The voices in my head | Eleanor Longden

Translator: Weerawan Thongpradab Reviewer: Kanawat Senanan

The day I left home for the first time

วันแรกที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน

to go to university was a bright day

เพื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย สำหรับฉันแล้วเป็นวันที่สดใส

brimming with hope and optimism.

เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและทัศนคติที่ดี

I'd done well at school. Expectations for me were high,

ฉันทำคะแนนได้ดี มีความคาดหวังกับตัวเองสูง

and I gleefully entered the student life

และมีความสุขกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

of lectures, parties and traffic cone theft.

ทั้งการเรียน ปาร์ตี้ และเล่นสนุกกับการขโมยกรวยจราจร

Now appearances, of course, can be deceptive,

แน่นอนว่าภาพที่คนเห็นจากภายนอก อาจเป็นแค่ภาพลวง

and to an extent, this feisty, energetic persona

สาวซ่า ที่เต็มไปด้วยพลังแต่งการเรียนรู้ในห้องเรียน

of lecture-going and traffic cone stealing was a veneer,

และเล่นสนุกกับการขโมยกรวยจราจร ก็เป็นภาพที่สร้างขึ้น

albeit a very well-crafted and convincing one.

ซึ่งก็ทำให้คนทั่วไปเข้าใจว่าฉันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

Underneath, I was actually deeply unhappy, insecure

แต่แท้จริงแล้ว ฉันไม่มีความสุขเลย รู้สึกไม่มั่นคง

and fundamentally frightened --

และเต็มไปด้วยความกลัว

frightened of other people, of the future, of failure

กลัวคนอื่นๆ กลัวอนาคต กลัวความผิดพลาด

and of the emptiness that I felt was within me.

และกลัวความรู้สึกว่างเปล่าในตัวฉันเอง

But I was skilled at hiding it, and from the outside

แต่ฉันมีฝีมือในการซ่อนมันไว้ และทำให้ดูเป็นคนที่

appeared to be someone with everything to hope for

มีชีวิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

and aspire to.

และแสวงหาความสำเร็จ

This fantasy of invulnerability was so complete

ภาพลักษณ์ของชีวิตที่ดูปกตินี้ช่างสมบูรณ์แบบ

that I even deceived myself,

แม้แต่ตัวฉันเองยังหลงเชื่อ

and as the first semester ended and the second began,

และเมื่อภาคเรียนแรกได้ปิดลง และกำลังจะเปิดภาคเรืยนที่สอง

there was no way that anyone could have predicted

บางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยมีใครคาดคิด

what was just about to happen.

กำลังจะเกิดขึ้น

I was leaving a seminar when it started,

ฉันจะกำลังจะออกจากงานสัมมนาเมื่อเริ่มมีอาการ

humming to myself, fumbling with my bag

ระหว่างฮัมเพลงกับตัวเอง และง่วนกับการรื้อของในกระเป๋า

just as I'd done a hundred times before,

เหมือนที่เคยทำมาเป็นร้อยๆครั้ง

when suddenly I heard a voice calmly observe,

ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"She is leaving the room."

"เธอกำลังจะออกจากห้อง"

I looked around, and there was no one there,

ฉันมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร

but the clarity and decisiveness of the comment

แต่ความชัดเจนและความเด็ดขาดของเสียงพูดนั้น

was unmistakable.

ทำให้เชื่อว่าฉ้นได้ยินไม่ผิด

Shaken, I left my books on the stairs and hurried home,

ฉันตัวสั่น ทิ้งหนังสือไว้ตรงบันไดแล้วรีบกลับบ้าน

and there it was again.

ทันใดนั้น เสียงพูดนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"She is opening the door."

"เธอกำลังจะเปิดประตู"

This was the beginning. The voice had arrived.

นี่เป็นจุดเริ่มต้น เสียงพูดในหัวของฉันได้เริ่มขึ้น

And the voice persisted,

และเสียงพูดนั้นก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

days and then weeks of it, on and on,

จากเป็นวัน เป็นอาทิตย์ และก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมา

narrating everything I did in the third person.

เสียงพูดจะบรรยายทุกอย่างที่ฉันทำ ในฐานะบุคคลที่สาม

"She is going to the library."

"เธอกำลังจะไปห้องสมุด"

"She is going to a lecture."

"เธอกำลังจะไปเรียน"

It was neutral, impassive and even, after a while,

เสียงพูดไม่ได้แสดงอารมณ์หรือความคิดเห็นอะไร จนกระทั่งระยะหนึ่ง

strangely companionate and reassuring,

มันก็ส่งเสียงที่แสดงความเป็นมิตร และช่วยให้คลายกังวล ได้อย่างประหลาด

although I did notice that its calm exterior sometimes slipped

แต่ฉันก็สังเกตได้ว่าบางครั้ง เสียงพูดอันสุขุมนี้ จะเปลี่ยนไป

and that it occasionally mirrored my own unexpressed emotion.

และนั่นสะท้อนถึงอารมณ์ที่ฉันเก็บซ่อนไว้ ณ เวลานั้น

So, for example, if I was angry and had to hide it,

ตัวอย่างเช่น เมื่อฉันรู้สึกโกรธ แต่ต้องเก็บซ่อนอารมณ์นั้นไว้

which I often did, being very adept at concealing how I really felt,

ซึ่งฉันทำอยู่บ่อยครั้ง และฉันก็เชี่ยวชาญ ในการซ่อนความรู้สึกจริงๆของฉันไว้

then the voice would sound frustrated.

เสียงพูดนั้นก็จะฟังดูหงุดหงิด รำคาญใจ

Otherwise, it was neither sinister nor disturbing,

อย่างไรก็ตาม เสียงพูดนั้นไม่ได้ทำให้ฉันกลัว หรือถูกรบกวน

although even at that point it was clear

ณ ตอนนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เข้าใจได้ว่า

that it had something to communicate to me

เสียงพูดนั้นมีจุดประสงค์ที่จะสื่อสารอะไรบางอย่าง

about my emotions, particularly emotions

ที่เกี่ยวกับอารมณ์ของฉันเอง

which were remote and inaccessible.

โดยเฉพาะอารมณ์ที่ต้องปิดบังซ่อนเร้นไว้

Now it was then that I made a fatal mistake,

แล้ววันนึงฉันก็ทำส่งที่ผิดพลาดอย่างร้ายแรง เมื่อฉันไปเล่าเรื่องนี้

in that I told a friend about the voice, and she was horrified.

ให้กับเพื่อนของฉันฟัง ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอกลัวมาก

A subtle conditioning process had begun,

กระบวนการเปลี่ยนแปลงทางด้าน ความเชื่อทางจิตใจก็เกิดขึ้น

the implication that normal people don't hear voices

ด้วยนัยยะที่ว่า คนปกติไม่ควรจะได้ยินเสียงพูด [ที่ไม่มีตัวตน]

and the fact that I did meant that something was very seriously wrong.

และตัวฉันเองก็เชื่อว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติร้ายแรง

Such fear and mistrust was infectious.

ความกลัวและความไม่ไว้ใจที่เกิดขึ้นนั้น ก็แพร่กระจายเหมือนเชื้อโรค

Suddenly the voice didn't seem quite so benign anymore,

ทันใดนั้น เสียงในหัวที่เป็นมิตร ก็ไม่เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป

and when she insisted that I seek medical attention,

และความผิดพลาดครั้งที่สองก็เกิดขึ้น

I duly complied, and which proved to be

เมื่อเพื่อนยืนกรานให้ฉันไปรับการรักษา

mistake number two.

และฉันเองก็ยอมที่จะรับการรักษานั้น

I spent some time telling the college G.P.

ฉันใช้เวลาระยะหนึ่งเพื่อพูดคุยกับแพทย์ประจำมหาวิทยาลัย

about what I perceived to be the real problem:

ถึงสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นปัญหาที่แท้จริง ไม่ว่าจะเป็น

ความวิตกกังวล การประเมินค่าตัวเองต่ำต้อย ความกลัวเกี่ยวกับอนาคต

anxiety, low self-worth, fears about the future,

and was met with bored indifference

ซึ่งดูคุณหมอจะเบื่อและไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนั้นมากนัก

until I mentioned the voice,

จนกระทั่งฉันเอ่ยเรื่องเสียงพูดในหัว

upon which he dropped his pen, swung round

คุณหมอก็หยุดวางปากกาลง หมุนตัวมาหาฉัน

and began to question me with a show of real interest.

แล้วเริ่มถามคำถามต่างๆกับฉันด้วยความสนใจจริง

And to be fair, I was desperate for interest and help,

พูดกันตามตรง ฉันเองก็อยากให้เขา ให้ความสนใจและช่วยเหลือ

and I began to tell him about my strange commentator.

เลยเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับ เสียงพากย์แปลกๆ นี้ให้คุณหมอฟัง

And I always wish, at this point, the voice had said,

ณ เวลานั้น เสียงพูดคงคิดจะบอกฉันว่า

"เธอกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง"

"She is digging her own grave."

I was referred to a psychiatrist, who likewise

ฉันถูกส่งให้ไปพบจิตแพทย์ ผู้ซึ่ง

took a grim view of the voice's presence,

มีมุมมองแง่ร้ายกับเรื่องเสียงพูดในหัวฉัน

subsequently interpreting everything I said

ซึ่งทำให้ทุกสิ่งที่อย่างที่ฉันพูดถูกแปลความหมาย

ว่าออกมาจากความวิกลจริตที่ซ่อนอยู่ในตัวฉัน

through a lens of latent insanity.

For example, I was part of a student TV station

ตัวอย่างเช่น ณ เวลานั้น ฉันทำงานให้กับ สถานีโทรทัศน์ของมหาวิทยาลัย

that broadcast news bulletins around the campus,

มีหน้าที่ประกาศข่าวสารต่างๆ ทั่วทั้งมหาวิทยาลัย

and during an appointment which was running very late,

และวันนึงที่การนัดหมายเริ่มเกินเวลานานจนสาย

I said, "I'm sorry, doctor, I've got to go.

ฉันพูดขึ้นว่า "ขอโทษนะคะคุณหมอ แต่หนูต้องไปแล้ว

I'm reading the news at six."

หนูต้องไปอ่านข่าวตอนหกโมง"

Now it's down on my medical records that Eleanor

สิ่งที่อยู่ในรายงานการรักษา กลายเป็นว่า เอลีนอร์

เกิดภาพหลอนว่าเธอเป็นผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์

has delusions that she's a television news broadcaster.

It was at this point that events began

มันถึงจุดที่เหตุการณ์ทั้งหลาย

to rapidly overtake me.

ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว

A hospital admission followed, the first of many,

ฉันถูกส่งตัวเข้ารักษาในโรงพยาบาลครั้งแรก

a diagnosis of schizophrenia came next,

ต่อมาถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

and then, worst of all, a toxic, tormenting sense

และสิ่งที่แย่ที่สุด คือความสิ้นหวังอันแสนทรมาร

of hopelessness, humiliation and despair

ความอับอาย หมดหวัง

about myself and my prospects.

กับตัวเอง และความคาดหวังในชีวิต

But having been encouraged to see the voice

แต่การได้รับคำแนะนำให้คิดว่าเสียงพูด

not as an experience but as a symptom,

นั้นเป็นความผิดปกติ ไม่ใช่แค่ประสบการณ์ธรรมดา

my fear and resistance towards it intensified.

กลับทำให้ความกลัวและความรู้สึกต่อต้านรุนแรงขึ้น

Now essentially, this represented taking

แท้จริงแล้ว นี่เป็นการ

an aggressive stance towards my own mind,

แสดงท่าทีคุกคามทำลายจิตใจตัวเอง

a kind of psychic civil war,

เหมือนกำลังเกิดสงครามกลางเมืองของจิตใจ

and in turn this caused the number of voices to increase

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ มีเสียงพูดเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเสียง

and grow progressively hostile and menacing.

และมีท่าทีเป็นศัตรูอันตรายเพิ่มมากขึ้น

Helplessly and hopelessly, I began to retreat

ด้วยความสิ้นหวัง และยากจะช่วยเหลือ ฉันเริ่มล่าถอย

into this nightmarish inner world

เข้าสู่โลกส่วนตัวที่เหมือนดังฝันร้าย

in which the voices were destined to become

ที่ซึ่งเสียงพูดนั้น

both my persecutors and my only perceived companions.

กลายเป็นทั้งโจทก์ และเพื่อนคนเดียวที่เข้าถึงตัวฉัน

They told me, for example, that if I proved myself worthy

พวกเขาบอกฉันว่า ตัวอย่างเช่น ถ้าฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าตัวเองมีค่า

of their help, then they could change my life

พอกับความช่วยเหลือของพวกเขา เขาจะเปลี่ยนชีวิตฉัน

back to how it had been,

ให้กลับไปเหมือนที่เคยเป็น

and a series of increasingly bizarre tasks was set,

แล้วภารกิจการแปลกประหลาดมากมายก็ถูกกำหนดขึ้น

a kind of labor of Hercules.

เหมือนบททดสอบพลังของเฮอร์คิวลิส

It started off quite small, for example,

เริ่มจากสิ่งเล็กน้อย ตัวอย่างเช่น

pull out three strands of hair,

ดึงผมตัวเองสามเส้น

but gradually it grew more extreme,

แล้วจากนั้นค่อยค่อยๆรุนแรงมากขึ้น

culminating in commands to harm myself,

ถึงขั้นสั่งให้ฉันทำร้ายตัวเอง

and a particularly dramatic instruction:

หรืออย่างคำสั่งนี้ที่ค่อนข้างรุนแรง:

"You see that tutor over there?

"คุณเห็นครูผู้สอนตรงนั้นไหม?

You see that glass of water?

คุณเห็นแก้วน้ำไหม?

Well, you have to go over and pour it over him in front of the other students."

เดินไปหาเขา แล้วเอาน้ำราดเขาต่อหน้าพวกนักเรียน"

Which I actually did, and which needless to say

และฉันก็ทำอย่างนั้น ซึ่งก็แน่นอนว่า

did not endear me to the faculty.

นั่นทำให้ฉันไม่เป็นที่รักนักในหมู่อาจารย์

In effect, a vicious cycle of fear, avoidance,

ผลที่เกิดขึ้น คือวงจรอุบาทว์ของความกลัว การหลีกเลี่ยง

mistrust and misunderstanding had been established,

การไม่ไว้ใจ การเข้าใจผิด ได้เกิดขึ้น

and this was a battle in which I felt powerless

เหมือนอยู่ในสงครามที่ฉันไร้อำนาจต่อสู้

and incapable of establishing any kind of peace or reconciliation.

และไม่สามารถพบความสงบสุข หรือประนีประนอมกับมันได้

Two years later, and the deterioration was dramatic.

สองปีหลังจากนั้น ก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิมเป็นอย่างมาก

By now, I had the whole frenzied repertoire:

ถึงตอนนี้ ฉันมีเต็มไปด้วยตัวละครอันบ้าคลั่ง

terrifying voices, grotesque visions,

เสียงพูดอันน่ากลัว ภาพหลอนที่สยดสยอง

bizarre, intractable delusions.

อาการประสาทหลอนแปลกประหลาด ที่ยากจะรักษา

My mental health status had been a catalyst

ภาวะสุขภาพจิตของฉัน เป็นตัวเริ่งปฏิกิริยาให้

for discrimination, verbal abuse,

ฉันโดนเหยียดหยาม ถูกว่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย

and physical and sexual assault,

ถูกทำร้ายร่างกายและ ถูกล่วงละเมิดทางเพศ

and I'd been told by my psychiatrist,

จิตแพทย์เคยบอกฉันว่า

"Eleanor, you'd be better off with cancer,

"เอลีนอร์ เธอน่าจะป่วยเป็นมะเร็งซะจะดีกว่า

because cancer is easier to cure than schizophrenia."

เพราะมะเร็งรักษาง่ายกว่าโรคจิตเภท"

I'd been diagnosed, drugged and discarded,

ฉันถูกวินิจฉัย ให้ยา และปล่อยทิ้งไว้

and was by now so tormented by the voices

ทนทรมานกับเสียงพูดต่างๆที่เกิดขึ้น

that I attempted to drill a hole in my head

เสียจนฉันเคยพยายามจะเจาะรูในหัว

in order to get them out.

เพื่อเอาเสียงพูดนั้นออกมา

Now looking back on the wreckage and despair of those years,

ถึงตอนนี้ เมื่อมองย้อนกลับไปสู่ ช่วงเวลาหลายปีที่เหลวแหลกและสิ้นหวัง

it seems to me now as if someone died in that place,

ฉันรู้สึกเหมือนว่า มีใครสักคนตายไป ณ ที่แห่งนั้น

and yet, someone else was saved.

และมีใครอีกคนหนึ่งได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้

A broken and haunted person began that journey,

การเดินทางนี้ เริ่มต้นด้วยคนที่สิ้นหวัง และเต็มไปด้วยความกลัว

but the person who emerged was a survivor

แต่อีกคนที่รอดชีวิตมานั้นเป็นนักต่อสู้

and would ultimately grow into the person

ซึ่งจะเติบโตกลายมาเป็น

I was destined to be.

ตัวฉันในที่สุด

Many people have harmed me in my life,

ในชีวิตฉัน มีคนทำร้ายฉันมากมาย

and I remember them all,

และฉันจำพวกเขาได้ทุกคน

but the memories grow pale and faint

แต่ความทรงจำต่อพวกเขาก็ดูซีดจาง

in comparison with the people who've helped me.

เมื่อเทียบกับความทรงจำต่อผู้คนที่ได้ช่วยฉันไว้

The fellow survivors, the fellow voice-hearers,

เพื่อนนักต่อสู้ เพื่อนผู้ได้ยินเสียงพูด

the comrades and collaborators;

มิตรสหาย และผู้ร่วมงาน

the mother who never gave up on me,

แม่ผู้ไม่เคยสิ้นหวังในตัวฉัน

who knew that one day I would come back to her

แม่รู้อยู่ตลอดเวลา ว่าวันหนึ่งฉันจะกลับมา

and was willing to wait for me for as long as it took;

และเต็มใจที่จะรอไม่ว่าจะนานเท่าไหร่

the doctor who only worked with me for a brief time

คุณหมอที่ได้อยู่กับฉันในช่วงเวลาสั้นๆ

but who reinforced his belief that recovery

ผู้ซึ่งเป็นคนสนับสนุนความเชื่อที่ว่า ไม่ใช่แค่ฉันจะมีโอกาสหาย

was not only possible but inevitable,

แต่ฉันต้องหายอย่างแน่นอน

and during a devastating period of relapse

และช่วงที่อาการกำเริบรุนแรง

told my terrified family, "Don't give up hope.

เขาเป็นคนที่บอกกับครอบครัวที่กำลังหวาดกลัวว่า "อย่าเพิ่งหมดหวัง

I believe that Eleanor can get through this.

ผมเชื่อว่าเอลีนอร์จะผ่านมันไปได้

Sometimes, you know, it snows as late as May,

คุณรู้ว่าบางทีหิมะก็ตกถึงเดือนพฤษภาคม

but summer always comes eventually."

แต่ยังไงฤดูร้อนก็จะมาในที่สุด"

Fourteen minutes is not enough time

เวลา 14 นาทีคงไม่เพียงพอ

to fully credit those good and generous people

ให้ฉันเอ่ยถึงผู้คนที่มีเมตตาเหล่านั้น

who fought with me and for me

ผู้ที่สู้มากับฉัน และเพื่อฉัน

and who waited to welcome me back

และผู้คนที่รอคอยการกลับมาของฉัน

from that agonized, lonely place.

จากสถานที่อันเจ็บปวดและโดดเดี่ยวนั้น

But together, they forged a blend of courage,

ผู้คนเหล่านี้ ได้สร้างความหวัง

creativity, integrity, and an unshakeable belief

ความคิดสร้างสรรค์ ความซื่อสัตย์ และความเชื่อมั่นไม่สั่นคล่อน

that my shattered self could become healed and whole.

ว่าสภาพจิตใจอันแตกละเอียดของฉัน จะได้รับการเยียวยาและกลับมาเป็นเหมือนเดิม

I used to say that these people saved me,

ฉันได้เคยพูดไว้ว่า คนเหล่านั้นช่วยชีวิตฉันไว้

but what I now know is they did something

แต่ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่า พวกเค้าได้ทำอะไรบางอย่าง

even more important in that they empowered me

ที่สำคัญยิ่งกว่า นั่นคือเขาได้ให้พลังแก่ฉัน

to save myself,

เพื่อให้ฉันได้รักษาชีวิตตัวเอง

and crucially, they helped me to understand something

ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขาทำให้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่าง

which I'd always suspected:

ที่ฉันเคยสงสัยมาตลอด

that my voices were a meaningful response

ว่าเสียงพูดเหล่านั้น สะท้อนไปด้วยความหมายต่อชีวิตฉัน

to traumatic life events, particularly childhood events,

ต่อเหตุการณ์ที่เป็นบาดแผลในชีวิต เหตุกาณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นตอนเป็นเด็ก

and as such were not my enemies

ซึ่งนั้นทำให้เข้าใจว่าพวกเขาไม่ใช่ศัตรู

but a source of insight into solvable emotional problems.

แต่เป็นแหล่งข้อมูล ถึงปัญหาทางอารมณ์ที่เยียวยาได้

Now, at first, this was very difficult to believe,

ในทีแรก มันเชื่อได้ยาก

not least because the voices appeared so hostile

เพราะเสียงพูดเกิดขึ้น มีท่าทีเหมือนเป็นปรปักษ์

and menacing, so in this respect, a vital first step

และเป็นอันตราย ดังนั้นสิ่งแรกที่ต้องทำคือ

was learning to separate out a metaphorical meaning

คือการเรียนรู้ที่จะแยกแยะความหมายใหม่

from what I'd previously interpreted to be a literal truth.

จากสิ่งที่ฉันเคยเข้าใจ สู่ความจริงแท้

So for example, voices which threatened to attack my home

ตัวอย่างเช่น เสียงพูดที่ทำให้ฉันกลัว ว่าจะมีใครบุกรุกเข้ามาในบ้าน

I learned to interpret as my own sense of fear

ฉันเรียนรู้ที่จะแปลความว่า ฉันกำลังกลัว

and insecurity in the world, rather than an actual, objective danger.

และรู้สึกไม่ปลอดภัยต่อโลก แทนที่จะเข้าใจว่ากำลังจะมีคนมาทำอันตรายจริงๆ

Now at first, I would have believed them.

ถ้าเป็นตอนนั้น ฉันคงเชื่อเสียงพูดนั้นไปแล้ว

I remember, for example, sitting up one night

ฉันจำได้ว่า มีอยู่คืนนึง

on guard outside my parents' room to protect them

ฉันนั่งเฝ้านอกบ้านของพ่อแม่ เพื่อรักษาความปลอดภัยพวกเขา

from what I thought was a genuine threat from the voices.

จากสิ่งที่ฉันเคยเชื่อจากเสียงพูดว่าเป็นการขู่ทำร้าย

Because I'd had such a bad problem with self-injury

และเนื่องจากฉันชอบทำร้ายตัวเอง

that most of the cutlery in the house had been hidden,

มีดหั่นเนื้อเลยถูกนำไปซ่อน

so I ended up arming myself with a plastic fork,

สุดท้าย ฉันมีเพียงอาวุธป้องกันตัวเป็นส้อมพลาสติก

kind of like picnic ware, and sort of sat outside the room

แบบที่เราเอาไปปิกนิค และนั่งรออยู่หน้าห้อง

กำมันไว้แนน รอค่อยที่จะต่อสู้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น

clutching it and waiting to spring into action should anything happen.

It was like, "Don't mess with me.

เหมือนว่า "อย่ามายุ่งกับฉันนะ

I've got a plastic fork, don't you know?"

ฉันมีซ่อมพลาสติก เห็นไหม?"

Strategic.

ช่างเป็นแผนยุทธศาสตร์ที่เยี่ยมยอด

But a later response, and much more useful,

แต่วิธีการตอบโต้กับเสียงพูดในภายหลัง ที่มีประโยชน์มากขึ้น

would be to try and deconstruct the message behind the words,

คือการพยายามค้นหาข้อความที่แท้จริงในคำพูดเหล่านั้น

so when the voices warned me not to leave the house,

เช่น เมื่อเสียงพูดเตือนฉันว่าอย่าออกจากบ้าน

then I would thank them for drawing my attention

เมื่อนั้นฉันจะขอบคุณพวกเขาที่ทำให้ฉันเข้าใจว่า

to how unsafe I felt --

ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยขนาดไหน

because if I was aware of it, then I could do something positive about it --

เพราะเมื่อฉันใส่ใจ ฉันก็จะสามารถทำสิ่งที่เป็นด้านดีกับมันได้

but go on to reassure both them and myself

ต่อจากนั้น ก็สร้างความมั่นใจให้กับพวกเขาและตัวฉันเอง

that we were safe and didn't need to feel frightened anymore.

ว่าพวกเราปลอดภัย และไม่จำเป็นต้องกลัวอีกต่อไป

I would set boundaries for the voices,

ฉันจะสร้างเส้นแบ่งเขตให้กับเสียงพูด

and try to interact with them in a way that was assertive

และพยายามปฏิสัมพันธ์ด้วยความแน่วแน่

และให้เกียรติ สื่อสารอย่างค่อยๆเป็นแค่ไป

yet respectful, establishing a slow process

of communication and collaboration

และประสานความร่วมมือกัน

in which we could learn to work together and support one another.

เพื่อเราจะได้เรียนรู้ไปด้วยกัน และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

Throughout all of this, what I would ultimately realize

จากสิ่งที่ผ่านมานี้ ฉันเข้าใจในที่สุดว่า

was that each voice was closely related

เสียงพูดแต่ละเสียงที่เกิดขึ้น มีความสัมพันธ์

to aspects of myself, and that each of them

กับมุมมองต่างๆของฉัน และแต่ละเสียงพูดนั้น

carried overwhelming emotions that I'd never had

สะท้อนไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ถึงปัญหา

ที่ฉันเองไม่ได้มีโอกาสเข้าไปแก้

an opportunity to process or resolve,

memories of sexual trauma and abuse,

สะท้อนถึงความทรงจำ จากการโดนทำร้าย และคุกคามทางเพศ

of anger, shame, guilt, low self-worth.

สะท้อนถึงความโกรธ ความอับอาย ความรู้สึกผิด การลดคุณค่าของตัวเอง

The voices took the place of this pain

เสียงพูดนั้น เข้าไปอยู่ในความเจ็บปวดเหล่านั้น

and gave words to it,

แล้วส่งออกมาเป็นคำพูด

and possibly one of the greatest revelations

และความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง ของการเปิดเผยอันยิ่งใหญ่

was when I realized that the most hostile and aggressive voices

คือเมื่อฉันได้เข้าใจแล้ว ว่าเสียงพูดที่เป็นศัตรูและรุนแรงร้ายกาจนั้น

actually represented the parts of me

แท้จริงแล้วก็คือสิ่งที่แสดงถึงส่วนหนึ่งในตัวฉัน

that had been hurt most profoundly,

ที่เคยถูกทำให้เจ็บปวด

and as such, it was these voices

และเสียงพูดเหล่านี้

that needed to be shown the greatest compassion and care.

จำเป็นต้องแสดงตัวเพื่อปลอบประโลม และแสดงความห่วงใยอันยิ่งใหญ่

It was armed with this knowledge that ultimately

ความรู้แจ้งเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ช่วยให้

I would gather together my shattered self,

ฉันรวบรวมจิตใจอันแตกละเอียดของฉันได้

each fragment represented by a different voice,

ใจแต่ละชิ้นที่แตกออก เกิดเป็นเสียงพูดเสียงหนึ่ง

gradually withdraw from all my medication,

ฉันค่อยๆเลิกการรักษาโดยให้ยา

and return to psychiatry, only this time from the other side.

แล้วกลับไปพบจิตแพทย์ แต่ครั้งนี้ในอีกฐานะหนึ่ง

Ten years after the voice first came, I finally graduated,

สิบปีหลังจากที่เสียงพูดมาเยือน ฉันก็เรียนจบปริญญา

this time with the highest degree in psychology

ขึ้นสูงสุดในสาขาจิตวิทยา

the university had ever given, and one year later,

ที่มหาวิทยลัยไม่เคยมีมาก่อน และหนึ่งปีหลังจากนั้น

the highest masters, which shall we say

ฉันก็ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุด ซึ่งคงต้องพูดว่า

isn't bad for a madwoman.

ทำได้ไม่เลวเลยสำหรับหญิงวิกลจริต

In fact, one of the voices actually dictated the answers

จริงๆ แล้ว มีเสียงพูดอยู่เสียงนึงที่ค่อยสั่งให้ฉันตอบ

during the exam, which technically possibly counts as cheating.

ระหว่างทำข้อสอบ จริงๆจะว่าโกงการสอบก็ได้นะ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And to be honest, sometimes I quite enjoyed their attention as well.

พูดจริงๆแล้ว บางครั้งฉันก็ชอบที่ได้รับความสนใจจากพวกเขานะ

As Oscar Wilde has said, the only thing worse

เหมือนที่ ออสก้า ไวลด์ เคยพูดไว้ว่า สิ่งที่แย่

กว่าการถูกนินทา คือการไม่ได้ถูกพูดถึงเลย

than being talked about is not being talked about.

It also makes you very good at eavesdropping,

แล้วมันยังทำให้คุณแอบฟังคนอื่นเก่งด้วย

เพราะคุณสามารถฟังสองบทสนทนาได้ในเวลาเดียวกัน

because you can listen to two conversations simultaneously.

So it's not all bad.

นั่นมันไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆนะ

I worked in mental health services,

ฉันทำงานในศูนย์ดูแลสุขภาพจิต

I spoke at conferences,

ฉันพูดในงานสัมมนา

I published book chapters and academic articles,

ฉันเขียนหนังสือ และบทความทางการศึกษา

and I argued, and continue to do so,

และฉันโต้เถียง และยังคงจะทำต่อไป

the relevance of the following concept:

เพื่อความเชื่อที่เกี่ยวกับความเข้าใจ ที่ว่า

that an important question in psychiatry

คำถามที่สำคัญสำหรับจิตเวชศาสตร์

shouldn't be what's wrong with you

ไม่ควรถามว่า คุณมีความผิดปกติอะไร

but rather what's happened to you.

แต่ควรถามว่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณ

And all the while, I listened to my voices,

และระหว่างที่ฉันได้ฟังเสียงพูดของฉันเหล่านั้น

with whom I'd finally learned to live with peace and respect

เสียง ซึ่งฉันเรียนรู้ ที่จะอยู่ด้วยอย่างสันติ และเคารพ

and which in turn reflected a growing sense

และเสียงเหล่านี้ ก็สะท้อนถึง ความเห็นอกเห็นใจ การยอมรับ

of compassion, acceptance and respect towards myself.

และความเชื่อมั่นต่อตัวฉันเอง ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

And I remember the most moving and extraordinary moment

ฉันจำได้ถึงช่วงเวลาที่แสนพิเศษ

when supporting another young woman who was terrorized by her voices,

เมื่อฉันได้ช่วยเหลือหญิงสาวคนหนึ่ง ที่หวาดกลัวเสียงพูดของเธอ

and becoming fully aware, for the very first time,

ฉันได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว

that I no longer felt that way myself

ว่าฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับตัวเองอีกต่อไป

but was finally able to help someone else who was.

แต่ฉันสามารถช่วยคนอื่นๆ ที่รู้สึกเช่นนั้นได้

I'm now very proud to be a part of Intervoice,

ตอนนี้ฉันภูมิใจมาก ที่ได้เป็นส่วนนึงของอินเตอร์วอยซ์ (Intervoice)

the organizational body of the International Hearing Voices Movement,

องค์กรรณรงค์เพื่อผู้ที่ได้ยินเสียงพูดนานาชาติ (International Hearing Voices Movement)

an initiative inspired by the work of Professor Marius Romme

ซึ่งได้รับแรงบรรดาลใจในการก่อตั้งจากงานของ ศาสตราจารย์ มารีอุส โรม (Marius Romme)

and Dr. Sandra Escher,

และ ดอกเตอร์แซนดร้า เอสเชอร์ (Dr. Sandra Escher)

which locates voice hearing as a survival strategy,

ซึ่งชี้ให้เห็นว่า การได้ยินเสียงพูด เป็นยุทธศาสร์ในการเอาชีวิตรอดแบบหนึ่ง

a sane reaction to insane circumstances,

เป็นการตอบโต้อย่างมีสติ ต่อสถานการณ์อันขาดสติ

not as an aberrant symptom of schizophrenia to be endured,

ไม่ใช่อาการวิกลจริตของโรคจิตเภท

but a complex, significant and meaningful experience

แต่เป็นประสบการณ์อันซับซ้อน สำคัญ และมีความหมาย

to be explored.

ที่ต้องการการวิเคราะห์

Together, we envisage and enact a society

พวกเราอยากเห็น และช่วยกันสร้างให้สังคม

that understands and respects voice hearing,

มีความเข้าใจ และเคารพต่อผู้ที่ได้ยินเสียงพูด

supports the needs of individuals who hear voices,

ช่วยเหลือในสิ่งที่ผู้ได้ยินเสียงพูดต้องการ

and which values them as full citizens.

นั่นคือการมองเขาในฐานะประชาชนคนหนึ่ง

This type of society is not only possible,

สังคมแบบนี้ไม่ใช่แค่เพียงเป็นไปได้

it's already on its way.

แต่ตอนนี้กำลังไปในทิศทางนั้นแล้ว

To paraphrase Chavez, once social change begins,

ฉันขอกล่าวข้อความของชาเวซ (Chavez) ที่ว่า เมื่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมเกิดขึ้น,

it cannot be reversed.

มันจะไม่สามารถเปลี่ยนกลับไปเหมือนเดิมได้อีก

You cannot humiliate the person who feels pride.

คุณไม่สามารถทำให้คนมีเกียรติ รู้สึกอับอาย

You cannot oppress the people

คุณไม่สามารถกดขี่

who are not afraid anymore.

คนที่ไม่มีความกลัวอีกต่อไป

For me, the achievements of the Hearing Voices Movement

สำหรับฉัน ความสำเร็จ ขององค์กรเพื่อผู้ที่ได้ยินเสียงพูด

are a reminder that empathy, fellowship,

คือเครื่องกระตุ้นเตือนว่า ความเห็นอกเห็นใจ มิตรภาพ

justice and respect are more than words;

ความยุติธรรม และความเคารพซึ่งกัน นั้นสำคัญมากกว่าคำพูด

they are convictions and beliefs,

มันคือความเชื่อมั่น และความศรัทธาอย่างแรงกล้า

and that beliefs can change the world.

และความศรัทธานั้น สามารถเปลี่ยนโลกได้

In the last 20 years, the Hearing Voices Movement

20 ปีที่ผ่านมา องค์กรเพื่อผู้ที่ได้ยินเสียงพูด

has established hearing voices networks

ได้สร้างเครือข่ายสำหรับผู้ได้ยินเสียงพูด

in 26 countries across five continents,

ใน 26 ประเทศ ทั่วทั้ง 5 ทวีป

working together to promote dignity, solidarity

เราทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริม การมีศักดิ์ศรี ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

and empowerment for individuals in mental distress,

และเพิ่มขีดความสามารถให้กับบุคคล ที่กำลังมีความทุกข์ทางจิต

to create a new language and practice of hope,

เพื่อสร้างภาษาใหม่ และฝึกฝนการสร้างความหวัง

which, at its very center, lies an unshakable belief

จากศรัทธาภายในอันมั่นคง

in the power of the individual.

พลังภายในของแต่ละบุคคล

As Peter Levine has said, the human animal

เหมือนที่ ปีเตอร์ เลวีน (Peter Levine) เคยพูดไว้

is a unique being

ว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่มีลักษณะเฉพาะ

endowed with an instinctual capacity to heal

ถูกสร้างให้มีพลังแห่งการเยียวยา

and the intellectual spirit to harness this innate capacity.

และความฉลาดทางจิตวิญญาน ที่จะควบคุมพลังภายในนี้ได้

In this respect, for members of society,

ในโอกาสนี้ ถึงสมาชิกในสังคมทุกท่าน

there is no greater honor or privilege

ไม่มีเกียรติหรือสิทธิพิเศษใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่า

than facilitating that process of healing for someone,

การได้ช่วยเหลือ กระบวนการเยียวยาเพื่อใครซักคน

to bear witness, to reach out a hand,

คอยให้ความมั่นใจ คอยช่วยเหลือ

to share the burden of someone's suffering,

ได้เข้าไปร่วมทุกข์เมื่อใครสักคนมีความทุกข์

and to hold the hope for their recovery.

และสร้างความหวัง ให้เขาสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

And likewise, for survivors of distress and adversity,

นอกจากนั้น สำหรับผู้รอดชีวิตจากความเจ็บปวด และเคราะห์กรรมนั้น

that we remember we don't have to live our lives

ขอให้จำไว้ว่า เราไม่จำเป็นต้องดำเนินชีวิตทั้งชีวิต

forever defined by the damaging things that have happened to us.

ในแบบที่ถูกกำหนดโดยสิ่งเลวร้ายที่ได้จบไปแล้ว

We are unique. We are irreplaceable.

เราพิเศษ ไม่มีอะไรที่จะมาทดแทนเราได้

What lies within us can never be truly colonized,

สิ่งที่อยู่ภายในเรา ไม่สามารถครอบงำเรา

contorted, or taken away.

ควบคุมเรา หรือถูกเอาออกไปได้

The light never goes out.

แสงสว่างไม่เคยจางหายไป

As a very wonderful doctor once said to me,

อย่างที่คุณหมอแสนวิเศษท่านหนึ่งได้เคยกล่าวไว้กับฉันว่า

"Don't tell me what other people have told you about yourself.

"ไม่ต้องบอกฉัน ในสิ่งที่คนอื่นบอกเธอว่าเธอเป็นยังไง

Tell me about you."

เล่าเรื่องของตัวเธอเองให้ฉันฟังสิ"

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)