What I learned from 100 days of rejection | Jia Jiang | TED

Çeviri: Ramazan Şen Gözden geçirme: Büşra Ay

When I was six years old,

Altı yaşımdayken

I received my gifts.

hediyelerimi aldım.

My first grade teacher had this brilliant idea.

İlkokul öğretmenimin harika bir fikri vardı.

She wanted us to experience receiving gifts

Bizim hediye alma olayını tecrübe etmemizi

but also learning the virtue of complimenting each other.

ama ayrıca birbirimize iltifat etme erdemini öğrenmemizi de istedi.

So she had all of us come to the front of the classroom,

Bu yüzden hepimizi sınıfın önüne getirdi

and she bought all of us gifts and stacked them in the corner.

ve hepimize hediyeler aldı ve onları köşeye koydu.

And she said,

Ve şöyle söyledi:

"Why don't we just stand here and compliment each other?

"Neden şimdi burada durup birbirimize iltifat etmiyoruz?

If you hear your name called,

İsminiz çağırıldığında,

go and pick up your gift and sit down."

gidip hediyenizi alın ve oturun."

What a wonderful idea, right?

Ne kadar harika bir fikir, değil mi?

What could go wrong?

Ne olabilirdi ki?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Well, there were 40 of us to start with,

Öncelikle orada 40 kişiydik

and every time I heard someone's name called,

ve ne zaman birinin ismini duysam

I would give out the heartiest cheer.

deli gibi alkışlıyordum.

And then there were 20 people left,

Sonra 20 kişi kaldı,

and 10 people left,

10 kişi kaldı

and five left ...

ve beş kişi...

and three left.

ve üç kişi.

And I was one of them.

Ben de onlardan biriydim.

And the compliments stopped.

Ve alkışlar sustu.

Well, at that moment, I was crying.

O anda, ağlıyordum.

And the teacher was freaking out.

Öğretmenin tepesi atmıştı:

She was like, "Hey, would anyone say anything nice about these people?"

"Bu insanlar hakkında güzel bir şey söyleyecek kimse yok mu?" diyordu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

"No one? OK, why don't you go get your gift and sit down.

"Hiçkimse mi? Pekâlâ, neden hediyeni alıp oturmuyorsun?

So behave next year --

Gelecek sene uslu ol ki--

someone might say something nice about you."

birisi hakkınızda güzel bir şey söyleyebilir."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Well, as I'm describing this you,

Bunu size anlatırken,

you probably know I remember this really well.

muhtemelen bunu çok iyi hatırladığımı biliyorsunuz.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I don't know who felt worse that day.

Ama o gün kimin daha kötü hissettiğini bilmiyorum.

Was it me or the teacher?

Ben mi yoksa öğretmen miydi?

She must have realized that she turned a team-building event

Birleştirici bir etkinliği altı yaşındaki üç çocuk için

into a public roast for three six-year-olds.

bir lince döndürdüğünü fark etmiş olmalı.

And without the humor.

Hem komik olmayan bir halde.

You know, when you see people get roasted on TV,

Televizyonda insanların linç edildiğini gördüğünüzde

it was funny.

eğlencelidir.

There was nothing funny about that day.

O gün komik olan bir şey yoktu.

So that was one version of me,

İşte o günkü, benim bir halimdi

and I would die to avoid being in that situation again --

ve o duruma bir daha düşmektense, milletin içinde reddedilmektense

to get rejected in public again.

ölürüm daha iyi.

That's one version.

Bu böyle.

Then fast-forward eight years.

Sekiz yıl ileri saralım.

Bill Gates came to my hometown --

Bill Gates memleketime geldi --

Beijing, China --

Pekin, Çin --

to speak,

konuşma yapmaya

and I saw his message.

ve onun mesajını gördüm.

I fell in love with that guy.

O adama aşık oldum.

I thought, wow, I know what I want to do now.

Vay be, şimdi ne yapmak istediğimi biliyorum.

That night I wrote a letter to my family

O gece aileme bir mektup yazdım:

telling them: "By age 25,

"25 yaşına geldiğimde,

I will build the biggest company in the world,

dünyanın en büyük şirketini kuracağım

and that company will buy Microsoft."

ve o şirket Microsoft'u satın alacak."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I totally embraced this idea of conquering the world --

Dünyayı fethetme fikrini tamamen benimsedim --

domination, right?

Hakimiyet, anlarsınız ya?

And I didn't make this up, I did write that letter.

Ve bunu uydurmadım, o mektubu yazdım.

And here it is --

İşte burada --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You don't have to read this through --

Okumak zorunda değilsiniz --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This is also bad handwriting, but I did highlight some key words.

Kötü bir el yazısı, ama bazı anahtar kelimeleri vurguladım.

You get the idea.

Fikri anladınız.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So ...

Yani...

that was another version of me:

bu benim başka bir halim:

one who will conquer the world.

dünyayı kurtaracak olan.

Well, then two years later,

İki sene sonra,

I was presented with the opportunity to come to the United States.

Amerika'ya gelme fırsatı yakaladım.

I jumped on it,

Üzerine atladım,

because that was where Bill Gates lived, right?

çünkü orası Bill Gates'in yaşadığı yer, değil mi?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I thought that was the start of my entrepreneur journey.

Bunun, girişimcilik maceramın başlangıcı olduğunu düşündüm.

Then, fast-forward another 14 years.

Sonra, 14 yıl ileri saralım.

I was 30.

30 yaşındaydım.

Nope, I didn't build that company.

Hayır, o şirketi kurmadım.

I didn't even start.

Hatta başlamadım bile.

I was actually a marketing manager for a Fortune 500 company.

Aslında Fortune 500 şirketinin pazarlama müdürüydüm.

And I felt I was stuck;

Sıkıştığımı hissettim;

I was stagnant.

durgundum.

Why is that?

Neden?

Where is that 14-year-old who wrote that letter?

O mektubu yazan 14 yaşındaki çocuk nerede?

It's not because he didn't try.

Sebebi denememesi değil.

It's because every time I had a new idea,

Sebebi, ne zaman aklıma yeni bir fikir gelse,

every time I wanted to try something new,

ne zaman yeni bir şey denemeyi istesem,

even at work --

işte bile --

I wanted to make a proposal,

bir teklif yapmak istesem,

I wanted to speak up in front of people in a group --

grup içinde insanların önünde konuşmak istesem --

I felt there was this constant battle

o 14 aşındaki çocukla altı yaşındaki çocuk arasında

between the 14-year-old and the six-year-old.

bitmek bilmez kavgayı hissediyorum.

One wanted to conquer the world --

Biri dünyayı fethetmek istiyor --

make a difference --

fark yaratmak --

another was afraid of rejection.

diğeri reddedilmekten korkuyor.

And every time that six-year-old won.

Ve her zaman o altı yaşındaki kazandı.

And this fear even persisted after I started my own company.

Bu korku kendi şirketimi kurduktan sonra da sürdü.

I mean, I started my own company when I was 30 --

Kendi şirketimi 30 yaşındayken kurdum --

if you want to be Bill Gates,

eğer Bill Gates olmak istiyorsan,

you've got to start sooner or later, right?

er geç başlaman gerekir, değil mi?

When I was an entrepreneur,

Bir girişimciyken,

I was presented with an investment opportunity,

bana bir yatırım fırsatı buldum

and then I was turned down.

ama sonra reddedildim.

And that rejection hurt me.

Ve bu reddedilme beni incitti.

It hurt me so bad that I wanted to quit right there.

Beni o kadar incitti ki o an orada bırakmak istedim.

But then I thought,

Ama sonra şöyle düşündüm:

hey, would Bill Gates quit after a simple investment rejection?

Basit bir yatırım reddinden sonra Bill Gates bırakır mıydı?

Would any successful entrepreneur quit like that?

Başarılı bir girişimci böyle vazgeçer mi?

No way.

Asla.

And this is where it clicked for me.

Ve işte orada işler değişti.

OK, I can build a better company.

Tamam, daha iyi bir şirket kurabilirim.

I can build a better team or better product,

Daha iyi bir takım ve ürün yapabilirim

but one thing for sure:

ama bir şey kesin ki:

I've got to be a better leader.

Daha iyi bir lider olmalıyım.

I've got to be a better person.

Daha iyi bir insan olmalıyım.

I cannot let that six-year-old keep dictating my life anymore.

O altı yaşındaki ufaklığın artık hayatıma yön vermesine izin veremem.

I have to put him back in his place.

Onu çıktığı yere koymalıyım.

So this is where I went online and looked for help.

İşte o zaman internetten yardım aramaya başladım.

Google was my friend.

Google benim arkadaşımdı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I searched, "How do I overcome the fear of rejection?"

"Reddedilme korkusunu nasıl yenerim?" diye aradım.

I came up with a bunch of psychology articles

Korku ve acının nereden geldiği hakkında

about where the fear and pain are coming from.

bir çok psikoloji makalesiyle karşılaştım.

Then I came up with a bunch of "rah-rah" inspirational articles

Sonra "Üzerinize alınmayın, üstesinden gelin." konulu

about "Don't take it personally, just overcome it."

birkaç ilham verici makaleyle karşılaştım.

Who doesn't know that?

Bunu kim bilmez?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But why was I still so scared?

Fakat neden hâlâ bu kadar korkuyordum?

Then I found this website by luck.

Sonra şansa bu siteyi buldum.

It's called rejectiontherapy.com.

Adı rejectiontherapy.com.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

"Rejection Therapy" was this game invented by this Canadian entrepreneur.

"Reddedilme Terapisi" Kanadalı girişimci tarafından icat edilen bir oyun.

His name is Jason Comely.

Adı Jason Comely.

And basically the idea is for 30 days you go out and look for rejection,

Olay basitçe şu: 30 gün dışarı çıkıp reddedilme arıyorsunuz

and every day get rejected at something,

ve her gün bir konuda reddedilin

and then by the end, you desensitize yourself from the pain.

ve sonra sonunda, acıya duyarlılığınızı yitiriyorsunuz.

And I loved that idea.

Bu fikri sevdim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I said, "You know what? I'm going to do this.

Kendime: "Biliyor musun? Bunu yapacağım.

And I'll feel myself getting rejected 100 days."

Ve kendimi 100 gün reddedilmiş hissedeceğim." dedim.

And I came up with my own rejection ideas,

Ve kendi reddedilme fikirlerimi buldum

and I made a video blog out of it.

ve bununla bir video blog yaptım.

And so here's what I did.

İşte bunu yaptım.

This is what the blog looked like.

Blog böyle gözüküyordu.

Day One ...

Birinci gün...

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Borrow 100 dollars from a stranger.

Bir yabancıdan 100 dolar borç al.

So this is where I went to where I was working.

Çalıştığım yere gittim.

I came downstairs

Aşağı kata indim

ve masanın arkasında oturan büyük bir eleman gördüm.

and I saw this big guy sitting behind a desk.

He looked like a security guard.

Güvenlik görevlisine benziyordu.

So I just approached him.

Ona yaklaştım.

And I was just walking

Yürüyordum

and that was the longest walk of my life --

ve bu hayatımın en uzun yürüyüşüydü.

hair on the back of my neck standing up,

Ensemdeki saç dikleşmişti,

I was sweating and my heart was pounding.

terliyordum ve kalbim atıyordu.

And I got there and said,

Oraya vardım ve konuştum:

"Hey, sir, can I borrow 100 dollars from you?"

"Selam efendim, sizden 100 dolar borç alabilir miyim?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And he looked up, he's like, "No."

Bana bakıp, "Hayır." dedi.

"Why?"

"Neden?"

And I just said, "No? I'm sorry."

"Hayır mı? Özür dilerim." dedim.

Then I turned around, and I just ran.

Sonra arkamı döndüm ve koştum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I felt so embarrassed.

Çok utandım.

But because I filmed myself --

Çünkü kendimi kaydettim --

so that night I was watching myself getting rejected,

o gece kendimin reddedilişini izledim,

I just saw how scared I was.

ne kadar korktuğumu gördüm.

I looked like this kid in "The Sixth Sense."

"Altıncı His"teki çocuk gibi bakıyordum.

I saw dead people.

Ölü insanlar görüyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But then I saw this guy.

Ama sonra bu adamı gördüm.

You know, he wasn't that menacing.

O kadar korkutucu durmuyordu.

He was a chubby, loveable guy,

Şişman, sevimli bir adamdı

and he even asked me, "Why?"

ve bana "Neden?" diye bile sordu.

In fact, he invited me to explain myself.

Aslında, kendimi açıklamaya davet etti.

And I could've said many things.

Birçok şey söyleyebilirdim.

I could've explained, I could've negotiated.

Açıklayabilirdim, tartışabilirdim.

I didn't do any of that.

Hiçbirini yapmadım.

All I did was run.

Tek yaptığım koşmak oldu.

I felt, wow, this is like a microcosm of my life.

Bunu hayatımın küçültülmüş bir versiyonu gibi hissettim.

Every time I felt the slightest rejection,

Ne zaman zerre kadar reddedilme hissetsem

I would just run as fast as I could.

sadece olabildiğince hızlı koşardım.

And you know what?

Biliyor musunuz?

The next day, no matter what happens,

Ertesi gün, ne olursa olsun,

I'm not going to run.

koşmayacağım.

I'll stay engaged.

Tetikte kalacağım.

Day Two: Request a "burger refill."

İkinci Gün: "burger dolum" talep et.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It's when I went to a burger joint,

Burger mağazasına gittiğimde

I finished lunch, and I went to the cashier and said,

öğle yemeğimi bitirdim ve kasaya gidip şöyle dedim:

"Hi, can I get a burger refill?"

"Selam, burgerimi doldurur musunuz?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

He was all confused, like, "What's a burger refill?"

Kafası karıştı, "Burger doldurma nedir?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I said, "Well, it's just like a drink refill but with a burger."

"İçeceğin doldurulması gibi ama burgerle yapılıyor." dedim.

And he said, "Sorry, we don't do burger refill, man."

O da: "Burger doldurma yapmıyoruz, adamım." dedi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So this is where rejection happened and I could have run, but I stayed.

İşte reddedilme olmuştu ve koşabilirdim ama kaldım.

I said, "Well, I love your burgers,

"Burgerlerinize bayıldım,

I love your joint,

mağazanıza bayıldım

and if you guys do a burger refill,

ve burger doldurma yapsanız

I will love you guys more."

sizi daha çok severim." dedim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And he said, "Well, OK, I'll tell my manager about it,

"Tamam, yöneticime söylerim." dedi.

and maybe we'll do it, but sorry, we can't do this today."

"Belki yaparız ama üzgünüm bugün olmaz."

Then I left.

Sonra ayrıldım.

And by the way,

Ve bu arada,

I don't think they've ever done burger refill.

hiç burger doldurma yaptıklarını sanmıyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I think they're still there.

Bence hâlâ oradadırlar.

But the life and death feeling I was feeling the first time

Ama ilk seferde hissettiğim ölüm kalım hissi

was no longer there,

artık yoktu,

just because I stayed engaged --

çünkü tetikte kaldım --

because I didn't run.

çünkü koşmadım.

I said, "Wow, great, I'm already learning things.

Kendime: "Vay be, harika, bu işi öğreniyorum.

Great."

Harika." dedim.

And then Day Three: Getting Olympic Doughnuts.

Ve Üçüncü Gün: Olimpiyat Çöreği Al.

This is where my life was turned upside down.

İşte burada hayatım ters düz oldu.

I went to a Krispy Kreme.

Krispy Kreme'ye gittim.

It's a doughnut shop

Burası esasen Amerika'nın

in mainly the Southeastern part of the United States.

Güneydoğu kısmında bulunan bir çörek dükkanı.

I'm sure they have some here, too.

Burada da olduğundan eminim.

And I went in,

İçeri girdim,

I said, "Can you make me doughnuts that look like Olympic symbols?

"Olimpiyat amblemi şeklinde çörek yapabilir misiniz?

Basically, you interlink five doughnuts together ... "

"Beş çöreği birbirine bağlayacaksınız." dedim.

I mean there's no way they could say yes, right?

Evet demelerine imkan yok, değil mi?

The doughnut maker took me so seriously.

Çörek ustası beni çok ciddiye aldı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So she put out paper,

Bayan kağıt çıkardı,

started jotting down the colors and the rings,

renkleri ve halkaları çizmeye başladı,

and is like, "How can I make this?"

ve "Bunu nasıl yapabilirim?" dedi.

And then 15 minutes later,

15 dakika sonra,

she came out with a box that looked like Olympic rings.

Olimpiyat halkalarına benzeyen bir kutuyla geldi.

And I was so touched.

Çok duygulandım.

I just couldn't believe it.

İnanamadım.

And that video got over five million views on Youtube.

Ve bu video YouTube'da beş milyondan fazla izlendi.

The world couldn't believe that either.

Buna dünya da inanamadı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You know, because of that I was in newspapers,

Bu yüzden gazetelere,

in talk shows, in everything.

sohbet programlarına çıktım.

And I became famous.

Ve ünlü oldum.

A lot of people started writing emails to me

Birçok insan bana e-posta göndermeye başladı:

and saying, "What you're doing is awesome."

"Yaptığın şey harika."

But you know, fame and notoriety did not do anything to me.

Ama şan ve şöhretin bana faydası olmadı.

What I really wanted to do was learn,

Yapmak istediğim şey öğrenmek

and to change myself.

ve kendimi değiştirmekti.

So I turned the rest of my 100 days of rejection

100 gün reddedilmenin geri kalanını

into this playground --

oyun alanına çevirdim --

into this research project.

bu araştırma projesine.

I wanted to see what I could learn.

Neler öğrenebileceğimi görmek istedim.

And then I learned a lot of things.

Ve çok şey öğrendim.

I discovered so many secrets.

Çok fazla sır keşfettim.

For example, I found if I just don't run,

Örneğin, koşmazsam

if I got rejected,

reddedildiğimde,

I could actually turn a "no" into a "yes,"

"hayır"ı "evet"e çevirebilirim

and the magic word is, "why."

ve sihirli kelime ise "neden."

So one day I went to a stranger's house, I had this flower in my hand,

Bir gün bir yabancının evine gittim, elimde çiçek vardı,

knocked on the door and said,

kapıyı çaldım ve şöyle dedim:

"Hey, can I plant this flower in your backyard?"

"Selam, bu çiçeği avlunuza dikebilir miyim?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And he said, "No."

Adam: "Hayır." dedi.

But before he could leave I said,

Ama ayrılmasından evvel sordum:

"Hey, can I know why?"

"Nedenini öğrenebilir miyim?"

And he said, "Well, I have this dog

O da: "Köpeğim var

that would dig up anything I put in the backyard.

ve avluya diktiğim her şeyi söküyor."

I don't want to waste your flower.

Çiçeğin zayi olsun istemem.

If you want to do this, go across the street and talk to Connie.

İstiyorsan yolun karşısındaki Connie ile konuş.

Çiçekleri çok sever." dedi.

She loves flowers."

So that's what I did.

Öyle yaptım.

I went across and knocked on Connie's door.

Karşıya geçtim ve Connie'nin kapısını çaldım.

And she was so happy to see me.

Beni gördüğüne çok sevindi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And then half an hour later,

Yarım saat sonra,

there was this flower in Connie's backyard.

çiçek Connie'nin avlusundaydı.

I'm sure it looks better now.

Eminim şu anda daha güzeldir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But had I left after the initial rejection,

Ama ilk reddedilmeden sonra ayrılsaydım,

I would've thought,

şöyle düşünecektim:

well, it's because the guy didn't trust me,

Çünkü adam bana güvenmedi,

it's because I was crazy,

çünkü deli gibiydim,

because I didn't dress up well, I didn't look good.

çünkü iyi giyinmemiştim, iyi gözükmüyordum.

Bunlardan hiçbiri değildi.

It was none of those.

It was because what I offered did not fit what he wanted.

Sebep teklifimin ona uygun olmamasıydı.

And he trusted me enough to offer me a referral,

Ve bana beni yönlendirecek kadar güvenmişti,

using a sales term.

bir satış terimi kullanarak.

I converted a referral.

Bunu fırsata çevirdim.

Then one day --

Sonra bir gün,

and I also learned that I can actually say certain things

evet cevabı alma şansımı yükseltmek için

and maximize my chance to get a yes.

belirli şeyler söyleyebileceğimi öğrendim.

So for example, one day I went to a Starbucks,

Örneğin, bir gün Starbucks'a gittim

and asked the manager, "Hey, can I be a Starbucks greeter?"

ve yöneticiye sordum: "Starbucks karşılayanı olabilir miyim?"

He was like, "What's a Starbucks greeter?"

"Starbucks karşılayanı nedir?" diye sordu.

I said, "Do you know those Walmart greeters?

"Walmart karşılayanlarını biliyor musun?

You know, those people who say 'hi' to you before you walk in the store,

Hani, mağazaya girmeden önce sana selam veren insanlar vardır

and make sure you don't steal stuff, basically?

ve bir şeyler çalmayacağından emin olurlar.

I want to give a Walmart experience to Starbucks customers."

Starbucks müşterilerine Walmart deneyimi sunmak istiyorum." dedim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Well, I'm not sure that's a good thing, actually --

Aslında bunun iyi bir şey olduğunu düşünmüyorum.

Actually, I'm pretty sure it's a bad thing.

Aslında, kötü bir şey olduğundan eminim.

And he was like, "Oh" --

Adam şaşırdı.

yeah, this is how he looked, his name is Eric --

Evet, böyle bakıyordu, adı Eric --

and he was like, "I'm not sure."

"Emin değilim." dedi.

This is how he was hearing me. "Not sure."

Bana böyle diyordu: "Emin değilim."

Then I ask him, "Is that weird?"

Sonra "Bu garip mi?" diye sordum.

He's like, "Yeah, it's really weird, man."

O da: "Evet, bu çok garip, adamım." dedi.

But as soon as he said that, his whole demeanor changed.

Ama bunu der demez, tüm bu tavrı değişti.

It's as if he's putting all the doubt on the floor.

Tüm şüphelerini kenara bırakıyor gibiydi.

And he said, "Yeah, you can do this,

"Evet, bunu yapabilirsin,

just don't get too weird."

ama çok garipleşme." dedi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So for the next hour I was the Starbucks greeter.

Sonraki bir saat için Starbucks karşılayanı oldum.

I said "hi" to every customer that walked in,

İçeri giren her müşteriye "selam" dedim

and gave them holiday cheers.

ve onlara iyi tatiller diledim.

By the way, I don't know what your career trajectory is,

Bu arada, kariyer gidişatınız ne yönde bilmiyorum ama,

don't be a greeter.

karşılayan olmayın.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It was really boring.

Gerçekten çok sıkıcıydı.

But then I found I could do this because I mentioned, "Is that weird?"

Ama sonra bunu yapabileceğimi gördüm çünkü "Bu garip mi?" diye sordum,

I mentioned the doubt that he was having.

yaşadığı şüpheyi dile getirdim.

And because I mentioned, "Is that weird?", that means I wasn't weird.

"Bu garip mi?" diye sormam garip olmadığımı gösteriyordu.

That means I was actually thinking just like him,

Bunu garip bir şey olarak görmem aslında

seeing this as a weird thing.

tıpkı onun gibi düşündüğüm anlamına geliyor.

And again, and again,

Tekrar ve tekrar,

I learned that if I mention some doubt people might have

şunu öğrendim ki, soru sormadan önce

before I ask the question,

insanların kuşkularından bahsedersem

I gained their trust.

onların güvenini kazanırım.

People were more likely to say yes to me.

İnsanlar evet demeye daha meyilli olurlar.

And then I learned I could fulfill my life dream ...

Ve öğrendim ki, hayatımın hayalini soru sorarak

by asking.

gerçekleştirebilirim.

You know, I came from four generations of teachers,

Dört nesildir öğretmen olan bir aileden geliyorum

and my grandma has always told me,

ve büyük annem hep şunu demiştir:

"Hey Jia, you can do anything you want,

"Hey Jia, istediğin her şeyi yapabilirsin,

but it'd be great if you became a teacher."

ama öğretmen olursan harika olur."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But I wanted to be an entrepreneur, so I didn't.

Ama bir girişimci olmak istedim, yani olmadım.

But it has always been my dream to actually teach something.

Ama bir şeyler öğretmek her zaman hayalim olmuştur.

So I said, "What if I just ask

O yüzden "Bir üniversite sınıfına ders vermek istesem

and teach a college class?"

nasıl olur?"diye düşündüm.

I lived in Austin at the time,

O dönem Austin'de yaşıyordum,

so I went to University of Texas at Austin

o yüzden Teksas Üniversitesine gittim

and knocked on professors' doors and said, "Can I teach your class?"

ve profesörlerin kapılarını çalarak: "Sınıfınıza ders verebilir miyim?" dedim.

I didn't get anywhere the first couple of times.

İlk denemelerimde sonuç elde edemedim.

But because I didn't run -- I kept doing it --

Ama kaçmadığım ve denemeye devam ettiğim için

and on the third try the professor was very impressed.

üçüncü denememde profesör çok etkilendi.

He was like, "No one has done this before."

"Bunu daha önce kimse yapmadı." dedi.

And I came in prepared with powerpoints and my lesson.

Dersime sunumlar yaparak hazırladım.

He said, "Wow, I can use this.

Profesör: "Bunları kullanabilirim.

Why don't you come back in two months? I'll fit you in my curriculum."

İki ay sonra neden gelmiyorsun? Programımı senin için ayarlarım." dedi.

And two months later I was teaching a class.

İki ay sonra bir sınıfta ders veriyordum.

This is me -- you probably can't see, this is a bad picture.

Bu benim -- muhtemelen göremiyorsunuzdur, bu kötü bir resim.

You know, sometimes you get rejected by lighting, you know?

Bazen ışık da sizi reddedebiliyor, değil mi?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But wow --

Ama --

when I finished teaching that class, I walked out crying,

sınıfa verdiğim ders bitince, ağlayarak dışarı çıktım

because I thought

çünkü sadece sorarak

I could fulfill my life dream just by simply asking.

hayatımın hayalini gerçekleştirebileceğimi öğrendim.

I used to think I have to accomplish all these things --

Eskiden birçok şeyi başarmam gerektiğini düşünürdüm,

have to be a great entrepreneur, or get a PhD to teach --

harika bir girişimci olmam veya doktoramı yapmam gerektiğini.

but no, I just asked,

Ama hayır, sadece sordum

and I could teach.

ve ders verdim.

And in that picture, which you can't see,

Göremediğiniz bu resimde,

I quoted Martin Luther King, Jr.

Martin Luther King, Jr.'dan alıntı yaptım.

Why? Because in my research I found that people who really change the world,

Neden? Çünkü araştırmalarımda dünyayı gerçekten değiştiren insanların,

who change the way we live and the way we think,

yaşama ve düşünme şeklimizi değiştiren insanların,

are the people who were met with initial and often violent rejections.

ilk başta ve çoğu kez reddedilen insanlar olduğunu öğrendim.

People like Martin Luther King, Jr.,

Martin Luther King, Jr.,

like Mahatma Gandhi, Nelson Mandela,

Mahatma Gandhi, Nelson Mandela,

or even Jesus Christ.

veya hatta İsa Mesih gibi insanlar.

These people did not let rejection define them.

Bu insanlar reddedilmeyi önemsemediler.

They let their own reaction after rejection define themselves.

Reddedilme sonrası gösterdikleri tepkiyi önemsiyorlar.

And they embraced rejection.

Ve onlar reddedilmeyi kucakladılar.

And we don't have to be those people to learn about rejection,

Reddedilmeyi öğrenmek için bu insanlar olmamız gerekmiyor

and in my case,

ve benim durumumda,

rejection was my curse,

reddedilme benim lanetimdi,

was my boogeyman.

benim öcümdü.

It has bothered me my whole life because I was running away from it.

Tüm hayatım boyunca beni rahatsız etti çünkü sürekli ondan kaçtım.

Then I started embracing it.

Sonra onu kucaklamaya başladım.

I turned that into the biggest gift in my life.

Bunu hayatımın en büyük hediyesine dönüştürdüm.

I started teaching people how to turn rejections into opportunities.

İnsanlara reddedilmeleri nasıl fırsata çevirebileceklerini öğretmeye başladım.

I use my blog, I use my talk,

Blogumu kullandım, konuşmalarımı kullandım,

I use the book I just published,

yayınladığım kitabı kullandım.

and I'm even building technology to help people overcome their fear of rejection.

Reddedilme korkusunun aşılmasına yardımcı olacak teknoloji geliştiriyorum.

When you get rejected in life,

Hayatınızda reddedildiğinizde,

when you are facing the next obstacle

bir engelle karşılaştığınızda

or next failure,

veya başarısız olduğunuzda

consider the possibilities.

olasılıkları göz önünde bulundurun.

Don't run.

Kaçmayın.

If you just embrace them,

Eğer onları kucaklarsanız,

they might become your gifts as well.

sizin hediyeniz olabilirler.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)