Success, failure and the drive to keep creating | Elizabeth Gilbert

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Penchan Kongpet

So, a few years ago I was at JFK Airport

สองสามปีก่อน ฉันอยู่ที่สนามบินจอห์น เอฟ. เคนเนดี้ (JFK)

about to get on a flight,

กำลังจะขึ้นเครื่องบิน

when I was approached by two women

มีผู้หญิงสองคนเข้ามาทัก

who I do not think would be insulted

เธอคงไม่รู้สึกว่าฉันดูถูกนะ

to hear themselves described

ถ้าฉันจะบรรยายว่าเธอทั้งสอง

as tiny old tough-talking Italian-American broads.

เป็นสาวแก่ตัวจิ๋วชาวอิตาเลียนอเมริกัน ที่พูดจาห้วนห้าว

The taller one, who is like up here,

คนที่สูงกว่า ซึ่งสูงประมาณนี้

she comes marching up to me, and she goes,

เธอเดินปรี่เข้ามาหาฉัน แล้วถามว่า

"Honey, I gotta ask you something.

"แม่หนู ถามอะไรหน่อยดิ

You got something to do with that whole

เธอมีอะไรเกี่ยวข้องกับกระแส

'Eat, Pray, Love' thing that's been going on lately?"

Eat, Pray, Love ที่ดังๆ ไม่นานมานี้ใช่ปะ"

And I said, "Yes, I did."

ฉันตอบว่า "ใช่ค่ะ"

And she smacks her friend and she goes,

แล้วเธอก็หันไปตีแขนเพื่อนเธอแล้วบอกว่า

"See, I told you, I said, that's that girl.

"เห็นไหมแก ชั้นบอกแล้ว นังหนูคนนี้แหละ

That's that girl who wrote that book

คนที่เขียนหนังสือออกมา

based on that movie."

ตามหนังเรื่องนั้นน่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So that's who I am.

นั่นแหละ ฉันเอง

And believe me, I'm extremely grateful to be that person,

และเชื่อเถอะ ฉันรู้สึกขอบคุณสุดๆ ที่ได้เป็นคนคนนั้น

because that whole "Eat, Pray, Love" thing

เพราะกระแส Eat, Pray, Love ท้ังหมดนั้น

was a huge break for me.

ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตฉันครั้งใหญ่

But it also left me in a really tricky position

แต่ขณะเดียวกัน มันก็ทำให้ฉันตกที่นั่งลำบาก

moving forward as an author

ในการก้าวต่อไปในฐานะนักเขียน

trying to figure out how in the world

ที่ต้องพยายามคิดว่า ชีวิตนี้

I was ever going to write a book again

ฉันจะเขียนหนังสืออะไร

that would ever please anybody,

ที่จะทำให้ใครพอใจได้อีก

because I knew well in advance

เพราะฉันรู้ดีล่วงหน้าอยู่แล้ว

that all of those people who had adored "Eat, Pray, Love"

ว่าคนที่ชอบเรื่อง Eat, Pray, Love

were going to be incredibly disappointed

ก็จะผิดหวังอย่างแรง

in whatever I wrote next

ไม่ว่าฉันจะเขียนเรื่องอะไรออกมา

because it wasn't going to be "Eat, Pray, Love,"

เพราะมันจะไม่ใช่ Eat, Pray, Love

and all of those people who had hated "Eat, Pray, Love"

และบรรดาคนที่เกลียด Eat, Pray, Love

were going to be incredibly disappointed

ก็จะผิดหวังสุดๆ เหมือนกัน

in whatever I wrote next

ไม่ว่าฉันจะเขียนอะไรออกมา

because it would provide evidence that I still lived.

เพราะมันจะเป็นหลักฐานว่าฉันยังมีชีวิตอยู่

So I knew that I had no way to win,

ฉันจึงรู้ดี ว่าฉันไม่มีทางชนะ

and knowing that I had no way to win

และการรู้ตัวว่าไม่มีทางชนะ

made me seriously consider for a while

ทำให้ฉันคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง

just quitting the game

ว่าจะเลิกเขียนหนังสือ

and moving to the country to raise corgis.

แล้วย้ายไปเลี้ยงหมาคอร์กี้อยู่ต่างจังหวัด

But if I had done that, if I had given up writing,

แต่ถ้าฉันทำอย่างนั้น ถ้าฉันเลิกเขียนหนังสือ

I would have lost my beloved vocation,

ฉันก็จะสูญเสียอาชีพที่ฉันรัก

so I knew that the task was that I had to find

ฉันจึงตระหนักว่า สิ่งที่ฉันต้องทำคือ

some way to gin up the inspiration

หาทางจุดไฟแรงบันดาลใจขึ้นมา

to write the next book

เพื่อเขียนหนังสือเล่มต่อไป

regardless of its inevitable negative outcome.

แม้จะต้องเจอกระแสทางลบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

In other words, I had to find a way to make sure

พูดอีกอย่างก็คือ ฉันต้องหาทางทำให้

that my creativity survived its own success.

ความคิดสร้างสรรค์ของฉันรอดตาย จากความสำเร็จของมันเอง

And I did, in the end, find that inspiration,

และในที่สุดฉันก็ค้นพบแรงบันดาลใจนั้น

but I found it in the most unlikely

แต่ฉันเจอมันในที่ที่

and unexpected place.

ฉันไม่คาดคิดเลย

I found it in lessons that I had learned earlier in life

นั่นคือ ในบทเรียนที่ฉันได้รับตอนวัยรุ่น

about how creativity can survive its own failure.

ว่าความคิดสร้างสรรค์จะรอดตาย จากความล้มเหลวของมันเองได้อย่างไร

So just to back up and explain,

ฉันอยากอธิบายเพิ่มหน่อยว่า

the only thing I have ever wanted to be

สิ่งเดียวที่ฉันฝันอยากเป็น

for my whole life was a writer.

มาตลอดชีวิต ก็คือ นักเขียน

I wrote all through childhood, all through adolescence,

ฉันเขียนตลอดเวลา ตั้งแต่ตอนเด็กๆ จนเป็นวัยรุ่น

by the time I was a teenager I was sending

ตอนที่ฉันเป็นวัยรุ่น ฉันส่งเรื่องสุดห่วยของฉัน

my very bad stories to The New Yorker,

ไปนิตยสาร เดอะ นิวยอร์คเกอร์ (The New Yorker)

hoping to be discovered.

หวังว่าจะมีคนค้นพบฉัน

After college, I got a job as a diner waitress,

หลังจบมหาวิทยาลัย ฉันได้งานเป็นพนักงานเสิร์ฟ

kept working, kept writing,

ทำงาน และเขียนหนังสือต่อไป

kept trying really hard to get published,

พยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้ตีพิมพ์

and failing at it.

และก็ล้มเหลวมาตลอด

I failed at getting published

เรื่องของฉันไม่เคยได้รับการตีพิมพ์เลย

for almost six years.

ตลอดเวลาเกือบหกปี

So for almost six years, every single day,

ตลอดหกปีนั้น ทุกๆ วัน

I had nothing but rejection letters

ฉันไม่มีอะไรเลย นอกจากจดหมายปฏิเสธ

waiting for me in my mailbox.

ที่รอฉันอยู่ในกล่องจดหมาย

And it was devastating every single time,

และมันก็ทำร้ายจิตใจฉันทุกๆ ครั้ง

and every single time, I had to ask myself

และทุกๆ ครั้ง ฉันต้องถามตัวเองว่า

if I should just quit while I was behind

ฉันควรจะเลิกตอนนี้ ยอมแพ้ซะ

and give up and spare myself this pain.

จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีกดีไหม

But then I would find my resolve,

แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ตัดสินใจ

and always in the same way,

เหมือนกันทุกครั้ง

by saying, "I'm not going to quit,

โดยบอกตัวเองว่า "ฉันไม่เลิกหรอก

I'm going home."

ฉันจะกลับบ้าน"

And you have to understand that for me,

คุณต้องเข้าใจว่า สำหรับฉัน

going home did not mean returning to my family's farm.

การกลับบ้านไม่ได้หมายถึง กลับไปอยู่ที่ฟาร์มของครอบครัว

For me, going home

สำหรับฉัน การกลับบ้าน

meant returning to the work of writing

หมายถึงการกลับไปเขียนหนังสือ

because writing was my home,

เพราะการเขียนหนังสือคือบ้านของฉัน

because I loved writing more than I hated failing at writing,

เพราะฉันรักการเขียน มากยิ่งกว่า ที่ฉันเกลียดความล้มเหลวจากการเขียน

which is to say that I loved writing

นั่นก็คือ ฉันรักการเขียน

more than I loved my own ego,

ยิ่งกว่ารักอัตตาของฉันเอง

which is ultimately to say

ซึ่งที่สุดแล้ว จะเรียกว่า

that I loved writing more than I loved myself.

ฉันรักการเขียนมากกว่ารักตัวเองก็ได้

And that's how I pushed through it.

และนั่นคือวิธีที่ทำให้ฉันผ่านมาได้

But the weird thing is that 20 years later,

แต่ที่ประหลาดคือ ยี่สิบปีต่อมา

during the crazy ride of "Eat, Pray, Love,"

ท่ามกลางกระแสความสำเร็จที่บ้าคลั่งของ "Eat, Pray, Love"

I found myself identifying all over again

ฉันพบว่าตัวเองรู้สึกร่วมกับ

with that unpublished young diner waitress

สาวเสิร์ฟที่ไม่เคยมีงานตีพิมพ์คนนั้นอีกครั้ง

who I used to be, thinking about her constantly,

คนที่ฉันเคยเป็น ฉันคิดถึงเธอตลอด

and feeling like I was her again,

และรู้สึกว่าฉันเป็นเธอคนนั้นอีกครั้ง

which made no rational sense whatsoever

ซึ่งดูไร้เหตุผลด้วยประการทั้งปวง

because our lives could not have been more different.

เพราะชีวิตของเราต่างกันสุดขั้ว

She had failed constantly.

เธอคนนั้นล้มเหลวตลอดเวลา

I had succeeded beyond my wildest expectation.

ส่วนฉันประสบความสำเร็จทะลุความคาดหมาย

We had nothing in common.

เราไม่มีอะไรเหมือนกันเลย

Why did I suddenly feel like I was her all over again?

ทำไมอยู่ดีๆ ฉันจึงรู้สึกว่าฉันเป็นเธอคนนั้นอีกครั้ง

And it was only when I was trying to unthread that

จนเมื่อฉันพยายามแกะปมนี้

that I finally began to comprehend

ฉันจึงเริ่มเข้าใจ

the strange and unlikely psychological connection

ความเชื่อมโยงทางจิตใจที่แปลกและไม่น่าเป็นไปได้

in our lives between the way we experience great failure

ในชีวิตเรา ระหว่างการเผชิญความล้มเหลวหมดท่า

and the way we experience great success.

และการประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม

So think of it like this:

คุณลองคิดอย่างนี้นะ

For most of your life, you live out your existence

เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตคุณ คุณใช้ชีวิตดำรงอยู่

here in the middle of the chain of human experience

ท่ามกลางห่วงโซ่ประสบการณ์ของมนุษย์

where everything is normal and reassuring and regular,

ซึ่งทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ มั่นคง สม่ำเสมอ

but failure catapults you abruptly way out over here

แต่ความล้มเหลวเหวี่ยงเรากระเด็นวูบมาถึงนี่

into the blinding darkness of disappointment.

สู่ความมืดบอดของความผิดหวัง

Success catapults you just as abruptly but just as far

ความสำเร็จก็เหวี่ยงคุณไปไกลพอๆ กัน

way out over here

มาถึงตรงนี้

into the equally blinding glare

ที่แสงสว่างจ้าจนคุณมองไม่เห็นอะไร

of fame and recognition and praise.

เพราะชื่อเสียง การเป็นที่รู้จัก และคำชื่นชม

And one of these fates

ประสบการณ์สองอย่างนี้

is objectively seen by the world as bad,

อย่างหนึ่ง คนส่วนใหญ่มองว่าเลวร้าย

and the other one is objectively seen by the world as good,

อีกอย่างหนึ่งคนส่วนใหญ่มองว่าดี

but your subconscious is completely incapable

แต่จิตใต้สำนึกของคุณไร้ความสามารถโดยสิ้นเชิง

of discerning the difference between bad and good.

ที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างเลวร้ายกับดี

The only thing that it is capable of feeling

สิ่งเดียวที่มันรับรู้ได้

is the absolute value of this emotional equation,

คือค่าสัมบูรณ์ของสมการอารมณ์

the exact distance that you have been flung

นั่นคือระยะทางที่คุณถูกขว้างออกไป

from yourself.

ไกลจากตัวตนของคุณ

And there's a real equal danger in both cases

และในทั้งสองกรณี ก็มีความเสี่ยงพอๆ กัน

of getting lost out there

ที่เราจะหลงทางอยู่ตรงนั้น

in the hinterlands of the psyche.

ในดินแดนไกลโพ้นของจิต

But in both cases, it turns out that there is

แต่ก็ปรากฏว่าในทั้งสองกรณีนั้น

also the same remedy for self-restoration,

มีทางแก้แบบเดียวกัน เพื่อนำตัวตนของเรากลับสู่ภาวะปกติ

and that is that you have got to find your way back home again

นั่นคือ คุณต้องหาทางกลับบ้าน

as swiftly and smoothly as you can,

อย่างรวดเร็วและราบรื่นที่สุดที่จะทำได้

and if you're wondering what your home is,

และถ้าคุณสงสัยว่าบ้านของคุณอยู่ที่ไหน

here's a hint:

ฉันจะบอกใบ้ให้

Your home is whatever in this world you love

บ้านของคุณคือที่ไหนก็ได้ในโลกนี้

more than you love yourself.

ที่คุณรักมากยิ่งกว่าที่คุณรักตัวเอง

So that might be creativity, it might be family,

อาจจะเป็นความคิดสร้างสรรค์ ครอบครัวของคุณ

it might be invention, adventure,

การประดิษฐ์คิดค้น การผจญภัย

faith, service, it might be raising corgis,

ศรัทธา การช่วยเหลือผู้อื่น หรือการเลี้ยงหมาพันธุ์คอร์กี้

I don't know, your home is that thing

ฉันไม่รู้หรอก แต่บ้านของคุณก็คือ

to which you can dedicate your energies

สิ่งที่คุณสามารถอุทิศพลังของคุณ

with such singular devotion

ด้วยความทุ่มเทที่เป็นหนึ่งเดียว

that the ultimate results become inconsequential.

จนคุณไม่สนใจว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร

For me, that home has always been writing.

สำหรับฉัน บ้านคือการเขียนหนังสือมาตลอด

So after the weird, disorienting success

ดังนั้น หลังจากผ่านความสำเร็จ ที่แปลกและน่าสับสน

that I went through with "Eat, Pray, Love,"

ที่ฉันเจอจากเรื่อง "Eat, Pray, Love"

I realized that all I had to do was exactly

ฉันก็รู้ตัวว่า สิ่งที่ฉันต้องทำก็แค่

the same thing that I used to have to do all the time

ทำเหมือนเดิมที่เคยทำตลอดมา

when I was an equally disoriented failure.

ตอนที่ฉันสับสนพอๆ กันจากความล้มเหลว

I had to get my ass back to work,

ฉันต้องสะบัดก้นกลับไปทำงาน

and that's what I did, and that's how, in 2010,

และนั่นคือสิ่งที่ฉันทำ ซึ่งทำให้ ในปี 2010

I was able to publish the dreaded follow-up

ฉันสามารถตีพิมพ์หนังสือภาคต่อ

to "Eat, Pray, Love."

ของ "Eat, Pray, Love" ออกมาได้

And you know what happened with that book?

แล้วคุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนังสือเล่มนั้น

It bombed, and I was fine.

มันเจ๊ง แต่ฉันไม่เป็นไรเลย

Actually, I kind of felt bulletproof,

ที่จริง ฉันรู้สึกว่าฉันมีเกราะกันกระสุน

because I knew that I had broken the spell

เพราะฉันรู้ว่าฉันลบล้างคำสาปได้แล้ว

and I had found my way back home

และฉันได้กลับบ้านไปเขียนหนังสือ

to writing for the sheer devotion of it.

เพียงเพราะอยากทุ่มเทให้กับมัน

And I stayed in my home of writing after that,

หลังจากนั้นฉันก็พักพิงอยู่ในบ้านของการเขียน

and I wrote another book that just came out last year

และเขียนหนังสืออีกเล่มออกมาเมื่อปีที่แล้ว

and that one was really beautifully received,

ซึ่งได้รับการตอบรับอย่างงดงาม

which is very nice, but not my point.

ซึ่งก็ดีมากๆ เลย แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญสำหรับฉัน

My point is that I'm writing another one now,

สิ่งที่สำคัญสำหรับฉันคือ ตอนนี้ฉันกำลังเขียนหนังสืออีกเล่ม

and I'll write another book after that

และฉันจะเขียนอีกเล่มต่อจากเล่มนี้

and another and another and another

อีกเล่ม อีกเล่ม และอีกเล่ม

and many of them will fail,

หลายๆ เล่มในจำนวนนี้จะล้มเหลว

and some of them might succeed,

บางเล่มอาจจะประสบความสำเร็จ

but I will always be safe

แต่ฉันจะปลอดภัยเสมอ

from the random hurricanes of outcome

จากพายุเฮอร์ริเคนของผลลัพธ์ที่ไม่แน่นอน

as long as I never forget where I rightfully live.

ตราบใดที่ฉันไม่ลืมว่า บ้านที่แท้จริงของฉันอยู่ที่ไหน

Look, I don't know where you rightfully live,

ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าบ้านที่แท้จริงของคุณอยู่ไหน

but I know that there's something in this world

แต่ฉันรู้ว่า มีบางอย่างในโลกนี้

that you love more than you love yourself.

ที่คุณรักมากยิ่งกว่าตัวคุณเอง

Something worthy, by the way,

บางสิ่งที่มีคุณค่า อ่อ แต่เดี๋ยวก่อน

so addiction and infatuation don't count,

การเสพติดและการลุ่มหลงไม่นับนะคะ

because we all know that those are not safe places to live. Right?

เพราะเราทุกคนรู้ดีว่าที่นั่น มันไม่ปลอดภัยที่จะอยู่นะ ใช่ไหมคะ

The only trick is that you've got to identify

เคล็ดลับอยู่ที่ คุณต้องหาให้เจอว่า

the best, worthiest thing that you love most,

อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด มีค่าที่สุด ที่คุณรักที่สุด

and then build your house right on top of it

แล้วปลูกบ้านของคุณตรงลงนั้น

and don't budge from it.

และอย่าเคลื่อนย้ายไปไหน

And if you should someday, somehow

และหากวันหนึ่ง ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม

get vaulted out of your home

ถ้าคุณหกคะเมนตีลังกาออกไปจากบ้าน

by either great failure or great success,

เพราะความล้มเหลวหรือความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่

then your job is to fight your way back to that home

หน้าที่ของคุณคือ ต่อสู้ฟันฝ่า เพื่อหาทางกลับบ้านหลังนั้นให้ได้

the only way that it has ever been done,

ทางเดียวที่จะทำได้

by putting your head down and performing

คือก้มหน้าก้มตาทำงานหนัก

with diligence and devotion

ด้วยความขยันและทุ่มเท

and respect and reverence

ความเคารพและเทิดทูน

whatever the task is that love

ไม่ว่างานนั้นคืออะไร ที่ความรัก

is calling forth from you next.

เรียกร้องให้คุณทำต่อไป

You just do that, and keep doing that

แค่คุณลงมือทำ และทำมันต่อไป

again and again and again,

ทำแล้ว ทำอีก และทำอีก

and I can absolutely promise you, from long personal experience

ฉันยืนยันกับคุณได้เลย จากประสบการณ์ส่วนตัวอันยาวนาน

in every direction, I can assure you

ไม่ว่าในทิศทางไหน ฉันรับรองได้

that it's all going to be okay.

ว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)