How free is our freedom of the press? | Trevor Timm

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Behdad Khazaeli

So this is James Risen.

خوب این جیمز رایزن است.

You may know him as the Pulitzer Prize-winning reporter

ممکن است او را به عنوان خبرنگار برنده جایزه پولیتزر

for The New York Times.

برای نیویورک تایمز بشناسید.

Long before anybody knew Edward Snowden's name,

خیلی پیش از آنکه کسی نام ادوارد اسنودن را بشنود،

Risen wrote a book in which he famously exposed

رایزن کتابی نوشت و در آن کاملا افشا کرد

that the NSA was illegally wiretapping the phone calls of Americans.

که آژانس امنیت ملی آمریکا در حال شنود غیر قانونی تماس‌های تلفنی آمریکایی‌ها است.

But it's another chapter in that book

اما این فصل دیگری از آن کتاب است

that may have an even more lasting impact.

که حتی ممکن است تاثیر پایدارتری داشته باشد.

In it, he describes a catastrophic US intelligence operation

در آن، او عملیات فاجعه بار جاسوسی آمریکا را توصیف کرد

in which the CIA quite literally handed over blueprints

که در آن سازمان سیا تقریبا به طور کامل نقشه حمله به ایران

of a nuclear bomb to Iran.

بوسیله بمب اتمی را طرح ریزی کرده بود.

If that sounds crazy, go read it.

اگر به نظرتان دیوانه وار است، بروید آن را بخوانید.

It's an incredible story.

داستانی شگفت انگیز است.

But you know who didn't like that chapter?

اما می‌دانید چه کسی از آن فصل خوشش نیامد؟

The US government.

دولت ایالات متحده.

For nearly a decade afterwards,

برای نزدیک به یک دهه پس از آن،

Risen was the subject of a US government investigation

رایزن موضوع تحقیقات دولت ایالات متحده بود

in which prosecutors demanded that he testify

که در آن دادستانی از او خواسته بود

against one of his alleged sources.

تا علیه یکی از منابع مورد اتهامش شهادت بدهد.

And along the way, he became the face for the US government's recent pattern

و در طول مسیر، او به چهره‌ای برای الگوی تازه دولت آمریکا

of prosecuting whistleblowers and spying on journalists.

برای دادخواهی از افشاگران و جاسوسی روزنامه‌نگاران بدل شد.

You see, under the First Amendment,

می‌بینید، همان طور که در متمم اول قانون اساسی آمده است،

the press has the right to publish secret information in the public interest.

خبرگزاری‌ها حق دارند تا اطلاعات سری را به نفع مردم منتشر کنند.

But it's impossible to exercise that right if the media can't also gather that news

اما اعمال این حق ناممکن است اگر خبرگزاری‌ها نتوانند به آن اخبار دست بیابند

and protect the identities of the brave men and women

و در عین حال از هویت مردان و زنان شجاعی

who get it to them.

که این اخبار را به آنها رسانده‌اند حفاظت کنند.

So when the government came knocking,

پس وقتی که دولت در خانه رایزن را زد،

Risen did what many brave reporters have done before him:

او هم همان کار را کرد که خبرنگاران شجاع بسیاری پیش از او کرده بودند:

he refused

او سر باز زد

and said he'd rather go to jail.

و گفت ترجیح می‌دهد به زندان برود.

So from 2007 to 2015,

پس از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۵،

Risen lived under the specter of going to federal prison.

رایزن با فکر رفتن به زندان فدرال زندگی کرد.

That is, until just days before the trial, when a curious thing happened.

این تنها چند روز پیش از دادگاه بود که اتفاق نادری رخ داد.

Suddenly, after years of claiming it was vital to their case,

ناگهان، پس از سالها ادعای ضروری بودن آن برای پرونده،

the government dropped their demands to Risen altogether.

دولت تمام خواسته‌های خود از رایزن را پس گرفت.

It turns out, in the age of electronic surveillance,

مشخص شد که در عصر نظارت الکترونیکی،

there are very few places reporters and sources can hide.

جاهای خیلی کمی هستند که خبرنگاران و منابع می‌توانند پنهان شوند.

And instead of trying and failing to have Risen testify,

و به جای تلاش و ناکامی برای به دست آوردن شهادت رایزن،

they could have his digital trail testify against him instead.

آنها می‌توانستند از شواهد دیجیتال علیه او استفاده کنند.

So completely in secret and without his consent,

بنابراین کاملا محرمانه و بدون رضایت او،

prosecutors got Risen's phone records.

دادستانی سوابق تماس‌های تلفنی رایزن را به دست آورد.

They got his email records, his financial and banking information,

آنها سوابق پست الکترونیکی، اطلاعات اقتصادی و بانکی

his credit reports,

سوابق اعتباری،

even travel records with a list of flights he had taken.

و حتی سوابق مسافرت‌های او را با فهرستی از پروازهایی که کرده بود به دست آوردند.

And it was among this information that they used to convict Jeffrey Sterling,

و از طریق این اطلاعات بود که آنها توانستند جفری استرلینگ را محکوم کنند،

Risen's alleged source and CIA whistleblower.

منبع مورد اتهام رایزن و افشا کننده اسرار سازمان سیا.

Sadly, this is only one case of many.

متاسفانه، این تنها یکی از موارد متعدد است.

President Obama ran on a promise to protect whistleblowers,

رئیس جمهور اوباما وعده داده بود تا از افشا گران حفاظت کند،

and instead, his Justice Department has prosecuted more

اما در عوض، دایره قضایی او تعداد بیشتری را

than all other administrations combined.

از مجموع همه دولت‌های پیشین تحت پیگرد قانونی قرار داد.

Now, you can see how this could be a problem,

حالا متوجه می‌شوید که این چطور به یک مشکل بدل شده است،

especially because the government considers so much of what it does secret.

مخصوصا از آنجا که دولت بیشتر آنچه انجام می‌دهد را محرمانه تلقی می‌کند.

Since 9/11, virtually every important story about national security

از ۱۱ سپتامبر به بعد، تقریبا هر اتفاق مهمی درباره امنیت ملی

has been the result of a whistleblower coming to a journalist.

نتیجه مراجعه یک افشاگر به یک خبرنگار بوده است.

So we risk seeing the press unable to do their job

پس ما شبکه‌های خبری را با خطر ناتوانی در انجام وظیفه‌ای

that the First Amendment is supposed to protect

که متمم اول قانون اساسی قرار است از آن محافظت کند مواجه می‌کنیم

because of the government's expanded ability to spy on everyone.

چون توانایی جاسوسی دولت از هر کسی وسعت یافته است.

But just as technology has allowed the government

اما همان طور که دولت از تکنولوژی

to circumvent reporters' rights,

برای دور زدن حق خبرنگاران استفاده می‌کند،

the press can also use technology

شبکه‌های خبری هم می‌توانند از تکنولوژی

to protect their sources even better than before.

برای محافظت از منابعشان حتی بهتر از قبل استفاده کنند.

And they can start from the moment they begin speaking with them,

و می‌توانند این کار را از لحظه‌ای که صحبت با آنها را آغاز می‌کنند شروع کنند

rather than on the witness stand after the fact.

نه در جایگاه شهود بعد وقوع واقعه.

Communications software now exists

اکنون نرم‌افزارهای ارتباطی وجود دارند

that wasn't available when Risen was writing his book,

که وقتی رایزن کتابش را می‌نوشت وجود نداشتند،

and is much more surveillance-resistant than regular emails or phone calls.

و در برابر نظارت بسیار مقاوم‌تر از ایمیل عادی یا تماس تلفنی هستند.

For example, one such tool is SecureDrop,

به طور مثال، یکی از این ابزارها SecureDrop است،

an open-source whistleblower submission system

یک سیستم منبع باز مخصوص افشاگری

that was originally created by the late Internet luminary Aaron Swartz,

که دراصل توسط نابغه نوظهور اینترنت ارون شوارتز ساخته شده است،

and is now developed at the non-profit where I work,

و حالا در مکان عام المنفعه‌ای که من کار می‌کنم توسعه یافته است،

Freedom of the Press Foundation.

بنیاد آزادی مطبوعات.

Instead of sending an email,

به جای ارسال ایمیل،

you go to a news organization's website,

به وبسایت سازمان‌های خبری مراجعه می‌کنید،

like this one here on The Washington Post.

مثل وبسایت واشنگتون پست که مشاهده می‌کنید.

From there, you can upload a document or send information

از آنجا می‌توانید سندی را بارگذاری کنید یا اطلاعاتی را بفرستید

much like you would on any other contact form.

تقریبا مثل آنچه که در هر فرم تماسی انجام می‌دهید.

It'll then be encrypted and stored on a server

بعد آن اسناد در یک سرور رمزگذاری و ذخیره می‌شوند

that only the news organization has access to.

که فقط آن سازمان خبری به آن دسترسی دارد.

So the government can no longer secretly demand the information,

پس دیگر دولت نمی‌تواند درخواست اطلاعاتی بکند

and much of the information they would demand

و بیشتر اطلاعات مورد درخواست آنها

wouldn't be available in the first place.

در وهله اول در اختیارشان نخواهد بود.

SecureDrop, though, is really only a small part of the puzzle

با این حال SecureDrop در واقع تنها قطعه کوچکی از جورچین

for protecting press freedom in the 21st century.

حفاظت از آزادی مطبوعات در قرن بیست و یکم است.

Unfortunately, governments all over the world

متاسفانه همه دولت‌ها در سراسر دنیا

are constantly developing new spying techniques

پیوسته در حال توسعه ترفندهای جاسوسی جدیدی هستند

that put us all at risk.

که همه ما را در معرض خطر قرار می‌دهد.

And it's up to us going forward to make sure

و این بر عهده ما است تا پیش برویم و اطمینان حاصل کنیم

that it's not just the tech-savvy whistleblowers,

که این تنها افشاگران مسلط به فناوری،

like Edward Snowden, who have an avenue for exposing wrongdoing.

مثل ادوارد اسنودن نباشند، که راهی برای برملا کردن اقدامات نادرست پیدا می‌کنند.

It's just as vital that we protect the next veteran's health care whistleblower

به یک اندازه ضرورت دارد که ما از افشاگر بعدی مراقبت‌های پزشکی جانبازان

alerting us to overcrowded hospitals,

که به ما درباره بیمارستان‌های بیش از ظرفیت شلوغ هشدار می‌دهد،

or the next environmental worker

یا فعال بعدی محیط زیست

sounding the alarm about Flint's dirty water,

که زنگ هشدار آلودگی آب فلینت را به صدا در می‌آورد،

or a Wall Street insider

یا کارمند وال استریت که ما را

warning us of the next financial crisis.

از بحران اقتصادی بعدی آگاه می‌سازد محافظت کنیم.

After all, these tools weren't just built to help the brave men and women

در نهایت، این ابزارها تنها برای کمک به مردان و زنان شجاع

who expose crimes,

که جرایم را برملا می‌کنند ساخته نشده‌اند.

but are meant to protect all of our rights under the Constitution.

بلکه برای حفاظت از حقوق ما در چارچوب قانون اساسی ساخته شده‌اند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)