขายอมรับความจริงอย่างสงบ

In fact, there are three patterns

แต่ที่จริงแล้ว มีลักษณะที่เหมือนกัน อยู่สามแบบ

I have observed in all these cases.

ที่ผมสังเกตได้จากเกือบทุกคน

The first pattern always kind of shocked me.

ลักษณะแรกที่มักจะทำให้ผมประหลาดใจ

Regardless of religious belief or cultural background,

ไม่ว่าคนไข้จะมีความเชื่อทางศาสนา หรือมาจากวัฒนธรรมใด

there's a need for forgiveness.

พวกเขาล้วนต้องการการให้อภัย

Whether they call it sin

ไม่ว่าเราจะเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า บาป

or they simply say they have a regret,

หรืออาจเรียกว่าเป็นความรู้สึกเสียใจ เสียดาย

their guilt is universal.

ความรู้สึกผิด เป็นอะไรที่สากล

I had once cared for an elderly gentleman

ผมเคยได้ดูแลสุภาพบุรุษสูงวัยท่านหนึ่ง

who was having a massive heart attack.

ซึ่งมีอาการหัวใจวายอย่างเฉียบพลัน

As I prepared myself and my equipment

ในขณะที่ผมกำลังเตรียมตัว และเตรียมอุปกรณ์

for his imminent cardiac arrest,

สำหรับการบีบตัวของหัวใจของเขา

I began to tell the patient of his imminent demise.

ผมเริ่มเกริ่นให้เขาทราบถึง อนาคตที่อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ของเขา

He already knew by my tone of voice and body language.

เขาทราบได้จากน้ำเสียง และลักษณะท่าทางของผม

As I placed the defibrillator pads on his chest,

และในขณะที่ผมกำลังติดแผ่นวัดคลื่นหัวใจ ลงบนหน้าอกของเขา

prepping for what was going to happen,

เพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

he looked me in the eye and said,

เขามองตาผม แล้วพูดว่า

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

"ผมน่าจะใช้เวลา กับลูกหลานให้มากกว่านี้"

instead of being selfish with my time."

"ผมไม่น่าจะเห็นแก่ตัว เอาเวลาไว้ทำอะไรเป็นส่วนตัวเลย"

Faced with imminent death,

เมื่อพวกเขาเผชิญกับความตาย

all he wanted was forgiveness.

สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการให้อภัย

The second pattern I observe

ลักษณะประการที่สอง ที่ผมสังเกตพบ

is the need for remembrance.

คือความต้องการเป็นที่จดจำ

Whether it was to be remembered in my thoughts

ไม่ว่าจะโดยผม

or their loved ones', they needed to feel

หรือผู้คนที่พวกเขารัก พวกเขาต้องการทราบว่า

that they would be living on.

พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในความทรงจำ

There's a need for immortality

พวกเราทุกคน มีความต้องการที่จะเป็นอมตะ

within the hearts and thoughts of their loved ones,

พวกเขาต้องการอยู่ในหัวใจ และในความคิดของคนที่พวกเขารัก

myself, my crew, or anyone around.

หรือในความทรงจำของผม ลูกทีมของผม หรือใครก็ตามที่อยู่รายล้อม

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

นับครั้งไม่ถ้วนครับ ที่คนไข้มองตาผม

and say, "Will you remember me?"

แล้วถามว่า "คุณจะจำผมได้ไหม"

The final pattern I observe

และลักษณะประการสุดท้าย ที่ผมสังเกตพบ

always touched me the deepest, to the soul.

ซึ่งสะเทือนใจ และสั่นคลอนผมได้มากที่สุด

The dying need to know that their life had meaning.

คือการที่ผู้ที่กำลังจะเสียชีวิต ต้องการคำยืนยันว่า พวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

They need to know that they did not waste their life

พวกเขาต้องการทราบว่า พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตไป อย่างเปล่าประโยชน์

on meaningless tasks.

เพื่อทำเรื่องไร้สาระต่างๆ

This came to me very, very early in my career.

นี่เป็นเหตุการณ์ที่ผมพบเจอ ในช่วงต้นๆ ของการทำอาชีพนี้

I had responded to a call.

ผมถูกเรียกให้ออกไปปฏิบัติหน้าที่

There was a female in her late 50s

คนไข้เป็นผู้หญิงในวัย 50 ปลายๆ

severely pinned within a vehicle.

เธอถูกอัดอยู่ในรถ ซึ่งถูกชนอย่างแรง

She had been t-boned at a high rate of speed,

จากทั้งสองข้างหลังจากหมุน เนื่องจากลื่นไถล ที่ความเร็วสูง

critical, critical condition.

เธออาการสาหัส สาหัสมากๆ

As the fire department worked to remove her from the car,

ในขณะที่พนักงานดับเพลิงกำลังพยายาม เคลื่อนย้ายเธอออกจากรถ

I climbed in to begin to render care.

ผมก็ปีนลงไปเพื่อเริ่มให้การดูแลเธอ

As we talked, she had said to me,

ในขณะที่ผมกำลังพูดคุยกับเธออยู่ เธอพูดกับผมว่า

"There was so much more I wanted to do with my life."

"ยังมีอะไรอีกมากมาย ที่ฉันอยากทำในชีวิต"

She had felt she had not left her mark on this Earth.

เธอรู้สึกว่า เธอยังไม่ได้ทำอะไรบางอย่าง ให้โลกจดจำ

As we talked further, it would turn out

หลังจากที่เราคุยกันต่อไป ผมได้ทราบว่า

that she was a mother of two adopted children

เธอเป็นคุณแม่ ที่อุปการะเด็กกำพร้าสองคน

who were both on their way to medical school.

ซึ่งกำลังจะเข้าเรียนเพื่อเป็นแพทย์

Because of her, two children

เธอทำให้ เด็กสองคน

had a chance they never would have had otherwise

ได้รับโอกาสในชีวิต ที่พวกเขาอาจจะไม่ได้รับ

and would go on to save lives in the medical field

และพวกเขาก็จะมีอนาคต ที่จะได้ช่วยเหลือ ชีวิตของคนอื่นๆต่อไป

as medical doctors.

ในฐานะแพทย์

It would end up taking 45 minutes

สุดท้ายแล้วเราใช้เวลาถึง 45 นาที

to free her from the vehicle.

ในการเคลื่อนย้ายเธอออกจากซากรถ

However, she perished prior to freeing her.

และเธอสิ้นใจ ก่อนที่เราจะสามารถพาเธอออกมาได้

I believed what you saw in the movies:

ผมเชื่อว่า สิ่งที่เรามักจะเห็นในภาพยนตร์

when you're in those last moments

เมื่อเราต้องเผชิญกับวาระสุดท้ายของชีวิต

that it's strictly terror, fear.

ความหวาดกลัว ความน่าหวั่นวิตกเหล่านั้น

I have come to realize, regardless of the circumstance,

ผมได้พบความเป็นจริงที่ว่า ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร

it's generally met with peace and acceptance,

ในท้ายที่สุุด ทุกคนจะยอมรับได้อย่างสงบ

that it's the littlest things, the littlest moments,

และผมพบว่า สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเล็กน้อย

the littlest things you brought into the world

แม้แต่สิ่งเล็กน้อยที่สุด ที่คุณได้ทำให้แก่โลก

that give you peace in those final moments.

ก็อาจเป็นสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกเป็นสุขสงบได้ ในวาระสุดท้ายของชีวิต

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)