What makes a language... a language? - Martin Hilpert

Translator: Nuttikarn P Reviewer: Supakij Patthanapitoon

The distinct forms of speech heard

ความแตกต่างของภาษาที่ได้ยิน

around Bremen, Germany and Interlaken, Switzerland

ในเมืองเบรเมินในเยอรมัน กับอินเทอร์ลาเคินในสวิตเซอร์แลนด์

are considered regional dialects of the German language.

ถือว่าเป็นสำเนียงถิ่นของภาษาเยอรมัน

And yet, when someone from Bremen is visiting the Swiss Alps,

ในขณะที่คนจากเบรเมินเดินทางไปเทือกเขาแอลป์

the conversations they hear between locals will likely be incomprehensible to them.

บทสนทนากับคนท้องถิ่นนั้นค่อนข้างเข้าใจยาก

Similarly, outside of China,

เช่นเดียวกัน นอกประเทศจีน

Mandarin and Cantonese are often referred to as Chinese dialects.

ภาษาจีนกลางและกวางตุ้ง ต่างถือว่าเป็นสำเนียงของภาษาจีน

But they’re even more dissimilar than Spanish and Italian.

แม้จะมีความแตกต่างมากกว่า ภาษาสเปนกับภาษาอิตาลี

On the other hand, speakers of Danish, Norwegian, and Swedish,

ในทางกลับกันผู้พูดภาษาเดนมาร์ก ภาษานอร์เวย์ และภาษาสวีเดน

which are recognized as three distinct languages,

ซึ่งถือว่าเป็น 3 ภาษาที่แตกต่างกัน

can usually communicate in their native tongues with little difficulty.

กลับสามารถสื่อสารกันได้ด้วย ภาษาแม่ของตัวเองอย่างไม่ยากเย็นนัก

And Turkish language soap operas, broadcast without dubbing or subtitles,

ละครตุรกีที่ฉายโดยไม่พากย์หรือบรรยาย

are some of the most popular shows in Azeri-speaking Azerbaijan.

เป็นรายการที่โด่งดังในอาเซอร์ไบจาน ซึ่งพูดภาษาอาเซอรี

So, when is a form of speech considered a dialect versus a language?

แล้วเมื่อไหร่ที่รูปแบบการพูดจา จะถูกนับว่าเป็นสำเนียงหรือภาษา?

It seems reasonable that the degree of mutual intelligibility would determine

มันดูสมเหตุสมผลที่จะพิจารณา จากความเข้าใจร่วมกันว่า

whether two ways of speaking are classified as separate languages

การพูด 2 แบบนั้นจะถูกแยกเป็นคนละภาษา

or as dialects of the same language.

หรือสำเนียงในภาษาเดียวกัน

But as we've seen, there are many occasions where this is not the case.

แต่หลาย ๆ ครั้ง วิธีนี้ก็ใช้ไม่ได้

Perhaps surprisingly, the distinction between a language and a dialect

บางครั้งความแตกต่างระหว่างภาษาและสำเนียง

usually has nothing to do with pronunciation, vocabulary,

ก็ไม่เกี่ยวข้องกับการออกเสียง คำศัพท์

or any other linguistic features.

หรือคุณสมบัติทางภาษาอื่น ๆ

However, it’s not coincidental, either.

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเช่นกัน

It’s a matter of politics.

มันเป็นเรื่องของการเมือง

The basis for what’s officially deemed a language

พื้นฐานของการระบุภาษา

was shaped by the emergence of a European nation states beginning around the 1500s.

ได้เริ่มวางรากฐาน โดยประเทศในยุโรปราวช่วง พ.ศ. 2000-2100

In order to establish and maintain centralized governments,

เพื่อจัดตั้งและรักษาการรวมศูนย์ที่รัฐบาล

clear territorial boundaries, and state-sponsored education systems,

การแบ่งแยกดินแดนอย่างชัดเจน และระบบสนับสนุนการศึกษาจากรัฐ

many nation states promoted a standardized language.

หลาย ๆ ประเทศส่งเสริมการใช้ภาษากลาง

Which form of speech was chosen to be the standard language

รูปแบบที่ถูกเลือกให้เป็นภาษามาตรฐาน

was usually based on what people spoke in the capital.

ส่วนใหญ่อ้างอิงจากภาษาที่คนในเมืองหลวงใช้

And while other forms of speech persisted, they were often treated as inferior.

แม้ภาษารูปแบบอื่นจะยังใช้อยู่ ก็ถือว่าเป็นภาษารอง

This tradition extended across the globe with European colonization

ธรรมเนียมนี้กระจายไปทั่วโลก พร้อมกับการล่าอาณานิคมของยุโรป

and into modern times.

จนถึงปัจจุบัน

Italy, for example, has at least 15 of what might be called regional dialects.

เช่น อิตาลีมีภาษาถิ่นอย่างน้อย 15 ภาษา

One of them, the Florentine dialect,

หนึ่งในนั้น คือ ภาษาถิ่นฟลอเรนซ์

became known as Standard Italian when the country politically unified in 1861.

ซึ่งถือเป็นภาษาอิตาลีมาตรฐาน ตอนรวมประเทศในปี พ.ศ. 2404

It was selected because legendary authors like Dante and Machiavelli

ภาษาถิ่นฟลอเรนซ์ถูกเลือกเพราะนักประพันธ์ ผู้มีชื่อเสียง เช่นดานเต้ และมากิอาเวลลี

used it in their original works,

ใช้เขียนในต้นฉบับ

And it came to represent an image of Italian national identity

ภาษาถิ่นฟลอเรนซ์จึงแสดงภาพลักษณ์ของอิตาลี

that some found particularly desirable.

ที่สวยงาม

Later on, in his attempt to establish a unified, fascist state,

ภายหลังจากการพยายามรวมชาติฟาสซิสต์

Italian dictator Benito Mussolini saw language standardization

เบนีโต มุสโสลีนี เผด็จการชาวอิตาลี ถือว่าการจัดมาตรฐานภาษา

as an important objective.

เป็นเป้าหมายสำคัญอย่างหนึ่ง

His government promoted standard Italian while prohibiting other forms of speech

รัฐบาลของเขาส่งเสริมภาษากลาง พร้อมกับห้ามใช้ภาษารูปแบบอื่น

from the public sphere,

ในที่สาธารณะ

framing them as backward and unsophisticated.

โดยอ้างว่าเป็นสิ่งล้าหลัง และไร้อารยะ

In everything from job applications to court testimonies,

เอกสารทุกอย่าง ตั้งแต่ ใบสมัครงาน ถึงคำให้การในศาล

standard languages act as gatekeepers around the world.

ภาษามาตรฐานถือเป็นใบเบิกทางในทุกที่ทั่วโลก

For instance, one 1999 study showed that landlords responded to apartment inquiries

เช่น งานวิจัยหนึ่งในปี พ.ศ. 2542 กล่าวว่า เจ้าของห้องเช่าปฏิบัติต่อ

based on what form of speech their prospective tenants used.

ผู้สนใจเช่าตามภาษาที่พวกเขาใช้

When callers spoke African-American Vernacular English, or AAVE,

เมื่อปลายสายพูดภาษาอังกฤษ สำเนียงแอฟริกัน-อเมริกัน

landlords were more likely to reject their inquiries.

เจ้าของห้องเช่ามีแนวโน้ม จะปฏิเสธการตอบคำถาม

When they spoke so-called Standard American English,

เมื่อปลายสายพูดภาษาอังกฤษ สำเนียงอเมริกันมาตรฐาน

which is often associated with whiteness,

ซึ่งโดยส่วนมากเป็นคนขาว

landlords responded more positively.

เจ้าของห้องเช่านั้นตอบสนองดีกว่า

Both of these forms of speech are considered English dialects.

ทั้ง 2 ล้วนถือเป็นรูปแบบของภาษาอังกฤษ

In the United States, some people have cast AAVE

ในอเมริกา บางคนถือว่าภาษาอังกฤษ แบบแอฟริกัน-อเมริกัน

as an incorrect or simplified version of mainstream US English.

นั้นไม่ถูกต้อง หรือย่อมาจากภาษาอังกฤษที่ใช้ทั่วไป

But AAVE follows consistent grammatical rules

แต่ภาษาอังกฤษแบบแอฟริกัน-อเมริกัน มีไวยากรณ์ชัดเจน

every bit as sophisticated as other forms of English.

ไม่ต่างจากภาษาอังกฤษรูปแบบอื่น

Linguists tend to avoid the term dialect altogether.

นักภาษาศาสตร์หลีกเลี่ยง การใช้คำว่าภาษาถิ่น

Instead, many opt to call different forms of speech “varieties.”

หลายคนเรียกว่าความหลากหลายทางภาษา

This way, languages are seen as groups of varieties.

ดังนั้น ภาษาอังกฤษถือว่าเป็น กลุ่มของความหลากหลาย

So the English language is made up of varieties

ภาษาอังกฤษนั้นมีหลากหลายรูปแบบ

including Standard British and American English, AAVE,

เช่น ภาษาอังกฤษบริติชมาตรฐาน ภาษาอังกฤษ แบบอเมริกา ภาษาอังกฤษแบบแอฟริกัน

Nigerian English, Malaysian English, and many others.

ภาษาอังกฤษแบบไนจีเรีย ภาษาอังกฤษแบบมาเลเซีย และอื่น ๆ

Each has its own unique history and characteristic pronunciation,

แต่ละรูปแบบมีประวัติของตัวเอง และการออกเสียงที่แตกต่าง

vocabulary, and grammatical structures.

คำศัพท์ และโครงสร้างไวยากรณ์

But the dividing line between varieties is murky.

เส้นแบ่งของแต่ละรูปแบบนั้นพร่ามัว

Human language, in all its cross-pollinating, ever-evolving glory,

ภาษามนุษย์มีการถ่ายโอน และวิวัฒนาการ

naturally resists the impulse to sort it into neat buckets.

ต่อต้านการแบ่งแยกที่ชัดเจน

Oftentimes, forms of speech exist on a kind of linguistic continuum

บ่อยครั้งรูปแบบภาษานั้นมีความต่อเนื่อง

where they overlap with others,

มีการทับซ้อนกับภาษาอื่น

and the differences between them are gradual—

และมีความแตกต่างทีละเล็กละน้อย

not clear cut.

ไม่ได้ชัดเจน

And that’s the confounding beauty of the dynamic, diverse,

และนั่นคือการผสมผสานที่สวยงาม มีชีวิต แตกต่าง และสดใส

and dazzling universe of human communication.

ของการสื่อสารของมนุษย์