Drew Dudley: Everyday leadership

درو دادلی: رهبریِ روزمره

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: soheila Jafari

I wanted to just start by asking everyone a question:

می‌خواهم با این پرسش شروع کنم:

How many of you are completely comfortable

چند نفر از شما کاملا از اینکه خودتون را رهبر بنامید راحت هستید؟

چند نفر از شما کاملا از اینکه خودتون را رهبر بنامید راحت هستید؟

with calling yourselves a leader?

ببینید، من این سوال را در سرتاسر کشور مطرح کردم،

I've asked that question all across the country,

and everywhere I ask it, no matter where,

و هرجایی اونو پرسیدم، مهم نیست کجا،

there's a huge portion of the audience that won't put up their hand.

همیشه عده کثیری از حضار دستاشون را پایین نگه می دارند.

و اینو دریافتم که ما از رهبری چیزی بزرگتر از خودمان ساختیم.

And I've come to realize that we have made leadership

و اینو دریافتم که ما از رهبری چیزی بزرگتر از خودمان ساختیم.

into something bigger than us; something beyond us.

ما ازش چیزی ورای خودمون ساختیم.

ما اونو حول محور تغییر جهان ساختیم.

We've made it about changing the world.

We've taken this title of "leader"

و ما این تیتر رهبری را برداشته، و طوری باهاش برخورد می کنیم

and treat it as something that one day we're going to deserve.

انگار چیزی است که یه روزی لیاقت اونو خواهیم داشت،

But to give it to ourselves right now

اما داشتن اون در حال حاضر،

means a level of arrogance or cockiness that we're not comfortable with.

به معنی یک نوع تکبر یا خودپسندی است که باهاش احساس راحتی نمی کنیم.

And I worry sometimes that we spend so much time

و بعضی اوقات نگران می شم که ما وقت زیادی را

صرف ستودن چیزهای جالبی می کنیم که کمتر کسی اینکار را می کنه

celebrating amazing things that hardly anybody can do,

that we've convinced ourselves those are the only things worth celebrating.

اینکه خودمون را متقاعد کردیم که اونها

تنها چیزهایی هستند که ارزش ستایش را دارند،

We start to devalue the things we can do every day,

و شروع به کم ارزش کردن چیزهایی را می کنیم که روزانه قادر به انجامشان هستیم،

و لحظاتی برامون پیش می یاد که واقعا" رهبر هستیم

We take moments where we truly are a leader

and we don't let ourselves take credit for it, or feel good about it.

و به خودمون اجازه نمی دیم که براش ارزش قائل باشیم،

و به خودمون اجازه نمی دیم که ازش لذت ببریم.

I've been lucky enough over the last 10 years

و من در طی ۱۰ سال گذشته شانس اینو داشتم

که با افراد فوق العاده ای کار کنم

to work with amazing people who've helped me redefine leadership

کسانیکه به من در تعریف مجدد رهبری کمک کردند

بطوری که فکر کنم مرا راضی تر می کند.

in a way that I think has made me happier.

وبا وقت کمی که امروز دارم، فقط مایلم یک داستان را براتون تعریف کنم

With my short time today,

I want to share with you the one story that is probably most responsible

که معتقدم بطور حتم نقش مهمی در آن معنی مجدد داشته.

for that redefinition.

I went to a little school

من به یک دانشگاه کوچک بنام دانشگاه مانت الیسون در ساکویل، نیوبرانزویک می رفتم،

called Mount Allison University in Sackville, New Brunswick.

من به یک دانشگاه کوچک بنام دانشگاه مانت الیسون در ساکویل، نیوبرانزویک می رفتم،

و در روز آخر مدرسه، دختری پیشم اومد،

And on my last day there, a girl came up to me and said,

و گفت،" من اولین روزی که دیدمت را یادمه."

"I remember the first time I met you."

و بعد داستانی را برام تعریف کرد که چهار سال پیش اتفاق افتاده بود.

And she told me a story that had happened four years earlier.

او گفت،" یه روز قبل از شروع دانشگاه،

She said, "On the day before I started university,

I was in the hotel room with my mom and dad,

من بهمراه پدر و مادرم در اتاق هتل بودیم،

and I was so scared and so convinced that I couldn't do this,

و خیلی ترسیده بودم و معتقد بودم که از پسش بر نمیام،

that I wasn't ready for university, that I just burst into tears.

اینکه هنوز آماده دانشگاه نیستم، و زدم زیر گریه.

My mom and dad were amazing.

و پدر و مادرم فوق العاده بودند. یه جورایی گفتند،

They were like, "We know you're scared, but let's just go tomorrow,

"ببین، می‌دونیم ترسیدی، ولی فقط بزار فردا بریم.

بزار روز اول را بریم، و اگه بهر صورتی

go to the first day, and if at any point you feel as if you can't do this,

احساس کردی از پسش بر نمیای، اشکالی نداره، راحت بهمون بگو،

that's fine; tell us, and we'll take you home.

ما می بریمت خونه. ما به هر صورت دوستت داریم."

We love you no matter what.'"

و او گفت،" بدین ترتیب من روز بعد رفتم

She says, "So I went the next day.

و برای ثبت نام توی صف ایستاده بودم،

I was in line for registration,

and I looked around and just knew I couldn't do it; I wasn't ready.

و دور و برم را نگاه می کردم و می دونستم از پسش بر نمیام.

میدونستم برای اینکار آماده نیستم. می دونستم باید کنار بکشم."

I knew I had to quit.

I made that decision and as soon as I made it,

و او گفت،" من تصمیمم را گرفتم، و به محض گرفتن اون،

یه احساس آرامش باور نکردنی بر من مستولی شد.

an incredible feeling of peace came over me.

و رو به پدر و مادرم کرده و گفتم

I turned to my mom and dad to tell them we needed to go home,

که بهتره بریم خونه، و درست همون لحظه،

and at that moment, you came out of the student union building

تو از ساختمان اتحادیه دانشجویان بیرون اومدی

و احمقانه ترین کلاهی که به عمرم دیده بودم را بر سر داشتی." (خنده)

wearing the stupidest hat I've ever seen in my life."

(Laughter)

"It was awesome.

"فوق العاده بود.

و یک پلاکارت بزرگ در دست داشتی که تبلیغ «شینراما» بود،

And you had a big sign promoting Shinerama," --

که دانشجویانی هستند که با «فیبروز کیستیک» (یک اختلال ژنتیکی) دست و پنجه نرم می‌کنند

which is Students Fighting Cystic Fibrosis,

-- یک بنیاد خیریه که سالها براش کار می کردم--

a charity I've worked with for years --

و یک سطل پر از آبنبات چوبی داشتی.

"And you had a bucketful of lollipops.

و همینطور که راه می رفتی، آبنبات چوبی ها رو به افرادی که در صف ایستاده بودند داده و درمورد «شینراما» باهاشون حرف می زدی.

You were handing the lollipops out to people in line,

و همینطور که راه می رفتی، آبنبات چوبی ها رو به افرادی که در صف ایستاده بودند داده و درمورد «شینراما» باهاشون حرف می زدی.

and talking about Shinerama.

All of the sudden, you got to me, and you just stopped.

و یک دفعه به من رسیدی، و خشکت زد،

و بهم زل زدی. وحشت آور بود." (خنده)

And you stared. It was creepy."

(Laughter)

This girl knows what I'm talking about.

اون دختر در اینجا خوب می دونه من از چی حرف می زنم. (خنده)

(Laughter)

"Then you looked at the guy next to me, smiled, reached into your bucket,

" و بعدش به کسی که کنارم بود نگاه کردی،

و لبخند زدی، و دستت رو در سطل کرده و یک آبنبات بیرون آورده،

و به اون پسر داده و بهش گفتی،

pulled out a lollipop, held it out to him and said,

"خوبه که این آبنبات رو به خانم زیبایی که کنارت ایستاده بدی."

'You need to give a lollipop to the beautiful woman next to you.'"

و گفتش، "من هیچوقت کسی رو تو زندگیم ندیدم که به این سرعت خجالت بکشه.

She said, "I've never seen anyone get more embarrassed faster in my life.

He turned beet red, he wouldn't even look at me.

مثل لبو سرخ شده بود، و حتی بهم نگاه نمی کرد.

فقط اینجوری آبنبات را نگه داشته بود." (خنده)

He just kind of held the lollipop out like this."

(Laughter)

"I felt so bad for this dude that I took the lollipop.

" و دلم بحال این بیچاره خیلی سوخت و آبنبات را گرفتم،

As soon as I did, you got this incredibly severe look on your face,

و تا آبنبات را گرفتم، یه نگاه بطور باور نکردنی جدی روی صورتت نقش بست

و رو کردی به پدر و مادرم،

looked at my mom and dad and said, 'Look at that! Look at that!

و گفتی،" اینو ببینید، اینو ببینید،

اولین روزی است که از خونه دور شده، و تازه از غریبه ها آبنبات هم می گیره؟!" (خنده)

First day away from home,

and already she's taking candy from a stranger?'"

اولین روزی است که از خونه دور شده، و تازه از غریبه ها آبنبات هم می گیره؟!" (خنده)

(Laughter)

و او گفت، "تا فاصله‌ی ۶ متری همه کنترل خودشون رو از دست دادند

She said, "Everybody lost it.

Twenty feet in every direction, everyone started to howl.

همه شروع کردند به قاه قاه خندیدن.

I know this is cheesy, and I don't know why I'm telling you this,

و می دونم مطلب جالبیه، و نمی دونم چرا دارم برات تعریف می کنم،

ولی در اون لحظه که همه داشتند می خندیدند،

but in that moment when everyone was laughing, I knew I shouldn't quit.

می دونستم که نباید جا بزنم.

I knew I was where I was supposed to be; I knew I was home.

می دونستم جایی هستم که قراره باشم،

و می دونستم که تو خونه بودم، و در عرض این چهار سال یکبار هم باهات حرف نزدم،

And I haven't spoken to you once in the four years since that day.

و می دونستم که تو خونه بودم، و در عرض این چهار سال یکبار هم باهات حرف نزدم،

اما شنیدم که داری می ری،

But I heard that you were leaving, and I had to come and tell you

و می بایست می آمدم و بهت می گفتم که

تو بطور باور نکردنی شخص مهمی در زندگی من بودی، و دلم برات تنگ می شه، موفق باشی."

you've been an incredibly important person in my life.

I'm going to miss you. Good luck."

And she walks away, and I'm flattened.

و او ازم دور شد، و من سکه یه پول شدم.

She gets six feet away, turns around, smiles and goes,

و او حدود۲ متر از من دور شده بود که برگشت و لبخندی زد و ادامه داد،

"You should probably know this, too:

" شاید باید اینو هم بدونی. من هنوز بعد از چهار سال با اون پسره دوست هستم." (خنده)

" شاید باید اینو هم بدونی. من هنوز بعد از چهار سال با اون پسره دوست هستم." (خنده)

I'm still dating that guy, four years later."

(Laughter)

A year and a half after I moved to Toronto,

یکسال و نیم پس از نقل مکان به تورنتو،

I got an invitation to their wedding.

کارت دعوت به عروسی آنها را دریافت کردم.

(Laughter)

Here's the kicker: I don't remember that.

و ضد حال اینجاست. من اونو یادم نمیاد.

I have no recollection of that moment.

من هیچ خاطره ای از اون لحظه ندارم،

I've searched my memory banks,

و من بانک خاطراتم را گشتم، چون مسخره است و

because that is funny and I should remember doing it and I don't.

و باید انجام آن بخاطرم باشه، و من یادم نمیاد.

و اون یه لحظه عبرت انگیز و دگرگونی برای من بود

That was such an eye-opening, transformative moment for me,

که فکر کنم شاید بیشترین تاثیری که روی زندگی یه نفر داشتم،

to think that maybe the biggest impact I'd ever had on anyone's life,

لحظه ای که یه خانم بعد از چهار سال به سمت یه غریبه بیاد و بگه،

a moment that had a woman walk up to a stranger four years later and say,

لحظه ای که یه خانم بعد از چهار سال به سمت یه غریبه بیاد و بگه،

"تو یه شخصی بطور باور نکردنی مهم در زندگی من بودی،"

"You've been an important person in my life,"

لحظه ای که حتی به خاطرم نیامد.

was a moment that I didn't even remember.

چند نفر از شما لحظه آبنبات چوبی داشتید،

How many of you guys have a lollipop moment,

لحظه ای که یه نفر چیزی میگه یا کاری انجام میده

a moment where someone said or did something

که حس می کنید اساسا" باعث شادتر شدن زندگی تان شده؟

that you feel fundamentally made your life better?

بسیار خوب. چند نفر از شما به اون شخص گفتید که باعث چنین حالتی در شما شده؟

All right. How many of you have told that person they did it?

See, why not?

ببینید، چرا که نه؟ ما تولد ها را جشن می گیریم،

We celebrate birthdays,

where all you have to do is not die for 365 days --

چیزی که لازمۀ انجامش فقط اینه که ۳۶۵ روز نمیرید- (خنده)

(Laughter)

Yet we let people who have made our lives better

و می گذاریم مردمی که زندگی ما را شادتر کردند

بدون اینکه از انجام آن باخبر باشند، از کنار ما گذر کنند.

walk around without knowing it.

Every single one of you has been the catalyst

و هر یک از تک تک شماها، هر یک از شما،

نقش یه کاتالیزور را در لحظه آبنبات چوبی داشتید.

for a lollipop moment.

You've made someone's life better by something you said or did.

شما باعث شادتر شدن زندگی یه انسانی شدید

با گفتن یه چیزی یا انجام چیزی، و اگه فکر می کنید نکردید،

If you think you haven't,

think of all the hands that didn't go up when I asked.

به تمام اون دستهایی فکر کنید که وقتی من سوال را پرسیدم، بالا نرفتند.

شما یکی از کسانی هستید که تا بحال این حرف را بهتون نگفته بودند.

You're just one of the people who hasn't been told.

اما خیلی ترسناکه که فکر کنیم اینقدر قدرتمندیم.

It's scary to think of ourselves as that powerful,

frightening to think we can matter that much to other people.

فکر اینکه چقدر می تونیم برای دیگران مهم باشیم، می تونه ترس آور باشه،

چون تا زمانیکه رهبری را بزرگتر از خود بدانیم،

As long as we make leadership something bigger than us,

as long as we keep leadership beyond us

تا وقتی که رهبری را چیزی ورای خود بدانیم،

and make it about changing the world,

تا زمانیکه آنرا برای تغییر دنیا در نظر بگیریم،

ما بهانه ای برای خود قرار داده تا هر روز انتظار آنرا نداشته باشیم،

we give ourselves an excuse not to expect it every day,

نه از طرف خود و نه از طرف یکدیگر.

from ourselves and from each other.

Marianne Williamson said, "Our greatest fear is not that we are inadequate.

ماریان ویلیامسون گفت،" بزرگترین ترس ما نالایق بودن ما نیست.

بزرگترین ترس ما اینه که بی اندازه قدرتمندیم.

[It] is that we are powerful beyond measure.

روشنی ماست که باعث ترسمان می شه، نه تاریکی مان."

It is our light and not our darkness that frightens us."

و ندای حرکت من در امروز اینه که لازمه بر اون غلبه کنیم.

My call to action today is that we need to get over our fear

لازمه بر ترسمان از اینکه قادریم چه قدرت خارق العاده ای در زندگی یکدیگر داشته باشیم، غلبه کنیم.

of how extraordinarily powerful we can be in each other's lives.

لازمه بر ترسمان از اینکه قادریم چه قدرت خارق العاده ای در زندگی یکدیگر داشته باشیم، غلبه کنیم.

لازمه بر اون غلبه کنیم تا بتونیم ورای آن حرکت کرده

We need to get over it so we can move beyond it,

and our little brothers and sisters and one day our kids --

و برادران و خواهران کوچکتر ما، و یکروز فرزندان ما

or our kids right now -- can watch and start to value

-- یا فرزندانمان در حال حاضر-- به آن نگریسته

the impact we can have on each other's lives,

و به تاثیری که قادریم بر زندگی یکدیگر بگذاریم ارزش می نهند

ارزشی بیش از پول و قدرت و شهرت و نفوذ.

more than money and power and titles and influence.

We need to redefine leadership as being about lollipop moments --

لازمه رهبری را بعنوان لحظه آبنبات چوبی، مجدد معنی کنیم،

how many of them we create, how many we acknowledge,

چند تای آنرا موجب شدیم، چند تای آنرا قبول داریم،

how many of them we pay forward and how many we say thank you for.

چند تای آنرا اهدا کردیم، و بابت چند تای آن تشکر کردیم.

Because we've made leadership about changing the world,

از آنجائیکه رهبری را بعنوان تغییر دهنده دنیا در نظر گرفتیم،

and there is no world.

و دنیایی وجود ندارد. فقط شش میلیارد درک از آن وجود دارد،

There's only six billion understandings of it.

And if you change one person's understanding of it,

و اگر شما درک یک انسان از آن را تغییر دهید،

درک یک انسان از توانایی خود،

understanding of what they're capable of,

درک یک انسان از میزان علاقه دیگران به آنها،

understanding of how much people care about them,

درک یک انسان از میزان قدرت تغییری که قادرند در این دنیا داشته باشند، کل موضوع را تغییر داده اید.

understanding of how powerful an agent for change

درک یک انسان از میزان قدرت تغییری که قادرند در این دنیا داشته باشند، کل موضوع را تغییر داده اید.

they can be in this world,

you've changed the whole thing.

و اگر بتونیم معنی رهبری را بدین صورت درک کنیم،

And if we can understand leadership like that,

I think if we can redefine leadership like that,

فکر کنم اگه بتونیم رهبری را بدین صورت معنی کنیم،

فکر کنم قادریم همه چیز را تغییر دهیم.

I think we can change everything.

And it's a simple idea, but I don't think it's a small one.

و این یه ایده ساده است، ولی فکر نکنم کوچک باشه،

I want to thank you so much for letting me share it with you today.

و مایلم از همگی بخاطر اینکه اجازه دادید آنرا با شما در میان بگذارم، تشکر کنم.