What hallucination reveals about our minds | Oliver Sacks

Translator: Chaipat Chunharas Reviewer: Thipnapa Huansuriya

We see with the eyes,

เรามองด้วยตา

but we see with the brain as well.

แต่ก็ต้องอาศัยสมองด้วยเช่นกัน

And seeing with the brain is often called imagination.

สิ่งที่มองเห็นด้วยสมอง มักเรียกกันว่า 'จินตนาการ'

ซึ่งเราต่างคุ้นเคยกับภาพในจินตนาการเรา

And we are familiar with the landscapes of our own imagination,

our inscapes.

ในทัศนะของเราเอง เพราะอยู่กับมันมาตลอดชีวิต

We've lived with them all our lives.

But there are also hallucinations as well.

แต่มันก็มีสิ่งที่เรียกว่า'ภาพหลอน'ด้วย

And hallucinations are completely different.

และภาพหลอนนี่ต่างจากจินตนาการสุดขั้วเลย

They don't seem to be of our creation.

มันไม่ใช่อะไรที่เราสร้างข้ึน

They don't seem to be under control.

มันอยู่นอกเหนือการควบคุม

They seem to come from the outside and to mimic perception.

มันเกิดจากอะไรภายนอก

มาเลียนแบบการรับรู้ของเรา

So I am going to be talking about hallucinations

ผมเลยว่าจะพูดถึงเรื่องภาพหลอน

and a particular sort of visual hallucination,

เป็นภาพหลอนชนิดพิเศษชนิดหนึ่ง

which I see among my patients.

ที่ผมเจอกับคนไข้ของผมเอง

A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work.

ไม่กี่เดือนก่อน มีสายโทรมาหาผม

จากบ้านพักคนชราซึ่งผมทำงานอยู่

They told me that one of their residents, an old lady in her 90s,

เขาบอกผมว่า ผู้อาศัยท่านหนึ่ง สุภาพสตรีอายุประมาณ 90 ปี

was seeing things,

มองเห็นนู่นเห็นนี่

and they wondered if she'd gone bonkers

เขาสงสัยกันว่าเธอบ๊องส์ไปแล้วรึเปล่า

or, because she was an old lady,

ไม่ก็คงเพราะอายุเยอะ ไม่งั้นก็

whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.

หลอดเลือดสมองอาจจะตีบ ไม่ก็อัลไซเมอร์

And so they asked me if I would come and see Rosalie,

เลยถามผมว่าช่วยมาดูโรซาลีหน่อยได้ไหม

the old lady.

หญิงชราท่านนั้นน่ะครับ

I went in to see her.

ผมก็ไปครับ

It was evident straightaway that she was perfectly sane

สิ่งที่ชัดเจนเลยก็คือ

สติเธอยังดี

and lucid and of good intelligence,

รู้เรื่องรู้ตัวดี แถมยังฉลาดด้วย

but she'd been very startled and very bewildered,

แต่เธอกำลังตกใจ และก็กำลังงง

because she'd been seeing things.

ว่าทำไมเธอเห็นนู่นเห็นนี่เต็มไปหมด

And she told me -- the nurses hadn't mentioned this --

เธอบอกผม

ในสิ่งซึ่งพยาบาลไม่ทันได้บอกผม

that she was blind,

คือ เธอตาบอด

that she had been completely blind from macular degeneration for five years.

ตาเธอบอดสนิท จากใจกลางจอประสาทตาเสื่อมมาได้ห้าปีแล้ว

But now, for the last few days, she'd been seeing things.

แต่สองสามวันมานี้ เธอเกิดเห็นนู่นนี่ขึ้นมา

So I said, "What sort of things?"

ผมเลยถาม "คุณเห็นอะไรเหรอครับ"

And she said, "People in Eastern dress,

เธอบอก "ฉันเห็นคนแต่งตัวห่มผ้าแบบชาวตะวันออก

in drapes, walking up and down stairs.

เดินขึ้นๆ ลงๆ บันไดค่ะ

A man who turns towards me and smiles,

แล้วชายคนหนึ่งหันมายิ้มให้ฉัน

but he has huge teeth on one side of his mouth.

ฟันข้างหนึ่งของเขาใหญ่มากๆ

Animals too.

แล้วก็มีสัตว์ด้วยค่ะ

I see a white building. It's snowing, a soft snow.

เห็นตึกสีขาว หิมะนุ่มๆโปรยปราย

I see this horse with a harness, dragging the snow away.

ฉันเห็นม้าติดเทียม กำลังลากหิมะ

Then, one night, the scene changes.

แล้วคืนนึง ฉากก็เปลี่ยนไป

I see cats and dogs walking towards me.

ทีนี้ฉันเห็นแมวหมาเดินเข้ามาหา

They come to a certain point and then stop.

มันเดินมาถึงจุดนึง แล้วก็หยุด

Then it changes again.

แล้วก็เปลี่ยนอีกละ

I see a lot of children. They're walking up and down stairs.

คราวนี้เห็นเป็นเด็กๆ มากมาย กำลังเดินขึ้นลงบันได

They wear bright colors, rose and blue,

พวกเขาใส่ชุดสีสด สีชมพูกุหลาบ และสีฟ้า

like Eastern dress."

แบบชุดทางตะวันออก

Sometimes, she said, before the people come on,

บางที เธอว่า ก่อนพวกคนจะโผล่มา

she may hallucinate pink and blue squares on the floor,

เธอเห็นสี่เหลี่ยมจตุรัสสีชมพู สีฟ้าบนพื้น

which seem to go up to the ceiling.

ทอดขึ้นไปจนถึงเพดาน

I said, "Is this like a dream?"

อืม ผมเลยถามว่า "คล้ายๆ กับฝันไปไหมครับ?"

And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie."

เธอบอก "ไม่ค่ะๆ ไม่เหมือนฝันๆ เหมือนดูหนังมากกว่า"

เธอบอกมันมีสีสัน มันเคลื่อนไปเคลื่อนมา

She said, "It's got color. It's got motion.

But it's completely silent, like a silent movie."

แต่มันเงียบฉี่เลย เหมือนหนังใบ้

And she said it's a rather boring movie.

เธอบอก "แต่เป็นหนังที่น่าเบื๊อน่าเบื่อนะ"

(Laughter)

เธอบอก "มีแค่คนแต่งตัวแบบชาวตะวันออก

She said, "All these people with Eastern dress,

walking up and down, very repetitive, very limited."

เดินขึ้นเดินลง ซ้ำไปซ้ำมา อยู่แค่นั้นน่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And she had a sense of humor.

แล้วเธอเป็นคนมีอารมณ์ขัน

She knew it was a hallucination, but she was frightened.

เธอรู้ว่ามันเป็นแค่ภาพหลอน

แต่เธอก็กลัว อยู่มาจนอายุ 95 ปีแล้ว

She had lived 95 years,

and she'd never had a hallucination before.

ไม่เคยเห็นภาพหลอนมาก่อนเลย

She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking

แล้วเธอบอก ภาพหลอนนี่ก็ไม่ปะติดปะต่อเลย

ไม่เกี่ยวว่ากำลังคิดอะไร รู้สึกยังไงทำอะไร

or feeling or doing,

บทจะมา มันก็มาของมันเอง บทจะไปก็ไป

that they seemed to come on by themselves, or disappear.

She had no control over them.

เธอควบคุมอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

แล้วเธอก็ไม่รู้จัก

She said she didn't recognize any of the people or places

คน หรือสถานที่ต่างๆ

in the hallucinations,

ที่เห็นในภาพหลอนเลยสักนิด

and none of the people or the animals --

จะคนหรือสัตว์อะไรก็ตาม

well, they all seemed oblivious of her.

เธอก็ไม่รู้มันโผล่มาจากไหน ได้ยังไง

And she didn't know what was going on.

แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

She wondered if she was going mad or losing her mind.

เธอสงสัยว่าเธอคงจะเป็นบ้า

คงเสียสติไปแล้ว

Well, I examined her carefully.

ผมตรวจเธออย่างละเอียด

She was a bright old lady,

เธอเป็นหญิงชราที่ทั้งฉลาด

และสติสมประกอบทุกอย่าง ไม่มีโรคประจำตัวอะไร

perfectly sane.

She had no medical problems.

She wasn't on any medications which could produce hallucinations.

ไม่ได้ใช้ยาอะไรที่อาจจะทำให้เกิดภาพหลอน

But she was blind.

มีแค่ว่า เธอตาบอด

And I then said to her, "I think I know what you have."

ผมบอกเธอว่า

"ผมว่าผมรู้ครับว่าคุณเป็นอะไร"

I said, "There is a special form of visual hallucination

ผมว่า "นี่เป็นภาวะภาพหลอนแบบชนิดพิเศษ

which may go with deteriorating vision or blindness.

ที่พบในคนที่การมองเห็นแย่ลงหรือตาบอด

This was originally described," I said,

ซึ่งมีคนพูดถึงภาวะนี้ครั้งแรก

"right back in the 18th century,

ไว้ตั้งแต่ราวศตวรรษที่ 18

by a man called Charles Bonnet.

โดยคนที่ชื่อชาร์ลส์ บอนเน (Charles Bonnet)

And you have Charles Bonnet syndrome.

และคุณเป็น Charles Bonnet syndrome ครับ

There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind.

ไม่มีอะไรผิดปกติทางสมอง ไม่มีอะไรผิดปกติทางจิตด้วย

คุณเป็น Charles Bonnet syndrome

You have Charles Bonnet syndrome."

And she was very relieved at this,

ซึ่งทำให้เธอสบายใจขึ้นมาก

that there was nothing seriously the matter,

ว่าไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรทั้งนั้น

and also rather curious.

แต่เธอออกจะอยากรู้

She said, "Who is this Charles Bonnet?"

เธอว่า "เออ แล้วใครคือชาร์ลส์ บอนเน"

She said, "Did he have them himself?"

เธอว่า "เขาเป็นเองด้วยรึเปล่า?"

And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."

เธอบอก "ไปบอกพวกพยาบาลด้วยนะ"

"ว่าฉันเป็น Charles Bonnet Syndrome"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome."

"ฉันไม่ได้บ้า สมองฉันไม่ได้เสื่อม ฉันเป็น Charles Bonnet Syndrome"

Well, so, I did tell the nurses.

ผมก็เลยบอกพยาบาลไปตามนั้น

Now this, for me, is a common situation.

ซึ่งผมเจอเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยๆ ครับ

I work in old-age homes, largely.

ส่วนมากผมทำงานที่บ้านคนชรา

I see a lot of elderly people

ผมเจอคนชราหลายคน

ที่มีปัญหาเรื่องการได้ยิน ไม่ก็การมองเห็น

who are hearing-impaired or visually impaired.

About 10 percent of the hearing-impaired people

ประมาณ 10% ของคนที่มีปัญหาด้านการได้ยิน

get musical hallucinations.

ได้ยินเสียงเพลงทั้งที่ไม่มีอยู่จริง

And about 10 percent of the visually impaired people

และประมาณ 10% ของคนที่มีปัญหาการมองเห็น

get visual hallucinations.

มองเห็นอะไรที่ไม่มีอยู่จริง

You don't have to be completely blind,

ไม่ต้องถึงขั้นตาบอดสนิท

only sufficiently impaired.

แค่ผิดปกติประมาณหนึ่งก็พบได้

Now, with the original description in the 18th century,

ตามคำบรรยายแรกที่บันทึกไว้ช่วงศตวรรษที่ 18

Charles Bonnet did not have them.

ชาร์ลส์ บอนเนไม่ได้เป็นเองครับ

His grandfather had these hallucinations.

ปู่ของเขาเป็นคนเห็นภาพหลอนพวกนี้

His grandfather was a magistrate, an elderly man.

ปู่ของเขาเป็นประมาณผู้พิพากษา อายุเยอะแล้ว

He'd had cataract surgery.

เข้ารับการผ่าตัดต้อกระจก

His vision was pretty poor.

การมองเห็นไม่ค่อยจะดีนัก

And in 1759, he described to his grandson

ในปี 1759 เขาเล่าให้หลานชายฟัง

various things he was seeing.

ถึงอะไรนู่นนี่ที่เขามองเห็น

The first thing he said was he saw a handkerchief in midair.

อย่างแรกเขาว่าเขาเห็น

ผ้าเช็ดหน้าลอยอยู่กลางอากาศ

It was a large blue handkerchief with four orange circles.

ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่สีฟ้า

และวงกลมๆ สีส้มๆ สี่วง

And he knew it was a hallucination.

แล้วเขาก็รู้ว่ามันเป็นภาพหลอน

You don't have handkerchiefs in midair.

เป็นไปได้ไง ผ้าเช็ดหน้าลอยกลางอากาศ

And then he saw a big wheel in midair.

จากนั้นเขาก็เห็นล้อยักษ์ลอยกลางอากาศ

But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not,

แต่บางที เขาไม่แน่ใจว่า นี่มันใช่ภาพหลอนหรือไม่ใช่กันแน่

because the hallucinations would fit in the context of the visions.

เพราะบางทีมันก็เข้ากับ

บริบทอะไรอื่นๆ ที่เห็น

So on one occasion, when his granddaughters were visiting them,

มีอยู่คราวนึง ตอนที่หลานสาวมาเยี่ยมเขา

เขาถาม"พ่อหนุ่มรูปหล่อที่มาด้วยกันเป็นใคร"

he said, "And who are these handsome young men with you?"

(Laughter)

And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men."

หลานก็บอก "โธ่ คุณปู่คะ มีหนุ่มรูปหล่อซะที่ไหนกัน"

And then the handsome young men disappeared.

แล้วพ่อหนุ่มรูปหล่อก็อันตรธานไป

It's typical of these hallucinations

มันเป็นเรื่องปกติที่ภาพหลอน

that they may come in a flash and disappear in a flash.

จะมาแบบแว่บมาแล้วก็แว่บหายไป

They don't usually fade in and out.

มักไม่เป็นแบบค่อยๆ มาค่อยๆ ไป

They are rather sudden, and they change suddenly.

ออกจะค่อนข้างฉับพลัน แล้วก็เปลี่ยนปุปปับด้วย

คุณปู่ชาร์ลส์ ลูแลนด์ (Charles Louland)

Charles Lullin, the grandfather,

saw hundreds of different figures,

เห็นนั่นนี่ต่างๆ ไป เป็นร้อยๆ ชิ้น

different landscapes of all sorts.

ภาพสถานที่ต่างๆ ทุกรูปแบบ

On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe,

มีคราวหนึ่ง เขาเห็นชายนุ่งผ้าอาบน้ำ สูบไปป์

and realized it was himself.

แล้วก็นึกได้ว่าเป็นตัวเขาเอง

That was the only figure he recognized.

นั่นเป็นภาพหลอนหนึ่งเดียวที่เขารู้จัก

On one occasion, when he was walking in the streets of Paris,

มีอีกคราวหนึ่ง เขากำลังเดินอยู่บนถนนที่ปารีส

he saw -- this was real -- a scaffolding.

เขาเห็นนั่งร้าน ซึ่งอันนี้เห็นจริงๆ

But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding,

พอกลับถึงบ้าน เขาเห็นนั่งร้านแบบจิ๋ว

six inches high,

สูงประมาณ 6 นิ้ว อยู่บนโต๊ะทำงานเขา

on his study table.

This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."

การเห็นภาพซ้ำเช่นนี้

บางทีเราเรียกว่าพาลินอพเซีย (Palinopsia)

ในกรณีชาร์ลส์ และโรซาลี

With him and with Rosalie,

what seems to be going on --

สิ่งที่เกิดขึ้น

and Rosalie said, "What's going on?" --

สิ่งที่โรซาลีถามว่า "มันเกิดอะไรขึ้น?"

and I said that as you lose vision,

ผมอธิบายว่า เพราะดวงตาของคุณเสียการมองเห็นไป

as the visual parts of the brain are no longer getting any input,

สมองส่วนการมองเห็น เลยไม่ได้รับสัญญาณใดๆ เข้าไป

they become hyperactive and excitable,

สมองเลยเกิดทำงานมากขึ้น มันตื่นตัวขึ้น

and they start to fire spontaneously.

แล้วก็เริ่มจะส่งสัญญาณขึ้นมาเอง

ทำให้เกิดเห็นเป็นภาพขึ้นมา

And you start to see things.

The things you see can be very complicated indeed.

สิ่งที่เห็นอาจจะเป็นอะไรที่ซับซ้อนมากๆ

เช่นคนไข้ของผมอีกคนหนึ่ง

With another patient of mine who also had some vision,

ซึ่งก็มีปัญหาการมองเห็นเช่นกัน

สิ่งที่เธอเห็น ค่อนข้างจะรบกวนใจเธอ

the visions she had could be disturbing.

On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant.

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอว่า

เธอเห็นชายใส่เสื้อลายทางอยู่ในภัตตาคาร

And he turned round,

แล้วเขาก็หันมา

and then he divided into six figures in striped shirts,

แล้วก็แยกร่างออกเป็นหกร่าง

who started walking towards her.

แล้วก็เดินรี่เข้ามาหาเธอ ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว

And then the six figures came together, like a concertina.

แล้วหกส่วนก็เข้ามารวมร่างกันใหม่

Once, when she was driving,

มีครั้งหนึ่ง เธอกำลังขับรถ

or rather, her husband was driving,

จริงๆ คือ สามีเธอกำลังขับรถอยู่

the road divided into four

อยู่ดีๆ ถนนก็แยกเป็นสี่แฉก

and she felt herself going simultaneously up four roads.

แล้วเหมือนเธอกำลังวิ่งอยู่บนสี่ถนนพร้อมๆ กัน

ภาพหลอนของเธอค่อนข้างเป็นแบบเคลื่อนไหวได้

She had very mobile hallucinations as well.

A lot of them had to do with a car.

ส่วนมากมักจะไปเกี่ยวอะไรสักอย่างกับรถ

Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car.

บางทีเธอจะเห็นเด็กหนุ่ม

นั่งอยู่บนกระโปรงหน้ารถ

He was very tenacious,

ท่าทางเอาเรื่อง และเอนตัวตามรถได้อย่างเนียนเลย

and he moved rather gracefully when the car turned.

เวลารถเลี้ยว

And then when they came to a stop,

แล้วพอหยุดรถ

the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air,

เด็กนั่นก็กระโดดพุ่งขึ้นฟ้าสูงเป็นร้อยฟุต

and then disappear.

แล้วก็หายไปเลย

Another patient of mine had a different sort of hallucination.

คนไข้ผมอีกคนมีภาพหลอนแบบอื่น

This was a woman who didn't have trouble with her eyes

คนนี้ไม่มีปัญหาที่ตา

but the visual parts of her brain,

แต่เป็นที่สมองส่วนการมองเห็น

a little tumor in the occipital cortex.

มีเนื้องอกอยู่ตรงนั้น

And, above all, she would see cartoons.

เรื่องก็คือ เธอเห็นภาพการ์ตูน

And these cartoons would be transparent,

แล้วภาพการ์ตูนเนี่ยมันโปร่งใส

and would cover half the visual field, like a screen.

อยู่แค่ครึ่งเดียวของลานสายตา เหมือนเป็นจอ

And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.

โดยเฉพาะ กบเขียวเคอร์มิต (Kermit) นี่ เห็นบ่อยเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, I don't watch Sesame Street,

ทีนี้ ผมไม่เคยดู Sesame Street

แต่เธอพูดประเด็นน่าสนใจ

but she made a point of saying,

"Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me."

"ทำไมต้องเป็นกบเขียวนี่?" เธอบอก "กบนั่นไม่ได้มีความหมายอะไรเลยกับฉัน"

You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit?

ผมกำลังคิดอยู่ว่า มันอธิบายด้วย ทฤษฎีของฟรอยด์ (Freud) ได้ไหมนะ

ทำไม ทำไมต้องกบเขียว

"Kermit the Frog means nothing to me."

"กบเขียวนี่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับฉันเลย"

She didn't mind the cartoons too much.

เธอไม่ได้สนใจอะไรกับการ์ตูนมากนัก

But what did disturb her

แต่ที่ทำให้เธอรำคาญใจคือ ภาพที่เห็นซ้ำๆ

was she got very persistent images or hallucinations of faces,

คือภาพหลอนของใบหน้า

and as with Rosalie, the faces were often deformed,

เหมือนกรณีของโรซาลี หน้าที่เห็นมักจะบิดเบี้ยว

with very large teeth or very large eyes.

ฟันใหญ่เกินไปบ้าง ตาใหญ่เกินไปบ้าง

And these frightened her.

ไอ้นี่แหละที่ทำให้เธอกลัว

Well, what is going on with these people?

ทีนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านี้

As a physician, I have to try and define what's going on

ในฐานะแพทย์ ผมต้องพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

and to reassure people,

และทำให้พวกเขาสบายใจ

especially to reassure them that they're not going insane.

โดยเฉพาะให้ความมั่นใจว่า เขาไม่ได้เป็นบ้า

อย่างที่ผมบอก ประมาณ 10%

Something like 10 percent, as I said,

of visually impaired people get these.

ของผู้มีปัญหาด้านการมองเห็นจะพบภาวะนี้

But no more than one percent of the people acknowledge them,

แต่มีไม่ถึง 1% ยอมเล่าให้คนอื่นฟัง

because they are afraid they will be seen as insane or something.

เพราะกลัวว่าคนจะหาว่าเป็นบ้าหรืออะไร

And if they do mention them to their own doctors,

พอเขาตัดสินใจเล่าให้หมอฟัง

เขาก็ถูกวินิจฉัยเป็นอย่างอื่นไปอีก

they may be misdiagnosed.

In particular, the notion is that if you see things or hear things,

โดยเฉพาะ เมื่อคุณเห็นนั่นนี่

ได้ยินนู่นนี่ เขาก็จะคิดว่าคุณกำลังเป็นบ้า

you're going mad.

But the psychotic hallucinations are quite different.

แต่อาการหลอนที่เกิดในโรคทางจิตเวช จะแตกต่างไป

Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal,

อาการหลอนจากโรคทางจิตเวช จะภาพหรือเสียง

they address you.

มันจะสื่อสารโดยตรง จะมาว่าร้ายคุณ

They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you.

หลอกล่อคุณ มันจะมาทำให้รู้สึกอับอาย

จะมาทำโวยวายใส่

You interact with them.

แล้วคุณก็จะมีปฏิกริยาตอบสนองมัน

There is none of this quality of being addressed

แต่เราจะไม่พบลักษณะที่ว่าไปเหล่านี้

with these Charles Bonnet hallucinations.

ในภาพหลอนแบบ Charles Bonnet syndrome

There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you --

มันจะเป็นเหมือนหนัง คุณแค่เข้าไปดูหนัง ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ

or that's how people think about it.

เหมือนคนทั่วไปที่ดูหนังคิดอย่างนั้น

There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy,

อีกโรคคือโรคลมชักจากสมองส่วน temporal

and sometimes, if one has this,

ซึ่งหาได้ยาก บางครั้งใครที่เป็นโรคนี้

one may feel oneself transported back to a time and place in the past.

อาจจะรู้สึกคล้ายกับตัวเองย้อนกลับไป

ในเวลาหรือสถานที่ในอดีต

You're at a particular road junction.

อาจจะเป็นทางแยกสักแห่งในอดีต

You smell chestnuts roasting.

อาจจะได้กลิ่นคั่วเกาลัด

You hear the traffic. All the senses are involved.

ได้ยินเสียงรถราจราจร กระทบไปหมดทุกประสาทสัมผัส

คุณอาจจะรู้สึกเหมือนกำลังรอแฟน

And you're waiting for your girl.

And it's that Tuesday evening back in 1982.

ในเย็นวันอังคารวันหนึ่งของปี 1982

The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations,

อาการหลอนที่เกิดจากสมองส่วน temporal นี้

จะเกิดกับทุกประสาทสัมผัส

full of feeling, full of familiarity,

เปี่ยมไปด้วยความรู้สึก เปี่ยมไปด้วยความคุ้นเคย

located in space and time,

ในช่วงเวลาและสถานที่ ณ จุดใดจุดหนึ่ง

coherent, dramatic.

เชื่อมโยงเป็นเรื่องเป็นราว ชัดเจนราวกับเป็นจริง

The Charles Bonnet ones are quite different.

แต่กรณี Charles Bonnet ไม่ได้เป็นแบบนั้น

In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels,

ภาพหลอนแบบ Charles Bonnet

อาจจะเป็นได้หลายระดับ

from the geometrical hallucinations --

ตั้งแต่เห็นเป็นแค่รูปทรงเรขาคณิตพื้นฐาน

the pink and blue squares the woman had --

เช่น สี่เหลื่ยมจัตุรัสสีชมพู สีน้ำเงิน แบบที่หญิงชราเห็น

up to quite elaborate hallucinations

ไปจนถึงแบบที่มีรายละเอียด

with figures and especially faces.

เป็นตัวเป็นตน โดยเฉพาะกับส่วนใบหน้า

Faces, and sometimes deformed faces,

ใบหน้า ซึ่งบางทีเป็นแบบบิดเบี้ยวด้วย

are the single commonest thing in these hallucinations.

เป็นอย่างเดียวที่คนไข้มักเห็นเหมือนๆ กัน

ในภาพหลอนชนิดนี้

And one of the second commonest is cartoons.

ส่วนอันดับรองลงมาคือ ภาพการ์ตูน

So, what is going on?

แล้วจะอธิบายยังไง?

Fascinatingly, in the last few years,

น่าสนใจว่า ในไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้

it's been possible to do functional brain imagery,

เราสามารถถ่ายภาพการทำงานของสมอง

to do fMRI on people as they are hallucinating,

ด้วยการทำ fMRI คนเหล่านั้น ขณะที่กำลังเห็นภาพหลอน

แล้วพบว่าสมองส่วนต่างๆ

and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated

ที่ใช้ในการมองเห็น

as they are hallucinating.

ถูกกระตุ้นขณะที่เห็นภาพหลอน

When people have these simple, geometrical hallucinations,

เช่นในคนที่เห็นเป็นแค่รูปทรงพื้นฐาน

the primary visual cortex is activated.

ก็พบว่าสมองส่วนด้านหลังสุดถูกกระตุ้น

This is the part of the brain which perceives edges and patterns.

ส่วนที่เวลาปกติมันจะตอบสนอง ตอนเราเห็นขอบมุมหรือลักษณะของพื้นผิว

You don't form images with your primary visual cortex.

คุณยังไม่ได้สร้างภาพเป็นรูปร่าง ที่สมองส่วนการมองเห็นขั้นต้นนี้

When images are formed,

แต่จะไปประกอบกัน

a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe.

ที่สมองส่วนการมองเห็นในลำดับขั้นสูงต่อๆ ไป

คือ สมองส่วน temporal

โดยเฉพาะบริเวณเฉพาะแห่งหนึ่ง

And in particular, one area of the temporal lobe

is called the fusiform gyrus.

ที่เรียกว่า fusiform gyrus

And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus,

เป็นที่ทราบกันว่า ถ้าสมองบริเวณนี้เสียหาย

they may lose the ability to recognize faces.

เวลาเห็นหน้าแล้วก็จะจำไม่ได้ว่าเป็นใคร

But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus,

พอ fusiform gyrus เกิดทำงานแบบผิดปกติ

they may hallucinate faces,

อาจจะทำให้เห็นภาพหลอนเป็นใบหน้า

and this is exactly what you find in some of these people.

ซึ่งเราก็พบว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ ในบางราย

There is an area in the anterior part of this gyrus

ส่วนด้านหน้าของ gyrus นี้ คือบริเวณที่

where teeth and eyes are represented,

ประมวลผลภาพของฟันและดวงตา

and that part of the gyrus is activated

ซึ่งพบว่า บริเวณนี้ทำงานมากเป็นพิเศษ

when people get the deformed hallucinations.

ในตอนที่คนเห็นภาพหลอนเป็นหน้าบิดเบี้ยว

There is another part of the brain which is especially activated

นอกจากนี้ก็ยังมีส่วนของสมอง

ที่ทำงานมากเป็นพิเศษ

when one sees cartoons.

เวลาเราดูการ์ตูน

It's activated when one recognizes cartoons,

หรือตอนที่เราเห็นการ์ตูนแล้วจำได้

when one draws cartoons and when one hallucinates them.

หรือตอนที่วาดการ์ตูน และเห็นภาพหลอนเป็นการ์ตูน

It's very interesting that that should be specific.

น่าสนใจว่า มันจะจำเพาะอะไรขนาดนั้น

There are other parts of the brain which are specifically involved

ยังมีสมองบางส่วนที่เกี่ยวข้องเป็นพิเศษ

with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.

กับการจำได้หรือการเห็นภาพหลอน

ของตึกรามบ้านช่องและภาพวิวทิวทัศน์

Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,

ในปี 1970 เราพบว่า ไม่ได้มีแค่ สมองบางส่วนเท่านั้นที่ทำหน้าที่เฉพาะ

but particular cells.

แต่จะมีกลุ่มเซลล์ที่ประมวลผลเฉพาะบางอย่าง

"Face cells" were discovered around 1970.

เซลล์จำเพาะกับใบหน้า พบราวปี 1970

And now we know that there are hundreds of other sorts of cells,

แล้วตอนนี้

เราพบว่ามีเซลล์เฉพาะทางอีกเป็นร้อยๆ ชนิด

which can be very, very specific.

ซึ่งอาจจะจำเพาะมากๆๆๆ

So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.

เช่นว่า เราอาจจะไม่ได้มีแค่

เซลล์จำเพาะต่อรถยนต์

แต่มีเซลล์สำหรับรับรู้รถ Aston Martin

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.

นี่ผมเห็น Aston Martin เมื่อเช้านี้

เลยต้องพูดถึงซะหน่อย

(Laughter)

ตอนนี้เลยถูกเก็บไว้ในนี้ละ ที่ไหนสักแห่ง

And now it's in there, somewhere.

So --

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex,

พอมาถึงระดับนี้แล้ว ในสมองส่วน inferotemporal

จะเป็นระดับที่ประกอบกันขึ้นเป็นภาพแล้ว

there are only visual images,

or figments or fragments.

หรือเป็นเศษเสี้ยว หรือ ชิ้นส่วนของภาพ

It's only at higher levels that the other senses join in

ต้องในระดับที่ซับซ้อนขึ้นนี้เท่านั้น

ที่ประสาทสัมผัสต่างๆ จะเริ่มมารวมกัน

and there are connections with memory and emotion.

แล้วเชื่อมต่อกับความทรงจำและอารมณ์

ซึ่งใน Charles Bonnet syndrome

And in the Charles Bonnet syndrome,

you don't go to those higher levels.

จะไม่เชื่อมต่อไปไกลถึงระดับนั้น

You're in these levels of inferior visual cortex,

จะอยู่เพียงระดับของสมองส่วน inferior visual cortex

where you have thousands and tens of thousands

ที่ซึ่งเต็มไปด้วยภาพหลายพันหลายหมื่น

and millions of images,

หลายล้านภาพ

or figments or fragmentary figments,

หรือส่วนย่อยของภาพ หรือเศษของส่วนย่อยของภาพ

all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.

ทั้งหมดถูกบันทึกอยู่

ในเซล์ หรือกลุ่มเซลล์สมองเล็กๆ เฉพาะด้านนั้นๆ

Normally, these are all part of the integrated stream of perception,

ปกติแล้ว ทุกๆ ส่วน คือส่วนหนึ่งของ

กระบวนการแบบองค์รวมเพื่อการรับรู้โลกภายนอก หรือจินตนาการโลกภายใน

or imagination,

and one is not conscious of them.

ซึ่งเราไม่รู้สึกตัวหรอก ว่ามีกระบวนการนี้เกิดขึ้น

It is only if one is visually impaired or blind

เว้นแต่ถ้าเกิดมีปัญหาด้านการมองเห็นขึ้น

that the process is interrupted.

เมื่อกระบวนการนั้นถูกรบกวน

And instead of getting normal perception,

แทนที่จะเกิดเป็นการรับรู้ตามปกติ

you're getting an anarchic,

จะกลายเป็นความสับสนอลหม่าน

convulsive stimulation, or release,

ควบคุมไม่ได้ เกิดการกระตุ้นหรือปลดปล่อย

of all of these visual cells in the inferotemporal cortex.

ของกลุ่มเซลล์ด้านการมองเห็นเหล่านี้

ในสมองส่วน inferotemporal

So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car.

อยู่ๆ ก็เห็นเป็นภาพหน้า อยู่ๆ ก็เป็นภาพรถ

Suddenly this and suddenly that.

อยู่ๆ ก็เห็นนู่น อยู่ๆ ก็เห็นนี่

The mind does its best to organize

สมองของเราก็จะพยายามจัดการกับข้อมูลเต็มที่

and to give some sort of coherence to this,

ให้สอดรับกับความเป็นไปได้

but not terribly successfully.

แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ

When these were first described,

ในช่วงที่ค้นพบปรากฏการณ์นี้แรกๆ

it was thought that they could be interpreted like dreams.

คนคิดกันว่า มันอาจจะเป็นอะไรคล้ายๆ กับความฝัน

But, in fact, people say,

แต่เอาจริงๆ คนบอกว่า

"I don't recognize the people. I can't form any associations.

"ฉันไม่รู้จักคนพวกนั้น ฉันไม่เห็นความเกี่ยวข้องอะไรเลย"

"กบเคอร์มิตไม่เห็นจะมีความหมายอะไรกับฉัน"

Kermit means nothing to me."

You don't get anywhere, thinking of them as dreams.

จะว่าเป็นความฝัน ก็คงเห็นจะไม่เข้าที

ผมว่าผมได้พูดสิ่งที่อยากจะบอก ตามที่ตั้งใจไว้แล้ว

Well, I've more or less said what I wanted.

I think I just want to recapitulate and say this is common.

ผมแค่จะขอย้ำว่า

นี่เป็นอะไรที่พบได้บ่อย

Think of the number of blind people.

ลองนึกว่ามีคนที่มีปัญหาด้านสายตามากแค่ไหน

There must be hundreds of thousands of blind people

ผมว่าต้องมีถึงหลักแสนคน

who have these hallucinations

ที่เห็นภาพหลอนนี้

but are too scared to mention them.

แต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยถึง

So this sort of thing needs to be brought into notice,

เรื่องนี้ก็เลยจำเป็นที่จะต้อง

นำมาเล่าสู่กันฟัง เพื่อประโยชน์แก่คนไข้ ให้คนเป็นหมอได้รู้ ให้คนทั่วไปได้ทราบ

for patients, for doctors, for the public.

Finally, I think they are infinitely interesting and valuable,

ท้ายที่สุด ผมว่าเรื่องนี้

น่าสนใจและมีความหมายอย่างยิ่ง

for giving one some insight as to how the brain works.

ในแง่ที่ช่วยให้เราเข้าใจการทำงานของสมอง

Charles Bonnet said, 250 years ago --

ชาร์ลส์ บอนเนพูดไว้เมื่อ 250 ปีก่อน

he wondered how, thinking of these hallucinations,

เขาสงสัยว่าภาพเหล่านี้เกิดขึ้นได้ยังไง

how, as he put it, the theater of the mind

สิ่งที่เขาเรียกว่า 'โรงมหรสพทางวิญญาณ'

could be generated by the machinery of the brain.

ถูกสร้างขึ้นจากการทำงานของสมองได้อย่างไร

Now, 250 years later,

ณ ตอนนี้ 250 ปีให้หลัง

I think we're beginning to glimpse how this is done.

ผมว่าเราเริ่มที่จะเข้าใจนิดๆ แล้วว่า สมองทำได้ยังไง

Thanks very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: That was superb. Thank you so much.

คริส แอนเดอร์สัน : สุดยอดมากครับ ขอบคุณมาก

You speak about these things with so much insight

คุณเล่าเรื่องนี้ได้อย่างลึกซึ้งมากๆ

and empathy for your patients.

แล้วดูจะเข้าใจความรู้สึกคนไข้มากๆ

Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?

ตัวคุณเองเคยมีอาการนี้เองไหมครับ

Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.

โอลิเวอร์ แซคส์: ผมกำลังกลัวว่าคุณจะถามอยู่เลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, yeah, a lot of them.

ใช่ครับ เห็นหลายอย่างเหมือนกัน

And, actually, I'm a little visually impaired myself.

จริงๆ ผมก็มีปัญหาการมองเห็นเล็กน้อยด้วย

I'm blind in one eye and not terribly good in the other.

ตาข้างหนึ่งผมบอด อีกข้างก็ไม่ค่อยจะดี

And I see the geometrical hallucinations.

ผมเห็นภาพหลอนเป็นแบบรูปทรงพื้นฐาน

But they stop there.

แต่ไม่มากไปกว่านั้น

CA: And they don't disturb you?

คริส: แต่มันไม่รบกวนคุณใช่ไหมครับ

Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?

เพราะคุณก็เข้าใจว่ามันคืออะไร คงไม่กังวล

โอลิเวอร์: มันไม่ได้กวนผมมากไปกว่า เสียงในหูผมหรอกครับ

OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus,

which I ignore.

ซึ่งผมก็ช่างมัน

They occasionally interest me,

บางคราวมันก็น่าสนใจเหมือนกัน

and I have many pictures of them in my notebooks.

แล้วผมก็มีรูปมันเยอะเลยในสมุดโน๊ตผม

I've gone and had an fMRI myself,

ผมไปทำ fMRI ตัวเองมาด้วย

to see how my visual cortex is ticking over.

อยากรู้ว่าสมองส่วนมองเห็นผมทำอะไรอยู่

And when I see all these hexagons

แล้วตอนที่ผมเห็นพวกรูปหกเหลี่ยม

and complex things, which I also have,

และอะไรซับซ้อนๆ ซึ่งผมก็เห็นเหมือนกัน

in visual migraine,

ตอนเป็นไมเกรน

I wonder whether everyone sees things like this

ผมอยากรู้ว่า คนอื่นเขาเห็นอย่างที่ผมเห็นไหม

and whether things like cave art or ornamental art

และอาจจะเป็นได้ว่า พวกจิตรกรรมผนังถ้ำหรือเครื่องประดับ

may have been derived from them a bit.

อาจประยุกต์มาจากภาพพวกนี้หรือเปล่า

CA: That was an utterly, utterly fascinating talk.

คริส: เป็นการพูดที่ช่างน่าประทับใจ สุดจะบรรยายจริงๆ ครับ

Thank you so much for sharing.

ขอบคุณที่มาร่วมแบ่งปันครับ

OS: Thank you. Thank you.

โอลิเวอร์: ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)