Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

Translator: Odgerel Tumenkhishig Reviewer: Tuya Bat

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

Би Нью-Йорк мужийн Саффолк дүүргийн түргэн тусламжийн газарт сүүлийн 7 жил ажилласан.

I've been a first responder in a number of incidents

Би машины ослоос эхлээд Сэнди хар салхи гээд

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

олон осол дээр анхны тусламж үзүүлж байсан.

If you are like most people, death might be

Та бусад хүмүүстэй адил бол

one of your greatest fears.

үхэл нь таны хамгийн том айдас байж магад.

Some of us will see it coming.

Зарим нь үхэх гэж байгаагаа ойлгодог.

Some of us won't.

Зарим нь харин үгүй.

There is a little-known documented medical term

Эмнэлэгийн тийм ч сайн судлагдаагүй

called impending doom.

өөрчилж үл болох хувь тавилан гэдэг нэр томъёо бий.

It's almost a symptom.

Энэ бараг шинж тэмдэг.

As a medical provider, I'm trained to respond

Би эмч хүний хувьд өвчний шинж тэмдэгт

to this symptom like any other,

хариу үйлдэл үзүүлэх ёстой.

so when a patient having a heart attack looks at me

Жишээ нь, зүрхний шигдээстэй хүн

and says, "I'm going to die today,"

над руу хараад "Би удахгүй үхэх үү?" гэж асуувал

we are trained to reevaluate the patient's condition.

өвчтөний биеийн байдлыг дахин нягтлах хэрэгтэй.

Throughout my career, I have responded

Энэ ажлаа хийх хугацаандаа энэ хорвоог

to a number of incidents where the patient

орхиход хэдхэн хором үлдсэн,

had minutes left to live

тэдний төлөө юу ч хийх боломжгүй

and there was nothing I could do for them.

нилээн хэдэн өвчтөний энэ асуултанд хариулж үзсэн.

With this, I was faced with a dilemma:

Би "та үхэлтэй нүүр тулгараад байна" гэж үнэнийг хэлэх үү,

Do I tell the dying that they are about to face death,

Аль эсвэл тэднийг тайвшруулан худлаа хэлэх үү

or do I lie to them to comfort them?

гэсэн төвөгтэй асуудалтай тулгардаг.

Early in my career, I faced this dilemma

Анх ажилд ороод удаагүй байхдаа

би зүгээр л худал хэлдэг байсан.

by simply lying.

Би айдаг байсан.

I was afraid.

Хэрвээ тэдэнд үнэнийг хэлбэл тэд амьдралынхаа

I was afraid if I told them the truth,

that they would die in terror, in fear,

сүүлийн мөчид их айдас дунд

just grasping for those last moments of life.

үхнэ гэдгээс айдаг байсан.

Тэр бодлыг минь нэг тохиолдол тэр чигээр нь өөрчилсөн.

That all changed with one incident.

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

Би таван жилийн өмнө нэг мотициклийн осол дээр очлоо.

The rider had suffered critical, critical injuries.

Мотоциклтой залуу маш хүнд гэмтсэн байсан.

As I assessed him, I realized that there was nothing

Тэр залууг үзээд түүнд

that could be done for him,

ямар ч тусламж үзүүлж чадахгүйгээ мэдсэн.

and like so many other cases, he looked me in the eye

Тэр миний нүд рүү харан

and asked that question: "Am I going to die?"

"Би ингээд үхэх үү?" гэж асуусан.

Тэр үед би арай өөр байдлаар хариулахаар шийдсэн.

In that moment, I decided to do something different.

I decided to tell him the truth.

Би үнэнийг хэлэхээр шийдсэн.

Та удахгүй үхнэ,

I decided to tell him that he was going to die

би танд юугаар ч тусалж чадахгүй юм байна гэсэн.

and that there was nothing I could do for him.

Түүний хариу үйлдэл намайг үнэхээр цочирдуулсан.

His reaction shocked me to this day.

He simply laid back and had a look

Тэр зүгээр л дээшээ харж хэвтээд

of acceptance on his face.

үхлийг хүлээн зөвшөөрсөн.

He was not met with that terror or fear

Миний бодож байсан шиг

that I thought he would be.

айдаст автаагүй.

Тэр зүгээр л дээшээ харж хэвтэхэд

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

би түүний нүднээс дотоод амар амгаланг олж харсан.

I saw inner peace and acceptance.

From that moment forward, I decided

Энэ явдлаас хойш өвчтөнд худлаа хэлэх нь

it was not my place to comfort the dying with my lies.

миний хийх зүйл биш гэдгийг ойлгосон.

Having responded to many cases since then

Үүнээс хойш юу ч хийж чадахгүй,

where patients were in their last moments

амьдралынхаа сүүлийн мөчид байгаа үед нь

and there was nothing I could do for them,

үнэнийг хэлсэн бараг бүх тохиолдолд

in almost every case,

they have all had the same reaction to the truth,

тэд дотоод амар амгаланг олж,

of inner peace and acceptance.

үнэнийг хүлээн зөвшөөрч байсан.

In fact, there are three patterns

Үнэн хэрэгтээ хүмүүс үхлийг

I have observed in all these cases.

гурван янзаар хүлээж авч байсныг би ажигласан.

Эхнийх нь намайг дандаа гайхшруулдаг.

The first pattern always kind of shocked me.

Regardless of religious belief or cultural background,

Шашин шүтлэг, соёлыг үл харгалзан

there's a need for forgiveness.

тэдэнд уучлал, өршөөл хэрэгтэй байгаа нь харагддаг.

Whether they call it sin

Тэд үүнийгээ нүгэл эсвэл

or they simply say they have a regret,

харуусал ч гэж нэрлэсэн бай,

their guilt is universal.

тэдний өөрийгөө буруутгах мэдрэмж адилхан байсан.

I had once cared for an elderly gentleman

Нэг удаа хүнд хэлбэрийн

who was having a massive heart attack.

зүрхний шигдээс өвчтэй

настай эрэгтэйд тусламж үзүүлсэн.

As I prepared myself and my equipment

Би түүнд тусламж үзүүлэхээр зүрхний аппаратаа

for his imminent cardiac arrest,

бэлдэж байхдаа түүнд

I began to tell the patient of his imminent demise.

удахгүй хорвоог орхих болно гэдгийг хэлсэн.

He already knew by my tone of voice and body language.

Тэр аль хэдийн дууны өнгө, биеийн хэлэмжээр бүгдийг ойлгосон байсан.

As I placed the defibrillator pads on his chest,

Түүнийг зүрхний үйл ажиллагаа сэргээх

prepping for what was going to happen,

цахилгаан аппаратаар цохиулахаар бэлтгэж байтал

he looked me in the eye and said,

тэр миний нүд рүү харан:

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

"Би амиа бодож явахын оронд

хүүхдүүд болон ач зээ нартаа л

instead of being selfish with my time."

илүү цаг зарцуулах байсан юм" гэсэн.

Faced with imminent death,

Гэнэтийн үхэлтэй тулгарсан түүний хүсэл нь

all he wanted was forgiveness.

өршөөл байлаа.

The second pattern I observe

Миний ажигласнаар хоёр дах хэлбэр нь

is the need for remembrance.

дурсагдах хэрэгцээ.

Тэд надад эсвэл хэн нэг хайртай хүндээ

Whether it was to be remembered in my thoughts

or their loved ones', they needed to feel

дурсагдах эсэхээ л мэдэхийг хүсдэг.

that they would be living on.

There's a need for immortality

Надад, манай хамт олон, эргэн тойронд байгаа хэн нэгэн эсвэл

within the hearts and thoughts of their loved ones,

хайртай хүмүүсийнхээ зүрх сэтгэл,

myself, my crew, or anyone around.

бодол санаанд мөнх үлдэхийг хүсдэг.

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

Маш олон өвчтөн миний нүд рүү хараад

and say, "Will you remember me?"

"Та намайг дурсах уу?" гэж асуудаг байсан.

The final pattern I observe

Миний ажигласан хамгийн сүүлийн хэлбэр

always touched me the deepest, to the soul.

миний сэтгэл зүрхийг дандаа уяраадаг юм.

The dying need to know that their life had meaning.

Тэд амьдралаа утга учиртай өнгөрөөсөн эсэхээ мэдэхийг хүсдэг.

They need to know that they did not waste their life

Тэд амьдралаа утга учиргүй зүйлд зориулаагүй

on meaningless tasks.

гэдгээ л мэдэхийг хүсдэг.

This came to me very, very early in my career.

Энэ явдал намайг дөнгөж ажлын гараагаа эхэлж байхад тохиолдсон.

I had responded to a call.

Би дуудлага авсан.

There was a female in her late 50s

Машин дотроо хавчуулагдсан 50 гаруй насны

severely pinned within a vehicle.

нэг эмэгтэй байсан.

She had been t-boned at a high rate of speed,

Түүний машиныг хажуу талаас их хурдтай явж байсан

машин мөргөөд ноцтой байдалд орсон байлаа.

critical, critical condition.

Гал командын ажилчид тэр эмэгтэйг машинаас гаргахаар ажиллаж байх үед

As the fire department worked to remove her from the car,

I climbed in to begin to render care.

би анхны тусламж үзүүлэхээр машин руу дээшээ авирч орсон.

As we talked, she had said to me,

Тэгэхэд тэр надад:

"There was so much more I wanted to do with my life."

"Би амьдралдаа илүү ихийг хүсэж байсан юм" гэж хэлж билээ.

She had felt she had not left her mark on this Earth.

Тэр хорвоо дээр ямар ч ул мөр үлдээж чадаагүй мэт санагдаж байна гэсэн.

As we talked further, it would turn out

Бид цаашаа үргэлжлүүлэн ярилцахад

that she was a mother of two adopted children

тэр хоёр өргөмөл хүүхдийн ээж байсан бөгөөд

тэд эмч болохоор анагаахын сургуульд сурч байгаа тухай ярилаа.

who were both on their way to medical school.

Because of her, two children

Тэр хоёр хүүхдээ өргөж аваагүй байсан бол

had a chance they never would have had otherwise

тэдэнд хүний амь авардаг эмч болох боломж байсан болов уу?

and would go on to save lives in the medical field

as medical doctors.

Түүнийг машинаас нь гаргах ажиллагаа бараг л

It would end up taking 45 minutes

45 минут үргэлжилсэн.

to free her from the vehicle.

However, she perished prior to freeing her.

Гэхдээ түүнийг машинаас гаргахаас өмнө тэр өөд болсон.

Үхэл бол кинон дээр гардаг шиг

I believed what you saw in the movies:

when you're in those last moments

сүүлийнхээ мөчид алан хядлага, аймшигтай явдал дунд

that it's strictly terror, fear.

байдаг байх гэж бодсон.

I have come to realize, regardless of the circumstance,

Миний ухаарсан зүйл бол

бодит нөхцөл байдлыг үл харгалзан амар амгаланг олдог.

it's generally met with peace and acceptance,

that it's the littlest things, the littlest moments,

Таны хийсэн хамгийн өчүүхэн юм шиг зүйлс, өчүүхэн юм шиг дурсамжууд

энэ хорвоо дээр авчирсан бяцхан зүйлс

the littlest things you brought into the world

that give you peace in those final moments.

эцсийн мөчид тань амар амгаланг авчирна.

Thank you.

Баярлалаа.

(Алга ташилт)

(Applause)