What hallucination reveals about our minds | Oliver Sacks

آلیوِر سَکس: تَوَهُمات و خیالات واهی، چه چیزهایی را در مورد ذهن ما فاش میکنند

Translator: Pouria Montazeri Reviewer:

We see with the eyes,

ما با چشمها میبینیم.

but we see with the brain as well.

اما با مغز نیز میبینیم.

And seeing with the brain is often called imagination.

و دیدن با مغز را غالباً، تصور، مینامند.

ما با صحنه ها وتصورات ذهنی خویش آشنائیم.

And we are familiar with the landscapes of our own imagination,

our inscapes.

و تمام عمرمان با آنها زندگی کرده ایم.

We've lived with them all our lives.

But there are also hallucinations as well.

اما در این میان توهمات نیز وجود دارند.

And hallucinations are completely different.

که کاملا متفاوت از تصورات اند.

They don't seem to be of our creation.

و به نظر ساخته ی ما نمی آیند.

They don't seem to be under control.

همچنین به نظر نمی رسند تحت کنترل ما باشند.

They seem to come from the outside and to mimic perception.

و عواملی خارجی به شمار می آیند که،

ادراک و احساسات ما را تقلید می کنند.

So I am going to be talking about hallucinations

ومن می خواهم در اینجا راجع به توهمات صحبت کنم.

and a particular sort of visual hallucination,

و آن هم در مورد یک نوع توهمِ بینائي به خصوص

which I see among my patients.

که در میانِ بیمارانم به آن بر خورده ام.

A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work.

چند ماه پیش، یک تماسِ تلفني از

محل کارم که یک خانه ی سالمندان است، دریافت کردم.

They told me that one of their residents, an old lady in her 90s,

مبنی بر اینکه یکی از ساکنان آسایشگاه که بانوی پیرِ نود و چند ساله ای بود،

was seeing things,

صحنه هایی رویت می کند.

and they wondered if she'd gone bonkers

و کارمندان آسایشگاه در عجب بودند که آیا او عقلش را از دست داده.

or, because she was an old lady,

یا اینکه بدلیلِ مسن بودنش،

whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.

سکته ای کرده، و آیا دچارآلزایمر شده است.

And so they asked me if I would come and see Rosalie,

از من درخواست کردند که به دیدن "رُزِلی"،

the old lady.

آن بانوي مسن بروم.

I went in to see her.

به ملاقاتش رفتم.

It was evident straightaway that she was perfectly sane

در اولین نگاه آشکار بود

او مجنون نیست

and lucid and of good intelligence,

و در صحت عقل کامل به سر می برد.

but she'd been very startled and very bewildered,

ولی خیلی وحشت زده و سر در گُم به نظر می آمد

because she'd been seeing things.

چرا که مدتی بود که صحنه هایی با چشم می دید که وجود خارجی نداشتند.

And she told me -- the nurses hadn't mentioned this --

و نکته ای را با من در میان گذاشت --

که پرستاران اشاره ای به آن نکرده بودند --

that she was blind,

این که او نابیناست،

that she had been completely blind from macular degeneration for five years.

پنج سال است که به علت انحطاطِ ماکولایی کاملاً نابینا شده.

But now, for the last few days, she'd been seeing things.

اما، درچند روز اخیر، چیزهایی می بیند.

So I said, "What sort of things?"

پرسیدم: "چه چیزهایی؟"

And she said, "People in Eastern dress,

گفت: "افرادی در لباسهاي شرقی،

in drapes, walking up and down stairs.

دارند از پله ها بالا و پایین میروند.

A man who turns towards me and smiles,

مردی که بسوي من بر می آید و لبخند میزند.

but he has huge teeth on one side of his mouth.

ولی او دندانهای بزرگی در یک طرف دهانش دارد.

Animals too.

همچنین حیواناتی را می بیند.

I see a white building. It's snowing, a soft snow.

یک ساختمان سفید. می بینم که برفِ ملایمی می بارد.

I see this horse with a harness, dragging the snow away.

اسبی را با افسارمیبینم که روی برف راه می رود.

Then, one night, the scene changes.

بعد، یک شب، تمام صحنه تغییر میکند.

I see cats and dogs walking towards me.

گربه ها و سگهایی را میبینم که بسمت من میایند.

They come to a certain point and then stop.

به یک نقطه ی خاص که میرسند، متوقف میشوند.

Then it changes again.

سپس صحنه دوباره تغییر میکند.

I see a lot of children. They're walking up and down stairs.

کودکانِ بسیاری را میبینم. آنها از پله ها بالا و پایین میروند.

They wear bright colors, rose and blue,

لباسهایی با رنگ های روشن به تن دارند، قرمز و آبی،

like Eastern dress."

همانند لباسهاي شرقی."

Sometimes, she said, before the people come on,

گفت، گاهی اوقات، قبل از اینکه مردم ظاهر شوند،

she may hallucinate pink and blue squares on the floor,

اودر خیالش روی زمین کاشی های صورتی و آبي رنگ می ببیند،

which seem to go up to the ceiling.

که بنظر میرسد تا بالای سقف می رسند.

I said, "Is this like a dream?"

پرسیدم: "آیا این مانند یک خواب است؟"

And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie."

پاسخ داد: "نه، مانند خواب نیست. بسان یک فیلم است."

گفت: "این صحنه ها رنگ و حرکت دارند.

She said, "It's got color. It's got motion.

But it's completely silent, like a silent movie."

ولی کاملاً بی صدا اند، مانند یک فیلم صامت."

And she said it's a rather boring movie.

و یک فیلم نسبتا کسل کننده.

(Laughter)

گفت: "تمام این افراد با لباسهاي شرقی،

She said, "All these people with Eastern dress,

walking up and down, very repetitive, very limited."

که از پله ها بالا و پایین میروند، کارشان بسیار تکراری و محدود است."

(Laughter)

(خنده ی حضار)

And she had a sense of humor.

و او اینها را با نوعی شوخ طبعی بیان می کرد.

She knew it was a hallucination, but she was frightened.

او میدانست که تماماین صحنه ها توهمات اند.

ولی وحشت زده بود. او ۹۵ سال سن داشت

She had lived 95 years,

and she'd never had a hallucination before.

و قبلا هیچ وقت دچار توهم نشده بود.

She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking

گفت که این توهمات هیچ ربطی

به افکار، احساسات، و اعمال اخیرش ندارند.

or feeling or doing,

آنها خودبخود می آیند و خودبخود ناپدید می شوند.

that they seemed to come on by themselves, or disappear.

She had no control over them.

و او هیچ کنترلی روی آنها ندارد.

اینکه او قادر به تشخیص هیچکدام از افراد

She said she didn't recognize any of the people or places

یا مکانهایی که در توهماتش می بیند

in the hallucinations,

نیست.

and none of the people or the animals --

و هیچ یک از افراد یا حیوانات،

well, they all seemed oblivious of her.

توجهی به او نمی کنند.

And she didn't know what was going on.

و کلا نمی دانست که چه اتفاقی برایش افتاده.

She wondered if she was going mad or losing her mind.

نگران بود که آیا،

درحال دیوانه شدن است.

Well, I examined her carefully.

خب، من به دقت آزمایش هایی روی او انجام دادم.

She was a bright old lady,

او پیر زنِ بسیار زرنگ و باهوشی بود.

کاملاً در صحت عقل. بدون هیچ گونه مشکلاتِ پزشکی.

perfectly sane.

She had no medical problems.

She wasn't on any medications which could produce hallucinations.

و همینطورهیچ نوع داروی توهم زا استفاده نمی کرد.

But she was blind.

ولی نابینا بود.

And I then said to her, "I think I know what you have."

وبعد به او گفتم:

"فکر میکنم که بدانم مشکل شما چیست."

I said, "There is a special form of visual hallucination

گفتم: "یک نوعِ توهم بینائي خاص وجود دارد

which may go with deteriorating vision or blindness.

که با نا بینایی مرتبط است."

This was originally described," I said,

و "این مورد براي نخستین بار"

"right back in the 18th century,

در قرن هجدهم،

by a man called Charles Bonnet.

توسط شخصی به نام چارلز بُنِه، مطرح شد.

And you have Charles Bonnet syndrome.

شما، مبتلا سندرم چارلز بُنِه هستید.

There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind.

وهیچ اشکالی درمغز و ذهن شما وجود ندارد.

فقط اینکه شما مبتلا به سندرم چارلز بُنِه شده اید."

You have Charles Bonnet syndrome."

And she was very relieved at this,

او از شنیدن این خبر بسیار آرام شد،

that there was nothing seriously the matter,

از اینکه مسئله جدی نبود،

and also rather curious.

بلکه در عوض موضوعی نسبتاً کنجکاو کننده نیز هست.

She said, "Who is this Charles Bonnet?"

گفت: "چارلز بُنِه کیست؟"

She said, "Did he have them himself?"

گفت: "آیا خود او دچار این سندرم شده بود؟"

And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."

گفت:"برو به تمام پرستاران بگو

که من سندرم چارلز بُنِه دارم."

(Laughter)

(خنده حضار)

"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome."

"من دیوانه نیستم. سندرم چارلز بُنِه دارم."

Well, so, I did tell the nurses.

و من این موضوع را با پرستاران در میان گذاشتم.

Now this, for me, is a common situation.

این براي من یک وضعیت عادی است.

I work in old-age homes, largely.

من عمدتاً در خانه های سالمندان کار میکنم.

I see a lot of elderly people

افراد مسنِ بسیاری را میبینم

که دچارِ اختلالات شنوایی و بینائی هستند.

who are hearing-impaired or visually impaired.

About 10 percent of the hearing-impaired people

تقریباً ۱۰ درصدِ اشخاصی که دچارِ اختلالات شنوایی هستند،

get musical hallucinations.

دچار توهمات موسیقیایی می شوند.

And about 10 percent of the visually impaired people

و تقریباً۱۰ درصدِ اشخاصی که دچارِ اختلالات بینائی هستند،

get visual hallucinations.

توهمات بصری را تجربه میکنند.

You don't have to be completely blind,

و در این مورد لازم نیست که شخص به طور کامل نابینا باشد،

only sufficiently impaired.

حتی میزان کمی نابینایی زمینه را برای چنین اختلالی فراهم می آورد.

Now, with the original description in the 18th century,

حال، با رجوع به توصیفات اولیه در قرن 18 در رابطه با این اختلال،

Charles Bonnet did not have them.

در می یابیم که چارلز بُنِه خود شخصا دچار آنها نبود.

His grandfather had these hallucinations.

اما پدر بزرگش دچار این تواهمات بود.

His grandfather was a magistrate, an elderly man.

پدربزرگش یک دادرس بود، مردی مسن.

He'd had cataract surgery.

وعمل جراحي آب مروارید کرده بود.

His vision was pretty poor.

حس بیناییش بسیار ضعیف بود.

And in 1759, he described to his grandson

و در سال ۱۷۵۹، به نوه اش

various things he was seeing.

صحنه های مختلفی را که میدید را شرح داد.

The first thing he said was he saw a handkerchief in midair.

اولین چیزی که گفت، این بود که،

یک دستمال گردن را در هوا می بیند.

It was a large blue handkerchief with four orange circles.

دستمال گردنی بزرگ به رنگ آبی

با چهار دایره به رنگ نارنجی.

And he knew it was a hallucination.

و او میدانست که این یک توهم است.

You don't have handkerchiefs in midair.

چون دستمال گردنی در هوا وجود ندارد.

And then he saw a big wheel in midair.

بعد چرخی بزرگ را در هوا می دید.

But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not,

ولی بعضی وقتها مطمئن نبود که دچار اوهام و خیالات شده یا نه.

because the hallucinations would fit in the context of the visions.

چون توهمات،

در فهرست خیالات می گنجند.

So on one occasion, when his granddaughters were visiting them,

در یک مناسبت، وقتی نوه هایش به باز دید او آمده بودند،

او گفت: "این مردان جوان خوش تیپ چه کسانی هستند؟"

he said, "And who are these handsome young men with you?"

(Laughter)

And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men."

و آنها جواب دادند: "آه، پاپا، مردان جوان خوش تیپی اینجا نیستند."

And then the handsome young men disappeared.

آنگاه، مردان جوان خوش تیپ ناپدید شدند.

It's typical of these hallucinations

در این نوع از توهم این موردی معمول است که

that they may come in a flash and disappear in a flash.

صحنه ها بطور آنی پدیدار و ناپدید می شوند.

They don't usually fade in and out.

آنها معمولاً بتدریج محو نمیشوند.

They are rather sudden, and they change suddenly.

آنها آنی اند. و بصورت ناگهانی تغییر میابند.

چارلز لولین، پدر بزرگ چارلز بنه،،

Charles Lullin, the grandfather,

saw hundreds of different figures,

صدها پیکرو منظره ی

different landscapes of all sorts.

گوناگون را دیده بود.

On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe,

در یک مناسبت، مردی را دید که حوله پوشیده بود در حالی که پیپ می کشید،

and realized it was himself.

و متوجه شد که آن مرد، خود اوست.

That was the only figure he recognized.

این تنها شخصیتی بود که او میتوانست تشخیص دهد.

On one occasion, when he was walking in the streets of Paris,

در موردی دیگر در حالی که در خیابانهای پاریس مشغول قدم زدن بود

he saw -- this was real -- a scaffolding.

داربستی را دید -- که واقعی بود

But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding,

ولی وقتی که به خانه بازگشت داربستی ظریف

six inches high,

به ارتفاع پانزده سانتیمتر را، روی میزش دید.

on his study table.

This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."

تکرارِ چنین مشاهداتی را

بعضی اوقات، پلینپسیا (palinopsia) مینامند.

بنظر میرسد پلینپسیا موردی است که در ارتباط با پدربزرگ چارلز و رُزِلی

With him and with Rosalie,

what seems to be going on --

صادق است --

and Rosalie said, "What's going on?" --

در ادامه ی دیدارم از رُزِلی، او گفت: " این به چه معناست؟ "

and I said that as you lose vision,

گفتم که، همچنان که تو بینائی ات را از دست میدهی،

as the visual parts of the brain are no longer getting any input,

قسمتهاي بصري مغزت دیگرقادر به دریافت اطلاعات نیستند،

they become hyperactive and excitable,

وبیش از اندازه فعال می شوند.

and they start to fire spontaneously.

و خود به خود واکنش نشان می دهند.

در نتیجه تو صحنه های مختلف را رویت می کنی.

And you start to see things.

The things you see can be very complicated indeed.

چیزهایی را که میبینی، میتوانند براستی پیچیده و بغرنج باشند.

موردی دیگر از یکی از بیمارانم،

With another patient of mine who also had some vision,

که او نیز مانند پدربزرگ چارلز دچار توهماتی بود،

با این تفاوت که صحنه هایی که او می دید گاهی آزاردهنده بودند.

the visions she had could be disturbing.

On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant.

در یک مناسبت، او گفت که

مردی را با پیراهنی راه راه در داخل یک رستوران دیده.

And he turned round,

آن مرد سرش را برگرداند. و بعد

and then he divided into six figures in striped shirts,

به شش پیکر همانند با پیراهنهای راه راه تقسیم شد،

who started walking towards her.

و تمام پیکرها بسوی او راه افتادند.

And then the six figures came together, like a concertina.

و بعد تمام آن شش پیکرها بهم پیوستند، مانند یک ارغنون دستی.

Once, when she was driving,

در یک مورد زمانی که با همسرش در اتومبیل نشسته بود،

or rather, her husband was driving,

و همسرش در حال رانندگی بود،

the road divided into four

جاده به چهار قسمت تقسیم شد.

and she felt herself going simultaneously up four roads.

و حس کرد که در یک زمان در حال حرکت بسوی چهار مسیر است.

دارای توهمات بسیار متحرکی نیز بود.

She had very mobile hallucinations as well.

A lot of them had to do with a car.

که خیلی از آنها به اتومبیل ربط داشتند.

Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car.

بعضی وقتها، پسر نوجوانی را میدید که

بر روی کاپوت اتومبیل نشسته.

He was very tenacious,

و خیلی محکم به ماشین چسبیده بود و زمانی که ماشین دور میزد

and he moved rather gracefully when the car turned.

به طرز برازنده ایی حرکت می کرد.

And then when they came to a stop,

و وقتی که اتومبیل متوقف می شد،

the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air,

پسر نوجوان، ناگهان، بطور عمودی، حدود ۳۰ متر در هوا پرت میشد،

and then disappear.

و بعد ناپدید میشد.

Another patient of mine had a different sort of hallucination.

یکی دیگر از بیمارانم، دچار نوعی متفاوت از توهم بود.

This was a woman who didn't have trouble with her eyes

این زنی بود که مشکل بینائي نداشت،

but the visual parts of her brain,

ولی دچار اختلال در قسمتهای بصري مغزش بود.

a little tumor in the occipital cortex.

یک تومر در لوپ پس سرش داشت.

And, above all, she would see cartoons.

و در کنار همه ی اینها، او دچار توهمات کارتونی نیز بود.

And these cartoons would be transparent,

این کارتونها، شفاف بودند

and would cover half the visual field, like a screen.

و نیمی از زمینه ی بصری را مانند یک صفحه می پوشاندند.

And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.

مخصوصاً، کارتونِ "قورباغه ای بنام کِرمِت" (Kermit the Frog) را میدید.

(Laughter)

( خنده حضار)

Now, I don't watch Sesame Street,

و این در حالی است که، من برنامه ی کودک "خیابان سِسِمی" (Sesame Street) را تماشا نمیکنم.

ولی او به نکته ای اشاره کرد مبنی بر اینکه ،

but she made a point of saying,

"Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me."

"چرا کِرمِت؟ آن قورباغه هیچ اهمیتی برایم ندارد.

You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit?

من که به تعیین کننده های فروید میاندیشم.

چرا کِرمِت؟

"Kermit the Frog means nothing to me."

آن قورباغه هیچ اهمیتی برای من ندارد."

She didn't mind the cartoons too much.

او اهمیتی به اینکه کارتونها را می دید نمی داد.

But what did disturb her

ولی نکته ی ناراحت کننده این بود که، او

was she got very persistent images or hallucinations of faces,

تصاویر ماندگار یا چهره های خیالی را میدید

and as with Rosalie, the faces were often deformed,

و همانند رُزِلی، اغلب اوقات، چهره ها، بدشکل و ناقص بودند،

with very large teeth or very large eyes.

با دندانها و چشمهای بسیار بزرگ.

And these frightened her.

و اینها او را وحشت زده میکرد.

Well, what is going on with these people?

خب، مشکل این افراد چیست؟

As a physician, I have to try and define what's going on

به عنوان یک پزشک، لازم است نهایت تلاشم را به کار گیرم تا به علت چنین اختلالالی پی برم،

and to reassure people,

و به این اشخاص قوت قلب دهم.

especially to reassure them that they're not going insane.

مخصوصاً که بدانند دیوانه نیستند.

همانطور که گفتم، حدود ۱۰ درصد

Something like 10 percent, as I said,

of visually impaired people get these.

افرادی که حالات مورد بحث را تجربه می کنند، دچار احتلالات بینایی هستند.

But no more than one percent of the people acknowledge them,

ولی کمتر از یک درصد از آنها به چنین حالاتی اعتراف میکنند.

because they are afraid they will be seen as insane or something.

چرا که میترسند بقیه آنها را دیوانه بشمارند.

And if they do mention them to their own doctors,

و چنانچه این مورد را با پزشک خود در میان گذارند

ممکن است تشخیصی نادرست در ارتباط با مشکلشان صورت گیرد.

they may be misdiagnosed.

In particular, the notion is that if you see things or hear things,

بویژه، عقیده بر اینست که

اگر کسی چیزهایی را میبیند یا میشنود، در حال دیوانه شدن است.

you're going mad.

But the psychotic hallucinations are quite different.

ولی، توهمات بیمار روانی، کاملاً متفاوتند.

Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal,

درتوهمات بیمار روانی، خواه بصری یا صوتی،

they address you.

توهمات بیمار را خطاب کرده و متهم می کنند.

They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you.

او را فریب داده و تحقیر می کنند.

به بیمارطعنه میزنند.

You interact with them.

و با او نوعی ارتباط درونی ایجاد می کنند.

There is none of this quality of being addressed

و حال آنکه چارلز بنه در نطریه ی خود به هیچ یک از این نشانه ها اشاره ای نداشته است.

with these Charles Bonnet hallucinations.

از این نشانه ها اشاره ای نداشته است.

There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you --

در پلینپسیا توهمات به فیلمی میمانند که فرد آنرا میبینید، ولی صحنه ها هیچ ارتباطی با شخص ندارند.

or that's how people think about it.

این احساسی که افراد در چنین توهماتی با آن مواجه اند.

There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy,

نوعی اختلال نادر دیگر وجود دارد به نام صرعِ لوب گیجگاهی.

and sometimes, if one has this,

و آن زمانی است که شخص،

one may feel oneself transported back to a time and place in the past.

حس می کند

به زمان و مکانی در گذشته برگشته.

You're at a particular road junction.

برای مثال گویی شخص در تقاطع جاده ی مشخصی ایستاده.

You smell chestnuts roasting.

بوی شاه بلوط بو داده به مشام میرسد.

You hear the traffic. All the senses are involved.

صداي ترافیک به گوش میرسد. در این اختلال ، همه حواس پنجگانه دخیل هستند.

و فرد منتظر دوست دخترش است.

And you're waiting for your girl.

And it's that Tuesday evening back in 1982.

و آن سه شنبه شب است در سال ۱۹۸۲.

The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations,

در این نوع از توهمات

حواس مختلف دخیل اند،

full of feeling, full of familiarity,

و سرشارند از احساسات، و انس و آشنایی،

located in space and time,

و صحنه های مهیج در فضا و زمانی ،

coherent, dramatic.

رخ می دهند که به هم مربوط اند.

The Charles Bonnet ones are quite different.

توهمات چارلز بُنِه تا حدی از دسته ی ذکر شده متفاوت اند.

In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels,

در نظریه ی چارلز بُنِه،

با انواع متنوعی از توهمات رو به رو هستیم.

from the geometrical hallucinations --

از اشکال هندسی گرفته --

the pink and blue squares the woman had --

مانند مربع های صورتی و آبی که رزلی می دید،

up to quite elaborate hallucinations

تا توهماتی با جزئیات بسیار دقیق

with figures and especially faces.

که داراي پیکرها هستند، مخصوصاً چهره ها.

Faces, and sometimes deformed faces,

چهره ها، و گاهی اوقات چهره هاي بدشکل و ناقص،

are the single commonest thing in these hallucinations.

رایج ترین صحنه ها

در این توهمات اند.

And one of the second commonest is cartoons.

دومین نوع رایج در این دسته از توهمات کارتون ها اند.

So, what is going on?

پس، داستان چیست؟

Fascinatingly, in the last few years,

این بسیار جالب توجه است که ، در چند سال اخیر،

it's been possible to do functional brain imagery,

امکان تصویر برداری از عملکرد مغز فراهم شده،

to do fMRI on people as they are hallucinating,

انجام روشهایی چون اف ام آر آی روی افراد درست در زمانی که دچار توهمات می شوند یکی از آنهاست.

از طریق این روش ها دریافتیم که در واقع،

and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated

زمانی که این افراد دچار توهم اند

as they are hallucinating.

سلول های مرتبط با عمل بینایی در مغز فعال می شوند.

When people have these simple, geometrical hallucinations,

زمانیکه افراد دچار این توهمات ساده هندسی هستند،

the primary visual cortex is activated.

قشر بصری اصلی فعال است.

This is the part of the brain which perceives edges and patterns.

این بخشی از مغز است که لبه ها و نقش ها را شناسایی می کند.

You don't form images with your primary visual cortex.

مغز تصاویر را بوسیله قشر بصری اصلی شکل نمیدهد.

When images are formed,

زمانیکه تصاویر شکل میابند،

a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe.

بخش بالایی قشر بصری

در لوب گيجگاهى فعال است.

و این فعالیت به ویژه در یکی از نواحی لوب گیجگاهی

And in particular, one area of the temporal lobe

is called the fusiform gyrus.

که چین سینوسی نام دارد از همه شدیدتر است.

And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus,

و طبق یافته ها صدمه به این قشر در مغز،

they may lose the ability to recognize faces.

سبب می شود که افراد توانایي تشخیص چهره ی اشخاص را از دست بدهند.

But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus,

ولی اگر فعالیت های غیرعادي در قشر fusiform وجود داشته باشد،

they may hallucinate faces,

آنها دچار اوهام چهره ها میشوند.

and this is exactly what you find in some of these people.

و این دقیقاً همان چیزیست که در برخی از این افراد شاهد آنیم.

There is an area in the anterior part of this gyrus

منطقه ای در قسمت قدامي چین سینوسی مغز وجود دارد

where teeth and eyes are represented,

که در آن، دندانها و چشمها نمایان میشوند.

and that part of the gyrus is activated

و زمانی که این قشر از مغز فعال می شود

when people get the deformed hallucinations.

افراد دچار توهمات با صحنه های بدشکل و ناقص میشوند.

There is another part of the brain which is especially activated

بخش دیگری از مغز وجود دارد

که در زمان فعالیت

when one sees cartoons.

به طور ویژه سبب شکل گیری توهمات کارتونی در فرد می شود.

It's activated when one recognizes cartoons,

و موقعی فعال میشود که فرد کارتونها را تشخیص میدهد،

when one draws cartoons and when one hallucinates them.

و این زمانی است که فرد تصاویر کارتونی را طراحی کرده و دچار اوهامات کارتونی می شود.

It's very interesting that that should be specific.

خیلی جالب است که این شکل از توهم می بایست بسیار به خصوص باشد.

There are other parts of the brain which are specifically involved

قسمتهاي دیگری از مغز وجود دارند که بویژه

with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.

در تشخیص و توهم

ساختمانها و مناظر دخیل اند.

Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,

بر اساس یافته ها در سال 1970 مشخص شد که نه تنها بخش های به خصوصی از مغز بلکه

but particular cells.

سلول های ویژه ایی نیز در شکل گیری توهمات نقش دارند.

"Face cells" were discovered around 1970.

"سلول های چهره" در اطراف سال ۱۹۷۰ کشف شدند.

And now we know that there are hundreds of other sorts of cells,

و اکنون ما میدانیم که صدها

نوع سلول دیگر وجود دارند.

which can be very, very specific.

که میتوانند بسیار به خصوص باشند.

So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.

بنابراین، شما نه تنها ممکن است

سلولهای "اتومبیل" داشته باشید،

بلکه ممکن است سلولهای آستون مارتین "Aston Martin" داشته باشید.

(Laughter)

( خنده حضار)

I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.

من، امروز صبح، یک آستون مارتین دیدم.

لازم دیدم آن را همراه خود به اینجا بیاورم.

(Laughter)

و حال، یکجایی در مغزم قرار دارد.

And now it's in there, somewhere.

So --

( خنده حضار)

(Laughter)

now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex,

حال، در این سطح از مغز، قشری به اینفرتمپرال قرار دارد،

که تنها مسئول شکل گیری تصاویر بصری

there are only visual images,

or figments or fragments.

خیالات و صحنه های منقطع می باشد.

It's only at higher levels that the other senses join in

تنها در قشرهای بالایی مغز است که

دیگر حواس در شکل گیری توهمات سهیم اند

and there are connections with memory and emotion.

وهمینطور رابطه ای میان احساسات و حافظه وجود دارد.

در سندرم چارلز بُنِه،

And in the Charles Bonnet syndrome,

you don't go to those higher levels.

قشرهای بالایی مغز فرد فعال نمی شود.

You're in these levels of inferior visual cortex,

در توهمات چارلز بنه با فعالیت در بخش اینفریر مغز مواجهید

where you have thousands and tens of thousands

جایی که هزاران و میلیون ها

and millions of images,

تصویر

or figments or fragmentary figments,

و خیال به شکلی منقطع،

all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.

به واسته ی سلسله ای از پیام های عصبی

به ویژه در سلول های کوچک یا دسته های کوچک سلولی شکل می گیرند.

Normally, these are all part of the integrated stream of perception,

معمولاً، اینها همه، قسمتی از

جریان یکپارچه ادراک یا پندارها هستند.

or imagination,

and one is not conscious of them.

و فرد از آنها آگاه نیست.

It is only if one is visually impaired or blind

تنها در صورتی که فرد دچار اختلالات بینائی بوده یا نابینا باشد است،

that the process is interrupted.

که شکل گیری توهمات دچار اختلال میشود.

And instead of getting normal perception,

و بجای دریافت احساسات عادی،

you're getting an anarchic,

فرد، تحریکی

convulsive stimulation, or release,

شدید و یا انتشار تصاویر

of all of these visual cells in the inferotemporal cortex.

از این سلولهای بصری را

در قشر اینفرتمپرال تجربه خواهد کرد.

So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car.

بنابراین، شخص ناگهان چهره ای یا اتومبیلی را می بیند.

Suddenly this and suddenly that.

وناگهان این و ناگهان آن.

The mind does its best to organize

مغز سعی خود را میکند که به این وضعیت،

and to give some sort of coherence to this,

نوعی سازماندهی وانسجام دهد.

but not terribly successfully.

ولی بدون هیچ موفقیت.

When these were first described,

هنگامی که این اوضاع برای اولین بار توصیف شدند،

it was thought that they could be interpreted like dreams.

تصور بر این بود که آنها میتوانند مانند خوابها تعبیر شوند.

But, in fact, people say,

ولی در عوض افراد میگویند که:

"I don't recognize the people. I can't form any associations.

" نمیتوانند افرادی را که در صحنه های مختلف می بینند تشخیص دهند و همینزور قادر به ایجاد هیچ نوع ارتباط میان صحنه ها نیستد."

"آن قورباغه، کِرمِت، هیچ اهمیتی برایم ندارد."

Kermit means nothing to me."

You don't get anywhere, thinking of them as dreams.

شما بجایی نخواهید رسید اگر آنها را بعنوان خوابها تصور کنید.

خب، من کم و بیش آنچه را که میخواستم بگویم گفتم.

Well, I've more or less said what I wanted.

I think I just want to recapitulate and say this is common.

میخواهم فقط راس مطالب را تکرار کنم

و بگویم که این وضعیتی معمولی است.

Think of the number of blind people.

به تعداد مردم نابینای دنیا فکر کنید.

There must be hundreds of thousands of blind people

باید صدها هزار نفر نابینا وجود داشته باشند

who have these hallucinations

که این توهمات را تجربه میکنند،

but are too scared to mention them.

ولی میترسند که اشاره ای به آنها کنند.

So this sort of thing needs to be brought into notice,

پس، چنین مواردی باید

مورد توجه بیماران، پزشکان، و عموم مردم قرار گیرند.

for patients, for doctors, for the public.

Finally, I think they are infinitely interesting and valuable,

سرانجام، من فکر میکنم که آنها

بی نهایت جالب و با ارزش هستند

for giving one some insight as to how the brain works.

چرا که ما را از نحوه ی عملکرد مغز آگاه میکنند.

Charles Bonnet said, 250 years ago --

۲۵۰ سال پیش، چارلز بُنِه،

he wondered how, thinking of these hallucinations,

کنجکاو بود که بداند این توهمات،

how, as he put it, the theater of the mind

که به اصطلاح او "تئاتر ذهن" هستند،

could be generated by the machinery of the brain.

چگونه توسط مغز شکل می گیرند.

Now, 250 years later,

حال، ۲۵۰ سال بعد،

I think we're beginning to glimpse how this is done.

ما تازه شروع کردیم نگاهی به چگونگی آن بیاندازیم.

Thanks very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار)

Chris Anderson: That was superb. Thank you so much.

کِرِس اَندِرسِن: چقدر فوق العاده بود. خیلی ممنون.

You speak about these things with so much insight

شما در مورد این موضوع با بینشی بسیار و

and empathy for your patients.

با نوعی حس همدردی برای بیماران خود صحبت کردید.

Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?

آیا خودتان هیچ یک از سندرمهایی را که در موردش مینویسید را تجربه کرده اید؟

Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.

من ترس از همین داشتم که این سؤال را از من بپرسید.

(Laughter)

( خنده حضار)

Well, yeah, a lot of them.

خب، بله، خیلی از آنها را تجربه کرده ام.

And, actually, I'm a little visually impaired myself.

در واقع، من کمی دچار اختلالات بینائی هستم.

I'm blind in one eye and not terribly good in the other.

یکی از چشمانم نابیناست و چشم دیگرم آنقدر قوی نیست.

And I see the geometrical hallucinations.

و توهمات هندسی را مشاهده میکنم.

But they stop there.

و تجربیات من به همین محدود است.

CA: And they don't disturb you?

و شما را اذیت نمیکنند؟

Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?

یا اینکه چون شما واقف به علل آن هستنید، آنها باعث نگرانی شما نمیشود؟

آنها مرا بیشتر از وزوز گوشم اذیت نمیکنند.

OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus,

which I ignore.

که محلی بهشان نمیدهم.

They occasionally interest me,

آنها گاهی اوقات مرا بخود جلب میکنند.

and I have many pictures of them in my notebooks.

و عکسهای بسیاری از آنها در دفترچه ام دارم.

I've gone and had an fMRI myself,

من خود شخصا آزمایش ام اف آرآی را انجام داده ام

to see how my visual cortex is ticking over.

که به نحوه ی فعالیت قشر بصری مغزم زمانی که دچار فعالیت شدید می شود پی برم.

And when I see all these hexagons

و موقعی که تمامی این شش گوشه ها

and complex things, which I also have,

و چیزهای پیچیده را، در زمان

in visual migraine,

سردردهای میگرنی ام مشاهده می کنم،

I wonder whether everyone sees things like this

کنجکاو میشوم که بدانم آیا همه چنین چیزهایی را مشاهده میکنند،

and whether things like cave art or ornamental art

و آیا ممکن است تصاویری مانند آنهایی که توسط انسان غار نشین روی دیواره ی غارها خلق شده و یا هنرهای تزئینی

may have been derived from them a bit.

ریشه در چنین توهماتی داشته باشند.

CA: That was an utterly, utterly fascinating talk.

واقعاً که سخنراني خیلی جذابی بود.

Thank you so much for sharing.

با سپاس از تقسیم این یافته ها با ما.

OS: Thank you. Thank you.

خیلی ممنون. خیلی ممنون.

(Applause)

( تشویق حضار)