Atheism 2.0 | Alain de Botton

Translator: Wachara Fungwacharakorn Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

One of the most common ways of dividing the world

หนึ่งในวิธีทั่วไปที่ใช้มองโลก

is into those who believe

คือการแบ่งออกเป็นคนที่มีความเชื่อ

and those who don't --

กับคนที่ไม่มี --

into the religious and the atheists.

เป็นกลุ่มศาสนากับกลุ่มอเทวนิยม

And for the last decade or so,

และในช่วงสิบปีที่ผ่านมาราวๆ นั้น

it's been quite clear

มันค่อนข้างชัดว่า

what being an atheist means.

กลุ่มอเทวนิยมเป็นอย่างไร

There have been some very vocal atheists

มีนักอเทวนิยมคนสำคัญหลายคน

who've pointed out,

ที่ชี้ว่า

not just that religion is wrong,

เรื่องศาสนาไม่ใช่แค่ผิดแค่นั้น

but that it's ridiculous.

แต่ยังไร้สาระอีกด้วย

These people, many of whom have lived in North Oxford,

กลุ่มคนเหล่านี้ พวกที่ส่วนมากอยู่แถวนอร์ทอ๊อกซฟอร์ด

have argued --

บอกว่า --

they've argued that believing in God

การเชื่อในพระเจ้า

is akin to believing in fairies

ก็เหมือนๆ กับการเชื่อในพวกภูติแฟรี่

and essentially that the whole thing

ซึ่งทั้งหมดนี้โดยพื้นฐานแล้ว

is a childish game.

เป็นเพียงนิทานหลอกเด็ก

Now I think it's too easy.

ผมคิดว่ามันง่ายเกินไป

I think it's too easy

มันง่ายเกินไป

to dismiss the whole of religion that way.

ที่จะไม่สนใจศาสนาโดยสิ้นเชิง

And it's as easy as shooting fish in a barrel.

มันง่ายพอๆ กับการยิงปลาในถัง

And what I'd like to inaugurate today

และสิ่งที่ผมอยากเปิดประเด็นวันนี้

is a new way of being an atheist --

คือการเป็นอเทวนิยมแบบใหม่ --

if you like, a new version of atheism

อเทวนิยมเวอร์ชั่นใหม่

we could call Atheism 2.0.

เราอาจเรียกว่า อเทวนิยม 2.0

Now what is Atheism 2.0?

อะไรคืออเทวนิยม 2.0?

Well it starts from a very basic premise:

ก่อนอื่น มันเริ่มต้นจากเงื่อนไขพื้นฐานที่สุดว่า

of course, there's no God.

แน่นอน ไม่มีพระเจ้า

Of course, there are no deities or supernatural spirits

แน่นอน ไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรืออำนาจเหนือธรรมชาติ

or angels, etc.

หรือเทพยดา ฯลฯ

Now let's move on; that's not the end of the story,

ลองคิดต่อไปจากนั้น เรื่องมันยังไม่จบ

that's the very, very beginning.

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นแค่นั้น

I'm interested in the kind of constituency

ผมสนใจกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

that thinks something along these lines:

ที่คิดในทำนองนี้นะ

that thinks, "I can't believe in any of this stuff.

ทำนองว่า "ฉันไม่เชื่อในสิ่งต่างๆ เหล่านี้

I can't believe in the doctrines.

ฉันไม่เชื่อในหลักศาสนาต่างๆ

I don't think these doctrines are right.

ฉันไม่เชื่อว่าหลักศาสนาเหล่านี้ถูกต้อง

But," a very important but, "I love Christmas carols.

แต่" เป็นแต่ที่สำคัญมาก "ฉันชอบเพลงคริสต์มาส

I really like the art of Mantegna.

ฉันชอบงานศิลปะของมานเทนยา

I really like looking at old churches.

ฉันชอบไปดูตามโบสถ์เก่าต่างๆ

I really like turning the pages of the Old Testament."

ฉันชอบพลิกดูคัมภีร์ไบเบิลเดิมไปมา"

Whatever it may be,

ประมาณนี้

you know the kind of thing I'm talking about --

คุณคงรู้ว่าผมพูดเรื่องอะไรอยู่

people who are attracted to the ritualistic side,

คนที่ชื่นชอบในด้านพิธีทางศาสนา

the moralistic, communal side of religion,

ด้านศีลธรรม ด้านประเพณีทางศาสนา

but can't bear the doctrine.

แต่ไม่ได้เชื่อหลักศาสนาไปซะหมด

Until now, these people have faced a rather unpleasant choice.

จนถึงตอนนี้ คนเหล่านี้เผชิญหน้ากับทางเลือกที่ไม่น่าภิรมย์เลย

It's almost as though either you accept the doctrine

คุณแทบต้องเลือกระหว่าง ยอมรับหลักศาสนา

and then you can have all the nice stuff,

จึงจะสามารถทำสิ่งยอดเยี่ยมเหล่านั้นได้

or you reject the doctrine and

หรือปฏิเสธหลักศาสนาและ

you're living in some kind of spiritual wasteland

อาศัยอยู่ในแดนตะกอนแห่งจิตวิญญาณ

under the guidance of CNN and Walmart.

ภายใต้การนำของซีเอ็นเอ็นและวอลมาร์ต

So that's a sort of tough choice.

ดังนั้นมันเป็นทางเลือกที่ลำบากมาก

I don't think we have to make that choice.

ผมไม่คิดว่าเราต้องเลือกขนาดนั้น

I think there is an alternative.

ผมคิดว่ายังมีทางเลือกอื่นอีก

I think there are ways --

ผมคิดว่ามันมีทาง

and I'm being both very respectful and completely impious --

และผมรู้สึกทั้งเคารพและไม่เคารพ

of stealing from religions.

ต่อการขโมยหลักการต่างๆ จากศาสนา

If you don't believe in a religion,

ถ้าคุณไม่เชื่อในศาสนา

there's nothing wrong with picking and mixing,

มันไม่ปัญหาอะไรเลยที่จะหยิบและผสม

with taking out the best sides of religion.

ที่จะดึงเอาข้อดีต่างๆ จากศาสนา

And for me, atheism 2.0

และสำหรับผม อเทวนิยม 2.0

is about both, as I say,

ก็ประกอบด้วยสองส่วน อย่างที่ผมว่า

a respectful and an impious way

ทั้งการให้เคารพและการไม่ให้เคารพ

of going through religions and saying, "What here could we use?"

ต่อการมองศาสนาและหาว่า "อะไรที่เราใช้ได้บ้าง"

The secular world is full of holes.

โลกปุถุชนเต็มไปด้วยช่องโหว่

We have secularized badly, I would argue.

เราจัดการโลกแบบปุถุชนได้ไม่ดีนัก ผมจะบอกเช่นนั้น

And a thorough study of religion

และการศึกษาศาสนาอย่างถ่องแท้

could give us all sorts of insights

จะช่วยให้เรามีหนทางแก้ปัญหา

into areas of life that are not going too well.

ในประเด็นต่างๆ ของชีวิตที่ไปไม่ได้ด้วยดี

And I'd like to run through a few of these today.

และผมจะพูดถึงบางเรื่องในวันนี้

I'd like to kick off by looking at education.

ผมอยากจะเริ่มต้นด้วยการมองถึงการศึกษา

Now education is a field

ตอนนี้การศึกษาเป็นที่ที่

the secular world really believes in.

โลกปุถุชนเชื่อถืออย่างแท้จริง

When we think about how we're going to make the world a better place,

ทุกครั้งที่เราคิดว่าจะทำให้ โลกเราน่าอยู่ขึ้นได้อย่างไร

we think education; that's where we put a lot of money.

เราก็จะคิดถึงการศึกษา ที่ที่เราทุ่มเงินลงไปจำนวนมหาศาล

Education is going to give us, not only commercial skills, industrial skills,

การศึกษาให้ทักษะการค้า ทักษะอุตสาหกรรม

it's also going to make us better people.

และยังทำให้เราเป็นพลเมืองที่ดี

You know the kind of thing a commencement address is, and graduation ceremonies,

งานปัจฉิมนิเทศ พิธีจบการศึกษา

those lyrical claims

ล้วนเรียกร้อง

that education, the process of education -- particularly higher education --

ว่าการศึกษา -- โดยเฉพาะการศึกษาระดับสูง --

will make us into nobler and better human beings.

จะยกระดับและทำให้เราเป็นมนุษย์ที่ดีขึ้น

That's a lovely idea.

นั่นเป็นแนวคิดที่ดีมาก

Interesting where it came from.

น่าสนใจว่าแนวคิดนี้มาจากไหน

In the early 19th century,

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19

church attendance in Western Europe

อัตราการเข้าโบสถ์ในยุโรปตะวันตก

started sliding down very, very sharply, and people panicked.

เริ่มลดลงอย่างรวดเร็วจนทุกคนตกใจ

They asked themselves the following question.

พวกเขาเริ่มถามคำถามตัวเองว่า

They said, where are people going to find the morality,

แล้วพลเมืองไปค้นหาศีลธรรมที่ไหนล่ะ

where are they going to find guidance,

พลเมืองไปค้นหาหลักดำรงชีวิตที่ไหนล่ะ

and where are they going to find sources of consolation?

และพลเมืองไปค้นหาที่พึ่งทางใจที่ไหนล่ะ

And influential voices came up with one answer.

และทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า

They said culture.

ทุกคนตอบว่า วัฒนธรรม

It's to culture that we should look

วัฒนธรรมเป็นสิ่งที่เราควรมองหา

for guidance, for consolation, for morality.

ทั้งหลักดำรงชีวิต ที่พึ่งทางใจ และหลักศีลธรรม

Let's look to the plays of Shakespeare,

ลองอ่านบทละครของเชกสเปียร์

the dialogues of Plato, the novels of Jane Austen.

บทสนทนาของเพลโต นวนิยายของเจน ออสเตน

In there, we'll find a lot of the truths

ในนั้น เราจะพบสัจธรรมหลายอย่าง

that we might previously have found in the Gospel of Saint John.

ที่เราอาจเคยพบในวรสารของนักบุญยอห์น

Now I think that's a very beautiful idea and a very true idea.

ผมคิดว่านั่นเป็นแนวคิดที่สวยงามและเป็นจริงมาก

They wanted to replace scripture with culture.

พวกเขาต้องการแทนที่พระคัมภีร์ด้วยวัฒนธรรม

And that's a very plausible idea.

และนั่นเป็นความคิดที่สมเหตุสมผล

It's also an idea that we have forgotten.

และเป็นความคิดที่เราหลงลืมไป

If you went to a top university --

ถ้าคุณไปที่มหาวิทยาลัยชั้นนำ --

let's say you went to Harvard or Oxford or Cambridge --

เช่นฮาร์วาร์ด หรืออ็อกซฟอร์ด หรือเคมบริดจ์ --

and you said, "I've come here

และพูดว่า "ผมมานี่

because I'm in search of morality, guidance and consolation;

เพราะผมต้องการค้นหาหลักศีลธรรม หลักดำรงชีวิต และที่พึ่งทางใจ

I want to know how to live,"

ผมต้องการรู้ว่าควรใช้ชีวิตอย่างไร"

they would show you the way to the insane asylum.

เขาจะชี้ให้คุณไปหาโรงพยาบาลวิกลจริต

This is simply not what our grandest and best institutes of higher learning

นี่ไม่ใช่สิ่งที่สถาบันการศึกษาชั้นสูงและยิ่งใหญ่

are in the business of.

จะทำ

Why? They don't think we need it.

เพราะอะไร? พวกเขาจึงไม่คิดว่าเราต้องการมัน

They don't think we are in an urgent need of assistance.

ไม่คิดว่าเราต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน

They see us as adults, rational adults.

พวกเขาเห็นเราเป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ที่มีหัวคิด

What we need is information.

ที่เราต้องการคือ ข้อมูล

We need data, we don't need help.

เราต้องการข่าวสาร เราไม่ต้องการความช่วยเหลือ

Now religions start from a very different place indeed.

แต่ศาสนาเริ่มต้นจากมุมมองที่ต่างออกไปอย่างยิ่ง

All religions, all major religions,

ทุกศาสนา ทุกศาสนาหลักๆ

at various points call us children.

ไม่ว่าที่ใดก็ตาม มองเราเหมือนลูก

And like children,

และการมองเหมือนลูกนั่นเอง

they believe that we are in severe need of assistance.

พวกเขาเชื่อว่า เราต้องการความช่วยเหลืออย่างสุดซึ้ง

We're only just holding it together.

พวกเราเพียงแค่รวมใจเป็นหนึ่ง

Perhaps this is just me, maybe you.

เผลอๆ ผมต้องรวมคนเดียว คุณอาจรวมด้วยมั้ง

But anyway, we're only just holding it together.

อย่างไรก็ดี พวกเราแค่ต้องรวมใจเป็นหนึ่ง

And we need help. Of course, we need help.

และเราก็ต้องการความช่วยเหลือ

And so we need guidance and we need didactic learning.

และเราก็ต้องการหลักดำรงชีวิต และเราก็ต้องการการสั่งสอน

You know, in the 18th century in the U.K.,

ในช่วงคริสตศตวรรษที่ 18 ในสหราชอาณาจักร

the greatest preacher, greatest religious preacher, was a man called John Wesley,

นักเทศน์ทางศาสนาที่มียิ่งใหญ่ที่สุดท่านหนึ่งซึ่งก็คือ จอห์น วีสลีย์

who went up and down this country delivering sermons,

ได้เดินทางไปทั่วประเทศนี้เพื่อเทศนาสั่งสอน

advising people how they could live.

แนะนำว่าพวกเขาควรใช้ชีวิตอย่างไร

He delivered sermons on the duties of parents to their children

เขาเทศนาสั่งสอนเสมือนหนึ่งว่า เป็นสิ่งที่พ่อแม่ควรทำต่อลูก

and children to their parents,

และลูกควรทำต่อพ่อแม่

the duties of the rich to the poor and the poor to the rich.

สิ่งที่คนรวยควรทำต่อคนจน และคนจนควรทำต่อคนรวย

He was trying to tell people how they should live

เขาพยายามบอกคนอื่นว่า พวกเขาควรใช้ชีวิตอย่างไร

through the medium of sermons,

โดยสื่อผ่านคำเทศนา

the classic medium of delivery of religions.

สื่อดั้งเดิมที่ใช้สอนศาสนา

Now we've given up with the idea of sermons.

ตอนนี้เราพิจารณาแนวทางการเทศนา

If you said to a modern liberal individualist,

ถ้าเราพูดกับนักเสรีปัจเจกนิยมสมัยใหม่

"Hey, how about a sermon?"

"เฮ้ ต้องการฟังเทศน์มั้ย?"

they'd go, "No, no. I don't need one of those.

คงตอบว่า "ไม่ ไม่หรอก ฉันไม่ต้องการฟังหรอก

I'm an independent, individual person."

ฉันเป็นอิสระ เป็นปัจเจกบุคคล"

What's the difference between a sermon

อะไรคือความแตกต่างระหว่างการเทศนา

and our modern, secular mode of delivery, the lecture?

กับวิธีการสั่งสอนในโลกสมัยใหม่ การสอนเชิงบรรยาย

Well a sermon wants to change your life

คำเทศนาต้องการเปลี่ยนชีวิตคุณ

and a lecture wants to give you a bit of information.

และการสอนเชิงบรรยายแค่ต้องการให้ข้อมูลเท่านั้น

And I think we need to get back to that sermon tradition.

และผมคิดว่าเราควรกลับไปสู่ วัฒนธรรมการเทศนา

The tradition of sermonizing is hugely valuable,

วัฒนธรรมการเทศนาเป็นสิ่งที่มีคุณค่ายิ่ง

because we are in need of guidance,

เพราะเราต้องการหลักดำรงชีวิต

morality and consolation --

หลักศีลธรรม และที่พึ่งทางใจ

and religions know that.

และศาสนาก็เข้าใจเรื่องนี้

Another point about education:

อีกประเด็นหนึ่งของการศึกษาก็คือ

we tend to believe in the modern secular world

เรามีแนวโน้มที่จะเชื่อว่าในโลกสมัยใหม่

that if you tell someone something once, they'll remember it.

ว่าเราบอก ใคร เรื่องอะไร ครั้งหนึ่งแล้ว พวกเขาจะจำได้หมด

Sit them in a classroom, tell them about Plato

ให้เขานั่งในห้องเรียน เล่าเรื่องเพลโตให้เขาฟัง

at the age of 20, send them out for a career in management consultancy for 40 years,

ตอนเขาอายุ 20 ส่งเขาไปเป็นที่ปรึกษาฝ่ายบริหารเป็นเวลา 40 ปี

and that lesson will stick with them.

และคิดว่าบทเรียนจะอยู่กับเขาตลอดไป

Religions go, "Nonsense.

กลุ่มศาสนาบอกว่า "ไม่มีทาง

You need to keep repeating the lesson 10 times a day.

คุณต้องทบทวนบทเรียนซ้ำๆ 10 ครั้งต่อวัน

So get on your knees and repeat it."

คุกเข่าลงและท่องมันซ้ำๆ

That's what all religions tell us:

นั่นคือสิ่งที่ศาสนาบอกเรา

"Get on you knees and repeat it 10 or 20 or 15 times a day."

คุกเข่าและท่องมันซ้ำๆ 10 หรือ 20 หรือ 15 รอบต่อวัน

Otherwise our minds are like sieves.

มิฉะนั้นเราจะได้หน้าแล้วลืมหลัง

So religions are cultures of repetition.

ดังนั้นศาสนาคือวัฒนธรรมแห่งการซ้ำ

They circle the great truths again and again and again.

ท่องสัจธรรมอันยิ่งใหญ่ต่างๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

We associate repetition with boredom.

เรามักเชื่อมโยงการซ้ำกับความน่าเบื่อ

"Give us the new," we're always saying.

"ให้อะไรใหม่ๆ กับเราสิ" เรามักพูดเช่นนี้

"The new is better than the old."

"ของใหม่ย่อมดีกว่าของเก่าเสมอ"

If I said to you, "Okay, we're not going to have new TED.

อย่างถ้าผมบอกคุณว่า "โอเค เราจะไม่มี TED ใหม่ๆ

We're just going to run through all the old ones

เราจะทบทวนคลิปเก่าทั้งหมด

and watch them five times because they're so true.

และเราจะทวนมันห้าครั้ง เพราะมันเป็นสัจธรรมมากๆ

We're going to watch Elizabeth Gilbert five times

เราจะดู อลิสซาเบธ กิลเบิร์ต ถึงห้าครั้ง

because what she says is so clever," you'd feel cheated.

เพราะเธอพูดในสิ่งที่ชาญฉลาดสุดๆ" คุณจะรู้สึกถูกหลอกลวง

Not so if you're adopting a religious mindset.

แต่ไม่จริงเสมอไป ถ้าเรามองในมุมมองศาสนา

The other things that religions do

อีกสิ่งหนึ่งที่กลุ่มศาสนาทำ

is to arrange time.

คือการเรียงลำดับเวลา

All the major religions give us calendars.

ทุกๆ ศาสนาหลักได้กำหนดปฏิทินแก่เรา

What is a calendar?

ปฏิทินคืออะไร?

A calendar is a way of making sure that across the year

ปฏิทินคือสิ่งที่ทำให้แน่ใจว่าในช่วงปี

you will bump into certain very important ideas.

เราจะโคจรมาพบกับความคิดที่สำคัญต่างๆ

In the Catholic chronology, Catholic calendar,

ในลำดับเวลาแบบคาทอลิก ปฏิทินแบบคาทอลิก

at the end of March you will think about St. Jerome

ในปลายเดือนมีนาคมคุณจะคิดถึงเซนต์เจอโรม

and his qualities of humility and goodness

และคุณธรรมที่สำคัญทางด้านมนุษยธรรมและความดีความงาม

and his generosity to the poor.

และความเมตตากรุณาต่อผู้ยากไร้

You won't do that by accident; you will do that because you are guided to do that.

คุณไม่ได้คิดถึงมันโดยบังเอิญ คุณคิดถึงมันเพราะว่าถูกชี้นำให้คิดถึงมัน

Now we don't think that way.

ในปัจจุบัน เราไม่ได้คิดเช่นนั้น

In the secular world we think, "If an idea is important, I'll bump into it.

ในทางโลกเราคิดว่า "สำหรับความคิดที่สำคัญๆ เราก็แค่โคจรมาพบกัน

I'll just come across it."

แล้วก็ผ่านไป"

Nonsense, says the religious world view.

ไม่มีทาง เมื่อมองจากโลกทัศน์ของศาสนา

Religious view says we need calendars, we need to structure time,

มุมมองของศาสนาบอกว่าเราต้องการปฏิทิน เราต้องกำหนดตารางเวลา

we need to synchronize encounters.

เราต้องผ่านมันไปเป็นจังหวะ

This comes across also

การผ่านไปก็

in the way in which religions set up rituals

เป็นไปตามที่ศาสนาได้จัดวางพิธีกรรม

around important feelings.

ไว้รอบความรู้สึกที่สำคัญต่างๆ

Take the Moon. It's really important to look at the Moon.

ลองคิดถึงดวงจันทร์สิ มันเป็นเรื่องสำคัญเวลามองไปที่ดวงจันทร์

You know, when you look at the Moon,

คุณก็รู้ เมื่อคุณมองไปที่ดวงจันทร์

you think, "I'm really small. What are my problems?"

คุณก็คิดว่า "ฉันนั้นช่างตัวเล็กเหลือเกิน อะไรคือปัญหาของฉัน"

It sets things into perspective, etc., etc.

มันเป็นการกำหนดมุมมองต่อสิ่งต่างๆ อื่นๆ อีกมากมาย

We should all look at the Moon a bit more often. We don't.

เราควรมองดวงจันทร์บ่อยขึ้นกว่านี่หน่อย ซึ่งเราไม่ค่อยทำ

Why don't we? Well there's nothing to tell us, "Look at the Moon."

ทำไมเราถึงไม่มอง นั่นเพราะว่าไม่มีใครบอกเราให้ทำ "มองดวงจันทร์สิ"

But if you're a Zen Buddhist in the middle of September,

แต่ถ้าคุณเป็นพุทธศาสนิกชนนิกายเซน ในช่วงกลางเดือนกันยายน

you will be ordered out of your home, made to stand on a canonical platform

คุณก็ควรจะออกจากบ้าน ไปยืนที่แท่นบูชา

and made to celebrate the festival of Tsukimi,

และฉลองเทศกาลสึคิมิ

where you will be given poems to read

ที่ที่คุณจะอ่านบทกลอน

in honor of the Moon and the passage of time

เพื่อชื่นชมดวงจันทร์ การไหลผ่านของกาลเวลา

and the frailty of life that it should remind us of.

และความเปราะบางของชีวิตที่ย้ำเตือนเรา

You'll be handed rice cakes.

คุณจะได้รับเค้กที่ทำจากข้าว

And the Moon and the reflection on the Moon

ดวงจันทร์และเงาสะท้อนของดวงจันทร์

will have a secure place in your heart.

ทำให้ความสงบสุขเกิดขึ้นในใจเรา

That's very good.

มันช่างสวยงามยิ่งนัก

The other thing that religions are really aware of

อีกสิ่งหนึ่งที่กลุ่มศาสนามักคำนึงถึง

is: speak well --

ก็คือ สิ่งที่เรียกว่า --

I'm not doing a very good job of this here --

ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัดนัก --

but oratory, oratory is absolutely key to religions.

นั่นก็คือลีลาการเทศน์ ลีลาการเทศน์เป็นกุญแจสำคัญทางศาสนา

In the secular world, you can come through the university system and be a lousy speaker

ในทางโลก คุณสามารถจบจากมหาวิทยาลัย และไปเป็นนักพูดที่น่าดึงดูดใจ

and still have a great career.

และยังเป็นอาชีพที่ดีอีกด้วย

But the religious world doesn't think that way.

แต่มุมมองของศาสนาไม่ได้คิดแบบนั้น

What you're saying needs to be backed up

อะไรที่คุณพูดต้องได้รับการสนับสนุน

by a really convincing way of saying it.

ด้วยวิธีการพูดที่โน้มน้าวอย่างแท้จริง

So if you go to an African-American Pentecostalist church

อย่างเมื่อคุณไปที่โบสถ์เพ็นเทคอส แอฟริกัน อเมริกัน

in the American South

ในอเมริกาใต้

and you listen to how they talk,

คุณลองฟังดูว่าพวกเขาพูดว่าอย่างไร

my goodness, they talk well.

สุดยอดจริงๆ พวกเขาพูดได้ดีมาก

After every convincing point, people will go, "Amen, amen, amen."

ทุกครั้งหลังคำพูดที่โน้มน้าว ทุกคนก็จะพูดว่า "อาเมน อาเมน อาเมน"

At the end of a really rousing paragraph, they'll all stand up,

ทุกๆ ครั้งหลังคำพูดที่ดึงดูดใจ พวกเขาก็จะยืนขึ้น

and they'll go, "Thank you Jesus, thank you Christ, thank you Savior."

และพูดว่า "ขอบคุณพระเยซู ขอบคุณพระคริสต์ ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า"

If we were doing it like they do it --

ถ้าคุณจะทำให้เหมือนกับที่พวกเขาทำ --

let's not do it, but if we were to do it --

ไม่ต้องทำหรอกนะครับ แต่ถ้าพวกเราจะทำ --

I would tell you something like, "Culture should replace scripture."

สมมติว่าผมพูดประมาณว่า "วัฒนธรรมจะมาแทนที่พระคัมภีร์น่ะ"

And you would go, "Amen, amen, amen."

และคุณก็พูดว่า "อาเมน อาเมน อาเมน"

And at the end of my talk, you would all stand up

และเมื่อผมพูดจบ ทุกคนก็จะยืนขึ้น

and you would go, "Thank you Plato, thank you Shakespeare, thank you Jane Austen."

และพูดว่า "ขอบคุณเพลโต ขอบคุณเชกสเปียร์ ขอบคุณเจน ออสเตน"

And we'd know that we had a real rhythm going.

และเราก็รู้ว่ามันมีท่วงทำนองของมัน

All right, all right. We're getting there. We're getting there.

เอาล่ะ เอาล่ะ คุณเข้าใจแล้ว คุณเข้าใจแล้ว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The other thing that religions know is we're not just brains,

อีกสิ่งหนึ่งที่ศาสนาคำนึงถึงคือเราไม่ได้มีแค่สมองอย่างเดียว

we are also bodies.

เรายังมีร่างกาย

And when they teach us a lesson,

และเมื่อพวกเขาสั่งสอนเรา

they do it via the body.

เขายังทำมันผ่านร่างกายอีกด้วย

So for example,

ยกตัวอย่างเช่น

take the Jewish idea of forgiveness.

คำสอนของยิวเกี่ยวกับการให้อภัย

Jews are very interested in forgiveness

ยิวให้ความสำคัญกับการให้อภัยอย่างยิ่ง

and how we should start anew and start afresh.

และการที่เราต้องเริ่มสิ่งใหม่ๆ และกลับมามีชีวิตชีวา

They don't just deliver us sermons on this.

พวกเขาไม่ได้เทศนาสั่งสอนเราแค่นั้น

They don't just give us books or words about this.

เขาไม่ได้ให้คัมภีร์หรือคำสอนแก่เราแค่นั้น

They tell us to have a bath.

เขาให้เราชำระร่างกาย

So in Orthodox Jewish communities, every Friday you go to a Mikveh.

ชาวยิวแบบดั้งเดิม ทุกวันศุกร์คุณจะไปทำพิธีมิกเวห์

You immerse yourself in the water,

คุณจุ่มตัวเองลงไปในน้ำ

and a physical action backs up a philosophical idea.

และการกระทำทางกาย จะสนับสนุนความคิดทางปรัชญา

We don't tend to do that.

พวกเราไม่มีแนวโน้มจะทำแบบนั้น

Our ideas are in one area and our behavior with our bodies is in another.

ความคิดของเราอยู่ในอีกส่วนหนึ่ง และพฤติกรรมทางร่างกายอยู่ในอีกส่วนหนึ่ง

Religions are fascinating in the way they try and combine the two.

ศาสนานั้นน่าสนใจในการพยายามรวมทั้งสองเข้าด้วยกัน

Let's look at art now.

ลองคิดไปถึงงานศิลปะ

Now art is something that in the secular world,

ปัจจุบันนี้ศิลปะเป็นสิ่งที่ในทางโลกนั้น

we think very highly of. We think art is really, really important.

คิดว่าสูงส่ง เราคิดว่างานศิลปะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม

A lot of our surplus wealth goes to museums, etc.

คนที่มั่งคั่งเงินเหลือก็จะไปพิพิธภัณฑ์ เป็นต้น

We sometimes hear it said

บางครั้งเราก็ได้ยินว่า

that museums are our new cathedrals, or our new churches.

พิพิธภัณฑ์เปรียบเสมือนศาสนสถาน เปรียบเสมือนโบสถ์ในยุคใหม่

You've heard that saying.

คุณคงเคยได้ยินเช่นนั้น

Now I think that the potential is there,

ผมคิดว่าประเด็นมันอยู่ตรงนั้น

but we've completely let ourselves down.

แต่นั่นกลับทำให้เรารู้สึกแย่ลง

And the reason we've let ourselves down

และสาเหตุที่เรารู้สึกแย่ลง

is that we're not properly studying

เพราะเราไม่ได้ศึกษาว่า

how religions handle art.

ศาสนามีบทบาทต่อศิลปะอย่างไร

The two really bad ideas that are hovering in the modern world

ความคิดที่แย่มากสองประการ ที่เวียนวนอยู่ในสังคมสมัยใหม่

that inhibit our capacity to draw strength from art:

ที่ขัดขวางความสามารถของเรา ในการดึงจุดแข็งจากศิลปะคือ

The first idea is that art should be for art's sake --

ความคิดแรกที่ว่างานศิลปะนั้น

a ridiculous idea --

มีประโยชน์ทางศิลปะเท่านั้น -- แนวคิดนี้ไม่จริง --

an idea that art should live in a hermetic bubble

และอีกแนวคิดหนึ่งที่ว่า ศิลปะควรอยู่ในฟองอากาศที่ปิดทึบ

and should not try to do anything with this troubled world.

และไม่เกี่ยวข้องกับโลกอันแสนเลวร้ายนี้

I couldn't disagree more.

ผมไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

The other thing that we believe is that art shouldn't explain itself,

และอีกอย่างหนี่งที่เราเชื่อก็คือ ศิลปะไม่ควรมีคำอธิบายด้วยตัวมันเอง

that artists shouldn't say what they're up to,

เราเชื่อว่า ศิลปินไม่ควรอธิบายในสิ่งที่เขาทำ

because if they said it, it might destroy the spell

เพราะว่าถ้าพูดออกมา มันจะทำลายเสน่ห์ของชิ้นงาน

and we might find it too easy.

และเราจะสามารถดื่มด่ำมันได้ง่ายเกินไป

That's why a very common feeling when you're in a museum --

นั่นเป็นความรู้สึกร่วมกัน เมื่อคุณอยู่ในพิพิธภัณฑ์

let's admit it --

-- ยอมรับเถอะครับ --

is, "I don't know what this is about."

ก็คือ "ผมไม่รู้เลยว่ามันต้องการสื่อถึงอะไร"

But if we're serious people, we don't admit to that.

แต่ถ้าเราเป็นคนจริงจัง เราคงไม่ยอมรับมัน

But that feeling of puzzlement is structural

แต่ความรู้สึกสงสัยกลายเป็นปัจจัยสำคัญ

to contemporary art.

สำหรับศิลปะร่วมสมัย

Now religions have a much saner attitude to art.

แต่ศาสนามีทัศนคติต่องานศิลปะ ที่เรียบง่ายกว่านั้น

They have no trouble telling us what art is about.

พวกเขาไม่มีปัญหาที่จะบอกเราว่า งานชิ้นนี้ต้องการสื่อถึงอะไร

Art is about two things in all the major faiths.

ในความเชื่อหลักๆ งานศิลปะต้องการสื่อถึงสองประการ

Firstly, it's trying to remind you

ประการแรก งานศิลปะต้องการให้คุณตระหนัก

of what there is to love.

ว่าอะไรคือสิ่งที่คุณควรรัก

And secondly, it's trying to remind you

และประการที่สอง งานศิลปะต้องการให้คุณตระหนัก

of what there is to fear and to hate.

ว่าสิ่งใดที่คุณควรเกลียดและกลัว

And that's what art is.

และนี่คือสิ่งที่งานศิลปะต้องการสื่อถึง

Art is a visceral encounter with the most important ideas of your faith.

ศิลปะเป็นสื่อความคิดที่สำคัญของศาสนาผ่านการมองเห็น

So as you walk around a church,

เมื่อคุณเดินรอบโบสถ์

or a mosque or a cathedral,

หรือสุเหร่า หรือวัด

what you're trying to imbibe, what you're imbibing is,

สิ่งที่คุณจะได้ซึมซับ สิ่งที่คุณจะได้รับรู้

through your eyes, through your senses,

ผ่านสายตาคุณ ผ่านประสาทสัมผัสของคุณ

truths that have otherwise come to you through your mind.

คือสัจธรรมที่ปกติแล้วคุณรับรู้ผ่านจิตใจ

Essentially it's propaganda.

โดยพื้นฐานแล้ว มันก็คือโฆษณาชวนเชื่อ

Rembrandt is a propagandist

แรมบรังด์เป็นนักโฆษณาชวนเชื่อ

in the Christian view.

ในมุมมองของคริสเตียน

Now the word "propaganda" sets off alarm bells.

คำว่า "โฆษณาชวนเชื่อ" นั้นทำให้เราวิตก

We think of Hitler, we think of Stalin. Don't, necessarily.

เรามักคิดไปถึงฮิตเลอร์ คิดไปถึงสตาลิน ไม่จำเป็นเสมอไป

Propaganda is a manner of being didactic in honor of something.

โฆษณาชวนเชื่อ เป็นวิธีการสั่งสอนเพื่อชื่นชมบางสิ่ง

And if that thing is good, there's no problem with it at all.

และถ้าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดี มันก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย

My view is that museums should take a leaf out of the book of religions.

ในความคิดเห็นของผม พิพิธภัณฑ์ควรจะเลียนแบบศาสนาในเรื่องนี้บ้าง

And they should make sure that when you walk into a museum --

และควรทำให้แน่ใจว่า เมื่อคุณก้าวเข้าไปในพิพิธภัณฑ์

if I was a museum curator,

-- สมมติว่าผมเป็นผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์นะ --

I would make a room for love, a room for generosity.

ผมจะสร้างห้องแห่งความรัก ห้องแห่งความเมตตากรุณา

All works of art are talking to us about things.

งานศิลปะทั้งหมดจะสื่อถึงสิ่งเหล่านี้

And if we were able to arrange spaces

และถ้าเราสามารถจัดสถานที่

where we could come across works

ให้เราสามารถเดินผ่านงานต่างๆ

where we would be told, use these works of art

ให้เราสามารถบอก ให้เราสามารถใช้งานศิลปะต่างๆ

to cement these ideas in your mind,

เพื่อสร้างความคิดใหม่ๆ ในใจของเรา

we would get a lot more out of art.

เราจะเรียนรู้อะไรจากงานศิลปะได้อีกมาก

Art would pick up the duty that it used to have

งานศิลปะก็จะมีหน้าที่เฉกเช่นเดียวกับที่มันเคยเป็น

and that we've neglected because of certain mis-founded ideas.

ที่เราละเลยมันเพราะขาดความคิดเหล่านี้

Art should be one of the tools

งานศิลปะควรเป็นเครื่องมือหนึ่ง

by which we improve our society.

ที่ปรับปรุงสังคมให้ดีขึ้น

Art should be didactic.

งานศิลปะควรสอนเราได้

Let's think of something else.

ลองคิดไปถึงอีกด้านหนึ่ง

The people in the modern world, in the secular world,

คนในโลกสมัยใหม่ ในโลกปุถุชนธรรมดา

who are interested in matters of the spirit,

ที่ยังสนใจในเรื่องของจิตวิญญาณ

in matters of the mind,

ในเรื่องของจิตใจ

in higher soul-like concerns,

ในเรื่องที่อยู่เหนือตัวตนของเราขึ้นไป

tend to be isolated individuals.

มักมีแนวโน้มที่จะโดดเดี่ยวและเป็นปัจเจก

They're poets, they're philosophers, they're photographers, they're filmmakers.

เป็นนักกวี เป็นนักปรัชญา เป็นนักถ่ายรูป เป็นนักทำหนัง

And they tend to be on their own.

และมักมีแนวทางเป็นของตนเอง

They're our cottage industries. They are vulnerable, single people.

พวกเขาเหมือนทำอุตสาหกรรมครัวเรือน พวกเขาล้วนมีค่า แต่โดดเดี่ยว

And they get depressed and they get sad on their own.

พวกเขาเครียดและซึมเศร้าอยู่คนเดียว

And they don't really change much.

และยังไม่เปลี่ยนไปมาก

Now think about religions, think about organized religions.

ตอนนี้ลองคิดถึงเรื่องศาสนา คิดถึงองค์กรทางศาสนา

What do organized religions do?

อะไรที่องค์กรทางศาสนาทำ

They group together, they form institutions.

พวกเขารวมกลุ่มกัน จัดตั้งเป็นสถาบัน

And that has all sorts of advantages.

ซึ่งทำให้เกิดประโยชน์ในหลายๆ ด้าน

First of all, scale, might.

ด้านแรกเลยคือ ขนาด อำนาจต่อรอง

The Catholic Church pulled in 97 billion dollars last year

โบสถ์คาทอลิกรวบรวมเงินได้ถึง 97 พันล้านดอลลาร์เมื่อปีที่แล้ว

according to the Wall Street Journal.

ตามรายงานของเดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัล

These are massive machines.

มันเหมือนเครื่องจักรขนาดใหญ่

They're collaborative, they're branded, they're multinational,

พวกเขารวมตัวกัน สร้างแบรนด์ มีสาขาข้ามชาติ

and they're highly disciplined.

และมีระบบจัดการที่ยอดเยี่ยม

These are all very good qualities.

นี่คือจุดเด่นต่างๆ

We recognize them in relation to corporations.

เรารู้จักมันในรูปแบบของบริษัท

And corporations are very like religions in many ways,

และบริษัทก็มีลักษณะเหมือนกับศาสนาหลายอย่าง

except they're right down at the bottom of the pyramid of needs.

ยกเว้นแต่บริษัทมักอยู่ที่ ฐานพีระมิดของความต้องการ

They're selling us shoes and cars.

พวกเขาขายรองเท้าและรถยนต์

Whereas the people who are selling us the higher stuff --

ในขณะที่ผู้คนที่ขายสิ่งที่อยู่เหนือกว่านั้น

the therapists, the poets --

นักบำบัด นักกวี

are on their own and they have no power,

อยู่กับตัวเอง และไม่มีอำนาจ

they have no might.

พวกเขาไม่มีอำนาจการต่อรอง

So religions are the foremost example

ดังนั้น ศาสนาเป็นตัวอย่างที่สำคัญที่สุด

of an institution that is fighting for the things of the mind.

ของสถาบันที่เรียกร้องประเด็นต่างๆ ในระดับจิตใจ

Now we may not agree with what religions are trying to teach us,

แม้ว่าเราอาจไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ศาสนาสอนเรา

but we can admire the institutional way

แต่เราสามารถชื่นชมระบบองค์กร

in which they're doing it.

ที่พวกเขาทำได้

Books alone, books written by lone individuals,

หนังสืออย่างเดียว หนังสือที่เขียนโดยบุคคลธรรมดาเพียงอย่างเดียว

are not going to change anything.

ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

We need to group together.

เราต้องรวมกลุ่มกัน

If you want to change the world, you have to group together, you have to be collaborative.

ถ้าเราต้องการเปลี่ยนโลก เราต้องรวมกลุ่มกัน เราต้องทำงานร่วมกัน

And that's what religions do.

และนั่นคือสิ่งที่ศาสนาทำ

They are multinational, as I say,

พวกเขามีสาขาข้ามชาติ ดังที่ผมกล่าว

they are branded, they have a clear identity,

พวกเขาสร้างแบรนด์ มีเอกลักษณ์อย่างชัดเจน

so they don't get lost in a busy world.

ดังนั้นพวกเขาจะไม่สูญหายไป ในโลกที่แสนวุ่นวายนี้

That's something we can learn from.

นี่คือสิ่งที่เราสามารถเรียนรู้ได้

I want to conclude.

ผมอยากจะสรุป

Really what I want to say

สิ่งที่ผมต้องการจะพูดจริงๆ

is for many of you who are operating in a range of different fields,

คือสำหรับคุณทุกคนที่ทำงานในสาขาที่แตกต่างกัน

there is something to learn from the example of religion --

มันมีอะไรบางอย่างที่สามารถเรียนรู้ได้จากศาสนา

even if you don't believe any of it.

แม้ว่าคุณจะไม่ได้นับถือศาสนาใดเลยก็ตาม

If you're involved in anything that's communal,

ถ้าคุณทำงานอะไรก็ตามที่เป็นสาธารณะ

that involves lots of people getting together,

ที่ต้องการความร่วมมือจากผู้คนหลายกลุ่ม

there are things for you in religion.

มักมีประเด็นเหล่านี้อยู่แล้วในศาสนา

If you're involved, say, in a travel industry in any way,

เช่นถ้าคุณทำงาน ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว

look at pilgrimage.

ไม่ว่าทางไหนก็ตาม ลองมองไปที่นักจาริกแสวงบุญ

Look very closely at pilgrimage.

มองนักจาริกแสวงบุญลงไปให้ลึกลงไป

We haven't begun to scratch the surface

เราไม่จำเป็นต้องเริ่มคิดใหม่

of what travel could be

ว่าการท่องเที่ยวควรเป็นอย่างไร

because we haven't looked at what religions do with travel.

เพราะเราสามารถมองว่า ศาสนาจัดการในเรื่องการท่องเที่ยวอย่างไร

If you're in the art world,

ถ้าคุณอยู่ในโลกศิลปะ

look at the example of what religions are doing with art.

ลองมองว่าศาสนาจัดการในเรื่องศิลปะอย่างไร

And if you're an educator in any way,

และถ้าคุณเป็นผู้ให้การศึกษาไม่ว่าทางไหนก็ตาม

again, look at how religions are spreading ideas.

ลองมองว่าศาสนาจัดการในเรื่อง การแพร่ขยายความคิดอย่างไร

You may not agree with the ideas,

คุณอาจไม่เห็นด้วยกับความคิดทั้งหมด

but my goodness, they're highly effective mechanisms for doing so.

แต่อย่างน้อย มันก็เป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพสูงเช่นกัน

So really my concluding point

ดังนั้นโดยสรุปแล้ว

is you may not agree with religion,

ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เห็นด้วยกับศาสนา

but at the end of the day,

ถึงอย่างนั้น

religions are so subtle, so complicated,

ศาสนาก็ยังเป็นระบบที่ปราณีต ซับซ้อน

so intelligent in many ways

และชาญฉลาด อยู่หลายประการ

that they're not fit to be abandoned to the religious alone;

จนไม่สามารถที่จะละเลยศาสนาโดยสิ้นเชิง

they're for all of us.

เพราะว่าศาสนาเกิดมาเพื่อเราทุกคน

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Now this is actually a courageous talk,

คริส แอนเดอร์สัน: นี่เป็นการพูดที่กล้าหาญอย่างยิ่ง

because you're kind of setting up yourself in some ways

เพราะคุณจะต้องจัดวางตัวเองในรูปแบบที่

to be ridiculed in some quarters.

ถูกเย้ยหยันจากบางกลุ่ม

AB: You can get shot by both sides.

อาลัน เดอ บันทัน: คุณอาจถูกยิงจากทั้งสองฝ่าย

You can get shot by the hard-headed atheists,

คุณอาจถูกยิงจากกลุ่มอเทวนิยมที่ดื้อรั้น

and you can get shot by those who fully believe.

และคุณอาจถูกยิงจาก กลุ่มที่เชื่อศาสนาอย่างสุดโต่ง

CA: Incoming missiles from North Oxford at any moment.

คริส แอนเดอสัน: อาจเจอมิสไซส์จากนอร์ทอ๊อกซฟอร์ด ในเวลาใดก็ได้

AB: Indeed.

อาลัน เดอ บันทัน: จริงทีเดียว

CA: But you left out one aspect of religion

คริส แอนเดอสัน: แต่คุณยังเหลืออีกด้านหนึ่งต่อศาสนา

that a lot of people might say

ที่คนจำนวนมากอาจกล่าวว่า

your agenda could borrow from,

สามารถนำความคิดของคุณไปใช้ได้

which is this sense --

นั่นคือความรู้สึกแบบ ---

that's actually probably the most important thing to anyone who's religious --

ที่จริงค่อนข้างจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากต่อใครก็ตามที่นับถือศาสนา --

of spiritual experience,

ถึงประสบการณ์ทางจิตวิญญาณ

of some kind of connection

ถึงลักษณะการติดต่อ

with something that's bigger than you are.

กับบางสิ่งที่เหนือกว่าตัวตนของคุณ

Is there any room for that experience in Atheism 2.0?

จะมีเนื้อที่สำหรับประสบการณ์แบบนั้นใน อเทวนิยม 2.0 ไหมครับ?

AB: Absolutely. I, like many of you, meet people

อาลัน เดอ บันทัน: แน่นอน ผม คงเหมือนกับคนอื่นจำนวนมาก ที่เคยพบ

who say things like, "But isn't there something bigger than us,

กับคนที่พูดทำนองว่า "แต่มันมีสิ่งที่อยู่เหนือกว่าเรา

something else?"

ยังมีสิ่งอื่นอีก?"

And I say, "Of course." And they say, "So aren't you sort of religious?"

และผมก็พูดว่า "แน่นอน" และเขาก็พูดว่า "แล้วเช่นนั้นคุณนับถือศาสนาหรือเปล่า?"

And I go, "No." Why does that sense of mystery,

และผมก็พูดว่า "ไม่" ทำไมความรู้สึกถึงความลึกลับ

that sense of the dizzying scale of the universe,

ความรู้สึกถึงขนาดอันน่าเวียนหัวของจักรวาล

need to be accompanied by a mystical feeling?

จึงต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งลึกลับด้วย?

Science and just observation

วิทยาศาสตร์ หรือการสังเกตเฉยๆ

gives us that feeling without it,

ก็ทำให้เรารู้สึกโดยปราศจากมันได้

so I don't feel the need.

ดังนั้นผมจึงไม่รู้สึกต้องการแบบนั้น

The universe is large and we are tiny,

จักรวาลนั้นยิ่งใหญ่และเราก็ตัวเล็กนิดเดียวได้

without the need for further religious superstructure.

โดยไม่จำเป็นต้องใช้ โครงสร้างพิเศษทางศาสนาเพิ่มเติม

So one can have so-called spiritual moments

ดังนั้นแต่ละคนจึงสามารถมีสิ่งที่เรียกว่า ประสบการณ์ทางจิตวิญญาณได้

without belief in the spirit.

โดยไม่ต้องเชื่อในจิตวิญญาณเหล่านั้น

CA: Actually, let me just ask a question.

คริส แอนเดอสัน: จริงทีเดียว ผมขอถามคำถามหนึ่ง

How many people here would say

ใครในห้องนี้บ้างที่บอกว่า

that religion is important to them?

ศาสนามีความสำคัญต่อเขา?

Is there an equivalent process

มันจะมีวิธีการในลักษณะเดียวกันหรือไม่

by which there's a sort of bridge

ที่จะเป็นสะพาน

between what you're talking about and what you would say to them?

เชื่อมระหว่างสิ่งที่คุณพูดไปเมื่อสักครู่นี้ กับสิ่งที่คุณจะบอกพวกเขา

AB: I would say that there are many, many gaps in secular life

อาลัน เดอ บันทัน: ผมจะพูดว่ามันมีช่องว่างจำนวนมาก ในชีวิตปุถุชนคนธรรมดา

and these can be plugged.

และเราก็สามารถอยู่ร่วมกันมันได้

It's not as though, as I try to suggest,

มันไม่ได้ราวกับว่า อย่างที่ผมได้พูดไป

it's not as though either you have religion

มันไม่ได้ราวกับว่าคุณจะต้องนับถือศาสนา

and then you have to accept all sorts of things,

จึงจะอยู่กับสิ่งต่างๆ เหล่านั้นได้

or you don't have religion

หรือคุณจะไม่นับถือศาสนา

and then you're cut off from all these very good things.

และตัดขาดจากสิ่งดีๆ เหล่านั้น

It's so sad that we constantly say,

มันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีที่เรามักพูดว่า

"I don't believe so I can't have community,

"ฉันไม่เชื่อ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถอยู่ร่วมกลุ่มได้

so I'm cut off from morality,

ดังนั้นฉันจึงตัดขาดจากหลักศีลธรรม

so I can't go on a pilgrimage."

ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถไปจาริกแสวงบุญได้"

One wants to say, "Nonsense. Why not?"

ต้องมีคนหนึ่งบอกว่า "ไม่จริง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

And that's really the spirit of my talk.

และนั่นคือจิตวิญญาณอันแท้จริง ในการพูดของผม

There's so much we can absorb.

มันมีเรื่องราวมากมายที่เราสามารถซึมซับ

Atheism shouldn't cut itself off from the rich sources of religion.

กลุ่มอเทวนิยมไม่ควรตัดขาดตนเองออกจาก แหล่งความรู้อันมั่งคั่งของศาสนา

CA: It seems to me that there's plenty of people in the TED community

คริส แอนเดอสัน: ผมเห็นว่ามีคนมากมายในผู้ชม TED ตอนนี้

who are atheists.

ที่เป็นอเทวนิยม

But probably most people in the community

แต่อาจจะเป็นคนส่วนมากในที่นี้

certainly don't think that religion is going away any time soon

ที่คิดว่าศาสนาจะไม่สูญหายไป ในอนาคตอันใกล้นี้อย่างแน่นอน

and want to find the language

และต้องการหาภาษา

to have a constructive dialogue

เพื่อสร้างบทสนทนาที่ส่งเสริม

and to feel like we can actually talk to each other

และรู้สึกเหมือนเราสามารถ พูดคุยกันได้อย่างจริงจัง

and at least share some things in common.

และแบ่งปันบางสิ่งบางอย่าง ที่เหมือนกันได้เป็นอย่างน้อย

Are we foolish to be optimistic

เราจะเขลาเกินไปหรือไม่ที่มองโลกในแง่ดี

about the possibility of a world

ถึงโอกาสที่โลกเรา

where, instead of religion being the great rallying cry

ซึ่งแทนที่ศาสนาจะเป็นแค่เงื่อนไข

of divide and war,

แห่งความแตกแยกและสงคราม

that there could be bridging?

จะกลายเป็นสะพานเชื่อมกันได้หรือไม่

AB: No, we need to be polite about differences.

อาลัน เดอ บันทัน: ไม่ เราต้องมีมารยาทในเรื่องความแตกต่าง

Politeness is a much-overlooked virtue.

มารยาทเป็นคุณธรรมเบื้องต้น

It's seen as hypocrisy.

มันดูเหมือนเสแสร้ง

But we need to get to a stage when you're an atheist

แต่เมื่อเราก็ต้องเผชิญหน้า เมื่อเราเป็นอเทวนิยม

and someone says, "Well you know, I did pray the other day,"

และใครบางคนพูดว่า "คุณก็รู้ ผมสวดภาวนา"

you politely ignore it.

แล้วคุณนั่งเงียบๆ อย่างมีมารยาท

You move on.

นั่นก็ทำดีแล้ว

Because you've agreed on 90 percent of things,

เพราะเราเห็นด้วยกับ 90 เปอร์เซนต์ของสิ่งที่เขาทำ

because you have a shared view on so many things,

เพราะเรามีมุมมองร่วมกันหลายอย่าง

and you politely differ.

และคุณก็แตกต่างกันอย่างมีมารยาท

And I think that's what the religious wars of late have ignored.

และผมคิดว่า นี่เป็นสิ่งที่สงครามศาสนาที่ผ่านมานั้นละเลย

They've ignored the possibility of harmonious disagreement.

พวกเขาละเลย ความเป็นไปได้ที่จะแตกต่างอย่างกลมกลืนกัน

CA: And finally, does this new thing that you're proposing

คริส แอนเดอสัน: และสุดท้ายนี้ สิ่งใหม่ที่คุณนำเสนอ

that's not a religion but something else,

ซึ่งไม่ใช่ศาสนา แต่เป็นสิ่งอื่น

does it need a leader,

ต้องมีผู้นำหรือไม่?

and are you volunteering to be the pope?

และคุณจะอาสาเป็นโป๊ปให้หรือไม่?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

AB: Well, one thing that we're all very suspicious of

อาลัน เดอ บันทัน: มีเรื่องหนึ่งที่เราทุกคนมักตั้งคำถามอย่างยิ่ง

is individual leaders.

คือผู้นำที่เป็นบุคคล

It doesn't need it.

เราไม่ได้ต้องการมัน

What I've tried to lay out is a framework

สิ่งที่ผมพยายามคือการวางกรอบไว้

and I'm hoping that people can just fill it in.

และผมหวังว่าทุกคนจะสามารถอยู่กับมันได้

I've sketched a sort of broad framework.

ผมเพียงแค่ร่างกรอบกว้างๆ เอาไว้

But wherever you are, as I say, if you're in the travel industry, do that travel bit.

แล้วแต่คุณอยู่ตรงไหน ถ้าคุณอยู่ในภาคการท่องเที่ยว ก็นำไปต่อยอดในเรื่องท่องเที่ยว

If you're in the communal industry, look at religion and do the communal bit.

ถ้าคุณอยู่ในภาคบริการสาธารณะ ก็ลองมองศาสนาและนำไปต่อยอดในภาคบริการสาธารณะ

So it's a wiki project.

ดังนั้น มันจึงเป็นโครงการแบบวิกิ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

CA: Alain, thank you for sparking many conversations later.

CA: อาลัน ขอบคุณที่จุดประกายสู่บทสนทนาอื่นๆ ต่อไป

(Applause)

(เสียงปรบมือ)