Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

Translator: Abijith Ka Reviewer: Netha Hussain

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

ന്യൂയോര്‍ക്കിലെ സുഫോല്‍ക്കില്‍ ഞാന്‍ കഴിഞ് ഏഴുവര്‍ഷങ്ങളായി അത്യാഹിത വിഭാഗ മെഡിക്കൽ ടെക്നീഷ്യനായിരുന്നു.

I've been a first responder in a number of incidents

ഞാനായിരുന്നു മണല്‍ ചുഴലികാറ്റിന്‍ മൂലം

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

കാറപകടത്തില്‍പ്പെട്ട് രക്ഷപ്പെട്ടവരെ ആദ്യം പരിചരിച്ചയാൾ.

If you are like most people, death might be

നിങ്ങളും മറ്റുള്ളവരെപോലെയാണെങ്കില്‍

one of your greatest fears.

നിങ്ങളുടെ ഏറ്റവും വലിയ പേടി മരണം തന്നെയാണ്

Some of us will see it coming.

നമ്മളിലൊരാള്‍ അത് നേര്‍ത്തേ തന്നെ തിരിച്ചറിയും.

Some of us won't.

ചിലര്‍ അങ്ങനെയായിരിക്കില്ല.

There is a little-known documented medical term

അപ്രസിദ്ധമായ ഒരു ഡോക്കുമെന്റഡ് മെഡിക്കല്‍ ടേം

called impending doom.

ആണ് ഇപ്പെന്ഡിങ്ങ് ഡൂം എന്നത്.

It's almost a symptom.

അതൊരു സൂചന കൂടിയാണ്.

As a medical provider, I'm trained to respond

ഒരു മരുന്ന നല്‍കുന്നയാളെന്ന നിലക്ക്, എനിക്ക് അതിനെകുറിച്ച്

to this symptom like any other,

ആരേക്കാളും നന്നായി പറയാന്‍ കഴിയും,

so when a patient having a heart attack looks at me

ഒരു രോഗിക്ക് ഹാര്‍ട്ട് അറ്റാക്ക് വന്ന് എന്നെ നോക്കി

and says, "I'm going to die today,"

അവന്‍ പറയും, "ഞാനിന്ന് മരിക്കുമോ".

we are trained to reevaluate the patient's condition.

ഞങ്ങള്‍ രോഗികളുടെ നില നിരീക്ഷിക്കുന്നതിന് പ്രാപ്തമായവരാണ്.

Throughout my career, I have responded

എന്റെ ജോലിയെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ പ്രതികരിച്ചത്

to a number of incidents where the patient

മിനുട്ടുകള്‍മാത്രം മരണത്തിനു ബാക്കിയുള്ള

had minutes left to live

രോഗികളുടെ അവസ്ഥകളിലാണ്.

and there was nothing I could do for them.

അപ്പോള്‍ എനിക്കൊന്നും അവര്‍ക്കായി ചെയ്യാന്‍ കഴിയില്ല.

With this, I was faced with a dilemma:

ഇതില്‍, ഞാനപ്പോള്‍ ചിന്താകുഴപ്പത്തെ നേരിടുകയായിരുന്നു.

Do I tell the dying that they are about to face death,

എനിക്ക്, നിങ്ങള്‍ മരിക്കാന്‍ പോകുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ്, അവരെ മരണഭീതിയിലാഴ്ത്താം.

or do I lie to them to comfort them?

അല്ലെങ്കില്‍ അവരോട് നുണപറഞ്ഞ്, സന്തോഷിപ്പിക്കാം.

Early in my career, I faced this dilemma

എന്റെ ജോലിയുടെ തുടക്കക്കാലത്ത്, ഞാന്‍ ആശയകുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു

by simply lying.

ചെറിയ നുണ പറഞ്ഞ്.

I was afraid.

ഞാന്‍ പേടിച്ചിരുന്നു.

I was afraid if I told them the truth,

അവരോട് സത്യം പറയുന്നതിനെകുറിച്ച് ഞാന്‍ ഭയന്നിരുന്നു.

that they would die in terror, in fear,

പറഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കില്‍ അവര്‍ മരണ ഭയത്തില്‍ മരിച്ചേനെ.

just grasping for those last moments of life.

ആ ഓര്‍മകള്‍ക്കുവേണ്ടി പിടിച്ച് പറിക്കുന്നെന്നു മാത്രം.

That all changed with one incident.

അതെല്ലാം ഒരേയൊരു സംഭവത്താല്‍ മാറി മറിഞ്ഞു.

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

അഞ്ച് വര്‍ഷം മുമ്പ്,ഞാന്‍ ഒരു ബൈക്ക് ആക്സിഡെന്റിനെതിരെ പ്രതികരിച്ചു.

The rider had suffered critical, critical injuries.

ഡ്രൈവറിന് നല്ലവണ്ണം പരിക്കേറ്റിരുന്നു.

As I assessed him, I realized that there was nothing

ഞാനയാളെ പരിചരിച്ചപ്പോൾ, ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി അവിടെ ഒന്നും

that could be done for him,

അവനുവേണ്ടി ചെയ്യാനില്ലെന്ന്.

and like so many other cases, he looked me in the eye

മറ്റുള്ളവയെപോലെതന്നെ അയാളും എന്നെയൊന്നു നോക്കി

and asked that question: "Am I going to die?"

ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചു, ഞാന്‍ മരിക്കാന്‍ പോകുകയാണോ

In that moment, I decided to do something different.

ആ അവസരത്തില്‍ ഞാന്‍ മറ്റൊന്ന് ചെയ്തു.

I decided to tell him the truth.

അയാളോട് സത്യം പറയാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

I decided to tell him that he was going to die

ഞാന്‍ അയാളോട് നിങ്ങള്‍ മരിക്കാന്‍ പോകുന്നു എന്ന് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചു.

and that there was nothing I could do for him.

എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാനാവില്ല എന്ന് പറയാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

His reaction shocked me to this day.

അയാളുടെ പ്രതിരകരണം എന്നെ സ്തബ്ദനാക്കി.

He simply laid back and had a look

അയാള്‍ ശാന്തമായി ഒന്നു നോക്കി

of acceptance on his face.

അയാളുടെ മുഖങ്ങളില്‍ സമ്മതം മൂളിയിരുന്നു.

He was not met with that terror or fear

ഞാന്‍ വിചാരിച്ചതുപോലെ അവന്‍

that I thought he would be.

ഭീതിയേയും മരണത്തേയും ഭയന്നില്ല.

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

ശാന്തമായി നിന്ന്,എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

I saw inner peace and acceptance.

ഞാനതില്‍ ശാന്തിയും,സമാധാനവും കണ്ടു.

From that moment forward, I decided

ആ നിമിഷത്തില്‍ നിന്നും മുമ്പോട്ട്, ഞാന്‍ ഒന്നു തീരുമാനിച്ചു

it was not my place to comfort the dying with my lies.

എന്റെ നുണകള്‍കൊണ്ട് മരണത്തെ ശാന്തമാക്കുന്നത് ശരിയല്ല എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

Having responded to many cases since then

ഇതുപോലെ എല്ലാവരോടും പ്രതികരിക്കുമ്പോള്‍

where patients were in their last moments

അവരുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങളില്‍

and there was nothing I could do for them,

എനിക്കൊന്നും അവരോട് ചെയ്യാനില്ല.

in almost every case,

എല്ലായ്പ്പോഴും,

they have all had the same reaction to the truth,

അവര്‍ക്കെല്ലാം ഒരേ പ്രതികരണമായിരുന്നു സത്യം അറിയുമ്പോള്‍.

of inner peace and acceptance.

ശാന്തിയും,സമാധാനവും.

In fact, there are three patterns

സത്യത്തില്‍,അവിടെയെല്ലാം ഒരേ മൂന്നു നിര

I have observed in all these cases.

ഞാന്‍ നിരീക്ഷിച്ചതില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.

The first pattern always kind of shocked me.

ആദ്യം നിര എന്നെ സ്ത്ബധനാക്കി.

Regardless of religious belief or cultural background,

വിശ്വാസങ്ങൾക്കും, സാംസ്കാരിക വ്യത്യാസങ്ങൾക്കും അതീതമായി,

there's a need for forgiveness.

അവിടെ മാപ്പിന്റെ ആവശ്യമുണ്ട്.

Whether they call it sin

പ്രകൃതിയായി അതവര്‍ തെറ്റ് എന്ന് വിളിക്കും

or they simply say they have a regret,

അല്ലെങ്കില്‍ കേവലം പശ്ചാതാപം എന്ന് വിളിക്കും.

their guilt is universal.

അവരുടെ തെറ്റ് പൂര്‍ണ്ണമാണ്.

I had once cared for an elderly gentleman

ഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ ഒരു ഹാര്‍ട്ട് അറ്റാക്ക് ബാധിച്ച

who was having a massive heart attack.

ചെറുപ്പക്കാരനെ പരിശോധിച്ചിരുന്നു.

As I prepared myself and my equipment

ഞാന്‍ തന്നെത്താന്‍ ഒരുങ്ങി,പിന്നെ എന്റെ ഉപകരണങ്ങളും

for his imminent cardiac arrest,

ഈ ആസന്നമായ കാര്‍ഡിയാക്ക് ആറസ്റ്റിനുവേണ്ടി,

I began to tell the patient of his imminent demise.

ഞാന്‍ അവന്റെ രോഗത്തെ പറ്റി പറയുവാനൊരുങ്ങി.

He already knew by my tone of voice and body language.

എന്നാല്‍ എന്റെ ഭാവം കണ്ട് അതവന്‍ നേര്‍ത്തേ മനസ്സിലാക്കി.

As I placed the defibrillator pads on his chest,

അവന്റെ നെഞ്ചില്‍ ഹൃദയത്തെ പുനർപ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന ഉപകരണം വച്ചു,

prepping for what was going to happen,

നടക്കാൻ പോകുന്നതിന് ഞാൻ തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു .

he looked me in the eye and said,

അവനെന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു,

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

എന്റെയാഗ്രഹം എനിക്ക് ഇനിയും എന്റെ കുട്ടികളോടൊപ്പവും പേരകുട്ടികളോടൊപ്പവും സമയം ചെലവഴിക്കണം.

instead of being selfish with my time."

എന്റെ സ്വാര്‍ത്ഥതക്കായി ഞാന്‍ ചെലാവാക്കിയ സമയത്തിനു പകരം.

Faced with imminent death,

ആസ്സന്നമായ മരണത്തിനുമുമ്പില്‍ നിക്കുന്നു.

all he wanted was forgiveness.

അവനും വേണ്ടത് മാപ്പായിരുന്നു.

The second pattern I observe

രണ്ടാമത്തെ നിരയിൽ ഞാന്‍ നിരീക്ഷിച്ചത്,

is the need for remembrance.

അവിടെ ഓര്‍മ്മകളായിരുന്നു.

Whether it was to be remembered in my thoughts

മനസ്സിലെ ഓര്‍മ്മകളാണത്,

or their loved ones', they needed to feel

ആരെയെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചത്,അവര്‍ക്ക്

that they would be living on.

ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കുന്നതിനായി അവര്‍ വിഷമിക്കേണ്ടിവരുന്നു.

There's a need for immortality

അവിടെ അനശ്വരതയാണ്.

within the hearts and thoughts of their loved ones,

സ്നേഹിച്ചവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ ചിന്തകളുടെ.

myself, my crew, or anyone around.

എന്നെ,എന്റെ സംഘം,അല്ലെങ്കില്‍ എന്റെ ചുറ്റുപാടിലുള്ളവര്‍.

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

എണ്ണാനാവാത്ത സമയത്തില്‍,എനിക്ക്, എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയ ഒരു രോഗി

and say, "Will you remember me?"

ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു, "നിങ്ങളെന്നെ ഓര്‍മിക്കില്ലേ".

The final pattern I observe

അവസാനത്തെ നിര ഞാന്‍ നിരീക്ഷിച്ചതില്‍

always touched me the deepest, to the soul.

എന്റെ ആത്മാവിനെ തൊട്ടതാണ്.

The dying need to know that their life had meaning.

മരണത്തിന് അവരുടെ ജീവിതത്തിന് അര്‍ത്ഥമുണ്ടോ എന്നറിയണം.

They need to know that they did not waste their life

അവര്‍ക്ക് അവര്‍ തന്റെ ജീവിതം

on meaningless tasks.

അര്‍ത്ഥമില്ലാതായോ എന്നറിയണം,

This came to me very, very early in my career.

ഇത്തരം അനുഭവങ്ങൾ എന്റെ ജോലിയില്‍ നേര്‍ത്തേ തന്നെ വന്നിരുന്നു.

I had responded to a call.

ഞാന്‍ ഒരു വിളിയോട് പ്രതികരിച്ചു.

There was a female in her late 50s

അവിടെയൊരു സ്ത്രീയുണ്ടായിരുന്നു, 50 തോളം വയസ്സുള്ളവർ.

severely pinned within a vehicle.

ഒരു വണ്ടിയുടെ ഉള്ളിൽ ഗുരുതരമായി കുടുങ്ങിപ്പോയവർ.

She had been t-boned at a high rate of speed,

അവള്‍ ടി തരത്തിലുള്ള എല്ലുപോലെയായി. അമിതമായ വേഗത്തില്‍.

critical, critical condition.

അത് ശരിക്കും അപകട നില തന്നെയാണ്.

As the fire department worked to remove her from the car,

അഗ്നിശമന സേന അവളെ കാറില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുത്തി.

I climbed in to begin to render care.

ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക് സംരക്ഷണം നല്‍കി.

As we talked, she had said to me,

ഞങ്ങള്‍ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അവളെന്നോട് പറഞ്ഞു.

"There was so much more I wanted to do with my life."

എനിക്ക് എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഇനിയും ഏറെ ചെയ്യാനുണ്ട്.

She had felt she had not left her mark on this Earth.

അവൾ ജീവിച്ചു എന്നതിന്റെ അടയാളം ഭൂമിയിൽ ബാക്കിവച്ചില്ലെന്ന്.

As we talked further, it would turn out

പിന്നേയും ഞങ്ങള്‍ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍,

that she was a mother of two adopted children

അത്, അവള്‍ക്ക് രണ്ട് ദത്ത് പുത്രന്മാർ ഉണ്ടെന്നതിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

who were both on their way to medical school.

അവര്‍ മെഡിക്കൽ സ്കൂളിൽ ചേരാൻ തയ്യാറെടുക്കുകയാണ്.

Because of her, two children

കാരണം അവളുടെ,രണ്ട് കുട്ടികള്‍ക്കും

had a chance they never would have had otherwise

ഒര് അവസരം ലഭിച്ചു, വിധി മറ്റൊന്നാണെങ്കിൽ ലഭിക്കാത്തത്.

and would go on to save lives in the medical field

ആശുപത്രിയില്‍ പോയി മറ്റുള്ളവരുടെ ജീവന്‍ രക്ഷിക്കുന്നു

as medical doctors.

ഒരു മെഡിക്കല്‍ ഡോക്ടറായി.

It would end up taking 45 minutes

അവളെ വണ്ടിയില്‍ നിന്ന്

to free her from the vehicle.

പുറത്തെടുക്കാന്‍ 45 മിനുട്ട് വേണ്ടിവന്നു.

However, she perished prior to freeing her.

എങ്ങനെയാണെങ്കിലും, അവരെ സ്വതന്ത്യയാക്കുന്നതിനു മുൻപേ അവർ പോയി.

I believed what you saw in the movies:

സിനിമയിൽ കാണുന്നത് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുമായിരുന്നു,

when you're in those last moments

നിങ്ങള്‍ ആ അവസാന നിമിഷത്തിലെത്തുമ്പോള്‍

that it's strictly terror, fear.

അത് ശരിക്കും ഭയപ്പെടുത്തുന്നതാണ്.

I have come to realize, regardless of the circumstance,

ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍ തുടങ്ങി, അനവധാനമായ സന്ദര്‍ഭങ്ങളെകുറിച്ച്,

it's generally met with peace and acceptance,

അത് സാധാരണയായി സമാധാനത്തോടൊപ്പവും, ശാന്തിക്കുമൊപ്പമാണ് കാണാറ്.

that it's the littlest things, the littlest moments,

അതാണ് ചെറിയ ഒന്ന്,ചെറിയ നിമിഷവും,

the littlest things you brought into the world

നിങ്ങള്‍ ലോകത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നിട്ടുള്ള ചെറിയ ഒന്നാണ്

that give you peace in those final moments.

നിങ്ങളുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങളില്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് സമാധാനം തരിക.

Thank you.

നന്ദി.

(Applause)

(കൈയ്യടി)