Matthew O'Reilly: "Am I dying?" The honest answer.

متیو او ریلی: پاسخ صادقانه به پرسش «آیا من دارم می‌میرم؟»

Translator: Hamidreza Osanloo Reviewer: Shahram Eatezadi

I've been a critical care EMT for the past seven years in Suffolk County, New York.

درطی هفت سال، من تکنسین پزشکی مراقبتهای ویژه ی شهرستان سوفولک نیویورک بوده ام

I've been a first responder in a number of incidents

دربرخی ازحوادث، من اولین کسی بودم که پاسخ می دادم

ranging from car accidents to Hurricane Sandy.

از تصادفات خودروها گرفته تا طوفان سندی.

If you are like most people, death might be

اگر شما مثل بیشتر آدمها باشید،

one of your greatest fears.

مرگ یکی از بزرگترین ترسهایتان خواهد بود.

Some of us will see it coming.

بعضی از ماها میبینند که قرار است اتفاق بیافتد.

Some of us won't.

بعضی ها هم نه.

There is a little-known documented medical term

یک اصطلاح پزشکی مستند کمتر شناخته شده

called impending doom.

به نام سرنوشت قریب الوقوع وجود دارد.

It's almost a symptom.

که تقریبا یک علامت است.

As a medical provider, I'm trained to respond

به عنوان یک ارائه دهنده خدمات پزشکی، من آموزش دیده ام که

to this symptom like any other,

به این علامت مانند هر علامت دیگری پاسخ بدهم.

so when a patient having a heart attack looks at me

بنابراین وقتی بیماری که حمله ی قلبی داشته به من نگاه میکند

and says, "I'm going to die today,"

و می گوید:" من قراره امروز بمیرم."

we are trained to reevaluate the patient's condition.

ما آموزش دیده ایم تا شرایط بیمار را دوباره بسنجیم.

Throughout my career, I have responded

در طول زندگی حرفه ای خودم،

to a number of incidents where the patient

من در حادثه ها یی پاسخگو بوده ام که در آن بیمار

had minutes left to live

تا دقایقی بیشتر زنده نیست

and there was nothing I could do for them.

و من هم نمی تواستنم کاری برای آنها انجام بدهم.

With this, I was faced with a dilemma:

دراین موارد، من با یک معضل مواجه می شدم:

Do I tell the dying that they are about to face death,

آیا باید در مورد مرگی که قرار است با ان روبرو شوند، به آنها چیزی بگویم؟

or do I lie to them to comfort them?

یا اینکه بهشان دروغ بگویم و آرامشان کنم؟

Early in my career, I faced this dilemma

در اوایل زندگی حرفه ایم من با این معضل

by simply lying.

با دروغ گفتن، برخورد کردم.

I was afraid.

نگران بودم.

I was afraid if I told them the truth,

نگران بودم که اگر به آنها راستش را بگویم،

that they would die in terror, in fear,

ممکن است آنها در رعب و وحشت و در ترس بمیرند

just grasping for those last moments of life.

حریص به آخرین لحظات زندگی.

That all changed with one incident.

که همه ی آنها در یک تصادف تغییر کرد.

Five years ago, I responded to a motorcycle accident.

۵ سال پیش، من به یک تصادف با موتور سیکلت پاسخ دادم.

The rider had suffered critical, critical injuries.

راننده از آسیب های مهم رنج می برد، آسیب ها ی بحرانی.

As I assessed him, I realized that there was nothing

همان طور که او را بررسی می کردم، متوجه شدم که

that could be done for him,

هیچ کمکی نمی توانم به او بکنم،

and like so many other cases, he looked me in the eye

و مانند بسیاری از موارد دیگر، او مستقیم در چشم هایم نگاه کرد

and asked that question: "Am I going to die?"

و پرسید: "من قراره بمیرم؟"

In that moment, I decided to do something different.

در این لحظه، تصمیم گرفتم که کار متفاوتی انجام بدهم.

I decided to tell him the truth.

تصمیم گرفتم که به او راستش را بگویم.

I decided to tell him that he was going to die

تصمیم گرفتم که به او بگویم که دارد می میرد

and that there was nothing I could do for him.

و کاری هم از دست من بر نمی آید.

His reaction shocked me to this day.

واکنش او تا به امروز مرا شوکه کرده است

He simply laid back and had a look

با نگاهی حاکی از پذیرش این موضوع

of acceptance on his face.

به سادگی به پشت دراز کشید.

He was not met with that terror or fear

ترس و وحشتی را که من فکر می کردم

that I thought he would be.

ممکن است داشته باشد را نداشت.

He simply laid there, and as I looked into his eyes,

خیلی ساده انجا دراز کشید، و هنگامی که من به چشم هایش نگاه کردم

I saw inner peace and acceptance.

آرامش درونی و پذیرش موقعیت را در آن دیدم.

From that moment forward, I decided

از آن لحظه به بعد تصمیم گرفتم

it was not my place to comfort the dying with my lies.

که وظیفه من نیست تا افراد در حال مرگ رابا دروغ هایم آرام کنم.

Having responded to many cases since then

از آن به بعد در پاسخ به بسیاری از موارد

where patients were in their last moments

که در آن بیماران در آخرین لحظات زندگی خود بودند

and there was nothing I could do for them,

و من هم نمی توانستم کاری برای انها انجام بدهم

in almost every case,

تقریبا در هر موردی،

they have all had the same reaction to the truth,

آنها عکس العمل یکسانی در مقابل حقیقت داشتند.

of inner peace and acceptance.

آرامش درونی و پذیرش واقعیت.

In fact, there are three patterns

در حقیقت، ۳ الگوی مختلف که من آنها را

I have observed in all these cases.

در همه ی موارد مشاهده کرده ام وجود دارد:

The first pattern always kind of shocked me.

الگوی اول همیشه من را شوکه می کند.

Regardless of religious belief or cultural background,

صرف نظر از باور مذهبی و یا زمینه های فرهنگی،

there's a need for forgiveness.

نیاز به بخشیده شدن وجود دارد.

Whether they call it sin

چه آن را گناه بنامند

or they simply say they have a regret,

و یا به سادگی بگویند که پشیمانند،

their guilt is universal.

احساس گناه آنها عمومی است.

I had once cared for an elderly gentleman

یک بار از آقای مسنی که

who was having a massive heart attack.

حمله قلبی او جدی بود، مراقبت کردم.

As I prepared myself and my equipment

همانطور که خودم و تجهیزاتم را

for his imminent cardiac arrest,

برای ایست قلبی قریب الوقوع آماده می کردم،

I began to tell the patient of his imminent demise.

شروع کردم تا به بیمار در مورد مرگ قریب الوقوعش بگویم.

He already knew by my tone of voice and body language.

که قبل از گقتن من، از تن صدا و حرکات من متوجه موضوع شده بود.

As I placed the defibrillator pads on his chest,

همانطور که تجهیزات مربوط به دستگاه قلبی را روی سینه اش قرار می دادم،

prepping for what was going to happen,

و آماده برای اتفاقی که قرار بود رخ بدهد،

he looked me in the eye and said,

او در چشم هایم نگاه کرد و گفت،

"I wish I had spent more time with my children and grandchildren

"ای کاش به جای خود خواه بودن

instead of being selfish with my time."

زمان بیشتری را با بچه هاو نوه هایم گذرانده بودم"

Faced with imminent death,

در مواجه با مرگ قریب الوقوع،

all he wanted was forgiveness.

همه ی چیزی که می خواست عفو و بخشش بود.

The second pattern I observe

الگوی دومی که من مشاهده کرده ام

is the need for remembrance.

نیاز به یادآوری می باشد.

Whether it was to be remembered in my thoughts

خواه یادآوری در افکار من باشد

or their loved ones', they needed to feel

خواه یادآوری در افکار عزیزان خود باشد آنها احتیاج داشتند تا احساس کنند

that they would be living on.

که به آن شکلی زنده اند.

There's a need for immortality

این نیاز برای جاودانگی

within the hearts and thoughts of their loved ones,

در قلب ها و افکار عزیزان، وجود دارد.

myself, my crew, or anyone around.

خودم، گروه من، یا هر کسی که در اطراف وجود دارد.

Countless times, I have had a patient look me in the eyes

بارها، بیماری داشته ام که در چشم هایم نگاه کرده

and say, "Will you remember me?"

و پرسیده "من را به یاد خواهی آورد؟"

The final pattern I observe

الگوی آخری که من مشاهده کرده ام

always touched me the deepest, to the soul.

همیشه عمیق ترین تاثیر را روی روح من گذاشته است.

The dying need to know that their life had meaning.

بیمار در حال مرگ نیاز دارد بداند که زندگی اش معنی ای داشته است.

They need to know that they did not waste their life

آنها احتیاج دارند تا بدانند که زندگی شان را

on meaningless tasks.

به خاطر کاری بی معنی تلف نکرده اند

This came to me very, very early in my career.

در زندگی حرفه ایم این اتفاق خیلی خیلی زود افتاد

I had responded to a call.

من به تماسی پاسخ داده بودم.

There was a female in her late 50s

زنی در اواخر دهه پنجم زندگی خود بود

severely pinned within a vehicle.

که به شدت در یک وسیله ی نقلیه محبوس شده بود.

She had been t-boned at a high rate of speed,

کسی با سرعت بالا از بغل با او تصادف کرده بود

critical, critical condition.

شرایط بحرانی داشت.

As the fire department worked to remove her from the car,

زمانی که یک آتش نشان برای دراوردنش تلاش می کرد،

I climbed in to begin to render care.

من شروع به مراقبت از او کردم.

As we talked, she had said to me,

وقتی که صحبت می کردیم، او به من گفت

"There was so much more I wanted to do with my life."

"که کارهای زیادی در زندگی بوده که من می خواستم با زندگی ام بکنم."

She had felt she had not left her mark on this Earth.

او احساس کرده بود که تاثیر خودش را در این زندگی نگذاشته است.

As we talked further, it would turn out

همان طور که ما بیشتر صحبت می کردیم، معلوم شد که

that she was a mother of two adopted children

او دو کودک را به سرپرستی قبول کرده بود

who were both on their way to medical school.

کسانی که هر دو در مدرسه پزشکی تحصیل می کردند.

Because of her, two children

به خاطر او، دو کودک

had a chance they never would have had otherwise

شانسی داشتند که در حالت های دیگر ممکن نبود،

and would go on to save lives in the medical field

تا بتوانند به عنوان دکتر در زمینه پزشکی

as medical doctors.

جان افراد را نجات دهند.

It would end up taking 45 minutes

در نهایت ۴۵ دقیقه طول کشید تا او را

to free her from the vehicle.

از داخل ماشین نجات دهند.

However, she perished prior to freeing her.

هر چند، او قبل نجات دادنش جان سپرد.

I believed what you saw in the movies:

من باور دارم چیزهایی که شما در فیلم ها میبیند:

when you're in those last moments

زمانی که شما در آن لحظات آخر

that it's strictly terror, fear.

که به شدت وحشتناک و ترس آور است، هستید

I have come to realize, regardless of the circumstance,

من متوجه شدم که صرفنظر از شرایط

it's generally met with peace and acceptance,

[مرگ] با آرامش مورد قبول قرار می گیرد

that it's the littlest things, the littlest moments,

و کوچک ترین چیزها و لحظه ها،

the littlest things you brought into the world

کوچکتری چیزهایی که به این جهان می آورید

that give you peace in those final moments.

در لحظات اخر به شما آرامش می دهد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)