What I learned from 100 days of rejection | Jia Jiang | TED

Translator: Juthathip R. Reviewer: Pakasai Ploysangsai

When I was six years old,

ตอนที่ผมอายุหกขวบ

I received my gifts.

ผมได้รับของขวัญ

My first grade teacher had this brilliant idea.

ครูชั้นประถมศึกษาที่หนึ่งผม มีความคิดที่ยอดเยี่ยม

She wanted us to experience receiving gifts

เธออยากให้พวกเรา มีประสบการณ์กับการรับของขวัญ

อีกทั้งได้เรียนรู้เกี่ยวกับ คุณงามความดีของการชื่นชมกัน

but also learning the virtue of complimenting each other.

So she had all of us come to the front of the classroom,

ดังนั้นเธอจึงให้พวกเราทุกคน มาที่หน้าห้องเรียน

and she bought all of us gifts and stacked them in the corner.

และเธอซื้อของขวัญให้พวกเราทุกคน แล้วกองมันไว้ที่มุมห้อง

And she said,

และเธอพูดว่า

"Why don't we just stand here and compliment each other?

"เรามายืนตรงนี้แล้วชื่นชมกันดีไหม

If you hear your name called,

ถ้านักเรียนได้ยินชื่อตัวเอง

ให้ไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง"

go and pick up your gift and sit down."

What a wonderful idea, right?

เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม ใช่ไหมครับ

What could go wrong?

แล้วจะมีอะไรผิดพลาดไปได้?

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Well, there were 40 of us to start with,

เรามีอยู่กัน 40 คน

and every time I heard someone's name called,

แล้วทุกครั้งที่ผมได้ยิน ชื่อใครถูกเรียก

I would give out the heartiest cheer.

ผมจะเชียร์อย่างสุดใจ

And then there were 20 people left,

แล้วก็เหลืออยู่ 20 คน

and 10 people left,

และเหลืออยู่ 10 คน

and five left ...

และเหลืออยู่ 5

and three left.

และเหลืออยู่ 3

And I was one of them.

และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

And the compliments stopped.

และคำชมเชยก็หยุดไป

Well, at that moment, I was crying.

ในตอนนั้นเอง ผมก็ร้องไห้

And the teacher was freaking out.

แล้วคุณครูก็ตกตื่นใจมาก

She was like, "Hey, would anyone say anything nice about these people?"

เธอพูดว่า "เฮ้ ใครสักคนก็ได้ พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับนักเรียนพวกนี้หน่อยซิ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"No one? OK, why don't you go get your gift and sit down.

"ไม่มีใครเลยหรอ โอเค เธอไปเอาของขวัญแล้วนั่งลง

So behave next year --

และทำตัวดีๆปีหน้า

someone might say something nice about you."

อาจจะมีใครพูดอะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, as I'm describing this you,

ที่ผมอธิบายให้คุณอยู่ตอนนี้

คุณคงจะรู้ว่าผมจำมันได้เป็นอย่างดี

you probably know I remember this really well.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I don't know who felt worse that day.

แต่ผมไม่รู้ว่าใครรู้สึกแย่ที่สุดในวันนั้น

Was it me or the teacher?

ผมหรือคุณครู

เธอควรนึกได้ว่า เธอเปลี่ยนกิจกรรมสร้างทีม

She must have realized that she turned a team-building event

into a public roast for three six-year-olds.

เป็นการล้อเลียนมหาชน สำหรับเด็ก 6 ขวบ 3 คน

And without the humor.

แบบไม่มีอารมณ์ขัน

เมื่อคุณเห็นคนอื่น โดนล้อเลียนในทีวี

You know, when you see people get roasted on TV,

it was funny.

มันตลกดี

There was nothing funny about that day.

มันไม่มีอะไรตลกเลยในวันนั้น

So that was one version of me,

นั้นคือส่วนหนึ่งของผม

and I would die to avoid being in that situation again --

และผมจะหลีกเลี่ยงมันจนตาย เพื่อไม่ให้อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก

to get rejected in public again.

ที่ถูกปฏิเสธในที่สาธารณะอีก

That's one version.

นั้นคือแบบหนึ่ง

Then fast-forward eight years.

ก้าวกระโดดไปแปดปี

Bill Gates came to my hometown --

บิล เกตส์มาที่บ้านเกิดผม

Beijing, China --

ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน

to speak,

มากล่าวสุนทรพจน์

and I saw his message.

และผมได้ฟังข้อความของเขา

I fell in love with that guy.

ผมตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

I thought, wow, I know what I want to do now.

ผมคิดว่า ว้าว! ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมต้องทำอะไร

That night I wrote a letter to my family

ในคืนนั้น ผมเขียนจดหมายให้ครอบครัวผม

บอกพวกเขาว่า "ภายในอายุ 25

telling them: "By age 25,

I will build the biggest company in the world,

ผมจะสร้างบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก

และบริษัทนั้นจะซื้อไมโครซอฟท์"

and that company will buy Microsoft."

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I totally embraced this idea of conquering the world --

ผมดื่มด่ำกับความคิดที่จะครองโลก

domination, right?

การครอบงำไงครับ

และผมไม่ได้โม้นะ ผมเขียนจดหมายนั้นจริงๆ

And I didn't make this up, I did write that letter.

นี่ไงละ

And here it is --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You don't have to read this through --

คุณไม่ต้องอ่านทั้งหมด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ลายมือก็แย่ด้วย แต่ผมมีเน้นคำหลักๆเอาไว้

This is also bad handwriting, but I did highlight some key words.

You get the idea.

คุณน่าจะเห็นภาพออก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So ...

และ...

that was another version of me:

นั้นเป็นอีกแบบหนึ่งของผม

one who will conquer the world.

คนหนึ่งที่อยากครองโลก

Well, then two years later,

และสองปีผ่านมา

I was presented with the opportunity to come to the United States.

ผมได้โอกาสมาประเทศสหรัฐอเมริกา

I jumped on it,

ผมคว้ามันไว้เลย

because that was where Bill Gates lived, right?

เพราะว่านั้นคือที่ที่ บิล เกตส์อาศัยอยู่

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

I thought that was the start of my entrepreneur journey.

ผมนึกว่านั้นคือการเริ่มต้น ในการเป็นผู้ประกอบการ

Then, fast-forward another 14 years.

และผ่านมา 14 ปี

I was 30.

ผมอายุ 30

Nope, I didn't build that company.

ไม่เลย ผมไม่ได้สร้างบริษัทนั้นขึ้นมา

I didn't even start.

ผมไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ

I was actually a marketing manager for a Fortune 500 company.

จริงๆ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ที่บริษัทใน ฟอร์จูน 500 บริษัทหนึ่ง

And I felt I was stuck;

และผมรู้สึกติด

I was stagnant.

ผมติดอยู่กับที่

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

Why is that?

Where is that 14-year-old who wrote that letter?

เด็กผู้ชายอายุ 14 ที่เขียน จดหมายนั้นอยู่ที่ไหน?

It's not because he didn't try.

มันไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ได้ลอง

It's because every time I had a new idea,

มันเป็นเพราะว่าทุกครั้งผมจะมีความคิดใหม่

every time I wanted to try something new,

ทุกๆครั้ง ผมอยากลองสิ่งใหม่ๆ

even at work --

แม้แต่ที่ทำงาน

I wanted to make a proposal,

ผมอยากนำเสนอแผนงาน

I wanted to speak up in front of people in a group --

ผมอยากพูดต่อหน้าคนในกลุ่ม

ผมรู้สึกว่าต้องสู้รบอยู่เสมอ

I felt there was this constant battle

between the 14-year-old and the six-year-old.

ระหว่างตอนอายุ 14 กับ ตอนอายุ 6 ขวบ

One wanted to conquer the world --

คนหนึ่งอยากที่จะครองโลก

make a difference --

ทำสิ่งที่สร้างความเปลี่ยนแปลง

และอีกคนหนึ่งกลัวถูกปฎิเสธ

another was afraid of rejection.

And every time that six-year-old won.

และทุกๆ ครั้ง เด็ก 6 ขวบคนนั้นชนะ

And this fear even persisted after I started my own company.

และความกลัวนี้ก็ยังอยู่ หลังจากที่ผมเริ่มบริษัทตัวเอง

I mean, I started my own company when I was 30 --

ผมหมายความว่า ผมเริ่มบริษัทตัวเองตอนอายุ 30

if you want to be Bill Gates,

และถ้าคุณอยากเป็น บิล เกตส์

you've got to start sooner or later, right?

คุณต้องเริ่มมันไม่ช้าก็เร็วนี้ ใช่ไหม?

ตอนที่ผมเป็นผู้ประกอบการ

When I was an entrepreneur,

I was presented with an investment opportunity,

ผมได้รับโอกาสลงทุน

and then I was turned down.

แล้วผมก็ถูกปฎิเสธ

การถูกปฎิเสธครั้งนั้นทำให้ผมเสียใจ

And that rejection hurt me.

It hurt me so bad that I wanted to quit right there.

มันทำให้ผมเสียใจมาก จนผมอยากยอมแพ้ทันที

But then I thought,

แต่แล้วผมคิดว่า

hey, would Bill Gates quit after a simple investment rejection?

บิล เกตส์จะยอมแพ้หลังจาก ที่ถูกปฎิเสธในการลงทุนไหม

Would any successful entrepreneur quit like that?

จะมีผู้ประกอบการที่ประสบความสำเร็จ คนไหนยอมแพ้อย่างนี้บ้าง?

No way.

ไม่มีทาง

And this is where it clicked for me.

และนี้คือตอนที่ผมนึกขึ้นได้

OK, I can build a better company.

โอเค ผมจะสร้างบริษัทที่ดีกว่านี้

ผมจะสร้างทีมที่ดีกว่า และผลิตภัณฑ์ที่ดีกว่านี้

I can build a better team or better product,

but one thing for sure:

แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่แน่นอน

I've got to be a better leader.

ผมต้องเป็นผู้นำที่ดีกว่านี้

I've got to be a better person.

ผมต้องเป็นคนที่ดีกว่านี้

I cannot let that six-year-old keep dictating my life anymore.

ผมไม่สามารถปล่อยให้เด็กหกขวบคนนั้น มากำหนดชีวิตผมอีกต่อไป

ผมต้องนำเขากลับไปสถานที่ของเขา

I have to put him back in his place.

และในตอนนั้นผม ออนไลน์เพื่อหาความช่วยเหลือ

So this is where I went online and looked for help.

Google was my friend.

กูเกิลคือเพื่อนผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I searched, "How do I overcome the fear of rejection?"

ผมหา "ผมจะเอาชนะความกลัว จากการถูกปฎิเสธได้ยังไง?"

I came up with a bunch of psychology articles

ผมเจอแต่พวก บทความทางจิตวิทยา

about where the fear and pain are coming from.

เกี่ยวกับว่าความกลัวและ ความเจ็บปวดนั้นมาจากไหน

Then I came up with a bunch of "rah-rah" inspirational articles

และผมก็เจอพวก "แถ่นแท้น!" บทความให้กำลังใจ

บอกว่า "อย่าไปเอามาเป็นเรื่องส่วนตัว แค่ต้องเอาชนะมันให้ได้"

about "Don't take it personally, just overcome it."

Who doesn't know that?

มีใครไม่รู้บ้างล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But why was I still so scared?

แล้วทำไมผมยังกลัวอยู่?

Then I found this website by luck.

แต่บังเอิญโชคดีผมเจอเว็บไซต์นี้

It's called rejectiontherapy.com.

มันเรียกว่า rejectiontherapy.com

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

"Rejection Therapy" was this game invented by this Canadian entrepreneur.

"Rejection Therapy" คือเกมส์ สร้างขึ้นมาโดยผู้ประกอบการคนแคนาดา

His name is Jason Comely.

เขาชื่อว่า เจสัน คัมลี่

And basically the idea is for 30 days you go out and look for rejection,

มันก็คือ ใน 30 วันให้คุณออกไป แล้วไปหาการปฎิเสธ

and every day get rejected at something,

และทุกๆวันต้องโดนปฎิเสธบางอย่าง

and then by the end, you desensitize yourself from the pain.

และตอนสุดท้าย คุณจะไร้ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น

And I loved that idea.

ผมชอบความคิดนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I said, "You know what? I'm going to do this.

ผมบอกว่า "คุณรู้อะไรไหม ผมจะทำตามนี้ล่ะ

And I'll feel myself getting rejected 100 days."

และผมจะทำให้ตัวเองรู้สึก โดนปฎิเสธ 100 วัน"

And I came up with my own rejection ideas,

ผมคิดการปฎิเสธของตัวเองขึ้นมา

ผมทำวีดีโอบล็อกออกจากมัน

and I made a video blog out of it.

And so here's what I did.

และนี่คือสิ่งที่ผมทำ

This is what the blog looked like.

นี่คือหน้าตาบล็อกของผม

Day One ...

วันที่หนึ่ง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Borrow 100 dollars from a stranger.

ยืม 100 ดอลลาร์จากคนแปลกหน้า

So this is where I went to where I was working.

และนี้คือที่ที่ผมไปจากที่ผมทำงาน

I came downstairs

ผมลงมาข้างล่าง

and I saw this big guy sitting behind a desk.

และผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่ๆนี้ นั้งอยู่ข้างหลังโต๊ะ

He looked like a security guard.

เขาดูเหมือนจะเป็นร.ป.ภ.

So I just approached him.

และผมก็เข้าไปหาเขา

And I was just walking

ผมกำลังเดินอยู่

and that was the longest walk of my life --

มันคือการเดินที่ยาวนานที่สุดในชีวิตผม

hair on the back of my neck standing up,

ผมกลัวมากๆ จนผมข้างหลังคอตั้งขึ้นมา

ผมเหงื่อแตกและหัวใจผมเต้นแรงมาก

I was sweating and my heart was pounding.

And I got there and said,

พอผมถึงตรงนั้นผมบอกเขาว่า

"Hey, sir, can I borrow 100 dollars from you?"

"คุณครับ ผมขอยืม 100 ดอลลาร์ได้ไหม?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he looked up, he's like, "No."

เขามองขึ้นมา แล้วบอกว่า "ไม่"

"Why?"

"ทำไม?"

And I just said, "No? I'm sorry."

และผมแค่บอกไปว่า "ไม่หรอ? ผมขอโทษครับ"

Then I turned around, and I just ran.

และผมก็หันกลับไป และวิ่งหนีไปเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I felt so embarrassed.

ผมรู้สึกขายหน้ามาก

But because I filmed myself --

แต่เพราะว่าผม ถ่ายวีดีโอตัวเองไว้

so that night I was watching myself getting rejected,

และในคืนนั้น ผมดูตัวเอง ตอนที่กำลังถูกปฎิเสธอยู่

I just saw how scared I was.

ผมเห็นว่าตัวเองกลัวขนาดไหน

I looked like this kid in "The Sixth Sense."

ผมดูเหมือนเด็กที่เล่นใน เรื่อง "ซิกซ์เซ้นส์...สัมผัสสยอง"

I saw dead people.

ผมเห็นคนตาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

แต่ผมดูผู้ชายคนนั้น

But then I saw this guy.

You know, he wasn't that menacing.

เขาไม่ได้ดูโหดเหี้ยมอะไรมากเลย

He was a chubby, loveable guy,

เขาเป็นคนจ้ำม่ำและน่ารักดี

and he even asked me, "Why?"

และเขายังถามผมว่า "ทำไม"

In fact, he invited me to explain myself.

ที่จริงแล้ว เขาเชิญชวน ให้ผมอธิบายตัวเองด้วย

And I could've said many things.

และผมสามารถบอกไปได้หลายอย่าง

I could've explained, I could've negotiated.

ผมสามารถอธิบายไป ผมสามารถต่อรองไป

I didn't do any of that.

ผมไม่ได้ทำอะไรเช่นนั้นเลย

All I did was run.

ผมแค่วิ่งหนีไป

ผมรู้สึกว่า นี้คือพิภพเล็กๆของผม

I felt, wow, this is like a microcosm of my life.

Every time I felt the slightest rejection,

ทุกครั้งที่ผมรู้สึกถูกปฎิเสธแม้แต่นิดเดียว

I would just run as fast as I could.

ผมจะวิ่งหนีมันอย่างเร็วที่สุด

And you know what?

และคุณรู้อะไรไหม?

The next day, no matter what happens,

วันรุ่งขึ้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

I'm not going to run.

ผมจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป

I'll stay engaged.

ผมจะอยู่สู้กับมัน

วันที่สอง: ข้อเติมแฮมเบอร์เกอร์

Day Two: Request a "burger refill."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

มันคือตอนที่ผมไป ร้านแฮมเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง

It's when I went to a burger joint,

I finished lunch, and I went to the cashier and said,

ผมทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ไปที่แคชเชียร์และพูดว่า

"ผมขอเติมแฮมเบอร์เกอร์ได้ไหมครับ"

"Hi, can I get a burger refill?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He was all confused, like, "What's a burger refill?"

เขางงมากและตอบว่า "อะไรคือเติมแฮมเบอร์เกอร์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I said, "Well, it's just like a drink refill but with a burger."

ผมบอกว่า "ก็เหมือนเติมเครื่องดื่ม แต่เป็นแฮมเบอร์เกอร์"

And he said, "Sorry, we don't do burger refill, man."

เขาตอบว่า "ขอโทษด้วย เราไม่บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

และนี้คือการปฎิเสธที่เกิดขึ้น ผมสามารถวิ่งหนีมันไปได้ แต่ผมอยู่ต่อ

So this is where rejection happened and I could have run, but I stayed.

I said, "Well, I love your burgers,

ผมบอกเขาว่า "ผมชอบแฮมเบอร์เกอร์คุณมาก

I love your joint,

ผมชอบร้านคุณ

and if you guys do a burger refill,

และถ้าคุณบริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

I will love you guys more."

ผมจะยิ่งชอบพวกคุณเข้าไปอีก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he said, "Well, OK, I'll tell my manager about it,

และเขาตอบว่า "โอเค เดี๋ยวผมจะบอกผู้จักการให้

and maybe we'll do it, but sorry, we can't do this today."

เราอาจจะทำมันในอนาคต แต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ใช่ว้นนี้"

Then I left.

แล้วผมก็ออกจากร้านไป

And by the way,

และมีอีกอย่างหนึ่ง

I don't think they've ever done burger refill.

ผมว่าเขาไม่เคยมี บริการเติมแฮมเบอร์เกอร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ผมว่าพวกเขายังเปิดอยู่ที่นั้นนะ

I think they're still there.

แต่ความรู้สึกจะเป็นจะตาย ที่ผมมีในครั้งแรก

But the life and death feeling I was feeling the first time

was no longer there,

มันไม่อยู่แล้ว

just because I stayed engaged --

แค่เพราะว่าผมอยู่ต่อ

because I didn't run.

เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี

I said, "Wow, great, I'm already learning things.

ผมคิดว่า "ว้าว ดีจัง ผมได้เรียนรู้บางอย่าง

Great."

เยี่ยมไปเลย"

And then Day Three: Getting Olympic Doughnuts.

และวันที่สาม: เอาโดนัทรูปโอลิมปิก

This is where my life was turned upside down.

นี่คือตอนที่ชีวิตผมเปลี่ยนไป

ผมไปที่ร้านคริสปีครีม

I went to a Krispy Kreme.

It's a doughnut shop

มันคือร้านโดนัท

ส่วนใหญ่เปิดอยู่ที่ ภาคตะวันออกเชียงใต้ของสหารัฐ

in mainly the Southeastern part of the United States.

I'm sure they have some here, too.

ผมแน่ใจว่ามีร้านที่นี่ด้วย

And I went in,

และผมเข้าไปข้างใน

I said, "Can you make me doughnuts that look like Olympic symbols?

ผมถาม "คุณทำโดนัทที่ดูเหมือน วงแหวนโอลิมปิกให้ผมได้ไหม

Basically, you interlink five doughnuts together ... "

ง่ายๆก็คือ คุณเอาโดนัทห้าชิ้นมาเชื่อมกัน"

I mean there's no way they could say yes, right?

ผมว่าไม่มีทางที่เขาจะตอบว่าได้

The doughnut maker took me so seriously.

คนทำโดนัทเอาผมอย่างจริงจัง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So she put out paper,

แล้วเธอก็เอากระดาษออกมา

started jotting down the colors and the rings,

เริ่มจดสีกับวงแหวนลงไป

and is like, "How can I make this?"

เหมือนกับว่า "ฉันจะทำมันได้อย่างไร"

And then 15 minutes later,

และ 15 นาทีต่อมา

she came out with a box that looked like Olympic rings.

เธอออกมากับกล่องที่มี โดนัทคล่ายๆวงแหวนโอลิมปิกอยู่ข้างใน

ผมตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

And I was so touched.

I just couldn't believe it.

ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

And that video got over five million views on Youtube.

และวีดีโอนั้นมีคนดูห้าล้านคนบนยูทูบ

The world couldn't believe that either.

คนทั้งโลกก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You know, because of that I was in newspapers,

และเป็นเพราะว่าเรื่องนั้น ผมก็เลยได้ลงหนังสือพิมพ์

in talk shows, in everything.

อยู่ในรายการทอล์กโชว์ ในทุกอย่าง

ผมกลายเป็นคนดังไปเลย

And I became famous.

A lot of people started writing emails to me

หลายๆคนส่งอีเมล์มาหาผม

and saying, "What you're doing is awesome."

บอกว่า "สิ่งที่คุณทำ มันสุดยอดไปเลย"

But you know, fame and notoriety did not do anything to me.

ความดังกับชื่อเสียงไม่ได้ทำอะไรผมเลย

What I really wanted to do was learn,

สิ่งที่ผมอยากทำคือการเรียนรู้

and to change myself.

และเปลี่ยนตัวเอง

และผมเปลี่ยนวันที่เหลือ จาก 100 วันที่ถูกปฎิเสธ

So I turned the rest of my 100 days of rejection

into this playground --

เป็นสนามเล่น

into this research project.

เป็นโครงการวิจัย

I wanted to see what I could learn.

ผมอยากดูว่าผมสามารถได้เรียนรู้อะไรบ้าง

And then I learned a lot of things.

และผมก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง

ผมค้นพบหลากหลายความลับ

I discovered so many secrets.

For example, I found if I just don't run,

อย่างเช่น ผมพบว่า ถ้าผมไม่วิ่งหนี

if I got rejected,

ถ้าผมถูกปฎิเสธ

I could actually turn a "no" into a "yes,"

ผมสามารถเปลี่ยน "ไม่ได้" เป็น "ได้"ได้

and the magic word is, "why."

และคำวิเศษนั้นก็คือ "ทำไม"

So one day I went to a stranger's house, I had this flower in my hand,

วันหนึงผมไปบ้านคนแปลกหน้า ผมมีดอกไม้อยู่ในมือ

knocked on the door and said,

ไปเคาะประตูแล้วพูดว่า

"ผมปลุกดอกไม้นี่ที่หลังสวนคุณได้ไหม"

"Hey, can I plant this flower in your backyard?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he said, "No."

แล้วเขาก็บอก "ไม่ได้"

But before he could leave I said,

แต่ก่อนที่เขาจะไป ผมถามเขาว่า

"Hey, can I know why?"

"ผมขอรู้ว่าทำไม"

And he said, "Well, I have this dog

เขาบอกว่า "ฉันเลี้ยงสุนัข

that would dig up anything I put in the backyard.

มันชอบขุดทุกอย่างที่ฉันไว้ในสวน

I don't want to waste your flower.

ฉันไม่อยากเปลืองดอกไม้คุณ

If you want to do this, go across the street and talk to Connie.

ถ้าคุณอยากทำ ลองข้ามถนนไป และคุยกับคอนนี่

She loves flowers."

เธอชอบดอกไม้"

So that's what I did.

และผมก็ทำเช่นนั้น

ผมไปตรงข้ามและเคาะประตูของคอนนี่

I went across and knocked on Connie's door.

And she was so happy to see me.

เธอดีใจมากที่ได้เจอผม

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And then half an hour later,

และครึ่งชั่วโมงต่อมา

there was this flower in Connie's backyard.

ดอกไม้นี่ก็อยู่ในหลังสวนของคอนนี่

I'm sure it looks better now.

ผมว่ามันคงดูดีขึ้นกว่านี้แล้วล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

แต่หากผมเดินจากไป หลังจากที่ถูกปฎิเสธตอนแรก

But had I left after the initial rejection,

ผมคงจะคิดว่า

I would've thought,

well, it's because the guy didn't trust me,

มันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เชื่อใจผม

it's because I was crazy,

เพราะว่าผมเป็นบ้า

because I didn't dress up well, I didn't look good.

เพราะว่าผมไม่ได้แต่งตัวดี ผมเลยดูไม่ดี

มันไม่ใช่สิ่งพวกนั้นเลย

It was none of those.

It was because what I offered did not fit what he wanted.

แต่เป็นเพราะสิ่งที่ผมเสนอ ไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ

และเขาเชื่อใจผมพอที่ จะเสนอการส่งต่อ

And he trusted me enough to offer me a referral,

using a sales term.

ใช้คำของพนักงานขาย

I converted a referral.

ผมเปลี่ยนการส่งต่อ

Then one day --

และอยู่มาวันหนึง

and I also learned that I can actually say certain things

ผมเรียนรู้ว่าผมสามารถพูดอะไรบางอย่าง

and maximize my chance to get a yes.

และทำให้โอกาสที่จะได้ตอบว่า ได้ เยอะขึ้น

So for example, one day I went to a Starbucks,

อย่างเช่น วันหนึงผมไปที่สตาร์บัคส์

and asked the manager, "Hey, can I be a Starbucks greeter?"

และถามผู้จักการ "ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์ได้ไหม"

He was like, "What's a Starbucks greeter?"

เขาบอกว่า "อะไรคือคนต้อนรับสตาร์บัคส์"

I said, "Do you know those Walmart greeters?

ผมบอก "คุณรู้จักคนต้อนรับวอลมาร์ตไหม

คนที่บอกสวัสดีกับคุณ ก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในร้าน

You know, those people who say 'hi' to you before you walk in the store,

and make sure you don't steal stuff, basically?

และเพื่อให้แน่ใจว่าคุณไม่ได้ขโมยของอะไร

I want to give a Walmart experience to Starbucks customers."

ผมอยากจะให้ความรู้สึกวอลมาร์ตนั้น กับลูกค้าสตาร์บัคส์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, I'm not sure that's a good thing, actually --

ผมไม่แน่ใจว่านั้นเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า

Actually, I'm pretty sure it's a bad thing.

จริงๆแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี

และเขาก็บอก "โอ้"

And he was like, "Oh" --

yeah, this is how he looked, his name is Eric --

ใช่ เขาหน้าตาเป็นอย่างนี้ เขาชื่อเอริก

and he was like, "I'm not sure."

เขาบอกว่า "ผมไม่แน่ใจ"

และนี้คือตอนที่เขาฟังผม "ไม่แน่ใจ"

This is how he was hearing me. "Not sure."

และผมก็ถามเขาว่า "มันแปลกใช่ไหม"

Then I ask him, "Is that weird?"

He's like, "Yeah, it's really weird, man."

เขาบอก "ใช่มันแปลกมากเลย"

But as soon as he said that, his whole demeanor changed.

แต่เมื่อเขาพูดเสร็จ พฤติกรรมเขาก็เปลี่ยนไป

It's as if he's putting all the doubt on the floor.

เหมือนกับว่าเขาเอา ความสงสัยปล่อยวางไป

And he said, "Yeah, you can do this,

และบอกว่า "ก็ได้ คุณทำได้

just don't get too weird."

แต่อย่าทำให้มันแปลกเกินไป"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

และในชั่วโมงต่อมา ผมเป็นคนต้อนรับสตาร์บัคส์

So for the next hour I was the Starbucks greeter.

I said "hi" to every customer that walked in,

ผมบอก "สวัสดี" กับลุกค้า ทุกๆคนที่เดินเข้ามา

and gave them holiday cheers.

และให้อารมณ์วันเทศกาล

ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่าแนววิถี การงานของคุณคืออะไร

By the way, I don't know what your career trajectory is,

don't be a greeter.

แต่อย่าไปเป็นคนต้อนรับ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

It was really boring.

มันน่าเบื่อมาก

But then I found I could do this because I mentioned, "Is that weird?"

แต่ผมพบว่า ผมสามารถทำแบบนี้ได้ เพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม"

ผมกล่าวถึงความสงสัยที่เขามีอยู่

I mentioned the doubt that he was having.

And because I mentioned, "Is that weird?", that means I wasn't weird.

และเพราะว่าผมกล่าวถึง "มันแปลกใช่ไหม" แปลว่าผมไม่แปลก

That means I was actually thinking just like him,

แปลว่าที่จริงแล้ว ผมคิดเหมือนเขา

seeing this as a weird thing.

ที่เห็นว่านี้คือสิ่งที่แปลก

And again, and again,

และซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผมเรียนรู้ว่าถ้าผมกล่าวถึง ความสงสัยที่คนมี

I learned that if I mention some doubt people might have

before I ask the question,

ก่อนที่จะถามคำถาม

ผมได้ความเชื่อใจจากพวกเขา

I gained their trust.

People were more likely to say yes to me.

คนจะตอบว่าได้มากขึ้น

And then I learned I could fulfill my life dream ...

และผมเรียนรู้ว่า ผมสามารถทำตามความฝันผมได้

โดยแค่ถาม

by asking.

You know, I came from four generations of teachers,

ผมมาจากครอบครัวที่เป็นครูกันมาสี่รุ่น

and my grandma has always told me,

คุณยายผมชอบบอกผมว่า

"Hey Jia, you can do anything you want,

"เจีย เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

but it'd be great if you became a teacher."

แต่มันจะดีมากถ้าเธอเป็นคุณครู"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I wanted to be an entrepreneur, so I didn't.

แต่ผมอยากเป็นผู้ประกอบการ ดังนั้นผมเลยไม่ได้เป็นครู

But it has always been my dream to actually teach something.

แต่มันเป็นความฝันผม ที่จะได้สอนอะไรบางอย่าง

ผมบอกว่า "จะเป็นอย่างไรถ้าผมลองถาม

So I said, "What if I just ask

and teach a college class?"

เพื่อขอสอนเด็กมหาวิทยาลัย"

I lived in Austin at the time,

ผมอยู่ในออสตินขณะนั้น

ผมเลยไปที่มหาวิทยาลัย เทกซัสที่ออสติน

so I went to University of Texas at Austin

และเคาะประตูอาจารย์แล้วถามว่า "ผมจะมาสอนห้องคุณได้ไหม"

and knocked on professors' doors and said, "Can I teach your class?"

I didn't get anywhere the first couple of times.

ผมไม่ได้ไปไหน ในสองครั้งแรก

But because I didn't run -- I kept doing it --

แต่เพราะว่าผมไม่ได้วิ่งหนี ผมเอาแต่ทำมัน

and on the third try the professor was very impressed.

ในครั้งที่สาม อาจารย์เขาประทับใจมาก

He was like, "No one has done this before."

เขาบอกว่า "ไม่มีใคร เคยทำแบบนี้มาก่อน"

And I came in prepared with powerpoints and my lesson.

และผมเตรียมตัวมาอย่างดี กับพาสเวอร์พ้อยท์และบทสอนผม

He said, "Wow, I can use this.

เขาบอกว่า "ว้าว ฉันเอามันไปใช้ได้

Why don't you come back in two months? I'll fit you in my curriculum."

คุณลองกลับมาใหม่ในอีกสองเดือน ผมจะให้คุณมาสอนในหลักสูตรของผม"

And two months later I was teaching a class.

และสองเดือนต่อมา ผมก็ได้มาสอนในห้องเรียน

This is me -- you probably can't see, this is a bad picture.

นี่คือผม คุณอาจจะไม่เห็น ภาพนี้แย่มาก

You know, sometimes you get rejected by lighting, you know?

บางครั้งคุณโดนแสงไฟปฎิเสธ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But wow --

แต่ ว้าว

when I finished teaching that class, I walked out crying,

เมื่อผมสอนห้องเรียนนั้นเสร็จ ผมเดินออกมาร้องไห้

because I thought

เพราะผมคิดว่า

I could fulfill my life dream just by simply asking.

ผมสามารถทำตามความฝันได้ เพียงแค่ต้องถาม

I used to think I have to accomplish all these things --

ผมเคยคิดว่าผมต้อง ทำสำเร็จหลายอย่าง

have to be a great entrepreneur, or get a PhD to teach --

ต้องเป็นผู้ประกอบการที่ดี หรือจบปริญญาเอกเพื่อที่จะสอนได้

แต่ไม่ใช่เลย ผมแค่ถาม

but no, I just asked,

and I could teach.

และผมก็สอนได้

And in that picture, which you can't see,

และในภาพนั้น ที่คุณไม่เห็น

I quoted Martin Luther King, Jr.

ผมอ้างอิงจาก มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

ทำไมหรอ? เพราะว่าผมพบว่า คนที่เปลี่ยงแปลงโลกจริงๆ

Why? Because in my research I found that people who really change the world,

who change the way we live and the way we think,

คนที่เปลี่ยนว่าเราใช้ชีวิตยังไง และความคิดของเรา

are the people who were met with initial and often violent rejections.

คือคนที่เจอกับการปฎิเสธ ครั้งแรกและรุนแรงที่สุด

People like Martin Luther King, Jr.,

คนอย่าง มาร์ติน ลูเทอร์ คิง จูเนียร์

like Mahatma Gandhi, Nelson Mandela,

อย่าง มหาตมา คานธี และ เนลสัน แมนเดลา

or even Jesus Christ.

หรือแม้กระทั่ง พระเยซู

These people did not let rejection define them.

คนพวกนี้ไม่ได้ปล่อย ให้การปฎิเสธมากำหมดตัวเขาเอง

They let their own reaction after rejection define themselves.

พวกเขาให้วิธีการตอบสนอง หลังจากถูกปฎิเสธกำหนดตัวเขาเอง

And they embraced rejection.

และพวกเขายอมรับการปฎิเสธ

And we don't have to be those people to learn about rejection,

แต่เราไม่ต้องเป็นคนเหล่านั้น ที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับการถูกปฎิเสธ

and in my case,

และในกรณีของผม

rejection was my curse,

การถูกปฎิเสธคือคำสาปของผม

was my boogeyman.

เป็นผีในจินตนาการที่ขู่ผม

It has bothered me my whole life because I was running away from it.

มันรำควานผมทั้งชีวิต เพราะว่าผมวิ่งหนีจากมัน

Then I started embracing it.

และผมก็เริ่มโอบกอดมัน

I turned that into the biggest gift in my life.

ผมเปลี่ยนมันเป็น ของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตผม

I started teaching people how to turn rejections into opportunities.

ผมเริ่มสอนคนอื่นๆว่าทำอย่างไรถึงให้ การถูกปฎิเสธเปลี่ยนมาเป็นโอกาสได้

I use my blog, I use my talk,

ผมใช้บล็อกผม ผมใช้การเล่าเรื่อง

I use the book I just published,

ผมใช้หนังสือที่ผมพึ่งพิมพ์จำหน่าย

and I'm even building technology to help people overcome their fear of rejection.

ผมยังสร้างเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยคนอื่นๆ ให้เอาชนะกับความกลัวกับการถูกปฎิเสธ

When you get rejected in life,

เมื่อคุณโดนปฏิเสธในชีวิต

when you are facing the next obstacle

เมื่อคุณกำลังประเชิญหน้ากับอุปสรรคต่อไป

or next failure,

หรือความล้มเหลวต่อไป

consider the possibilities.

ให้พิจราณาโอกาสที่เป็นไปได้

อย่าวิ่งหนี

Don't run.

If you just embrace them,

ถ้าคุณโอบกอดมันไว้

they might become your gifts as well.

มันอาจจะเป็นของขวัญของคุณเช่นกัน

ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)