The shared experience of absurdity | Charlie Todd

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Paravee Asava-Anan

ผมเริ่ม Improv Everywhere เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

I started Improv Everywhere about 10 years ago

when I moved to New York City with an interest in acting and comedy.

พอผมย้ายมานิวยอร์ก พร้อมความสนใจด้านการแสดงและแสดงตลก

Because I was new to the city, I didn't have access to a stage,

เพราะผมใหม่กับเมือง ผมไม่ได้มีเส้นสายกับทางเวทีแสดง

so I decided to create my own in public places.

ผมก็เลยสร้างเวทีสาธารณะซะเองเลย

มาเริ่มที่โปรเจคแรกกันครับ

So the first project we're going to take a look at

ก็คือ โน กางเกง ขึ้นรถใต้ดิน

is the very first No Pants Subway Ride.

อันนี้เกิดขึ้นเมื่อเดือน มกราคม ปี 2002

Now, this took place in January of 2002.

และผู้หญิงคนนี้เป็นดาราประจำสำหรับวิดีโอนี้

And this woman is the star of the video.

เธอไม่รู้ว่ากำลังถูกถ่ายทำอยู่

She doesn't know she's being filmed.

ด้วยกล้องที่เราซ่อนไว้

She's being filmed with a hidden camera.

นี่เป็นรถไฟในนิวยอร์ก 6 สถานี

This is on the 6 train in New York City.

และนี่เป็นสถานีแรก

And this is the first stop along the line.

สองคนนี้เป็นหนุ่มเดนิช

These are two Danish guys

who come in and sit down next to the hidden camera.

ที่นั่งข้างกล้องที่เราซ่อนไว้

และนั่นคือผมในเสื้อโค้ทสีน้ำตาล

And that's me right there in a brown coat.

เวลานั้นอากาศ 30 องศาด้านนอก

It's about 30 degrees outside.

I'm wearing a hat. I'm wearing a scarf.

ผมใส่หมวก มีผ้าพันคอ

และผู้หญิงคนนี้ก็สังเกตุเห็นว่าผมแปลกตอนนี้แหละ

And the girl's going to notice me right here.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And as you'll see now, I'm not wearing pants.

และอย่างที่คุณเห็น ผมไม่ได้ใส่กางเกง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ถึงจุดนี้

At this point --

เธอก็เห็นความแปลกของผมละครับ

at this point she's noticed me,

แต่ในรถและรถไฟสาธารณะของนิวยอร์กมักมีพวกประหลาดอยู่แล้ว

but in New York there's weirdos on any given train car.

ดังนั้นมีคนนึงคงไม่แปลกเท่าไหร่

One person's not that unusual.

เธอก้มอ่านหนังสือต่อไป ซึ่งบังเอิญหัวข้อชื่อ "ข่มขืน"

She goes back to reading her book, which is unfortunately titled "Rape."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ก็คือเธอสังเกตุสิ่งแปลกๆ

So she's noticed the unusual thing, but she's gone back to her normal life.

แต่พยายามทำตัวตามปกติต่อไป

Now, in the meantime, I have six friends

ในเวลาต่อมา ผมมีเพื่อน 6 คน

who are waiting at the next six consecutive stops

ที่รออยู่ตามสถานีต่างๆ ใน ชุดชั้นในเหมือนกัน

in their underwear as well.

They're going to be entering this car one by one.

แล้วจะค่อยๆทยอยกันขึ้นรถที่ละคน

พวกเราทำเหมือนไม่รูัจักกัน

We'll act as though we don't know each other.

And we'll act as if it's just an unfortunate mistake we've made,

และพวกเราทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ

forgetting our pants on this cold January day.

ที่ลืมใส่กางเกงในวันอากาศหนาวของเดือนมกรา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter continues)

ในตอนนี้

So at this point,

she decides to put the rape book away.

เธอตัดสินใจเอาหนังสือที่อ่านเก็บ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

และตัดสินใจเริ่มสังเกตุรอบๆ ตัวเธอมากขึ้น

And she decides to be a little bit more aware of her surroundings.

In the meantime, the two Danish guys to the left of the camera,

ในเวลาต่อมา หนุ่มเดนิช 2 คน ด้านซ้ายของกล้อง

แยกตัวออกจากกัน

they're cracking up.

They think this is the funniest thing they've ever seen before.

พวกเขาคิดว่านี้เป็นอะไรที่ขำที่สุดที่เคยเห็นมา

แล้วดูุคุณผู้หญิงเขาส่งสายตากับพวกเขาซิครับ

And watch her make eye contact with them right about now.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ผมชอบช่วงนี้ของวิดีโอจังครับ

And I love that moment in this video,

เพราะก่อนหน้าการแชร์ประสบการณ์นี้

because before it became a shared experience,

it was something that was maybe a little bit scary,

มันเป็นสิ่งที่ อาจจะรู้สึกกลัวๆ

or something that was at least confusing to her.

หรือบางอย่างที่ทำเธอสับสน

และจนถึงตอนแชร์ประสบการณ์

And then, once it became a shared experience,

มันตลกและเป็นสิ่งที่เธอหัวเราะได้

it was funny and something that she could laugh at.

และรถไฟก็มาถึง

So the train is now pulling into the third stop along the 6 line.

จุดจอดที่3 จากหก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

วิดีโอไม่ได้แสดงทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นนะครับ

So the video won't show everything.

วิดีโอนี้ยังมีต่ออีก 4 สถานี

This goes on for another four stops.

รวมทั้งหมดเป็น 7 คนจากไหนไม่รู้ที่ใส่ กกน ขึ้นรถ

A total of seven guys enter anonymously in their underwear.

At the eighth stop, a girl came in with a giant duffel bag

ถึงจุดจอดที่ 8 ผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาพร้อมกับถุงใบใหญ่

และประกาศว่ามีกางเกงราคา 1 ดอลลาร์มาขาย

and announced she had pants for sale for a dollar --

like you might sell batteries or candy on the train.

เหมือนกับที่เห็นขายแบตเตอรี่กับขนมบนรถไฟแหละครับ

พวกเราซื้อกางเกงคนละตัว แล้วใส่

We all very matter-of-factly bought a pair of pants, put them on

พูดว่า "ขอบคุณครับ เป็นสิ่งที่ต้องการสำหรับวันนี้อยู่พอดีเลย"

and said, "Thank you. That's exactly what I needed today,"

and then exited without revealing what had happened

จากนั้น ไม่ทันที่จะเฉลยว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็ออก

และต่างไปกันคนละทิศ

and went in all different directions.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณครับ

Thank you.

So that's a still from the video there.

หยุดวิดีโอที่ตรงนั้น

And I love that girl's reaction so much.

แล้วก็ชอบปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้มากด้วย

And watching that videotape later that day

ผมดูวิดีโอเทปนั้นในวันเดียวกัน

inspired me to keep doing what I do.

มันให้แรงบันดาลใจผมทำต่อไป

และนั่นเป็นหนึ่งในจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

And really one of the points of Improv Everywhere

is to cause a scene in a public place

คือทำให้บรรยากาศที่สาธารณะ

that is a positive experience for other people.

ที่เป็นประสบการณ์ดีๆให้กับคนอื่นๆ

It's a prank, but it's a prank that gives somebody a great story to tell.

มันเป็นการแกล้ง แต่แกล้งแบบที่คนจะมีเรื่องดีๆไปเล่าต่อ

และปฏิกริยาของผู้หญิงคนนี้กระตุ้น

And her reaction inspired me

to do a second annual No Pants Subway Ride.

ให้ผมทำ โน กางเกง ขึ้นรถไฟ ครั้งที่สอง

And we've continued to do it every year.

แล้วเราก็ทำต่อเนื่องทุกปีครับ

This January, we did the 10th annual No Pants Subway Ride

และในมกรานี้ เราทำเป้นครั้งที่ 10 แล้วครับ

ซึ่ง คนมากมายกว่า 3500คน

where a diverse group of 3,500 people

rode the train in their underwear in New York --

จะสวมชั้นในขึ้นรถไฟใต้ดินในเมืองนิวยอร์ก

รถไฟเกือบทุกสายในเมือง

almost every single train line in the city.

และอีกกว่า 50 เมืองทั่วโลก

And also in 50 other cities around the world,

ก็ร่วมด้วย

people participated.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As I started taking improv class at the Upright Citizens Brigade Theater

ผมได้เริ่มชั้นเรียน อิมโพรฟ ที่โรงละคร Upright Citizens Brigade

และได้พบเหล่าผู้สร้างสรรค์ นักแสดง และเหล่าตลกอีกมากมาย

and meeting other creative people and other performers and comedians,

ผมเริ่มรวบรวมเมล์

I started amassing a mailing list of people

ของคนที่อยากมีส่วนร่วมกับโปรแจคแนวนี้

who wanted to do these types of projects.

นั้นทำให้ผมสามารถสร้างโปรเจคที่ใหญ่ขึ้นได้

So I could do more large-scale projects.

วันหนึ่งผมเดินผ่าน Union Square

Well, one day I was walking through Union Square,

แล้วเห็นตึกนี้

and I saw this building, which had just been built in 2005.

ซึ่งเพิ่งสร้างเมื่อ 2005

แล้วผมก็เห็นเด็กผู้หญิงตรงหน้าต่างหนึ่ง กำลังเต้นอยู่

There was a girl in one of the windows and she was dancing.

ผมว่ามันเป็นไรที่พิเศษมาก

It was very peculiar, because it was dark out,

เป็นเพราะว่ามันมืด เลยเห็นเธอเป็นเงาดำ สว่างด้านหลังด้วยหลอดไฟ

but she was backlit with florescent lighting.

ท่าทางเธอเจนเวทีเสียด้วย

She was very much onstage

แต่ผมก็คิดไม่ออกว่าทำไมเธอทำแบบนั้น

and I couldn't figure out why she was doing it.

หลังจากนั้น 15 วิ เพื่อนเธอก็โผล่มา

After about 15 seconds, her friend appeared --

เธอหลบอยู่หลังห้องโชว์นี่เอง

she had been hiding behind a display.

พวกเขาหัวเราะ กอดกันแล้วก็วิ่งหายไป

They laughed, hugged each other and ran away.

เหมือนกับว่าเธอแค่อยากจะเต้นเท่านั้นแหละ

Maybe she had been dared to do this.

นั่นเลยดลใจผม

So I got inspired by that.

Looking at the entire facade -- there were 70 total windows --

รองดูที่หน้าตึกทั้งหมด มีหน้าต่างกว่า 70 บาน

ผมรู้แล้วละว่าจะทำอะไร

and I knew what I had to do.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So this project is called Look Up More.

โปรเจคนี้เรียกว่า "Look Up More" เรามีนักแสดง 70 คน ใส่ชุดสีดำ

We had 70 actors dress in black.

อันนี้เราไม่ได้ขออนุญาตไว้เลยครับ

This was completely unauthorized.

We didn't let the stores know we were coming.

เราไม่ได้บอกทางห้างว่าเราจะมา

And I stood in the park giving signals.

ผมยืนในสวนเพื่อให้สัญญาณ

The first signal was for everybody to hold up these four-foot tall letters

สัญญาณแรกสำหรับทุกคนให้ถือป้ายขนาดใหญ่นั่น

เขียนว่า "Look Up More"

that spelled out "Look Up More,"

ซึ่งเป็นชื่อของโปรเจค

the name of the project.

The second signal was for everybody to do jumping jacks together.

สัญญาณที่สองคือให้ทุกคนกระโดดพร้อมกัน

อย่างที่คุณเห็นอยู่ตอนนี้

You'll see that start right here.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And then we had dancing. We had everyone dance.

แล้วก็มีช่วงเต้น ซึ่งเราให้ทุกคนเต้น

แล้วก็มีช่วงโชว์เดี่ยวที่จะต้องเต้นที่ละคน

And then we had dance solos

where only one person would dance and everybody would point to them.

ส่วนคนอื่นที่ไม่เต้นก็ชี้ไปทางคนเต้น

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

พอผมให้สัญญาณอีกครั้ง

So then I gave a new hand signal,

ซึ่งคนเต้นเดี๋ยวคนต่อไปด้านล่าง "Forever 21"นั่น

which signaled the next soloist down below in Forever 21,

ก็เริ่มเต้น

and he danced.

ยังมีกิจกรรมอื่นๆอีกมากมาย

There were several other activities.

พวกเรากระโดดขึ้นลง

We had people jumping up and down, people dropping to the ground.

คนหกล้มกลางสนาม

And I was standing just anonymously in a sweatshirt,

แล้วก็ผมยืนในเสื้อสเว็ตเตอร์

เอามือเข้าๆออกๆถังขยะ

putting my hand on and off of a trashcan to signal the advancement.

เพื่อนส่งสัญญาณที่ไกล

And because it was in Union Square Park, right by a subway station,

แล้วเป็นเพราะอยู่ที่สวน Union Square ข้างๆ สถานีรถไฟใต้ดิน

ทำให้มีคนเป็นร้อยๆหยุด

there were hundreds of people by the end who stopped and looked up

ยืนมองขึ้นบนตึก

and watched what we were doing.

ดูว่าพวกเราทำอะไร

There's a better photo of it.

นี่เป็นรูปที่ดีที่สุด

So that particular event was inspired by a moment

กิจกรรมนี้

สร้างแรงบันดาลใจชั่วขณะ

that I happened to stumble upon.

ที่ผมไปสะดุดเจอเข้า

The next project I want to show

โปรเจคต่อไปที่ผมจะโชว์

was given to me in an email from a stranger.

ได้ไอเดียจากคนแปลกหน้าที่ส่งเมลล์หาผม

A high school kid in Texas wrote me in 2006

เป็นเด็ก ม.ปลายในเท็กซัสเขียนถึงผม ในปี 2006

and said, "You should get as many people as possible

ความว่า "คุณน่าจะรวมคนให้ได้มากที่สุด

to put on blue polo shirts and khaki pants

ใส่เสื้อโปโลสีฟ้า และกางเกงกากี

and go into a Best Buy and stand around."

แล้วเข้าไปยืนเฉยๆในร้าน Best Buy"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So I wrote this high school kid back immediately

ผมตอบกลับจดหมายของเด็กคนนี้ทันที

ว่า "ใช่ เธอพูดถูก

and I said, "Yes, you are correct.

ฉันคิดว่าจะพยายามทำในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ขอบคุณ"

I think I'll try to do that this weekend. Thank you."

และนี่เป็นวิดีโอครับ

So here's the video.

อีกครั้ง นี่ปี 2005

So again, this is 2005.

นี่เป็น Best Buy ใน นิวยอร์ก

This is the Best Buy in New York City.

We had about 80 people show up to participate,

เรามีอาสาสมัครกว่า 80 คนร่วมในงานนี้

ค่อยๆเข้ามาทีละคน

entering one by one.

There was an eight-year-old girl, a 10-year-old girl.

มีทั้งเด็ก 8 ขวบ 10 ขวบ

จนถึงคุณปู่อายุ 65

There was also a 65-year-old man who participated.

ที่มาร่วมด้วย

So a very diverse group of people.

คนมากมายหลากหลาย

(Laughter)

ผมบอกเขาว่า "ไม่ต้องทำงาน อย่าทำตัวเป็นพนักงาน

And I told people, "Don't work. Don't actually do work.

และก็ อย่าซื้อด้วย

But also, don't shop.

Just stand around and don't face products."

แค่ยืนกระจายไปรอบๆ อย่ายืนหันหาสินค้า"

Now you can see the regular employees

คุณจะเห็นพนักงานปกติ

by the ones that have the yellow tags on their shirt.

คนนึงที่ติดป้ายชื่อสีเหลืองบนเสื้อ

นอกนั้นเป็นคนของเราหมด

Everybody else is one of our actors.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The lower-level employees thought it was very funny.

พนักงานหลายคนเห็นว่าเป็นเรื่องตลก

ความจริงแล้ว หลายคนไปหยิบกล้องจากห้องพักเขาออกมา

Several of them went to go get their camera from the break room

แล้วถ่ายรูปพวกเรา

and took photos with us.

หลายคนแซวเราให้ไปด้านหลัง

A lot of them made jokes about trying to get us to go to the back

ไปยกทีวีหนักๆให้ลุกค้า

to get heavy television sets for customers.

แต่ผู้จักการกับยามซิ

The managers and the security guards, on the other hand,

ไม่ค่อยจะขำด้วยเท่าไหร่

did not find it particularly funny.

คุณจะเห็นพวกเขาในส่วนนี้

You can see them in this footage.

พวกเขาจะใส่เสื้อเหลืองไม่ก็ดำ

They're wearing either a yellow shirt or a black shirt.

And we were there probably 10 minutes

พวกเราอยู่ในนั้นได้ประมาณ 10 นาที

before the managers decided to dial 911.

ก่อนที่ผู้จัดการจะกด 911

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

So they started running around

พวกเขาเริ่มวิ่งไปทั่ว

telling everybody the cops were coming, "Watch out, the cops are coming."

บอกทุกคนว่าตำรวจกำลังมา ให้ระวัง แล้วตำรวจก็มา

And you can see the cops in this footage right here.

คุณจะเห็นตำรวจอยู่ตรงนี้ครับ

That's a cop wearing black right there, being filmed with a hidden camera.

ใส่ชุดสีดำตรงนี้ เราถ่ายทำด้วยกล้องที่ซ่อนไว้ครับ

จากนั้นตำรวจก็รายงานผู้จัดการร้าน Best Buy ว่า

Ultimately, the police had to inform Best Buy management

มันไม่ผิดกฎหมาย

that it was not, in fact, illegal to wear a blue polo shirt and khaki pants.

ที่จะใส่เสื้อสีฟ้ากับกางเกงสีกากี

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

ขอบคุณครับ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So we had been there for 20 minutes; we were happy to exit the store.

เราอยู่ที่นั่นประมาณ 20 นาที แล้วเราก็ยินดีที่จะออกจากร้าน

One thing the managers were trying to do was to track down our cameras.

สิ่งหนึ่งที่ผู้จัดการพยายามทำคือ

หากล้องที่เราถ่ายทำ

And they caught a couple of my guys who had hidden cameras in duffel bags.

แล้วก็จับคนของผมได้สองคนที่ซ่อนกล้องไว้ในกระเป๋ายักษ์

แต่มีคนนึงที่เขาจับไม่ได้

But the one camera guy they never caught

คือคนที่เข้าไปแล้วมีแต่เทปเปล่า

was the guy that went in just with a blank tape

แล้วเดินไปทั่ว Best Buy โซนกล้อง

and went over to the Best Buy camera department

แล้วใส่เทปลงในกล้องของร้าน

and just put his tape in one of their cameras

แกล้งทำเป็นช้อปปื้ง

and pretended to shop.

So I like that concept of using their own technology against them.

ผมชอบไอเดียเรื่องใช้เทคนิคของเขาเพื่อให้เป็นประโยชน์กับตัวเรา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I think our best projects are ones that are site-specific

ผมคิดว่าโปรเจคที่ดีที่สุดคืออันที่เห็นชัด

และเกิดขึ้นในสถานที่จำเพราะด้วยเหตุผลหนึ่ง

and happen at a particular place for a reason.

และเช้าวันหนึ่ง ผมขับรถไปสถานีรถใต้ดิน

And one morning, I was riding the subway.

ต้องเปลี่ยนสายที่ ถนน53 หยุด

I had to make a transfer at the 53rd St. stop

ตรงบันไดเลื่อนยักษ์ สองตัว

where there are these two giant escalators.

มันเป็นที่ที่เครียดมากในช่วยเวลาเช้า เพราะคนเยอะมากครับ

And it's a very depressing place to be in the morning, it's very crowded.

ผมเลยตัดสินใจทำบางอย่างขึ้น

So I decided to try and stage something

เพื่อทำให้เช้าแต่ละวันมีความสุขขึ้นได้

that could make it as happy as possible for one morning.

นี่เป็นหน้าหนาวปี2009

So this was in the winter of 2009 -- 8:30 in the morning.

ตอนแปดโมงเช้า

เป้นเวลาเร่งรีบเลย

It's morning rush hour.

It's very cold outside.

ข้างนอกหนาวมาก

People are coming in from Queens,

ผู้คนมาจาก ควีนส์

transferring from the E train to the 6 train.

เปลี่ยนรถจากสายอี ไปที่ ซิกส์เทรน

And they're going up these giant escalators

แล้วก็ขึ้นบันไดเลื่อนยักษ์นี่

เพื่อไปทำงาน

on their way to their jobs.

[Rob wants]

[to give you]

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

[a high five!]

(Laughter)

[Get ready!]

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

ขอบคุณครับ

Thank you.

So there's a photograph that illustrates it a little bit better.

อันนี้เป็นภาพที่ดูดีขึ้นมาหน่อย

He gave 2,000 high fives that day,

เขาได้ ไฮไฟ 2000ครั้งในวันนั้น

เขาล่างมือก่อนและหลังเป็นอย่างดี

and he washed his hands before and afterward

และไม่ได้ป่วยอะไร

and did not get sick.

และนั่นก็ทำโดยไม่ได้ขออนุญาตอีกแล้ว

And that was done also without permission,

แต่ไม่มีใครสนเท่าไหร่

although no one seemed to care.

หลายปีมานี้

So I'd say over the years,

one of the most common criticisms I see of Improv Everywhere

เสียงวิจารณ์ส่วนใหญ่ของ Improv Everywhere

left anonymously on YouTube comments

ที่ทิ้งคอมเม้นท์ไว้ใน YouTube

is: "These people have too much time on their hands."

คือ: "คนพวกนี้มีเวลาว่างเกินนะเนี่ย"

And you know, not everybody's going to like everything you do,

และคุณก็คงรู้ว่า ไม่มีใครที่เขาชอบทุกอย่างที่คุณทำหรอก

and I've certainly developed a thick skin thanks to Internet comments,

ในขณะเดียวกันผมก็ได้คอมเม้นท์ทางเน็ตขอบคุณอันหนาเตอะเช่นกัน

แต่สิ่งหนึ่งที่กวนใจผมคือ

but that one's always bothered me,

เราไม่ได้เป็นพวกว่างจัดนะครับ

because we don't have too much time on our hands.

ผู้ร่วมโครงการ Improv Everywhere ต่างๆ

The participants in Improv Everywhere events

ก็มีเวลาว่างพอๆกับชาวนิวยอร์กคนอื่นๆนั่นแหละ

have just as much leisure time as any other New Yorkers,

เพียงแต่พวกเขาเลือกใช้เวลา

they just occasionally choose to spend it in an unusual way.

ว่าง ทำอะไรต่างจากคนอื่น

You know, every Saturday and Sunday,

ทุกวันเสาร์และอาทิตย์

hundreds of thousands of people each fall

คนกว่าร้อยพัน ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง

gather in football stadiums to watch games.

กรูไปที่สนามกีฬาเพื่อดูการแข่งต่างๆ

แต่ผมก็ไม่เห็นใครวิจารณ์ การไปดูเกมส์การแข่ง

And I've never seen anybody comment, looking at a football game,

ว่า "คนบนแสตนเชียร์พวกนั้นเนี่ยท่าจะว่างจัด" เลย

"All those people in the stands, they have too much time on their hands."

และแน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ว่างจัด

And of course they don't.

มันไอเดียเพอร์เฟ็คที่จะใช้เวลาบ่ายของวันหยุด

It's a perfectly wonderful way to spent a weekend afternoon,

ดูฟุตบอลที่สนามกีฬา

watching a football game in a stadium.

แต่ผมก็คิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน

But I think it's also a perfectly valid way

ที่จะใช้เวลาช่วงบ่ายหนาวๆ ในที่ที่มีคน 200คน

to spend an afternoon freezing in place with 200 people

อย่างใน สถานี Grand Central

in the Grand Central terminal

หรือแต่งตัวเป็น Ghostbuster

or dressing up like a ghostbuster

and running through the New York Public Library.

แล้ววิ่งไปทั่วห้องสมุดกลางนิวยอร์ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Or listening to the same MP3 as 3,000 other people

หรือฟังเครื่องเล่น MP3 ร่วมกับคนอีก 3000 คน

แล้วเต้นรำเงียบๆในสวนสาธารณะ

and dancing silently in a park,

or bursting into song in a grocery store

หรือแหกปากร้องเพลงกลางห้าง

as part of a spontaneous musical,

แบบละครเพลงมิวสิคเคิล

or diving into the ocean in Coney Island wearing formal attire.

หรือดำน้ำทั้งชุดเต็มยศในทะเลของเกาะ Coney Island

อย่างที่เรารู้ว่า ตอนเด็กเราถูกสอนให้เล่น

(Laughter)

You know, as kids, we're taught to play.

แล้วก็ไม่เคยได้รับเหตุผลว่าเราเล่นไปทำไม

And we're never given a reason why we should play.

มันเป็นที่ยอมรับว่าการเล่นเป็นสิ่งดี

It's just acceptable that play is a good thing.

และผมคิดว่าจุดประสงค์ของ Improv Everywhere

And I think that's sort of the point of Improv Everywhere.

It's that there is no point and that there doesn't have to be a point.

ก็คือไม่มีจุดหมายอะไร แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีด้วย

พวกเราไม่ต้องการเหตุผล

We don't need a reason. As long as it's fun

ตราบเท่าที่มันสนุก

and it seems like it's going to be a funny idea

และตราบใดที่มันเป็นความคิดตลกๆ

and it seems like the people who witness it

และสิ่งที่ทำเหมือนเป็นสิ่งที่คนพบเห็นได้มีช่วงเวลาความสุข

will also have a fun time,

มันก็พอแล้วสำหรับเรา

then that's enough for us.

And I think, as adults, we need to learn

และผมก็คิดว่า ผู้ใหญ่อย่างเราควรเรียนรู้

that there's no right or wrong way to play.

ว่ามันไม่มีคำว่า ผิด หรือ ถูก ในการเล่น

ขอบคุณมากครับ

Thank you very much.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)