The history of our world in 18 minutes | David Christian | TED

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Bank Light

ผมจะเริ่มจากวีดีโอนี้

First, a video.

Yes, it is a scrambled egg.

ใช่ครับ มันคือไข่ที่ถูกตีแล้ว

แต่เมื่อคุณมองไป

But as you look at it,

I hope you'll begin to feel just slightly uneasy.

ผมหวังว่าคุณจะเริ่มรู้สึก

แปลกตาไปเล็กน้อย

Because you may notice that what's actually happening

เพราะคุณจะเห็นว่า สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

คือไข่ใบนั้นกำลังกลับเข้ารูปเข้าร่าง

is that the egg is unscrambling itself.

And you'll now see the yolk and the white have separated.

คุณจะเห็นว่า ไข่ขาวกับไข่แดงถูกแยกออกจากกัน

And now they're going to be poured back into the egg.

และมันกำลังย้อนกลับขึ้นไปอยู่ในเปลือกไข่

และเรารู้อยู่แก่ใจของเรา

And we all know in our heart of hearts

that this is not the way the universe works.

ว่านี่ไม่ใช่หนทางของจักรวาล

A scrambled egg is mush -- tasty mush -- but it's mush.

ไข่คนเป็นของที่เละเทะ มันอร่อย แต่ก็เละ

An egg is a beautiful, sophisticated thing

แต่ไข่ฟองหนึ่งมันช่างสวยงาม ซับซ้อนเหลือเกิน

that can create even more sophisticated things,

ที่ยังสามารถสร้างสิ่งที่ซับซ้อนยิ่งกว่าได้อีก

such as chickens.

เช่น ไข่กลายเป็นไก่

And we know in our heart of hearts

และเรารู้อยู่แก่ใจ

that the universe does not travel from mush to complexity.

ว่าจักรวาลไม่ได้เดินหน้า

จากสิ่งเละๆ กลายเป็นความซับซ้อน

In fact, this gut instinct

ที่จริง ความรู้สึกนึ้

is reflected in one of the most fundamental laws of physics,

ถูกบรรยายด้วยกฎรากฐานของฟิสิกส์

the second law of thermodynamics, or the law of entropy.

กฎของอุณหพลศาสตร์ข้อที่สอง หรือกฎของเอนโทรปี

นั่นก็คือ

What that says basically

is that the general tendency of the universe

แนวโน้มทั่วไปของจักรวาล

คือการย้ายจากความเป็นระเบียบ

is to move from order and structure

และมีโครงสร้าง

to lack of order, lack of structure --

ไปสู่ความไม่มีระเบียบ และไม่มีโครงสร้าง

ที่จริง ก็คือกลายเป็นของเละเทะนั่นแหละ

in fact, to mush.

And that's why that video feels a bit strange.

และนั่นก็คือเหตุผลที่วีดีโอนี้

มันดูแปลกๆ

And yet, look around us.

แต่กระนั้น

ลองมองไปรอบๆตัวเราดูสิ

What we see around us is staggering complexity.

สิ่งที่เราเห็นรอบตัว

คือความซับซ้อนอย่างมหาศาล

Eric Beinhocker estimates that in New York City alone,

เอริค ไบน์ฮอคเกอร์ ประเมินไว้ว่า ในนิวยอร์ค ซิตี้เพียงเมืองเดียว

there are some 10 billion SKUs, or distinct commodities, being traded.

มีสินค้าที่แตกต่างกันประมาณ 1 หมื่นล้านชิ้น วางจำหน่ายอยู่

That's hundreds of times as many species as there are on Earth.

คิดเป็นหลายร้อยเท่าของจำนวนสปีชีส์

ที่มีบนโลกใบนี้

And they're being traded by a species of almost seven billion individuals,

และมันถูกค้าขายโดยสปีชีส์เดียว

ที่มีเกือบ 7 พันล้านตัว

who are linked by trade, travel, and the Internet

ผู้ซึ่งถูกเชื่อมโยงด้วยการค้า การเดินทาง และอินเตอร์เน็ต

into a global system of stupendous complexity.

เข้าสู่ระบบระดับโลก

ที่มีความซับซ้อนอย่างมหัศจรรย์

So here's a great puzzle:

และนี่คือคำถามที่ย่ิงใหญ่

ในจักรวาล

in a universe ruled by the second law of thermodynamics,

ที่มีกฎอุณหพลศาสตร์ข้อที่สองกำกับอยู่

how is it possible

มันเป็นไปได้อย่างไร

to generate the sort of complexity I've described,

ที่เราจะมีความซับซ้อนมากมายดังที่ผมกล่าวถึง --

the sort of complexity represented by you and me

ความซับซ้อนในแบบที่ผมและคุณก็มีอยู่ในตัว

หรือรวมไปถึงศูนย์ประชุมแบบนี้

and the convention center?

คำตอบที่เป็นไปได้ก็คือ

Well, the answer seems to be,

the universe can create complexity,

จักรวาลสามารถสร้างความซับซ้อนได้

but with great difficulty.

แต่ด้วยความยากลำบากอย่างมาก

In pockets,

กล่าวสั้นๆ

there appear what my colleague, Fred Spier,

มีบางสิ่งที่เพื่อนผม เฟรด สเปียร์ เรียกว่า

calls "Goldilocks conditions" --

"เงื่อนไขโกลดิลอกซ์" --

not too hot, not too cold,

ไม่ร้อนเกินไป ไม่เย็นเกินไป

just right for the creation of complexity.

เหมาะสมสำหรับการสร้างความซับซ้อนพอดิบพอดี

And slightly more complex things appear.

ณ จุดนั้น สิ่งที่มีความซับซ้อนมากขึ้น ก็จะเกิดขึ้น

And where you have slightly more complex things,

และเมื่อมีความซับซ้อนมากขึ้น

you can get slightly more complex things.

เราก็จะได้เห็นความซับซ้อนที่มากขึ้นไปอีก

และนี่คือวิธีที่ความซับซ้อนก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

And in this way, complexity builds stage by stage.

ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป

ในแต่ละช่วงนั้นก็เป็นสิ่งที่น่ามหัศจรรย์

Each stage is magical

because it creates the impression of something utterly new

เพราะเราจะได้เห็นสิ่งใหม่เอี่ยม

ที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นในจักรวาลแห่งนี้

appearing almost out of nowhere in the universe.

We refer in big history to these moments as threshold moments.

เราพูดถึงเหตุการณ์เหล่านี้ในประวัติศาสตร์ภาพใหญ่

ในฐานะชั่วขณะแห่งการเปลี่ยนแปลง

และในแต่ละช่วงการเปลี่ยนแปลงนั้น

And at each threshold, the going gets tougher.

การเดินหน้าต่อไปก็ยากลำบากขึ้น

The complex things get more fragile,

เพราะสิ่งที่ซับซ้อนขึ้น ก็จะบอบบาง

more vulnerable;

เสี่ยงจะถูกทำลายมากขึ้น

the Goldilocks conditions get more stringent,

เงื่อนไขในการเดินหน้าต่อก็รัดตัวขึ้น

and it's more difficult to create complexity.

และมันก็ยากขึ้นเรื่อยๆ

ในการสร้างความซับซ้อนต่อไป

Now, we, as extremely complex creatures,

ในฐานะที่เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนมากๆ

เราจำเป็นอย่างที่สุด ที่ต้องรู้เรื่องเหล่านี้ไว้

desperately need to know this story

of how the universe creates complexity despite the second law,

ว่าจักรวาลสร้างความซับซ้อนได้อย่างไร

โดยก้าวผ่านกฎข้อที่สอง

and why complexity means vulnerability and fragility.

และทำไมความซับซ้อน

ก็หมายถึงความเสี่ยง

และความเปราะบาง

And that's the story that we tell in big history.

และนั่นคือเรื่องราวที่เราเล่าในประวัติศาสตร์ภาพใหญ่

But to do it, you have do something

แต่ในการที่เราจะทำสิ่งนั้น เราอาจจะต้อง

that may, at first sight, seem completely impossible.

ทำในสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้

นั่นก็คือ เก็บข้อมูลประวัติศาสตร์จักรวาลทั้งหมด

You have to survey the whole history of the universe.

So let's do it.

งั้นเรามาทำกันเถอะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Let's begin by winding the timeline back

เราเริ่มจากย้อนเวลากลับไป

13.7 billion years,

สัก 13.7 พันล้านปีที่แล้ว

to the beginning of time.

ถึงจุดกำเนิดของกาลเวลา

Around us, there's nothing.

รอบๆตัวเรา ไม่มีอะไรเลย

There's not even time or space.

ไม่มีแม้กระทั่งกาลเวลา หรือปริภูมิ

Imagine the darkest, emptiest thing you can

ลองนึกถึงสิ่งที่มืดที่สุด ที่ว่างที่สุด ที่คุณจะจินตนาการได้

และยกกำลังมันเข้าไปอีกเป็นล้านๆครั้ง

and cube it a gazillion times and that's where we are.

และนั่นคือที่ที่เราอยู่

And then suddenly,

ในทันใดนั้น

bang!

แบง! จักรวาลผุดขึ้นมา ทั้งจักรวาล

A universe appears, an entire universe.

And we've crossed our first threshold.

และเราก็ได้ก้าวข้ามจุดเปลี่ยนแรก

The universe is tiny; it's smaller than an atom.

จักรวาลยังเล็กมากนัก เล็กกว่าอะตอมเสียอีก

It's incredibly hot.

มันร้อนมาก

It contains everything that's in today's universe,

ในตัวมัน มีทุกอย่างที่รวมกันเป็นจักรวาลทุกวันนี้

so you can imagine, it's busting.

คุณคงนึกภาพออก มันกำลังคึกคักเลยทีเดียว

And it's expanding at incredible speed.

และขยายตัวอย่างรวดเร็ว

And at first, it's just a blur,

ตอนแรกมันก็เป็นแค่ภาพจางๆ ปกคลุมไปทั่ว

but very quickly distinct things begin to appear in that blur.

จากนั้น เริ่มมีสิ่งแปลกใหม่เกิดขึ้นในหมอกจางๆ เหล่านั้น

Within the first second,

ภายในวินาทีแรก

energy itself shatters into distinct forces

พลังงานแตกละเอียดออกเป็นกำลังชนิดต่างๆ

including electromagnetism and gravity.

รวมถึงพลังแม่เหล็กไฟฟ้า และแรงดึงดูด

และพลังงานเหล่านี้ก็ร่ายเวทย์มนต์

And energy does something else quite magical:

it congeals to form matter --

ก่อตัวขึ้นกลายเป็นสสาร

กลายเป็นควาร์กซึ่งกลายเป็นโปรตอน

quarks that will create protons

และเลปตอนที่มีอิเล็กตรอนด้วย

and leptons that include electrons.

And all of that happens in the first second.

และทั้งหมดนั้น เกิดขึ้นภายในวินาทีแรก

Now we move forward 380,000 years.

จากนั้น ลองเดินหน้าไปสัก 380,000 ปี

That's twice as long as humans have been on this planet.

คิดเป็นสองเท่าของระยะเวลาที่มนุษย์อาศัยอยู่บนโลกนี้

And now simple atoms appear of hydrogen and helium.

จากนั้น อะตอมพื้นฐานก็เริ่มเกิดขึ้น

มีไฮโดรเจน และฮีเลียม

Now I want to pause for a moment,

ผมขอหยุดไว้ตรงนี้ก่อนชั่วคราว

380,000 years after the origins of the universe,

ที่ 380,000 ปีหลังจากการกำเนิดของจักรวาล

because we actually know quite a lot about the universe at this stage.

เพราะเรารู้จักมันค่อนข้างดี

เกี่ยวกับจักรวาล ณ เวลานี้

We know above all that it was extremely simple.

ที่สุดแล้ว เรารู้ว่ามันเรียบง่ายมาก

It consisted of huge clouds of hydrogen and helium atoms,

มันมีกลุ่มควันใหญ่โต

ที่ประกอบไปด้วยไฮโดรเจนและฮีเลียม

and they have no structure.

และมันไม่มีโครงสร้างใดๆทั้งสิ้น

They're really a sort of cosmic mush.

เป็นเพียงของเละๆในระดับจักรวาล

But that's not completely true.

แต่นั่นไม่ได้เป็นจริงทั้งหมด

Recent studies

การศึกษาหลังๆมา

by satellites such as the WMAP satellite

โดยดาวเทียม เช่นดาวเทียม WMAP

have shown that, in fact,

แสดงให้เห็นว่า มีความแตกต่างกันในพื้นหลัง

there are just tiny differences in that background.

What you see here,

สิ่งที่คุณเห็นอยู่นี้

the blue areas are about a thousandth of a degree cooler

บริเวณสีน้ำเงิน เย็นกว่าบริเวณสีแดง

ประมาณ 1000 องศา

than the red areas.

ซึ่งเป็นเพียงความแตกต่างเล็กน้อย

These are tiny differences,

but it was enough for the universe to move on

แต่ก็มากพอที่จะทำให้จักรวาลเดินหน้าต่อไปได้

to the next stage of building complexity.

สู่ความซับซ้อนขั้นต่อไป

And this is how it works.

และนี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

Gravity is more powerful where there's more stuff.

แรงดึงดูดจะแรงขึ้น

เมื่อมีสสารอยู่มากขึ้น

So where you get slightly denser areas,

เพราะฉะนั้น เมื่อมีบริเวณที่หนาแน่นกว่าบริเวณอื่น

แรงดึงดูดก็เริ่มดูดกลุ่มควัน

gravity starts compacting clouds of hydrogen and helium atoms.

ที่มีไฮโดรเจน และฮีเลียมเข้าด้วยกัน

เราจินตนาการถึงจักรวาลแตกออก

So we can imagine the early universe breaking up into a billion clouds.

กลายเป็นกลุ่มควันล้านๆ กลุ่ม

And each cloud is compacted,

และแต่ละกลุ่ม ก็เริ่มรวมตัวเข้าหากัน

gravity gets more powerful as density increases,

แรงดึงดูดเพิ่มมากขึ้น เมื่อมันเริ่มรวมตัว

the temperature begins to rise at the center of each cloud,

อุณหภูมิในใจกลางกลุ่มควันก็เริ่มสูงขึ้น

จากนั้น ในใจกลางของกลุ่มควันเหล่านั้น

and then, at the center,

the temperature crosses the threshold temperature

อุณหภูมิก้าวข้ามจุดเปลี่ยนแปลง

of 10 million degrees,

ที่ 10 ล้านองศา

protons start to fuse,

โปรตอนเริ่มเข้าปฎิกิริยาฟิวชั่น

there's a huge release of energy,

จากนั้นก็มีการแผ่พลังงานจำนวนออกมา

and --

และ แบง!

bam!

We have our first stars.

เราก็ได้ดาวฤกษ์ดวงแรก

From about 200 million years after the Big Bang,

200 ล้านปีหลังบิ๊กแบง

stars begin to appear all through the universe,

ดาวฤกษ์เริ่มผุดขึ้นทั่วจักรวาล

เป็นพันๆล้านดวง

billions of them.

And the universe is now significantly more interesting

และจักรวาลก็เริ่มมีความน่าสนใจมากขึ้น

and more complex.

และเริ่มซับซ้อนมากขึ้น

Stars will create the Goldilocks conditions

ดาวฤกษ์เริ่มสร้างเงื่อนไข

ที่ก้าวข้ามจุดเปลี่ยนแปลงอีกสองจุด

for crossing two new thresholds.

When very large stars die,

เมื่อดาวฤกษ์ดวงใหญ่ๆดับลง

มันดึงอุณหภูมิขึ้นไปสูงมากๆ

they create temperatures so high

that protons begin to fuse in all sorts of exotic combinations,

จนโปรตอนเริ่มเกิดฟิวชั่นในหลายๆรูปแบบ

จนเกิดธาตุทั้งหมดที่เห็นในตารางธาตุ

to form all the elements of the periodic table.

ถ้าคุณสวมแหวงทองคำเหมือนผม

If, like me, you're wearing a gold ring,

it was forged in a supernova explosion.

แหวนนี่แหละถูกสร้างขึ้นจากการระเบิดของซุปเปอร์โนวา

So now the universe is chemically more complex.

ในตอนนี้ จักรวาลก็เร่ิมมีความซับซ้อนทางเคมีแล้ว

และเมื่อมีความซับซ้อนทางเคมีมากขึ้น

And in a chemically more complex universe,

it's possible to make more things.

ก็มีความเป็นไปได้ที่จะสร้างสิ่งต่างๆมากขึ้น

And what starts happening is that, around young suns,

และสิ่งที่เกิดขึ้น

ก็คือ รอบๆดวงอาทิตย์รุ่นเยาว์

young stars,

และดาวฤกษ์รุ่นเยาว์ต่างๆ

all these elements combine, they swirl around,

ธาตุต่างๆเร่ิมรวมตัว วิ่งไปวิ่งมา

the energy of the star stirs them around,

พลังงานจากดาวฤกษ์เหวี่ยงมันไปมา

ทำให้เกิดอนุภาค เกิดเกล็ดหิมะ

they form particles, they form snowflakes, they form little dust motes,

เกิดผงธุลี

เกิดก้อนหิน เกิดอุกกาบาต

they form rocks, they form asteroids,

และในที่สุดก็มีดาวเคราะห์ และดวงจันทร์บริวาร

and eventually, they form planets and moons.

And that is how our solar system was formed,

และนั่นคือความเป็นมาของระบบสุริยะจักรวาล

four and a half billion years ago.

ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อ 4.5 พันล้านปีที่แล้ว

ดาวเคราะห์อย่างโลกของเรา

Rocky planets like our Earth are significantly more complex than stars

มีความซับซ้อนมากกว่าดาวฤกษ์ค่อนข้างมาก

because they contain a much greater diversity of materials.

เพราะมีส่วนประกอบที่หลากหลายกว่ามาก

So we've crossed a fourth threshold of complexity.

ดังนั้น เราก็ได้ก้าวข้ามจุดเปลี่ยนที่สี่แล้ว

Now, the going gets tougher.

อะไรๆก็เริ่มยากขึ้นแล้วล่ะ

The next stage introduces entities that are significantly more fragile,

ขั้นต่อไป เราเริ่มเห็นตัวตน

ที่มีความเปราะบางมาก

significantly more vulnerable,

แตกหักได้ง่ายมาก

but they're also much more creative

แต่ก็มีความสร้างสรรค์มากขึ้นอย่างมาก

and much more capable of generating further complexity.

และสามารถสร้างความซับซ้อนได้เก่งยิ่งขึ้น

I'm talking, of course, about living organisms.

แน่นอน ผมกำลังพูดถึง

สิ่งมีชีวิต

Living organisms are created by chemistry.

สิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นจากปฏิกิริยาเคมี

We are huge packages of chemicals.

เราเป็นหีบห่อเคมีขนาดใหญ่

So, chemistry is dominated by the electromagnetic force.

เคมีเป็นสิ่งที่ถูกปกครองโดยพลังแม่เหล็กไฟฟ้า

That operates over smaller scales than gravity,

ซึ่งทำงานในระดับที่เล็กกว่าแรงดึงดูดมาก

which explains why you and I are smaller than stars or planets.

ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมคุณและผม

จึงมีขนาดเล็กกว่าดาวฤกษ์หรือดาวเคราะห์

แล้วมาถึงคำถามที่ว่า

Now, what are the ideal conditions for chemistry?

What are the Goldilocks conditions?

อะไรคือเงื่อนไขที่เหมาะสมสำหรับเคมีเหล่านี้

Well, first, you need energy,

ก่อนอื่น คุณต้องมีพลังงาน

แต่ไม่ใช่มีมากเกินไปนะ

but not too much.

In the center of a star, there's so much energy

ในใจกลางดาวฤกษ์ มีพลังงานมากเกิน

that any atoms that combine will just get busted apart again.

ที่อะตอมอะไรก็ตามที่รวมตัวกันได้ ก็จะถูกแยกออกจากกันทันที

และไม่ใช่มีพลังงานน้อยเกิน

But not too little.

In intergalactic space,

ในพื้นที่ระหว่างกาแล็กซี่ มีพลังงานน้อยเหลือเกิน

there's so little energy that atoms can't combine.

จนอะตอมไม่สามารถรวมตัวกันได้

What you want is just the right amount,

สิ่งที่คุณต้องการ คือพลังงานที่พอเหมาะ

and planets, it turns out, are just right,

และดาวเคราะห์นี่แหละ คือที่ที่เหมาะสม

because they're close to stars, but not too close.

เพราะมันอยู่ใกล้ดาวฤกษ์ แต่ก็ไม่ใกล้เกินไป

You also need a great diversity of chemical elements,

คุณต้องมีธาตุที่หลากหลายด้วย

และคุณต้องมีของเหลว เช่นน้ำ

and you need liquids, such as water.

ทำไมน่ะหรือ?

Why?

Well, in gases, atoms move past each other so fast

สำหรับก๊าซ อะตอมวิ่งสวนกันเร็วมาก

จนไม่สามารถจับตัวกันไว้ได้

that they can't hitch up.

In solids,

ในของแข็ง

atoms are stuck together, they can't move.

อะตอมก็อยู่ติดกัน จนขยับตัวไม่ได้

In liquids,

ในของเหลว

they can cruise and cuddle

มันสามารถเดินไปมา จับตัวกัน

และรวมตัวกันกลายเป็นโมเลกุลได้

and link up to form molecules.

แล้วที่ไหนล่ะที่เราจะพบเงื่อนไขเหล่านี้ได้

Now, where do you find such Goldilocks conditions?

Well, planets are great,

ดาวเคราะห์เป็นที่ที่ดีที่สุด

and our early Earth was almost perfect.

และโลกของเรา

ก็เกือบจะสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

มันอยู่ในระยะที่พอเหมาะจากดาวฤกษ์

It was just the right distance from its star

มีมหาสมุทร มีน้ำจำนวนมาก

to contain huge oceans of liquid water.

And deep beneath those oceans,

และใต้มหาสมุทรเหล่านั้น

at cracks in the Earth's crust,

บริเวณจุดแตกของเปลือกโลก

you've got heat seeping up from inside the Earth,

เราก็มีความร้อน ที่เล็ดลอดมาจากใจกลางโลก

and you've got a great diversity of elements.

และเราก็มีความหลากหลายทางเคมี

So at those deep oceanic vents,

เพราะฉะนั้น ปฏิกิริยาเคมีที่น่ามหัศจรรย์

fantastic chemistry began to happen,

ก็เกิดขึ้นตามจุดแตกเหล่านั้น

and atoms combined in all sorts of exotic combinations.

อะตอมรวมตัวกันในรูปแบบต่างๆ นาๆ

But of course, life is more than just exotic chemistry.

แต่แน่นอนว่า ชีวิตเป็นมากกว่า

ปฏิกิริยาทางเคมีหาได้ยาก

คุณทำให้โมเลกุลใหญ่ๆ

How do you stabilize those huge molecules

ที่เจริญเติบโตได้

that seem to be viable?

มีความมั่นคงได้อย่างไร

Well, it's here that life introduces an entirely new trick.

ตรงนี้นี่แหละ ที่ชีวิตได้แนะนำให้เรารู้จัก

กับการพลิกแพลงใหม่เอี่ยม

You don't stabilize the individual;

เราไม่พยายามทำให้โมเลกุลมั่นคง

you stabilize the template,

แต่เราทำให้แม่พิมพ์มันมั่นคงต่างหาก

the thing that carries information,

แม่พิมพ์ที่จะส่งต่อข้อมูล

และก็ทำให้แม่พิมพ์เหล่านั้น สามารถทำสำเนาได้

and you allow the template to copy itself.

และแน่นอนว่า ดีเอ็นเอ

And DNA, of course, is the beautiful molecule

ก็คือโมเลกุลแสนสวย

that contains that information.

ที่บันทึกข้อมูลเหล่านั้น

You'll be familiar with the double helix of DNA.

คุณคงคุ้นเคยกับเกลียวคู่ในดีเอ็นเอ

Each rung contains information.

แต่ละคู่ก็มีข้อมูลเก็บไว้

ดังนั้น ดีเอ็นเอมีข้อมูล

So, DNA contains information about how to make living organisms.

ถึงวิธีการสร้างสิ่งมีชีวิต

และดีเอ็นเอก็ทำสำเนาตัวเองได้

And DNA also copies itself.

มันจึงทำสำเนาตัวเอง

So, it copies itself

and scatters the templates through the ocean.

และปล่อยแม่พิมพ์เหล่านั้นออกไปทั่วมหาสมุทร

ข้อมูลก็แพร่ขยายออกไป

So the information spreads.

สังเกตนะ ว่าข้อมูลเริ่มกลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวของเรา

Notice that information has become part of our story.

ความสวยงามของดีเอ็นเอนั้น

The real beauty of DNA though is in its imperfections.

อยู่ที่ความไม่สมบูรณ์แบบของมัน

As it copies itself, once in every billion rungs,

เมื่อมันทำสำเนาตัวเอง

ในทุกๆ พันล้านรอบ

there tends to be an error.

มักจะมีความผิดพลาดเกิดขึ้น

And what that means is that DNA is, in effect, learning.

นั่นหมายความว่า

ดีเอ็นเอกำลังเรียนรู้

It's accumulating new ways of making living organisms

มันกำลังรวบรวมวิธีการใหม่ๆในการสร้างสิ่งมีชีวิต

เพราะความผิดพลาด บางทีก็ใช้งานได้จริง

because some of those errors work.

ดังนั้น ดีเอ็นเอกำลังเรียนรู้

So DNA's learning

and it's building greater diversity and greater complexity.

และกำลังสร้างความหลากหลาย ความซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

And we can see this happening over the last four billion years.

เราสามารถเห็นการทำงานของมันได้ตลอด 4 พันล้านปีที่ผ่านมา

For most of that time of life on Earth,

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาบนโลกใบนี้

สิ่งมีชีวิตค่อนข้างจะเรียบง่าย --

living organisms have been relatively simple --

เป็นสัตว์เซลล์เดียว

single cells.

But they had great diversity, and, inside, great complexity.

แต่มีความหลากหลายอยู่มาก

และภายใน ก็ซ่อนความซับซ้อนมากมาย

Then from about 600 to 800 million years ago,

จากนั้น เมื่อ 600 ถึง 800 ล้านปีที่แล้ว

multi-celled organisms appear.

สิ่งมีชีวิตหลายเซลล์ก็เริ่มกำเนิดขึ้น

You get fungi, you get fish,

เราเริ่มมีสิ่งมีชีวิตตระกูลเห็ด เริ่มมีปลา

เริ่มมีพืช

you get plants,

you get amphibia, you get reptiles,

มีสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ มีสัตว์เลื้อยคลาน

and then, of course, you get the dinosaurs.

และแน่นอน เราก็มีไดโนเสาร์

And occasionally, there are disasters.

และในบางครั้งบางคราว เราเจอะเจอกับภัยธรรมชาติ

Sixty-five million years ago,

65 ล้านปีที่แล้ว

an asteroid landed on Earth

อุกกาบาตตกลงมายังโลก

near the Yucatan Peninsula,

ใกล้คาบสมุทรยูคาตัน

creating conditions equivalent to those of a nuclear war,

เกิดเงื่อนไขที่เทียบเท่ากับสงครามนิวเคลียร์

and the dinosaurs were wiped out.

และไดโนเสาร์ก็สูญพันธ์

ข่าวร้ายสำหรับเหล่าไดโนเสาร์

Terrible news for the dinosaurs,

but great news for our mammalian ancestors,

แต่เป็นข่าวดีของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม บรรพบุรุษของเรา

ที่รุ่งเรือง

who flourished

in the niches left empty by the dinosaurs.

จากที่ที่ไดโนเสาร์ทิ้งเอาไว้

And we human beings are part of that creative evolutionary pulse

และมนุษย์อย่างเรา

ก็เป็นส่วนหนึ่งของวิวัฒนาการ

ที่เริ่มต้นเมื่อ 65 ล้านปีที่แล้ว

that began 65 million years ago

with the landing of an asteroid.

จากการทักทายของอุกกาบาต

Humans appeared about 200,000 years ago.

มนุษย์เกิดขึ้นเมื่อ 200,000 ปีที่แล้ว

And I believe we count as a threshold in this great story.

และผมเชื่อว่าจุดนี้

คืออีกหนึ่งจุดเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่

Let me explain why.

ผมจะอธิบายให้ฟังว่าทำไม

We've seen that DNA learns in a sense,

เรารู้แล้วว่าดีเอ็นเอเรียนรู้ได้

it accumulates information.

โดยการเก็บรวบรวมข้อมูล

But it is so slow.

แต่มันก็ช้ามากๆ

ดีเอ็นเอรวบรวมข้อมูล

DNA accumulates information through random errors,

จากข้อผิดพลาด

some of which just happen to work.

ที่มีประโยชน์โดยบังเอิญ

But DNA had actually generated a faster way of learning:

แต่ดีเอ็นเอก็ได้สร้างวิธีการเรียนรู้แบบใหม่

โดยสร้างสิ่งมีชีวิตที่มีสมอง

it had produced organisms with brains,

and those organisms can learn in real time.

และสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นสามารถเรียนรู้ได้โดยตรง

มันสามารถรวบรวมข้อมูล เรียนรู้ได้

They accumulate information, they learn.

The sad thing is, when they die,

แต่ที่น่าเสียดายคือ

เมื่อมันตาย ข้อมูลก็หายไปกับพวกมัน

the information dies with them.

Now what makes humans different is human language.

สิ่งที่ทำให้มนุษย์แตกต่าง

ก็คือภาษาของมนุษย์

We are blessed with a language, a system of communication,

เรามีภาษา มีระบบในการติดต่อสื่อสาร

ที่ทรงพลัง และมีความแม่นยำมาก

so powerful and so precise

that we can share what we've learned with such precision

จนเราสามารถแบ่งปันสิ่งที่เราเรียนรู้ได้อย่างแม่นยำ

และสามารถรวบรวม เป็นการใช้ความจำร่วมกัน

that it can accumulate in the collective memory.

และนั่นหมายความว่า

And that means

it can outlast the individuals who learned that information,

ข้อมูลอยู่ได้นานกว่าบุคคลที่เรียนรู้ข้อมูลนั้นๆ

และสามารถรวบรวมได้จากรุ่นสู่รุ่น

and it can accumulate from generation to generation.

And that's why, as a species, we're so creative and so powerful,

และนั่นคือเหตุผลที่เรา ในฐานะสปีชีส์หนึ่ง มีความสร้างสรรค์

และทรงพลังมาก

and that's why we have a history.

และนั่นคือเหตุผลที่เรามีประวัติศาสตร์

เราเหมือนจะเป็นสปีชีส์เดียวใน 4 พันล้านปี

We seem to be the only species in four billion years

ที่ได้ของขวัญชิ้นนี้

to have this gift.

ผมเรียกความสามารถนี้ว่า

I call this ability collective learning.

การเรียนรู้ร่วมกัน

It's what makes us different.

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราแตกต่าง

We can see it at work in the earliest stages of human history.

เราเห็นการทำงานของมัน

ได้ตั้งแต่ยุคเริ่มต้นของมนุษยชาติ

We evolved as a species in the savanna lands of Africa,

เราวิวัฒนาการในฐานะสปีชีส์

ในทุ่งหญ้าในแอฟริกา

but then you see humans migrating into new environments,

แต่เราก็เห็นมนุษย์ย้ายถิ่นฐานไปในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ --

into desert lands, into jungles,

ไปยังทะเลทราย ในป่าใหญ่

into the Ice Age tundra of Siberia --

ในทุ่งหญ้ายุคน้ำแข็งของไซบีเรีย --

ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายมากๆ --

tough, tough environment --

into the Americas, into Australasia.

ไปยังอเมริกา และออสเตรเลเซีย

ในทุกการย้ายถิ่นฐาน ล้วนมีการเรียนรู้ --

Each migration involved learning --

เรียนรู้วิธีใหม่ในการอยู่กับสภาพแวดล้อม

learning new ways of exploiting the environment,

new ways of dealing with their surroundings.

วิธีใหม่ในการต่อสู้กับสิ่งรอบตัว

Then 10,000 years ago,

แล้วเมื่อ 10,000 ปีที่ผ่านมา

exploiting a sudden change in global climate

มีการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศครั้งใหญ่

จุดสิ้นสุดของยุคน้ำแข็ง

with the end of the last ice age,

มนุษย์เรียนรู้การทำเกษตรกรรม

humans learned to farm.

Farming was an energy bonanza.

เกษตรกรรมเป็นแหล่งกำเนินพลังงานมหาศาล

และด้วยพลังงานเหล่านั้น

And exploiting that energy, human populations multiplied.

ประชากรมนุษย์ก็ทวีคูณขึ้นไม่รู้จบ

Human societies got larger, denser, more interconnected.

สังคมมนุษย์เติบใหญ่ขึ้น หนาแน่นขึ้น

เชื่อมต่อกันมากขึ้น

จากนั้นเมื่อ 500 ปีที่แล้ว

And then from about 500 years ago,

humans began to link up globally

มนุษย์เริ่มเชื่อมต่อกันทั่วโลก

through shipping, through trains,

ผ่านการเดินเรือ ทางรถไฟ

through telegraph, through the Internet,

ผ่านโทรเลข ผ่านอินเตอร์เน็ต

until now we seem to form a single global brain

ตอนนี้เราเหมือนจะเห็น

ทั้งโลกเป็นเสมือนสมองหนึ่งเดียว

ที่มีมนุษย์ถึง 7 ล้านคนร่วมสร้าง

of almost seven billion individuals.

และสมองก้อนนั้น กำลังเรียนรู้ด้วยความเร็วแสง

And that brain is learning at warp speed.

And in the last 200 years, something else has happened.

และ 200 ปีที่ผ่านมา มีบางอย่างเกิดขึ้นอีก

เราพบเจอขุมทรัพย์พลังงานอีกอย่างหนึ่ง

We've stumbled on another energy bonanza

จากเชื้อเพลิงฟอสซิล

in fossil fuels.

ด้วยฟอสซิล และการเรียนรู้ร่วมกัน

So fossil fuels and collective learning together

explain the staggering complexity we see around us.

เป็นเหตุผลที่เราเห็นความซับซ้อนมหาศาล

อยู่รอบตัวเรา

So --

และแล้วเราก็กลับมาสู่ปัจจุบัน

Here we are,

ในศูนย์ประชุมแห่งนี้

back at the convention center.

We've been on a journey, a return journey, of 13.7 billion years.

เราได้เดินทางไปบนเส้นทาง

ความยาวถึง 13.7 ล้านปี

I hope you agree this is a powerful story.

ผมหวังว่าคุณก็เห็นด้วย ว่านี่เป็นเรื่องราวที่ทรงพลังมาก

And it's a story in which humans play an astonishing and creative role.

มันเป็นเรื่องราวที่มนุษย์

ได้มีบทบาทที่สำคัญและน่าทึ่ง

But it also contains warnings.

แต่มันก็มีสัญญาณเตือนเหมือนกัน

Collective learning is a very, very powerful force,

การเรียนรู้ร่วมกัน เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่

and it's not clear that we humans are in charge of it.

และเราก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ

ว่าเราควบคุมมันได้หรือไม่

ผมจำได้ลางๆ เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก เติบโตที่ประเทศอังกฤษ

I remember very vividly as a child growing up in England,

ใช้ชีวิตผ่านช่วงวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา

living through the Cuban Missile Crisis.

For a few days, the entire biosphere

ในระยะเวลาหลายวัน

โลกทั้งใบ

seemed to be on the verge of destruction.

เกือบจะถึงจุดหายนะ

And the same weapons are still here,

และอาวุธในวันนั้น ก็ยังคงอยู่ทุกวันนี้

and they are still armed.

และพร้อมที่จะถูกใช้ในทุกเมื่อ

ถึงเราจะหลีกเลี่ยงจุดนั้นได้

If we avoid that trap, others are waiting for us.

ก็ยังมีอีกหลายสิ่งที่คอยเราอยู่

We're burning fossil fuels at such a rate

เรากำลังเผาเชื้อเพลิงฟอสซิล

that we seem to be undermining the Goldilocks conditions

ในระดับที่เราเริ่มพังทลายเงื่อนไข

that made it possible for human civilizations

ที่ทำให้อารยธรรมมนุษย์สร้างตัวขึ้นมาได้

to flourish over the last 10,000 years.

ตลอด 10,000 ปีที่ผ่านมา

So what big history can do

สิ่งที่ประวัติศาสตร์ภาพใหญ่นี้จะทำได้

is show us the nature of our complexity and fragility

คือแสดงให้เห็นถึงความซับซ้อน และความเปราะบาง

และอันตรายที่เรากำลังเผชิญ

and the dangers that face us,

แต่มันก็แสดงให้เราเห็น

but it can also show us our power with collective learning.

ถึงพลังของเรา จากการเรียนรู้ร่วมกัน

And now, finally --

และสุดท้ายนี้

this is what I want.

นี่คือสิ่งที่ผมต้องการ

I want my grandson, Daniel,

ผมต้องการหลายของผม แดเนียล

and his friends and his generation,

และเพื่อนของเขา และรุ่นของเขา

ที่อยู่ทั่วโลกใบนี้

throughout the world,

ได้รู้จักเรื่องราวประวัติศาสตร์ทั้งหมดของเรา

to know the story of big history,

and to know it so well

และรู้จักมันดีพอ

ที่จะเข้าใจ

that they understand both the challenges that face us

ทั้งอุปสรรคที่เรากำลังเผชิญ

and the opportunities that face us.

และโอกาสที่อยู่ใกล้เอื้อม

And that's why a group of us

และนั่นก็คือเหตุผลที่พวกผม

are building a free, online syllabus

กำลังสร้างแบบเรียนออนไลน์ฟรี

เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ภาพใหญ่

in big history

for high-school students throughout the world.

ให้กับนักเรียนมัธยมทั่วโลกได้ใช้

เราเชื่อว่าประวัติศาสตร์ภาพใหญ่นี้

We believe that big history

will be a vital intellectual tool for them,

จะเป็นเครื่องมือทางปัญญาที่สำคัญสำหรับพวกเขา

as Daniel and his generation

เพราะแดเนียลและเพื่อนของเขา

face the huge challenges

กำลังเผชิญความท้าทายที่ยิ่งใหญ่

and also the huge opportunities

และโอกาสที่ยิ่งใหญ่

ahead of them at this threshold moment

อยู่ภายภาคหน้า ณ จุดเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

ในประวัติศาสตร์ของโลกที่สวยงามของเรา

in the history of our beautiful planet.

I thank you for your attention.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)