How economic inequality harms societies | Richard Wilkinson

Translator: Sarinee Achavanuntakul Reviewer: Thanee Chaiwat

You all know the truth of what I'm going to say.

พวกคุณทุกคนรู้ดีครับว่าสิ่งที่ผมกำลังจะพูดนั้นคือความจริง

I think the intuition that inequality is divisive and socially corrosive

ผมคิดว่าความรู้สึกที่ว่าความเหลื่อมล้ำทำให้คนแตกสามัคคีและบั่นทอนสังคม

has been around since before the French Revolution.

เป็นความรู้สึกที่มีมานานมาก ตั้งแต่ก่อนการปฏิวัติฝรั่งเศสเสียอีก

What's changed

ตอนนี้สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือ

is we now can look at the evidence,

เราศึกษาข้อมูลหลักฐานได้

we can compare societies, more and less equal societies,

เราเปรียบเทียบระหว่างสังคมต่างๆ ได้ ระหว่างสังคมที่เท่าเทียมกันมากกว่าและน้อยกว่า

and see what inequality does.

และดูว่าความเหลื่อมล้ำส่งผลอะไรบ้าง

I'm going to take you through that data

ผมจะพาคุณไปทัวร์ข้อมูลที่ว่านี้นะครับ

and then explain why

แล้วจะอธิบายว่าทำไม

the links I'm going to be showing you exist.

ความเชื่อมโยงที่ผมจะชี้ให้เห็นถึงได้มีอยู่จริง

But first, see what a miserable lot we are.

แต่ก่อนอื่น ดูสิครับว่าพวกเราน่าสมเพชขนาดไหน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I want to start though

แต่ผมอยากจะเริ่มต้น

with a paradox.

ที่ความย้อนแย้งเรื่องหนึ่ง

This shows you life expectancy

ภาพนี้แสดงอายุขัยของมนุษย์

against gross national income --

เทียบกับรายได้ประชาชาติรวม --

how rich countries are on average.

แสดงค่าเฉลี่ยของกลุ่มประเทศร่ำรวย

And you see the countries on the right,

เห็นนะครับว่าประเทศทางขวามือ

like Norway and the USA,

อย่างเช่นนอร์เวย์ และสหรัฐอเมริกา

are twice as rich as Israel, Greece, Portugal on the left.

รวยกว่าอิสราเอล กรีซ และโปรตุเกสทางด้านซ้ายถึงสองเท่า

And it makes no difference to their life expectancy at all.

แต่ความร่ำรวยที่แตกต่างนี้ไม่มีนัยยะอะไรเลยต่ออายุขัย

There's no suggestion of a relationship there.

เรามองไม่เห็นความสัมพันธ์ใดๆ เลย

But if we look within our societies,

แต่ถ้าเรามองลึกลงไปในแต่ละสังคม

there are extraordinary social gradients in health

ก็จะพบความแตกต่างอันพิสดารด้านสุขภาพ

running right across society.

ตลอดทั้งสังคมเลยครับ

This, again, is life expectancy.

ทีนี้ นี่คืออายุขัยอีกครั้ง

These are small areas of England and Wales --

นี่คือบริเวณเล็กๆ ของอังกฤษและเวลส์

the poorest on the right, the richest on the left.

คนที่จนที่สุดอยู่ทางขวา คนที่รวยที่สุดอยู่ทางซ้าย

A lot of difference between the poor and the rest of us.

มีความแตกต่างมากมายระหว่างคนจนกับพวกเราที่เหลือ

Even the people just below the top

แม้แต่คนที่อยู่เกือบถึงชั้นบนสุด

have less good health

ก็มีสุขภาพแย่กว่า

than the people at the top.

คนที่อยู่ชั้นบนสุด

So income means something very important

ดังนั้นรายได้จึงมีความหมายมาก

within our societies,

ภายในสังคมของเรา

and nothing between them.

แต่ไม่มีความหมายระหว่างสังคม

The explanation of that paradox

คำอธิบายความย้อนแย้งเรื่องนี้คือ

is that, within our societies,

ภายในสังคมแต่ละสังคม

we're looking at relative income

เรามองดูรายได้เชิงเปรียบเทียบ

or social position, social status --

หรือสถานะทางสังคม --

where we are in relation to each other

เปรียบเทียบระหว่างคนในสังคม

and the size of the gaps between us.

และขนาดของช่องว่างระหว่างเรา

And as soon as you've got that idea,

และทันทีที่คุณมองอย่างนั้น

you should immediately wonder:

คุณก็ควรสงสัยด้วยว่า

what happens if we widen the differences,

เกิดอะไรขึ้นถ้าเราเกิดถ่างช่องว่างนี้ให้กว้างกว่าเดิม

or compress them,

หรือหดมันให้แคบลง

make the income differences bigger or smaller?

ทำให้ความแตกต่างทางรายได้ใหญ่ขึ้นหรือเล็กลง?

And that's what I'm going to show you.

และนี่คือสิ่งที่ผมกำลังจะแสดงให้คุณเห็นครับ

I'm not using any hypothetical data.

ผมไม่ได้ใช้สมมุติข้อมูลขึ้นเอง

I'm taking data from the U.N. --

ผมใช้ข้อมูลจากสหประชาชาติ --

it's the same as the World Bank has --

ข้อมูลชุดเดียวกันกับที่ธนาคารโลกใช้ --

on the scale of income differences

ตัวที่บอกขนาดความแตกต่างทางรายได้

in these rich developed market democracies.

ในประเทศประชาธิปไตยที่ร่ำรวยและพัฒนาแล้ว

The measure we've used,

ตัวชี้วัดที่เราใช้

because it's easy to understand and you can download it,

เป็นตัวที่เข้าใจง่ายและทุกคนก็ดาวน์โหลดได้

is how much richer the top 20 percent

คือ คนที่รวยที่สุด 20 เปอร์เซ็นต์

than the bottom 20 percent in each country.

รวยกว่าคนที่จนที่สุด 20 เปอร์เซ็นต์เท่าไหร่ ในแต่ละประเทศ

And you see in the more equal countries on the left --

เห็นนะครับว่า ในประเทศที่เท่าเทียมกันมากกว่า ทางด้านซ้าย --

Japan, Finland, Norway, Sweden --

ญี่ปุ่น ฟินแลนด์ นอร์เวย์ สวีเดน --

the top 20 percent are about three and a half, four times as rich

คนที่รวยที่สุด 20 เปอร์เซ็นต์ รวยกว่าคนที่จนที่สุด 20 เปอร์เซ็นต์

as the bottom 20 percent.

ประมาณสามเท่าครึ่งถึงสี่เท่า

But on the more unequal end --

แต่บนด้านที่เท่าเทียมกันน้อยกว่า --

U.K., Portugal, USA, Singapore --

อังกฤษ โปรตุเกส สหรัฐอเมริกา สิงคโปร์ --

the differences are twice as big.

ความแตกต่างมากกว่ากันถึงสองเท่า

On that measure, we are twice as unequal

ตัววัดนี้บอกว่า เรา(อเมริกา)เหลื่อมล้ำ

as some of the other successful market democracies.

เป็นสองเท่าของประเทศประชาธิปไตยระบบตลาดที่ร่ำรวยประเทศอื่น

Now I'm going to show you what that does to our societies.

ทีนี้ ผมจะแสดงให้เห็นว่าความเหลื่อมล้ำนั้นส่งผลต่อสังคมของเราอย่างไร

We collected data on problems with social gradients,

เรารวบรวมข้อมูลด้านปัญหาสังคมต่างๆ

the kind of problems that are more common

ปัญหาที่พบได้มากกว่า

at the bottom of the social ladder.

ในกลุ่มผู้ที่อยู่ล่างสุดของสังคม

Internationally comparable data on life expectancy,

เราเปรียบเทียบข้อมูลอายุขัยระหว่างประเทศ

on kids' maths and literacy scores,

คะแนนสอบคณิตศาสตร์และการรู้หนังสือของเด็กๆ

on infant mortality rates, homicide rates,

อัตราการตายของทารกแรกเกิด อัตราการเกิดอาชญากรรม

proportion of the population in prison, teenage birthrates,

สัดส่วนของประชากรที่อยู่ในเรือนจำ อัตราการตั้งครรภ์ของแม่วัยรุ่น

levels of trust,

ระดับความไว้เนื้อเชื่อใจกัน

obesity, mental illness --

ภาวะน้ำหนักเกิน อาการป่วยทางจิต --

which in standard diagnostic classification

ซึ่งในมาตรฐานการวินิจฉัยทั่วไป

includes drug and alcohol addiction --

รวมการติดยาเสพติดและติดเหล้าด้วย --

and social mobility.

และดูการเลื่อนชั้นทางสังคม

We put them all in one index.

เราประมวลข้อมูลทั้งหมดนี้เป็นดัชนีหนึ่งตัว

They're all weighted equally.

โดยให้น้ำหนักเท่าๆ กัน

Where a country is is a sort of average score on these things.

ดัชนีของแต่ละประเทศคือคะแนนเฉลี่ยของปัจจัยทั้งหมด

And there, you see it

ผลลัพธ์อยู่ตรงนี้ครับ

in relation to the measure of inequality I've just shown you,

เมื่อเทียบกับตัววัดความเหลื่อมล้ำที่ผมเพิ่งให้ดู

which I shall use over and over again in the data.

ซึ่งผมจะใช้แล้วใช้อีกกับข้อมูล

The more unequal countries

เราพบว่าประเทศที่ไม่เท่าเทียมกันมากกว่า

are doing worse

กำลังแย่กว่า

on all these kinds of social problems.

ในเรื่องของปัญหาสังคมเหล่านี้ทั้งหมด

It's an extraordinarily close correlation.

ความสัมพันธ์ (ระหว่างความเหลื่อมล้ำกับดัชนีตัวนี้) สูงมากอย่างไม่น่าเชื่อ

But if you look at that same index

แต่ถ้าคุณเอาดัชนีตัวเดียวกันนี้

of health and social problems

ดัชนีที่สะท้อนปัญหาสุขภาพและสังคม

in relation to GNP per capita,

ไปเปรียบเทียบกับผลผลิตมวลรวมประชาชาติต่อหัว

gross national income,

หรือรายได้ประชาชาติ

there's nothing there,

คุณจะไม่พบอะไรครับ

no correlation anymore.

ความสัมพันธ์หายไปเลย

We were a little bit worried

เราเป็นห่วงนิดหน่อยว่า

that people might think

บางคนอาจจะคิดว่าเรา

we'd been choosing problems to suit our argument

ตั้งใจเลือกปัญหามาให้ตรงกับธงที่ตั้งไว้

and just manufactured this evidence,

แล้วก็สร้างหลักฐานขึ้นเอง

so we also did a paper in the British Medical Journal

เราก็เลยเขียนรายงานส่งวารสารการแพทย์อังกฤษ

on the UNICEF index of child well-being.

เกี่ยวกับดัชนีความอยู่ดีมีสุขของเด็ก ของยูนิเซฟ

It has 40 different components

ดัชนีตัวนี้มีองค์ประกอบ 40 ตัวครับ

put together by other people.

ซึ่งหลายคนช่วยกันวัด

It contains whether kids can talk to their parents,

มันรวมตัวบ่งชี้ว่า เด็กๆ พูดคุยกับพ่อแม่ได้หรือเปล่า

whether they have books at home,

มีหนังสือที่บ้านหรือเปล่า

what immunization rates are like, whether there's bullying at school.

อัตราการฉีดวัคซีนเป็นอย่างไร ถูกเพื่อนรังแกที่โรงเรียนไหม

Everything goes into it.

ทุกอย่างอยู่ในดัชนีตัวนี้

Here it is in relation to that same measure of inequality.

และนี่ก็คือดัชนีตัวนี้ เทียบกับดัชนีความเหลื่อมล้ำตัวเดิม

Kids do worse in the more unequal societies.

เห็นชัดเลยว่าเด็กๆ แย่กว่าในสังคมที่ความเหลื่อมล้ำสูงกว่า

Highly significant relationship.

ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก

But once again,

แต่ก็เหมือนกัน

if you look at that measure of child well-being,

ถ้าคุณเอาดัชนีความอยู่ดีมีสุขของเด็ก

in relation to national income per person,

ไปเทียบกับรายได้ประชาชาติต่อหัว

there's no relationship,

คุณจะไม่พบความสัมพันธ์ใดๆ เลย

no suggestion of a relationship.

ไม่มีเค้าของความสัมพันธ์เลย

What all the data I've shown you so far says

ข้อมูลทั้งหมดที่ผมแสดงให้ดูนั้น

is the same thing.

บอกเรื่องเดียวกันครับ

The average well-being of our societies

มันบอกว่าความอยู่ดีมีสุขเฉลี่ยของสังคมเรา

is not dependent any longer

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับ

on national income and economic growth.

รายได้ประชาชาติและการเติบโตทางเศรษฐกิจอีกต่อไปแล้ว

That's very important in poorer countries,

ทั้งสองสิ่งสำคัญมากในประเทศยากจน

but not in the rich developed world.

แต่ไม่สำคัญในโลกพัฒนาแล้วที่ร่ำรวย

But the differences between us

แต่ความแตกต่างระหว่างทั้งสองกลุ่ม

and where we are in relation to each other

และที่ที่เราอยู่โดยเปรียบเทียบ

now matter very much.

ตอนนี้สำคัญมากๆ

I'm going to show you some of the separate bits of our index.

ต่อไปผมจะชี้ให้เห็นองค์ประกอบบางตัวของดัชนีเรานะครับ

Here, for instance, is trust.

ยกตัวอย่างเช่น นี่คือความไว้วางใจ

It's simply the proportion of the population

มันคือสัดส่วนประชากร

who agree most people can be trusted.

ที่เห็นด้วยกับประโยค "คนส่วนใหญ่ไว้ใจได้"

It comes from the World Values Survey.

ข้อมูลนี้มาจากแบบสำรวจคุณค่าโลก

You see, at the more unequal end,

เห็นไหมครับ ในประเทศที่มีความเหลื่อมล้ำสูงสุด

it's about 15 percent of the population

ประชากรประมาณ 15 เปอร์เซ็นต์

who feel they can trust others.

รู้สึกว่าพวกเขาไว้ใจคนอื่นได้

But in the more equal societies,

แต่ในสังคมที่เท่าเทียมกันมากกว่า

it rises to 60 or 65 percent.

สัดส่วนนี้สูงขึ้นเป็น 60 หรือ 65 เปอร์เซ็นต์

And if you look at measures of involvement in community life

และถ้าคุณดูตัววัดการมีส่วนร่วมในสังคม

or social capital,

หรือทุนทางสังคม

very similar relationships

คุณก็จะพบความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดมาก

closely related to inequality.

ระหว่างตัวมันกับความเหลื่อมล้ำ

I may say, we did all this work twice.

ผมพูดได้ว่า เราทำงานทั้งหมดนี้สองครั้ง

We did it first on these rich, developed countries,

ครั้งแรกเราวิเคราะห์ประเทศร่ำรวยในโลกพัฒนาแล้ว

and then as a separate test bed,

ต่อมาก็ทำการทดสอบครั้งที่สอง

we repeated it all on the 50 American states --

ทำซ้ำอีกครั้งกับมลรัฐ 50 แห่งในอเมริกา --

asking just the same question:

ถามคำถามเดียวกันเลยคือ

do the more unequal states

มลรัฐที่มีความเหลื่อมล้ำสูงกว่า

do worse on all these kinds of measures?

ตัววัดเหล่านี้จะแย่กว่าตามไปด้วยหรือเปล่า

So here is trust from a general social survey of the federal government

ทีนี้ นี่คือข้อมูลความไว้วางใจจากแบบสำรวจทางสังคมของรัฐบาลกลาง

related to inequality.

เปรียบเทียบกับความเหลื่อมล้ำ

Very similar scatter

ข้อมูลกระจายตัวใกล้เคียงมาก

over a similar range of levels of trust.

ตลอดระดับความไว้วางใจ

Same thing is going on.

ปรากฏการณ์เดียวกันครับ

Basically we found

สรุปคือเราพบว่า

that almost anything that's related to trust internationally

แทบทุกอย่างที่สัมพันธ์กับความไว้วางใจในระดับนานาชาติ

is related to trust amongst the 50 states

ก็สัมพันธ์กับความไว้วางใจใน 50 มลรัฐ แต่ละรัฐ

in that separate test bed.

ในการทดสอบต่างวาระกัน

We're not just talking about a fluke.

เราไม่ได้พูดถึงแต่เรื่องฟลุ้คด้วย

This is mental illness.

นี่คือข้อมูลอาการป่วยทางจิต

WHO put together figures

องค์การอนามัยโลกรวบรวมข้อมูล

using the same diagnostic interviews

โดยใช้วิธีสัมภาษณ์เชิงวินิจฉัย

on random samples of the population

สุ่มสัมภาษณ์จากประชากรทั้งหมด

to allow us to compare rates of mental illness

เราจึงสามารถเปรียบเทียบอัตราการป่วยทางจิต

in each society.

ในสังคมแต่ละสังคม

This is the percent of the population

นี่คือสัดส่วนของประชากร

with any mental illness in the preceding year.

ที่มีอาการป่วยทางจิตในปีก่อน

And it goes from about eight percent

ตัวเลขนี้มีตั้งแต่ 8 เปอร์เซ็นต์

up to three times that --

ไปจนถึงมากกว่านั้นสามเท่า --

whole societies

สังคมทั้งสังคม

with three times the level of mental illness of others.

ที่มีอาการป่วยทางจิตสามเท่าของสังคมอื่น

And again, closely related to inequality.

อีกแล้วครับ ข้อมูลนี้สัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับความเหลื่อมล้ำ

This is violence.

นี่คือความรุนแรง

These red dots are American states,

จุดสีแดงคือรัฐในอเมริกา

and the blue triangles are Canadian provinces.

สามเหลี่ยมสีฟ้าคือจังหวัดในแคนาดา

But look at the scale of the differences.

แต่ดูขนาดของความแตกต่างสิครับ

It goes from 15 homicides per million

ตั้งแต่ฆาตกรรม 15 คน ต่อประชากร 1 ล้านคน

up to 150.

ไปจนถึง 150 ในล้าน

This is the proportion of the population in prison.

นี่คือสัดส่วนของประชากรที่อยู่ในคุก

There's a about a tenfold difference there,

ความแตกต่างตรงนี้ประมาณสิบเท่า

log scale up the side.

แสดงผลเป็นลอการิทึมทางด้านข้าง

But it goes from about 40 to 400

มีตั้งแต่ 40 ถึง 400

people in prison.

คนที่อยู่ในเรือนจำ

That relationship

ความสัมพันธ์นี้

is not mainly driven by more crime.

หลักๆ ไม่ได้ถูกผลักดันด้วยการก่ออาชญากรรมเพิ่มขึ้น

In some places, that's part of it.

ในบางพื้นที่มันก็มีส่วน

But most of it is about more punitive sentencing,

แต่หลักๆ ถูกขับดันด้วยโทษที่รุนแรงกว่าเดิม

harsher sentencing.

คำพิพากษาที่รุนแรงกว่าเดิม

And the more unequal societies

และสังคมที่มีความเหลื่อมล้ำสูงกว่า

are more likely also to retain the death penalty.

ก็มีแนวโน้มที่จะเก็บโทษประหารชีวิตเอาไว้มากกว่า

Here we have children dropping out of high school.

เรามีอัตราการเลิกไปโรงเรียนของเด็กๆ

Again, quite big differences.

อีกแล้วครับ แตกต่างกันมาก

Extraordinarily damaging,

เสียหายมากมายมหาศาล

if you're talking about using the talents of the population.

ถ้าคุณกำลังพูดถึงการใช้พรสวรรค์ของคน

This is social mobility.

นี่คืออัตราการเลื่อนชั้นทางสังคม

It's actually a measure of mobility

ที่จริงมันวัดการเลื่อนฐานะ

based on income.

บนฐานรายได้

Basically, it's asking:

พูดให้ง่ายคือมันถามว่า

do rich fathers have rich sons

ลูกของพ่อที่ร่ำรวยนั้นรวยด้วยหรือเปล่า

and poor fathers have poor sons,

และลูกของพ่อที่ยากจนจะยากจนด้วยไหม

or is there no relationship between the two?

หรือว่าไม่มีความสัมพันธ์นี้ระหว่างพ่อกับลูก

And at the more unequal end,

ในสังคมที่เหลื่อมล้ำมากกว่า

fathers' income is much more important --

รายได้ของพ่อก็สำคัญมากกว่ามาก --

in the U.K., USA.

ในอังกฤษ อเมริกา

And in Scandinavian countries,

และประเทศแถบสแกนดิเนเวีย

fathers' income is much less important.

รายได้ของพ่อสำคัญน้อยกว่ามาก

There's more social mobility.

การเลื่อนชั้นทางสังคมดีกว่ามาก

And as we like to say --

หรือที่เราชอบพูดว่า --

and I know there are a lot of Americans in the audience here --

และผมรู้ว่ามีคนอเมริกันเยอะมากในห้องนี้นะครับ --

if Americans want to live the American dream,

ถ้าหากชาวอเมริกันอยากใช้ชีวิตแบบความฝันอเมริกัน

they should go to Denmark.

พวกเขาก็ควรไปเดนมาร์ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

I've shown you just a few things in italics here.

ผมแสดงข้อมูลเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้นให้เห็น

I could have shown a number of other problems.

ผมแสดงปัญหาอื่นให้ดูด้วยก็ได้

They're all problems that tend to be more common

ปัญหาที่มักจะพบเห็นได้ทั่วไป

at the bottom of the social gradient.

ในกลุ่มที่อยู่ล่างสุดของฐานะทางสังคม

But there are endless problems with social gradients

แต่มีปัญหาไม่รู้จบกับฐานะทางสังคม

that are worse in more unequal countries --

ที่แย่กว่าในประเทศที่มีความเหลื่อมล้ำสูงกว่า --

not just a little bit worse,

ไม่ใช่แค่แย่กว่านิดเดียวนะครับ

but anything from twice as common to 10 times as common.

แต่แย่กว่า 2 เท่า หรือบางที 10 เท่า

Think of the expense,

ลองนึกถึงต้นทุนที่เสียไป

the human cost of that.

ทุนมนุษย์ที่หายไป

I want to go back though to this graph that I showed you earlier

ผมอยากย้อนกลับไปที่กราฟซึ่งผมให้ดูก่อนหน้านี้

where we put it all together

กราฟที่เราเอาข้อมูลทั้งหมด

to make two points.

มาแสดงสองประเด็น

One is that, in graph after graph,

ประเด็นแรกคือ ในกราฟอันแล้วอันเล่า

we find the countries that do worse,

เราพบว่าประเทศที่แย่กว่า

whatever the outcome,

ไม่ว่าจะวัดด้วยอะไร

seem to be the more unequal ones,

มักจะเป็นประเทศที่มีความเหลื่อมล้ำสูงกว่า

and the ones that do well

และประเทศที่ไปได้ดี

seem to be the Nordic countries and Japan.

ดูจะเป็นประเทศแถบสแกนดิเนเวียและญี่ปุ่น

So what we're looking at

ฉะนั้นสิ่งที่เรามองเห็น

is general social disfunction related to inequality.

คือการสูญเสียทางสังคมโดยทั่วไป ซึ่งสัมพันธ์กับความเหลื่อมล้ำ

It's not just one or two things that go wrong,

ไม่ใช่แค่แย่กว่าสองสามอย่าง

it's most things.

แต่ส่วนใหญ่แย่กว่า

The other really important point I want to make on this graph

อีกประเด็นที่สำคัญมากที่ผมอยากชี้จากกราฟนี้

is that, if you look at the bottom,

ก็คือ ถ้าคุณดูที่ตรงล่างสุด

Sweden and Japan,

สวีเดนกับญี่ปุ่น

they're very different countries in all sorts of ways.

จะเห็นว่าพวกเขาแตกต่างกันมากในหลายแง่มุม

The position of women,

ทั้งเรื่องสถานะของสตรี

how closely they keep to the nuclear family,

ความใกล้ชิดกันของครอบครัวเดี่ยว

are on opposite ends of the poles

อยู่มุมตรงข้ามกันเลย

in terms of the rich developed world.

ในบริบทของโลกพัฒนาแล้ว

But another really important difference

แต่ความแตกต่างที่สำคัญมากตัวหนึ่ง

is how they get their greater equality.

คือวิถีที่ทำให้พวกเขาเท่าเทียมมากกว่าสังคมอื่น

Sweden has huge differences in earnings,

สวีเดนมีความแตกต่างทางรายได้สูงมาก

and it narrows the gap through taxation,

ลดช่องว่างนี้ลงด้วยระบบภาษี

general welfare state,

ระบบรัฐสวัสดิการ

generous benefits and so on.

ให้สิทธิประโยชน์เยอะๆ และยังมีอื่นๆ อีก

Japan is rather different though.

ญี่ปุ่นแตกต่างไปมากครับ

It starts off with much smaller differences in earnings before tax.

ญี่ปุ่นเริ่มจากการมีความแตกต่างทางรายได้ก่อนหักภาษีค่อนข้างต่ำ

It has lower taxes.

มีภาษีต่ำกว่า

It has a smaller welfare state.

รัฐสวัสดิการเล็กกว่า

And in our analysis of the American states,

และในการวิเคราะห์มลรัฐต่างๆ ในอเมริกาของเรา

we find rather the same contrast.

เราก็พบความแตกต่างแบบนี้เหมือนกัน

There are some states that do well through redistribution,

บางมลรัฐทำการกระจายรายได้ได้ดี

some states that do well

ส่วนบางรัฐเท่าเทียมค่อนข้างดี

because they have smaller income differences before tax.

เพราะมีความแตกต่างทางรายได้ก่อนภาษีค่อนข้างต่ำ

So we conclude

ดังนั้นเราจึงสรุปว่า

that it doesn't much matter how you get your greater equality,

ไม่สำคัญเท่าไรว่าคุณจะเท่าเทียมกันมากกว่าเดิมได้อย่างไร

as long as you get there somehow.

ตราบใดที่คุณไปถึงจุดนั้น ยังไงก็ได้

I am not talking about perfect equality,

ผมไม่ได้หมายถึงความเท่าเทียมกันสมบูรณ์แบบ

I'm talking about what exists in rich developed market democracies.

ผมหมายถึงสิ่งที่มีอยู่แล้วในระบอบประชาธิปไตยตลาดของประเทศร่ำรวย

Another really surprising part of this picture

ข้อค้นพบอีกอันหนึ่งที่น่าแปลกใจมากจากภาพนี้

is that it's not just the poor

คือว่า ไม่ได้มีแต่คนจนเท่านั้น

who are affected by inequality.

ที่ได้รับผลกระทบจากความเหลื่อมล้ำ

There seems to be some truth in John Donne's

ดูเหมือนจะมีสัจธรรมอยู่ในประโยคของ จอห์น ดันน์

"No man is an island."

"ไม่มีใครเป็นเกาะกลางทะเล"

And in a number of studies, it's possible to compare

ในงานวิจัยหลายชิ้น เป็นไปได้ที่เราจะเปรียบเทียบ

how people do in more and less equal countries

ความเป็นอยู่ของผู้คนในสังคมที่เท่าเทียมกันมากกว่า และเท่าเทียมกันน้อยกว่า

at each level in the social hierarchy.

ในแต่ละระดับของฐานะทางสังคม

This is just one example.

นี่เป็นแค่ตัวอย่างเดียวครับ

It's infant mortality.

คืออัตราการตายของทารกแรกเกิด

Some Swedes very kindly classified a lot of their infant deaths

ชาวสวีเดนบางคนใจดีมาก จัดหมวดหมู่การตายของทารกแรกเกิด

according to the British register of general socioeconomic classification.

ตามกลุ่มเศรษฐสังคมที่ใช้ในระบบอังกฤษ

And so it's anachronistically

และดังนั้นมันจึงเป็นเอกเทศจากวันเดือนปี

a classification by fathers' occupations,

จัดหมวดหมู่ของอาชีพบิดา

so single parents go on their own.

ผู้ปกครองตัวคนเดียวแยกมาอีกพวกหนึ่ง

But then where it says "low social class,"

แต่เสร็จแล้วตรงจุดที่บอกว่า "ชนชั้นทางสังคมต่ำ"

that's unskilled manual occupations.

นั่นหมายถึงอาชีพแรงงานไร้ฝีมือ

It goes through towards the skilled manual occupations in the middle,

มันก็ตัดผ่านตรงไปที่อาชีพแรงงานมีฝีมือตรงกลาง

then the junior non-manual,

แล้วก็อาชีพไม่ใช้แรงงาน ระดับเสมียน

going up high to the professional occupations --

ขึ้นไปเรื่อยๆ ถึงอาชีพของวิชาชีพต่างๆ --

doctors, lawyers,

แพทย์ ทนาย

directors of larger companies.

กรรมการบริษัทขนาดใหญ่

You see there that Sweden does better than Britain

เห็นนะครับว่าสวีเดนดีกว่าอังกฤษ

all the way across the social hierarchy.

ตลอดบันไดลำดับชั้นทางสังคม

The biggest differences are at the bottom of society.

ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดอยู่ข้างล่างสุดของสังคม

But even at the top,

แต่แม้แต่คนชั้นบนสุด

there seems to be a small benefit

ก็ดูเหมือนจะได้ประโยชน์

to being in a more equal society.

จากการอยู่ในสังคมที่มีความเท่าเทียมกันมากกว่า

We show that on about five different sets of data

เราชี้ว่าจากชุดข้อมูลที่แตกต่างกันห้าชุด

covering educational outcomes

ครอบคลุมผลลัพธ์ของการศึกษา

and health in the United States and internationally.

และสุขภาพในสหรัฐอเมริกาและนานาชาติ

And that seems to be the general picture --

นี่ดูเหมือนจะเป็นภาพทั่วไปครับ --

that greater equality makes most difference at the bottom,

ความเท่าเทียมกันที่ดีกว่า กำหนดความแตกต่างมากกว่าในระดับล่างสุด

but has some benefits even at the top.

แต่ก็มีประโยชน์แม้แต่ในระดับบนสุด

But I should say a few words about what's going on.

แต่ผมควรจะพูดอะไรหน่อยเกี่ยวกับปรากฏการณ์นี้

I think I'm looking and talking

ผมคิดว่าผมกำลังมองดูและพูด

about the psychosocial effects of inequality.

เกี่ยวกับผลกระทบด้านจิตวิทยาสังคมของความเหลื่อมล้ำ

More to do with feelings of superiority and inferiority,

เป็นเรื่องของความรู้สึกว่าเหนือกว่าหรือต่ำต้อย

of being valued and devalued,

ที่ถูกให้ค่าหรือลดทอนคุณค่า

respected and disrespected.

ได้รับความนับถือหรือไม่นับถือ

And of course, those feelings

และก็แน่นอน ความรู้สึกเหล่านี้

of the status competition that comes out of that

ของการแข่งขันเรื่องฐานะทางสังคมที่เกิดขึ้น

drives the consumerism in our society.

ก็เป็นตัวผลักดันบริโภคนิยมในสังคมของเรา

It also leads to status insecurity.

นอกจากนี้มันยังทำให้เกิดความไม่มั่นคงทางจิตใจเกี่ยวกับฐานะ

We worry more about how we're judged and seen by others,

เราเป็นกังวลมากขึ้นว่าคนอื่นจะตัดสินและมองเราอย่างไร

whether we're regarded as attractive, clever,

เราจะถูกมองว่ามีเสน่ห์ ฉลาด

all that kind of thing.

อะไรแบบนี้ไหม

The social-evaluative judgments increase,

การตัดสินผู้คนทางสังคมนี้

the fear of those social-evaluative judgments.

เพิ่มความกลัวว่าจะถูกตัดสินแบบนี้

Interestingly,

ที่น่าสนใจคือ

some parallel work going on in social psychology:

งานวิจัยคล้ายกันที่ดำเนินไปในสาขาจิตวิทยาสังคม

some people reviewed 208 different studies

นักวิจัยบางคนทบทวนผลการวิจัย 208 ฉบับ

in which volunteers had been invited

ที่เชิญอาสาสมัคร

into a psychological laboratory

มาทำการทดลองทางจิตวิทยา

and had their stress hormones,

ยอมให้วัดฮอร์โมนความเครียด

their responses to doing stressful tasks, measured.

ปฏิกิริยาของพวกเขาต่อการทำงานที่เครียด

And in the review,

ในการทบทวนนั้น

what they were interested in seeing

นักวิจัยอยากรู้ว่า

is what kind of stresses

ความเครียดแบบไหน

most reliably raise levels of cortisol,

ที่เพิ่มระดับคอร์ติซอลอย่างสม่ำเสมอ

the central stress hormone.

คอร์ติซอลคือฮอร์โมนเครียดตัวหลัก

And the conclusion was

และบทสรุปก็คือ

it was tasks that included social-evaluative threat --

งานที่่ต้องถูกประเมินทางสังคม

threats to self-esteem or social status

สุ่มเสี่ยงว่าจะเสียความเชื่อมั่นในตัวเอง หรือฐานะทางสังคม

in which others can negatively judge your performance.

งานที่คนอื่นอาจตัดสินผลงานคุณในทางลบ

Those kind of stresses

ความเครียดชนิดนี้

have a very particular effect

มีผลกระทบที่เฉพาะทางมากๆ

on the physiology of stress.

ต่อกลไกชีวภาพของความเครียด

Now we have been criticized.

เอาล่ะครับ เราถูกวิพากษ์วิจารณ์เหมือนกัน

Of course, there are people who dislike this stuff

แน่นอนว่ามีคนที่ไม่ชอบเรื่องพรรค์นี้

and people who find it very surprising.

และคนที่พบว่าบทสรุปน่าแปลกใจมาก

I should tell you though

แต่ผมควรบอกคุณว่า

that when people criticize us for picking and choosing data,

เวลาที่พวกเราถูกวิจารณ์ว่าเลือกข้อมูลตามธงที่ตั้งเอง

we never pick and choose data.

ที่จริงเราไม่เคยเลือกข้อมูลเลยครับ

We have an absolute rule

เรามีกฎที่เคร่งครัดมาก

that if our data source has data for one of the countries we're looking at,

ว่า ถ้าหากแหล่งข้อมูลของเรามีข้อมูลสำหรับประเทศใดประเทศหนึ่ง

it goes into the analysis.

มันก็จะเข้ามาอยู่ในการวิเคราะห์

Our data source decides

แหล่งข้อมูลของเราเป็นคนตัดสินใจ

whether it's reliable data,

ว่าข้อมูลนี้เชื่อถือได้หรือไม่

we don't.

เราไม่ใช่คนตัดสินใจ

Otherwise that would introduce bias.

ไม่อย่างนั้นงานของเราก็จะมีอคติ

What about other countries?

แล้วประเทศอื่นล่ะ?

There are 200 studies

มีงานวิจัย 200 ชิ้น

of health in relation to income and equality

ที่ศึกษาสุขภาพเปรียบเทียบกับรายได้และความเท่าเทียม

in the academic peer-reviewed journals.

ในวารสารวิชาการที่ผ่านการทบทวนจากนักวิชาการด้วยกัน

This isn't confined to these countries here,

ปรากฏการณ์ที่ผมเล่าไม่ได้พบแค่ประเทศเหล่านี้

hiding a very simple demonstration.

สาธิตให้เห็นได้ง่ายมาก

The same countries,

ประเทศเดียวกัน

the same measure of inequality,

ตัววัดความเหลื่อมล้ำตัวเดียวกัน

one problem after another.

ปัญหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

Why don't we control for other factors?

ทำไมเราถึงไม่กันผลกระทบจากปัจจัยอื่น?

Well we've shown you that GNP per capita

เราได้แสดงให้เห็นแล้วว่า รายได้ต่อหัว

doesn't make any difference.

ไม่ทำให้อะไรๆ เปลี่ยนไปเลย

And of course, others using more sophisticated methods in the literature

และแน่นอน นักวิจัยคนอื่นที่ใช้ระเบียบวิธีที่ก้าวหน้ากว่า

have controlled for poverty and education

ก็ได้กันความจนและการศึกษาออกไป

and so on.

และปัจจัยอื่นๆ

What about causality?

แล้วเรื่องเหตุและผลล่ะ?

Correlation in itself doesn't prove causality.

ความสัมพันธ์ในตัวมันเองพิสูจน์ไม่ได้ว่าอะไรเป็นเหตุเป็นผล

We spend a good bit of time.

เราใช้เวลาเยอะมากครับ

And indeed, people know the causal links quite well

และแน่นอน หลายคนก็รู้ดีว่ามีเหตุและผล

in some of these outcomes.

ในผลลัพธ์เหล่านี้บางตัว

The big change in our understanding

ความเปลี่ยนแปลงประการสำคัญในความเข้าใจของเรา

of drivers of chronic health

เกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลให้สุขภาพไม่ดี

in the rich developed world

ในโลกพัฒนาแล้ว

is how important chronic stress from social sources

ก็คือ ความสำคัญของความเครียดจากบ่อเกิดทางสังคม

is affecting the immune system,

มันส่งผลกระทบต่อระบบภูมิคุ้มกัน

the cardiovascular system.

ระบบหัวใจหลอดเลือด

Or for instance, the reason why violence

หรือยกตัวอย่างเช่น สาเหตุที่ความรุนแรง

becomes more common in more unequal societies

เกิดขึ้นบ่อยครั้งกว่าในสังคมที่เหลื่อมล้ำมากกว่า

is because people are sensitive to being looked down on.

สาเหตุคือคนเราอ่อนไหวต่อการถูกดูแคลน

I should say that to deal with this,

ผมควรพูดว่าการจัดการกับเรื่องนี้

we've got to deal with the post-tax things

แปลว่าเราต้องจัดการกับเรื่องที่เกิดหลังเก็บภาษี

and the pre-tax things.

และก่อนเก็บภาษี

We've got to constrain income,

เราจะต้องควบคุมรายได้

the bonus culture incomes at the top.

วัฒนธรรมโบนัสมหาศาลในชั้นบนสุด

I think we must make our bosses accountable to their employees

ผมคิดว่าเราจะต้องให้เจ้านายของพวกเรารับผิดต่อพนักงานของพวกเขา

in any way we can.

ทุกทางที่เราทำได้

I think the take-home message though

แต่ผมคิดว่าสารที่ควรติดตัวกลับบ้าน

is that we can improve the real quality of human life

ก็คือ เราสามารถปรับปรุงคุณภาพชีวิตจริงๆ ของมนุษย์ได้

by reducing the differences in incomes between us.

ด้วยการลดความแตกต่างทางรายได้ระหว่างเรา

Suddenly we have a handle

ทันใดนั้นเราก็มีคานงัด

on the psychosocial well-being of whole societies,

เพื่อพลิกความอยู่ดีมีสุขทางจิตวิทยาสังคม ของสังคมทั้งสังคม

and that's exciting.

นั่นคือสิ่งที่น่าตื่นเต้นครับ

Thank you.

ขอบคุณ.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)