Courage is contagious | Damon Davis

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: soheila Jafari

So, I'm afraid.

خب، من ترسیده‌م.

Right now,

همین الان،

on this stage,

روی همین صحنه،

I feel fear.

من احساس ترس می‌کنم.

In my life, I ain't met many people

من آدم‌های زیادی رو در زندگی‌م ندیدم،

that will readily admit when they are afraid.

که به راحتی اقرار کنن که ترسیده‌ن.

And I think that's because deep down,

و فکر می‌کنم دلیل‌ش اینه که در عمق وجودشون،

they know how easy it spreads.

می‌دونن که این موضوع چقدر راحت پخش می‌شه.

See, fear is like a disease.

ببینین، ترس مثل بیماریه.

When it moves, it moves like wildfire.

وقتی حرکت می‌کنه، مثل آتش سوزان و سریع می‌مونه.

But what happens when,

ولی چه اتفاقی می‌افته اگر،

even in the face of that fear,

حتی وقتی با اون ترس روبه‌رو هستین،

you do what you've got to do?

کاری رو انجام بدین که باید انجام بدین؟

That's called courage.

به این می‌گن شجاعت.

And just like fear,

و درست مثل ترس،

courage is contagious.

شجاعت هم مسریه.

See, I'm from East St. Louis, Illinois.

خب، من اهل سنت‌ لوییز شرقی، ایلینوی هستم.

That's a small city

اون یه شهر کوچیکه

across the Mississippi River from St. Louis, Missouri.

اون‌طرف رودخانه میسیسیپی مقابل سنت‌ لوییز، میزوری.

I have lived in and around St. Louis my entire life.

من تمام عمرم رو در سنت‌ لوییز و اطراف‌ش گذروندم.

When Michael Brown, Jr.,

وقتی مایکل براون جونیور،

an ordinary teenager,

یک نوجوان معمولی،

was gunned down by police in 2014 in Ferguson, Missouri --

در سال ۲۰۱۴، با شلیک گلوله‌ی پلیس در فرگوسن ایالت میزوری کشته شد --

another suburb, but north of St. Louis --

که یک بخش حومه‌ای دیگه‌ست، ولی در شمال سنت‌ لوییز --

I remember thinking,

یادم میاد فکر می‌کردم،

he ain't the first,

که اون اولین نفر نیست،

and he won't be the last young kid to lose his life to law enforcement.

و آخرین نوجوانی هم نخواهد بود که اجرای قوانین جون‌ش رو خواهد گرفت.

But see, his death was different.

ولی می‌دونین، مرگ او متفاوت بود.

When Mike was killed,

وقتی مایک کشته شد،

I remember the powers that be trying to use fear as a weapon.

قدرت‌هایی رو به یاد میارم که سعی داشتن از ترس به عنوان سلاح استفاده کنن.

The police response to a community in mourning was to use force

پاسخ پلیس به اجتماع عزادار اعمال خشونت بود.

to impose fear:

برای اینکه ترس رو تحمیل کنه:

fear of militarized police,

ترس از نیروی نظامی پلیس،

imprisonment,

زندانی شدن،

fines.

جرایم.

The media even tried to make us afraid of each other

حتی رسانه‌ها سعی کردن ما رو از هم بترسونن

by the way they spun the story.

در ضمن اون‌ها داستان رو هم چرخوندن.

And all of these things have worked in the past.

و همه‌ی این کارها در گذشته جواب می‌داد.

But like I said, this time it was different.

ولی همون‌طور که گفتم، این‌بار فرق داشت.

Michael Brown's death and the subsequent treatment of the community

مرگ مایکل براون و رفتاری که بعدش با جامعه (سیاه پوست) انجام شد،

led to a string of protests in and around Ferguson and St. Louis.

منجر به زنجیره‌ای از اعتراضات در اطراف فرگوسن و سنت‌لوییز شد.

When I got out to those protests about the fourth or fifth day,

وقتی من در چهارمین یا پنجمین روز به این تجمع‌های اعتراضی رسیدم،

it was not out of courage;

دیدم که از سر شجاعت نبود؛

it was out of guilt.

از سر احساس گناه بود.

See, I'm black.

ببینین، من یک سیاه‌ پوست‌م.

I don't know if y'all noticed that.

نمی‌دونم تا الان متوجه شده بودین یا نه.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I couldn't sit in St. Louis, minutes away from Ferguson,

اما نمی‌تونستم در سنت‌ لوییز به فاصله‌ی چند دقیقه از فرگوسن بشینم،

and not go see.

و نرم که ببینم.

So I got off my ass to go check it out.

پس خودم رو جمع و جور کردم و رفتم که ببینم.

When I got out there,

وقتی رسیدم اون جا،

I found something surprising.

به یک چیز تعجب‌آور برخوردم.

I found anger; there was a lot of that.

من به خشم برخوردم، میزان زیادی از خشم.

But what I found more of was love.

ولی اون‌چه بیشتر بهش برخوردم عشق بود.

People with love for themselves.

مردمانی با عشق به خود.

Love for their community.

عشق برای جامعه‌شون.

And it was beautiful --

و این زیبا بود.

until the police showed up.

تا وقتی که سر و کله‌ی پلیس پیدا شد.

Then a new emotion was interjected into the conversation:

اون‌وقت یک احساس جدید به اون گفت و گو اضافه شد:

fear.

ترس.

Now, I'm not going to lie;

حالا، نمی‌خوام دروغ بگم؛

when I saw those armored vehicles,

وقتی اون ماشین‌های مسلح رو دیدم،

and all that gear

و تمام اون ابزار و ادوات،

and all those guns

و همه‌ی اون اسلحه‌ها

and all those police

و اون همه نیروی پلیس

I was terrified --

من به شخصه --

personally.

وحشت‌زده بودم.

And when I looked around that crowd,

و وقتی به جمعیت اطراف‌م نگاه کردم،

I saw a lot of people that had the same thing going on.

خیلی از آدم‌ها رو دیدم که حس مشابهی داشتن.

But I also saw people with something else inside of them.

ولی آدم‌هایی رو دیدم که چیز دیگه‌ای هم در درون‌شون بود.

That was courage.

اون شجاعت بود.

See, those people yelled,

خب اون آدم‌ها فریاد می‌زدن،

and they screamed,

و جیغ می‌کشیدن،

and they were not about to back down from the police.

و قرار نبود مقابل پلیس عقب‌نشینی کنن.

They were past that point.

دیگه کار از اون‌جا گذشته بود.

And then I could feel something in me changing,

و بعد می‌تونستم حس کنم چیزی داره در درون‌م عوض می‌شه،

so I yelled and I screamed,

پس من هم فریاد زدم و جیغ کشیدم.

and I noticed that everybody around me was doing the same thing.

و متوجه شدم همه‌ی اطرافیان‌م هم دارن همین کار رو می‌کنن.

And there was nothing like that feeling.

و هیچ احساسی مثل اون احساس نمی‌شه.

So I decided I wanted to do something more.

بنابراین تصمیم گرفتم که می‌خوام کار بیشتری بکنم.

I went home, I thought: I'm an artist. I make shit.

برگشتم خونه و فکر کردم: من هنرمندم. من یه آت و آشغال‌هایی درست می‌کنم.

So I started making things specific to the protest,

بنابراین من شروع کردن به ساختن چیزهایی که به طور خاص به اعتراض مربوط می‌شدن،

things that would be weapons in a spiritual war,

چیزهایی که می‌تونستن در یک جنگ معنوی سلاح باشن،

things that would give people voice

چیزهایی که می‌شد صدای مردم بشن،

and things that would fortify them for the road ahead.

و چیزهایی که اون‌ها رو برای مسیر پیش رو مستحکم کنه.

I did a project where I took pictures of the hands of protesters

پروژه‌ای رو انجام دادم که در اون از دست‌های معترضین عکس گرفتم

and put them up and down the boarded-up buildings

و اون رو بالا و پایین ساختمون‌های با پنجره‌های تخته‌کوب و

and community shops.

فروشگاه‌های متعلق به اجتماع (سیاه پوستان) چسبوندم.

My goal was to raise awareness and to raise the morale.

هدف من بالا بردن آگاهی و روحیه بود.

And I think, for a minute at least,

و فکر می‌کنم، حتی شده برای یک دقیقه،

it did just that.

این عکس‌ها دقیقا همین کارو کردن.

Then I thought, I want to uplift the stories of these people

بعد فکر کردم، من می‌خوام داستان‌های این آدم‌هایی رو که شجاع‌ بودن‌شون

I was watching being courageous in the moment.

رو در لحظه دیده بودم، تعالی ببخشم.

And myself and my friend,

من و دوستم،

and filmmaker and partner Sabaah Folayan

و فیلمساز و شریک صبا فولیان

did just that with our documentary,

همین کار را با مستند ما انجام دادن،

"Whose Streets?"

"خیابان‌های چه کسی؟"

I kind of became a conduit

من یه جورایی معبری شدم

for all of this courage that was given to me.

برای تمام این شجاعتی که به من داده شده بود.

And I think that's part of our job as artists.

و فکر می‌کنم این بخشی از کار ما به عنوان هنرمنده.

I think we should be conveyors of courage in the work that we do.

فکر می‌کنم ما باید حاملین شجاعت باشیم در کاری که انجام می‌دیم.

And I think that we are the wall between the normal folks

و فکر می‌کنم ما دیواری هستیم بین آدم‌های معمولی،

and the people that use their power to spread fear and hate,

و آدم‌هایی که از قدرت‌شون برای اشاعه‌ ترس و نفرت استفاده می‌کنن،

especially in times like these.

مخصوصا در دوره زمونه‌ای مثل الان.

So I'm going to ask you.

پس من می‌خوام از شما درخواست کنم.

Y'all the movers and the shakers,

تمام شما حرکت دهنده‌ها و جنبش دهنده‌ها،

you know, the thought leaders:

می‌دونین، رهبران تفکر:

What are you gonna do

می‌خواین چی کار کنین با

with the gifts that you've been given

هدیه‌هایی که به شما داده شده

to break us from the fear the binds us every day?

تا ما رو رها کنین از ترسی که هر روزه دست و پا گیرمون شده؟

Because, see, I'm afraid every day.

چون، ببینین، من هر روز می‌ترسم.

I can't remember a time when I wasn't.

زمانی رو یادم نمیاد که نترسیده باشم.

But once I figured out that fear was not put in me to cripple me,

ولی وقتی فهمیدم که ترس در وجود من قرار داده نشده برای اینکه فلج‌م کنه،

it was there to protect me,

و وجود داره برای اینکه از من محافظت کنه،

and once I figured out how to use that fear,

و وقتی فهمیدم چطور از اون ترس استفاده کنم،

I found my power.

قدرت‌م رو پیدا کردم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)