What I learned from 100 days of rejection | Jia Jiang | TED

Translator: Leila Ataei Reviewer: hassan qodusi

When I was six years old,

وقتی شش سالم بود،

I received my gifts.

هدایایی گرفتم.

My first grade teacher had this brilliant idea.

معلم کلاس اولم این ایده بی‌نظیر را داشت.

She wanted us to experience receiving gifts

می‌خواست که ما هدیه گرفتن را تجربه کنیم

but also learning the virtue of complimenting each other.

اما همچنین فضیلت تعریف کردن از یکدیگر را هم بیاموزیم.

So she had all of us come to the front of the classroom,

بنابراین همه ما را جلوی کلاس جمع کرد

and she bought all of us gifts and stacked them in the corner.

و هدیه‌ها را آورد و در گوشه‌ای چید.

And she said,

و گفت،

"Why don't we just stand here and compliment each other?

«چرا همین جا نایستیم و از هم تعریف نکنیم؟

If you hear your name called,

اگر شنیدید اسمتان را گفتند

go and pick up your gift and sit down."

بروید و جایزه خود را برداشته و بنشینید.»

What a wonderful idea, right?

چه ایده عالی، نه؟

What could go wrong?

چه اتفاقی می‌تونست بیفته؟

(Laughter)

(خنده)

Well, there were 40 of us to start with,

خب، در شروع ۴۰ نفر بودیم،

and every time I heard someone's name called,

و هر بار که اسمی را می‌شنیدم،

I would give out the heartiest cheer.

فریاد شادمانی از ته دل می‌کشیدم.

And then there were 20 people left,

و بعد ۲۰ نفر ماندیم،

and 10 people left,

و بعد ۱۰ نفر،

and five left ...

و ۵ نفر ...

and three left.

و سه نفر.

And I was one of them.

و من یکی از آن‌ها.

And the compliments stopped.

و تعریف‌ها تمام شد.

Well, at that moment, I was crying.

خب آن لحظه داشتم گریه می‌کردم.

And the teacher was freaking out.

و معلم وحشت کرده بود.

She was like, "Hey, would anyone say anything nice about these people?"

گفت: «میشه یکی حرف خوبی درباره این‌ها بگه؟»

(Laughter)

(خنده)

"No one? OK, why don't you go get your gift and sit down.

«هیچ کس؟ خب چرا نمی‌روید جایزه‌تان را بدارید و بنشینید.

So behave next year --

پس سال بعد مراقب رفتارتان باشید --

someone might say something nice about you."

شاید کسی حرف خوبی درباره‌تان بزند.»

(Laughter)

(خنده)

Well, as I'm describing this you,

خب الان که دارم این را برایتان شرح می‌دهم

you probably know I remember this really well.

شاید متوجه شدید که چقدر این ماجرا خوب یادم مانده.

(Laughter)

(خنده)

But I don't know who felt worse that day.

اما نمی‌دانم که از ما کدام یک حس بدتری داشت؟

Was it me or the teacher?

من یا معلم؟

She must have realized that she turned a team-building event

حتما باید فهمیده باشد که رویدادی با منظور ایجاد روحیه تیمی را

into a public roast for three six-year-olds.

به دست انداختن جمعی سه کودک شش ساله تبدیل کرده بود.

And without the humor.

و از طنز هم خبری نبود.

You know, when you see people get roasted on TV,

می‌دانید وقتی آدم‌ها در تلویویزیون دست انداخته می‌شوند

it was funny.

بامزه است.

There was nothing funny about that day.

اما آن روز اصلاً خنده‌دار نبود.

So that was one version of me,

خب آن یک نسخه‌ای از من بود

and I would die to avoid being in that situation again --

و می‌میرم اگر دوباره در آن موقعیت قرار بگیرم --

to get rejected in public again.

در انظار رد شدن.

That's one version.

نسخه‌ای بود خودش.

Then fast-forward eight years.

حالا بریم به هشت سال بعد.

Bill Gates came to my hometown --

بیل گیتس به زادگاهم آمد --

Beijing, China --

پکن، چین --

to speak,

برای سخنرانی،

and I saw his message.

و من پیامش را دیدم.

I fell in love with that guy.

عاشق این بشر شدم.

I thought, wow, I know what I want to do now.

فکر کردم آره دیگر می‌دانم که چه خواهم کرد.

That night I wrote a letter to my family

آن شب نامه‌ای برای خانواده‌ام نوشتم

telling them: "By age 25,

با این مضمون: «تا ۲۵ سالگی،

I will build the biggest company in the world,

بزرگترین شرکت جهان را خواهم ساخت،

and that company will buy Microsoft."

و آن شرکت مایکروسافت را خواهد خرید.»

(Laughter)

(خنده)

I totally embraced this idea of conquering the world --

من حسابی این ایده‌ی فتح جهان را بلعیده بودم --

domination, right?

استیلا، درسته؟

And I didn't make this up, I did write that letter.

و از خودم درنیاوردم که همچنین نامه‌ای را نوشتم.

And here it is --

و اینجا آن را دارم --

(Laughter)

(خنده)

You don't have to read this through --

لازم نیست کل آن را بخوانید --

(Laughter)

(خنده)

This is also bad handwriting, but I did highlight some key words.

دست خط بدی هم دارم، اما کلید واژه‌ها را برجسته کردم.

You get the idea.

ایده را گرفتید.

(Laughter)

(خنده)

So ...

خب ...

that was another version of me:

این هم یک روی دیگر من بود:

one who will conquer the world.

کسی که جهان را فتح خواهد کرد.

Well, then two years later,

خب، دوسال بعد،

I was presented with the opportunity to come to the United States.

این فرصت به من داده شد که به آمریکا بیایم.

I jumped on it,

دو دستی به آن چسبیدم،

because that was where Bill Gates lived, right?

چون جایی بود که بیل گیتس آنجا زندگی می‌کرد، نه؟

(Laughter)

(خنده)

I thought that was the start of my entrepreneur journey.

فکر کردم که شروع سفر کارآفرینی من خواهد بود.

Then, fast-forward another 14 years.

بگذریم، سریع برویم به ۱۴سال بعد.

I was 30.

۳۰ ساله بودم.

Nope, I didn't build that company.

نه آن شرکت را نساختم.

I didn't even start.

حتی شروع هم نکردم.

I was actually a marketing manager for a Fortune 500 company.

راستش مدیر بازاریابی یکی از ۵۰۰ شرکت پردرآمد مجله فورچن بودم.

And I felt I was stuck;

و حس گیر افتادن داشتم؛

I was stagnant.

راکد بودم.

Why is that?

چرا اینطور بود؟

Where is that 14-year-old who wrote that letter?

آن پسر ۱۴ساله که آن نامه را نوشته بود کجا بود؟

It's not because he didn't try.

نه اینکه تلاش خود را نکرده باشد.

It's because every time I had a new idea,

بلکه هر بار ایده‌ای نو داشتم،

every time I wanted to try something new,

هر بار می‌خواستم چیز نو را تجربه کنم،

even at work --

حتی سر کار --

I wanted to make a proposal,

می‌خواستم پیشنهادی ارائه کنم،

I wanted to speak up in front of people in a group --

می‌خواستم در جمعی بلند صحبت کنم --

I felt there was this constant battle

حس می‌کردم نبردی دائمی وجود دارد

between the 14-year-old and the six-year-old.

بین شش سالگی و ۱۴ سالگی من.

One wanted to conquer the world --

کسی که می‌خواست بر دنیا غلبه کند --

make a difference --

تفاوت ایجاد کند --

another was afraid of rejection.

آن دیگری که از رد شدن می‌ترسید.

And every time that six-year-old won.

و هر بار آن شش ساله برنده بود.

And this fear even persisted after I started my own company.

و این ترس حتی بعد از شروع شرکت خودم هم ادامه داشت.

I mean, I started my own company when I was 30 --

منظورم این است که وقتی در ۳۰ سالگی شرکتم را شروع کردم --

if you want to be Bill Gates,

اگر قرار است بیل گیتس باشید،

you've got to start sooner or later, right?

بالاخره باید دیر یا زود شروع کرد.

When I was an entrepreneur,

وقتی یک کارآفرین بودم،

I was presented with an investment opportunity,

به من فرصت سرمایه گذاری ارائه شد،

and then I was turned down.

و بعد ردم کردند.

And that rejection hurt me.

این رد شدن اذیتم کرد.

It hurt me so bad that I wanted to quit right there.

طوری اذیت شدم که می‌خواستم درجا بی‌خیال همه چیز شوم.

But then I thought,

اما بعد فکر کردم،

hey, would Bill Gates quit after a simple investment rejection?

آیا بیل گیتس هم بعد از یک عدم پذیرش ساده سرمایه گذاری تسلیم می‌شد؟

Would any successful entrepreneur quit like that?

آیا اصلاً هیچ کارآفرین موفقی اینطور تسلیم می‌شد؟

No way.

به هیچ وجه.

And this is where it clicked for me.

و اینجا بود که برایم روشن شد.

OK, I can build a better company.

بله من می‌توانم یک شرکت بهتر بسازم.

I can build a better team or better product,

می‌توانم یک تیم بهتر یا محصول بهتر بسازم،

but one thing for sure:

اما از یک چیز مطمئن بودم:

I've got to be a better leader.

باید رهبر بهتری باشم.

I've got to be a better person.

باید شخص بهتری باشم.

I cannot let that six-year-old keep dictating my life anymore.

نباید می‌گذاشتم آن شش ساله به دیکته کردن بقیه زندگی‌ام ادامه می‌داد.

I have to put him back in his place.

باید او را سرجایش می‌نشاندم.

So this is where I went online and looked for help.

اینجا بود که آنلاین شدم و کمک طلب کردم.

Google was my friend.

گوگل دوستم بود.

(Laughter)

(خنده)

I searched, "How do I overcome the fear of rejection?"

جستجو کردم، «چطور بر ترسم از پذیرفته نشدن غلبه کنم؟»

I came up with a bunch of psychology articles

به یکسری مقاله‌های روانشناسی درباره

about where the fear and pain are coming from.

منشأ ترس و درد برخورد کردم.

Then I came up with a bunch of "rah-rah" inspirational articles

بعد رسیدم به یکسری مقالات الهام‌بخش با عنوان «راه-راه»

about "Don't take it personally, just overcome it."

درباره «شخصی نکردن موضوع و غلبه بر آن.»

Who doesn't know that?

خب چه کسی هست که آن را نداند؟

(Laughter)

(خنده)

But why was I still so scared?

اما چرا من آنقدر ترس داشتم؟

Then I found this website by luck.

بعد با خوش شانسی این وب سایت را پیدا کردم.

It's called rejectiontherapy.com.

به اسم rejectiontherapy.com

(Laughter)

(خنده)

"Rejection Therapy" was this game invented by this Canadian entrepreneur.

«مداوای عدم پذیرش» بازی بود که توسط این کارآفرین کانادایی ابداع شده بود.

His name is Jason Comely.

جیسون کوملی.

And basically the idea is for 30 days you go out and look for rejection,

و ایده این است که برای ۳۰ روز برید دنبال موردی برای رد شدن بگردید،

and every day get rejected at something,

و هر روز که برای چیزی مردود شوید،

and then by the end, you desensitize yourself from the pain.

در نهایت خود را در برابر درد بی‌حس می‌کنید.

And I loved that idea.

از این ایده خوشم آمد.

(Laughter)

(خنده)

I said, "You know what? I'm going to do this.

گفتم، «می‌دانی چیست؟ این کار را انجام می‌دهم.

And I'll feel myself getting rejected 100 days."

و ۱۰۰ روز این حس رد شدن را تجربه می‌کنم.»

And I came up with my own rejection ideas,

و ایده‌های رد شدن خودم را داشتم

and I made a video blog out of it.

و ویدیو بلاگی از آن‌ها ساختم.

And so here's what I did.

و این کاری بود که کردم.

This is what the blog looked like.

آن بلاگ این شکلی بود.

Day One ...

روز اول ...

(Laughter)

(خنده)

Borrow 100 dollars from a stranger.

۱۰۰ دلار از یک غریبه قرض کن.

So this is where I went to where I was working.

پس رفتم جایی که کار می‌کردم.

I came downstairs

از پله‌ها پایین آمدم

and I saw this big guy sitting behind a desk.

و یک یاروی گنده‌ای را دیدم که پشت میز نشسته.

He looked like a security guard.

شبیه نگهبان‌ها بود.

So I just approached him.

به او نزدیک شدم.

And I was just walking

و داشتم راه می‌رفتم

and that was the longest walk of my life --

و این طولانی‌ترین راه رفتن زندگیم بود --

hair on the back of my neck standing up,

موهای پشت گردنم سیخ شده بود،

I was sweating and my heart was pounding.

عرق می‌ریختم و قلبم تند تند می‌زد.

And I got there and said,

به آنجا رسیدم و گفتم،

"Hey, sir, can I borrow 100 dollars from you?"

«هی آقا، می‌توانم ۱۰۰ دلار از شما قرض کنم؟»

(Laughter)

(خنده)

And he looked up, he's like, "No."

و نگاهم کرد و گفت، «نه.»

"Why?"

«چرا؟»

And I just said, "No? I'm sorry."

و سریع گفتم، «نه؟ معذرت می‌خوام.»

Then I turned around, and I just ran.

و بعد راهم را کج کردم و در رفتم.

(Laughter)

(خنده)

I felt so embarrassed.

بشدت احساس شرمندگی کردم.

But because I filmed myself --

اما چون از خودم فیلم گرفتم --

so that night I was watching myself getting rejected,

آن شب فیلم رد شدنم را تماشا کردم،

I just saw how scared I was.

دیدم چقدر ترسیده بودم.

I looked like this kid in "The Sixth Sense."

مثل آن کودک توی فیلم «حس ششم» بودم.

I saw dead people.

مرده‌ها را می‌دیدم.

(Laughter)

(خنده)

But then I saw this guy.

اما بعد آن یارو را دیدم.

You know, he wasn't that menacing.

آنقدر هم تهدیدآمیز نبود.

He was a chubby, loveable guy,

یک آدم تپل دوست داشتنی،

and he even asked me, "Why?"

و حتی از من پرسیده بود، «چرا؟»

In fact, he invited me to explain myself.

در واقع، از من دعوت کرده بود خودم را توضیح دهم.

And I could've said many things.

و می‌توانستم کلی چیزها بگم.

I could've explained, I could've negotiated.

می‌توانستم توضیح دهم و مذاکره کنم.

I didn't do any of that.

هیچ‌کدام را انجام ندادم.

All I did was run.

و در عوض فرار کردم.

I felt, wow, this is like a microcosm of my life.

حس کردم این مثل میکروکوزوم زندگیم می‌ماند. (مشت نمونه خروار)

Every time I felt the slightest rejection,

هربار با کوچکترین رد شدنی مواجه می‌شدم،

I would just run as fast as I could.

با سرعت هر چه تمام در می‌رفتم.

And you know what?

و می‌دانید چیست؟

The next day, no matter what happens,

روز بعد، بی‌خیال از نتیجه،

I'm not going to run.

دیگر نباید فرار می‌کردم.

I'll stay engaged.

باید درگیر می‌شدم.

Day Two: Request a "burger refill."

روز دو: تقاضا برای «برگر اضافی.»

(Laughter)

(خنده)

It's when I went to a burger joint,

به یک برگر فروشی رفتم،

I finished lunch, and I went to the cashier and said,

ناهارم را تمام کردم، پیش صندوق‌دار رفتم و گفتم،

"Hi, can I get a burger refill?"

«میشه یک برگر اضافه مجانی داشته باشم؟»

(Laughter)

(خنده)

He was all confused, like, "What's a burger refill?"

گیج شده بود، «برگر اضافه مجانی چیه؟»

(Laughter)

(خنده)

I said, "Well, it's just like a drink refill but with a burger."

گفتم «مثل نوشیدنی مجانی اضافه می‌مونه اما با برگر.»

And he said, "Sorry, we don't do burger refill, man."

و او گفت،« متأسفم رفیق اما برگر اضافه مجانی نداریم.»

(Laughter)

(خنده)

So this is where rejection happened and I could have run, but I stayed.

خب اینجا دوباره رد شدم اما جای فرار ماندم.

I said, "Well, I love your burgers,

گفتم، «خب من عاشق برگرهانون هستم،

I love your joint,

شعبه شما را دوست دارم،

and if you guys do a burger refill,

و اگر شما رفقا یک برگر اضافه مجانی بهم بدید،

I will love you guys more."

بیشتر عاشق‌تان می‌شم.»

(Laughter)

(خنده)

And he said, "Well, OK, I'll tell my manager about it,

و او گفت، «خب باشه، بگذار به مدیرم بگم.

and maybe we'll do it, but sorry, we can't do this today."

و شاید این کار را برات انجام بده. اما متأسفانه امروز نمی‌شه.»

Then I left.

بعد رفتم.

And by the way,

و راستش

I don't think they've ever done burger refill.

فکر نکنم هیچوقت برگر اضافه مجانی را انجام داده باشند.

(Laughter)

(خنده)

I think they're still there.

فکر کنم هنوز هم همانجا باشند.

But the life and death feeling I was feeling the first time

اما دیگر خبری نبود از حس مرگ و زندگی

was no longer there,

که اولین بار داشتم،

just because I stayed engaged --

چون همانجا ماندم --

because I didn't run.

درگیرش شدم.

I said, "Wow, great, I'm already learning things.

گفتم، «عالیه. دارم چیزهایی یاد می‌گیرم.

Great."

خوبه.»

And then Day Three: Getting Olympic Doughnuts.

و روز سوم: نوبت دونات‌های المپیک شکل بود.

This is where my life was turned upside down.

اینجا بود که زندگیم زیر و زبر شد.

I went to a Krispy Kreme.

رفتم کریسپی کریم.

It's a doughnut shop

دونات فروشی عمدتاً در

in mainly the Southeastern part of the United States.

بخش جنوبی آمریکاست.

I'm sure they have some here, too.

شاید اینطرف‌ها هم باشد.

And I went in,

و رفتم داخل،

I said, "Can you make me doughnuts that look like Olympic symbols?

و گفتم، «می‌توانم دونات‌هایی به شکل نمادهای المپیک داشته باشم؟

Basically, you interlink five doughnuts together ... "

اینطور که پنج تا دونات در هم حلقه شوند...»

I mean there's no way they could say yes, right?

منظورم اینه که به هیچ وجه جواب مثبت نمی‌گرفتم.

The doughnut maker took me so seriously.

زن دونات پز حرفم را جدی گرفت.

(Laughter)

(خنده)

So she put out paper,

کاغذی را پهن کرد

started jotting down the colors and the rings,

و شروع کرد به ترکیب رنگ‌ها و حلقه‌ها

and is like, "How can I make this?"

و گفت «چطوری درستش کنم؟»

And then 15 minutes later,

و ۱۵ دقیقه بعد

she came out with a box that looked like Olympic rings.

با جعبه‌ای سراغم آمد که شبیه حلقه‌های المپیک بود.

And I was so touched.

و شدیداً تحت تاثیر قرار گرفتم.

I just couldn't believe it.

باورم نمی‌شد.

And that video got over five million views on Youtube.

و آن ویدیو در یوتیوب بالای ۵ میلیون بازدید کننده داشت.

The world couldn't believe that either.

حتی جهان هم باورش نمی‌شد.

(Laughter)

(خنده)

You know, because of that I was in newspapers,

می‌دانید بخاطر آن قضیه تو روزنامه‌ها بودم،

in talk shows, in everything.

در شوهای تلویزیونی، همه جا.

And I became famous.

و معروف شدم.

A lot of people started writing emails to me

یک عالمه آدم برایم ایمیل فرستادند

and saying, "What you're doing is awesome."

و گفتند، «کاری که می‌کنم فوق‌العاده است.»

But you know, fame and notoriety did not do anything to me.

اما می‌دانید شهرت و بدنامی به کارم نمی‌آمد.

What I really wanted to do was learn,

واقعاً قصدم یاد گرفتن بود،

and to change myself.

و اینکه تغییر کنم.

So I turned the rest of my 100 days of rejection

در نتیجه بقیه ۱۰۰ روز مردودی را

into this playground --

در این بازی به

into this research project.

پروژه تحقیقی تبدیل کردم.

I wanted to see what I could learn.

می‌خواستم ببینم چه می‌توانستم یاد بگیرم.

And then I learned a lot of things.

و کلی چیز یاد گرفتم.

I discovered so many secrets.

خیلی از رازهایم را کشف کردم.

For example, I found if I just don't run,

برای مثال، فهمیدم اگر فرار نکنم،

if I got rejected,

اگر رد بشم،

I could actually turn a "no" into a "yes,"

راستش امکان تبدیل «نه» به «آری» هست

and the magic word is, "why."

و کلمه جادویی «چرا.»

So one day I went to a stranger's house, I had this flower in my hand,

بنابراین یک روز به خانه غریبه‌ای رفتم و توی دستم گل داشتم.

knocked on the door and said,

در را زدم و گفتم

"Hey, can I plant this flower in your backyard?"

«سلام، میشه این گل را تو باغچه شما بکارم؟»

(Laughter)

(خنده)

And he said, "No."

و مردی گفت، «نه.»

But before he could leave I said,

و قبل از این که برود گفتم،

"Hey, can I know why?"

«میشه دلیلش را بدانم.»

And he said, "Well, I have this dog

و او گفت، «خب، من سگ دارم،

that would dig up anything I put in the backyard.

هر چیزی که تو باغچه باشه را می‌کنه.

I don't want to waste your flower.

نمی‌خوام گل‌ت تلف شه.

If you want to do this, go across the street and talk to Connie.

اگر می‌خوای این کار را کنی، برو آن‌طرف خیابان با کانی حرف بزن.

She loves flowers."

عاشق گل‌هاست.»

So that's what I did.

این کار را کردم.

I went across and knocked on Connie's door.

رفتم آن‌طرف خیابان و در کانی را زدم.

And she was so happy to see me.

و او از دیدنم خیلی خوشحال بود.

(Laughter)

(خنده)

And then half an hour later,

و نیم ساعت بعد

there was this flower in Connie's backyard.

این گل در باغچه کانی بود.

I'm sure it looks better now.

مطمئنم الان وضعیت بهتری دارد.

(Laughter)

(خنده)

But had I left after the initial rejection,

اما آیا از زیر سایه مردودی اولیه خارج شده بودم،

I would've thought,

فکر کردم چرا،

well, it's because the guy didn't trust me,

خب، چون آن یارو بهم اعتماد نکرد.

it's because I was crazy,

چون فکر کرد دیوانه‌ام،

because I didn't dress up well, I didn't look good.

چون خوب لباس نپوشیده بودم، ظاهر خوبی نداشتم.

It was none of those.

هیچکدام‌شان نبود.

It was because what I offered did not fit what he wanted.

به خاطر این بود که پیشنهادم مناسب حال او نبود.

And he trusted me enough to offer me a referral,

و آنقدر بهم اعتماد کرده بود که ارجاعم دهد،

using a sales term.

از لغت بازرگانی استفاده کردم.

I converted a referral.

آن را تبدیل به ارجاع کردم.

Then one day --

بعد یک روز --

and I also learned that I can actually say certain things

و همچنین آموختم که می‌توانم راستش چیزهای خاصی را بگویم

and maximize my chance to get a yes.

و شانسم را برای جواب آری به حداکثر برسانم.

So for example, one day I went to a Starbucks,

پس برای مثال، یک روز به استارباکس رفتم،

and asked the manager, "Hey, can I be a Starbucks greeter?"

و از مدیرش پرسیدم، «هی، می‌توانم خوشامد گوی استارباکس بشم؟»

He was like, "What's a Starbucks greeter?"

«خوشامد گوی استارباکس چه صیغه‌ای هستش؟»

I said, "Do you know those Walmart greeters?

گفتم، «خوشامدگوهای وال‌مارت را ندیدی؟

You know, those people who say 'hi' to you before you walk in the store,

همان‌هایی که قبل از ورودت به فروشگاه بهت سلام می‌دهند،

and make sure you don't steal stuff, basically?

و در اصل می‌خواهند مطمئن شوند که دزدی نمی‌کنی؟

I want to give a Walmart experience to Starbucks customers."

می‌خواهم تجربه وال‌مارت را به مشتریان استارباکس را بدهم.»

(Laughter)

(خنده)

Well, I'm not sure that's a good thing, actually --

خب، مطمئن نیستم که راستش چیز خوبی باشه --

Actually, I'm pretty sure it's a bad thing.

راستش، من واقعاً مطمئنم چیز بدیه.

And he was like, "Oh" --

و او این شکلی بود، «اوه» --

yeah, this is how he looked, his name is Eric --

بله، قیافه‌اش اینطوری بود، اسمش اریک بود --

and he was like, "I'm not sure."

و اینکه، «مطمئن نیستم.»

This is how he was hearing me. "Not sure."

و او من را اینطور شنیده بود. «نه چندان مطمئن.»

Then I ask him, "Is that weird?"

بعد از او پرسیدم، «عجیب نیست؟»

He's like, "Yeah, it's really weird, man."

و او: «آره، واقعاً عجیبه مرد.»

But as soon as he said that, his whole demeanor changed.

اما به محضی که این حرف را زد یکباره کل رفتارش عوض شد.

It's as if he's putting all the doubt on the floor.

جوریکه همه شک خود را گوشه زمین بگذارد.

And he said, "Yeah, you can do this,

و گفت «آره، این کار را انجام بده.

just don't get too weird."

فقط خیلی عجیب و غریبش نکن.»

(Laughter)

(خنده)

So for the next hour I was the Starbucks greeter.

پس برای یک ساعت بعدی خوشامدگوی استارباکس شدم.

I said "hi" to every customer that walked in,

به مشتریان که داخل می‌آمدند سلام می‌دادم،

and gave them holiday cheers.

و راجع به تعطیلات خوش و بش می‌کردم.

By the way, I don't know what your career trajectory is,

راستش، نمی‌دانم برنامه شما برای حرفه‌ای که دارید چیه،

don't be a greeter.

اما خوشامد گو نشید.

(Laughter)

(خنده)

It was really boring.

واقعاً کسالت‌آور بود.

But then I found I could do this because I mentioned, "Is that weird?"

اما بعد فهمیدم که قادرم این کار را انجام دهم چون گفتم «عجیبه، نه؟»

I mentioned the doubt that he was having.

تردیدش را به زبان آورده بودم.

And because I mentioned, "Is that weird?", that means I wasn't weird.

و چون گفتم، «عجیبه، نه؟»، به معنای عجیب نبودن من بود.

That means I was actually thinking just like him,

یعنی که من راستش مثل او فکر می‌کردم،

seeing this as a weird thing.

آن را یک چیز عجیب می‌دیدم.

And again, and again,

و دوباره و دوباره

I learned that if I mention some doubt people might have

آموختم که اگر پیش از مطرح کردن سوالم

before I ask the question,

تردید احتمالی افراد را به زبان بیاورم

I gained their trust.

اعتمادشان را کسب می‌کردم.

People were more likely to say yes to me.

احتمالاً جوابشان به من مثبت بود.

And then I learned I could fulfill my life dream ...

و بعد یاد گرفتم که می‌توانستم رویای زندگیم را محقق کنم ...

by asking.

با پرسیدن.

You know, I came from four generations of teachers,

می‌دانید، ازخانوده چهار نسل معلم می‌آیم

and my grandma has always told me,

و مادر بزرگم همیشه به من گفته بود،

"Hey Jia, you can do anything you want,

«هی جیا، هر کاری دلت می‌خواد بکن

but it'd be great if you became a teacher."

اما اگر معلم بشی عالی می‌شه.»

(Laughter)

(خنده)

But I wanted to be an entrepreneur, so I didn't.

اما من می‌خواستم یک کارآفرین باشم، که نشدم.

But it has always been my dream to actually teach something.

اما همیشه آرزویم بود که چیزی را درس بدم.

So I said, "What if I just ask

پس گفتم، «چطور می‌شه اگر برای

and teach a college class?"

تدریس در کالج تقاضا کنم؟»

I lived in Austin at the time,

آن موقع در آستین زندگی می‌کردم

so I went to University of Texas at Austin

پس رفتم دانشگاه تگزاس در آستین

and knocked on professors' doors and said, "Can I teach your class?"

و در اتاق اساتید رو زدم و گفتم، «می‌توانم سر کلاس‌تون درس بدم؟»

I didn't get anywhere the first couple of times.

چند بار اول به جایی نرسیدم.

But because I didn't run -- I kept doing it --

اما چون جا نزدم -- به کارم ادامه دادم --

and on the third try the professor was very impressed.

و در تلاش سوم آن استاد به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

He was like, "No one has done this before."

«کسی قبل از تو این کار را نکرده بود.»

And I came in prepared with powerpoints and my lesson.

و من آماده با پاورپوینت و درسم بودم.

He said, "Wow, I can use this.

او گفت، «منم می‌تونم ازش استفاده کنم.

Why don't you come back in two months? I'll fit you in my curriculum."

چرا دو ماه دیگه بر نمی‌گردی؟ توی برنامه درسم براش جا باز می‌کنم.»

And two months later I was teaching a class.

و دو ماه بعد سر کلاس بودم.

This is me -- you probably can't see, this is a bad picture.

این منم -- احتمالاً من را نمی‌بینید، عکس خوبی نیست.

You know, sometimes you get rejected by lighting, you know?

می‌دانید یک وقت‌هایی نور شما را پس می‌زند.

(Laughter)

(خنده)

But wow --

اما شگفتا --

when I finished teaching that class, I walked out crying,

وقتی درس دادنم در کلاس تمام شد، با گریه از کلاس بیرون آمدم،

because I thought

چون فکر کردم

I could fulfill my life dream just by simply asking.

می‌توانستم رویای زندگی‌ام را صرفاً با پرسیدن محقق کنم.

I used to think I have to accomplish all these things --

قبلاً‌ فکر می‌کردم باید همه‌ی این‌ها را به سرانجام برسانم --

have to be a great entrepreneur, or get a PhD to teach --

کارآفرین بزرگی شوم یا برای تدریس دکتری بگیرم --

but no, I just asked,

اما نه، فقط درخواست کردم،

and I could teach.

و توانستم تدریس کنم.

And in that picture, which you can't see,

و در آن تصویر، که نمی‌توانید ببینید،

I quoted Martin Luther King, Jr.

از مارتین لوتر کینگ پسر نقل قول کردم.

Why? Because in my research I found that people who really change the world,

چرا؟ چون در تحقیقم دریافتم آم‌هایی که واقعاً جهان را تغییر می‌دهند

who change the way we live and the way we think,

کسانی که روش زندگی و طرز فکر ما را تغییر می‌دهند،

are the people who were met with initial and often violent rejections.

آدم‌هایی هستند که در ابتدا و اغلب با پس خوردن‌های شدید مواجه شدند.

People like Martin Luther King, Jr.,

افرادی مانند مارتین لوتر کینگ پسر،

like Mahatma Gandhi, Nelson Mandela,

ماهاتما گاندی، نلسون ماندلا،

or even Jesus Christ.

یا حتی عیسی مسیح.

These people did not let rejection define them.

این افراد نگذاشتند رد شدن معرفشان باشد.

They let their own reaction after rejection define themselves.

گذاشتند که واکنش بعد از ردشدن‌شان تعریف‌گر آن‌ها شود.

And they embraced rejection.

و پذیرفته نشدن را به آغوش کشیدند.

And we don't have to be those people to learn about rejection,

و نباید آن افراد باشیم تا درباره پذیرفته نشدن یاد بگیریم

and in my case,

و در مورد من،

rejection was my curse,

پذیرفته نشدن نفرین من بود

was my boogeyman.

و لولوخوره من.

It has bothered me my whole life because I was running away from it.

همه زندگی‌ام من را آزار داده چون از آن فرار می کردم.

Then I started embracing it.

بعد شروع کردم به پذیرفتن‌اش.

I turned that into the biggest gift in my life.

آن را تبدیل کردم به بزرگتریم موهبت زندگی‌ام.

I started teaching people how to turn rejections into opportunities.

شروع کردم به یاد دادن به آدم‌ها که پذیرفته نشدن را تبدیل به فرصت کنند.

I use my blog, I use my talk,

از بلاگم استفاده کردم،‌ از سخنرانی‌ام،

I use the book I just published,

از کتابی که منتشر کردم استفاده کردم،

and I'm even building technology to help people overcome their fear of rejection.

و حتی فناوری ساختم که به آدم‌ها کمک می‌کرد بر ترس خود از رد شدن غلبه کنند.

When you get rejected in life,

وقتی در زندگی دچار رد شدن می‌شوید،

when you are facing the next obstacle

وقتی با مشکلات بعدی یا شکست بعدی

or next failure,

مواجه شدید،

consider the possibilities.

احتمالات را در نظر بگیرید.

Don't run.

فرار نکنید.

If you just embrace them,

اگر فقط در آغوششان بکشید،

they might become your gifts as well.

آن‌ها شاید هدایای شما هم بشوند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)