Bring on the learning revolution! | Sir Ken Robinson

کن رابینسون: زمان انقلابِ یادگیری فرا رسیده است!

Translator: Shahryar Zareparvar Reviewer: Mohammad Keyhani

I was here four years ago,

من چهار سال قبل اینجا بودم،

and I remember, at the time,

و یادم میاد، در اون زمان،

that the talks weren't put online.

سخنرانی ها رو در اینترنت نمی گذاشتن

I think they were given to TEDsters in a box,

فکر می کنم اونا رو در یک بسته به حضار می دادند

a box set of DVDs,

در یک بسته DVD

which they put on their shelves, where they are now.

که افراد اونا رو توی قفسه می گذاشتند، البته هنوز هم همون جا هستند

(Laughter)

(خنده حضار)

And actually, Chris called me a week after I'd given my talk, and said,

حقیقتش، یک هفته بعد از سخنرانی قبلی من...

...کریس با من تماس گرفت

"We're going to start putting them online. Can we put yours online?"

و گفت: " می خواهیم که سخنرانی ها رو تو اینترنت بگذاریم.

اجازه می دهی که سخنرانی تو رو هم تو اینترنت بگذاریم؟" و من گفتم: "البته"

And I said, "Sure."

And four years later,

و چهار سال بعد،

it's been downloaded four million times.

همان طور که گفتم، کسانی که اون را دیدند،

کسانی که اون رو ذخیره کردن 4 میلیون نفر بودن

خوب برای اینکه تخمین بزنم که کلا چند نفر سخنرانی رو دیدن،

So I suppose you could multiply that by 20 or something

to get the number of people who've seen it.

می شه این عدد رو تقریبا 20 برابر کرد.

و همان طور که کریس گفت، برای ویدئوی من،

And, as Chris says, there is a hunger for videos of me.

یک عطشی هست.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

Don't you feel?

... شما احساسش نمی کنید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

So, this whole event has been an elaborate build-up

پس، تمام این برنامه مفصل برای این بود که...

to me doing another one for you, so here it is.

...من یک سخنرانی دیگه برای شما داشته باشم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Al Gore spoke at the TED conference I spoke at four years ago

اَل گور در کنفرانس TED

در چهار سال قبل که من هم صحبت کردم

and talked about the climate crisis.

در مورد بحران اقلیمی صحبت کرد.

And I referenced that at the end of my last talk.

و من در پايان سخنرانی قبلی ام

به آن ارجاع دادم.

So I want to pick up from there

پس حالا می خوام از همون جا ادامه بدم.

because I only had 18 minutes, frankly.

چون راستش اون دفعه فقط 18 دقیقه وقت داشتم.

(Laughter)

So, as I was saying --

خوب، همون طور که می‌گفتم...

(Laughter)

(خنده حضار)

می دونید اون راست میگه.

You see, he's right.

I mean, there is a major climate crisis, obviously,

منظورم اینه که به وضوح با یک بحران عظیم اقلیمی مواجهیم.

and I think if people don't believe it, they should get out more.

و اگه مردم باورشون نمیشه، فکر کنم باید بیشتر بیرون بیان.

(Laughter)

(خنده حضار)

ولی من باور دارم که یک بحران اقلیمی دیگه هم داریم،

But I believe there is a second climate crisis,

which is as severe,

که همون قدر جدی است

which has the same origins,

و همون منشأ رو داره،

and that we have to deal with with the same urgency.

و ما باید با همون اضطرار با این بحران برخورد کنیم.

و منظورم اینه ..

And you may say, by the way,

شما ممکنه بگید "من خوبم.

"Look, I'm good.

من یه بحران اقلیمی دارم؛

I have one climate crisis, I don't really need the second one."

دیگه دومی رو نمی خوام."

(Laughter)

But this is a crisis of, not natural resources --

ولی این بحران، بحران منابع طبیعی نیست.

گر چه منم باور دارم که بحران منابع طبیعی وجود داره،

though I believe that's true --

but a crisis of human resources.

ولی منظور من بحران منابع انسانیه.

I believe fundamentally,

من عمیقا معتقدم،

as many speakers have said during the past few days,

همون طور که خیلی از سخنرانها هم ظرف این چند روز گفتند،

که ما خیلی کم

that we make very poor use of our talents.

از استعدادهامون استفاده می کنیم.

Very many people go through their whole lives

خیلی از آدمها در تمام طول زندگی شون

having no real sense of what their talents may be,

هیچ درکی ندارند که استعدادشون چی می تونه باشه،

or if they have any to speak of.

یا اينکه اصلا استعدادی به اون صورت دارند يا نه.

من همه نوع آدمی رو دیدم

I meet all kinds of people

who don't think they're really good at anything.

که فکر می کنند در هیچ کاری مهارت ندارند.

Actually, I kind of divide the world into two groups now.

در واقع، من آدمها رو به دو دسته تقسیم می کنم.

Jeremy Bentham, the great utilitarian philosopher,

جرمی بنتهام، فیلسوف معروف مطلوبيت گرا،

once spiked this argument.

یک بار به اين بحث را به شکل جالبی مطرح کرد.

He said, "There are two types of people in this world:

او گفت:" در جهان دو نوع آدم وجود دارند،

those who divide the world into two types

کسانی که جهان را به دو دسته تقسیم می کنند

and those who do not."

و کسانی که نمی کنند."

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, I do.

خوب، من تقسیم می کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I meet all kinds of people who don't enjoy what they do.

من همه نوع آدم می بینم

که از کاری که می کنند لذت نمی برند.

They simply go through their lives getting on with it.

اونا خیلی ساده با کارشون کنار میایند

و زندگی رو ادامه می دن.

They get no great pleasure from what they do.

اونا لذت چندانی از کاری که می کنند به دست نمی آورند.

They endure it rather than enjoy it,

اونا فقط تحمل می کنند، به جای اینکه لذت ببرند،

and wait for the weekend.

و منتظر تعطیلات آخر هفته اند.

But I also meet people

ولی من آدمهایی رو هم می بینم

who love what they do and couldn't imagine doing anything else.

که عاشق کاری که انجام میدن هستن

و اصلا نمی تونند انجام کار دیگه ای رو تصور کنند.

If you said, "Don't do this anymore,"

اگه بهشون بگی: "دیگه این کارو ادامه نده،" اونا نمی فهمند راجع به چی حرف می زنی.

they'd wonder what you're talking about.

به خاطر اینکه این راجع به کاری که انجام می دهند نیست، بلکه راجع به هویت اونهاست.

It isn't what they do, it's who they are.

They say, "But this is me, you know.

اونا می گن "آخه من اين هستم.

It would be foolish to abandon this,

مسخره است که بخوام اين کار رو ترک کنم، چون

because it speaks to my most authentic self."

این کار با ماهيت اصلی شخصیت من همخوانی داره."

And it's not true of enough people.

و این حالت را به اندازه کافی افراد ندارند.

In fact, on the contrary, I think it's still true of a minority of people.

در واقع، برعکس فکر می کنم

که این افراد حتماً در اقلیت اند.

And I think there are many possible explanations for it.

و به نظرم علت های مختلفی

برای توضیحش وجود داره.

And high among them is education,

و اصلی ترین دلیل

آموزش هست.

because education, in a way,

چون آموزش، به نوعی

آدم های زیادی رو از

dislocates very many people from their natural talents.

استعدادهای ذاتیشون جدا میکنه.

و منابع انسانی مثل منابع طبیعی هستند؛

And human resources are like natural resources;

معمولاً خیلی عمیق دفن شده اند.

they're often buried deep.

You have to go looking for them,

باید به دنبالشون بود.

they're not just lying around on the surface.

اونا رو نمیشه به آسانی در سطح پیدا کرد.

You have to create the circumstances where they show themselves.

شما باید موقعیت هایی رو خلق کنید که استعدادها خودشون رو نشون بدهند.

And you might imagine education would be the way that happens,

و میشه تصور کرد که

آموزش میتونه این کار رو انجام بده.

but too often, it's not.

ولی اکثر مواقع، این طور نیست.

Every education system in the world is being reformed at the moment

تمام نظام های آموزشی دنیا

در حال حاضر دارند اصلاح می شوند.

and it's not enough.

و این کافی نیست.

Reform is no use anymore,

اصلاح دیگه به درد نمی خوره،

چون این فقط بهبود یک مدل معیوب هست.

because that's simply improving a broken model.

چیزی که ما نیاز داریم--

What we need --

and the word's been used many times in the past few days --

واژه ای که در چند روز گذشته خیلی گفته شد--

یک تکامل و رشد نیست

is not evolution,

بلکه یک انقلاب در آموزش است.

but a revolution in education.

آموزش باید به کلی دگرگون بشه

This has to be transformed into something else.

و یک چیز دیگه جایگزین بشه

(Applause)

(تشویق)

One of the real challenges is to innovate fundamentally in education.

یکی از چالشهای اساسی،

نوآوری بنیادین

در آموزش هست.

Innovation is hard,

نوآوری سخته

because it means doing something that people don't find very easy,

چون این به معنی انجام کاریه که

مردم خیلی راحت انجام نمی دن.

for the most part.

به معنیه به چالش کشیدن چیزهایی است که باهاشون کنار اومدیم.

It means challenging what we take for granted,

things that we think are obvious.

چیزهایی که فکر می کنیم واضح هستند.

The great problem for reform or transformation

مشکل اصلی اصلاح

یا دگرگونی

is the tyranny of common sense.

اینه که فهمِ متعارف تعیین کننده همه چیزه،

چیزایی که مردم فکر می کنند،

Things that people think,

"It can't be done differently, that's how it's done."

"خوب، نمیشه اینو جور دیگه ای انجام داد چون فقط اینجوری انجام میشه."

من تازگی یک عبارت جالبی از آبراهام لینکلن دیدم،

I came across a great quote recently from Abraham Lincoln,

who I thought you'd be pleased to have quoted at this point.

که فکر کردم شاید خوشتون بیاد در اینجا ازش نقل کنم

(Laughter)

(خنده حضار)

He said this in December 1862 to the second annual meeting of Congress.

او در دسامبر 1862 در

دومین جلسه سالانه کنگره صحبت می کرد

I ought to explain that I have no idea what was happening at the time.

باید بگم که من هیچ نمی دونم که اون موقع چه جریان هایی بوده.

We don't teach American history in Britain.

ما در بریتانیا تاریخ آمریکا رو تدریس نمی کنیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We suppress it. You know, this is our policy.

ما پنهانش می کنیم. این رویکرد ماست.

(Laughter)

(خنده حضار)

No doubt, something fascinating was happening then,

خوب، شکی نیست که چیز خارق العاده ای در دسامبر 1862 اتفاق افتاده

which the Americans among us will be aware of.

که آمریکایی ها در این جمع

خوب می دونند. (جنگ داخلی آمریکا)

But he said this:

امّا لینکلن اینو گفت:

"The dogmas of the quiet past are inadequate to the stormy present.

"عقاید تعصب آمیز

مربوط به گذشته آرام،

برای اکنون طوفانی کفاف نمی دهند.

شرایط فعلی

The occasion is piled high with difficulty,

انباشته از سختی هاست،

and we must rise with the occasion."

و ما باید همراه با شرايط بلند شويم"

من عاشق این جمله ام.

I love that.

Not rise to it, rise with it.

نمی‌گه بلند شويم تا به شرایط فعلی برسيم، می‌گه «همراه» با شرايط بلند شويم.

"As our case is new,

ادامه عبارت: "حال که شرایط ما جدید هست،

so we must think anew and act anew.

باید به شکلی نو فکر کنیم

و به شکل جدید اقدام کنیم

We must disenthrall ourselves,

باید خودمان را از اسارت شيفنگی (نسبت به گذشته) رها کنيم.

and then we shall save our country."

آن موقع است که می توانيم کشورمان را نجات دهیم."

I love that word, "disenthrall."

من عاشق این عبارتم، "رهایی از شيفتگی"

You know what it means?

می دونید مفهومش چیه؟

That there are ideas that all of us are enthralled to,

این که افکاری هست که همه ما شيفنه آنها شده ایم

which we simply take for granted as the natural order of things,

که خیلی راحت قبول کرده ايم

که طبيعی هستند، دنيا را همينطوری می‌بينيم.

the way things are.

And many of our ideas have been formed,

و خیلی از افکار ما

برای مواجهه با شرایط قرن حاضر شکل نگرفته اند

not to meet the circumstances of this century,

but to cope with the circumstances of previous centuries.

بلکه برای رفع و رجوع شرایط قرنهای گذشته شکل گرفته اند.

But our minds are still hypnotized by them,

ولی هنوز اذهان ما شیفته و مسحور اونهاست.

and we have to disenthrall ourselves of some of them.

و ما باید خودمان رو از شيفتگی به بعضی از اونها رها کنیم.

Now, doing this is easier said than done.

البته، گفتنش از انجام دادنش راحت تره.

It's very hard to know, by the way, what it is you take for granted.

البته فهمیدن اینکه به چیزی عادت کرده اید سخته.

And the reason is that you take it for granted.

علتش اینه که بهش عادت کرده اید.

(Laughter)

خوب بگذارید یه چیزی ازتون بپرسم که بهاش عادت کرده ايد.

Let me ask you something you may take for granted.

How many of you here are over the age of 25?

چند نفر از شما بالای 25 سال سن دارید؟

That's not what you take for granted, I'm sure you're familiar with that.

البته این اون چیزی که بهش عادت کردین نیست ها

مطمئنم که اینو خودتون هم از قبل می دونستید که چند سالتون هست.

Are there any people here under the age of 25?

آیا کسی اینجا کمتر از 25 سال سن داره؟

خوبه. حالا، اونهایی که بالای 25 سالشونه،

Great. Now, those over 25,

could you put your hands up if you're wearing your wristwatch?

اگه ساعت مچی دستتون هست، دستتون رو بلند کنید.

تعدادمون زیاده، اینطور نیست؟

Now that's a great deal of us, isn't it?

Ask a room full of teenagers the same thing.

حالا در یک جمع افراد زیر بیست سال همین سوال رو بکنید.

Teenagers do not wear wristwatches.

نوجوان ها ساعت مچی نمی بندن.

I don't mean they can't,

منظورم این نیست که نمی تونند یا اجازه ندارند،

they just often choose not to.

فقط معمولا تصمیم می گیرند که نبندند.

And the reason is we were brought up in a pre-digital culture,

و علتش اینه که، اونهایی که بالای 25 سال دارند،

در فرهنگ قبل از دیجیتال بزرگ شده اند.

those of us over 25.

And so for us, if you want to know the time,

و ما، اگه بخواهیم زمان رو بدونیم،

you have to wear something to tell it.

باید یه چیزی به دستمون ببندیم که زمان را بگويد.

Kids now live in a world which is digitized,

بچه ها الان در دنیایی زندگی می کنند که همه چیز دیجیتال شده،

and the time, for them, is everywhere.

و زمان، برای اونها، همه جا هست.

They see no reason to do this.

اونها علتی برای ساعت مچی بستن نمی بینند.

And by the way, you don't need either;

و ضمنا، شما هم نیاز ندارید؛

it's just that you've always done it and you carry on doing it.

فقط ما همیشه این کار رو کردیم، و به این کار ادامه می دیم.

My daughter never wears a watch, my daughter Kate, who's 20.

دختر من، کیت، 20 سالشه و هیچ وقت ساعت نمی بنده.

She doesn't see the point.

دلیلی برای بستنش نمی بینه.

As she says,

میگه: "این یک وسیله تک کاره است."

"It's a single-function device."

(Laughter)

(خنده حضار)

"Like, how lame is that?"

"این چه کار احمقانه اییه ؟

And I say, "No, no, it tells the date as well."

من بهش می گم: "نه، نه، این ساعت تقویم هم داره."

(Laughter)

(خنده حضار)

"It has multiple functions."

"چند تا کار انجام میده."

(Laughter)

But, you see, there are things we're enthralled to in education.

اما می بینید، در آموزش چیزهایی هست که ما شیفته شون شده ایم.

بگذارید چند تا مثال بزنم.

A couple of examples.

One of them is the idea of linearity:

یکی از اونها، ایده خطی انگاری هست.

that it starts here and you go through a track

به این معنی که هر چیزی از اینجا شروع میشه، و در یک مسیری امتداد داره،

and if you do everything right,

و اگه همه چیز رو درست انجام بدید، نتيجه اش اين می شه که

you will end up set for the rest of your life.

برای ادامه زندگی تان آماده خواهيد بود.

Everybody who's spoken at TED has told us implicitly,

تمام کسانی که در TED صحبت کردن به طور تلویحی یا

or sometimes explicitly, a different story:

صریحا، داستان ديگری را روايت کرده اند

that life is not linear; it's organic.

اينکه که زندگی خطی نیست، بلکه اورگانیک (زنده) است.

We create our lives symbiotically

زندگی ما به صورت وابستگی دو طرفه است

as we explore our talents

ما استعدادهایمان رو در ارتباط با شرایطی که

in relation to the circumstances they help to create for us.

به وسیله همین استعدادها خلق شده اند، کشف می کنیم.

But, you know, we have become obsessed with this linear narrative.

ولی میدونید چیه؟ ذهن ما شيفتگی پيدا کرده

به اين روايت خطی

And probably the pinnacle for education is getting you to college.

و احتمالا نهایت نظام آموزشی ما

اینه که به دانشگاه ختم بشه.

I think we are obsessed with getting people to college.

من فکر میکنم ما شیفته این شدیم که مردم رو به دانشگاه بفرستیم،

Certain sorts of college.

به نوع مشخصی از دانشگاه.

I don't mean you shouldn't go, but not everybody needs to go,

منظورم این نیست که شما لازم نيست به دانشگاه بروید، اما همه هم نیاز ندارند که به دانشگاه بروند.

or go now.

و همه هم نیاز ندارند که بلافاصله به دانشگاه بروند.

Maybe they go later, not right away.

شاید بعد ها بروند، نه فورا.

And I was up in San Francisco a while ago doing a book signing.

من چند وقت قبل در سان فرانسیسکو بودم

کتاب امضا می کردم.

There was this guy buying a book, he was in his 30s.

و یک مرد 30 ساله بود که کتابم رو می خرید

I said, "What do you do?"

من ازش پرسیدم "چکار می کنی؟"

And he said, "I'm a fireman."

گفت "آتش نشان هستم."

I asked, "How long have you been a fireman?"

بعد پرسیدم "چه مدت هست که آتش نشان هستی؟"

"Always. I've always been a fireman."

گفت "همیشه، من همیشه آتش نشان بودم."

ازش پرسیدم "خوب، کی این تصمیم رو گرفتی؟"

"Well, when did you decide?" He said, "As a kid.

گفت "وقتی بچه بودم. راستش، این برای من در مدرسه یک مشکل شده بود،

Actually, it was a problem for me at school,

because at school, everybody wanted to be a fireman."

چون در مدرسه، همه می خواهند که آتش نشان بشوند."

(Laughter)

" ولی من واقعا می خواستم که آتش نشان بشوم."

He said, "But I wanted to be a fireman."

گفت: "وقتی به سال آخر مدرسه رسیدم،

And he said, "When I got to the senior year of school,

my teachers didn't take it seriously.

معلم های من این رو جدی نمی گرفتند.

This one teacher didn't take it seriously.

یکی از معلم ها اصلا این رو جدی نمی گرفت.

He said I was throwing my life away

اون معلم می گفت که دارم زندگی ام رو دور می ريزم

if that's all I chose to do with it;

اگه فقط بخوام همين کار را بکنم،

that I should go to college, I should become a professional person,

اون می گفت که من باید دانشگاه بروم و یک متخصص بشوم.

that I had great potential

می گفت که من پتانسیل دارم

and I was wasting my talent to do that."

و با آتش نشان شدن استعدادم رو هدر می دهم."

He said, "It was humiliating.

و بعد تعریف کرد: "تحقیر کننده بود چون

It was in front of the whole class and I felt dreadful.

اینها رو جلوی همه در کلاس می گفت، و من واقعا احساس بدی بهم دست می داد.

But it's what I wanted, and as soon as I left school,

ولی آتش نشانی چیزی بود که من می خواستم و به محض اینکه مدرسه تموم شد،

I applied to the fire service and I was accepted.

من برای شغل آتش نشانی درخواست دادم و قبول شدم."

You know, I was thinking about that guy recently,

و می گفت:"اتفاقا چند دقیقه قبل از سخنرانی شما

just a few minutes ago when you were speaking, about this teacher,

داشتم به اون معلم فکر می کردم."

because six months ago, I saved his life."

گفت: "چون شش ماه قبل،

جونش رو نجات دادم."

(Laughter)

(خنده حضار)

"اون در لاشه یک ماشین گیر کرده بود،

He said, "He was in a car wreck, and I pulled him out, gave him CPR,

و من اون رو از ماشین بیرون آوردم و بهش تنفس مصنوعی دادم،

and I saved his wife's life as well."

و جون زنش رو هم نجات دادم."

He said, "I think he thinks better of me now."

"فکر کنم حالا احترام بيشتری برام قائل باشه."

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

You know, to me,

می دونید، به نظر من،

human communities depend upon a diversity of talent,

جوامع انسانی وابستگی دارند

به گوناگونی استعدادها

not a singular conception of ability.

نه فقط به یک نگاه تک بعدی به توانایی.

And at the heart of our challenges --

و در قلب چالش های ما--

(Applause)

(تشویق)

At the heart of the challenge

در قلب چالش،

is to reconstitute our sense of ability and of intelligence.

بازسازی درک ما از توانایی و قابلیت

و همچنین هوش می باشد.

This linearity thing is a problem.

این خطی انگاری مشکل ماست.

وقتی به لس آنجلس آمدم

When I arrived in L.A. about nine years ago,

تقریبا 9 سال قبل

I came across a policy statement --

یک جمله دیدم که به عنوان خط مشی مطرح شده بود،

و با نيت خيری هم نوشته شده بود،

very well-intentioned --

which said, "College begins in kindergarten."

که می گفت: "دانشگاه از مهد کودک شروع می‌شود."

No, it doesn't.

نه اینطور نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

It doesn't.

اینطوری نیست.

If we had time, I could go into this, but we don't.

اگر وقت بود می تونستم این رو بیشتر باز کنم ولی وقت نداریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Kindergarten begins in kindergarten.

مهد کودک از مهد کودک شروع می‌شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

یکی از دوستام یک موقع می گفت،

A friend of mine once said,

"A three year-old is not half a six year-old."

"یک بچه سه ساله نصف یک بچه شش ساله نیست."

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

They're three.

اون سه سالشه.

But as we just heard in this last session,

ولی همون طور که در جلسه قبلی شنیدیم

there's such competition now to get into kindergarten --

الان اينقدر رقبات برای ثبت نام در مهدکودک زياد شده،

to get to the right kindergarten --

برای ثبت نام در یک مهد کودک خوب،

that people are being interviewed for it at three.

که با کودک های سه ساله هم مصاحبه می کنند.

بچه ها جلوی یک هیأت بی ذوق می نشیشنند

Kids sitting in front of unimpressed panels,

می‌دونيد، با رزومه و سوابقشون،

you know, with their resumes --

(Laughter)

(خنده حضار)

Flicking through and saying, "What, this is it?"

رزومه اونها رو ورق می‌زنند و می‌گن: "همه اش همین؟"

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

"You've been around for 36 months, and this is it?"

"تو 36 ماهه که تو دنیا هستی و همه اش همین؟"

(Laughter)

(خنده حضار)

"You've achieved nothing -- commit.

"تو هیچ دستاوردی نداشته ای، به درد نمی خوری.

(Laughter)

Spent the first six months breastfeeding, I can see."

این طور که معلومه تو فقط شش ماه اول مشغول خوردن شیر مادرت بودی."

(Laughter)

(خنده حضار)

See, it's outrageous as a conception.

می بینید، این در مفهوم وحشتناکه، ولی آدمها جذبش می شوند.

The other big issue is conformity.

مشکل بزرگ دیگه دنباله روی هستش.

We have built our education systems on the model of fast food.

ما نظام آموزشی مان رو بر مبنای مدل

غذای حاضری بنا کرده ایم.

This is something Jamie Oliver talked about the other day.

این موضوعیه که جیمی الیور اون روز در موردش صحبت کرد.

There are two models of quality assurance in catering.

می دونید که دو مدل تضمین کیفیت در تهیه غذا هست.

یکی غذاهای حاضری هست (فست فود)

One is fast food, where everything is standardized.

که همه چی استاندارد و یکسان شده هست.

The other is like Zagat and Michelin restaurants,

و روش دیگه مثل رستورانهای فهرست زاگات (Zagat) يا ميشلين (Michelin) است.

where everything is not standardized,

که دیگه همه چیز استاندارد نیست،

they're customized to local circumstances.

بلکه با توجه به شرایط سفارشی می شوند.

And we have sold ourselves into a fast-food model of education,

و ما خودمون رو به مدل غذای حاضری (فست فود) در آموزش فروخته ایم.

and it's impoverishing our spirit and our energies

و این مدل روح و انرژی ما رو فرسوده می کنه.

as much as fast food is depleting our physical bodies.

همون طور که غذای حاضری بدن های ما رو تحلیل می بره.

(تشویق)

(Applause)

به نظر من باید چند تا چیز رو مد نظر داشته باشیم.

We have to recognize a couple of things here.

یکی این که استعداد انسانی فوق العاده متنوع و گوناگون هست.

One is that human talent is tremendously diverse.

People have very different aptitudes.

آدم ها ذوق و استعدادهای متفاوتی دارند.

I worked out recently that I was given a guitar as a kid

من تازگی متوجه شدم؛

زمانی که بچه بودم به من یک گیتار دادند

at about the same time that Eric Clapton got his first guitar.

تقریبا در همون سنی که اریک کلپتون اولین گیتارش رو گرفت.

(Laughter)

It worked out for Eric, that's all I'm saying.

خب، فقط می‌خوام بگم، برای اریک نتیجه داد.

(Laughter)

(خنده حضار)

In a way --

به نوعی برای من نتیجه نداد.

it did not for me.

I could not get this thing to work

نمی تونستم به کار بياندازمش.

no matter how often or how hard I blew into it.

هر چقدر توش فوت می کردم، با هر شدتی که فوت می کردم،

It just wouldn't work.

باز هم کار نمی کرد.

(Laughter)

ولی فقط مسئله این نیست.

But it's not only about that.

It's about passion.

بلکه مسئله شوق است.

Often, people are good at things they don't really care for.

اکثرا، افراد در کارهایی خوب هستند که خیلی بهش اهمیت نمی دهند.

مسئله شوق است.

It's about passion,

and what excites our spirit and our energy.

و چیزی که روح و انرژی ما را بر می انگیزه.

And if you're doing the thing that you love to do, that you're good at,

و اگر شما چیزی رو که دوست دارید انجام بدهید و در اون ماهر هستید،

time takes a different course entirely.

سیر زمان شکل کاملا متفاوتی می گیره.

My wife's just finished writing a novel,

همسر من تازگی رمانش را به پایان رسوند،

and I think it's a great book,

و فکر کنم کتاب خوبی هست،

but she disappears for hours on end.

ولی موقع نوشتنش، خیلی وقت ها می شد که ساعت ها پشت سر هم غيبش می زد.

You know this, if you're doing something you love,

می دونید چی می گم، اگر کاری که دوست دارید رو انجام بدهید،

an hour feels like five minutes.

یک ساعت مثل 5 دقیقه می‌مونه.

If you're doing something that doesn't resonate with your spirit,

و اگر کاری که با روح شما هم طنین نیست رو انجام بدهید،

5 دقیقه مثل یک ساعت می‌مونه.

five minutes feels like an hour.

And the reason so many people are opting out of education

و علت اینکه تعداد زیادی از تحصیل کنار می کشند،

is because it doesn't feed their spirit,

به خاطر اینه که آموزش روح اونها رو تغذیه نمی کند.

it doesn't feed their energy or their passion.

انرژی و شوق اونها رو تغذیه نمی کند.

بنابراین من فکر می کنم باید الگوهای ذهنی مان رو عوض کنیم.

So I think we have to change metaphors.

We have to go from what is essentially an industrial model of education,

ما باید از مدلی که اساسا مدل صنعتی آموزش هست،

از مدل خط تولیدی فاصله بگیریم.

a manufacturing model,

which is based on linearity and conformity and batching people.

که بر مبنای خطی انگاری و

دنباله روی و دسته بندی آدم ها است.

We have to move to a model

باید به سمت مدلی که

that is based more on principles of agriculture.

بر مبنای اصول کشاورزی است برویم.

We have to recognize

باید درک کنیم که بالیدن انسان ها،

that human flourishing is not a mechanical process;

یک فرایند مکانیکی نیست

it's an organic process.

بلکه یک فرایند اورگانیک و زنده است.

And you cannot predict the outcome of human development.

و شما نمی توانید نتيجه رشد انسان رو پیش بینی کنید؛

تنها کاری که می تونید بکنید، مثل یک کشاورز

All you can do, like a farmer, is create the conditions

اینه که شرایطی رو خلق کنید که

under which they will begin to flourish.

رشد انسانی شکوفا بشه.

So when we look at reforming education and transforming it,

پس وقتی به اصلاح آموزش و دگرگونی آن نگاه می کنیم،

it isn't like cloning a system.

این مثل شبیه سازی یک سیستم نیست.

There are great ones, like KIPP's; it's a great system.

سیستم های خوبی موجود هست مثل KIPP که عالیه.

There are many great models.

مدل های خوب فراوانی هست.

It's about customizing to your circumstances

مسئله سفارشی کردن براساس شرایط شماست،

and personalizing education to the people you're actually teaching.

و شخصی کردن آموزش

برای کسانی که به آنها درس می دهید.

And doing that, I think, is the answer to the future

و انجام چنین کاری به نظر من

همون پاسخ به آینده است

because it's not about scaling a new solution;

چون مسئله اندازه و بزرگی راه حل جدید نیست؛

it's about creating a movement in education

مسئله ایجاد یک جنب و جوش در آموزش و پرورش است

in which people develop their own solutions,

که در آن افراد خودشان راه حل مناسب را ایجاد کنند،

but with external support based on a personalized curriculum.

اما با پشتیبانی بیرونی بر مبنای يک برنامه درسی منطبق با سوابق شخصی خود فرد.

Now in this room,

حالا در این سالن،

there are people who represent extraordinary resources in business,

افرادی هستند که نماينده

منابعی خارق العاده ای در کسب و کار،

in multimedia, in the Internet.

در رسانه ها و در اینترنت هستند.

These technologies,

این فناوری ها،

combined with the extraordinary talents of teachers,

وقتی که با استعدادهای خارق العاده معلم ها ترکیب بشوند،

provide an opportunity to revolutionize education.

فرصت انقلاب در آموزش را فراهم می کنند.

And I urge you to get involved in it

و من اصرار دارم که در این مسئله درگیر بشوید.

چون این حیاتی است، نه فقط برای ما

because it's vital, not just to ourselves, but to the future of our children.

بلکه برای آینده ی کودکان ما

But we have to change from the industrial model

اما باید از مدل صنعتی در آموزش

به مدل کشاورزی برویم

to an agricultural model,

where each school can be flourishing tomorrow.

که هر مدرسه می تواند از همین فردا در حال شکوفایی باشد.

That's where children experience life.

چون مدرسه جایی است که کودکان زندگی را در آن تجربه می کنند.

Or at home, if that's what they choose,

یا حتی در خانه، اگر ترجیح می دهند که در خانه آموزش ببينند

to be educated with their families or friends.

توسط خانواده يا دوستانشان.

There's been a lot of talk about dreams over the course of these few days.

صحبت های زیادی راجع به رؤیاها شده

ظرف چند روز گذشته.

And I wanted to just very quickly --

و من می خوام خیلی کوتاه--

I was very struck by Natalie Merchant's songs last night,

دیشب، اشعار ناتائیل مرچنت در من خیلی اثر گذاشت

recovering old poems.

که اشعار قدیمی را بازگو می کرد.

I wanted to read you a quick, very short poem

می خوام یک شعر کوتاه رو خیلی سریع برای شما بخونم

from W. B. Yeats, who some of you may know.

از W. B. Yeats که شاید بعضی ها بشناسید

He wrote this to his love, Maud Gonne,

اون این شعر رو برای معشوقه اش گفت

که اسمش ماود گان بود

and he was bewailing the fact

و شاعر ماتم داشت که آن چیزی را که فکر می کرد

that he couldn't really give her what he thought she wanted from him.

معشوقه اش از او می خواهد، نمی تواند به او بدهد.

And he says, "I've got something else, but it may not be for you."

و می گفت: "من چیز دیگری دارم، ولی ممکنه برای تو نباشد."

He says this:

اون این شعر را گفت:

"Had I the heavens' embroidered cloths,

"آگر آسمانها را همچون پارچه می بافتم،

Enwrought with gold and silver light,

آن را با نور طلایی

و نقره ای تزیین می کردم،

The blue and the dim and the dark cloths

پارچه ای آبی و کم نور

و با تیرگی شب

Of night and light and the half-light,

و روشنایی روز و گرگ و میش

و پارچه را به زیر پای تو می افکندم؛

I would spread the cloths under your feet:

اما منِ تهیدست،

But I, being poor, have only my dreams;

تنها رویاهایم را دارم؛

I have spread my dreams under your feet;

و رویاهایم را زیر پای تو پهن می کنم؛

نرم قدم بگذار

Tread softly

because you tread on my dreams."

چون بر رویاهایم قدم می گذاری"

And every day, everywhere,

و هر روز، هر کجا

our children spread their dreams beneath our feet.

کودکان ما رؤیاهایشان را زیر پای ما پهن می کنند.

And we should tread softly.

و ما باید نرم قدم بگذاریم.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)

Thank you very much.

(Applause)

Thank you.

(Applause)

خیلی ممنون