What makes a language... a language? - Martin Hilpert

Translator: shirin etebar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

The distinct forms of speech heard

اشکال متمایز گفتارهایی که در اطراف برمن آلمان و اینترلاکن سوئیس شنیده می‌شود

around Bremen, Germany and Interlaken, Switzerland

are considered regional dialects of the German language.

گویش‌های منطقه‌ای زبان آلمانی محسوب می‌شوند.

And yet, when someone from Bremen is visiting the Swiss Alps,

با این حال، هنگامی که کسی از برمن از کوه‌های آلپ سوئیس بازدید می‌کند،

the conversations they hear between locals will likely be incomprehensible to them.

مکالماتی که بین مردم محلی می‌شنود احتمالاً برای او نامفهوم خواهد بود.

Similarly, outside of China,

به طور مشابه، در خارج از چین،

Mandarin and Cantonese are often referred to as Chinese dialects.

ماندارین و کانتونی اغلب به عنوان گویش‌های چینی اطلاق می‌شوند.

But they’re even more dissimilar than Spanish and Italian.

اما آنها حتی بیشتر از اسپانیایی و ایتالیایی متفاوت هستند.

On the other hand, speakers of Danish, Norwegian, and Swedish,

از سوی دیگر، سخنوران دانمارکی، نروژی و سوئدی

which are recognized as three distinct languages,

که به عنوان سه زبان مجزا شناخته می‌شوند،

can usually communicate in their native tongues with little difficulty.

معمولاً می‌توانند با اندکی مشکل به زبان مادری خود ارتباط برقرار کنند.

And Turkish language soap operas, broadcast without dubbing or subtitles,

و مجموعه‌های احساسی ترکی زبان که بدون دوبله و زیرنویس پخش می‌شوند،

are some of the most popular shows in Azeri-speaking Azerbaijan.

از محبوب‌ترین برنامه‌های آذربایجانی آذری‌زبان هستند.

So, when is a form of speech considered a dialect versus a language?

پس چه زمانی یک شکل از گفتار به‌عنوان گویش در مقابل زبان محسوب می‌شود؟

It seems reasonable that the degree of mutual intelligibility would determine

منطقی به نظر می‌رسد که درجه درک متقابل تعیین می‌کند

whether two ways of speaking are classified as separate languages

که آیا دو روش گفتار به‌عنوان زبان‌های جداگانه طبقه‌بندی شوند

or as dialects of the same language.

یا به عنوان گویش‌های یک زبان.

But as we've seen, there are many occasions where this is not the case.

اما همانطور که دیدیم، موارد زیادی وجود دارد که اینطور نیست.

Perhaps surprisingly, the distinction between a language and a dialect

شاید تعجب‌آور باشد که تمایز بین یک زبان و یک گویش

usually has nothing to do with pronunciation, vocabulary,

معمولاً ربطی به تلفظ، واژگان یا هر ویژگی زبانی دیگر ندارد.

or any other linguistic features.

However, it’s not coincidental, either.

با این حال، تصادفی هم نیست.

It’s a matter of politics.

این یک نوع سیاست است.

The basis for what’s officially deemed a language

اساس چیزی که به طور رسمی زبان تلقی می‌شود،

was shaped by the emergence of a European nation states beginning around the 1500s.

با پیدایش یک دولت ملی اروپایی در حدود دهه ۱۵۰۰ شکل گرفت.

In order to establish and maintain centralized governments,

به منظور ایجاد و حفظ دولت‌های متمرکز،

clear territorial boundaries, and state-sponsored education systems,

مشخص بودن مرزهای سرزمینی و سامانه‌های آموزشی تحت حمایت دولت،

many nation states promoted a standardized language.

بسیاری از دولت‌های ملی یک زبان معیار را ترویج کردند.

Which form of speech was chosen to be the standard language

اینکه چه شکلی از گفتار به‌عنوان زبان معیار انتخاب شود،

was usually based on what people spoke in the capital.

معمولاً براساس چیزی بود که مردم در پایتیخت صحبت می‌کردند.

And while other forms of speech persisted, they were often treated as inferior.

و درحالی‌که سایر اشکال گفتار ادامه داشت، آن‌ها اغلب به‌عنوان مراتب بعدی زبان بودند.

This tradition extended across the globe with European colonization

این سنت با استعمار اروپا و تا دوران مدرن

and into modern times.

در سراسر جهان گسترش یافت.

Italy, for example, has at least 15 of what might be called regional dialects.

به‌عنوان مثال، ایتالیا حداقل دارای ۱۵ گویش از لهجه‌های منطقه‌ای است.

One of them, the Florentine dialect,

یکی از آن‌ها، گویش فلورانسی،

became known as Standard Italian when the country politically unified in 1861.

در زمان اتحاد کشور از نظر سیاسی در سال ۱۸۶۱ به ایتالیایی معیار معروف شد.

It was selected because legendary authors like Dante and Machiavelli

به این دلیل انتخاب شد که نویسندگان افسانه‌ای مانند دانته و ماکیاولی

used it in their original works,

از آن در آثار اصلی خود استفاده کردند

And it came to represent an image of Italian national identity

و تصویری از هویت ملی ایتالیا را نشان داد

that some found particularly desirable.

که برخی آن را به‌ طور ویژه مطلوب می‌دانستند.

Later on, in his attempt to establish a unified, fascist state,

بعدها، بنیتو موسولینی، دیکتاتور ایتالیایی،

Italian dictator Benito Mussolini saw language standardization

در تلاش خود برای ایجاد یک دولت متحد و فاشیستی، استانداردسازی زبان را

as an important objective.

به عنوان یک هدف مهم در نظر گرفت.

His government promoted standard Italian while prohibiting other forms of speech

دولت او ایتالیایی معیار را ترویج کرد، درحالی‌که استفاده از سایر اشکال گفتار را

from the public sphere,

در فضای عمومی منع کرد

framing them as backward and unsophisticated.

با این بهانه که آن‌ها عقب‌مانده و ساده هستند.

In everything from job applications to court testimonies,

در همه چیز، از درخواست‌های شغلی گرفته تا شهادت‌های دادگاه،

standard languages act as gatekeepers around the world.

زبان‌های معیار به‌عنوان کنترل کننده در سراسر جهان عمل می‌کنند.

For instance, one 1999 study showed that landlords responded to apartment inquiries

به‌عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۱۹۹۹ نشان داد که صاحبخانه‌ها به سؤالات

based on what form of speech their prospective tenants used.

درباره آپارتمان، بر اساس نوع گفتار مستاجران احتمالی پاسخ می‌دهند.

When callers spoke African-American Vernacular English, or AAVE,

وقتی تماس‌گیرندگان به زبان انگلیسی بومی آفریقایی-آمریکایی (AAVE) صحبت می‌کردند،

landlords were more likely to reject their inquiries.

صاحبخانه‌ها احتمال بیشتری داشت که درخواست‌های آن‌ها را رد کنند.

When they spoke so-called Standard American English,

هنگامی که آن‌ها به ظاهر انگلیسی معیار آمریکایی صحبت می کردند

which is often associated with whiteness,

که اغلب با سفیدپوستی همراه است،

landlords responded more positively.

صاحبخانه‌ها پاسخ مثبت بیشتری دادند.

Both of these forms of speech are considered English dialects.

هر دوی این اشکال گفتار از گویش‌های انگلیسی در نظر گرفته می‌شوند.

In the United States, some people have cast AAVE

در ایالات متحده، برخی افراد گویش انگلیسی سیاه‌پوستان آمریکا را

as an incorrect or simplified version of mainstream US English.

به‌عنوان یک نسخه نادرست یا ساده‌شده از انگلیسی رایج ایالات متحده می‌دانستند.

But AAVE follows consistent grammatical rules

اما این گویش از قواعد گرامری منسجم پیروی می‌کند

every bit as sophisticated as other forms of English.

که به اندازه سایر اشکال انگلیسی پیچیده است.

Linguists tend to avoid the term dialect altogether.

زبان‌شناسان تمایل دارند از واژه گویش به طور کلی اجتناب کنند.

Instead, many opt to call different forms of speech “varieties.”

در عوض، بسیاری ترجیح می‌دهند که اشکال مختلف گفتار را «انواع» بنامند.

This way, languages are seen as groups of varieties.

به این ترتیب، زبان‌ها به عنوان گروه‌هایی متنوع دیده می‌شوند.

So the English language is made up of varieties

بنابراین زبان انگلیسی از انواع مختلفی

including Standard British and American English, AAVE,

از جمله انگلیسی معیار بریتانیایی و آمریکایی، وانگلیسی بومی آفریقایی-آمریکایی.

Nigerian English, Malaysian English, and many others.

انگلیسی نیجریه، انگلیسی مالزیایی و بسیاری دیگر.

Each has its own unique history and characteristic pronunciation,

هر کدام تاریخ منحصربه‌فرد و تلفظ،

vocabulary, and grammatical structures.

واژگان و ساختارهای گرامری خاص خود را دارند.

But the dividing line between varieties is murky.

اما خط جدایی بین آن‌ها مبهم است.

Human language, in all its cross-pollinating, ever-evolving glory,

زبان انسانی، با تمام انتقال از نسل به نسل و شکوه همیشه در حال تکامل خود،

naturally resists the impulse to sort it into neat buckets.

به طور طبیعی در برابر انگیزه مرتب کردن آن در دسته‌های منظم مقاومت می‌کند.

Oftentimes, forms of speech exist on a kind of linguistic continuum

اغلب، اشکال گفتار بر روی نوعی زنجیره گویشی و زبانی وجود دارند

where they overlap with others,

که با دیگر زبان‌ها همپوشانی داشته

and the differences between them are gradual—

و تفاوت‌های بین آن‌ها تدریجی است -

not clear cut.

واضح نیست.

And that’s the confounding beauty of the dynamic, diverse,

و این زیبایی گیج‌کننده دنیای پویا، متنوع

and dazzling universe of human communication.

و خیره‌کننده ارتباطات انسانی است.