Defend our freedom to share (or why SOPA is a bad idea) | Clay Shirky

Translator: Suwitcha Chandhorn Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I'm going to start here.

ผมจะเริ่มด้วยสิ่งนี้

This is a hand-lettered sign

นี่คือจดหมายเขียนด้วยลายมือ

that appeared in a mom and pop bakery

ที่ถูกพบที่ร้านเบเกอรี่เล็กๆ

in my old neighborhood in Brooklyn a few years ago.

แถวบ้านเก่าของผมในบรูคลีนเมื่อหลายปีก่อน

The store owned one of those machines

ที่ร้านมีเครื่อง

that can print on plates of sugar.

ที่พิมพ์แผ่นน้ำตาลออกมาได้

And kids could bring in drawings

เด็กๆสามารถเอารูปวาดใส่เข้าไป

and have the store print a sugar plate

แล้วได้แผ่นน้ำตาลที่มีรูปนั้นออกมา

for the top of their birthday cake.

สำหรับเอาไปวางไว้บนเค้กวันเกิดของพวกเขา

But unfortunately, one of the things kids liked to draw

แต่แย่หน่อยที่มีสิ่งหนึ่งที่เด็กๆชอบวาด

was cartoon characters.

คือรูปตัวการ์ตูน

They liked to draw the Little Mermaid,

พวกเขาชอบวาดตัว "เงือกน้อย"

they'd like to draw a smurf, they'd like to draw Micky Mouse.

เขาอยากวาด "สเมิร์ฟ" "มิกกี้เมาส์"

But it turns out to be illegal

แต่กลายเป็นว่ามันผิดกฎหมาย

to print a child's drawing of Micky Mouse

ที่จะพิมพ์ภาพมิกกี้เมาส์ที่เด็กๆวาด

onto a plate of sugar.

บนแผ่นน้ำตาลนั่น

And it's a copyright violation.

และมันคือการฝ่าฝืนลิขสิทธิ์

And policing copyright violations

และการควบคุมการฝ่าฝืนลิขสิทธิ์

for children's birthday cakes

ของเค้กวันเกิดของเด็กๆ

was such a hassle

ช่างเป็นความยุ่งยาก

that the College Bakery said,

ถึงกระทั่งร้านเบเกอรี่บอกว่า

"You know what, we're getting out of that business.

"คุณรู้มะ เรากำลังจะเลิกให้บริการ

If you're an amateur,

ถ้าคุณเป็นมือสมัครเล่น

you don't have access to our machine anymore.

คุณคงไม่ได้ใช้เครื่องของเราอีกต่อไป

If you want a printed sugar birthday cake,

ถ้าคุณต้องการพิมพ์แผ่นน้ำตาลหน้าเค้กวันเกิดล่ะก็

you have to use one of our prefab images --

คุณคงต้องใช้รูปใดรูปหนึ่งที่เราเตรียมไว้ล่วงหน้า

only for professionals."

แบบที่ดูเป็นทางการเท่านั้น"

So there's two bills in Congress right now.

ตอนนี้มีร่างกฏหมายในสภาคองเกรสสองฉบับ

One is called SOPA, the other is called PIPA.

ฉบับหนึ่งเรียกว่า SOPA และอีกฉบับเรียกว่า PIPA

SOPA stands for the Stop Online Piracy Act.

SOPA ย่อมาจาก พระราชบัญญัติหยุดการละเมิดลิขสิทธิ์ออนไลน์

It's from the Senate.

มันถูกเสนอจากวุฒิสภา

PIPA is short for PROTECTIP,

PIPA ย่อมาจาก PROTECTIP

which is itself short for

ซึ่งตัวมันเองย่อมาอีกทีจาก

Preventing Real Online Threats

การป้องกันการคุกคามออนไลน์ที่แท้จริง

to Economic Creativity

จากการสร้างสรรค์ทางเศรษฐกิจ

and Theft of Intellectual Property --

และการโจรกรรมทรัพย์สินทางปัญญา

because the congressional aides who name these things

เพราะคนจากสภาคองเกรสที่ตั้งชื่อสิ่งเหล่านี้

have a lot of time on their hands.

คงจะว่างมาก

And what SOPA and PIPA want to do

และสิ่งที่ SOPA และ PIPA ต้องการทำ

is they want to do this.

คือยังงี้

They want to raise the cost

เขาต้องการเพิ่มต้นทุน

of copyright compliance

ของการปฏิบัติตามลิขสิทธิ์

to the point where people simply get out of the business

ให้ถึงจุดที่คนจะเลิกทำธุรกิจในแง่ที่จะ

of offering it as a capability to amateurs.

นำเสนอให้มวลชนในแบบสมัครเล่น

Now the way they propose to do this

วิธีการที่เขาเสนอให้ทำ

is to identify sites

ก็คือให้ระบุเว็บไซต์

that are substantially infringing on copyright --

ที่ละเมิดลิขสิทธิ์จำนวนมากๆ

although how those sites are identified

ถึงแม้ว่าวิธีการที่จะระบุไซต์เหล่านั้น

is never fully specified in the bills --

จะยังไม่เป็นที่ปรากฏชัดเจนในร่าง

and then they want to remove them from the domain name system.

และเขาต้องการให้นำมันออกจากระบบบัญชีรายชื่อ

They want to take them out of the domain name system.

เขาต้องการให้นำพวกมันออกจากระบบบัญชีรายชื่อ

Now the domain name system

บัญชีระบบรายชื่อ

is the thing that turns human-readable names, like Google.com,

คือสิ่งที่เปลี่ยนชื่อที่มนุษย์อ่านออก เช่น กูเกิ้ลดอทคอม

into the kinds of addresses

ให้กลายเป็นที่อยู่ชนิดหนึ่ง

machines expect --

ที่เครื่องคอมพิวเตอร์เข้าใจ

74.125.226.212.

74.125.226.212 อะไรทำนองนี้

Now the problem with this model of censorship,

ทีนี้ปัญหาของรูปแบบการเซ็นเซอร์แนวนี้

of identifying a site

หมายถึงการระบุเว็บไซต์

and then trying to remove it from the domain name system,

แล้วพยายามที่จะเอามันออกจากระบบบัญชีรายชื่อ

is that it won't work.

ก็คือมันไม่เวิร์ค

And you'd think that would be a pretty big problem for a law,

และคุณคงคิดว่านั่นจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับกฏหมายหนึ่ง

but Congress seems not to have let that bother them too much.

แต่สภาคองเกรสดูเหมือนจะไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาวเรื่องนี้นัก

Now the reason it won't work

เหตุผลที่มันไม่เวิร์ค

is that you can still type 74.125.226.212 into the browser

ก็คือคุณยังสามารถพิมพ์ 74.125.226.212 เข้าไปในเบราเซอร์

or you can make it a clickable link

หรือทำให้มันเป็นลิงค์ที่คลิ๊กได้

and you'll still go to Google.

และยังคงค้นหาได้จากกูเกิ้ลอยู่ดี

So the policing layer

ดังนั้นในขั้นตอนการปฏิบัติการปราบปราม

around the problem

ที่เกี่ยวเนื่องกับตัวปัญหา

becomes the real threat of the act.

จึงกลายเป็นภัยคุกคามที่แท้จริงของพระราชบัญญัตินี้

Now to understand how Congress came to write a bill

เพื่อที่จะเข้าใจว่าทำไมสภาคอนเกรสถึงได้เขียนร่างกฏหมาย

that won't accomplish its stated goals,

ซึ่งจะไม่ทำให้เป้าหมายที่มันระบุบรรลุผลได้

but will produce a lot of pernicious side effects,

แต่จะสร้างผลข้างเคียงที่ร้ายกาจมากมายขึ้นมาแทน

you have to understand a little bit about the back story.

คุณจะต้องเข้าใจเรื่องราวเบื้องหลังเกี่ยวกับมันสักเล็กน้อย

And the back story is this:

และเบื้องหลังนั้นก็คือ

SOPA and PIPA, as legislation,

SOPA และ PIPA ในฐานะตัวบทกฏหมาย

were drafted largely by media companies

ถูกร่างอย่างกว้างขวางโดยบริษัทเกี่ยวกับสื่อต่างๆ

that were founded in the 20th century.

ซึ่งก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่ 20

The 20th century was a great time to be a media company,

ศตวรรษที่ 20 เป็นช่วงเวลาที่รุ่งเรืองของบริษัทสื่อ

because the thing you really had on your side was scarcity.

เพราะสิ่งที่คุณมีในมือของคุณคือความขาดแคลน

If you were making a TV show,

ถ้าคุณทำรายการโทรทัศน์ซักรายการ

it didn't have to be better than all other TV shows ever made;

มันไม่จำเป็นจะต้องเป็นรายการที่เหนือกว่ารายการทีวีอื่นๆที่เคยมีมา

it only had to be better

มันแค่ต้องดีกว่า

than the two other shows

รายการอื่นซักสองรายการ

that were on at the same time --

ที่ออกอากาศในช่วงเวลาเดียวกัน

which is a very low threshold

ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ต่ำมาก

of competitive difficulty.

ของความยากลำบากในการแข่งขัน

Which meant

ซึ่งหมายความว่า

that if you fielded average content,

ถ้าคุณทำรายการทั่วๆไป

you got a third of the U.S. public for free --

คุณจะได้พื้นที่สาธารณะของสหรัฐฯถึง 1 ใน 3 ไปฟรีๆ

tens of millions of users

เข้าถึงคนหลายสิบล้านคน

for simply doing something

เพียงแค่ทำอะไรง่ายๆ

that wasn't too terrible.

ที่ไม่ห่วยจนเกินไปนัก

This is like having a license to print money

นี่มันคล้ายๆกับได้สิทธิ์ในการพิมพ์แบงค์เอง

and a barrel of free ink.

แถมด้วยหมึก 1 ถังเลยทีเดียว

But technology moved on, as technology is wont to do.

แต่เทคโนโลยีก้าวไป ดังที่มันเคยเป็น

And slowly, slowly, at the end of the 20th century,

และอย่างช้าๆ ในปลายศตวรรตที่ 20

that scarcity started to get eroded --

ความขาดแคลนนั้นเริ่มถูกกัดกร่อน

and I don't mean by digital technology;

และผมไม่ได้หมายถึงเพราะเทคโนโลยียุคใหม่

I mean by analog technology.

ผมหมายถึงโดยเทคโนโลยีเก่านี่แหละ

Cassette tapes, video cassette recorders,

เทปคาสเส็ท กล้องถ่ายวิดีโอ

even the humble Xerox machine

หรือแม้แต่เครื่องถ่ายเอกสารเบๆ

created new opportunities

สร้างโอกาสใหม่

for us to behave in ways

สำหรับเราที่จะกระทำการเยี่ยงที่จะ

that astonished the media business.

ทำให้ธุรกิจสื่อได้ตะลึงพรึงเพริด

Because it turned out

เพราะมันกลายเป็นว่า

we're not really couch potatoes.

เราไม่ใช่พวกขี้เกียจที่เอาแต่นั่งดูทีวี

We don't really like to only consume.

เราไม่ต้องการแค่บริโภคสื่อเท่านั้น

We do like to consume,

แน่นอน เราชอบบริโภค

but every time one of these new tools came along,

แต่ทุกครั้งที่มีเครื่องมือใหม่ๆเหล่านี้เกิดขึ้น

it turned out we also like to produce

มันกลายเป็นว่าเราก็ชอบที่จะผลิตด้วยเช่นกัน

and we like to share.

และเราก็ชอบที่จะแบ่งปัน

And this freaked the media businesses out --

และนี่ทำให้ธุรกิจสื่อแทบเป็นบ้า

it freaked them out every time.

มันทำให้พวกเขาคุ้มคลั่งทุกครั้ง

Jack Valenti, who was the head lobbyist

แจ็ค วาเลนติ ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะหว่านล้อม

for the Motion Picture Association of America,

ของสมาคมภาพยนต์แห่งอเมริกา

once likened the ferocious video cassette recorder

เคยเปรียบเทียบเครื่องถ่ายวิดีโอเทปอันชั่วร้าย

to Jack the Ripper

ว่าเป็น แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ (ฆาตกร)

and poor, helpless Hollywood

และ ฮอลิวูด ผู้ไร้ที่พึ่ง และน่าสงสาร

to a woman at home alone.

ว่าเป็นหญิงสาวที่อยู่บ้านคนเดียว

That was the level of rhetoric.

นั่นเป็นระดับของถ้อยคำโน้มน้าวทีมีขึ้น

And so the media industries

ดังนั้นอุตสาหกรรมสื่อจึง

begged, insisted, demanded

วิงวอน, เน้นย้ำ, แสดงความต้องการ

that Congress do something.

ให้สภาคองเกรสทำอะไรบางอย่าง

And Congress did something.

และสภาคองเกรสก็ทำมันลงไปจริงๆ

By the early 90s, Congress passed the law

ในช่วงต้นยุค 90 สภาคองเกรสผ่านกฏหมาย

that changed everything.

ที่เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง

And that law was called the Audio Home Recording Act

กฏหมายฉบับนั้นเรียกว่าพระราชบัญญัติการบันทึกเสียงที่บ้าน

of 1992.

ฉบับปี 1992

What the Audio Home Recording Act of 1992 said was,

อะไรคือพระราชบัญญัติการบันทึกเสียงที่บ้านฉบับปี 1992 อ้ะ?

look, if people are taping stuff off the radio

คืองี้ ถ้าคนทั่วไปจะบันทึกเทปเสียงจากรายการวิทยุ

and then making mixtapes for their friends,

และทำเทปทำมือสำหรับเพื่อนๆของพวกเขา

that is not a crime. That's okay.

นั่นไม่ใช่อาชญากรรม มันโอเคนะ

Taping and remixing

การบันทึกเทปและการยำ

and sharing with your friends is okay.

แล้วแบ่งปันกันฟังในหมู่เพื่อน

If you make lots and lots of high quality copies and you sell them,

ถ้าคุณซ้ำบันทึกแบบคุณภาพเลิศจำนวนมากๆ แล้วขายมัน

that's not okay.

อย่างนี้ไม่โอเค

But this taping business,

แต่แค่การทำเทปแบบนี้

fine, let it go.

โอเค, ก็ช่างมัน

And they thought that they clarified the issue,

พวกเขาคิดว่าเขาเคลียร์ประเด็นนี้แล้ว

because they'd set out a clear distinction

เพราะเขากำหนดความแตกต่างที่ชัดเจน

between legal and illegal copying.

ระหว่างการบันทึกแบบถูกกฏหมายและผิดกฏหมาย

But that wasn't what the media businesses wanted.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ธุรกิจสื่อต้องการ

They had wanted Congress

พวกเขาต้องการให้สภาคองเกรส

to outlaw copying full-stop.

หยุดการบันทึกเทปแบบนอกรีตนี้ซะ

So when the Audio Home Recording Act of 1992 was passed,

ดังนั้นเมื่อพระราชบัญญัติการบันทึกเสียงที่บ้านฉบับปี 1992 ผ่าน

the media businesses gave up on the idea

ธุรกิจสื่อจึงเลิกล้มแนวคิด

of legal versus illegal distinctions for copying

ที่เกี่ยวกับความแตกต่างของการทำซ้ำแบบถูกและผิดกฏหมาย

because it was clear

เพราะมันกระจ่างแจ้ง

that if Congress was acting in their framework,

แล้วว่าถ้าสภาคองเกรสร่างมันตามกรอบการทำงานของตนเอง

they might actually increase the rights of citizens

พวกเขาอาจจะเพิ่มสิทธิให้กับประชาชน

to participate in our own media environment.

ในการมีส่วนร่วมกับสภาวะการจัดทำสื่อด้วยตนเอง

So they went for plan B.

ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มแผนสอง

It took them a while to formulate plan B.

มันใช้เวลาประมาณนึงในการวางแผนสอง

Plan B appeared in its first full-blown form

แผนสองนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างเต็มที่ครั้งแรก

in 1998 --

ในปี 1998

something called the Digital Millennium Copyright Act.

บางสิ่งที่เรียกว่า พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ดิจิทัลมิลเลนเนียม (DMCA)

It was a complicated piece of legislation, a lot of moving parts.

มันเป็นชิ้นส่วนของกฏหมายที่ซับซ้อน มีส่วนที่เคลื่อนไหวมาก

But the main thrust of the DMCA

แต่การผลักดันหลักของ DMCA

was that it was legal to sell you

คือมันเป็นเรื่องถูกกฏหมายที่จะขาย

uncopyable digital material --

วัสดุดิจิตอลที่ทำซ้ำไม่ได้ให้กับคุณ

except that there's no such things as uncopyable digital material.

ยกเว้นแต่ว่า มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่า วัสดุดิจิตอลที่ทำซ้ำไม่ได้ ในโลก

It would be, as Ed Felton once famously said,

ดังที่รู้กันว่า เอ็ด เฟลตัน ว่าไว้ครั้งหนึ่ง มันจะเป็น

"Like handing out water

"เหมือนกับการยื่นน้ำ

that wasn't wet."

ที่ไม่เปียกให้"

Bits are copyable. That's what computers do.

บิตเป็นสิ่งที่ทำซ้ำได้ นั่นเป็นสิ่งที่คอมพิวเตอร์ทำ

That is a side effect of their ordinary operation.

นั่นคือผลข้างเคียงของการทำงานปรกติของมัน

So in order to fake the ability

ดังนั้นเพื่อที่จะทำให้เกิดความสามารถปลอมๆ

to sell uncopyable bits,

ที่จะขายบิตที่ทำซ้ำไม่ได้ขึ้น

the DMCA also made it legal

DMCA เลยต้องทำให้มันถูกกฏหมาย

to force you to use systems

ที่จะบังคับให้คุณใช้ระบบ

that broke the copying function of your devices.

ที่จะทำลายความสามารถในการทำซ้ำในเครื่องมือของคุณ

Every DVD player and game player

เครื่องเล่นดีวีดีและเครื่องเล่นเกมส์ทุกเครื่อง

and television and computer you brought home --

และโทรทัศน์ และคอมพิวเตอร์ที่คุณซื้อไว้ที่บ้าน

no matter what you thought you were getting when you bought it --

ไม่ว่าคุณจะคิดว่าคุณได้อะไรบ้างเมื่อซื้อมันมา

could be broken by the content industries,

สามารถจะถูกทำลายได้โดยอุตสาหกรรมเนื้อหา

if they wanted to set that as a condition of selling you the content.

ถ้าพวกเขาต้องการที่จะกำหนดมันไว้เป็นเงื่อนไขในการขายเนื้อหานั้นให้กับคุณ

And to make sure you didn't realize,

และเพื่อให้ชัวร์ว่าคุณจะไม่รับรู้

or didn't enact their capabilities

และไม่ขัดต่อประกาศกฏหมายอำนาจของพวกเขา

as general purpose computing devices,

ในเครื่องมือสำหรับคำนวณทั่วไป

they also made it illegal

พวกเขายังทำให้มันผิดกฏหมาย

for you to try to reset

สำหรับคุณที่จะนำ

the copyability of that content.

ความสามารถในการทำซ้ำเนื้อหานั้นกลับมาอีกด้วย

The DMCA marks the moment

DMCA เป็นเครื่องหมายของช่วงเวลา

when the media industries

ที่อุตสาหกรรมสื่อ

gave up on the legal system

ล้มเลิกระบบกฏหมาย

of distinguishing between legal and illegal copying

ของความแตกต่างระหว่างการทำซ้ำที่ถูกและผิดกฏหมาย

and simply tried to prevent copying

แล้วพยายามที่จะป้องกันการทำซ้ำ

through technical means.

โดยผ่านทางสื่อเทคนิค

Now the DMCA had, and is continuing to have, a lot of complicated effects,

ในตอนนี้ DMCA ยังคงมีผลข้างเคียงที่ซับซ้อนอย่างต่อเนื่อง

but in this one domain, limiting sharing,

แต่ในส่วนที่พูดถึงนี้ การจำกัดการแบ่งปัน

it has mostly not worked.

มันไม่เวิร์คอย่างแรง

And the main reason it hasn't worked

และเหตุผลหลักที่มันไม่เวิร์ค

is the Internet has turned out to be far more popular and far more powerful

ก็เพราะอินเทอร์เน็ตกลายเป็นสิ่งที่ได้รับความนิยมอย่างสูง และมีพลังมาก

than anyone imagined.

กว่าที่ใครจะเคยคาดไว้

The mixtape, the fanzine,

เทปทำมือ หนังสือทำมือ

that was nothing compared to what we're seeing now

นั่นมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เราเห็นทุกวันนี้

with the Internet.

ทางอินเทอร์เน็ต

We are in a world

เรากำลังอยู่ในโลก

where most American citizens

ที่ประชาชนชาวอเมริกันส่วนใหญ่

over the age of 12

ที่มีอายุมากกว่า 12 ปี

share things with each other online.

แบ่งปันสิ่งต่างๆกับคนอื่นๆออนไลน์

We share written things, we share images,

เราแบ่งปันงานเขียน เราแบ่งปันรูปภาพ

we share audio, we share video.

เราแบ่งปันไฟล์เสียง เราแบ่งปันวิดีโอ

Some of the stuff we share is stuff we've made.

บางอย่างที่เราแบ่งปันเป็นสิ่งที่เราทำขึ้นมาเอง

Some of the stuff we share is stuff we've found.

บางอย่างเราก็แบ่งปันสิ่งที่เราพบ

Some of the stuff we share

บางสิ่งที่เราแบ่งปัน

is stuff we've made out of what we've found,

คือสิ่งที่เราทำขึ้นมาจากสิ่งที่เราค้นพบ

and all of it horrifies those industries.

และทั้งหมดนี่เขย่าขวัญอุตสหกรรมเหล่านั้นมาก

So PIPA and SOPA

ดังนั้น PIPA และ SOPA

are round two.

คือยกสอง

But where the DMCA was surgical --

แต่เป็นแบบ DMCA ที่ถูกตัดต่อใหม่

we want to go down into your computer,

เราต้องการเข้าไปในคอมพิวเตอร์ของคุณ

we want to go down into your television set, down into your game machine,

เราต้องการเข้าไปในเครื่องรับโทรทัศน์ เข้าไปในเครื่องเล่นเกมส์

and prevent it from doing

แล้วป้องกันไม่ให้มันกระทำการ

what they said it would do at the store --

ในสิ่งที่มันบอกไว้ว่ามันจะทำได้ตอนที่มันยังอยู่ที่ร้าน

PIPA and SOPA are nuclear

PIPA และ SOPA เป็นระเบิดนิวเคลียร์

and they're saying, we want to go anywhere in the world

และพวกเขากำลังบอกว่า เขาตัองการจะไปยังที่ใดก็ได้ในโลก

and censor content.

แล้ว บิ๊ป บิ๊ป เนื้อหา

Now the mechanism, as I said, for doing this,

และกลไกในการทำแบบนั้น อย่างที่ผมบอก

is you need to take out anybody

คือคุณต้องดึงใครก็ตามที่

pointing to those IP addresses.

ชี้ทางไปยังที่อยู่ของเครื่องที่เก็บเนื้อหาออกไป

You need to take them out of search engines,

คุณต้องการที่จะเอาเขาออกจากเครื่องมือค้นหาออนไลน์

you need to take them out of online directories,

คุณต้องการที่จะเอาเขาออกจากรายการเว็บไซต์

you need to take them out of user lists.

คุณต้องการที่จะเอาเขาออกจากรายชื่อผู้ใช้งาน

And because the biggest producers of content on the Internet

และเนื่องจากว่าผู้ผลิตเนื้อหาที่ใหญ่ที่สุดในโลกอินเทอร์เน็ต

are not Google and Yahoo,

ไม่ใช่กูเกิ้ลและยาฮู

they're us,

พวกเขาคือเรา

we're the people getting policed.

เราคือคนที่จะถูกตรวจสอบ

Because in the end,

เพราะในที่สุด

the real threat

ภัยคุกคามที่แท้จริง

to the enactment of PIPA and SOPA

ในการออกกฏหมาย PIPA และ SOPA

is our ability to share things with one another.

ก็คือความสามารถในการแบ่งปันสิ่งต่างๆให้กับคนอื่นๆ

So what PIPA and SOPA risk doing

ดังนั้นสิ่งที่ PIPA และ SOPA เสี่ยงทำ

is taking a centuries-old legal concept,

คือนำเอาแนวคิดคร่ำครึ

innocent until proven guilty,

บริสุทธิ์จนกระทั่งพิสูจน์ได้ว่าผิดจริง

and reversing it --

มากลับหัวกลับหางซะ

guilty until proven innocent.

เป็น ผิดไว้ก่อนจนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าบริสุทธิ์ มาใช้

You can't share

คุณไม่สามารถแบ่งปันอะไรได้

until you show us

จนกว่าคุณจะแสดงให้เราเห็น

that you're not sharing something

ว่าคุณไม่ได้แบ่งปันอะไรก็ตาม

we don't like.

ที่เราไม่พึงประสงค์

Suddenly, the burden of proof for legal versus illegal

ทันใดนั้นเอง ภาระของการพิสูจน์ทางกฏหมายว่าผิดกฏหมายหรือไม่

falls affirmatively on us

ก็ตกมายังพวกเรา

and on the services

และมายังบริการต่างๆ

that might be offering us any new capabilities.

ที่อาจจะให้ความสามารถใหม่ๆกับเรา

And if it costs even a dime

และถ้ามันมีโอกาสแม้จะน้อยนิด

to police a user,

ที่จะใช้จับกุมผู้ใช้

that will crush a service

มันจะทำลายบริการ

with a hundred million users.

ที่มีผู้ใช้นับร้อยล้านคนไปได้ในทันที

So this is the Internet they have in mind.

และนี่คืออินเทอร์เน็ตในความคิดของพวกเขา

Imagine this sign everywhere --

ลองนึกดูว่ามีเครื่องหมายนี้ทุกหนทุกแห่ง

except imagine it doesn't say College Bakery,

ยกเว้นลองนึกว่ามันไม่ได้บอกว่า College Bakery

imagine it says YouTube

ลองนึกว่ามันเป็น YouTube

and Facebook and Twitter.

และ Facebook และ Twitter

Imagine it says TED,

ลองนึกว่ามันคือ TED

because the comments can't be policed

เพราะความคิดเห็นทั้งหมดไม่สามารถถูกตรวจตรา

at any acceptable cost.

ด้วยต้นทุนที่รับได้

The real effects of SOPA and PIPA

ผลกระทบที่แท้จริงของ SOPA และ PIPA

are going to be different than the proposed effects.

จึงจะแตกต่างจากผลที่ต้องการนำเสนอ

The threat, in fact,

ภัยคุกคาม ในความจริงแล้ว

is this inversion of the burden of proof,

คือการกลับด้านของภาระในการพิสูจน์

where we suddenly

ในฐานะที่เรากลายเป็น

are all treated like thieves

ถูกปฏิบัติเหมือนกับเป็นโขมย

at every moment we're given the freedom to create,

ในทุกขณะที่เราได้รับอิสระในการสร้างสรรค์

to produce or to share.

ในการผลิต หรือในการแบ่งปัน

And the people who provide those capabilities to us --

และคนที่เรามอบความสามารถเหล่านี้ให้กับเรา

the YouTubes, the Facebooks, the Twitters and TEDs --

ไม่ว่าจะเป็น YouTube, Facebook, Twitter และ TED

are in the business

จะต้องรับภาระ

of having to police us,

ในการตรวจสอบเรา

or being on the hook for contributory infringement.

หรือไม่ก็ถูกฟ้องในข้อหามีส่วนร่วมในการฝ่าฝืน

There's two things you can do

มีสองสิ่งที่คุณทำได้

to help stop this --

ที่จะหยุดสิ่งเหล่านี้

a simple thing and a complicated thing,

สิ่งง่ายๆ และสิ่งที่ซับซ้อน

an easy thing and a hard thing.

สิ่งที่ง่าย และสิ่งที่ยาก

The simple thing, the easy thing, is this:

สิ่งที่เรียบง่าย สิ่งที่ง่ายๆ ก็คือ

if you're an American citizen,

ถ้าคุณเป็นประชาชนชาวอเมริกัน

call your representative, call your senator.

โทรไปหาผู้แทนของคุณ โทรไปหาวุฒิสมาชิกของคุณ

When you look at

เมื่อคุณพบเห็น

the people who co-signed on the SOPA bill,

คนที่ร่วมลงนามในร่างกฏหมาย SOPA

people who've co-signed on PIPA,

และผู้ที่ร่วมลงนามใน PIPA

what you see is that they have cumulatively received

สิ่งที่คุณเห็นคือพวกเขาได้รับผลประโยชน์ต่อเนื่อง

millions and millions of dollars

เป็นล้านๆเหรียญ

from the traditional media industries.

จากอุตสาหกรรมสื่อเดิม

You don't have millions and millions of dollars,

คุณไม่มีเงินเป็นล้านๆเหรียญ

but you can call your representatives,

แต่คุณสามารถโทรหาผู้แทนของคุณได้

and you can remind them that you vote,

คุณสามารถเตือนความจำเขาได้ว่าคุณได้ลงคะแนนให้

and you can ask not to be treated like a thief,

คุณสามารถร้องขอไม่ให้ปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นโขมย

and you can suggest that you would prefer

คุณสามารถแนะนำว่าคุณต้องการให้

that the Internet not be broken.

อินเทอร์เน็ตไม่ล่มสลาย

And if you're not an American citizen,

และถ้าคุณไม่ใช่ประชาชนชาวอเมริกัน

you can contact American citizens that you know

คุณสามารถติดต่อชาวอเมริกันที่คุณรู้จัก

and encourage them to do the same.

และชี้ชวนให้พวกเขาทำเช่นเดียวกัน

Because this seems like a national issue,

เพราะดูเหมือนว่ามันจะเป็นประเด็นระดับชาติ

but it is not.

ทั้งที่มันไม่ใช่

These industries will not be content

อุตสาหกรรมเหล่านี้ไม่ได้จะพอใจ

with breaking our Internet.

ด้วยการทำให้อินเทอร์เน็ตล่มสลาย

If they break it, they will break it for everybody.

ถ้าพวกเขาพังมัน พวกเขาจะพังมันให้กับทุกๆคน

That's the easy thing.

นั่นคือสิ่งที่ง่าย

That's the simple thing.

นั่นคือสิ่งที่เรียบง่าย

The hard thing is this:

สิ่งที่ยากคือ

get ready, because more is coming.

ต้องเตรียมพร้อม เพราะเรื่องแบบนี้จะมีมาอีก

SOPA is simply a reversion of COICA,

SOPA คือการลักลั่นย้อนแยงของ COICA

which was purposed last year, which did not pass.

ซึ่งเพิ่งถูกเสนอปีที่แล้ว และไม่ผ่าน

And all of this goes back

และทั้งหมดนี้ย้อนกลับไป

to the failure of the DMCA

ยังความล้มเหลวของ DMCA

to disallow sharing as a technical means.

ที่จะไม่อนุญาตให้เกิดการทำซ้ำสื่อในทางเทคนิค

And the DMCA goes back to the Audio Home Recording Act,

และ DMCA ย้อนกลับไปยังพระราชบัญญัติยการบันทึกเสียงที่บ้าน

which horrified those industries.

ซึ่งเขย่าขวัญอุตสาหกรรมเหล่านั้น

Because the whole business

เพราะกิจกรรมทั้งมวล

of actually suggesting that someone is breaking the law

ที่เกี่ยวกับการเสนอว่าใครบางคนกำลังทำผิดกฏหมาย

and then gathering evidence and proving that,

และรวบรวมหลักฐานเพื่อพิสูจน์

that turns out to be really inconvenient.

กลายเป็นสิ่งที่ไม่สะดวกนัก

"We'd prefer not to do that,"

"เราคงไม่อยากจะทำมันเท่าไร"

says the content industries.

อุตสาหกรรมเนื้อหากล่าว

And what they want is not to have to do that.

และสิ่งที่พวกเขาต้องการ คือการไม่ต้องทำมัน

They don't want legal distinctions

พวกเขาไม่ต้องการความแตกต่างด้านกฏหมาย

between legal and illegal sharing.

ระหว่างการแบ่งปันที่ถูกและผิดกฏหมาย

They just want the sharing to go away.

พวกเขาต้องการแค่ให้ไม่มีการแบ่งปันเกิดขึ้น

PIPA and SOPA are not oddities, they're not anomalies,

PIPA และ SOPA ไม่ใช่เรื่องแปลก พวกมันไม่ใช่เรื่องผิดปรกติ

they're not events.

พวกมันไม่ใช่ปรากฏการณ์

They're the next turn of this particular screw,

มันเป็นแค่อีกรอบหนึ่งของการเดินหมาก

which has been going on 20 years now.

ซึ่งผ่านการเล่นมาแล้วถึง 20 ปี

And if we defeat these, as I hope we do,

และถ้าเราทำให้มันพ่ายได้ อย่างที่ผมหวังไว้

more is coming.

มันก็จะมีมาอีก

Because until we convince Congress

เพราะกว่าเราจะทำให้สภาคอนเกรสเชื่อได้

that the way to deal with copyright violation

ว่าวิธีการที่จะลุยกับการละเมิดลิขสิทธิ์

is the way copyright violation was dealt with with Napster, with YouTube,

ก็คือวิธีเดียวกันกับการละเมิดลิขสิทธิ์ที่ทำกับ Napster และ YouTube

which is to have a trial with all the presentation of evidence

ซึ่งก็คือการขึ้นศาลและเอาหลักฐานทั้งหมดมาแสดง

and the hashing out of facts and the assessment of remedies

และพูดคุยกันเกี่ยวกับข้อเท็จจริง และการประเมินค่าเยียวยา

that goes on in democratic societies.

ซึ่งดำเนินไปในสังคมประชาธิปไตย

That's the way to handle this.

นั่นคือวิธีที่จะจัดการกับสิ่งนี้

In the meantime,

ในระหว่างนี้

the hard thing to do is to be ready.

สิ่งที่ยากคือต้องเตรียมพร้อม

Because that's the real message of PIPA and SOPA.

เพราะนั่นคือข้อความที่แท้จริงที่ PIPA และ SOPA ส่งมา

Time Warner has called

ไทม์วอร์เนอร์ เรียกร้อง

and they want us all back on the couch,

พวกเขาต้องการให้เรากลับไปที่โซฟา

just consuming --

แล้วบริโภคไปเรื่อยๆ

not producing, not sharing --

ไม่ต้องผลิต ไม่ต้องแบ่งปัน

and we should say, "No."

และพวกเราก็ควรจะบอกเขาไปว่า "ไม่"

Thank you.

(ขอบคุณครับ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)