Success, failure and the drive to keep creating | Elizabeth Gilbert

Translator: salome tsomaia Reviewer: ლელა ხვედელიძე

So, a few years ago I was at JFK Airport

მოკლედ, რამდენიმე წლის წინ,

about to get on a flight,

როდესაც კენედის აეროპორტში

when I was approached by two women

ასაფრენად ვემზადებოდი,

who I do not think would be insulted

to hear themselves described

ორი ქალი მომიახლოვდა, რომლებიც იმედია არ მიწყენენ რომ

as tiny old tough-talking Italian-American broads.

პაწაწინა ჭორიკანა იტალიელ-ამერიკელ ქალბატონებად მოვიხსენებ

The taller one, who is like up here,

მაღალი, რომელიც ამხელა იყო სიმაღლეში, მოდის და მეკითხება:

she comes marching up to me, and she goes,

"Honey, I gotta ask you something.

ძვირაფასო რაღაც მინდა გკითხო. შენ დაწერე „ჭამე, ილოცე, შეიყვარე“

You got something to do with that whole

'Eat, Pray, Love' thing that's been going on lately?"

რომელიც ბოლო დროს გადის?

And I said, "Yes, I did."

ვუპასუხე: დიახ მე!

And she smacks her friend and she goes,

შემდეგ ანიშნებს თავის მეგობარს და მშორდება

"See, I told you, I said, that's that girl.

That's that girl who wrote that book

„ხედავ? ხო გითხარი ეგაათქო.

based on that movie."

სწორედ ამ გოგომ დაწერა წიგნი მაგ ფილმის მიხედვით.

(Laughter)

So that's who I am.

სწორედ რომ ის ვარ და ძალიან მადლობელი ვარ ამისთვის

And believe me, I'm extremely grateful to be that person,

რადგანაც წიგნმა: "ჭამე, ილოცე, შეიყვარე" უდიდესი წარმატება მომიტანა.

because that whole "Eat, Pray, Love" thing

was a huge break for me.

But it also left me in a really tricky position

მაგრამ აღმოვჩნდი რთულ მდგომარეობაში რადგანაც უნდა გამერკვია

moving forward as an author

trying to figure out how in the world

როგორი წიგნი უნდა დამეწერა იმისათვის რომ ისევ მესიამოვნებინა მკითხველი

I was ever going to write a book again

that would ever please anybody,

because I knew well in advance

იმიტომ რომ წინასწარ ვიცოდი იმ ადამიანებს

that all of those people who had adored "Eat, Pray, Love"

გავაწბილებდი რომლებმაც შეიყვარეს

were going to be incredibly disappointed

"ჭამე, ილოცე, შეიყვარე", რადგანაც არ იქნებოდა იგივე

in whatever I wrote next

because it wasn't going to be "Eat, Pray, Love,"

and all of those people who had hated "Eat, Pray, Love"

და იმათ ვისაც სძულდა ჩემი წიგნი კიდევ უფრო გავუცრუვებდი იმედს,

were going to be incredibly disappointed

in whatever I wrote next

because it would provide evidence that I still lived.

რადგანაც ამით ჩემს არსებობას ისევ შევახსენებდი.

So I knew that I had no way to win,

რადგანაც ვფიქრობდი, რომ წარმატების არანაირი შანსი არ მქონდა,

and knowing that I had no way to win

ცოტა ხანს სერიოზულად დავფიქრდი თამაშიდან გავსულიყავი.

made me seriously consider for a while

just quitting the game

and moving to the country to raise corgis.

გადავსახლებულიყავი სოფელში და კორგი გამეზარდა.

But if I had done that, if I had given up writing,

მაგრამ თუკი ასე მოვიქცეოდი და მივატოვებდი წერას,

I would have lost my beloved vocation,

დავკარგავდი ყველაზე საყვარელ საქმიანობას.

so I knew that the task was that I had to find

შესაბამისად ვიცოდი რომ უნდა მომეძებნა გამოსავალი

some way to gin up the inspiration

to write the next book

რომელიც ცუდი გამოხმაურების მიუხედავად ახალი წიგნის დაწერას შთამაგონებდა.

regardless of its inevitable negative outcome.

In other words, I had to find a way to make sure

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, უნდა მეპოვნა გზა,

that my creativity survived its own success.

რომელიც წარმატების მიღწევაში დამარწმუნებდა.

And I did, in the end, find that inspiration,

და მე ეს შევძელი, ვიპოვე შთაგონება, თუმცა ყველაზე უცნაურ და მოულოდნელ ადგილას

but I found it in the most unlikely

and unexpected place.

I found it in lessons that I had learned earlier in life

ვიპოვე იმ ადრეულ ცხოვრებისეულ გაკვეთილებში

about how creativity can survive its own failure.

თუ როგორ შეიძლება დარჩე კრეატიული მარცხის მიუხედავად.

So just to back up and explain,

მოკლედ რომ გადმოგცეთ, ერთდერთი რამ რაც ცხოვრებაში მსურდა მწერლობა იყო

the only thing I have ever wanted to be

for my whole life was a writer.

I wrote all through childhood, all through adolescence,

ვწერდი მთელი ბავშვობა, მოზარდობა და იმ დროისთის როცა უკვე თინეიჯერი ვიყავი

by the time I was a teenager I was sending

my very bad stories to The New Yorker,

ვაგზავნიდი საშინელ მოთხრობებს ნიუ იორკერში, იმ იმედით რომ აღმომაჩენდნენ.

hoping to be discovered.

After college, I got a job as a diner waitress,

კოლეჯის დამთვრების შემდეგ მიმტანად დავიწყე მუშაობა, ვმუშაობდი და თან ვწერდი,

kept working, kept writing,

და ძალიან ვცდილობდი ჩემი ნაწარმოები დაბეჭდილიყო თუმცა უშედეგოდ.

kept trying really hard to get published,

and failing at it.

6 წელი უშედეგოდ ვცდილობდი ამას. ანუ მთელი 6 წლის განმავლობაში

I failed at getting published

for almost six years.

So for almost six years, every single day,

მხოლოდ უარის წერილებს ვიღებდი.

I had nothing but rejection letters

waiting for me in my mailbox.

And it was devastating every single time,

და ყოველ ჯერზე ეს ძალიან მძიმე იყო

and every single time, I had to ask myself

ჩემს თავს ვეკითხებოდი, სანამ დრო იყო

if I should just quit while I was behind

თავი დამენებებინა და ამ ტკივილისგან გავთავისუფლებულიყავი.

and give up and spare myself this pain.

მაგრამ შემდეგ ვპოულობდი ძალას ერთი და იმავე სიტყვების გამეორებით

But then I would find my resolve,

and always in the same way,

by saying, "I'm not going to quit,

მე არ ვაპირებ დანებებას, მე მივდივარ ჩემს სამყაროში.

I'm going home."

And you have to understand that for me,

სწორად გამიგეთ, ჩემს სამყაროში წასვლა სულაც არ ნიშნავდა ფერმაში დაბრუნებას.

going home did not mean returning to my family's farm.

For me, going home

ჩემს სამყაროში დაბრუნება წერის გაგრძელებას გულისხმობდა,

meant returning to the work of writing

because writing was my home,

because I loved writing more than I hated failing at writing,

იმიტომ რომ სწორედ წერა იყო ჩემი სამყარო, რადგანაც წერა იმაზე მეტად მიყვარდა

which is to say that I loved writing

ვიდრე წარუმატებლობა

more than I loved my own ego,

which is ultimately to say

წერა საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა.

that I loved writing more than I loved myself.

და სწორედ ამან მიბიძგა წარმატებისკენ.

And that's how I pushed through it.

But the weird thing is that 20 years later,

მაგრამ ყველაზე უხერხული განცდა იყო ის რომ 20 წლის შემდეგ

during the crazy ride of "Eat, Pray, Love,"

როცა „ჭამე ილოცე შეიყვარე“ ძალიან პოპულარული იყო,

I found myself identifying all over again

with that unpublished young diner waitress

ჩემს თავს ისევ და ისევ იმ ახალგაზრდა მიმტან გოგოსთან ვაიგივებდი,

who I used to be, thinking about her constantly,

რომლის მოთხრობებიც არ იბეჭდებოდა, მასზე გამუდმებით ვფიქრობდი,

and feeling like I was her again,

და ვგრძნობდი რომ მე ისევ ის გოგო ვიყავი, რაც არ იყო ნორმალური,

which made no rational sense whatsoever

because our lives could not have been more different.

She had failed constantly.

რადგანაც ჩვენი ცხოვრება სხვადასხვანაირი იყო.

ის მუდმივად წარუმატებელი იყო.

I had succeeded beyond my wildest expectation.

მე წარმატებას ჩემი დაუღალავი ლოდინით მივაღწიე.

We had nothing in common.

Why did I suddenly feel like I was her all over again?

ჩვენ არაფერი გვქონდა საერთო.

და მაინც რატომ მეგონა, რომ ისევ ის გოგო ვიყავი?

And it was only when I was trying to unthread that

that I finally began to comprehend

და მაშინ როდესაც ჩვენს განცალკევებას ვცდილობდი,

the strange and unlikely psychological connection

in our lives between the way we experience great failure

ჩვენს წარმატებასა და წარუმატებლობას შორის

and the way we experience great success.

უცნაური და შეუსაბამო ფსიქოლოგიური კავშირი აღმოვაჩინე.

So think of it like this:

For most of your life, you live out your existence

ასე რომ შემდეგნაირად იფიქრეთ:

here in the middle of the chain of human experience

ცხოვრების უმეტეს ნაწილს, ჩვეულებრივად ვატარებთ,

სადაც ყველაფერი სწორი და სარწმუნოა,

where everything is normal and reassuring and regular,

but failure catapults you abruptly way out over here

თუმცა შემდეგ მარცხს იმედგაცრუებამდე მივყავართ.

into the blinding darkness of disappointment.

Success catapults you just as abruptly but just as far

წარმატებას კი ზუსტად იგივენაირად

way out over here

into the equally blinding glare

დიდებისკენ და აღიარებისკენ.

of fame and recognition and praise.

და შედეგი სამყაროს ერთ ნაწილს ცუდად ხოლო მეორე ნაწილს კარგად მიაჩნია

And one of these fates

is objectively seen by the world as bad,

and the other one is objectively seen by the world as good,

but your subconscious is completely incapable

მაგრამ შენი ქვეცნობიერი უუნაროა შეიცნოს ცუდსა და კარგ შორის განსხვავება.

of discerning the difference between bad and good.

The only thing that it is capable of feeling

და ერთადერთი რისი გაანალიზებაც შეუძლია ამ ორი შეგრძნების ერთნაირად აღქმაა.

is the absolute value of this emotional equation,

the exact distance that you have been flung

და სწორედ მანდ არის თანაბარი საფრთხე რომ ორივე შემთხვევაში,

from yourself.

შენივე ფსიქიკის მარწუხებში აღმოჩნდე. მაგრამ ორივე შემთხვევაში აღმოჩნდა

And there's a real equal danger in both cases

of getting lost out there

რომ საკუთარი თავის ხელახლა პოვნის საშუალება არსებობს.

in the hinterlands of the psyche.

But in both cases, it turns out that there is

ის არის იმ გზის პოვნა რომელიც შენს სამყაროში დაგაბრუნებს .

also the same remedy for self-restoration,

and that is that you have got to find your way back home again

as swiftly and smoothly as you can,

ისე სწრაფად და შეუფერხებლად როგორც შეგიძლია,

and if you're wondering what your home is,

და თუკი ფიქრობ შენი სამყარო რომელია? აი მინიშნებაც:

here's a hint:

Your home is whatever in this world you love

ეს არის ის საქმე რომელიც საკუთარ თავზე მეტად გიყვართ.

more than you love yourself.

So that might be creativity, it might be family,

ეს შეიძლება იყოს შემოქმედება, ოჯახი, გამომგონებლობა,

it might be invention, adventure,

faith, service, it might be raising corgis,

თავგადასავალი, რწმენა, მომსახურება, კორგის გაზრდა,

და არ ვიცი კიდევ რა.

I don't know, your home is that thing

to which you can dedicate your energies

შენი სამყარო არის ის რასაც უძღვნი მთელს შენს ენერგიას

with such singular devotion

ისე რომ საბოლოო შედეგი უმნიშვნელო ხდება.

that the ultimate results become inconsequential.

For me, that home has always been writing.

ჩემთვის ეს სამყარო ყოვეთვის წერა იყო.

So after the weird, disorienting success

ასე რომ "ჭამე ილოცე შეიყვარეს" არანორმალური წარმატების შემდეგ

that I went through with "Eat, Pray, Love,"

I realized that all I had to do was exactly

უნდა მეკეთებინა იყო ზუსტად იგივე საქმე, რომელსაც

the same thing that I used to have to do all the time

when I was an equally disoriented failure.

წარუმატებლობის პერიოდში ვაკეთებდი .

I had to get my ass back to work,

უნდა მიბრუნებოდი ჩემს საქმეს და ასეც მოვიქეცი,

and that's what I did, and that's how, in 2010,

და შედეგადაც "ჭამე ილოცე შეიყვარეს" მომდევნო წიგნი გამოვეცი.

I was able to publish the dreaded follow-up

to "Eat, Pray, Love."

და იცით როგორი გამოხმაურება მოყვა ამ წიგნს?

And you know what happened with that book?

It bombed, and I was fine.

წარუმატებელი აღმოჩნდა.

მაგრამ მე ეს არ მანაღვლებდა.

Actually, I kind of felt bulletproof,

because I knew that I had broken the spell

უფრო სწორად უგრძნობელი ვიყავი, რადგანაც არ ვენდე ცრურწმენას და

and I had found my way back home

ვიპოვე ჩემი გზა წერისკენ.

to writing for the sheer devotion of it.

And I stayed in my home of writing after that,

და დავრჩი ჩემს სამყაროში. შარშან დავწერე ახალი წიგნი

and I wrote another book that just came out last year

and that one was really beautifully received,

რომელიც მკითხველმა კარგად მიიღო, რომელზეც ფიქრობენ რომ კარგია,

which is very nice, but not my point.

My point is that I'm writing another one now,

თუმცა ეს ჩემი მიზანი არაა.

ჩემი მიზანია ახლის დაწერა, რადგან ამის დამთავრების შემდეგ ისევ ახალს დავწერ

and I'll write another book after that

and another and another and another

and many of them will fail,

და კიდევ დავწერ, რომელთაგან ბევრი არ გაამართლებს ან პირიქით.

and some of them might succeed,

but I will always be safe

და თავისუფალი ვიქნები მოულოდნელი მძაფრი შეგრძნებებისგან,

from the random hurricanes of outcome

as long as I never forget where I rightfully live.

რადგანაც არ დავივიწყებ ჩემს სამყაროს.

Look, I don't know where you rightfully live,

დააკვირდით, მე წარმოდგენაც არ მაქვს რომელია თქვენი სამყარო,

but I know that there's something in this world

მაგრამ ის კი ზუსტად ვიცი რომ ამ სამყაროში აუცილებლად არსებობს ისეთი რამ

that you love more than you love yourself.

Something worthy, by the way,

რაც საკუთარ თავზე მეტად გიყვართ.

რაღაც ღირებული, სხვათაშორის ადიქცია და დროებითი გატაცება არ ჩათვალოთ,

so addiction and infatuation don't count,

because we all know that those are not safe places to live. Right?

რადგანაც ყველა ჩვენგანმა იცის რომ ეს უსაფრთხო ადგილი არაა.

The only trick is that you've got to identify

ხომ ასეა? ყველაზე მთავარია გაარკვიოთ რომელი საქმიანობა გიტაცებთ ყველაზე მეტად.

the best, worthiest thing that you love most,

and then build your house right on top of it

და შემდეგ დააშენოთ სახლი მასზე.

and don't budge from it.

And if you should someday, somehow

და თუკი ერთ დღესაც შენს სახლს მოშორდები დიდი წარმატების ან წარუმატებლობის გამო,

get vaulted out of your home

by either great failure or great success,

then your job is to fight your way back to that home

შემდეგ შენი მთავარი მიზანი ამ სამყაროში დაბრუნებისთვის ბრძოლა იქნება,

the only way that it has ever been done,

by putting your head down and performing

სადაც ისე უნდა მოიქცე როგორც საჭიროა,

with diligence and devotion

ჩარგო თავი საქმეში და, სიბეჯითიდა და ერთგულებით მოეკიდო მას.

and respect and reverence

whatever the task is that love

is calling forth from you next.

თქვენ უბრალოდ ასე გააკეთეთ და განაგრძეთ ამის კეთება მუდმივად.

You just do that, and keep doing that

again and again and again,

and I can absolutely promise you, from long personal experience

და ჩემი დიდი ხნის გამოცდილებიდან გპირდებით, რომ

in every direction, I can assure you

that it's all going to be okay.

ყველაფერი კარგად იქნება.

Thank you.

გმადლობთ.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)