David Hoffman: How would you feel if you lost everything?

دیوید هافمن درباره ی از دست دادن همه چیز صحبت می کند.

Translator: Aryan Goharzad Reviewer: Iraj Hosseini

I had a fire nine days ago.

نه روز پیش من یک آتش سوزی داشتم.

My archive:

آرشیوم شامل:

175 films, my 16-millimeter negative,

175 فیلم، نگاتیوهای 16 میلیمتریم،

all my books, my dad's books, my photographs.

تمام کتابهایم، کتابهای پدرم

I'd collected --

همه را جمع آوری کرده بودم --

I was a collector, major, big-time.

من یک گردآورنده ی بزرگ بودم، به شدت --

It's gone.

از دست رفت.

I just looked at it,

من فقط بهش نگاه کردم

and I didn't know what to do.

و نمیدانستم چه کار کنم

I mean, this was --

یعنی، این --

was I my things?

آیا من وسایلم بودم؟

I always live in the present -- I love the present.

من در زمان حال زندگی می کنم -- من عاشق "آلان" هستم.

I cherish the future.

من آینده را گرامی می دارم.

And I was taught some strange thing as a kid,

و به من در زمان کودکی چیزِ عجیبی آموخته شده بود،

like, you've got to make something good out of something bad.

مثل اینکه باید یک چیزِ خوب از یک چیزِ بد بسازید.

You've got to make something good out of something bad.

باید یک چیزِ خوب از یک چیزِ بد بسازید.

This was bad! Man, I was --

اون اتفاق بد بود. پسر، من __

I cough. I was sick.

سرفه می کردم. مریض بودم.

That's my camera lens. The first one --

این لنز دوربینم هست. اولیش --

the one I shot my Bob Dylan film with 35 years ago.

همان که باهاش 35 سال پیش باب دیلن (Bob Dylan) را فیلم گرفتم.

That's my feature film. "King, Murray"

اون فیلم خوبم بود. "پادشاه، موری" ("King, Murray")

won Cannes Film Festival 1970 --

برنده ی جایزه ی فستیوال فیلمِ کَن در 1970 --

the only print I had.

تنها پرینتی که ازش داشتم.

That's my papers.

این مقاله هامه.

That was in minutes -- 20 minutes.

همه ی این در 20 دقیقه اتفاق افتاد -- 20 دقیقه.

Epiphany hit me. Something hit me.

وحی بهم شد. یه چیزی بهم شد.

"You've got to make something good out of something bad,"

"باید یک چیز خوب از یک چیز بد بسازی."

I started to say to my friends, neighbors, my sister.

شروع کردم به گفتنِ این به دوستام، همسایه هام، خواهرم.

By the way, that's "Sputnik." I ran it last year.

در ضمن اون "Spuntik" هست، پارسال اجراش کردم.

"Sputnik" was downtown, the negative. It wasn't touched.

"Sputnik" در مرکزشهر بود، نگاتیوش. هیچوقت دست نخورد.

These are some pieces of things I used in my Sputnik feature film,

اینها مقداری دیگر از چیزهایی هستند که من در فیلم Sputnik استفاده کردم،

which opens in New York in two weeks

که دو هفته ی دیگر در نیویرک اکران می شود،

downtown.

مرکز شهر.

I called my sister. I called my neighbors. I said, "Come dig."

به خواهرم زنگ زدم، به همسایه ها زنگ زدم، گفتم بیاید بگردید.

That's me at my desk.

اون میز منه.

That was a desk took 40-some years to build.

میزی که 40 سال صرف ساختنش کردم.

You know -- all the stuff.

می دونید، همه چیز.

That's my daughter, Jean.

اون دخترم Jean هست.

She came. She's a nurse in San Francisco.

اون اومد. اون یک پرستار در سن فرانسیسکو هست.

"Dig it up," I said. "Pieces.

"بگردید"، من گفتم. "خورده ریزها.

I want pieces. Bits and pieces."

من تیکه ها و خورده ریزها رو میخوام."

I came up with this idea: a life of bits and pieces,

این ایده به ذهنم رسید: زندگی تیکه ها و خورده ریزها

which I'm just starting to work on -- my next project.

که من روش تازه شروع به کار کردم -- پروژه ی بعدیمه.

That's my sister. She took care of pictures,

اون خواهرمه. اون عکسها رو ردیف کرد.

because I was a big collector of snapshot photography

چون من گردآورنده ی بزرگ عکسهایی بودم

that I believed said a lot.

که باور داشتم حرفهای زیادی برای گفتن دارند.

And those are some of the pictures that --

و آنها بعضی از عکسایی هستند که --

something was good about the burnt pictures.

یک چیزِ خوبی درباره ی عکسهای سوخته بود.

I didn't know. I looked at that --

من نمی دانستم. من بهش نگاه کردم --

I said, "Wow, is that better than the --"

گفتم "اوه، آیا این بهتر است از --"

That's my proposal on Jimmy Doolittle. I made that movie for television.

این درخواست من در "جیمی دولیتل" ("Jimmy Doolittle") بود. من این فیلم رو برای تلویزیون ساختم.

It's the only copy I had. Pieces of it.

این تنها کپی ای بود که داشتم -- تکه هایی ازش.

Idea about women.

ایده درباره ی زن.

So I started to say, "Hey, man, you are too much!

پس من شروع کردم بگم "هی مرد، تو خیلی چیزها هستی!

You could cry about this." I really didn't.

تو می تونستی به خاطر این گریه کنی". من نکردم.

I just instead said,

من به جاش گفتم

"I'm going to make something out of it, and maybe next year ... "

"من یه چیزی ازین خواهم ساخت، شاید سال بعد ..."

And I appreciate this moment

و من قدر این لحظه رو می دونم

to come up on this stage with so many people

که روی این سن بیام، جلوی این همه آدم

who've already given me so much solace,

که همین طوری هم به من کلی تصلی بخشیدن،

and just say to TEDsters:

و به افراد تد بگم:

I'm proud of me. That I take something bad,

من به خودم افتخار می کنم. که یک چیز بد رو می گیرم،

I turn it, and I'm going to make something good out of this,

متحولش می کنم، و چیزِ خوبی ازش خواهم ساخت.

all these pieces.

همه ی این تکه ها.

That's Arthur Leipzig's original photograph I loved.

این عکس اصلی آرتور لیپزیگ (Arthur Leipzig) هست که عاشقشم.

I was a big record collector --

من جمع آورنده ی بزرگ رکورد (موسیقی) بودم.

the records didn't make it. Boy, I tell you,

رکوردها دوام نیاوردند. پسر، جدا،

film burns. Film burns.

فیلم می سوزد، فیلم می سوزد.

I mean, this was 16-millimeter safety film.

یعنی، این فیلم 16 میلیمتری بود.

The negatives are gone.

نگاتیوها از بین رفته اند.

That's my father's letter to me, telling me to

این نامه ی پدرم به منه که بهم گفته بود

marry the woman I first married when I was 20.

که با دختری ازدواج کنم که در 20 سالگی باهاش ازدواج کردم.

That's my daughter and me.

این هم من و دختر منِ.

She's still there. She's there this morning, actually.

اون هنوز آنجاس. اتفاقا امروز صبح اونجا بود.

That's my house.

این خونه ی منه.

My family's living in the Hilton Hotel in Scotts Valley.

خانواده ام در هتل هیلتون در Scotts Valley زندگی می کنند.

That's my wife, Heidi,

این همسرمه، هایدی،

who didn't take it as well as I did.

که به اندازه ی من خوب با قضیه کنار نیامد.

My children, Davey and Henry.

بچه هام Davey و Henry.

My son, Davey, in the hotel two nights ago.

پسرم، Davey، در هتل دو شب گذشته.

So, my message to you folks,

پس پیام من به شما دوستان،

from my three minutes, is that I appreciate the chance

در سه دیقه ی من، این است که فرصت در میان گذاشتنِ این با شما را

to share this with you. I will be back. I love being at TED.

قدر می دانم. من بر خواهم گشت. من عاشق بودن در تد هستم.

I came to live it, and I am living it.

من آمدم که زندگی کنم و زندگی می کنم.

That's my view from my window outside of Santa Cruz, in Bonny Doon,

این دید من از پنجره ام بیرون Santa Cruz در Bonny Doon.

just 35 miles from here.

35 مایل دورتر از اینجا.

Thank you everybody.

از همگی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)