The voices in my head | Eleanor Longden

Eleanor Longden: Kafamdaki Sesler

Çeviri: duygu Sezgin Gözden geçirme: Hasan Mete

The day I left home for the first time

Üniversiteye gitmek için

to go to university was a bright day

evden ayrıldığım gün güzel bir gündü,

brimming with hope and optimism.

umut ve iyimserlikle doluydu.

I'd done well at school. Expectations for me were high,

Okulda iyi iş çıkarmıştım. Üzerimdeki beklentiler yüksekti

and I gleefully entered the student life

ve dersler,partiler ve trafik konisi hırsızlıklarıyla dolu

of lectures, parties and traffic cone theft.

öğrencilik hayatıma neşeyle başladım.

Now appearances, of course, can be deceptive,

Elbette görünüş aldatıcı olabilir

and to an extent, this feisty, energetic persona

ve bu derslere giden, trafik konileri çalan

of lecture-going and traffic cone stealing was a veneer,

enerjik kişilik bir noktaya kadar bir maskeydi,

albeit a very well-crafted and convincing one.

her ne kadar iyi işlenmiş ve ikna edici de olsa.

Underneath, I was actually deeply unhappy, insecure

Derinlerde ise gerçekten çok mutsuz, güvensiz

and fundamentally frightened --

ve içten içe korku doluydum --

frightened of other people, of the future, of failure

diğer insanlardan, gelecekten, başarısızlıktan

and of the emptiness that I felt was within me.

ve içimde hissettiğim boşluktan korkuyordum.

But I was skilled at hiding it, and from the outside

Ancak bunu saklamakta becerikliydim, dışarıdan bakınca

appeared to be someone with everything to hope for

istediği her şeyi elde edebilecek, umut edebilecek

and aspire to.

bir insandım.

This fantasy of invulnerability was so complete

Bu yenilmezlik fantazisi o kadar bütünlüklüydü ki

that I even deceived myself,

kendimi bile kandırmıştım

and as the first semester ended and the second began,

ve ilk dönem bitip ikinci dönem başladığında,

there was no way that anyone could have predicted

kimsenin olacakları tahmin edebilmesine

what was just about to happen.

imkan yoktu.

I was leaving a seminar when it started,

Başladığında bir seminerden çıkmak üzereydim,

humming to myself, fumbling with my bag

daha önce bir çok kez yaptığım gibi

just as I'd done a hundred times before,

çantamı karıştırıyor, kendi kendime mırıldanıyordum,

when suddenly I heard a voice calmly observe,

aniden (beni) sakince (gözleyen) bir ses duydum

"She is leaving the room."

"Odadan çıkıyor."

I looked around, and there was no one there,

Etrafıma baktım, kimse yoktu

but the clarity and decisiveness of the comment

ancak bu yorumun netliği ve kararlılığı

was unmistakable.

barizdi.

Shaken, I left my books on the stairs and hurried home,

Sarsılmış bir şekilde, kitaplarımı merdivenlerde bıraktım ve aceleyle eve gittim

and there it was again.

ve yine oradaydı.

"She is opening the door."

"Kapıyı açıyor."

This was the beginning. The voice had arrived.

Bu başlangıçtı. Ses ortaya çıkmıştı

And the voice persisted,

ve ısrar ediyordu,

days and then weeks of it, on and on,

günlerce, haftalarca, yaptığım her şeyi

narrating everything I did in the third person.

üçüncü kişi olarak anlatmaya devam etti.

"She is going to the library."

"Kütüphaneye gidiyor."

"She is going to a lecture."

"Derse gidiyor."

It was neutral, impassive and even, after a while,

Ses nötrdü, pasifti ve hatta bir süre sonra

strangely companionate and reassuring,

tuhaf bir şekilde arkadaşça ve güven vericiydi,

although I did notice that its calm exterior sometimes slipped

ancak bazen o sakin dış ses olmaktan çıkıp

and that it occasionally mirrored my own unexpressed emotion.

kendi ifade edilmemiş duygularımın bir aynası oluyordu,

So, for example, if I was angry and had to hide it,

Örneğin kızgınsam ve bunu gizlemem gerekiyorsa

which I often did, being very adept at concealing how I really felt,

ki nasıl hissetiğimi gizlemek konusunda uzman olmama rağmen, bunu sıkça yaşıyordum,

then the voice would sound frustrated.

o zaman ses gergin geliyordu.

Otherwise, it was neither sinister nor disturbing,

Yoksa ne sinsi ne de rahatsız ediciydi,

although even at that point it was clear

fakat bir noktadan sonra netleşti ki, ses

that it had something to communicate to me

duygularımla, özellikle de ulaşılması güç

about my emotions, particularly emotions

duygularımla iletişim kurmamı

which were remote and inaccessible.

sağlamaya çalışıyordu.

Now it was then that I made a fatal mistake,

İşte tam da burada ölümcül bir hata yaptım,

in that I told a friend about the voice, and she was horrified.

bir arkadaşıma sesten bahsettim ve dehşete düştü.

A subtle conditioning process had begun,

Üstü kapalı bir şartlanma süreci başlamıştı,

the implication that normal people don't hear voices

normal insanların sesler duymadığı varsayımı

and the fact that I did meant that something was very seriously wrong.

ve bunun benim başıma gelmiş olması, ciddi bir sorun olduğu anlamına geliyordu.

Such fear and mistrust was infectious.

Böylesi bir korku ve güvensizlik bulaşıcıdır.

Suddenly the voice didn't seem quite so benign anymore,

Birden ses, artık o kadar da iyi huylu gelmemeye başladı,

and when she insisted that I seek medical attention,

ve arkadaşım tıbbi yardım almam konusunda ısrar ettiğinde

I duly complied, and which proved to be

usül gereği kabul ettim ve bu da

mistake number two.

ikinci hatam oldu.

I spent some time telling the college G.P.

Üniversite rektörüne* bana göre gerçek sorunun nerde olduğunu

about what I perceived to be the real problem:

anlatabilmek için baya zaman harcadım:

anksiyete, düşük özsaygı, gelecekle ilgili korkular...

anxiety, low self-worth, fears about the future,

and was met with bored indifference

ve karşılaştığım şey bıkkın bir kayıtsızlıktı

until I mentioned the voice,

ta ki sesten bahsedene kadar.

upon which he dropped his pen, swung round

Bunun üzerine, elinde salladığı kalemini düşürdü

and began to question me with a show of real interest.

ve bana gerçekten ilgi göstererek sorular sormaya başladı.

And to be fair, I was desperate for interest and help,

Dürüst olmak gerekirse, ilgi görmek ve yardım almak için çırpınıyordum

and I began to tell him about my strange commentator.

ve o tuhaf yorumcumla ilgili konuşmaya başladım

And I always wish, at this point, the voice had said,

ve tam da bu noktada, ses için

keşke "Kendi mezarını kazıyor." deseydi diyorum.

"She is digging her own grave."

I was referred to a psychiatrist, who likewise

Bir psikiyatriste yönlendirildim, ki o da

took a grim view of the voice's presence,

benzer şekilde, sesin varlığını korkutucu buldu,

subsequently interpreting everything I said

söylediğim her şeyi, hemen akabinde yorumluyordu,

bunu gizli bir delilik olarak görerek...

through a lens of latent insanity.

For example, I was part of a student TV station

Örneğin, kampüs çevresinde haber bülteni yayınlayan bir

that broadcast news bulletins around the campus,

öğrenci televizyonunda çalışıyordum,

and during an appointment which was running very late,

ve saatini aşan bir randevu sırasında dedim ki

I said, "I'm sorry, doctor, I've got to go.

"Üzgünüm, Doktor, ben gitmek zorundayım.

I'm reading the news at six."

Saat altıda haberleri sunuyorum."

Now it's down on my medical records that Eleanor

Bu tıbbi kayıtlarıma; Eleanor bir televizyon kanalında

haber sunuculuğu yaptığına dair hayaller görüyor' olarak geçti.

has delusions that she's a television news broadcaster.

It was at this point that events began

Tam da bu noktada olaylar

to rapidly overtake me.

beni hızla aşmaya başladı.

A hospital admission followed, the first of many,

Bunu bir hastane girişi takip etti, birçoğunun ilkiydi bu,

a diagnosis of schizophrenia came next,

sonra da şizofreni tanısı geldi

and then, worst of all, a toxic, tormenting sense

ve sonra, en kötüsü; kendime ve umutlarıma dair

of hopelessness, humiliation and despair

zehirli, işkence eden bir umutsuzluk,

about myself and my prospects.

utanç ve çaresizlik duygusu...

But having been encouraged to see the voice

Sesi bir deneyim olarak değil ama

not as an experience but as a symptom,

bir semptom olarak görmeye teşvik edilmiş olduğumdan

my fear and resistance towards it intensified.

korkum ve direncim yoğunlaştı.

Now essentially, this represented taking

Şimdi, esas olarak bu durum,

an aggressive stance towards my own mind,

kendi zihnime karşı aldığım agresif bir tutumu temsil ediyordu

a kind of psychic civil war,

bir tür psişik iç savaş

and in turn this caused the number of voices to increase

ve bunun karşılığında seslerin artmasına sebep oldu,

and grow progressively hostile and menacing.

giderek düşmanlaşıyor ve tehdit edici oluyordu.

Helplessly and hopelessly, I began to retreat

Çaresizce ve umutsuzca, kabusa benzeyen

into this nightmarish inner world

iç dünyama kapanmaya başladım.

in which the voices were destined to become

ki bu dünyada sesler, hem bana zarar veren

both my persecutors and my only perceived companions.

hem de algılayabildiğim tek arkadaşlarımdı.

They told me, for example, that if I proved myself worthy

Örneğin, eğer onların yardımlarına layık olduğumu kanıtlarsam

of their help, then they could change my life

o zaman onlar, benim hayatımı değişebilir,

back to how it had been,

tıpkı eskiden olduğu hale getirebilirlerdi

and a series of increasingly bizarre tasks was set,

ve giderek daha da tuhaflaşan görevler gelmeye başladı,

a kind of labor of Hercules.

bir çeşit Herkül görevi.*

It started off quite small, for example,

Başlarda oldukça küçük görevlerdi, örneğin,

pull out three strands of hair,

üç tane saç teli çekmek gibi.

but gradually it grew more extreme,

Ama yavaş yavaş aşırılaşmaya başladı,

culminating in commands to harm myself,

kendime zarar vermek gibi emirlere dönüştü

and a particularly dramatic instruction:

ve özellikle dramatik talimatlar haline geldi:

"You see that tutor over there?

"Şurdaki öğretmeni görüyor musun?

You see that glass of water?

Şurdaki suyu görüyor musun?

Well, you have to go over and pour it over him in front of the other students."

O halde, gidip diğer öğrencilerin önünde suyu onun üzerine dökmen gerek."

Which I actually did, and which needless to say

ki bunu yaptım da ve söylemeye gerek yok belki ama

did not endear me to the faculty.

bu fakültede pek sevilmeme yol açmadı tabi.

In effect, a vicious cycle of fear, avoidance,

Sonuç olarak, korku, kaçınma, güvensizlik

mistrust and misunderstanding had been established,

ve yanlış anlamalarla dolu bir kısır döndü oluşmuştu

and this was a battle in which I felt powerless

ve bu, kendimi güçsüz hissettiğim bir savaştı,

and incapable of establishing any kind of peace or reconciliation.

her türlü barış ve uzlaşma kurabilmekten acizdim.

Two years later, and the deterioration was dramatic.

İki yıl sonra rahatsızlığım dramatik bir şekilde ilerlemişti.

By now, I had the whole frenzied repertoire:

Artık bütün o çılgın repertuara sahiptim:

terrifying voices, grotesque visions,

korkunç sesler, grotesk görüntüler,

bizarre, intractable delusions.

tuhaf, inatçı sanrılar.

My mental health status had been a catalyst

Akıl sağlığım; ayrımcılık, sözlü taciz,

for discrimination, verbal abuse,

fiziksel ve cinsel saldırılar için

and physical and sexual assault,

bir katalizör haline gelmişti

and I'd been told by my psychiatrist,

ve psikiyatristim bana:

"Eleanor, you'd be better off with cancer,

"Eleanor, kanser olsaydın senin için daha iyi olurdu,

because cancer is easier to cure than schizophrenia."

kanser tedavisi şizofreni tedavisinden kolaydır çünkü."

I'd been diagnosed, drugged and discarded,

Tanım konmuş, ilaçlarım verllmiş ve göz ardı edilmiştim

and was by now so tormented by the voices

ve bu zamana kadar sesler tarafından o kadar işkence görmüştüm ki

that I attempted to drill a hole in my head

onları kafamdan atmak için

in order to get them out.

kafamda bir delik açma teşebbüsünde bulundum.

Now looking back on the wreckage and despair of those years,

Şimdi geriye dönüp, yıkım ve umutsuzlukla geçen o yıllara baktığımda,

it seems to me now as if someone died in that place,

sanki orada birisi ölmüş gibi geliyor

and yet, someone else was saved.

ve ardından, başka biri kurtuldu.

A broken and haunted person began that journey,

Kırılmış ve lanetlenmiş bir insan başlamıştı o yolculuğa.

but the person who emerged was a survivor

Ama ortaya çıkan kişi, hayatta kalmayı başaran kişiydi

and would ultimately grow into the person

ve sonuçta olmam gereken

I was destined to be.

kişiye dönüştüm.

Many people have harmed me in my life,

Birçok kişi bana hayatım boyunca zarar verdi

and I remember them all,

ve ben hepsini hatırlıyorum.

but the memories grow pale and faint

Ama bana yardımcı olan insanlar ile karşılaştırınca onlar

in comparison with the people who've helped me.

solgun ve silik anılar haline geldiler.

The fellow survivors, the fellow voice-hearers,

Kurtulan arkadaşlar, diğer ses duyan insanlar,

the comrades and collaborators;

yoldaşlar ve birlikte çalıştıklarım;

the mother who never gave up on me,

Benden asla vazgeçmeyen,

who knew that one day I would come back to her

bir gün ona geri geleceğimi bilen

and was willing to wait for me for as long as it took;

ve ne kadar sürerse sürsün beklemeye razı olan annem;

the doctor who only worked with me for a brief time

benimle sadece kısa bir süre için çalışan ama

but who reinforced his belief that recovery

tedavinin yalnızca mümkün olduğu değil

was not only possible but inevitable,

aynı zamanda kaçınılmaz olduğu inancını pekiştiren,

and during a devastating period of relapse

o tekrarlayan, yıkıcı dönemde dehşete düşmüş aileme

told my terrified family, "Don't give up hope.

"Umudunuzu yitirmeyin" diyen doktor.

I believe that Eleanor can get through this.

"Eleanor bunu atlatabilir.

Sometimes, you know, it snows as late as May,

Bilirsiniz, bazen Mayıs'a kadar kar yağmaz,

but summer always comes eventually."

Ama her zaman, sonunda yaz gelir."

Fourteen minutes is not enough time

On dört dakika, benim için, benimle birlikte savaşan

to fully credit those good and generous people

o ıssız ve acı dolu yerden geri geldiğimde

who fought with me and for me

bana hoş geldin diyebilmek için bekleyen

and who waited to welcome me back

tüm o cömert ve iyi insanların hakkını vermek için

from that agonized, lonely place.

yeterli bir zaman değil

But together, they forged a blend of courage,

Ama hep birlikte, bir çeşit cesaret, yaratıcılık,

creativity, integrity, and an unshakeable belief

dürüstlük ve sarsılmaz bir inanç bütünlüğü yaratarak

that my shattered self could become healed and whole.

parçalanmış benliğimin iyileşmesini ve bütünleşmesini sağladılar.

I used to say that these people saved me,

Eskiden bu insanların beni kurtardıklarını söylerdim,

but what I now know is they did something

ama şimdi, bundan da önemli bir şeyi,

even more important in that they empowered me

kendi kendimi kurtarabilmem için

to save myself,

bana güç verdiklerini biliyorum

and crucially, they helped me to understand something

ve en önemlisi, her zaman şüphelendiğim bir şeyi

which I'd always suspected:

anlamama yardımcı oldular:

that my voices were a meaningful response

duyduğum seslerin travmatik yaşam olayları, özellikle de

to traumatic life events, particularly childhood events,

çocukukta yaşadıklarıma karşı verilen anlamlı bir tepki olduğunu

and as such were not my enemies

ve bu nedenle seslerin düşmanım değil,

but a source of insight into solvable emotional problems.

çözülmesi mümkün duygusal sorunlara dair bir içgörü kaynağı olduklarını...

Now, at first, this was very difficult to believe,

Elbette başta buna inanmak oldukça zordu,

not least because the voices appeared so hostile

çünkü sesler o kadar düşmanca ve tehditkardı ki

and menacing, so in this respect, a vital first step

bu açıdan hayati önem arzeden o ilk adım

was learning to separate out a metaphorical meaning

önceleri katıksız gerçek olarak algıladığım

from what I'd previously interpreted to be a literal truth.

mecazi anlamları ayıklamayı öğrenmek oldu

So for example, voices which threatened to attack my home

Örneğin, evime saldırmakla tehdit eden sesleri

I learned to interpret as my own sense of fear

gerçek, nesnel bir tehlike yerine

and insecurity in the world, rather than an actual, objective danger.

dünyaya karşı hissettiğim korku ve güvensizlik duygusu olarak yorumlamayı öğrendim.

Now at first, I would have believed them.

Başta onlara inanıyordum.

I remember, for example, sitting up one night

Örneğin, bir gece annemlerin odasının dışında oturduğumu,

on guard outside my parents' room to protect them

onları, gerçek olduklarına inandığım seslerden

from what I thought was a genuine threat from the voices.

korumak için tetikte olduğumu hatırlıyorum.

Because I'd had such a bad problem with self-injury

Kendi kendimi yaralamak gibi kötü bir alışkanlığım olduğu için

that most of the cutlery in the house had been hidden,

evdeki çatalların çoğunu gizlemişlerdi,

so I ended up arming myself with a plastic fork,

ben de bu yüzden kendimi plastik çatalla silahlandırmıştım sonunda,

kind of like picnic ware, and sort of sat outside the room

bir çeşit piknik eşyasıydı ve ben odanın dışında

çatalı kavramış, harekete geçmek için bekler vaziyetteydim.

clutching it and waiting to spring into action should anything happen.

It was like, "Don't mess with me.

Sanki "Benimle uğraşma" der gibi.

I've got a plastic fork, don't you know?"

"Plastik çatalım var, görmüyor musun?"

Strategic.

Stratejik.

But a later response, and much more useful,

Ancak sonraları verdiğim ve çok daha faydalı olan bir tepki,

would be to try and deconstruct the message behind the words,

kelimelerin ardında yatan mesajı çözümlemek oldu.

so when the voices warned me not to leave the house,

Örneğin, sesler beni evden çıkmamam için uyardığı zaman

then I would thank them for drawing my attention

dikkatimi, kendimi ne kadar güvensiz hissettiğime çektikleri için

to how unsafe I felt --

onlara teşekkür ediyordum,

because if I was aware of it, then I could do something positive about it --

çünkü bunun farkında olursam eğer, bu konuda olumlu bir şey yapabilirdim --

but go on to reassure both them and myself

ve hem onları hem de kendimi, artık güvende olduğumuza

that we were safe and didn't need to feel frightened anymore.

ve korkmamıza gerek olmadığına dair güven veriyordum.

I would set boundaries for the voices,

Sesler için sınırlar belirliyordum

and try to interact with them in a way that was assertive

ve iddialı bir şekilde etkileşimde bulunmaya çalışıyordum

ancak saygılı; iletişim ve işbirliğine dayalı

yet respectful, establishing a slow process

of communication and collaboration

yavaş bir süreç oluşturarak,

in which we could learn to work together and support one another.

böylece birlikte çalışabilir ve birbirimize destek olmayı öğrenebilirdik.

Throughout all of this, what I would ultimately realize

Tüm bu olanlardan sonra, en nihayetinde anlayacağım şey şuydu:

was that each voice was closely related

Her bir ses, belirli bir özelliğimle yakından ilişkiliydi

to aspects of myself, and that each of them

ve daha önce üzerine gitme ya da

carried overwhelming emotions that I'd never had

çözümleme fırsatı bulamadığım

bunaltıcı duygular barındırıyordu;

an opportunity to process or resolve,

memories of sexual trauma and abuse,

cinsel travma ve taciz,

of anger, shame, guilt, low self-worth.

öfke, utanç, suçluluk, düşük öz-değer ile ilgili anılar.

The voices took the place of this pain

Sesler bu acıların yerini alıp

and gave words to it,

onları kelimelere dönüştürdü

and possibly one of the greatest revelations

ve muhtemelen en büyük aydınlanmalarımdan biri

was when I realized that the most hostile and aggressive voices

en saldırgan ve agresif seslerin

actually represented the parts of me

aslında en çok yara almış yanlarım

that had been hurt most profoundly,

olduklarını anlamaktı

and as such, it was these voices

ve bu nedenle, bu sesler

that needed to be shown the greatest compassion and care.

en fazla şefkat ve ilgi gösterilmesi gereken seslerdi.

It was armed with this knowledge that ultimately

Bu bilgilerle donatılmış olarak sonunda ben,

I would gather together my shattered self,

parçalanmış benliğimi bir araya getirecektim.

each fragment represented by a different voice,

Her bir parçam farklı bir ses tarafından temsil ediliyordu,

gradually withdraw from all my medication,

yavaş yavaş ilaçları bırakmaya başladım

and return to psychiatry, only this time from the other side.

ve psikiyatriye, bu sefer öteki taraftan geri döndüm.

Ten years after the voice first came, I finally graduated,

Sonunda, sesin gelişinden on yıl sonra,

this time with the highest degree in psychology

Psikoloji bölümünde üniversitenin bu zamana kadar verdiği en yüksek derece ile

the university had ever given, and one year later,

mezun oldum ve bir yıl sonra

the highest masters, which shall we say

en iyi yüksek lisans derecesi ile bitirdim, ki bu da

isn't bad for a madwoman.

deli bir kadın için fena sayılmaz.

In fact, one of the voices actually dictated the answers

Aslında, bir sınav sırasında seslerden biri

during the exam, which technically possibly counts as cheating.

cevapları bana dikte etmişti, ki bu teknik açıdan muhtemelen hile sayılır.

(Kahkahalar)

(Laughter)

And to be honest, sometimes I quite enjoyed their attention as well.

Ve dürüst olmak gerekirse, bazen onların ilgisi baya hoşuma gidiyordu.

As Oscar Wilde has said, the only thing worse

Oscar Wilde'ın dediği gibi, hakkında konuşuluyor olmasından

daha kötü bir şey varsa, o da hakkında konuşulmuyor olmasıdır.

than being talked about is not being talked about.

It also makes you very good at eavesdropping,

Ayrıca sizi çok iyi bir kulak misafiri yapıyor,

çünkü aynı anda iki konuşmayı birden dinleyebiliyorsunuz.

because you can listen to two conversations simultaneously.

So it's not all bad.

Hiç de kötü değil.

I worked in mental health services,

Zihinsel Sağlık Hizmetleri'nde çalıştım,

I spoke at conferences,

konferanslarda konuştum,

I published book chapters and academic articles,

kitap bölümleri ve akademik makaleler yayınlandım

and I argued, and continue to do so,

ve şimdi size anlatacağım kavramı tartıştım

the relevance of the following concept:

ve bunu tartışmaya devam edeceğim:

that an important question in psychiatry

Psikiyatri'de sorulması gereken önemli bir sorunun

shouldn't be what's wrong with you

"Senin sorunun ne?" değil

but rather what's happened to you.

"Sana ne oldu?" olması gerektiği...

And all the while, I listened to my voices,

Sonuç olarak, onca zaman boyunca

with whom I'd finally learned to live with peace and respect

huzur ve saygı çerçevesi içinde birlikte yaşamayı öğrendiğim sesleri dinledim

and which in turn reflected a growing sense

ve karşılığında, kendime karşı bir şefkat duygusu,

of compassion, acceptance and respect towards myself.

kabul ve saygı olarak yansıdı.

And I remember the most moving and extraordinary moment

En inanılmaz ve dokunaklı anın ise

when supporting another young woman who was terrorized by her voices,

seslerden dehşete düşmüş başka bir genç kadına yardım ederken

and becoming fully aware, for the very first time,

ilk defa, artık bu şekilde hissetmediğimi

that I no longer felt that way myself

fark ettiğim zaman olduğunu hatırlıyorum.

but was finally able to help someone else who was.

Sonunda başkasına yardım etmem mümkün olmuştu.

I'm now very proud to be a part of Intervoice,

Şimdi Intervoice'un bir parçası olmaktan gurur duyuyorum,

the organizational body of the International Hearing Voices Movement,

Uluslararası Ses İşitme Hareketi'nin organizasyonel kuruluşu,

an initiative inspired by the work of Professor Marius Romme

Profesör Marius Romme ve Dr Sandra Escher'in çalışmasından

and Dr. Sandra Escher,

ilham alan bir girişim, sesler duymayı

which locates voice hearing as a survival strategy,

bir hayatta kalma stratejisi olarak konumluyor,

a sane reaction to insane circumstances,

akıldışı şartlara karşı aklı başında bir tepki olarak,

not as an aberrant symptom of schizophrenia to be endured,

anormal bir şizofreni semptomu olarak değil,

but a complex, significant and meaningful experience

keşfedilmesi gereken karmaşık, önemli ve anlamlı

to be explored.

bir deneyim olarak.

Together, we envisage and enact a society

Birlikte, sesler duymayı anlayan ve saygı duyan

that understands and respects voice hearing,

bir toplum öngörüyor ve harekete geçiriyoruz,

supports the needs of individuals who hear voices,

sesler duyan bireylerin ihtiyaçlarını destekleyen

and which values them as full citizens.

ve onlara tam bir vatandaş olarak değer veren.

This type of society is not only possible,

Bu tarz bir toplum yalnızca mümkün değil,

it's already on its way.

zaten yola çıkmış durumda.

To paraphrase Chavez, once social change begins,

Chavez'e ithafta bulunmak gerekirse, sosyal değişim bir kez başladığında

it cannot be reversed.

geri alınamaz.

You cannot humiliate the person who feels pride.

Kendisiyle gururlanan kişiyi aşağılayamazsın.

You cannot oppress the people

Artık korku duymayan insanlara

who are not afraid anymore.

baskı uygulayamazsın.

For me, the achievements of the Hearing Voices Movement

Benim için Ses İşitme Hareketi'nin başarıları

are a reminder that empathy, fellowship,

empatinin, arkadaşlığın, adalet ve saygının

justice and respect are more than words;

yalnızca kelimelerden ibaret olmadığını,

they are convictions and beliefs,

bunların kanaat ve inançlar olduğunu

and that beliefs can change the world.

ve inançların dünyayı değiştirebileceğini hatırlatıyor.

In the last 20 years, the Hearing Voices Movement

Son 20 yılda, Ses İşitme Hareketi

has established hearing voices networks

beş kıtada, 26 ülkede

in 26 countries across five continents,

ses işitme ağları kurdu,

working together to promote dignity, solidarity

dayanışma, saygınlık ve zihinsel sıkıntı içindeki bireylerin

and empowerment for individuals in mental distress,

güçlendirilmesi için birlikte çalışıyor,

to create a new language and practice of hope,

yeni bir dil ve umut pratiği oluşturmak için

which, at its very center, lies an unshakable belief

ki bunun da temelinde, bireysel güce dair

in the power of the individual.

sarsılmaz bir inanç yatıyor.

As Peter Levine has said, the human animal

Peter Levine'in dediği gibi; insan hayvanı

is a unique being

benzersiz bir varlıktır,

endowed with an instinctual capacity to heal

iyileşmek için içgüdüsel bir kapasiteye ve bu doğuştan gelen

and the intellectual spirit to harness this innate capacity.

kapasiteyi dizginleyecek entellektüel ruha sahiptir.

In this respect, for members of society,

Bu bağlamda, toplumun üyeleri için

there is no greater honor or privilege

bir insanın iyileşme sürecini kolaylaştırmaktan

than facilitating that process of healing for someone,

birine elini uzatmak, ona tanıklık etmek,

to bear witness, to reach out a hand,

birinin acısının yükünü paylaşmaktan

to share the burden of someone's suffering,

ve iyileşeceği umudunu korumaktan

and to hold the hope for their recovery.

daha büyük bir onur ve ayrıcalık yoktur,

And likewise, for survivors of distress and adversity,

Aynı şekilde, sıkıntı ve güçlükten kurtulanlar için

that we remember we don't have to live our lives

yaşamlarımızı,sonsuza kadar bize zarar veren şeyler üzerinden

forever defined by the damaging things that have happened to us.

tanımlamak zorunda olmadığımızı hatırlatıyor.

We are unique. We are irreplaceable.

Biz benzersiz. Bizim yerimiz doldurulamaz.

What lies within us can never be truly colonized,

İçimizde yatan şey asla gerçekten sömürülemez,

contorted, or taken away.

alınamaz veya çarpıtılamaz.

The light never goes out.

Işık asla yok olmaz.

As a very wonderful doctor once said to me,

Harika bir doktorun bana bir zamanlar dediği gibi,

"Don't tell me what other people have told you about yourself.

"Bana diğer insanların seninle ilgili anlattıklarını anlatma.

Tell me about you."

Bana kendinden bahset."

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)