Courage is contagious | Damon Davis

Translator: Purich Worawarachai Reviewer: Vera Chicharito

So, I'm afraid.

จริง ๆ แล้วผมกลัว

Right now,

ในตอนนี้

on this stage,

บนเวทีนี้

I feel fear.

ผมรู้สึกกลัว

In my life, I ain't met many people

ในชีวิตของผม ผมไม่ได้เจอผู้คน

that will readily admit when they are afraid.

ประเภทที่พร้อมยอมรับว่าตัวเองกลัวมากนัก

And I think that's because deep down,

และผมว่ามันเกิดขึ้นเพราะว่าลึก ๆ แล้ว

they know how easy it spreads.

พวกเขารู้ว่ามันแพร่กระจายได้เร็วแค่ไหน

See, fear is like a disease.

เห็นไหมครับ ความกลัว ก็เป็นเหมือนกับโรคโรคหนึ่ง

When it moves, it moves like wildfire.

เมื่อพวกมันขยับเขยื้อน พวกมันก็ลามไม่ต่างจากไฟป่า

But what happens when,

แต่เกิดอะไรขึ้นล่ะ

even in the face of that fear,

แม้จะเป็นตอนที่ต้องเผชิญกับความกลัว

you do what you've got to do?

คุณก็ยังทำในสิ่งที่คุณต้องทำอยู่ดี

That's called courage.

มันเรียกว่า ความกล้าหาญ

And just like fear,

เช่นเดียวกับความกลัว

courage is contagious.

ความกล้าหาญนั้นติดต่อได้

See, I'm from East St. Louis, Illinois.

เห็นไหมครับ ผมมาจาก อีสต์เซนต์หลุยส์ รัฐอิลลินอยส์

That's a small city

มันเป็นเมืองเล็ก ๆ

across the Mississippi River from St. Louis, Missouri.

ที่อยู่ตรงข้ามแม่น้ำมิสซิสซิปปี ฝั่งเซนต์หลุยส์ รัฐมิสซูรี

I have lived in and around St. Louis my entire life.

ผมอาศัยอยู่แถว ๆ เซนต์หลุยส์ มาตลอดชั่วชีวิตของผม

When Michael Brown, Jr.,

เมื่อไมเคิล บราวน์ จูเนียร์

an ordinary teenager,

วัยรุ่นธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

was gunned down by police in 2014 in Ferguson, Missouri --

ถูกตำรวจยิงในปี ค.ศ. 2014 ในเฟอร์กูสัน มิสซูรี

another suburb, but north of St. Louis --

ซึ่งเป็นชานเมืองอีกแห่งหนึ่ง ที่อยู่ตอนบนของเซนต์หลุยส์

I remember thinking,

ผมจำได้ถึงตอนที่คิดว่า

he ain't the first,

เขาไม่ใช่คนแรก

and he won't be the last young kid to lose his life to law enforcement.

และเขาก็จะไม่ใช่วัยรุ่นคนสุดท้าย ที่ต้องเสียชีวิตจากการบังคับใช้กฎหมาย

But see, his death was different.

แต่เห็นไหมครับว่า การตายของเขานั้นต่างออกไป

When Mike was killed,

ในตอนที่ไมค์ถูกฆ่าตาย

I remember the powers that be trying to use fear as a weapon.

ผมจำได้ถึงเหล่าผู้มีอิทธิพล ที่พยายามใช้ความกลัวเป็นอาวุธ

The police response to a community in mourning was to use force

ปฏิกิริยาของตำรวจต่อชุมชน ที่กำลังไว้ทุกข์อยู่นั้นคือการใช้กำลัง

to impose fear:

เพื่อปลูกฝังความกลัว

fear of militarized police,

ความกลัวกองกำลังตำรวจ

imprisonment,

กลัวการถูกขังคุก

fines.

กลัวการถูกปรับ

The media even tried to make us afraid of each other

แม้แต่สื่อเองก็ยังพยายามทำให้เรากลัวกันเอง

by the way they spun the story.

ผ่านการปั่นเรื่องราวของพวกเขา

And all of these things have worked in the past.

และทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้ผลเมื่อก่อน

But like I said, this time it was different.

แต่อย่างที่ผมบอกไป ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

Michael Brown's death and the subsequent treatment of the community

การตายของไมเคิล บราวน์ และการปฏิบัติต่อชุมชนที่ตามมานั้น

led to a string of protests in and around Ferguson and St. Louis.

นำไปสู่การประท้วงมากมายทั้งในและ บริเวณใกล้เคียงเฟอร์กูสัน และเซนต์หลุยส์

When I got out to those protests about the fourth or fifth day,

ในตอนที่ผมออกไปร่วมการประท้วงเหล่านั้น ประมาณวันที่สี่หรือวันที่ห้า

it was not out of courage;

ผมไม่ได้ทำไปเพราะความกล้า

it was out of guilt.

ผมทำไปเพราะความรู้สึกผิด

See, I'm black.

เห็นไหมครับ ผมเป็นคนผิวดำ

I don't know if y'all noticed that.

ผมไม่แน่ใจว่าพวกคุณสังเกตกันไหม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I couldn't sit in St. Louis, minutes away from Ferguson,

แต่ผมไม่สามารถนิ่งเฉยอยู่ที่เซนต์หลุยส์ ที่ห่างออกไปจากเฟอร์กูสันแค่ไม่กี่นาที

and not go see.

โดยไม่ไปดูไม่ได้

So I got off my ass to go check it out.

ผมจึงลุกขึ้นเพื่อไปดูให้เห็นกับตา

When I got out there,

เมื่อผมไปถึงที่นั่น

I found something surprising.

ผมก็พบกับบางสิ่งที่น่าประหลาดใจ

I found anger; there was a lot of that.

ผมพบกับความโกรธเคือง ที่มีอยู่เต็มไปหมด

But what I found more of was love.

แต่สิ่งที่ผมเห็นมากกว่าคือความรัก

People with love for themselves.

ผู้คนที่รักตัวเอง

Love for their community.

รักชุมชนของตัวเอง

And it was beautiful --

และมันก็สวยงาม

until the police showed up.

จนกระทั่งตำรวจโผล่มา

Then a new emotion was interjected into the conversation:

ในตอนนั้น อารมณ์ใหม่ก็แทรกขึ้นมา ท่ามกลางบทสนทนานั้น

fear.

ความกลัว

Now, I'm not going to lie;

ตรง ๆ นะ ผมจะไม่โกหกคุณ

when I saw those armored vehicles,

ในตอนที่ผมเห็นยานพาหนะหุ้มเกราะพวกนั้น

and all that gear

แล้วก็อุปกรณ์ทั้งหมด

and all those guns

แล้วก็ปืนทั้งหมด

and all those police

แล้วก็ตำรวจทั้งหมด

I was terrified --

ผมขวัญผวาเป็นอย่างมาก

personally.

อยู่ในใจ

And when I looked around that crowd,

และเมื่อผมมองไปรอบ ๆ ฝูงชนนั้น

I saw a lot of people that had the same thing going on.

ผมก็มองเห็นผู้คนมากมายที่ รู้สึกเช่นเดียวกับผม

But I also saw people with something else inside of them.

แต่ผมก็ยังเห็นผู้คนที่มี บางสิ่งที่ต่างออกไปอยู่ในตัวพวกเขา

That was courage.

มันคือความกล้าหาญ

See, those people yelled,

เห็นไหมครับ คนพวกนั้นตะโกน

and they screamed,

และพวกเขาก็กรีดร้อง

and they were not about to back down from the police.

และพวกเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะล่าถอยจากตำรวจ

They were past that point.

พวกเขาผ่านจุด ๆ นั้นไปแล้ว

And then I could feel something in me changing,

แล้วผมก็รู้สึกว่าบางอย่างในตัวผมเปลี่ยนไป

so I yelled and I screamed,

ผมเลยตะโกน ผมเลยกรีดร้อง

and I noticed that everybody around me was doing the same thing.

และผมก็สังเกตว่าผู้คนรอบ ๆ ตัวผม กำลังทำสิ่งเดียวกัน

And there was nothing like that feeling.

แล้วก็ไม่มีอะไรเหมือนกับความรู้สึกนั้นเลย

So I decided I wanted to do something more.

ผมเลยตัดสินใจว่าผมอยากทำอะไรมากกว่านั้น

I went home, I thought: I'm an artist. I make shit.

ผมกลับไปบ้าน และคิดว่า ผมเองก็เป็นศิลปิน ผมสร้างอะไรไปเรื่อย

So I started making things specific to the protest,

ดังนั้น ผมจึงเริ่มสร้างสิ่งต่าง ๆ ที่เฉพาะเจาะจงกับการประท้วงนั้น

things that would be weapons in a spiritual war,

สิ่งที่จะเป็นอาวุธได้ในสงครามแห่งศรัทธา

things that would give people voice

สิ่งที่จะทำให้ผู้คนมีสิทธิ์มีเสียง

and things that would fortify them for the road ahead.

และสิ่งต่าง ๆ ที่จะเสริมกำลังพวกเขา ต่อไปตามเส้นทางบนถนนข้างหน้า

I did a project where I took pictures of the hands of protesters

ผมทำโครงการหนึ่ง ที่ซึ่งผมถ่ายรูป มือของผู้เข้าร่วมการประท้วง

and put them up and down the boarded-up buildings

แล้วติดมันไปทั่วอาคารต่าง ๆ ที่มีแผ่นไม้กระดานปิดอยู่

and community shops.

และร้านค้าในชุมชน

My goal was to raise awareness and to raise the morale.

เป้าหมายของผมคือการเพิ่มความตระหนัก และเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจ

And I think, for a minute at least,

และผมก็คิด อย่างน้อยที่สุดก็สักนาที

it did just that.

ว่ามันได้ทำหน้าที่นั่นแล้ว

Then I thought, I want to uplift the stories of these people

จากนั้นผมก็คิดว่า ผมต้องการ ยกระดับเรื่องราวของผู้คนเหล่านี้

I was watching being courageous in the moment.

ที่ผมกำลังจ้องมองอยู่ขึ้นมา ในตอนที่พวกเขามีความกล้า

And myself and my friend,

และผมกับเพื่อน

and filmmaker and partner Sabaah Folayan

กับผู้กำกับคู่หูของผม ซาบาฮ์ โฟลายาน

did just that with our documentary,

ก็ทำแบบนั้นผ่านสารคดีของเรา

"Whose Streets?"

"ถนนของใคร"

I kind of became a conduit

ผมกลายเป็นเหมือนกับทางเชื่อม

for all of this courage that was given to me.

ให้กับความกล้าหาญทั้งหมดที่ผมได้รับมา

And I think that's part of our job as artists.

และผมก็คิดว่านั่นคือส่วนหนึ่ง ของงานของเราในฐานะศิลปิน

I think we should be conveyors of courage in the work that we do.

ผมคิดว่าเราควรจะต้องเป็นผู้ส่งต่อ ความกล้าหาญผ่านงานที่เราทำ

And I think that we are the wall between the normal folks

และผมคิดว่าเราคือกำแพง ที่กั้นระหว่างคนทั่วไป

and the people that use their power to spread fear and hate,

กับผู้คนที่ใช้อำนาจของพวกเขาในการกระจาย ความหวาดกลัวและความเกลียดชัง

especially in times like these.

โดยเฉพาะในช่วงเวลาแบบนี้

So I'm going to ask you.

ดังนั้น ผมจะขอถามพวกคุณว่า

Y'all the movers and the shakers,

พวกคุณทุกคนเป็นผู้พร้อมลงมือหรือเปล่า

you know, the thought leaders:

แบบว่า เป็นผู้นำทางความคิดน่ะ

What are you gonna do

คุณจะทำอะไร

with the gifts that you've been given

กับสิ่งต่าง ๆ ที่คุณได้รับ

to break us from the fear the binds us every day?

ในการปลดแอกเราจากความกลัว ที่ผูกมัดเราไว้ในทุก ๆ วัน

Because, see, I'm afraid every day.

เพราะว่า เห็นไหม ผมน่ะกลัวอยู่ทุกวัน

I can't remember a time when I wasn't.

ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีเวลาไหน ที่ผมไม่กลัวบ้าง

But once I figured out that fear was not put in me to cripple me,

แต่ผมเข้าใจแล้วว่าความกลัว ไม่ได้แทรกซึมเข้ามาในตัวผมเพื่อให้ผมอ่อนแอ

it was there to protect me,

มันอยู่ในตัวผมเพื่อปกป้องผม

and once I figured out how to use that fear,

และเมื่อผมเข้าใจว่า จะใช้ความกลัวนั้นอย่างไร

I found my power.

ผมก็พบกับพลังของผม

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)