The voices in my head | Eleanor Longden

Translator: Jala Ajennadjat Reviewer: Gulchin Taghiyeva

The day I left home for the first time

Universitetə başladığım ilk gün

to go to university was a bright day

ümid və optimizmlə dolu

brimming with hope and optimism.

günəşli bir gün idi.

I'd done well at school. Expectations for me were high,

Məktəbi yaxşı oxuduğumdan, gözləntilərim yüksək idi.

and I gleefully entered the student life

Sevinc hissi ilə mühazirə, yığıncaq

of lectures, parties and traffic cone theft.

və yol konusu oğurluğu ilə dolu tələbə həyatına başladım.

Now appearances, of course, can be deceptive,

Görünüş təbii ki, aldadıcı ola bilər.

and to an extent, this feisty, energetic persona

Bu iddialı, yüksək enerjili və

of lecture-going and traffic cone stealing was a veneer,

yol konusu oğurlayan tələbə əslində

albeit a very well-crafted and convincing one.

əla hazırlanmış və inandırıcı bir görüntü idi.

Underneath, I was actually deeply unhappy, insecure

Daxilən isə, özümü çox bədbəxt, güvənsiz hiss edir,

and fundamentally frightened --

daxilən adamlardan,

frightened of other people, of the future, of failure

gələcəkdən uğursuzluq və içimdə hiss

and of the emptiness that I felt was within me.

etdiyim boşluqdan qorxurdum.

But I was skilled at hiding it, and from the outside

Amma bu qorxuları yaxşıca gizlətməyi öyrənmişdim.

appeared to be someone with everything to hope for

Zahirən böyük ümidləri olan və hər şeyə qadir

and aspire to.

biri kimi görünürdüm.

This fantasy of invulnerability was so complete

Toxunulmazlıq illuziyası o qədər inandırıcı idi ki,

that I even deceived myself,

hətta özümü də aldada bilmişdim.

and as the first semester ended and the second began,

Mən ilk semestri bitirib, ikinciyə başlayanda da

there was no way that anyone could have predicted

baş verənləri heç kəs

what was just about to happen.

təxmin edə bilməzdi.

I was leaving a seminar when it started,

Dərs başlanan kimi, əvvəllər etdiyim kimi

humming to myself, fumbling with my bag

mırıldanaraq, sumkamda eşələnə-eşələnə,

just as I'd done a hundred times before,

otağı tərk edən zaman

when suddenly I heard a voice calmly observe,

qəflətən sakit bir səs eşitdim:

"She is leaving the room."

"O, otağı tərk edir." Ətrafa boylandım,

I looked around, and there was no one there,

yan-yörəmdə heç kim yox idi.

but the clarity and decisiveness of the comment

Eşitdiyim şərhin aydınlığı və

was unmistakable.

dəqiqliyi isə şübhəsiz idi.

Shaken, I left my books on the stairs and hurried home,

Sarsılmış halda, kitabları pilləkənda qoyub

and there it was again.

evə tələsdim və yenidən

"She is opening the door."

"O, qapını açır." - eşitdim.

This was the beginning. The voice had arrived.

Bu bir başlanğıc idi. Səs gəlirdi

And the voice persisted,

və əvvəl günlərcə,

days and then weeks of it, on and on,

sonra həftələrcə etdyim hər şeyi mənə israrla

narrating everything I did in the third person.

üçüncü şəxs qismində danışırdı.

"She is going to the library."

"O, kitabxanaya gedir"

"She is going to a lecture."

"O, mühazirəyə gedir"

It was neutral, impassive and even, after a while,

Səs neytral, sakit və hətta bir müddət sonra

strangely companionate and reassuring,

dostcasına və ümidverici səslənirdi.

although I did notice that its calm exterior sometimes slipped

Həmçinin fikir verdim ki, bu sakit səs vaxt aşırı

and that it occasionally mirrored my own unexpressed emotion.

birüzə vermədiyim emosiyaları əks etdirir.

So, for example, if I was angry and had to hide it,

Misal üçün, əsəbi olduğum hallarda adətən əsəbimi

which I often did, being very adept at concealing how I really felt,

və həqiqi hisslərimi gizlətdyim vaxt

then the voice would sound frustrated.

səs məyus gəlirdi.

Otherwise, it was neither sinister nor disturbing,

Qalan vaxt məni heç cür narahat etmirdi,

although even at that point it was clear

amma hisslərim, ələxsüs da

that it had something to communicate to me

uzaq və əlçatmaz olan emosiyalarım barədə

about my emotions, particularly emotions

mənə nəsə çatdırmağa və deməyə

which were remote and inaccessible.

çalışıdığını hiss edirdim.

Now it was then that I made a fatal mistake,

Elə bu vaxt ən böyük səhvə yol verdim:

in that I told a friend about the voice, and she was horrified.

rəfiqəmə eşitdiklərim barədə danışdım və o, dəhşətə gəldi.

A subtle conditioning process had begun,

Bununla məntiqə arxalanan rəylər ortaya çıxdı:

the implication that normal people don't hear voices

normal insanlar səslər eşitmir

and the fact that I did meant that something was very seriously wrong.

və mənim eşitməyim ciddi bir pozuntu idi.

Such fear and mistrust was infectious.

Bu cür qorxu və güvənsizlik zərərli oldu.

Suddenly the voice didn't seem quite so benign anymore,

Qəflətən səs bir az qorxuducu gəlməyə başladı.

and when she insisted that I seek medical attention,

Rəfiqəm təkid etdi ki, həkimə gedim.

I duly complied, and which proved to be

Razılaşdım və bununla da

mistake number two.

ikinci ən böyük səhvimə yol verdim.

I spent some time telling the college G.P.

Kollec həkiminə çəkdiyim əziyyət

about what I perceived to be the real problem:

və keçirdiyim narahatlıq, özümə inamımın azlığı

və gələcəkdən qorxu hissi barədə danışarkən

anxiety, low self-worth, fears about the future,

and was met with bored indifference

darıxdırıcı laqeydliklə qulaq asdığını gördüm.

until I mentioned the voice,

Səs eşitməyimi deyən kimi isə,

upon which he dropped his pen, swung round

əlində tutduğu qələmi saldı, yerində dönüb

and began to question me with a show of real interest.

mənə böyük maraqla müxtəlif suallar verməyə başladı.

And to be fair, I was desperate for interest and help,

Düzü, bu maraq və köməyə ehtiyacım var idi

and I began to tell him about my strange commentator.

və ona əcaib şərhçim barədə danışmağa başladım.

And I always wish, at this point, the voice had said,

Kaşki o anda səs mənə

"O özü öz qəbrini qazır" deyərdi.

"She is digging her own grave."

I was referred to a psychiatrist, who likewise

Psixiatra yönləndirildim, o da həmçinin

took a grim view of the voice's presence,

səsin mövcudluğuna pis bir hal kimi baxıb,

subsequently interpreting everything I said

dediyim hər şeyi sonradan

gizli dəlilik əlamətinə yozdu.

through a lens of latent insanity.

For example, I was part of a student TV station

Misal üçün, mən tələbə televiziyasında

that broadcast news bulletins around the campus,

kampus xəbərlərinin aparıcısı kimi çalışırdım

and during an appointment which was running very late,

və gec qurtarmaq üzrə olan müayinə vaxtı

I said, "I'm sorry, doctor, I've got to go.

həkimə "Üzr istəyirəm, getməliyəm,

I'm reading the news at six."

saat 6-da xəbərləri oxumalıyam." dedim.

Now it's down on my medical records that Eleanor

Nəticədə tibbi kitabçama

"O, hallusinasiya görür, özünü xəbərlər aparıcısı bilir." qeydi edildi.

has delusions that she's a television news broadcaster.

It was at this point that events began

Bundan sonra vəziyyət

to rapidly overtake me.

sürətlə nəzarətimdən çıxmağa başladı.

A hospital admission followed, the first of many,

Xəstəxanaya yatızdırıldım, ardınca

a diagnosis of schizophrenia came next,

şizofreniya diaqnozu qoyuldu,

and then, worst of all, a toxic, tormenting sense

daha sonra isə ən pisi: özüm və gələcəyimlə bağlı

of hopelessness, humiliation and despair

əzabverici bir ümidsizlik,

about myself and my prospects.

zəlalət və çarəsizlik hissi gəldi.

But having been encouraged to see the voice

Eşitdiyim səsin adi həyat təcrübəsi deyil,

not as an experience but as a symptom,

məhz simptom olduğuna inandırıldığım üçün

my fear and resistance towards it intensified.

qorxu və müqavimətim güclənməyə başladı.

Now essentially, this represented taking

Bu ağlıma qarşı yönələn aqresiv mövqe,

an aggressive stance towards my own mind,

bir növ psixi döyüş idi,

a kind of psychic civil war,

nəticədə səslərin sayı artmağa və

and in turn this caused the number of voices to increase

daha düşməncəsinə və qəzəbli

and grow progressively hostile and menacing.

səslənməyə başladı.

Helplessly and hopelessly, I began to retreat

Çarəsiz və ümidsizliklə kabusa bənzər

into this nightmarish inner world

bir daxili dünyama qapandım.

in which the voices were destined to become

Bu dünyamda səslər həm ittihamçım

both my persecutors and my only perceived companions.

həm də yeganə dostlarım oldu.

They told me, for example, that if I proved myself worthy

Misal üçün, əgər onların köməyinə layiq olduğumu

of their help, then they could change my life

sübut etsəm, həyatımı dəyişəcəklərini

back to how it had been,

hər şeyi geri qaytaracaqlırını deyirdilər,

and a series of increasingly bizarre tasks was set,

və beləcə qəribə, bir növ Heraklın igidliklərinə

a kind of labor of Hercules.

bənzər tapşırıqlar qoyulmağa başlandı.

It started off quite small, for example,

Əvvəl cüzi tapşırıqlar, misal üçün

pull out three strands of hair,

başımdan üç tük qopartmaq kimi,

but gradually it grew more extreme,

sonradan daha ekstremal,

culminating in commands to harm myself,

özümə zərər vura biləcəyim qədər

and a particularly dramatic instruction:

və xüsusilə də dramatik tapşırıqlar verildi. Məsələn:

"You see that tutor over there?

"Müəllimi görürsən?

You see that glass of water?

İçində su olan stakanı görürsən?

Well, you have to go over and pour it over him in front of the other students."

Dur get tələbələrin qabağında o suyu müəllimin üstünə tök"

Which I actually did, and which needless to say

Mən də edirdim və bu da aydındır ki,

did not endear me to the faculty.

müəllimlər bunu sevmirdilər.

In effect, a vicious cycle of fear, avoidance,

Nəticədə, qorxu, qaçıb-qurtulmaq,

mistrust and misunderstanding had been established,

inamsızlıq və anlaşılmazlıq dövrü yarandı.

and this was a battle in which I felt powerless

Özümü gücsüz hiss etdiyim bu döyüşdə

and incapable of establishing any kind of peace or reconciliation.

sülh və barışıq yaratmaq iqtidarında deyildim.

Two years later, and the deterioration was dramatic.

İki il sonra halım pisləşməyə başladı.

By now, I had the whole frenzied repertoire:

Artıq bütün qızğın cəhətlərə malik idim:

terrifying voices, grotesque visions,

dəhşətli səslər, əcaib görüntülər,

bizarre, intractable delusions.

qəribə, başa düşülməyən sayıqlamalar.

My mental health status had been a catalyst

Ruhi pozuntum ayrı-seçkilik,

for discrimination, verbal abuse,

təhqirli sözlər, fiziki və seksual hücumlar üçün

and physical and sexual assault,

bir katalizator oldu

and I'd been told by my psychiatrist,

və psixiatrım mənə:

"Eleanor, you'd be better off with cancer,

"Eleanor, kaş ki sən xərçəng xəstləyinə tutulardın,

because cancer is easier to cure than schizophrenia."

o şizofreniyadan daha rahat sağalır."dedi.

I'd been diagnosed, drugged and discarded,

Diaqnoz qoyuldu, dərmanlar yazıldı və üzərimdən bir xətt çəkildi.

and was by now so tormented by the voices

Səslər artıq o qədər əzabverici idilər ki,

that I attempted to drill a hole in my head

onlardan qurtulmaq üçün

in order to get them out.

başımı deşmək istəyirdim.

Now looking back on the wreckage and despair of those years,

İndi keçmişə, həmin illərin dağıntı və ümidsizliyinə baxanda,

it seems to me now as if someone died in that place,

bir nəfərin öldüyünü,

and yet, someone else was saved.

bir nəfərin isə xilas olduğu düşünürəm.

A broken and haunted person began that journey,

Sınmış və küncə sıxılmış bir şəxs səfərə yollandı,

but the person who emerged was a survivor

və o səfərdən sağ çıxmağı,

and would ultimately grow into the person

və sonunda daxilən artaraq

I was destined to be.

olmalı olduğum bir şəxsə dönməyi bacardı.

Many people have harmed me in my life,

Ömrüm boyu çox insan mənə ziyan vurub,

and I remember them all,

və onların hamısı yadımdadır,

but the memories grow pale and faint

amma bu xatirələr mənə yardım etmiş

in comparison with the people who've helped me.

insanlarla müqayisədə çox zəif və solğundu;

The fellow survivors, the fellow voice-hearers,

digər səs eşitmiş və xilas olmuş

the comrades and collaborators;

yoldaşlarım və ortaqlarım,

the mother who never gave up on me,

heç vaxt ruhdan düşməyən,

who knew that one day I would come back to her

bir gün mütləq sağalıb ona dönəcəyimə inanan

and was willing to wait for me for as long as it took;

və bunun üçün nə qədər lazımdırsa gözləməyə hazır olan anam,

the doctor who only worked with me for a brief time

mənimlə qısa müddət işləmiş, lakin bu müddət ərzində

but who reinforced his belief that recovery

sağalmağımın mümkünlüyü

was not only possible but inevitable,

və qaçılmazlığına inanan həkimim;

and during a devastating period of relapse

xəstəliyimin ən dəhşətli vaxtlarında

told my terrified family, "Don't give up hope.

ailəmə: "Ümidinizi üzməyin.

I believe that Eleanor can get through this.

İnanıram ki, Eleanor bunu bacaracaq.

Sometimes, you know, it snows as late as May,

Qar bəzən mayda yağsa belə,

but summer always comes eventually."

ardınca mütləq yay gəlir." demişdi.

Fourteen minutes is not enough time

14 dəqiqədə mənimlə və mənim üçün

to fully credit those good and generous people

mübarizə aparan, tənha və iztirablı yerdən

who fought with me and for me

qurtulub geri dönməyimi

and who waited to welcome me back

gözləyən bu gözəl insanlara

from that agonized, lonely place.

təşəkkür etməyim üçün bəs etməz.

But together, they forged a blend of courage,

Amma onlar birləşərək özlərində cəsarət,

creativity, integrity, and an unshakeable belief

yaradıcılıq, bütövlük və sarsılmaz inam tapıb,

that my shattered self could become healed and whole.

darmadağın olmuş ruhumun sağalmağına nail oldular.

I used to say that these people saved me,

Əvvəllər məni xilas etdiklərini deyərdim,

but what I now know is they did something

indi daha vacib bir iş gördüklərini bilirəm.

even more important in that they empowered me

Onlar mənim özümü xilas etməyimə dəstək olub,

to save myself,

və ən əsası,

and crucially, they helped me to understand something

hər zaman şühbəhəndiyim bir şeyi başa düşməyimə

which I'd always suspected:

kömək etdilər:

that my voices were a meaningful response

eşitdiyim səslərin travmatik hadisələrə,

to traumatic life events, particularly childhood events,

xüsusən də uşaqlıqda baş vermiş hadisələrə cavab olduğunu

and as such were not my enemies

və o səslərin düşmənlərim deyil,

but a source of insight into solvable emotional problems.

emosional problemlərin mənbəyi olduğunu anladım.

Now, at first, this was very difficult to believe,

Əlbəttə, əvvəllər səslər düşməncəsinə

not least because the voices appeared so hostile

və hədələyici gəldiyindən buna inanmaq çətin idi,

and menacing, so in this respect, a vital first step

ona görə də birinci mühüm addım öncədən

was learning to separate out a metaphorical meaning

həqiqət saydıqlarımı məcaz kimi

from what I'd previously interpreted to be a literal truth.

dərk etməyi öyrənməyim idi.

So for example, voices which threatened to attack my home

Misal üçün, evimə hücum edəcəkləri ilə

I learned to interpret as my own sense of fear

hədələyən səsləri - real və obyektiv təhlükə kimi deyil,

and insecurity in the world, rather than an actual, objective danger.

hiss etdiyim qorxu və təhlükə hissi kimi izah etməyi öyrəndim.

Now at first, I would have believed them.

Təzə-təzə onlara inanırdım.

I remember, for example, sitting up one night

Bir gecə hətta valideynlərimin

on guard outside my parents' room to protect them

qapısında oturub onları həqiqi hesab etdiyim

from what I thought was a genuine threat from the voices.

səslərdən qorumaq üçün keşiklərini çəkdiyim yadımdadır.

Because I'd had such a bad problem with self-injury

Özümə xəsarət yetirmək problemim olduğu üçün

that most of the cutlery in the house had been hidden,

evdəki bir çox kəsici alətlər gizlədilmişdi,

so I ended up arming myself with a plastic fork,

mən də plastik, bir növ piknik çəngəli ilə

kind of like picnic ware, and sort of sat outside the room

silahlanaraq, otağın bayırında oturub, nəsə bir pis hal

baş verən kimi hərəkətə keçməyi gözləyirdim.

clutching it and waiting to spring into action should anything happen.

It was like, "Don't mess with me.

Elə bil "Mənimlə işin olmasın.

I've got a plastic fork, don't you know?"

Görmürsən plastik çəngəlim var?" deyirdim.

Strategic.

Strategiyam bu idi.

But a later response, and much more useful,

Sonralar sözlərin arxasında gizlənən əsl mənanı

would be to try and deconstruct the message behind the words,

ayırmaq kimi, daha vacib bacarığımı formalaşdırdım:

so when the voices warned me not to leave the house,

belə ki səslər evi tərk etməməyimi deyəndə

then I would thank them for drawing my attention

özümü nə qədər təhlükədə hiss etdiyimi xatırlatdıqları üçün

to how unsafe I felt --

onlara təşəkkür edirdim,

because if I was aware of it, then I could do something positive about it --

çünki təhlükəni dərk edəndə necə reakiya verəcəyini bilirsən.

but go on to reassure both them and myself

Beləcə həm onları və həm də özümü artıq təhlükə

that we were safe and didn't need to feel frightened anymore.

və qorxu üçün bir səbəb olmadığına inandırdım.

I would set boundaries for the voices,

Səsləri çərçivəyə salaraq, onlara daha əmin,

and try to interact with them in a way that was assertive

amma ehtiramlı şəkildə cavab verməyə başladım:

beləcə birgə əməkdaşlıq və bir-birimizi

yet respectful, establishing a slow process

of communication and collaboration

dəstəkləməyimizi öyrənmək üçün

in which we could learn to work together and support one another.

ünsiyyət və əməkdaşlıq qurmağa başladım.

Throughout all of this, what I would ultimately realize

Bütün bunların nəticəsində hər bir səsin

was that each voice was closely related

həyatımın müxtəlif aspektlərilə sıx əlaqəli olduğunu

to aspects of myself, and that each of them

və heç vaxt həll edə bilmədiyim

carried overwhelming emotions that I'd never had

hədsiz emosiyaları,

seksual travma və xəyanətlərlə bağlı xatirələri,

an opportunity to process or resolve,

memories of sexual trauma and abuse,

hirs, utanc, təqsir və özünə inamın azlığı

of anger, shame, guilt, low self-worth.

hisslərini özündə daşıdığını öyrəndim.

The voices took the place of this pain

Səslər, bu yaraların yerini alıb,

and gave words to it,

sözlərə çevrildi

and possibly one of the greatest revelations

və beləcə ən düşməncəsinə və

was when I realized that the most hostile and aggressive voices

aqressiv olan səslərin əslində mənim

actually represented the parts of me

ən çox ağrıdan dərin izlər buraxmış

that had been hurt most profoundly,

hissələrim olduğunu başa düşdüm.

and as such, it was these voices

Və bu səslərin ən çox mərhəmət və qayğıya

that needed to be shown the greatest compassion and care.

ehtiyacı olan səslər olduğunu kəşf etdim.

It was armed with this knowledge that ultimately

Bunu dərk edəndən sonra, nəhayət ki,

I would gather together my shattered self,

darmadağın olmuş özümü

each fragment represented by a different voice,

xırda-xırda parçalardan cəmləyib,

gradually withdraw from all my medication,

tədricən dərmanlardan qurtularaq,

and return to psychiatry, only this time from the other side.

bu dəfə tamam başqa rolda psixiatriyaya geri qayıtdım.

Ten years after the voice first came, I finally graduated,

İlk dəfə səs eşitdiyimdən 10 il sonra, nəhayət ki,

this time with the highest degree in psychology

universitetin tarixində psixologiyada

the university had ever given, and one year later,

ən yüksək dərəcə alaraq, məzun oldum.

the highest masters, which shall we say

Bir il sonra isə - ən yüksək magist dərəcəsi aldım,

isn't bad for a madwoman.

dəli insan üçün heç də pis deyil, hə?

In fact, one of the voices actually dictated the answers

Səslərdən biri imtahan vaxtı mənə

during the exam, which technically possibly counts as cheating.

cavabları da deyirdi, bu da texniki cəhətdən hiylə sayıla bilər.

(Gülüş)

(Laughter)

And to be honest, sometimes I quite enjoyed their attention as well.

Düzünü desəm, hərdən onların diqqətindən zövq alıram.

As Oscar Wilde has said, the only thing worse

Oskar Uayldın dediyi kimi,

söz yeri olmaqdan daha pis şey söz yeri olmamaq ola bilər.

than being talked about is not being talked about.

It also makes you very good at eavesdropping,

Eyni vaxtda 2 söhbəti dinləyə bilmək

qulaq asma bacarığımı yaxşılaşdırıb.

because you can listen to two conversations simultaneously.

So it's not all bad.

Hər şey elə də pis deyil.

I worked in mental health services,

Əqli sağlamlıq xidmətində çalışmışam,

I spoke at conferences,

konfranslarda çıxış etmişəm,

I published book chapters and academic articles,

kitab bölümləri və məqalələr çap etdirmişəm,

and I argued, and continue to do so,

və həmişə israr etmişəm

the relevance of the following concept:

və etməkdə davam edirəm ki,

that an important question in psychiatry

psixiatriyada soruşulacaq ən vacib sual

shouldn't be what's wrong with you

nəyin yanlış olduğu deyil,

but rather what's happened to you.

nəyin baş verdiyi sualı olmalıdır.

And all the while, I listened to my voices,

Səsləri dinlədiyim bütün bu müddət ərzində

with whom I'd finally learned to live with peace and respect

onlara sülh və ehtiramla yaşamağı öyrəndim.

and which in turn reflected a growing sense

Onlar da öz növbəsində özümə qarşı

of compassion, acceptance and respect towards myself.

mərhəmət, qəbuletmə və hörmət hissini artırır.

And I remember the most moving and extraordinary moment

Yadımdadır ən təsirli anım eşitdiyi səslərdən

when supporting another young woman who was terrorized by her voices,

əziyyət çəkən bir qadına

and becoming fully aware, for the very first time,

kömək edərkən, ilk dəfə olaraq, artıq özümü

that I no longer felt that way myself

onun kimi hiss etmədiyim an olmuşdur.

but was finally able to help someone else who was.

Artıq başqalarına kömək edə bilərdim.

I'm now very proud to be a part of Intervoice,

Hal-hazırda İntervoice-un,

the organizational body of the International Hearing Voices Movement,

Beynəlxalq Səs Eşidənlər Hərəkatının təşkilati hissəsinin

an initiative inspired by the work of Professor Marius Romme

üzvü olmaqdan qürur duyuram. Prof. Marius Romme

and Dr. Sandra Escher,

və Dr. Sandra Escherin işlərindən yola çıxan bu təşəbbüs,

which locates voice hearing as a survival strategy,

gələn səsləri həyat strategiyası,

a sane reaction to insane circumstances,

dəliliyə ağılla yanaşma kimi qəbul edir,

not as an aberrant symptom of schizophrenia to be endured,

anormallıq, şizofreniya əlaməti kimi deyil,

but a complex, significant and meaningful experience

öyrənilməsi tələb olunan çətin, əhəmiyyətli

to be explored.

və mənalı bir hal kimi yanaşır.

Together, we envisage and enact a society

Səslərə hörmət və anlayışla yanaşan,

that understands and respects voice hearing,

səs eşidən şəxslərin ehtiyaclarını dəstəkləyən

supports the needs of individuals who hear voices,

və onlara tam bir vətəndaş olaraq dəyər verən

and which values them as full citizens.

cəmiyyət qurmağı arzulayırıq.

This type of society is not only possible,

Bu cür cəmiyyət nəinki mümkündür,

it's already on its way.

hətta artıq qurulmaqdadır.

To paraphrase Chavez, once social change begins,

Çavezin oxşar bir ifadəsi var ki, sosial dəyişiklik başlayıbsa

it cannot be reversed.

geriyə dönüş yoxdur.

You cannot humiliate the person who feels pride.

Qürurlü insanı alçaltmaq olmaz.

You cannot oppress the people

Artıq qorxmayan insanlara təzyiq

who are not afraid anymore.

etmək olmaz.

For me, the achievements of the Hearing Voices Movement

Mənə görə, Səs Eşidənlər Hərəkatının

are a reminder that empathy, fellowship,

ən böyük nailiyyəti empati, əməkdaşlıq,

justice and respect are more than words;

ədalət və hörmətin sadəcə söz olduqlarını deyil,

they are convictions and beliefs,

əqidələri və dünyanı dəyişməyə qadir olan

and that beliefs can change the world.

inam olduğunu yada salmağıdır.

In the last 20 years, the Hearing Voices Movement

Son 20 ildə, Səs Eşidənlər Hərəkatı

has established hearing voices networks

5 qitə və 26 ölkədə

in 26 countries across five continents,

yayılmıb. Birgə çalışaraq

working together to promote dignity, solidarity

ləyaqət, həmrəylik və ruhi çətinlikləri olan

and empowerment for individuals in mental distress,

insanların imkanlarını genişləndirir,

to create a new language and practice of hope,

ümid carçısı və tətbiqçisi oluruq.

which, at its very center, lies an unshakable belief

Fəaliyyətimizin əsasında insan potensialına

in the power of the individual.

inam durur.

As Peter Levine has said, the human animal

Piter Levinin dediyi kimi, insan

is a unique being

sağalma instinktinə malik olan

endowed with an instinctual capacity to heal

bu bacarıqdan istifadə etmək üçün

and the intellectual spirit to harness this innate capacity.

intellektual ruha sahib olan unikal bir varlıqdır.

In this respect, for members of society,

Bu baxımdan, cəmiyyətimiz üçün

there is no greater honor or privilege

ən böyük şərəf - sağalmağa ehtiyacı olan birinin

than facilitating that process of healing for someone,

sağalmasına köməklik etmək,

to bear witness, to reach out a hand,

yanında olmaq, əl uzatmaq,

to share the burden of someone's suffering,

əzabını bölüşmək

and to hold the hope for their recovery.

və sağalması üçün ümid verməkdir.

And likewise, for survivors of distress and adversity,

Biz, çətinlik və müsibətdən qurtulmuşlar,

that we remember we don't have to live our lives

bilirik ki, başımıza gələnləri həmişəlik

forever defined by the damaging things that have happened to us.

xatırlamaqla yaşamamalıyıq.

We are unique. We are irreplaceable.

Biz bənzərsizik. Əvəzolunmazıq.

What lies within us can never be truly colonized,

Daxilimizdə olan şeyi əsla bizdən

contorted, or taken away.

almaq və ya qoparmaq olmaz.

The light never goes out.

İşıq əsla sönməz.

As a very wonderful doctor once said to me,

Gözəl bir həkimin bir dəfə mənə dediyi kimi,

"Don't tell me what other people have told you about yourself.

"Başqalarının sənin barəndə nə dediyini danışma.

Tell me about you."

Özün barədə danış."

Thank you.

Çox sağolun.

(Applause)

(Alqışlar)