Drew Dudley: Everyday leadership

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Pattaramas Jantasin Reviewer: yamela areesamarn

I wanted to just start by asking everyone a question:

ฉันอยากจะเริ่มต้น โดยการถามทุก ๆ คนด้วยคำถามที่ว่า

How many of you are completely comfortable

ในที่นี้ มีใครบ้างที่รู้สึกสบายใจอย่างเต็มที่

ที่จะเรียกตัวเองว่า ผู้นำ

with calling yourselves a leader?

เห็นไหม ผมได้ถามคำถามนี้ตลอดทั่วประเทศ

I've asked that question all across the country,

and everywhere I ask it, no matter where,

และทุกที่ที่ผมถาม ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม

there's a huge portion of the audience that won't put up their hand.

จะมีผู้ฟังจำนวนมากเสมอ ที่ไม่ยกมือ

และผมถึงได้รู้ว่า พวกเราได้ทำให้ ความเป็นผู้นำ

And I've come to realize that we have made leadership

เป็นสิ่งที่ใหญ่ กว่าตัวพวกเราเอง

into something bigger than us; something beyond us.

เราเปลี่ยนมัน ให้เป็นสิ่งที่ไกลออกไปจากพวกเรา

ให้มันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงโลก

We've made it about changing the world.

We've taken this title of "leader"

และเราถือว่าตำแหน่งผู้นำนี้ และเราปฏิบัติกับมัน

and treat it as something that one day we're going to deserve.

ราวกับว่า มันเป็นสิ่งที่สักวันหนึ่ง เราจึงจะคู่ควรกับมัน

But to give it to ourselves right now

แต่การให้ตำแหน่งนี้กับตัวเราเอง ในตอนนี้

means a level of arrogance or cockiness that we're not comfortable with.

หมายถึง ระดับของความยะโสหรือโอหัง ที่เราไม่สบายใจกับมันนัก

And I worry sometimes that we spend so much time

และบางทีผมก็กังวลว่า เราใช้เวลาไปมากมายกับ

การยกย่องเชิดชูสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ ที่น้อยคนนักจะทำได้

celebrating amazing things that hardly anybody can do,

that we've convinced ourselves those are the only things worth celebrating.

เราทำให้ตัวเราเองเชื่อว่า สิ่งเหล่านั้นเท่านั้น

ที่ควรค่าแก่การยกย่อง และเราเริ่มที่จะ

We start to devalue the things we can do every day,

ลดคุณค่า ของสิ่งที่เราสามารถทำได้ในทุกๆวันลง

และเราเริ่มที่จะ ใช้เวลาช่วงสั้นๆ ที่เราเป็นผู้นำจริงๆนั้น

We take moments where we truly are a leader

and we don't let ourselves take credit for it, or feel good about it.

และไม่ยอมให้ตัวเราเอง ได้รับเกียรตินั้น

และเราไม่ยอมให้ตัวเราเองรู้สึกดี เกี่ยวกับสิ่งที่ทำนั้น

I've been lucky enough over the last 10 years

และ ผมโชคดีพอควรทีเดียว ที่ผ่านมา

มากกว่า 10 ปี ที่ทำงานกับคนที่น่าอัศจรรย์บางคน

to work with amazing people who've helped me redefine leadership

คนที่ช่วยให้ผมตั้งคำนิยามของ ความเป็นผู้นำ ขึ้นมาใหม่

ที่ทำให้ผมคิดว่า รู้สึกมีความสุขมากขึ้น

in a way that I think has made me happier.

ด้วยเวลาอันสั้นในวันนี้ ผมเพียงแค่อยากจะแบ่งปันกับคุณ

With my short time today,

I want to share with you the one story that is probably most responsible

เรื่องๆหนึ่ง ที่น่าจะเป็นต้นเหตุสำคัญที่สุด สำหรับการตั้งคำนิยามใหม่นี้

for that redefinition.

I went to a little school

ตอนที่ผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเล็กๆแห่งหนึ่ง ชื่อ

called Mount Allison University in Sackville, New Brunswick.

มหาวิทยาลัยเมาท์ อะลิสัน (Mount Allison) ในเมืองแซ็ควิลล์ รัฐนิวบรันส์วิก

และในวันสุดท้ายของผมที่่นั่น มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาหาผม

And on my last day there, a girl came up to me and said,

เธอบอกว่า "ฉันจำครั้งแรกที่ฉันพบคุณได้นะ"

"I remember the first time I met you."

จากนั้นเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อสี่ปีก่อนให้ผมฟัง

And she told me a story that had happened four years earlier.

เธอบอกว่า "ในวันก่อนที่ฉันจะเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

She said, "On the day before I started university,

I was in the hotel room with my mom and dad,

ตอนอยู่ในห้องโรงแรมกับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน และ

and I was so scared and so convinced that I couldn't do this,

ฉันรู้สึกกลัวมากและแน่ใจอย่างมาก ว่าฉันเรียนไม่ได้

that I wasn't ready for university, that I just burst into tears.

ว่าฉันยังไม่พร้อมสำหรับมหาวิทยาลัย จนกระทั่งฉันถึงกับร้องไห้โฮออกมา

My mom and dad were amazing.

คุณพ่อคุณแม่ประหลาดใจ พวกเขาพูดประมาณว่า

They were like, "We know you're scared, but let's just go tomorrow,

"พวกเรารู้ว่าลูกกลัว แต่พรุ่งนี้ลองไปดูก่อนนะ

ลองไปวันแรกดู และถ้าเมื่อใดก็ตาม

go to the first day, and if at any point you feel as if you can't do this,

ลูกรู้สึกเหมือนว่าลูกไม่สามารถทำได้ ก็ไม่เป็นไร แค่บอกเราก็พอ

that's fine; tell us, and we'll take you home.

เราจะพาลูกกลับบ้าน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เราก็รักลูก"

We love you no matter what.'"

และเธอบอกว่า "ดังนั้น วันต่อมาฉันจึงไป

She says, "So I went the next day.

ฉันกำลังยืนเข้าแถว พร้อมที่จะลงทะเบียน

I was in line for registration,

and I looked around and just knew I couldn't do it; I wasn't ready.

แล้วฉันก็มองไปรอบๆ และฉันรู้เพียงแค่ว่า ฉันทำไม่ได้

ฉันรู้ว่าฉันยังไม่พร้อม ฉันรู้ว่า ฉันต้องล้มเลิก"

I knew I had to quit.

I made that decision and as soon as I made it,

เธอบอกอีกว่า "ฉันได้ตัดสินใจอย่างนั้นแล้ว และทันทีที่ได้ตัดสินใจ

ก็มีความรู้สึกสงบสุขอย่างไม่น่าเชื่อนี้ เข้ามาแทน

an incredible feeling of peace came over me.

ฉันหันกลับไปหาคุณพ่อและคุณแม่ เพื่อจะบอกท่าน

I turned to my mom and dad to tell them we needed to go home,

ว่าเราต้องกลับบ้านกันแล้วละ และในตอนนั้นเอง

and at that moment, you came out of the student union building

คุณก็เดินออกมาจากตึกสโมสรนักศึกษา

ใส่หมวกที่ดูทึ่มที่สุด เท่าที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตเลย" (เสียงหัวเราะ)

wearing the stupidest hat I've ever seen in my life."

(Laughter)

"It was awesome.

"มันสุดยอดมาก

และคุณถือป้ายแผ่นใหญ่ สนับสนุนกลุ่มไชเนอรามา (Shinerama)

And you had a big sign promoting Shinerama," --

ซึ่งก็คือ กลุ่มนักเรียนที่ต่อสู้กับโรคซีสติกไฟโบรซีส (Cystic Fibrosis)"

which is Students Fighting Cystic Fibrosis,

งานการกุศลที่ผมทำงานอยู่ด้วย มาหลายปี

a charity I've worked with for years --

"และคุณก็ถือถังที่เต็มไปด้วยลูกอมยิ้ม

"And you had a bucketful of lollipops.

ขณะที่คุณเดินมาเรื่อยๆ และแจกอมยิ้มนั้น

You were handing the lollipops out to people in line,

ให้กับคนที่อยู่ในแถว และเล่าเรื่องราว เกี่ยวกับของไชเนอรามา

and talking about Shinerama.

All of the sudden, you got to me, and you just stopped.

และทันใดนั้น คุณมาถึงฉัน และคุณก็หยุดเดิน

และคุณก็มองจ้องมา มันน่าขนลุกนะ" (เสียงหัวเราะ)

And you stared. It was creepy."

(Laughter)

This girl knows what I'm talking about.

หนูคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ รู้แน่ๆเลย ว่าผมกำลังพูดเรื่องอะไร (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

"Then you looked at the guy next to me, smiled, reached into your bucket,

"แล้วคุณก็มองมาที่ผู้ชายถัดจากฉันไป

แล้วคุณก็ยิ้ม คุณล้วงมือเข้าไปในถัง แล้วก็ดึงเอา

อมยิ้มแท่งหนึ่งออกมา แล้วคุณก็ยื่นให้กับเขา และพูดว่า

pulled out a lollipop, held it out to him and said,

'คุณต้องให้อมยิ้มกับสาวสวยคนที่ยืนข้างๆคุณนะ' "

'You need to give a lollipop to the beautiful woman next to you.'"

แล้วเธอบอกว่า "ฉันไม่เคยเห็นใครที่รู้สึกเขินอาย ได้ง่ายมากกว่านั้นมาก่อน ในชีวิตฉัน"

She said, "I've never seen anyone get more embarrassed faster in my life.

He turned beet red, he wouldn't even look at me.

หน้าเขากลายเป็นสีแดงบีทรูท และเขาไม่มองมาที่ฉันเลย แม้แต่น้อย

เขาแค่ยื่นอมยิ้มให้แบบนี้" (เสียงหัวเราะ)

He just kind of held the lollipop out like this."

(Laughter)

"I felt so bad for this dude that I took the lollipop.

"และฉันรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้มาก จนต้องรับอมยิ้มมา

As soon as I did, you got this incredibly severe look on your face,

และเมื่อฉันรับอมยิ้มมา คุณก็มีสีหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่น่าเชื่อ

และคุณก็มองไปที่คุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน

looked at my mom and dad and said, 'Look at that! Look at that!

แล้วคุณก็พูดว่า 'ดูสิ ดูสิ

วันแรกที่ออกมาจากบ้าน เธอก็ยอมรับลูกอมยิ้ม

First day away from home,

and already she's taking candy from a stranger?'"

จากคนแปลกหน้าแล้วเนี่ยนะ?! (หัวเราะ)

(Laughter)

และเธอบอกว่า "แล้วทุกคนก็หยุดไม่ได้ ห่างออกไปยี่สิบฟุตในทุกทิศทุกทาง

She said, "Everybody lost it.

Twenty feet in every direction, everyone started to howl.

ทุกๆคนเริ่มหัวเราะเสียงดัง

I know this is cheesy, and I don't know why I'm telling you this,

ฉันรู้ว่ามันฟังดูไม่เข้าท่า แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงเล่าให้คุณฟังเรื่องนี้

แต่ในชั่วขณะนั้นเอง ตอนที่ทุกคนกำลังหัวเราะ

but in that moment when everyone was laughing, I knew I shouldn't quit.

ฉันก็รู้ว่า ฉันไม่ควรที่จะล้มเลิกการเข้าเรียน

I knew I was where I was supposed to be; I knew I was home.

ฉันรู้ว่า ฉันอยู่ในที่ๆฉันควรจะอยู่

และฉันรู้ว่า ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน แต่ฉันก็ยังไม่เคยพูดกับคุณ

And I haven't spoken to you once in the four years since that day.

สักครั้งในรอบสี่ปี หลังจากวันนั้น

แต่ฉันได้ยินมาว่า คุณกำลังจะจากไป

But I heard that you were leaving, and I had to come and tell you

ฉันเลยต้องมาและบอกคุณว่า คุณนั้นเป็น

คนที่สำคัญอย่างเหลือเชื่อในชีวิตของฉัน และฉันจะคิดถึงคุณ ขอให้โชคดีนะคะ"

you've been an incredibly important person in my life.

I'm going to miss you. Good luck."

And she walks away, and I'm flattened.

แล้วเธอก็เดินจากไป และผมก็ถูกลูกยอ

She gets six feet away, turns around, smiles and goes,

พอเธอเดินห่างไปประมาณหกฟุต เธอก็หันกลับมา ยิ้ม แล้วก็บอกว่า

"You should probably know this, too:

"คุณก็น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยนะ

ฉันยังคงนัดเที่ยวกับผู้ชายคนนั้น สีปีหลังจากนั้น" (เสียงหัวเราะ)

I'm still dating that guy, four years later."

(Laughter)

A year and a half after I moved to Toronto,

หนึ่งปีครึ่งหลังจากผมย้ายมาที่โตรอนโต้

I got an invitation to their wedding.

ผมได้รับเชิญไปงานแต่งงานของพวกเขา

(Laughter)

Here's the kicker: I don't remember that.

และที่คาดไม่ถึงและน่าประหลาดใจก็คือ ผมจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย

I have no recollection of that moment.

ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับช่วงเวลานั้นเลย

I've searched my memory banks,

และผมได้ค้นหาในคลังความจำของผม เพราะว่ามันตลกนะ

because that is funny and I should remember doing it and I don't.

ผมควรจะจำได้ว่าผมได้ทำ แต่ผมกลับจำไม่ได้

และนั่น เป็นช่วงเวลา ของการเปิดหูเปิดตา และการเปลี่ยนแปลง

That was such an eye-opening, transformative moment for me,

สำหรับผมที่คิดได้ว่า นั่นอาจเป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เท่าที่ผมเคยทำ

to think that maybe the biggest impact I'd ever had on anyone's life,

ให้กับชีวิตของใครคนหนึ่ง ช่วงเวลาที่ ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามา

a moment that had a woman walk up to a stranger four years later and say,

หาคนแปลกหน้าเมื่อสี่ปีให้หลัง และพูดว่า

"คุณเป็นคนที่สำคัญอย่างไม่น่าเชื่อ ในชีวิตของฉัน"

"You've been an important person in my life,"

เป็นช่วงเวลาที่ผมจำไม่ได้เลย

was a moment that I didn't even remember.

มีใครบ้างในที่นี้ เคยมีช่วงเวลา ลูกอมยิ้มบ้าง

How many of you guys have a lollipop moment,

ช่วงเวลาที่ ใครบางคนพูดอะไรบางอย่าง หรือทำอะไรบางอย่าง

a moment where someone said or did something

ที่คุณรู้สึกว่า โดยพื้นฐานแล้วมันทำให้ชีวิตคุณดีขึ้น

that you feel fundamentally made your life better?

งั้น มีใครบ้างที่ได้บอกคนๆนั้นว่า เขาได้ทำอะไรไป?

All right. How many of you have told that person they did it?

See, why not?

เห็นไหม ทำไมถึงไม่บอกล่ะ? เราฉลองงานวันเกิด

We celebrate birthdays,

where all you have to do is not die for 365 days --

ซึ่งพวกคุณต้องทำก็คือ การไม่ตายเป็นเวลา 365 วัน (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Yet we let people who have made our lives better

แต่เรากลับปล่อยให้คน ที่ทำให้ชีวิตพวกเราดีขึ้น

เดินไปทั่ว โดยไม่ทราบเรื่องนั้นเลย

walk around without knowing it.

Every single one of you has been the catalyst

และพวกคุณแต่ละคน พวกคุณแต่ละคน

ได้เคยเป็นผู้ที่ทำให้เกิดช่วงเวลาลูกอมยิ้มขึ้นแล้ว

for a lollipop moment.

You've made someone's life better by something you said or did.

คุณได้ทำให้ชีวิตของบางคนดีขึ้น

จากบางอย่างที่คุณได้พูดหรือได้ทำ และถ้าคุณคิดว่าคุณไม่เคยทำ

If you think you haven't,

think of all the hands that didn't go up when I asked.

ลองคิดถึง มือทั้งหลายที่ไม่ได้ยกขึ้น ตอนที่ผมถามคำถามนั้นสิ

คุณก็แค่เป็นคนหนึ่ง ในผู้ที่ไม่มีคนมาบอก

You're just one of the people who hasn't been told.

แต่ มันน่าตกใจที่จะคิดว่า ตัวเราเองนั้นมีอิทธิพล

It's scary to think of ourselves as that powerful,

frightening to think we can matter that much to other people.

มันอาจน่ากลัวที่จะคิดว่า เรานั้นสำคัญมากขนาดนั้นต่อคนอื่น

เพราะว่าตราบใดที่เราทำให้ความเป็นผู้นำ เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าตัวเรา

As long as we make leadership something bigger than us,

as long as we keep leadership beyond us

ตราบใดที่เรา เอาความเป็นผู้นำไปห่างไกลจากเรา

and make it about changing the world,

ตราบใดที่เรา ทำให้มันเรื่องของการเปลี่ยนแปลงโลก

เราหาข้อแก้ตัวสำหรับตัวเอง เพื่อที่จะไม่ต้องคาดหวังมัน

we give ourselves an excuse not to expect it every day,

ในทุกๆวัน จากตัวเราเอง และจากคนอื่นๆ

from ourselves and from each other.

Marianne Williamson said, "Our greatest fear is not that we are inadequate.

มาริแอน วิลเลียมสัน พูดว่า "ความกลัวที่สุดของเรานั้น ไม่ใช่กลัวว่าเราไม่ดีพอ

ความกลัวที่สุดของเรา คือ กลัวว่าเรามีอำนาจเกินกว่าที่จะประมาณได้

[It] is that we are powerful beyond measure.

ด้านสว่างของเราต่างหาก ไม่ใช่ด้านมืดของเรา ที่ทำให้เราหวาดกลัว"

It is our light and not our darkness that frightens us."

และเสียงเรียกร้องของผม ให้ทำในวันนี้ ก็คือ พวกเราจำต้องข้ามสิ่งเหล่านั้นไป

My call to action today is that we need to get over our fear

เราต้องข้ามผ่านความกลัวเกี่ยวกับ อิทธิพลที่มีมากเป็นพิเศษ

of how extraordinarily powerful we can be in each other's lives.

ที่เราสามารถมีได้ กับชีวิตของกันและกัน

เราจำต้องข้ามผ่านมันไป เราจึงจะสามารถก้าวพ้นมันไป แล้ว

We need to get over it so we can move beyond it,

and our little brothers and sisters and one day our kids --

น้องชายและน้องสาวตัวน้อยของพวกเรา และในวันหนึ่งข้างหน้า ลูกๆของเรา

or our kids right now -- can watch and start to value

หรือลูกๆของเราในขณะนี้ -- สามารถที่จะเฝ้าดู และเริ่มเห็นคุณค่า

the impact we can have on each other's lives,

ของผลกระทบ ที่เราสามารถทำให้เกิดขึ้นได้ ในชีวิตของกันและกัน

มากยิ่งกว่าเงินและอำนาจ และยศฐาบรรดาศักด์และอิทธิพล

more than money and power and titles and influence.

We need to redefine leadership as being about lollipop moments --

เราต้องนิยามคำว่า ความเป็นผู้นำ เสียใหม่ว่า เกี่ยวกับช่วงเวลาของลูกอมยิ้ม

how many of them we create, how many we acknowledge,

เราสร้างมันขึ้นมากี่ครั้ง เรายอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริงกี่ครั้ง

how many of them we pay forward and how many we say thank you for.

เราจ่ายไปเพื่อให้ได้มันมากี่ครั้ง และเรากล่าวคำขอบคุณไปกี่ครั้ง

Because we've made leadership about changing the world,

เพราะว่า เราได้ทำให้ความเป็นผู้นำ ไปเป็นเรื่องของ การเปลี่ยนแปลงโลก

and there is no world.

แต่มันไม่มีโลก มีแต่เพียงความเข้าใจในเรื่องนี้ ของคนหกพันล้านคน

There's only six billion understandings of it.

And if you change one person's understanding of it,

และถ้าคุณเปลี่ยนความเข้าใจของคนคนหนึ่ง ในเรื่องนี้

ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ในสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้

understanding of what they're capable of,

ความเข้าใจของคนๆหนึ่ง ว่าคนห่วงใยเขาอยู่มากเท่าใด

understanding of how much people care about them,

ความเข้าใจของคนๆหนึ่งว่า เขาเป็นผู้กระทำที่ทรงพลัง ได้มากแค่ไหน

understanding of how powerful an agent for change

ต่อการเปลี่ยนแปลงในโลกนี้ เมื่อนั้นคุณได้เปลี่ยนแปลงสิ่งทั้งมวล

they can be in this world,

you've changed the whole thing.

และถ้าเราเข้าใจความเป็นผู้นำ ในลักษณะที่ว่านั้น

And if we can understand leadership like that,

I think if we can redefine leadership like that,

ผมคิดว่า ถ้าเราสามารถนิยาม ความเป็นผู้นำ ขึ้นมาใหม่ ในลักษณะที่ว่านั้น

ผมคิดว่า พวกเราสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างได้

I think we can change everything.

And it's a simple idea, but I don't think it's a small one.

และนั่นเป็นแนวคิดง่ายๆ แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก

I want to thank you so much for letting me share it with you today.

และผมอยากจะขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างมาก ที่ให้ผมมาแบ่งปันเรื่องนี้กับท่านในวันนี้ครับ