The habits of happiness | Matthieu Ricard

گفتگوی مَچیو ریکارد راجع به عاداتِ خوشحالی

Translator: Pouria Montazeri Reviewer: saman dadbin

So, I guess it is a result of globalization

خوب، من فکر می کنم این از اثرات جهانی سازی باشد که شما می توانید

that you can find Coca-Cola tins on top of Everest

در روی کوهِ اِورِست کوکا کولا و یک راهِبِ بودایی را در شهرِ مانِرِی پیدا کنید.

and a Buddhist monk in Monterey.

(Laughter)

(خنده)

And so I just came, two days ago, from the Himalayas

دو روز پیش، بنابر دعوتِ پُر محبت شما، از هیمالیا رسیدم اینجا.

to your kind invitation.

So I would like to invite you, also, for a while, to the Himalayas themselves.

پس من نیز میخواهم شما را برای مدتی به خودِ هیمالیا دعوت کنم.

And to show the place where meditators, like me,

و بشما مکانی را نشان بدهم که مراقبه کُنانی، همانند خودم،

who began with being a molecular biologist in Pasteur Institute,

که یک زمانی ویژهگرِ زیستِ شیمی درموسسة پاستور بود،

and found their way to the mountains.

و طریقِ خود را بسوی کوهها یافت.

So these are a few images I was lucky to take and be there.

خُب، اینها تعداد معدودی از عکسهاییست که من افتخارِ گرفتن آنها و بودن در آنجا را داشتم.

There's Mount Kailash in Eastern Tibet -- wonderful setting.

این کوهِ کِیلَش در تِبِتِ شرقیست -- منظرة حيرتانگيزیست.

This is from Marlboro country.

این یکی، از سرزمینِ مارلبورو است.

(Laughter)

(خنده)

This is a turquoise lake.

این دریاچة فیروزه (Turquoise) است.

A meditator.

یک مراقبه کُننده.

This is the hottest day of the year somewhere in Eastern Tibet, on August 1.

این گرمترین روزِ سال است طرفهای تِبِتِ شرقی در اولین روزِ ماهِ اوت.

And the night before, we camped, and my Tibetan friends said,

و شب پیشَش، آنجا اُردو زدیم، و دوستانِ تِبِتیم گفتند،

"We are going to sleep outside."

«ما قرار است که بیرون بخوابیم.» گفتم، «چرا؟ ما بقدر کافی توی چادر جا داریم .»

And I said, "Why? We have enough space in the tent."

گفتند، «آری، ولی تابستان است!»

They said, "Yes, but it's summertime."

(Laughter)

(خنده)

So now, we are going to speak of happiness.

و حال در مورد خوشحالی صحبت خواهیم کرد.

As a Frenchman, I must say

به عنوان یک مرد فرانسوی، باید بگویم که روشنفکرانِ فرانسوي فراوانی وجود دارند

that there are a lot of French intellectuals

که عقیده دارند، خوشحالی یک موضوع غیرِ جالب توجه ایست.

that think happiness is not at all interesting.

(Laughter)

(خنده)

I just wrote an essay on happiness, and there was a controversy.

من اخیراً یک مقاله ای راجع به خوشحالی نوشتم، و باعث مباحثه ای شد.

And someone wrote an article saying,

و شخصی یک مقاله نوشت و گفت: «بر ما این کارِ زشتِ خوشحالی را تحمیل نکن...

"Don't impose on us the dirty work of happiness."

(خنده)

(Laughter)

"We don't care about being happy. We need to live with passion.

...ما اهمیتی به خوشحالی نمیدهیم. احتیاج داریم که با اغراض‌ نفسانی زندگی کنیم.

We like the ups and downs of life.

به اوجها و پستیهاي زندگی قانعیم.

We like our suffering because it's so good when it ceases for a while."

و مصیبتهایمان را دوست داریم، زیرا عالیست موقعی که برای مدتی متوقف میشوند.»

(Laughter)

(خنده)

This is what I see from the balcony of my hermitage in the Himalayas.

این منظره ایست که من از روی بالکني کُلبه ام در هیمالیا مشاهده میکنم.

It's about two meters by three, and you are all welcome any time.

حدودِ دو در سه متر است و تمامي شما هر وقت که بخواهید، خوش آمدید.

(Laughter)

(خنده)

Now, let's come to happiness or well-being.

حال، رجوع کنیم به خوشحالی یا رفاه.

And first of all, you know, despite what the French intellectuals say,

اولاً، عليرغمِ آنچه روشنفکرانِ فرانسوی میگویند،

it seems that no one wakes up in the morning thinking,

بنظر میاید که کسی صبح بیدار نمیشود با این فکر که،

"May I suffer the whole day?"

«آیا تمام روز رنج خواهم برد؟»

(Laughter)

(خنده)

Which means that somehow, consciously or not,

که این معنی را میدهد: چه آگاهانه یا غیرِ آگاهانه،

directly or indirectly, in the short or the long term,

مستقیماً یا غیر مستقیم، در کوتاه یا دراز مدت،

whatever we do, whatever we hope, whatever we dream --

هر کاری را که انجام میدهیم، هر امیدی که داریم، هر آرزویی که داریم --

به طریقی، وابسته به یک خواستِ ژرفیست بسوی رفاه یا خوشحالی.

somehow, is related to a deep, profound desire for well-being or happiness.

As Pascal said, even the one who hangs himself,

همانطور که پَسکِل (Pascal) گفت: حتی شخصی که خودش را دار میزند،

somehow, is looking for cessation of suffering.

به طریقی، در پي از بین بردنِ رنجهاست -- که متاسفانه راهِ دیگری را پیدا نکرده است.

He finds no other way.

But then, if you look in the literature, East and West,

لیکن، اگر به ادبياتِ شرقی و غربی نگاه کنید،

you can find incredible diversity of definition of happiness.

میبینید که تعاریف بسیار گوناگونی برای خوشحالی وجود دارد.

Some people say, I only believed in remembering the past,

بعضى از اشخاص میگویند، من فقط به یادِ گذشته،

imagining the future, never the present.

و به آینده پنداشتن اعتقاد دارم، نه برای حالِ حاظر.

Some people say happiness is right now;

بعضى از اشخاص میگویند که خوشحالی در حالِ حاظر است؛

it's the quality of the freshness of the present moment.

آن، کیفیتِ تازگي زمانِ حال است.

And that led Henri Bergson, the French philosopher, to say,

و به این دلیل، هِنری بِرگسِن (Henri Bergson) فیلسوفِ فرانسوی میگوید:

"All the great thinkers of humanity have left happiness in the vague

«تمامِ متفکرانِ غني بشریت، مفهومِ خوشحالی را به نحوِ مبهم وا گذاشته اند

so that each of them could define their own terms."

تا بتوانند تعریفش کنند -- تا هر یک از آنها بتوانند اصطلاحِ خود را تعریف کنند.»

Well, that would be fine if it was just a secondary preoccupation in life.

خُب، این کفایت میکرد، اگر خوشحالی، یک اشتغال‌ِ ثانوی در زندگی میبود.

But now, if it is something that is going to determine

ولی اگر قرار است که آن، تعیین کنندة

the quality of every instant of our life,

کیفیتِ تمامِ لحظاتِ زندگیمان باشد،

then we better know what it is, have some clearer idea.

پس بهترست که بدانیم چیست و آگاهي واضح تری از آن داشته باشیم.

And probably, the fact that we don't know that is why, so often,

و محتملاً، بدلیلِ عدم این آگاهیست که ما غالباً،

although we seek happiness, it seems we turn our back to it.

با اینکه خوشحالی را میطلبیم، بنظر میاید که برعکس، پشتمان را به آن میکنیم.

Although we want to avoid suffering,

هر چند که از رنجها دوری میکنیم، بنظر میاید که بیشتر بسوی آنها روان هستیم.

it seems we are running somewhat towards it.

And that can also come from some kind of confusions.

و این نیز میتواند از گیجیها سر چشمه گیرید.

One of the most common ones is happiness and pleasure.

یکی از این گیجیها، خوشحالی و لذت هستند.

But if you look at the characteristics of those two,

اگر شما به خصوصیات این دو توجه کنید،

pleasure is contingent upon time, upon its object,

خواهید دید که لذت، مشروط به زمان، مفعول و مکان است.

upon the place.

It is something that -- changes of nature.

این، ربط به تغییراتِ طَبع دارد.

Beautiful chocolate cake: first serving is delicious,

کیکِ زیبایِ شُکُلات: اولین سهم خوشمزه است،

second one not so much, then we feel disgust.

دومین، آنقدر نه، و سپس احساسِ تنفر خواهیم داشت.

(Laughter)

(خنده)

That's the nature of things.

این فطرتِ چیزهاست: ما خسته میشویم.

We get tired.

I used to be a fan of Bach.

من سابقاً، طرفدارِ باک (Bach) بودم. آهنگهایش را با گیتار مینواختم.

I used to play it on the guitar, you know.

I can hear it two, three, five times.

میتوانستم به آنها دو بار، سه بار، یا پنج بار گوش کنم.

If I had to hear it 24 hours, non-stop, it might be very tiring.

ولی اگر مجبور میبودم، بیست و چهار ساعته، بدون توقف، به آنها گوش دهم، خیلی خسته کننده میبود.

If you are feeling very cold, you come near a fire, it's so wonderful.

وقتی که سَردِتان است، خودتان را به آتش نزدیک میکنید، چه عالیست.

After some moments, you just go a little back,

سپس، بعد از چند لحظه، کمی فاصله میگیرید، و بعد از آن شروع میکنید به سوختن.

and then it starts burning.

It sort of uses itself as you experience it.

به نوعی، همزمان با تجربه کردنِ آن، این حالت خودش را مصرف میکند.

And also, again, it can -- also, it's something that you --

و همچنین، دوباره، میتواند -- چیزیست که شما --

it is not something that is radiating outside.

چیزی نیست که در بیرون از شما متشعشع شود.

Like, you can feel intense pleasure

همانند اینکه شما میتوانید لذتِ شدیدی را حس کنید

and some others around you can be suffering a lot.

و همزمان، اشخاصی در اطراف شما در رنجِ بسیار باشند.

Now, what, then, will be happiness?

پس، خوشحالی چه خواهد بود؟

And happiness, of course, is such a vague word, so let's say well-being.

البته، خوشحالی، کلمه ایست بسیار مبهم، پس بیایید و بگوییم رفاه.

And so, I think the best definition, according to the Buddhist view,

بنظرم، از دیدگاهِ بودایی، بهترین معنی

is that well-being is not just a mere pleasurable sensation.

اینست که رفاه، صرفاً یک حسِ فرح بخشی نیست.

It is a deep sense of serenity and fulfillment.

آرامش و خرسندي عمیقی است.

حالتیست که عملاً زمینه و نفوذ کنندة تمام حالتهای احساسی

A state that actually pervades

and underlies all emotional states,

and all the joys and sorrows that can come one's way.

و تمام شادمانیها و سوگهای فرد است.

For you, that might be surprising.

شاید برای شما، این حیرت انگیز باشد.

Can we have this kind of well-being while being sad?

آیا ما میتوانیم این نوع رفاه را در حالِ افسردگی داشته باشیم؟ به یک وجهی، چرا که نه؟

In a way, why not?

Because we are speaking of a different level.

زیرا در مورد یک سطحِ مختلفی داریم صحبت میکنیم.

Look at the waves coming near the shore.

به این موجهایی که بسوی ساحل میآیند نگاه کنید.

When you are at the bottom of the wave, you hit the bottom.

وقتی که در تَهِ موج هستید، میخورید به تَهِ دریا.

You hit the solid rock.

میخورید به سنگها.

When you are surfing on the top, you are all elated.

وقتی که در روی آن، موج سواری میکنید، کاملاً برافراشته اید.

So you go from elation to depression -- there's no depth.

پس از برافراشتگی به افسردگی میروید، هیچ عُمقی وجود ندارد.

Now, if you look at the high sea,

حال، اگر به دریای آزاد نگاه کنید، چه بخواهد همانند آیینه، یک اقیانوسِ زیبا و آرام باشد.

there might be beautiful, calm ocean, like a mirror.

There might be storms,

و چه بخواهد هوا طوفانی باشد، عُمقِ اقیانوس، بدون هیچ تغییری، وقوع دارد.

but the depth of the ocean is still there, unchanged.

So now, how is that?

پس این چگونه ممکن است؟

It can only be a state of being, not just a fleeting emotion, sensation.

به این گونه که یکی از حالاتِ وجود است، نه تنها یک شور و احساسِ زودگذر.

Even joy -- that can be the spring of happiness.

حتی شادی میتواند از خوشحالی سرچشمه بگیرد.

But there's also wicked joy, you can rejoice in someone's suffering.

ولی شادي شریر هم وجود دارد، میتوانید در مقابلِ رنجِ کسی شادی کنید.

So how do we proceed in our quest for happiness?

پس به چه وجهی جستجوی خود را بسوی خوشحالی ادامه دهیم؟ غالبِ اوقات، ما به بیرون مینگریم.

Very often, we look outside.

We think that if we could gather this and that, all the conditions,

ما تصور میکنیم که اگر این چیز یا آن چیز و یا تمام وضعیتهای خاص را گرد آوری کنیم،

something that we say, "Everything to be happy --

خوشحالی بدست میآید.

to have everything to be happy."

مانندِ ضربالمثلِ: همه چیز داشتن، خوشحالی داشتن.

That very sentence already reveals the doom, destruction of happiness.

خودِ این جُمله، حُکمِ ویران شدنِ خوشحالی را فاش میکند.

To have everything.

داشتنِ همه چیز. اگر چیزی را جا بگذاریم، تمامیش فروریخته میشود.

If we miss something, it collapses.

And also, when things go wrong, we try to fix the outside so much,

و همچنین، وقتی که وضعیتمان بد میشود، سعی میکنیم که شرایط بیرونی را درست کنیم،

but our control of the outer world is limited,

ولی کنترل ما به دنیای بیرونی محدود، موقتی، و کراراً غیر واقعیست.

temporary, and often, illusory.

So now, look at inner conditions.

پس، به حالاتِ درونی نگاه کنید. آیا قویتر نیستند؟

Aren't they stronger?

Isn't it the mind that translates

آیا این ذهن نیست، که شرایطِ بیرونی را به صورت خوشحالی و رنج تفسیر میکند؟

the outer condition into happiness and suffering?

And isn't that stronger?

و آیا آن قویتر نیست؟

We know, by experience,

ما این را تجرباً میدانیم، که میتوانیم در مکانی که آنرا بهشتِ نُقلی نامش داده ایم، اقامت داشته باشیم،

that we can be what we call "a little paradise,"

and yet, be completely unhappy within.

ولی، کُلاً باطناً ناخوش باشیم.

The Dalai Lama was once in Portugal,

یکبار، دالی لاما، در کشور پرتغال بود

and there was a lot of construction going on everywhere.

و همه جا پُر از کارهای ساختمانی بود.

So one evening, he said, "Look, you are doing all these things,

بنابراین، در یکروز گفت: «نگاه کنید، شما اینهمه کار دارید انجام میدهید،

but isn't it nice, also, to build something within?"

ولی بهتر نیست که در درون نیز چیزی بسازید؟»

And he said, "[Without] that -- even if you get a high-tech flat

و گفت: «بدونِ آن، حتی اگر یک آپارتمانی، با تكنولوژيهاي بسيار مُدِرن

on the 100th floor of a super-modern and comfortable building,

در صدمین طبقة یک ساختمانِ مدِرن و راحت، داشته باشید،

if you are deeply unhappy within,

اگر باطناً ناکام باشید،

all you are going to look for is a window from which to jump."

تنها چیزی را که دنبالش خواهید گشت، پنجرة خواهد بود که از آن بپرید بیرون.»

So now, at the opposite,

سپس، عکسِ قضیه،

we know a lot of people who, in very difficult circumstances,

ما خیلی از اشخاص را میشناسیم که در زیرِ شرایطهای بسیار سخت

manage to keep serenity, inner strength, inner freedom, confidence.

قادر به نگاهداری از آرامش، قوتِ درونی، آزادي درونی، و اعتماد بنفسِ خویش هستند.

So now, if the inner conditions are stronger --

پس، اگر شرایطِ درونی قویترند --

of course, the outer conditions do influence,

البته، شرایطِ بیرونی تاثیر گذارند،

and it's wonderful to live longer, healthier,

و خیلی عالیه که بتوان زندگي طولانیتر و سالمتری داشت،

to have access to information, education,

و دستیابی به اطلاعات و آموزش و پرورش داشت. و قادر به مسافرت کردن،

to be able to travel, to have freedom.

و آزادی داشتن بود. اینها بطور فوق چیزهای پسندیده اند.

It's highly desirable.

However, this is not enough.

بهر حال، اینها کفایت نمیکنند؛ اینها صرفاً کمکهای اضافی و شرایط هستند.

Those are just auxiliary, help conditions.

The experience that translates everything is within the mind.

تجربه ای که همه چیز را تفسیر میکند، در درونِ ذهن حضور دارد.

So then, when we ask oneself

پس از خود این سؤال را میکنیم که چگونه شرایطِ خوشحالی

how to nurture the condition for happiness,

the inner conditions, and which are those which will undermine happiness.

و باطنی را میتوان پرورش داد و کدام یک ازآنها قادر به تحلیلِ خوشحالی خواهند بود.

So then, this just needs to have some experience.

و این احتیاج به تجربه دارد.

We have to know from ourselves, there are certain states of mind

ما از طریقِ تجربة خودمان باید بدانیم که، حالاتِ ذهني معینی وجود دارند

that are conducive to this flourishing, to this well-being,

که موجبِ همچنین شِکُفتنها و رفاه هستند،

what the Greeks called eudaimonia, flourishing.

همانی که یونانیها،eudaimonia (خوشحالی) نام بردند، شِکُفتن.

There are some which are adverse to this well-being.

و حالاتی وجود دارند که مخالف چنین رفاهی است.

And so, if we look from our own experience,

اگر از دیدگاهِ تجربة خودمان نگاه کنیم میبینیم که --

anger, hatred, jealousy, arrogance,

عصبانیت، تنفر، حسادت، تکبر، خواسته های عقده ای، حرصهای قوی --

obsessive desire, strong grasping,

they don't leave us in such a good state after we have experienced it.

بعد از تجربه، ما را در حالتِ خوشی رها نمیکنند.

And also, they are detrimental to others' happiness.

بعلاوة اینکه، باعث خسارتِ خوشحالي بقیه نیز میباشند.

So we may consider that the more those are invading our mind,

پس میتوانیم ملاحظه کنیم که هر چقدر بیشتر آنها ذهنِ ما را تجاوز و اشغال کنند،

and, like a chain reaction,

همانندِ واکنش زنجیره ای، ما بیشتر احساسِ بدبختی و عذاب خواهیم داشت.

the more we feel miserable, we feel tormented.

At the opposite, everyone knows deep within

و در مقابلش، همة ما اینرا باطناً میدانیم که، بوسیلة یک عَمَلِ سخاوتِ از خود گذشته ای،

that an act of selfless generosity,

if from the distance, without anyone knowing anything about it,

-- اگر از راهِ دور، بدون دانش کسی به آن --

we could save a child's life, make someone happy.

میتوانیم زندگي بچه ای را نجات دهیم، و کسی را خوشحال کنیم.

We don't need the recognition. We don't need any gratitude.

در آنگاه، ما محتاج به سپاسگزاری نخواهیم بود.

Just the mere fact of doing that

صرفاً عملِ آن، ماهیتِ ژرفِ ما را پُر از احساسِ شایستگی میکند.

fills such a sense of adequation with our deep nature.

And we would like to be like that all the time.

و ما میخواهیم که همیشه اینطوری باشیم.

So is that possible,

پس آیا امکان دارد که ما بتوانیم جهتِ هستیمان را عوض کنیم، و تغییر شکل به ذهنمان دهیم؟

to change our way of being, to transform one's mind?

Aren't those negative emotions, or destructive emotions,

و آیا آن احساساتِ منفی یا مخرب،

inherent to the nature of mind?

چسبنده به ماهیتِ ذهن هستند؟

Is change possible in our emotions, in our traits, in our moods?

آیا احساسات، ویژه گیها و خُلق و خویِ ما قادرِ به تغییر هستند؟

For that we have to ask, what is the nature of mind?

باید اینرا بپرسیم: ماهیتِ ذهن چسیت؟

And if we look from the experiential point of view,

و اگر از دیدگاهِ تجربی نگاه کنیم،

there is a primary quality of consciousness

یک کیفیتِ عمده ای از دانستگی، وجود دارد،

that's just the mere fact to be cognitive, to be aware.

که صرفاً وجودِ مُسَلَمِ با معرفت و آگاه بودن است.

Consciousness is like a mirror that allows all images to rise on it.

دانستگی، مانند آیینه ایست که اجازه میدهد تمام تصویرها رویش ظهور کنند.

You can have ugly faces, beautiful faces in the mirror.

میتوانید صورتهای زیبایی یا زشتی داشته باشید.

The mirror allows that, but the mirror is not tainted,

آیینه به آن رخصت میدهد، ولی آیینه، لکه دار یا

is not modified, is not altered by those images.

اصلاح شده نیست. بوسیلة آن تصاویر تغییر نمیپذیرد.

Likewise, behind every single thought

بهمچنین، پُشت هر اندیشه ای، یک آکاهي عاری و پاکی وجود دارد.

there is the bare consciousness, pure awareness.

This is the nature.

این ماهیت است. ذاتاً نمیتواند بوسیلة تنفرها و حسادتها آلوده شود،

It cannot be tainted intrinsically with hatred or jealousy because then,

if it was always there --

زیرا، اگر همیشه آنجا بود -- مانندِ رنگی که به تمام پارچه نفوذ میکند --

like a dye that would permeate the whole cloth --

then it would be found all the time, somewhere.

آنگاه، همیشه در جایی ظهور میافت.

We know we're not always angry, always jealous, always generous.

ما میدانیم که همیشه عصبانی، حسود و بخشنده نیستیم.

So, because the basic fabric of consciousness

چندان که اساسِ اصلي آگاهی

is this pure cognitive quality that differentiates it from a stone,

آن کیفیت پاکِ معرفت است که بین خود و یک سنگ فرق قائل میشود،

there is a possibility for change because all emotions are fleeting.

امکان تغییر پذیرفتن وجود دارد، زیرا تمام احساسات، زودگذرند.

That is the ground for mind training.

این پایة پرورشِ ذهنی است.

Mind training is based on the idea that two opposite mental factors

پرورش ذهنی، مبنا بر اینست که دو عاملِ متفاوتِ فکری

cannot happen at the same time.

نمیتوانند هم زمان اتفاق بیافتند.

You could go from love to hate.

میتوانست از عشق به نفرت رفت.

But you cannot, at the same time, toward the same object,

ولی نمیتوانید هم زمان بسوی همان چیز

the same person, want to harm and want to do good.

یا همان شخص، سود و زیان برسانید.

You cannot, in the same gesture, shake hand and give a blow.

نمیتوانید با یک رفتارِ یکسان، دست به کسی بدهید و مُشتشان بزنید.

So, there are natural antidotes to emotions

پس تریاقهای طبیعي برای احساسات وجود دارند

that are destructive to our inner well-being.

که مخربِ رفاهِ باطني ما هستند.

So that's the way to proceed.

پس بدینوسیله میبایست پیش رفت: شادی در برابرِ حسادت.

Rejoicing compared to jealousy.

A kind of sense of inner freedom

یک نوع آزادگي باطنی در مقابلِ حرصهای شدید و عقدة روحی.

as opposite to intense grasping and obsession.

Benevolence, loving kindness against hatred.

خیر خواهی و عشق و علاقة قلبی در مقابلِ نفرت.

But, of course, each emotion then would need a particular antidote.

البته، هر احساسی، احتیاج به یک تریاقِ خاص خواهد داشت.

Another way is to try to find a general antidote to all emotions,

راهِ دیگرش اینست که سعی کنید یک تریاقِ عمومي برای تمام احساسات پیدا کنید

and that's by looking at the very nature.

و آن بوسیلة دقت داشتن به عینِ ماهیت.

Usually, when we feel annoyed, hatred or upset with someone,

معمولاً، وقتی که از کسی رنجیده، ناراحت، و عصبانی هستیم،

or obsessed with something,

یا اینکه غرقِ چیزی هستیم، ذهنمان به تکرار بسوی همان موضوع میرود.

the mind goes again and again to that object.

Each time it goes to the object,

هر بار که بسوی آن موضوع میرود، آن عُقدة روحی و آزردگی را تقویت میکند.

it reinforces that obsession or that annoyance.

So then, it's a self-perpetuating process.

پس آن، یک فرایندة خود جاويد سازی است.

So what we need to look for now is,

پس بجای به بیرون نگریستن، میبایست به درون بنگریم.

instead of looking outward, we look inward.

Look at anger itself.

خودِ عصبانیت را ملاحظه کنید؛

It looks very menacing,

like a billowing monsoon cloud or thunderstorm.

همانند ابرِ بادموسمى یا توفانِ تندری، بسیار تهدید کننده است.

We think we could sit on the cloud,

فکر میکنیم که میتوانیم روی ابرها بنشینیم، لیکن اگر به آنجا برویم خواهیم دید که فقط مه است.

but if you go there, it's just mist.

Likewise, if you look at the thought of anger,

بهمچنین، اگر به افکارِ عصبانی نگاه کنید،

it will vanish like frost under the morning sun.

خواهید دید که همانند شبنم زیرِ نورِ خورشیدِ صبح، ناپدید میشود.

If you do this again and again, the propensity,

اگر اینرا تکرار کنید، تمایلِ طبیعی

the tendencies for anger to arise again

و گرایش برای عصبانی شدن،

will be less and less each time you dissolve it.

کم کم کاهش میابد، با هر باری که حلش میکنید.

And, at the end, although it may rise,

و در آخر، اگر چه احتمالاً سر بزند، تنها از سطح ذهنمان عبور خواهد کرد،

it will just cross the mind,

like a bird crossing the sky without leaving any track.

مانند پرنده ای که، بدونِ نشانه ای، آسمان را طی میکند.

So this is the principal of mind training.

پس این عمدة پرورشِ ذهنی است.

Now, it takes time,

خُب، وقت میبرد، زیرا -- طول کشید تا تمامِ نقصها و

because it took time for all those faults in our mind, the tendencies, to build up,

تمایلاتِ افکاري ما بنا شوند، پس رها کردنِ آنها نیز طول خواهد کشید.

so it will take time to unfold them as well.

But that's the only way to go.

ولی، این تنها راهش است.

Mind transformation -- that is the very meaning of meditation.

دگرگونگي ذهن، همان معني عیني مراقبه است.

It means familiarization with a new way of being,

یعنی آشنایی با روشِ وجود داشتنِ نُوینی،

new way of perceiving things,

روشِ نُوینی برای درک کردن، که شایستگي بیشتری با هستی،

which is more in adequation with reality,

with interdependence, with the stream and continuous transformation,

اتکاء متقابل، و دگرگونگي پیوسته، دارد.

which our being and our consciousness is.

همانندِ شخصیتِ وجودی و آگاهي ما.

So, the interface with cognitive science,

خُب، خط اتصال با علومِ شناختی (پژوهش علمی دربارة ذهن یا هوشمندی).

since we need to come to that, it was, I suppose, the subject of --

چون ما باید این موضوع را میبایست

we have to deal in such a short time -- with brain plasticity.

در زمان چنین کوتاهی توجه دهیم.

با وجودِ انعطاف مغزی، تصور بر این بود که مغز، کم و بیش، ثابت است.

The brain was thought to be more or less fixed.

All the nominal connections, in numbers and quantities,

تمام اتصالهای صوری، در تعداد و کمیت، --

were thought, until the last 20 years,

تا بیست سالِ پیش، گمان بر این بود که، کم و بیش، به هنگامِ رسیدن به سنِ بالغی، ثابت اند.

to be more or less fixed when we reached adult age.

Now, recently, it has been found that it can change a lot.

حال، اخیراً کشف شد که میتواند تغییراتِ بسیاری داشته باشد.

A violinist, as we heard, who has done 10,000 hours of violin practice,

یک ویالُن زنی، همانطوری که شنیدیم، که ده هزار ساعت تمرینِ ویالُن طی کرده است،

some area that controls the movements of fingers in the brain changes a lot,

بعضی از محیطهای مغزي او که، حرکاتِ انگشتانش را کنترلِ میکند، تغییر بسیار یافته اند،

increasing reinforcement of the synaptic connections.

که باعثِ افزایشِ تقویت اتصالهای سلول هاي سوماتيكی شد.

So can we do that with human qualities?

پس آیا میتوانیم همین کار را با صفاتِ انسانی انجام دهیم؟

With loving kindness, with patience, with openness?

با عشق و علاقة قلبی، صبوری، و پی بردگی انجام دهیم؟

So that's what those great meditators have been doing.

پس این همان کاریست که آن مراقبه گَرانِ عظیم قادر به انجام دادنشان هستند.

Some of them who came to the labs,

تعدادی از آنها که به آزمایشگاههای مَدیسُن، ویسکانسِن، و بِرکلی آمدند،

like in Madison, Wisconsin, or in Berkeley,

did 20 to 40,000 hours of meditation.

حدودِ ۲۰ تا ۴۰۰۰۰ ساعت تمرکز کردند.

They do, like, three years' retreat, where they do meditate 12 hours a day.

همانند خلوت گزینیي سه ساله، که روزی ۱۲ ساعت تمرکز میکنند.

And then, the rest of their life, they will do three or four hours a day.

و بعد، برای سایر عمرشان، روزی سه یا چهار ساعت انجام میدهند.

They are real Olympic champions of mind training.

آنها قهرمانهای اصلي اُلمپیکِ پرورشِ ذهنی هستند.

(Laughter)

(خنده)

This is the place where the meditators -- you can see it's kind of inspiring.

این مکانیست که مراقبه کننان -- میبینید که تا حدی الهام بخش است.

Now, here with 256 electrodes.

حال، اینجا با ۲۵۶ الکترود (قطبِ مغناطیسی).

(خنده)

(Laughter)

So what did they find?

پس چه چیزی را کشف کردند؟ البته، همان چیز.

Of course, same thing.

The scientific embargo --

ممنوعیتِ علمی -- اگر هرگز به طبیعت تقدیم شود،

a paper has been submitted to "Nature," hopefully, it will be accepted.

امیدوارآ، پذیرفته خواهد شد.

It deals with the state of compassion, unconditional compassion.

آن سر و کار به حالاتِ مِهر و شَفَقَتِ غیرِ شرطی دارد.

We asked meditators, who have been doing that for years and years,

ما از مراقبه کننانی که این کار را برای سالهای بسیار انجام داده اند، خواهش کردیم که

to put their mind in a state where there's nothing but loving kindness,

ذهنشان را در حالتی که بجز لطف و عنایت نیست قرار دهند --

total availability to sentient being.

دسترسي کامل به شخصیتِ حساس.

Of course, during the training, we do that with objects.

البته، در طی دورة آموزش، ما آن را با اشیاء انجام میدهیم.

We think of people suffering, of people we love,

ما به افرادی که رنج میکشند فکر میکنیم، به اشخاصی که علاقه داریم فکر میکنیم،

but at some point, it can be a state which is all pervading.

ولی، در یک نکتة معینی، این میتواند یک حالت نفوذ بخشی باشد.

Here is the preliminary result,

و این نتیجة مقدماتی است که میتوانم نشان بدهم چون قبلاً نشان داده شده است.

which I can show because it's already been shown.

The bell curve shows 150 controls,

و این خط منحنی، ۱۵۰ تا از کنترلها را نشان میدهد، و مورد نظرش،

and what is being looked at

is the difference between the right and the left frontal lobe.

تفاوتِ بینِ لب قدامی مغزِ راست و چپ است.

In very short, people who have more activity

خلاصاً، اشخاصی که در سمتِ راستِ قشر مُخِشان فعالیت بیشتری دارند،

in the right side of the prefrontal cortex

are more depressed, withdrawn.

بیشتر افسرده و به خود فرو رفته اند -- آنها زیاد وانمودهای مثبت را توصیف نمیکنند.

They don't describe a lot of positive affect.

It's the opposite on the left side:

برای سمتِ چپ کاملاً بلعکس آنست: برای آنها گرایشِ بشتری بسوی بشر دوستی،

more tendency to altruism,

to happiness, to express, and curiosity and so forth.

خوشحالی، بیان کردن، و حسِ کنجکاوی و غیره وجود دارد.

So there's a basic line for people. And also, it can be changed.

پس یک رشتة اساسي برای اشخاص وجود دارد. و همچنین میتواند تغییر یابد.

If you see a comic movie, you go off to the left side.

اگر یک فیلمِ خنده دار ببینید، بسوی چپ خواهید رفت.

If you are happy about something, you'll go more to the left side.

اگر شما در مورد چیزی خوشحال باشید، بیشتر بسوی سمتِ چپ خواهید رفت.

اگر یک کشمکشِ افسردگي داشته باشید، بسوی سمتِ راست خواهید رفت.

If you have a bout of depression, you'll go to the right side.

Here, the -0.5 is the full standard deviation

در اینجا، ۰۵- یک معیارِ کاملِ انحرافي

of a meditator who meditated on compassion.

یک مراقبه کن است که در روی شفقت تمرکز کرده است.

It's something that is totally out of the bell curve.

چیزی است که کاملاً از این خط منحنی بیرون است.

So, I've no time to go into all the different scientific results.

پس، من وقت اینرا ندارم که داخلِ جزءیات نتایج مختلف علمی بشوم.

Hopefully, they will come.

امیدواراً، خواهند آمد.

But they found that -- this is after three and a half hours

ولی آنها این را بعد از سه ساعت و نیم در زیرِ MRI کشف کرده اند،

in an fMRI,

it's like coming out of a space ship.

که مانند بیرون آمدن از یک سفینة فضایی است.

Also, it has been shown in other labs --

و همچنین، در آزمایشگاههای دیگر نیز نشان داده شده --

for instance, Paul Ekman's labs in Berkeley --

برای مثال، در آزمایشگاهِ پال اِکمَن در بِرکلی --

that some meditators are able, also,

که بعضی از مراقبه کننان

to control their emotional response more than it could be thought.

میتوانند واکنشِ حسی خود را، بیشتر از آنکه تصور میشد، کنترل کنند.

Like the startle experiments, for example.

مثلِ تجربیاتِ تکان دهنده و وحشت آمیز.

If you sit a guy on a chair

اگر شما یک شخصی را با تمام این نوع لوازمِ سنجیدنِ فیزیولوژی در روی صنیدلي بنشانید،

with all this apparatus measuring your physiology,

and there's kind of a bomb that goes off,

و یکدفعه یک بُمبی منفجر بشود، طبیعتن، از جا پریدن، یک واکنشِ غریزه ایست،

it's such an instinctive response that,

in 20 years, they never saw anyone who would not jump.

که آنها در طی ۲۰ سال، کسی را که به این صدا واکنش نشان ندهد را ندیده اند.

Some meditators, without trying to stop it,

و اما، بعضی از مراقبه کننان، بدون اینکه سعی کنند آنرا توقف دهند،

but simply by being completely open,

صرفاً با وجود شکفتنِ کامل،

thinking that that bang is just going to be a small event like a shooting star,

و تصور بر اینکه این صدایِ بلند، تنها مانند یک واقعة کوچکی است مانند شهابِ ثاقب،

they are able not to move at all.

قادر هستند که هیچ نوع حرکتی از خود نشان ندهند.

So the whole point of that is not, sort of, to make, like,

پس، نکتة اصلی این نیست که همانندِ سیرک

a circus thing of showing exceptional beings who can jump, or whatever.

نشان بدهیم که اشخاصِ استثنایی چگونه میتوانند بپرند یا غیره.

It's more to say that mind training matters.

بیشتر بر اینست که بیان کنیم که آموزشِ ذهنی چقدر مهم است.

That this is not just a luxury.

This is not a supplementary vitamin for the soul.

این یک نوع ویتامینِ اضافی برای روح نیست؛

This is something that's going to determine

این چیزیست که کیفیتِ همة لحظاتِ زندگیمان را تعیین میکند.

the quality of every instant of our lives.

We are ready to spend 15 years achieving education.

ما آمادة این هستیم که ۱۵ سال طیِ کسبِ آموزش و پرورش صرف کنیم.

We love to do jogging, fitness.

ما علاقة بسیار به آهسته دویدن و تندرستی داریم.

We do all kinds of things to remain beautiful.

ما کارهای بسیاری انجام میدهیم که زیبا بمانیم.

Yet, we spend surprisingly little time taking care of what matters most --

با اینحال، ما تعجبانه، زمانِ خیلی کمی را برای چیزهایی که اهمیتِ بسیار دارند صرف میکنیم:

the way our mind functions --

طریقی که ذهنمان عمل میکند.

which, again, is the ultimate thing

که، دوباره، نهایی ترین چیزیست که کیفیت تجربیاتمان را تعیین میکند.

that determines the quality of our experience.

Now, compassion is supposed to be put in action.

حال، شفقتِ ما قرار است که دست به عمل زند.

That's what we try to do in different places.

این همان چیزیست که ما سعی میکنیم در جاهای مختلف انجام دهیم.

Just this one example is worth a lot of work.

تنها همین مثال ارزشِ بسیار دارد:

This lady with bone TB, left alone in a tent,

این بانو، با مرض سلِ استخوانی، تنها در یک چادر رها شده، او با تنها دخترش خواهند مُرد.

was going to die with her only daughter.

One year later, how she is.

یک سال بعد، ببینید که چگونه است!

Different schools and clinics we've been doing in Tibet.

مدارسِ و درمانگاههای مختلفی در تِبِت ساخته ایم.

And just, I leave you with the beauty of those looks

و تنها، شما را با زیبایي این نگاهها ترک میکنم

that tells more about happiness than I could ever say.

که میتوانند بهتر از من، خوشحالی را شرح دهند.

(Laughter)

و راهب های پرندة تِبِت.

And jumping monks of Tibet.

(Laughter)

(خنده)

Flying monks.

راهب های پرواز کُننده.

خیلی متشکرم.

Thank you very much.