Half a million secrets | Frank Warren

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Paravee Asava-Anan

Hi, my name is Frank,

สวัสดีครับ ผมชื่อแฟรงค์

and I collect secrets.

ผมเป็นนักสะสมความลับ

It all started with a crazy idea

เรื่องมันเกิดขึ้นจากไอเดียบ้าๆของผม

in November of 2004.

ในเดือนพฤศจิกายน ปี 2004

I printed up 3,000 self-addressed postcards,

ผมปริ้นโปสการ์ดที่จ่าหน้าถึงตัวเอง 3,000 ใบ

just like this.

หน้าตาแบบนี้

They were blank on one side,

มีด้านหนึ่งว่างเปล่า

and on the other side

ส่วนอีกด้าน

I listed some simple instructions.

มีคำแนะนำการใช้งานเขียนเอาไว้

I asked people to anonymously share an artful secret

ผมขอให้ผู้คนแปลกหน้า เขียนเรื่องราวความลับ

they'd never told anyone before.

ที่พวกเขาไม่เคยบอกใครมาก่อน

And I handed out these postcards randomly

ผมสุ่มแจกมันออกไป

on the streets of Washington, D.C.,

บนถนนในวอชิงตัน ดีซ๊

not knowing what to expect.

ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

But soon the idea began spreading virally.

แต่ไม่นานความคิดนี้ก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

People began to buy their own postcards

ผู้คนเริ่มซื้อโปสการ์ดเอง

and make their own postcards.

และทำโปสการ์ดเอง

I started receiving secrets in my home mailbox,

ความลับของผู้คนเริ่มหลั่งไหลเขามาในกล่องจดหมายของผม

not just with postmarks from Washington, D.C.,

ไม่ใช่เพียงจากวอชิงตันดีซี

but from Texas, California,

แต่จาก เท็กซัส แคลิฟอร์เนีย

Vancouver, New Zealand, Iraq.

แวนคูเวอร์ นิวซีแลนด์ อิรัก

Soon my crazy idea didn't seem so crazy.

ไม่นานนัก ความคิดบ้าๆของผม ก็ดูไม่บ้าอีกต่อไป

PostSecret.com

PostSecret.com

is the most visited advertisement-free blog in the world.

เป็นบล๊อกไร้โฆษณาที่มีการเข้าชมมากที่สุดในโลก

And this is my postcard collection today.

และนี่คือโปสการ์ดที่ผมรวบรวมได้ทุกวันนี้

You can see my wife

คุณเห็นภรรยาผม

struggling to stack a brick of postcards

พยายามวางโปสการ์ดเพิ่ม

on a pyramid of over a half-million secrets.

บนปิระมิดแห่งความลับ กว่าห้าแสนชิ้น

What I'd like to do now

สิ่งที่ผมอยากทำตอนนี้

is share with you a very special handful of secrets

คือเล่าความลับที่น่าสนใจ

from that collection,

ให้คุณฟัง

starting with this one.

เริ่มจากความลับนี้ครับ

"I found these stamps as a child,

"ฉันเก็บสแตมป์นี้ไว้ตั้งแต่เด็ก

and I have been waiting all my life

และฉันก็รอมาทั้งชีวิต

to have someone to send them to.

เพื่อหาใครสักคนที่ฉันส่งให้ได้

I never did have someone."

แต่ฉันไม่เคยมีเพื่อนเลย"

Secrets can take many forms.

ความลับมาในหลากหลายรูปแบบ

They can be shocking

ทั้งน่าตกใจ น่าขบขัน

or silly or soulful.

หรือที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

They can connect us to our deepest humanity

มันเชื่อมต่อเราในฐานะมนุษยธรรม

or with people we'll never meet.

และเชื่อมเรากับผู้ที่เราไม่เคยพบเจอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Maybe one of you sent this one in.

อันนี้อาจมาจากคนที่นั่งอยู่ที่นี่ก็ได้

I don't know.

ก็ไม่แน่นะ

This one does a great job of demonstrating

อันนี้แสดงให้เห็นถึง

the creativity that people have

ความคิดสร้างสรรค์ที่คนเรามี

when they make and mail me a postcard.

เมื่อเขาเขียนและส่งโปสการ์ดใบนี้มา

This one obviously was made out of half a Starbucks cup

แน่นอนว่าอันนี้ทำขึ้นจากแก้วของสตาร์บัคส์

with a stamp and my home address written on the other side.

ด้านหลังมีสแตมป์และที่อยู่ของผม

"Dear Birthmother, I have great parents.

"ถึงแม่ผู้ให้กำเนิดฉัน ตอนนี้ครอบครัวฉันอบอุ่นที่สุด

I've found love. I'm happy."

หนูพบความรักแล้ว มีความสุขที่สุดเลย"

Secrets can remind us of the countless human dramas,

ความลับเตือนสติเราถึงอารมณ์ของผู้คน

of frailty and heroism,

ทั้งความอ่อนแอ และความกล้าหาญ

playing out silently

ที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ

in the lives of people all around us

ในชีวิตของคนรอบตัวเรา

even now.

แม้กระทั่งวินาทีนี้

"Everyone who knew me before 9/11

"ทุกคนที่รู้จักฉันก่อนเหตุการณ์ 9/11

believes I'm dead."

เชื่อว่าฉันตายแล้ว"

"I used to work with a bunch of uptight religious people,

"ฉันเคยทำงานกับคนที่เคร่งศาสนามากๆ

so sometimes I didn't wear panties,

บางครั้งฉันเลยไม่ใส่กางเกงในไปทำงาน

and just had a big smile and chuckled to myself."

ฉันยิ้มกว้าง และหัวเราะทั้งวัน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This next one takes a little explanation before I share it with you.

อันต่อไปนี้ ผมต้องเล่าถึงเบื้องหลังซะก่อน

I love to speak on college campuses

ผมชอบที่ได้เชิญไปพูดตามมหาวิทยาลัย

and share secrets and the stories with students.

และแบ่งปันความลับและเรื่องราวกับนักศึกษา

And sometimes afterwards I'll stick around

บางครั้งฉันก็จะอยู่ต่อหลังพูดจบ

and sign books and take photos with students.

เซ็นหนังสือ และถ่ายรูปกับเด็กๆ

And this next postcard was made

และโปสการ์ดใบนี้

out of one of those photos.

ทำมาจากหนึ่งในรูปเหล่านั้น

And I should also mention that, just like today,

ผมต้องบอกด้วยว่า ในงาน PostSecret วันนั้น

at that PostSecret event,

ผมต้องติดไมค์ไร้สาย

I was using a wireless microphone.

คล้ายๆกับที่ผมใช้วันนี้

"Your mic wasn't off during sound check.

"ไมค์ของคุณเปิดอยู่ตอนซาวด์เช็ค

We all heard you pee."

เราทุกคนได้ยินเสียงคุณฉี่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This was really embarrassing when it happened,

มันน่าอับอายมากครับตอนนั้น

until I realized it could have been worse.

แต่ผมก็คิดซะว่า มันอาจจะแย่กว่านี้ได้อีก

Right. You know what I'm saying.

นึกออกใช่ไหมครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Inside this envelope

"ในซองนี้

is the ripped up remains

มีเศษกระดาษที่เหลือ

of a suicide note I didn't use.

จากจดหมายฆ่าตัวตาย ที่ฉันไม่ได้ใช้

I feel like the happiest person on Earth (now.)"

ฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย (ตอนนี้นะ)"

"One of these men is the father of my son.

"หนึ่งในนี้ เป็นพ่อของลูกฉัน

He pays me a lot to keep it a secret."

เขาจ่ายเงินฉันเยอะมาก เพื่อให้เก็บเป็นความลับ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"That Saturday when you wondered where I was,

"วันเสาร์นั้น ที่คุณสงสัยว่าผมไปไหนมา

well, I was getting your ring.

ผมไปซื้อแหวนมาให้คุณ

It's in my pocket right now."

มันอยู่ในกระเป๋าผมตอนนี้"

I had this postcard posted on the PostSecret blog

ผมแปะโปสการ์ดนี้ลงบนบล็อก

two years ago on Valentine's Day.

เมื่อสองปีที่แล้ว ในวันวาเลนไทน์

It was the very bottom, the last secret in the long column.

มันเป็นใบล่างสุด จากโปสการ์ดกองเบ้อเริ่ม

And it hadn't been up for more than a couple hours

เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผมอัพขึ้นบล็อก

before I received this exuberant email

ผมได้รับอีเมล์ที่น่ายินดี

from the guy who mailed me this postcard.

จากคนที่ส่งโปสการ์ดใบนี้มา

And he said, "Frank, I've got to share with you

เขาบอกว่า "แฟรงค์ ผมอยากให้คุณรู้

this story that just played out in my life."

มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก"

He said, "My knees are still shaking."

เขาว่า "ขาผมยังสั่นอยู่เลย"

He said, "For three years, my girlfriend and I,

เขาว่า "ผมกับแฟนผม

we've made it this Sunday morning ritual

นั่งอ่านบล็อกของคุณทุกเช้าวันอาทิตย์

to visit the PostSecret blog together

อ่านออกเสียงให้ดังๆ

and read the secrets out loud.

ประหนึ่งว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวัน

I read some to her, she reads some to me."

ผมอ่านให้เธอฟัง เธออ่านให้ผมฟัง"

He says, "It's really brought us closer together

เขาบอกว่า "มันทำให้เราสนิทกันมากขึ้น

through the years.

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

And so when I discovered

ตอนที่ผมเห็น

that you had posted

คุณโพสต์โปสการ์ดของผม

my surprise proposal to my girlfriend at the very bottom,

ไว้เป็นใบล่างสุด

I was beside myself.

ผมพยายามอยู่กับเนื้อกับตัว

And I tried to act calm, not to give anything away.

พยายามไม่ให้เธอจับได้

And just like every Sunday,

และดั่งวันอาทิตย์อื่นๆ

we started reading the secrets out loud to each other."

เราเริ่มอ่านความลับให้กันและกันฟัง"

He said, "But this time it seemed like it was taking her forever

เขาว่า "แต่ครั้งนี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน

to get through each one."

กว่าจะผ่านไปแต่ละใบ"

But she finally did.

แต่ในที่สุด

She got to that bottom secret, his proposal to her.

เธออ่านไปถึงโปสการ์ดใบสุดท้าย

And he said, "She read it once and then she read it again."

เขาเล่าว่า "เธออ่านมัน แล้วทวนอีกรอบ"

And she turned to him and said,

เธอหันมาหาผม แล้วพูดว่า

"Is that our cat?"

"นั่นมันแมวเราไม่ใช่หรอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And when she saw him,

และเมื่อเธอหันมา

he was down on one knee, he had the ring out.

เขาก็ไปอยู่ในท่าคุกเข่าแล้ว พร้อมแหวนอยู่ในมือ

He popped the question, she said yes. It was a very happy ending.

เขาถามคำถามนั้น และเธอก็ตอบตกลง

So I emailed him back

ผมส่งอีเมล์กลับไป

and I said, "Please share with me an image, something,

และบอกว่า "รบกวนส่งรูป หรืออะไรก็ได้

that I can share with the whole PostSecret community

ที่ผมสามารถแบ่งปันให้ทุกๆคนได้รับรู้

and let everyone know your fairy tale ending."

ถึงเรื่องราวความรักที่จบลงอย่างสวยงาม"

And he emailed me this picture.

เขาส่งรูปนี้มา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"I found your camera at Lollapalooza this summer.

"ผมเจอกล้องของคุณที่ ลอลลาพาลูซ่า

I finally got the pictures developed

ผมเลยล้างรูปพวกนี้ให้

and I'd love to give them to you."

และผมยินดีที่จะส่งให้คุณ"

This picture never got returned back

รูปนี้ไม่เคยกลับไปหา

to the people who lost it,

เจ้าของที่ทำมันหายไป

but this secret has impacted many lives,

แต่ความลับนี้กระทบผู้คนจำนวนมาก

starting with a student up in Canada

เริ่มจากนักศึกษาในแคนาดา

named Matty.

ชื่อว่า แมตตี้

Matty was inspired by that secret

แมตตี้มีแรงบันดาลใจจากความลับนี้

to start his own website,

เขาสร้างเว็บไซต์ขึ้นมา

a website called IFoundYourCamera.

ชื่อว่า IFoundYourCamera (ผมเจอกล้องของคุณ)

Matty invites people

แมตตี้เชื้อเชิญให้ผู้คน

to mail him digital cameras that they've found,

ส่งกล้องถ่ายรูปที่คนเก็บได้

memory sticks that have been lost

แผ่นเมมโมรี่ที่สูญหาย

with orphan photos.

กับรูปถ่ายที่พรากจากเจ้าของ

And Matty takes the pictures off these cameras

แมตตี้เอารูปพวกนี้ออกมา

and posts them on his website every week.

แล้วโพสต์บนเว็บไซต์ทุกอาทิตย์

And people come to visit

ผู้คนเข้ามาค้นหา

to see if they can identify a picture they've lost

เผื่อว่าจะเจอกล้องที่เขาทำหายไป

or help somebody else get the photos back to them

หรือช่วยคนอื่นหารูปภาพที่หายไป

that they might be desperately searching for.

รูปภาพที่อาจมีค่าเกินคำบรรยาย

This one's my favorite.

ผมชอบอันนี้มากครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Matty has found this ingenious way

แมตตี้ค้นพบวิธี

to leverage the kindness of strangers.

ที่เพิ่มพูลน้ำใจของคนแปลกหน้า

And it might seem like a simple idea, and it is,

มันดูเหมือนเป็นไอเดียที่ง่ายมาก ซึ่งมันก็จริง

but the impact it can have on people's lives can be huge.

แต่ผลกระทบที่มันมี มันมหาศาล

Matty shared with me

แมตตี้เล่าให้ผมฟัง

an emotional email he received

ถึงอีเมล์ชิ้นหนึ่ง

from the mother in that picture.

จากคุณแม่ในรูป

"That's me, my husband and son.

"นั่นคือฉัน สามีฉัน และลูกของฉัน

The other pictures are of my very ill grandmother.

อีกรูปหนึ่งคือคุณยายฉันที่กำลังป่วย

Thank you for making your site.

ขอบคุณที่สร้างเว็บนี้ขึ้นมา

These pictures mean more to me than you know.

รูปพวกนี้มีค่ามากกว่าอะไรทั้งสิ้น

My son's birth is on this camera.

รูปตอนลูกของฉันเพิ่งคลอด

He turns four tomorrow."

พรุ่งนี้เขาจะสี่ขวบแล้ว"

Every picture that you see there

ทุกรูปที่คุณเห็น

and thousands of others

และอีกหลายพันนอกจากนั้น

have been returned back to the person who lost it --

ถูกส่งคืนให้เจ้าของ

sometimes crossing oceans,

บางทีข้ามน้ำข้ามทะเล

sometimes going through language barriers.

บางครั้งก็ต้องข้ามผ่านภาษา

This is the last postcard I have to share with you today.

นี่เป็นโปสการ์ดสุดท้ายที่ผมอยากเอ่ยถึงวันนี้

"When people I love

"เวลาที่คนที่ฉันรัก

leave voicemails on my phone

ฝากข้อความเสียงไว้ในโทรศัพท์

I always save them in case they die tomorrow

ฉันบันทึกมันไว้ตลอด เผื่อว่าเราจะไม่ได้เจอเขาอีก

and I have no other way

ซึ่งฉันอาจไม่มีทาง

of hearing their voice ever again."

ได้ยินเสียงเขาอีกเลย"

When I posted this secret,

เมื่อผมโพสต์ความลับนี้

dozens of people

ผู้คนจำนวนหนึ่ง

sent voicemail messages from their phones,

ส่งข้อความเสียงออกจากโทรศัพท์เขา

sometimes ones they'd been keeping for years,

บางอันเก็บมาเป็นปี

messages from family or friends

เป็นข้อความจากครอบครัว หรือเพื่อนฝูง

who had died.

ที่เสียชีวิตลง

They said that by preserving those voices

พวกเขาว่า การเก็บรักษาเสียงเหล่านั้น

and sharing them,

และแบ่งปันมันออกไป

it helped them keep the spirit of their loved ones alive.

ช่วยให้จิตวิญญาณของคนที่เขารัก ยังคงอยู่

One young girl

มีหญิงสาวคนหนึ่ง

posted the last message

โพสต์ข้อความสุดท้าย

she ever heard from her grandmother.

ที่เธอได้ยินจากคุณยายของเขา

Secrets can take many forms.

ความลับมาในหลากหลายรูปแบบ

They can be shocking or silly

มีทั้งน่าตกใจ น่าขบขัน

or soulful.

หรือเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

They can connect us with our deepest humanity

มันเชื่อมต่อเราในฐานะมนุษยธรรม

or with people we'll never meet again.

หรือกับผู้คนที่เรามิอาจพบเจออีก

Voicemail recording: First saved voice message.

เสียงเครื่องอัด: ข้อความแรก

Grandma: ♫ It's somebody's birthday today ♫

คุณยาย: ♫ วันนี้วันเกิดใครหนอ ♫

♫ Somebody's birthday today ♫

♫ วันนี้วันเกิดใครหนอ ♫

♫ The candles are lighted ♫

♫ เรามาจุดเทียน ♫

♫ on somebody's cake ♫

♫ บนเค้กของคนนั้นกัน ♫

♫ And we're all invited ♫

♫ พวกเราพร้อมหน้ากัน ♫

♫ for somebody's sake ♫

♫ ในวันเกิดของของเธอ ♫

You're 21 years old today.

วันนี้หนูอายุ 21 แล้วนะ

Have a real happy birthday, and I love you.

สุขสันต์วันเกิด ยายรักเธอมากนะ

I'll say bye for now.

แล้วไว้คุยกันนะ

FW: Thank you.

แฟรงค์: ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

June Cohen: Frank, that was beautiful,

จูน โคเฮน: แฟรงค์ มันงดงามมาก

so touching.

ซาบซึ้งมาก

Have you ever sent yourself a postcard?

คุณเคยส่งโปสการ์ดให้ตัวเองไหม?

Have you ever sent in a secret to PostSecret?

ส่งโปสการ์ดให้ PostSecret?

FW: I have one of my own secrets in every book.

แฟรงค์: มีความลับของผมในหนังสือผมทุกเล่ม

I think in some ways, the reason I started the project,

ผมคิดว่า เหตุผลหนึ่งของโปรเจกต์นี้

even though I didn't know it at the time,

ถึงแม้ผมไม่ได้รู้ตั้งแต่ต้น

was because I was struggling with my own secrets.

เกิดขึ้นเพราะผมต้องสู้กับความลับของผม

And it was through crowd-sourcing,

และด้วยพลังของฝูงชน

it was through the kindness that strangers were showing me,

ด้วยน้ำใจที่คนแปลกหน้ามีให้ผม

that I could uncover

ผมสามารถฟื้นตัว

parts of my past that were haunting me.

จากอดีตที่เคยหลอกหลอนผม

JC: And has anyone ever discovered

จูน: มีใครเคยจับได้ไหม

which secret was yours in the book?

ว่าความลับไหนเป็นของคุณ

Has anyone in your life been able to tell?

มีใครเคยบอกได้ไหม?

FW: Sometimes I share that information, yeah.

แฟรงค์: บางครั้งผมก็บอกตรงๆเลยนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)