Lucy McRae: How can technology transform the human body?

Translator: Keeraphat Arunrangsee Reviewer: Sarita Worravitudomsuk

I call myself a body architect.

ฉันเรียกตัวเองว่าสถาปนิกทางด้านร่างกาย

I trained in classical ballet

ฉันได้รับการฝึกหัดทางด้านบัลเล่ต์คลาสสิก

and have a background in architecture and fashion.

และมีพื้นฐานทางด้านสถาปัตยกรรมและแฟชั่นอีกด้วย

As a body architect, I fascinate with the human body

อย่างที่ได้กล่าวไปว่าฉันเป็นสถาปนิกด้านร่างกาย ฉันสนใจในร่างกายของมนุษย์

and explore how I can transform it.

และทำการวิจัยว่าจะสามารถทำการเปลี่ยนแปลงมันได้อย่างไร

I worked at Philips Electronics

ฉันทำงานที่ฟิลลิปส์ อิเล็กทรอนิกส์

in the far-future design research lab,

ในห้องวิจัยค้นคว้าเกี่ยวกับการออกแบบในอนาคต ที่ค่อนข้างยาวไกล

looking 20 years into the future.

ประมาณได้ว่าอีก 20 ปีในอนาคต

I explored the human skin, and how technology can transform the body.

ฉันวิจัยเรื่องผิวหนังของมนุษย์ และเทคโนโลยี ว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายได้อย่างไร

I worked on concepts like an electronic tattoo,

ฉันทำงานค้นคว้าตามแนวคิดของการสักบนผิวหนัง ในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์

which is augmented by touch,

ซึ่งสามารถแผ่ขยายได้ด้วยการสัมผัส

or dresses that blushed and shivered with light.

หรือชุดที่ถูกตกแต่งด้วยแสงไฟ

I started my own experiments.

ฉันเริ่มทำการทดลองของตัวเองขึ้น

These were the low-tech approaches to the high-tech conversations I was having.

นี่เป็นการใช้วิธีที่โลว์เทค เพื่อที่จะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไฮเทค ตามที่ได้กล่าวมา

These are Q-tips stuck to my roommate with wig glue.

นี่คือสำลีที่ติดอยู่บนตัวของเพื่อนร่วมห้องของฉัน ด้วยกาวสำหรับวิกผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I started a collaboration with a friend of mine, Bart Hess --

ฉันเริ่มร่วมมือทำงานกับ Bart Hess ซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน

he doesn't normally look like this --

ปกติแล้ว เขาไม่ได้รูปร่างหน้าตาแบบนี้นะ

and we used ourselves as models.

เราใช้พวกเราเองเป็นหุ่นจำลอง

We transformed our apartments into our laboratories,

เราได้เปลี่ยนอพาร์ทเมนต์ของเราให้กลายเป็นห้องทดลอง

and worked in a very spontaneous and immediate way.

และทำงานตามความรู้สึกจากสัญชาตญาณภายใน อย่างไม่รีรอ

We were creating

พวกเราได้สร้าง

visual imagery provoking human evolution.

ภาพที่มีตัวตน พยายามที่จะจุดประกายให้เห็นถึงวิวัฒนาการของมนุษย์

Whilst I was at Philips, we discussed this idea of a maybe technology,

ขณะที่ฉันอยู่ที่ฟิลลิปส์นั้น พวกเราพูดคุยกันถึงแนวความคิดของเทคโนโลยีที่ก้ำกึ่ง

something that wasn't either switched on or off, but in between.

บางอย่างที่ไม่ได้เป็นการกำหนดตายตัวว่าปิดหรือเปิด แต่เป็นอะไรที่ก้ำกึ่งๆระหว่างทั้งสองอย่าง

A maybe that could take the form of a gas or a liquid.

เป็นบางอย่างที่สามารถมีรูปร่างอย่างแก๊ส หรือของเหลว

And I became obsessed with this idea of blurring the perimeter of the body,

และฉันก็ครุ่นคิดอยู่กับเจ้าไอเดียนี้ ในมุมมองขอบเขตของร่างกาย

so you couldn't see where the skin ended and the near environment started.

ซึ่งคุณไม่สามารถเห็นได้ว่าผิวหนังนั้นมันมีบริเวณสิ้นสุดที่ไหน และสิ่งแวดล้อมรอบๆนั้นมันเริ่มต้น ณ จุดใด

I set up my studio in the red-light district

ฉันติดตั้งสตูดิโอของฉันในแสงไฟสีแดง

and obsessively wrapped myself in plumbing tubing,

และทำการห่อหุ้มตัวเองด้วยท่อสายยาง

and found a way to redefine the skin

และพบวิธีที่จะทำการกำหนดผิวหนังใหม่อีกครั้ง

and create this dynamic textile.

และสร้างเจ้าสิ่งท่อไดนามิกนี้ขึ้น

I was introduced to Robyn, the Swedish pop star,

ฉันเอาไปนำเสนอแก่ Robyn นักร้องเพลงป็อบชาวสวีเดนที่โด่งดัง

and she was also exploring

ซึ่งเธอก็กำลังค้นคว้าว่า

how technology coexists with raw human emotion.

เทคโนโลยีนั้น สามารถอยู่ร่วมกันกับอารมณ์ของมนุษย์ได้อย่างไร

And she talked about how technology with these new feathers,

และเธอก็พูดถึงเทคโนโลยีที่มีรูปพรรณสัณฐานแบบใหม่อย่างนี้

this new face paint, this punk, the way that we identify with the world,

พร้อมกับการแต่งแต้มสีบนใบหน้าใหม่ เรื่องที่ดูน่าไร้สาระนี้ เป็นวิธีที่พวกเราใช้แยกแยะตัวเรากับโลก

and we made this music video.

และเราก็ทำ Music Video ขึ้นมา

I'm fascinated with the idea

ฉันรู้สึกหลงใหลกับแนวความคิด

of what happens when you merge biology with technology,

ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคุณทำการรวมชีววิทยาเข้ากับเทคโนโลยี

and I remember reading about this idea of being able to reprogram

และฉันจำได้ว่าได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับแนวความคิด ที่สามารถทำการรีโปรแกรมใหม่ได้

biology, in the future, away from disease and aging.

ในอนาคต คำว่าชีววิทยา จะไกลจากเรื่องราวของเชื้อโรคและอายุขัย

And I thought about this concept of,

และฉันคิดถึงแนวความคิดหนึ่ง

imagine if we could reprogram

คุณลองคิดดู ถ้าพวกเราสามารถรีโปรแกรม

our own body odor, modify and biologically enhance it,

กลิ่นร่างกายของพวกเราเองได้ สามารถปรับเปลี่ยน และทำการพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นด้วยชีววิทยาได้

and how would that change the way that we communicate with each other?

และมันเปลี่ยนแปลงวิธีการที่เราใช้สื่อสารกันได้อย่างไร

Or the way that we attract sexual partners?

หรือแม้แต่วิธีที่เราใช้ดึงดูดเพศตรงข้ามด้วย

And would we revert back to being more like animals,

และเราจะย้อนกลับไปเป็นเสมือนสัตว์มากขึ้นหรือไม่

more primal modes of communication?

ใช้รูปแบบในการติดต่อสื่อสารแบบดั้งเดิมมากขึ้นหรือไม่

I worked with a synthetic biologist,

ฉันทำงานกับนักชีววิทยาสังเคราะห์

and I created a swallowable perfume,

และฉันได้สร้างน้ำหอมที่สามารถกลืนเข้าไปได้

which is a cosmetic pill that you eat

ซึ่งเป็นเครื่องสำอางค์แบบเม็ดที่คุณสามารถกินได้นั่นเอง

and the fragrance comes out through the skin's surface when you perspire.

และกลิ่นหอมนั้นจะส่งกลิ่นหอมโชยออกมา ผ่านชั้นของผิวหนังเมื่อคุณมีเหงื่อออก

It completely blows apart the way that perfume is,

ซึ่งมันเป็นสิ่งที่แปลกแยกจากความเป็นน้ำหอมอย่างสิ้นเชิง

and provides a whole new format.

และนับเป็บรูปแบบใหม่ทั้งหมด

It's perfume coming from the inside out.

มันเป็นน้ำหอมที่ออกมาจากภายใน

It redefines the role of skin, and our bodies become an atomizer.

มันเป็นการกำหนดบทบาทของผิวหนังใหม่ และร่างกายของพวกเรานั้นก็จะกลายเป็นเครื่องฉีดน้ำหอม

I've learned that there's no boundaries,

ฉันได้เรียนรู้ว่ามันไม่มีขอบเขต

and if I look at the evolution of my work

และถ้าฉันมองดูวิวัฒนาการของงานที่ฉันทำ

i can see threads and connections that make sense.

ฉันสามารถมองเห็นเส้นใยที่เชื่อมต่อที่เข้าที

But when I look towards the future,

แต่เมื่อฉันมองไปยังอนาคตข้างหน้า

the next project is completely unknown and wide open.

โครงการถัดไปนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้โดยสิ้นเชิง แต่เป็นสิ่งที่เปิดกว้าง

I feel like I have all these ideas existing embedded inside of me,

ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันมีไอเดียต่างๆเหล่านี้อยู่แล้ว และมันก็อยู่ภายในตัวฉัน

and it's these conversations and these experiences

และมันคือการพูดคุยเรื่องราวเหล่านี้ และการทดลองเหล่านี้

that connect these ideas, and they kind of instinctively come out.

ที่เชื่อมโยงแนวความคิดเหล่านี้ และมันก็ออกมาเองโดยสัญชาตญาณ

As a body architect,

ราวกับเป็นสถาปนิกด้านร่างกาย

I've created this limitless and boundless platform

ฉันได้ทำการสร้างสรรค์แพลตฟอร์มที่ไร้ขีดจำกัด และไร้ขอบเขตขึ้นมาแล้ว

for me to discover whatever I want.

สำหรับฉันเอง เพื่อค้นหาอะไรก็ตามที่ฉันต้องการ

And I feel like I've just got started.

และฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นเพียงการเริ่มต้น

So here's to another day at the office.

ฉะนั้น นี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งของการทำงานที่ออฟฟิศ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Thank you!

ขอบคุณ!

Thank you!

ขอบคุณ!