Success, failure and the drive to keep creating | Elizabeth Gilbert

الیزابت گیلبرت: موفقیت، شکست و میل به خلاقیت

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

So, a few years ago I was at JFK Airport

خوب! چند سال قبل من در فرودگاه جان اف کندی بودم

about to get on a flight,

و منتظر سوار شدن به یک پرواز،

when I was approached by two women

که دو خانم به من نزدیک شدند

who I do not think would be insulted

که فکر نمی کنم ناراحت شوند اگر

to hear themselves described

بشنوند که آنها را

as tiny old tough-talking Italian-American broads.

هرزه ایتالیایی- آمریکایی بد دهن پیر خطاب کرده اند.

The taller one, who is like up here,

زن قد بلندتر، که تقریباً تا اینجا بود،

she comes marching up to me, and she goes,

به سمت من آمد و گفت

"Honey, I gotta ask you something.

"عزیزم، یه چیزی باید ازت بخواهم،

You got something to do with that whole

آیا تو ربطی به آن قضیه

'Eat, Pray, Love' thing that's been going on lately?"

- بخور، دعا کن، عشق بورز- ( نام یک رمان ) داری که این اواخراز تلوزیون پخش شد؟"

And I said, "Yes, I did."

و من گفتم، "بله، ربط دارم."

And she smacks her friend and she goes,

و او به دوستش ضربه آرامی زد و گفت،

"See, I told you, I said, that's that girl.

"دیدی، به تو گفتم، این همان دخترست.

That's that girl who wrote that book

همان دختری است که آن کتاب را نوشته و

based on that movie."

و فیلم بر اساس آن ساخته شده."

(Laughter)

(خنده حاضرین)

So that's who I am.

خوب من همانم.

And believe me, I'm extremely grateful to be that person,

و باور کنید، بسیار سپاسگزارم که همان شخصم،

because that whole "Eat, Pray, Love" thing

چون این قضیه "بخور، دعا کن، عشق بورز"

was a huge break for me.

بک فرصت بزرگ برای من بود.

But it also left me in a really tricky position

اما از طرفی مرا در یک وضعیت واقعاً گول زننده

moving forward as an author

برای ادامه کار به عنوان یک نویسنده قرار داد

trying to figure out how in the world

تا سعی کنم بفهمم

I was ever going to write a book again

چگونه می توانم دوباره یک کتابی بنویسم

that would ever please anybody,

که حداقل یک نفر را راضی کند،

because I knew well in advance

چون از قبل میدانستم

that all of those people who had adored "Eat, Pray, Love"

که همه افرادی که "بخور، دعا کن، عشق بورز" را ستایش می کردند

were going to be incredibly disappointed

به شدت از داستانی

in whatever I wrote next

از چیزی که قرار بود بنویسم نا امید خواهند شد

because it wasn't going to be "Eat, Pray, Love,"

چون قرار نبود این کتاب "بخور، دعا کن، عشق بورز" باشد،

and all of those people who had hated "Eat, Pray, Love"

و همه افرادی که از "بخور، دعا کن، عشق بورز" متنفر بودند

were going to be incredibly disappointed

به شدت نا امید خواهند شد

in whatever I wrote next

از چیزی که قرار بود بنویسم

because it would provide evidence that I still lived.

چون می توانست نشان دهد که من هنوز زنده هستم.

So I knew that I had no way to win,

پس فهمیدم که هیچ راهی برای بُرد ندارم،

and knowing that I had no way to win

و علم به اینکه هیچ راهی برای بُرد ندارم،

made me seriously consider for a while

برای مدتی باعث شد تصمیم جدی بگیرم

just quitting the game

که بازی را تمام کنم

and moving to the country to raise corgis.

و برای پرورش کُرگی (نوعی سگ) به روستا بروم.

But if I had done that, if I had given up writing,

ولی اگر آن کار را می کردم، اگر نویسندگی را ترک می کردم،

I would have lost my beloved vocation,

تعطیلات مورد علاقه ام را از دست میدادم،

so I knew that the task was that I had to find

پس فهمیدم کاری که باید انجام دهم این است که

some way to gin up the inspiration

راهی برای افزایش انگیزه پیدا کنم

to write the next book

تا کتاب بعدی را بنویسم

regardless of its inevitable negative outcome.

بدون توجه به عواقب منفی اجتناب ناپذیر آن.

In other words, I had to find a way to make sure

به عبارت دیگر، باید راهی پیدا می کردم تا مطمئن شوم

that my creativity survived its own success.

که خلاقیت من به موفقیت منجر شود.

And I did, in the end, find that inspiration,

و بالاخره آن انگیزه را پیدا کردم،

but I found it in the most unlikely

ولی آن را در غیر محتمل ترین

and unexpected place.

و غیر منتظره ترین جا پیدا کردم.

I found it in lessons that I had learned earlier in life

آن را در درس هایی یافتم که قبلاً از زندگی آموخته بودم

about how creativity can survive its own failure.

درباره اینکه چگونه می توان علیرغم شکست، خلاقیت را حفظ کرد.

So just to back up and explain,

بنا بر این به عنوان تأیید و توضیح،

the only thing I have ever wanted to be

تنها چیزی که همواره می خواهم که باشم

for my whole life was a writer.

نویسنده بودن برای تمام عمرم هست.

I wrote all through childhood, all through adolescence,

سرتاسرکودکی را نوشتم، سرتاسر نوجوانی را،

by the time I was a teenager I was sending

وقتی یک نوجوان بودم

my very bad stories to The New Yorker,

داستانهای خیلی بدم را به نیویورکر میفرستادم،

hoping to be discovered.

به این امید که کشف شوم.

After college, I got a job as a diner waitress,

پس از کالج، شغلی به عنوان پیش خدمت پیدا کردم،

kept working, kept writing,

مُدام کار کردم، مُدام کار کردم،

kept trying really hard to get published,

مُدام، واقعاً به شدت، تلاش کردم (کتاب) منتشر کنم،

and failing at it.

و شکست خوردم.

I failed at getting published

در انتشار (کتاب) شکست خوردم

for almost six years.

تا حدود شش سال.

So for almost six years, every single day,

بنا بر این تا حدود شش سال، هر روز،

I had nothing but rejection letters

چیزی جز نامه های ردّ نداشتم

waiting for me in my mailbox.

که در صندوق پستی ام منتظرم بودند.

And it was devastating every single time,

و این هر بار ویران کننده بود،

and every single time, I had to ask myself

و هر بار، باید از خود سؤال میکردم

if I should just quit while I was behind

آیا باید نوشتن را با شکست تَرک گویم

and give up and spare myself this pain.

و تسلیم شوم و خود را از این درد نجات دهم.

But then I would find my resolve,

ولی سپس تصمیم خود م را می گرفتم،

and always in the same way,

و همیشه به همان طریق،

by saying, "I'm not going to quit,

با گفتن، "قصد ندارن نویسندگی را ترک کنم،

I'm going home."

به خانه می روم."

And you have to understand that for me,

و باید درک کنید که برای من

going home did not mean returning to my family's farm.

رفتن به خانه به معنی بازگشت به مزرعه خانوادگی نبود.

For me, going home

برای من، رفتن به خانه

meant returning to the work of writing

به معنی بازگشت بر سر کار نوشتن بود

because writing was my home,

چون نوشتن خانه من بود،

because I loved writing more than I hated failing at writing,

چون بیش از آنکه از شکست متنفر باشم، عاشق نوشتن بودم

which is to say that I loved writing

یعنی عشق من به نوشتن،

more than I loved my own ego,

بیش از عشق من به خودم بود،

which is ultimately to say

یعنی در نهایت

that I loved writing more than I loved myself.

بیش از آنکه عاشق خود باشم عاشق نوشتن بودم.

And that's how I pushed through it.

و اینگونه بود که از عهده اش بر آمدم.

But the weird thing is that 20 years later,

ولی عجیب است که ۲۰ سال بعد،

during the crazy ride of "Eat, Pray, Love,"

در دوران برتری فاحش "بخور، دعا کن، عشق بورز،"

I found myself identifying all over again

دوباره خود را

with that unpublished young diner waitress

همان پیشخدمت جوان شناخته نشده می دیدم

who I used to be, thinking about her constantly,

که قبلاً بودم، مُدام درباره او فکر میکردم،

and feeling like I was her again,

و حس میکردم دوباره او هستم،

which made no rational sense whatsoever

که در هر حال منطقی نبود

because our lives could not have been more different.

چون زندگی ما نمی توانست متفاوت تر باشد.

She had failed constantly.

او مُدام شکست خورده بود.

I had succeeded beyond my wildest expectation.

من بیش از حد انتظار خود کامیاب بودم.

We had nothing in common.

ما هیچ نقطه مشترکی نداشتیم.

Why did I suddenly feel like I was her all over again?

چرا ناگهان حس کردم دوباره او هستم؟

And it was only when I was trying to unthread that

و تنها زمانی که سعی کردم این معما را حل کنم

that I finally began to comprehend

توانستم متوجه

the strange and unlikely psychological connection

ارتباط عجیب و غیرمحتمل روانشناختی

in our lives between the way we experience great failure

در زندگی مان بین چگونگی تجربه شکست بزرگ

and the way we experience great success.

و چگونگی تجربه موفقیت بزرگ شوم.

So think of it like this:

پس این طور در نظر بگیرید:

For most of your life, you live out your existence

در بیشتر زندگی تان، با وجود خود

here in the middle of the chain of human experience

اینجا در میان زنجیره تجربه انسان زندگی می کنید

where everything is normal and reassuring and regular,

جایی که همه چیز نُرمال و قابل اعتماد و عادی است،

but failure catapults you abruptly way out over here

ولی شکست ناگهان شما را به اینجا پرتاب می کند

into the blinding darkness of disappointment.

به درون تاریکی محض ناامیدی.

Success catapults you just as abruptly but just as far

موفقیت نیز شما را ناگهان پرتاب می کند ولی

way out over here

به اینجا

into the equally blinding glare

به درون روشنایی محض

of fame and recognition and praise.

شهرت و معروفیت و ستایش.

And one of these fates

و یکی از این دو سرنوشت

is objectively seen by the world as bad,

به طور ذهنی توسط جهان به عنوان بد،

and the other one is objectively seen by the world as good,

و دیگری به طور ذهنی توسط جهان به عنوان خوب تلقی می شود،

but your subconscious is completely incapable

ولی ناخودآگاه شما به هیچ وجه نمی تواند

of discerning the difference between bad and good.

تفاوت بین بد و خوب را تشخیص دهد.

The only thing that it is capable of feeling

تنها چیزی که می تواند حس کند

is the absolute value of this emotional equation,

ارزش مطلق این معادله عاطفی است،

the exact distance that you have been flung

فاصله دقیق پرتاب شما

from yourself.

از خودتان.

And there's a real equal danger in both cases

و در هر دو مورد یک خطر واقعی مساوی وجود دارد

of getting lost out there

در پس کرانه های روانتان

in the hinterlands of the psyche.

گم شوید.

But in both cases, it turns out that there is

ولی در هر دو مورد، مشخص است که

also the same remedy for self-restoration,

چاره یکسانی برای بازگشت به خویشتن وجود دارد

and that is that you have got to find your way back home again

و آن این است که مجبور هستید راه بازگشت به خانه را پیدا کنید

as swiftly and smoothly as you can,

به نرمی و آرامی هر چه تمام تر،

and if you're wondering what your home is,

و اگر نمی دانید خانه شما کجاست،

here's a hint:

یک راهنمایی در اینجا هست:

Your home is whatever in this world you love

خانه شما همان جایی است که عاشق آن هستید

more than you love yourself.

بیش از آنکه عاشق خود باشید.

So that might be creativity, it might be family,

بنا بر این ممکن است خلاقیت باشد، خانواده باشد،

it might be invention, adventure,

ممکن است اختراع باشد، ماجراجویی،

faith, service, it might be raising corgis,

ایمان، خدمت، ممکن است پرورش کُرگی باشد،

I don't know, your home is that thing

نمیدانم، خانه شما آن چیزی است

to which you can dedicate your energies

که انرژی خود را صرف آن می کنید

with such singular devotion

با چنان از خود گذشتگی منحصربفردی

that the ultimate results become inconsequential.

که نتیجه نهایی در مقابل آن ناچیز است.

For me, that home has always been writing.

برای من، آن خانه همیشه نوشتن بوده است.

So after the weird, disorienting success

بنا بر این پس از موفقیت خارق العاده و گیج کننده ای

that I went through with "Eat, Pray, Love,"

که با "بخور، دعا کن، عشق بورز" داشتم،

I realized that all I had to do was exactly

فهمیدم تنها کاری که باید انجام دهم دقیقاً

the same thing that I used to have to do all the time

همان است که همیشه انجام میدادم

when I was an equally disoriented failure.

وقتی که شکستی به همان بدی داشتم.

I had to get my ass back to work,

باید بر سر کارم باز می گشتم،

and that's what I did, and that's how, in 2010,

و این همان کاری بود که انجام دادم، و این بود که در ۲۰۱۰،

I was able to publish the dreaded follow-up

توانستم ادامه تحسین برانگیز

to "Eat, Pray, Love."

"بخور، دعا کن، عشق بورز" را منتشر کنم.

And you know what happened with that book?

و میدانید با آن کتاب چه اتفاقی افتاد؟

It bombed, and I was fine.

مانند بمب منفجر شد، و من حس خوبی داشتم.

Actually, I kind of felt bulletproof,

در واقع، یک جور احساس ضد گلوله بودن به من دست داد،

because I knew that I had broken the spell

چون فهمیدم طلسم را شکسته ام

and I had found my way back home

و راه بازگشت به خانه ام را یافته ام

to writing for the sheer devotion of it.

برای نوشتن فقط به خاطر نوشتن.

And I stayed in my home of writing after that,

و پس از آن در خانه نوشتن ماندم،

and I wrote another book that just came out last year

و کتاب دیگری نوشتم که همین سال گذشته بیرون آمد

and that one was really beautifully received,

و این یکی واقعاً با استقبال قشنگی روبرو شد

which is very nice, but not my point.

که خیلی خوب است، ولی منظور من نیست.

My point is that I'm writing another one now,

منظور من این است که هم اکنون در حال نوشتن یکی دیگر هستم،

and I'll write another book after that

و پس از آن کتاب دیگری خواهم نوشت

and another and another and another

و یکی دیگر و یکی دیگر و یکی دیگر

and many of them will fail,

و بسیاری از آنها شکست خواهند خورد،

and some of them might succeed,

و برخی از آنها ممکن است موفق شوند،

but I will always be safe

ولی همیشه خاطر جمع هستم

from the random hurricanes of outcome

از بابت طوفانهای اتفاقی که در پیش است

as long as I never forget where I rightfully live.

چون هرگز فراموش نمی کنم کجا درست زندگی کنم.

Look, I don't know where you rightfully live,

ببینید، من نمیدانم شما کجا درست زنگی می کنید،

but I know that there's something in this world

ولی میدانم که چیزی در این دنیا هست

that you love more than you love yourself.

که شما بیش از اینکه عاشق خود باشید، عاشق آن هستید.

Something worthy, by the way,

یک چیز باارزش، البته،

so addiction and infatuation don't count,

بنا بر این اعتیاد و شیفتگی بیمار گونه به حساب نمی آیند،

because we all know that those are not safe places to live. Right?

چون همه می دانیم که آنها جاهای خوبی برای زندگی نیستند. درست؟

The only trick is that you've got to identify

تنها کلید این است که باید

the best, worthiest thing that you love most,

بهترین و ارزشمندترین چیزی را که بیشتر دوست دارید، بشناسید

and then build your house right on top of it

و سپس خانه خود را روی آن بسازید

and don't budge from it.

و از آنجا تکان نخورید.

And if you should someday, somehow

و اگر روزی، به دلیلی

get vaulted out of your home

از خانه خود به بیرون پرت شدید،

by either great failure or great success,

به دلیل شکست بزرگ یا موفقیت بزرگ،

then your job is to fight your way back to that home

وظیفه تان این است که برای بازگشت به آن خانه مبارزه کنید

the only way that it has ever been done,

از تنها راهی که همیشه انجام شده،

by putting your head down and performing

سرتان را پایین بیاندازید و

with diligence and devotion

با پشتکار و از خود گذشتگی

and respect and reverence

و تکریم و احترام

whatever the task is that love

هر چه باشد آن عشق

is calling forth from you next.

شما را به جلو فرا می خواند.

You just do that, and keep doing that

شما فقط آن را انجام می دهید، و مُدام انجام می دهید

again and again and again,

دوباره و دوباره و دوباره،

and I can absolutely promise you, from long personal experience

و کاملا به شما قول میدهم، از روی تجربه شخصی

in every direction, I can assure you

از همه جهت ، به شما اطمینان میدهم

that it's all going to be okay.

که همه چیز درست خواهد شد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)