Success, failure and the drive to keep creating | Elizabeth Gilbert

Translator: Elanttamil Maruthai Reviewer: Kalyanasundar Subramanyam

So, a few years ago I was at JFK Airport

நான் சில ஆண்டுகளுக்கு முன் JFK விமான நிலையத்தில் விமான

about to get on a flight,

பயணத்திற்காக காத்திருந்தேன்

when I was approached by two women

இரு பெண்கள் என்னை நெருங்கி வந்தனர்

who I do not think would be insulted

அவர்களை நான் இப்படி வர்ணித்தால், அவமரியாதையாக

to hear themselves described

நினைக்க மாட்டார்கள் என்று நினைக்கின்றேன்

as tiny old tough-talking Italian-American broads.

சிறிய உருவம், கம்பீரமான குரல் படைத்த இத்தாலியர் - பெரிய உருவம் கொண்ட அமெரிக்கர்

The taller one, who is like up here,

அவர்களில் உயரமான பெண்மணி, இவ்வளவு உயரம் இருப்பார்

she comes marching up to me, and she goes,

என்னை நோக்கி வந்து, இப்படி கேட்டார்

"Honey, I gotta ask you something.

உங்களிடம் ஒன்று கேட்க வேண்டும்

You got something to do with that whole

இப்பொழுது பரவலாகப் பேசப்படும் அந்த 'Eat, Pray, Love'

'Eat, Pray, Love' thing that's been going on lately?"

அதற்கும் உங்களுக்கும் ஏதும் தொடர்புள்ளதா, என்றார்

And I said, "Yes, I did."

அதற்கு நான் ஆமாம் என்றேன்

And she smacks her friend and she goes,

அவர் தனது நண்பரை ஒரு இடி இடித்து சொன்னார்

"See, I told you, I said, that's that girl.

"நான் சொன்னேன் அல்லவா அவள்தான் அந்த பொண்ணு

That's that girl who wrote that book

அந்தப் படத்தை பார்த்து அதை மையப்படுத்தி

based on that movie."

புத்தகத்தை எழுதியவள்"

(Laughter)

சிரிப்பலை

So that's who I am.

அதுதான் நான்

And believe me, I'm extremely grateful to be that person,

அந்த நபராய் இருப்பதில் எனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி

because that whole "Eat, Pray, Love" thing

காரணம் "Eat, Pray, Love"

was a huge break for me.

என் வாழ்வில் பெரிய மாற்றம் வர காரணமாய் அமைந்தது மட்டுமல்லாமல்

But it also left me in a really tricky position

ஒரு எழுத்தாளராய் முன்னேறுவதில்

moving forward as an author

என்னை ஒரு இக்கட்டான சூழலில் வைத்தது

trying to figure out how in the world

இந்த உலகில்

I was ever going to write a book again

இன்னொரு புத்தகம் எப்படி எழுதுவது

that would ever please anybody,

அதுவும் மற்றவர் விரும்பும்படியாக எழுத வேண்டும்

because I knew well in advance

முன்கூட்டியே எனக்கு நன்றாக தெரியும்

that all of those people who had adored "Eat, Pray, Love"

அந்தப் புத்தகத்தை படித்தவர்களுக்கு

were going to be incredibly disappointed

என்னுடைய அடுத்த புத்தகம்

in whatever I wrote next

ஏமாற்றமாக இருக்கும் காரணம் அது

because it wasn't going to be "Eat, Pray, Love,"

"Eat, Pray, Love,"ஆக இருக்கபோவதில்லை

and all of those people who had hated "Eat, Pray, Love"

அது தவிர "Eat, Pray, Love," புத்தகத்தை வெறுத்தவர்களுக்கு

were going to be incredibly disappointed

ஏமாற்றமாக இருக்கும் காரணம்

in whatever I wrote next

அடுத்த புத்தகத்தை நான் எழுதும்பொழுது

because it would provide evidence that I still lived.

நான் இன்னும் உயிரோடுதான் இருக்கின்றேன் என்பது அவர்களுக்கு தெரிந்துவிடும்

So I knew that I had no way to win,

எனவே எப்படி இருந்தாலும் நான் வெற்றி

and knowing that I had no way to win

பெற போவதில்லை என உணர்ந்ததன் விளைவு

made me seriously consider for a while

என்னை சிந்திக்க வைத்தது

just quitting the game

இதிலிருந்து வெளியேறி

and moving to the country to raise corgis.

சொந்த ஊருக்கு சென்று நாய் வளர்க்கலாமா என யோசித்தேன்

But if I had done that, if I had given up writing,

அப்படி நான் செய்து எழுத்து துறையை விட்டிருந்தால்

I would have lost my beloved vocation,

நான் என்னுடைய வாழ்கை தொழிலை இழந்திருக்க நேர்ந்திருக்கும்

so I knew that the task was that I had to find

எனவே என்னுடைய வேலையை செவ்வனே செய்வதற்கு

some way to gin up the inspiration

அடுத்த புத்தகத்தை எழுத

to write the next book

எனக்குள் ஓர் உள்ளுயிர்ப்பு ஏற்படவேண்டும்

regardless of its inevitable negative outcome.

அது தவிர்க்க முடியாத எதிர்மறையாக இருந்தாலும்

In other words, I had to find a way to make sure

நான் ஒரு வெற்றி பாதையை கண்டு பிடித்தே ஆகவேண்டும்

that my creativity survived its own success.

என்னுடைய படைப்பாற்றல் தானகவே வெற்றி பெற வேண்டும்

And I did, in the end, find that inspiration,

அந்த உள்ளுயிர்ப்பு எனக்கு ஏற்பட்டது

but I found it in the most unlikely

அது நான் எதிர்பாராத இடத்தில்

and unexpected place.

எதிர்பார்க்காத முறையில்

I found it in lessons that I had learned earlier in life

நான் ஒரு பாடம் கற்றுக்கொண்டேன்

about how creativity can survive its own failure.

எப்படி படைப்பாற்றல் தோல்வியில் இருந்து கற்றுக்கொள்வது என்று

So just to back up and explain,

அதனை விளக்க வேண்டும் என்றால்

the only thing I have ever wanted to be

என் வாழ்வில் நான் நினைத்த ஒன்று

for my whole life was a writer.

நான் எழுத்தாளராக ஆக வேண்டும்

I wrote all through childhood, all through adolescence,

சிறுவயதிலிருந்து பெரியவள் ஆகும் வரை எழுதிக்கொண்டிருந்தேன்

by the time I was a teenager I was sending

பதின்ம வயதில் என்னுடைய மோசமான கதைகளை

my very bad stories to The New Yorker,

The New Yorker-க்கு ஏற்றுக்கொள்வார்கள்

hoping to be discovered.

என அனுப்பி வைத்தேன்

After college, I got a job as a diner waitress,

கல்லூரிக்குப் பிறகு விருந்து பணிப்பெண்ணாக வேலை கிடைத்தது

kept working, kept writing,

வேலையும் செய்துகொண்டு எழுதியும் கொண்டும் இருந்தேன்

kept trying really hard to get published,

என்னுடைய படைப்புக்கள் பிரசுரிக்கபடுவதற்கு பல முயற்சிகளை எடுத்தேன்

and failing at it.

ஆயினும் முடியவில்லை

I failed at getting published

எனக்கு தோல்விதான் ஏற்பட்டது

for almost six years.

அதுவும் ஆறு ஆண்டுகளுக்கு

So for almost six years, every single day,

ஆறு ஆண்டுகள் எனக்கு கிடைத்தது எல்லாம்

I had nothing but rejection letters

எனது படைப்பை ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாது என்று அஞ்சல் பெட்டியில் உள்ள

waiting for me in my mailbox.

எனக்கு வந்த கடிதங்களே

And it was devastating every single time,

ஒவ்வொரு முறையும் அது ஆழமான கவலையைத் தரும்

and every single time, I had to ask myself

ஒவ்வொரு முறையும் எழுதுவதை விட்டு விடலாமா

if I should just quit while I was behind

என்று நான் நினைப்பது உண்டு, விலகிவிட்டு

and give up and spare myself this pain.

வாழ்நாள் முழுவதும் மன வலியால் வாடவேண்டி இருக்கும்

But then I would find my resolve,

ஆனால் ஒரு தீர்வினை கண்டேன்

and always in the same way,

ஒரே வழியில் பயணிக்கும் தீர்வு

by saying, "I'm not going to quit,

நான் விலகப் போவதில்லை

I'm going home."

நான் மீண்டும் வீட்டிற்கு திரும்புகின்றேன்

And you have to understand that for me,

நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும், எனக்கு வீடு என்றால்

going home did not mean returning to my family's farm.

என் குடும்பதோடு செல்வது அல்ல

For me, going home

வீட்டிற்கு செல்கிறேன் என்றால்

meant returning to the work of writing

மீண்டும் எழுதப் போகிறேன் என்று அர்த்தம்

because writing was my home,

காரணம் எழுதுவதுதான் என் விடு , இல்லம்

because I loved writing more than I hated failing at writing,

எழுதுவதில் தோல்வியை சந்தித்து கவலை கொள்வதை விட எழுத்துவதில் நான் அடைந்த மகிழ்ச்சியே அதிகம்

which is to say that I loved writing

எனவே எனக்கு எழுதுவதற்கு அதிகம் பிடித்திருக்கின்றது

more than I loved my own ego,

என் ஆணவத்தை விட என் எழுத்துதான் எனக்கு பிடிக்கும்

which is ultimately to say

முடிவாக சொல்வதென்றால்

that I loved writing more than I loved myself.

என்னைவிட என் எழுத்துதான் எனக்குப் பிடிக்கும்

And that's how I pushed through it.

அந்தப் பாதையில்தான் நான் பயணிக்கின்றேன்

But the weird thing is that 20 years later,

ஆனால் விநோதம் என்னவென்றால் 20 வருடத்திற்குப் பிறகு

during the crazy ride of "Eat, Pray, Love,"

அந்த "Eat, Pray, Love," பயணத்தின்போது

I found myself identifying all over again

நான் என்னை மீண்டும் அடையாளம் கண்டு கொண்டேன்

with that unpublished young diner waitress

ஒரு விருந்து உபசரிப்பாளரின் பிரசுரிக்கப்படாத எழுத்தும்

who I used to be, thinking about her constantly,

அவளின் விடாபடியான உறுதியை காண்கிறேன்

and feeling like I was her again,

மீண்டும் அவளாகப் பிறப்பெடுத்ததைப்போல் உணருகின்றேன்

which made no rational sense whatsoever

அதை சிந்தித்தால் அறிவுபூர்வமாக இருக்காது

because our lives could not have been more different.

நம் வாழ்கை வேறு விதமாக அமையப் போவதில்லை

She had failed constantly.

அவள் தொடர்ந்து தோல்வியை சந்தித்தவள்

I had succeeded beyond my wildest expectation.

நான் இப்பொழுது வெற்றி பெற்றுள்ளேன்

We had nothing in common.

பொதுவான கூறுகள் நமக்கு ஒன்றும் இல்லை

Why did I suddenly feel like I was her all over again?

ஏன் மீண்டும் அவளாகப் பிறப்பெடுத்ததைப் போல் நான் உணர வேண்டும்

And it was only when I was trying to unthread that

மீண்டும் அதனை சிந்தித்து பார்க்கும்பொழுதுதான்

that I finally began to comprehend

இறுதியாக நான் புரிந்து கொண்டேன்

the strange and unlikely psychological connection

வித்தியாசமான உளவியல் ரீதியான தொடர்பினை

in our lives between the way we experience great failure

தோல்வியின் அனுபவத்திலும்

and the way we experience great success.

வெற்றியின் அனுபவத்திலும் காண முடியும்

So think of it like this:

எனவே இப்படி சிந்தித்துப் பாருங்கள்

For most of your life, you live out your existence

வாழ்கையின் பெரும்பகுதி நாம் நம்மைப் பற்றி சிந்திக்காமல் வாழ்கிறோம்

here in the middle of the chain of human experience

மனித வாழ்கையை பாதி கடந்தப்பின் அனுபவம் பேசும்

where everything is normal and reassuring and regular,

அதாவது எல்லாமே இயல்பாக தோன்றும்

but failure catapults you abruptly way out over here

ஆனால் தோல்வி வந்தால்

into the blinding darkness of disappointment.

ஏமாற்றத்தின் இருள் நம்மை கவ்விகொள்ளும்

Success catapults you just as abruptly but just as far

வெற்றி உங்களை மிக விரைவில்

way out over here

அங்கிருந்து வெளியேற்றும்

into the equally blinding glare

ஒளிமயமான வாழ்வை நோக்கி

of fame and recognition and praise.

அங்கிகரிக்கப்பட்ட வாழ்த்தினை நோக்கி

And one of these fates

அந்த விதியினை

is objectively seen by the world as bad,

இவ்வுலகம் தீயதாகப் பார்க்கும்

and the other one is objectively seen by the world as good,

பிறிதொன்றை உலகம் நல்லதாகப் பார்க்கும்

but your subconscious is completely incapable

ஆனால் உங்களின் ஆழ்மனத்திற்கு

of discerning the difference between bad and good.

நல்லதிற்கும் கெட்டதற்குமான வேறுபாட்டை அறிய தெரியாது

The only thing that it is capable of feeling

உணர்வினால் ஒன்றை செய்ய முடியும் அதாவது

is the absolute value of this emotional equation,

உணர்வின் சரிசம நிலைப்பாட்டை காட்ட தெரியும்,

the exact distance that you have been flung

உங்களுக்கும் நீங்கள் விலகி சென்றன இடைவெளிக்குமான

from yourself.

தூரம்தான் அது.

And there's a real equal danger in both cases

இரண்டிலும் நீங்கள்

of getting lost out there

காணாமல் கூட போகலாம்

உங்கள் சிந்தனை பின்னனியின் உளவியல்

in the hinterlands of the psyche.

இந்த இரண்டு சம்பவங்களிலும்

But in both cases, it turns out that there is

நாம் மீண்டும் சரியான பாதைக்கு வர உதவும் சூட்சமம் உண்டு

also the same remedy for self-restoration,

and that is that you have got to find your way back home again

எனவே மீண்டும் வீட்டிற்கு செல்லும் வழியை கண்டு பிடிக்க வேண்டும்

as swiftly and smoothly as you can,

உங்களால் முடிந்த வரையில் விரைவாகவும் இலகுவாகவும்

and if you're wondering what your home is,

உங்கள் வீடு எப்படி இருக்கும் என நீங்கள் நினைத்தால்

here's a hint:

இதோ அதன் இரகசியம்

Your home is whatever in this world you love

உங்கள் வீடுதான் உங்களை விட இந்த உலகில்

more than you love yourself.

உங்களுக்குப் பிடித்த ஒன்று

So that might be creativity, it might be family,

அது உங்கள் படைப்பாற்றல், அதுதான் உங்கள் குடும்பம்

it might be invention, adventure,

அது புத்தாக்கமாக இருக்கலாம், சாகசமாக கூட இருக்கலாம்

faith, service, it might be raising corgis,

நம்பிக்கை, சேவை..உங்களுக்கு பிடித்த ஒன்று

I don't know, your home is that thing

உங்கள் வீடுதான் உங்களுக்கு அனைத்தும்

to which you can dedicate your energies

அதற்காக உங்கள் சக்தியை பயன்படுத்தலாம்

with such singular devotion

ஒரே நோக்கத்திற்காக

that the ultimate results become inconsequential.

விடை கிடைக்கும் வரை பின் விளைவு வராத வரை

For me, that home has always been writing.

எனக்கு என்னுடைய வீடு என்பது எழுதிக்கொண்டிருப்பதுதான்

So after the weird, disorienting success

"Eat, Pray, Love." விநோதமான

that I went through with "Eat, Pray, Love,"

வெற்றிக்குப் பிறகு

I realized that all I had to do was exactly

நான் செய்யவேண்டியதெல்லாம்

the same thing that I used to have to do all the time

நான் எப்பொழுதும் செய்ய நினைத்துதான்

when I was an equally disoriented failure.

நான் தோல்வியடையும்பொழுதெல்லாம்

I had to get my ass back to work,

மீண்டும் களத்திலேதான் குதிக்கவேண்டும்

and that's what I did, and that's how, in 2010,

நானும் அதைதான் செய்தேன், எப்படி 2010-இல்

I was able to publish the dreaded follow-up

நான் "Eat, Pray, Love." தொடர்ச்சியாக ஒரு

to "Eat, Pray, Love."

புத்தகத்தை வெளியிட்டேன்

And you know what happened with that book?

உங்களுக்கு தெரியுமா என்ன நேர்ந்தது என்று

It bombed, and I was fine.

அது மிகப்பெரிய 'வெடிப்பை' தந்தது

Actually, I kind of felt bulletproof,

நானும் ஏதும் துளைக்கப்படாத நிலையில் இருந்தேன்

because I knew that I had broken the spell

எனக்கு தெரியும் நான் அதிலிருந்து

and I had found my way back home

என் வீட்டிற்கான பாதையை நான் கண்டு பிடித்துவிட்டேன்

to writing for the sheer devotion of it.

அதில் உள்ள முழு ஈடுபாட்டுடன் எழுதுகின்றேன்

And I stayed in my home of writing after that,

நான் வீட்டில் இருந்து புத்தகம் எழுதிக்கொண்டிருந்தேன்

and I wrote another book that just came out last year

நான் எழுதிய இன்னொரு புத்தகம் கடந்தாண்டு வெளியீடு கண்டது

and that one was really beautifully received,

அது அதிகமானோரால் அன்பாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது எனக்கு

which is very nice, but not my point.

மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தினாலும் நான் சொல்லவிரும்புவது என்னவென்றால்

My point is that I'm writing another one now,

நான் இப்பொழுது ஒரு புத்தகம் எழுதிக்கொண்டிருக்கின்றேன்

and I'll write another book after that

இதற்குப் பிறகும் மற்றொரு புத்தகம் எழுதுவேன்

and another and another and another

அடுத்து ,அடுத்து என தொடர்ந்து எழுதுவேன்

and many of them will fail,

அதில் பல தோல்வியுறலாம்

and some of them might succeed,

சில வெற்றி பெறலாம்

but I will always be safe

ஆனால் எனக்கு தொடர்ந்து வரும் வாழ்கை சூறாவளியால்

from the random hurricanes of outcome

பாதிக்கப்படாமல் நான் பாதுகாப்பாகவே இருப்பேன்.

as long as I never forget where I rightfully live.

நான் சரியாக எங்கு இருக்கின்றேன் என்று எனக்கு தெரிந்தால் போதும்

Look, I don't know where you rightfully live,

நீங்கள் சரியாக எங்கு இருக்கின்றீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியாது

but I know that there's something in this world

ஆனால் இந்த உலகில் உங்களை விட அதிகம்

that you love more than you love yourself.

நீங்கள் விரும்பும் மற்றொன்று இருக்கும்

Something worthy, by the way,

பயனான ஒன்று

so addiction and infatuation don't count,

போதைக்கு அடிமையாவதயும் கண்டதும் காதல் கொள்வதையும் இதில் சேர்க்காதீர்கள்

because we all know that those are not safe places to live. Right?

நமக்கு தெரியும் இது வாழ்வதற்கு பாதுகாப்பற்ற இடம் என்று

The only trick is that you've got to identify

அதன் சூட்சமம் நீங்கள் உங்களுக்குப் பிடித்த ஒன்றை இனங்காணவேண்டும்

the best, worthiest thing that you love most,

பயானான உங்களுக்கு அதிகம் பிடித்த ஒன்று

and then build your house right on top of it

அதன் பின் அதன் மேல் உங்களில் வீட்டினை எழுப்ப தொடங்குங்கள்

and don't budge from it.

அதில் இருந்து பின்வாங்காதீர்கள்

And if you should someday, somehow

ஒருநாள் எப்படியாவது

get vaulted out of your home

அந்த வீட்டின் இருந்து வெளியேற நேர்ந்தால்

by either great failure or great success,

பெரிய வெற்றியையோ பெரிய தோல்வியையோ சந்திக்க நேர்ந்தால்

then your job is to fight your way back to that home

நீங்கள் செய்ய வேண்டிய முக்கிய வேலை போராடி மீண்டும் அந்த வீட்டிற்கு செல்வதுதான்

the only way that it has ever been done,

இதுவரை செய்யாத முயற்சிகளை எல்லாம் செய்து

by putting your head down and performing

தலைகீழாக நின்றாவது அதை சாதிக்கவேண்டும்

with diligence and devotion

ஊக்கத்துடனும் முழு ஈடுபாட்டுடனும்

and respect and reverence

மரியாதயுடனும் பெரு மதிப்புடனும்

whatever the task is that love

எந்த முறையாக இருந்தாலும்

is calling forth from you next.

உங்கள் மனம் சொல்வதை கேட்டு செய்யுங்கள்

You just do that, and keep doing that

தொடர்ந்து செய்து கொண்டே இருங்கள்

again and again and again,

மீண்டும் மீண்டும் செய்யுங்கள்

and I can absolutely promise you, from long personal experience

என்னுடைய நீண்ட அனுபவத்தில் இருந்தும்

in every direction, I can assure you

ஒவ்வொரு நிலையில் இருந்தும் உறுதியாக சொல்லமுடியும்

that it's all going to be okay.

எல்லாம் நன்றாகவே முடியும்

Thank you.

நன்றி

(Applause)

கைத்தட்டல்