Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

Matthew O'Reilly: "Ölüyor muyum?"İşte o dürüst cevap.

Çeviri: Berfin Nur Şahin Gözden geçirme: Öykü Kübra DOĞAN

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

Yedi senedir Suffolk Country, New York'ta Acil Tip Teknisyeniliği yapiyorum.

I've been a first responder in a number of incidents

Araba kazasından, Sandy kasırgasına kadar

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

birçok olayla karşılaştım.

If you are like most people, death might be

Eğer siz de diğer insanlar gibiyseniz,

ölüm en büyük korkularınızdan birisi olabilir.

one of your greatest fears.

Some of us will see it coming.

Bazılarımız bunun gelişini görebilir,

Some of us won't.

Bazılarımız göremez.

There is a little-known documented medical term

Az bilinen tıbbi bir terim var,

called impending doom.

adı "yaklaşan azap".

It's almost a symptom.

Bir çeşit semptom diyebiliriz.

Bir tıp teknisyeni olarak ben de,

As a medical provider, I'm trained to respond

bu ve benzeri bir semptoma cevap vermek icin eğitimliyim.

to this symptom like any other,

Yani bir hasta kalp krizi geçirip bana bakarken

so when a patient having a heart attack looks at me

and says, "I'm going to die today,"

"bugün öleceğim" dediğinde

o hastanın durumunu tekrar gözden geçirmek üzere eğitildik.

we are trained to reevaluate the patient's condition.

Kariyerim boyunca,

Throughout my career, I have responded

birçok kez , hastanın yaşamak için dakikalarının kaldığı ve

to a number of incidents where the patient

had minutes left to live

söylenecek hiçbir sözün kalmadığı

and there was nothing I could do for them.

durumlara şahitlik ettim.

Bu anlarda, bir ikilemle yüzleştim:

With this, I was faced with a dilemma:

Do I tell the dying that they are about to face death,

Onlar ölümle yüz yüzeyken, onlara öleceklerini mi söylemeliyim?

or do I lie to them to comfort them?

Yoksa yalan söyleyip onları rahatlatmalı mıyım?

Early in my career, I faced this dilemma

Kariyerimin başlarında,

bu ikilemi sadece yalan soyleyerek geçiştirdim.

by simply lying.

Korkuyordum.

I was afraid.

Korkuyordum; çünkü eğer onlara doğruyu söylersem,

I was afraid if I told them the truth,

that they would die in terror, in fear,

hayatlarının son anlarında dehşet ve korku içinde,

just grasping for those last moments of life.

yaşama veda edeceklerdi.

Tüm bunlar başıma gelen bir olayla değişti.

That all changed with one incident.

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

5 yıl önce, bir motorsiklet kazasına müdahele ettim.

The rider had suffered critical, critical injuries.

Motorsiklet sürücüsü çok feci şekilde yaralanmıştı.

As I assessed him, I realized that there was nothing

Durumunu incelediğimde, artık onun için

that could be done for him,

yapılabilecek hiçbir şeyin kalmadığını farkettim,

and like so many other cases, he looked me in the eye

ve diğer bir çok olayda olduğu gibi, gözlerimin içine baktı ve o soruyu sordu:

and asked that question: "Am I going to die?"

- Ölecek miyim?

O an farklı birşey yapmaya karar verdim.

In that moment, I decided to do something different.

I decided to tell him the truth.

Ona gerçeği söylemeye karar verdim.

I decided to tell him that he was going to die

Ona öleceğini ve bu saatten sonra

onun için yapabileceğim hiçbir şey olmadığını söylemeye karar verdim.

and that there was nothing I could do for him.

His reaction shocked me to this day.

Verdiği tepki bugün bile beni şok ediyor.

Yalnızca geriye doğru yaslandı ve

He simply laid back and had a look

of acceptance on his face.

kaderini kabullenen bir bakışı vardı.

He was not met with that terror or fear

Sürücü benim korktuğum gibi

that I thought he would be.

dehşet veya korku içinde değildi.

Sadece oraya uzandı ve gözlerine baktığımda,

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

iç huzuru ve kabullenme halini gördüm.

I saw inner peace and acceptance.

From that moment forward, I decided

O andan sonra, farkettim ki

it was not my place to comfort the dying with my lies.

ölen insanları yalanlarımla rahatlatmaya çalışmak benim görevim değildi.

Having responded to many cases since then

Bu olaydan hayatlarının son anlarını yaşamakta olan ve

where patients were in their last moments

artık elimden hiçbir şeyin gelmediği

and there was nothing I could do for them,

hemen hemen tüm vakalarda,

in almost every case,

they have all had the same reaction to the truth,

hastaların gerçeğe karşı tepkileri aynıydı:

of inner peace and acceptance.

iç huzur ve

kabullenme.

In fact, there are three patterns

Aslında, bu durumlarda gözlemlediğim 3 farklı model var.

I have observed in all these cases.

The first pattern always kind of shocked me.

İlk model beni her zaman şoke etmiştir.

Regardless of religious belief or cultural background,

Kültürel geçmiş veya dini inanca bakılmaksızın

there's a need for forgiveness.

bir affedilme ihtiyacı var.

İster bunu günah olarak adlandırsınlar

Whether they call it sin

or they simply say they have a regret,

isterlerse sadece pişmanlıklarını dile getirsinler,

suçluluk duyguları evrensel.

their guilt is universal.

Bir keresinde şiddetli bir kalp krizi geçiren

I had once cared for an elderly gentleman

who was having a massive heart attack.

bir yaşlı hastaya müdahele etmiştim.

As I prepared myself and my equipment

Hastanın acilen yapılması gereken kalp masajı için

for his imminent cardiac arrest,

kendimi ve ekipmanlarımı hazırlamıştım.

I began to tell the patient of his imminent demise.

Hastaya yaklaşmakta olan sonundan bahsetmeye başladım.

He already knew by my tone of voice and body language.

Sesimin tonundan ve vucüt dilimden zaten herşeyin farkına varmıştı.

As I placed the defibrillator pads on his chest,

Defibrilatör pedlerini göğsüne yerleştirdiğimde,

prepping for what was going to happen,

az sonra olacaklara hazırlanırken,

he looked me in the eye and said,

gözlerimin içine baktı ve:

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

" Keşke bencillik yapmak yerine

instead of being selfish with my time."

çocuklarım ve torunlarım ile daha çok vakit geçirseydim" dedi.

Faced with imminent death,

Ani ölümüyle başbaşayken

all he wanted was forgiveness.

tek isteği bağışlanmaktı.

The second pattern I observe

Gözlemlediğim ikinci model ise

is the need for remembrance.

hatırlanma ihtiyacı idi.

Whether it was to be remembered in my thoughts

Her ne olursa olsun;

benim veya sevdiklerinin düşüncelerinde,

or their loved ones', they needed to feel

yaşamaya devam etmek istiyorlardı.

that they would be living on.

There's a need for immortality

Benim, ekibimin veya çevredeki herhangi birinin;

within the hearts and thoughts of their loved ones,

sevdiklerinin, kalplerinde yada düşüncelerinde

myself, my crew, or anyone around.

br ölümsüzlük ihtiyacı var.

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

Sayısız kere, gözlerimin içine bakan ve

and say, "Will you remember me?"

" Beni hatırlayacak mısın?" diyen hastalarım oldu.

The final pattern I observe

Gözlemlediğim son model ise;

always touched me the deepest, to the soul.

her zaman ruhuma en derin şekilde tesir etmiştir.

The dying need to know that their life had meaning.

Ölmekte olan kişi yaşamının bir değeri olup olmadığını bilmek istiyor.

They need to know that they did not waste their life

Hayatlarını anlamsız işlerle boş yere

geçirmediklerini bilmek istiyorlar.

on meaningless tasks.

Bu da kariyerimin ilk zamanlarında başıma gelmişti.

This came to me very, very early in my career.

I had responded to a call.

Bir kaza mahalline gitmiştim ve

There was a female in her late 50s

karşımda 50'li yaşlarının sonlarında bir kadın vardı.

severely pinned within a vehicle.

Araçta feci halde sıkışmıştı.

She had been t-boned at a high rate of speed,

Yüksek hızla giderken kör bir kazaya

maruz kalmıştı. (Kör kaza: bir aracın diğer araca yan tarafından çarpması)

critical, critical condition.

Çok, çok kritik bir durumdaydı.

As the fire department worked to remove her from the car,

İtfaiye ekipleri, kadını araçtan çıkarmak için uğraşırken,

I climbed in to begin to render care.

ben de oraya tırmandım ve ilk müdaheleye başladım.

As we talked, she had said to me,

Konuşurken bana şunu söyledi:

"There was so much more I wanted to do with my life."

" Hayatımda yapmak istediğim daha çok şeyler vardı."

She had felt she had not left her mark on this Earth.

Hayatta herhangi bir iz bırakmadığını hissediyordu.

As we talked further, it would turn out

Konuşmanın devamında, kadının iki evlatlık

çocuğun annesi olduğu ve

that she was a mother of two adopted children

ikisinin de tıp okuluna gitmekte olduğu ortaya çıktı.

who were both on their way to medical school.

O kadının sayesinde, bu iki çocuk

Because of her, two children

had a chance they never would have had otherwise

asla sahip olamayacakları bir fırsat kazanarak

doktor olacak ve insanların

and would go on to save lives in the medical field

hayatlarını kurtaracaklardı.

as medical doctors.

It would end up taking 45 minutes

Kadını araçtan çıkarana kadar

to free her from the vehicle.

45 dakika süren bir konuşma yapmıştık.

However, she perished prior to freeing her.

Ancak, kadın araçtan çıkarılamadan, hayata veda etmişti.

Filmlerde gördüklerinize inanmıştım:

I believed what you saw in the movies:

when you're in those last moments

hayatlarınızın bu son anlarındayken

that it's strictly terror, fear.

kesinlikle dehşet ve korku var.

I have come to realize, regardless of the circumstance,

Ve şunun farkına vardım; durum ne olursa olsun

it's generally met with peace and acceptance,

genellikle huzur ve kabullenme ile karşılaştım.

Küçücük şeyler, minicik anlar

that it's the littlest things, the littlest moments,

bu dünyaya getirdiğin zerre kadar şey,

the littlest things you brought into the world

that give you peace in those final moments.

size hayatınızın son anlarında huzuru sağlıyor.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)