Bunker Roy: Learning from a barefoot movement

Translator: Pavithra Solai Jawahar Reviewer: Vijaya Sankar N

I'd like to take you to another world.

உங்களை நான் வேறொரு உலகத்துக்கு அழைத்து சென்று,

And I'd like to share

தினம் ஒரு டாலர் கூட செலவு செய்யாமல் வாழ்பவர்களான

a 45 year-old love story

45 கால பழமையான ஒரு ஏழையின்

with the poor,

காதல் கதையை

living on less than one dollar a day.

பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்,

I went to a very elitist, snobbish,

நான் இந்தியாவில் ஒரு மேற்தட்ட, பகடியான,

expensive education in India,

மிகவும் விலையுயர்ந்த கல்வியை பெற்றேன்,

and that almost destroyed me.

அதனால் ஏறக்குறைய நான் அழிந்துவிட்டேன்.

I was all set

வருங்காலத்தில் என்னை

to be a diplomat, teacher, doctor --

ஒரு துதராகவோ, ஒரு ஆசிரியராகவோ, ஒரு மருத்துவராகவோ

all laid out.

ஆக்க திட்டங்கள் இருந்தன.

Then, I don't look it, but I was the Indian national squash champion

பார்ப்பதற்கு, அப்படி தோன்றவில்லை என்றாலும், நான் இந்திவாவின் தேசிய ஸ்குவாஷ் வீரராக

for three years.

மூன்று வருடங்களுக்கு இருந்தேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

The whole world was laid out for me.

பரந்த உலகம் என் முன்னால் இருந்தது.

Everything was at my feet.

அனைத்தும் என் காலடியில்.

I could do nothing wrong.

நான் தவறு ஏதும் செய்ய வாய்ப்பில்லை.

And then I thought out of curiosity

பிறகு, ஓர் ஆர்வத்தில், நான் ஒரு கிராமத்திற்கு

I'd like to go and live and work

சென்று, வாழ்ந்து, வேலை செய்து

and just see what a village is like.

பார்க்க வேண்டும் என்று யோசித்தேன்.

So in 1965,

இதனால், 1965-ல்,

I went to what was called the worst Bihar famine in India,

நான் கடுமையான வறட்சி நிலவிக்கொண்டிருந்த பீகார் மாநிலத்துக்கு சென்றேன்.

and I saw starvation, death,

நான் அங்கு பார்த்தது - பசியும், பட்டினியும், சாவும்.

people dying of hunger, for the first time.

முதன் முறையாக பட்டினியால் மக்கள் இறப்பதை பார்த்தேன்.

It changed my life.

அது என் வாழ்க்கையை மாற்றிவிட்டது.

I came back home,

நான் வீடு திரும்பினேன்.

told my mother,

என் அம்மாவிடம் சொன்னேன்.

"I'd like to live and work in a village."

"நான் ஒரு கிராமத்தில் வாழ்ந்து வேலை செய்ய விரும்புகிறேன்" என்று.

Mother went into a coma.

அம்மாவுக்கோ, மிகுந்த அதிர்ச்சி! கோமாவிற்கே போய்விட்டது போலிருந்தாள்.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

"What is this?

"என்னது இது?

The whole world is laid out for you, the best jobs are laid out for you,

உலகம் முழுவதும் உனக்காகவே உள்ளது. சிறந்த வேலைவாய்ப்புகள் உனக்காக காத்திருக்கின்றன.

and you want to go and work in a village?

ஆனால், நீ கிராமத்திற்கு சென்று வேலை செய்ய போகிறாயா?

I mean, is there something wrong with you?"

உனக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டதா?"

I said, "No, I've got the best eduction.

நான் சொன்னேன், "இல்லை, எனக்கு சிறந்த கல்வி கிடைத்திருக்கிறது.

It made me think.

அதனால், நான் யோசித்தேன்.

And I wanted to give something back

என்னால் முடிந்த வரை,

in my own way."

நான் ஏதேனும் திருப்பி தர வேண்டும்."

"What do you want to do in a village?

"நீ கிராமத்திற்கு சென்று என்னை செய்ய விரும்புகிறாய்?

No job, no money,

வேலை இல்லை. பணமும் இல்லை.

no security, no prospect."

பாதுகாப்பும் இல்லை, வாய்ப்புகளும் இல்லை."

I said, "I want to live

நான் சொன்னேன், "நான் அங்கு வாழ விரும்புகிறேன்.

and dig wells for five years."

அடுத்த ஐந்து வருடங்களுக்கு கிணறு வெட்ட போகிறேன்."

"Dig wells for five years?

"கிணறு வெட்ட போகிறாயா, ஐந்து வருடங்களுக்கு?

You went to the most expensive school and college in India,

நீ இந்திவாவின் மிகவும் விலையுயர்ந்த பள்ளிக்கும் கல்லூரிக்கும் சென்றுள்ளாய்.

and you want to dig wells for five years?"

ஆனால், ஐந்து வருடங்களுக்கு கிணறு வெட்ட விரும்புகிறாயே?"

She didn't speak to me for a very long time,

அவள் என்னிடம் நீண்ட காலத்திற்கு பேசவே இல்லை,

because she thought I'd let my family down.

ஏனென்றால், அவள் நான் என் குடும்பத்தை ஏமாற்றிவிட்டேன் என்று நினைத்தாள்.

But then,

ஆனால்,

I was exposed to the most extraordinary knowledge and skills

நானோ, மிகவும் அசாதாரமான ஞானமும் திறமையும்,

that very poor people have,

மிகவும் ஏழ்மையான நிலையில் இருந்த மக்கள் கொண்டுள்ளதை கண்டேன்.

which are never brought into the mainstream --

அவற்றிக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டதே இல்லை --

which is never identified, respected,

அவற்றை மதித்து, அடையாளம் கண்டு,

applied on a large scale.

ஒரு பெரிய அளவில் உபயோகம் செய்ததும் இல்லை.

And I thought I'd start a Barefoot College --

அப்போது, நான் சிந்தித்தேன் - வெறுங்கால் கல்லூரி ஒன்றை துவக்க வேண்டும் என்று --

college only for the poor.

ஏழைகளுக்கான ஒரு கல்லூரி.

What the poor thought was important

ஏழைகள் எது முக்கியம் என்று நினைக்கிறார்களோ

would be reflected in the college.

அதை பிரதிபலிக்கும் ஒரு கல்லூரி.

I went to this village for the first time.

நான் முதன் முறையாக ஒரு கிராமத்திற்கு சென்றேன்.

Elders came to me

அங்கே, பெரியவர்கள் என்னிடம் வந்து

and said, "Are you running from the police?"

கேட்டார்கள், "நீ காவல் துறையிடமிருந்து தப்பித்து ஓடிவந்தவனா?" என்று.

I said, "No."

"இல்லை", என்றேன்.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

"You failed in your exam?"

"நீ உன் பரீட்சையில் தோல்வி கண்டவனா?"

I said, "No."

"இல்லை", என்றேன்.

"You didn't get a government job?" I said, "No."

"உனக்கு அரசு வேலை கிடைக்கவில்லையா?" "இல்லை" என்றேன்.

"What are you doing here?

"நீ இங்கு என்னை செய்கிறாய்?

Why are you here?

எதற்காக இங்கு வந்துள்ளாய்?

The education system in India

இந்தியாவின் கல்வி முறை

makes you look at Paris and New Delhi and Zurich;

உன்னை பாரீஸ், டெல்லி, ஜுறிச் போன்ற இடங்களுக்கு வழிகாட்டும்;

what are you doing in this village?

ஆனால், நீ இந்த கிராமத்தில் என்னை செய்யபோகிறாய்?

Is there something wrong with you you're not telling us?"

உன்னிடம் எதாவது குறை இருந்து, எங்களிடம் மறைக்கிறாயா?"

I said, "No, I want to actually start a college

நான் சொன்னேன், "இல்லை, நான் உண்மையாக ஒரு கல்லூரி தொடங்க விரும்புகிறேன்,

only for the poor.

ஏழைகளுக்காக மட்டும்.

What the poor thought was important would be reflected in the college."

ஏழைகள் எது முக்கியம் என்று நினைக்கிறார்களோ அதை இந்த கல்லூரி பிரதிபலிக்கும்."

So the elders gave me some very sound and profound advice.

அந்த பெரியவர்களோ, எனக்கு ஒரு சிறப்பான, ஆழமான புத்திமதி கூறினர்.

They said, "Please,

அவர்கள் சொன்னார்கள், "தயவு செய்து,

don't bring anyone with a degree and qualification

ஒரு பட்டம் பெற்றவனையோ, கல்வி தகுதி பெற்றவனையோ, கொண்டு வராதே,

into your college."

உன் கல்லூரிக்குள்."

So it's the only college in India

ஆதலின், இது தான் இந்தியாவின் ஒரே கல்லூரி,

where, if you should have a Ph.D. or a Master's,

எங்கு உங்களிடம் ஒரு பேரறிஞர் பட்டம் இருந்தாலோ, முனைவர் பட்டம் இருந்தாலோ,

you are disqualified to come.

உங்களுக்கு கல்லூரிக்குள் வர அனுமதி கிடையாது.

You have to be a cop-out or a wash-out or a dropout

நீங்கள் கல்வியை கைவிட்டவனாகவோ, அல்லது எதுவும் தெரியாதவனாகவோ இருந்தால் தான்

to come to our college.

எங்கள் கல்லூரிக்கு வர இயலும்.

You have to work with your hands.

நீங்கள் உங்கள் கைகளால் வேலை செய்ய வேண்டும்.

You have to have a dignity of labor.

நீங்கள் எல்லா பணிகளுக்கும் கௌரவம் தர வேண்டும்.

You have to show that you have a skill that you can offer to the community

சமூகத்திற்கு உபயோகம் அளிக்கும் ஒரு திறமை, உங்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.

and provide a service to the community.

அதனால், சமூகத்திற்கு பலனளிக்க வேண்டும்.

So we started the Barefoot College,

இதற்காக, நாங்கள் ஒரு வெறுங்கால் கல்லூரியை தொடங்கினோம்.

and we redefined professionalism.

தொழில் செய்யும் மனப்மான்மையை மாற்றி எழுதினோம்.

Who is a professional?

தொழில் செய்பவன் யார்?

A professional is someone

தொழில் செய்பவன் ஒரு தொழிலர்,

who has a combination of competence,

ஆற்றல், திறன்

confidence and belief.

நம்பிக்கை மற்றும் கோட்பாடுகள் கொண்டவனாக இருக்க வேண்டும்.

A water diviner is a professional.

உற்று உணர்பவன் ஒரு தொழிலர்.

A traditional midwife

மகப்பேறு உதவியாளர் அல்லது ஒரு மருத்துவச்சி

is a professional.

ஒரு தொழிலர்.

A traditional bone setter is a professional.

புத்துக் கட்டு போடுபவன், ஒரு தொழிலர்.

These are professionals all over the world.

இந்த உலகம் முழுவதும் தொழிலர்கள் இருக்கிறார்கள்.

You find them in any inaccessible village around the world.

எட்ட முடியாத கிராமங்களில், அவர்களை பார்க்கலாம் உலகம் முழுவதும்.

And we thought that these people should come into the mainstream

நாங்கள் நினைத்தோம், இந்த மக்களை முக்கியமான போக்கில் கொண்டு வர வேண்டும்.

and show that the knowledge and skills that they have

இவர்களின் ஞானமும் திறமையும், வெளிக்காட்ட வேண்டும்,

is universal.

அவை பொதுவானவை, உலகம் எங்கும் பின்பற்ற தகுதியானவை என்று.

It needs to be used, needs to be applied,

அவற்றை உபயோகிக்க வேண்டும். பயன்பாட்டிற்கு கொண்ட வர வேண்டும்.

needs to be shown to the world outside --

வெளி உலகிற்கு நாம் காட்ட வேண்டும் அவற்றை --

that these knowledge and skills

இந்த ஞானமும் திறமையும்

are relevant even today.

இன்றளவுக்கும் பயனுள்ளவை என்று.

So the college works

இந்த கல்லூரி நடைபெறுகிறது

following the lifestyle and workstyle of Mahatma Gandhi.

மகாத்மா காந்தியின் வாழ்க்கை முறையையும், வேலை முறையையும் பின்பற்றி.

You eat on the floor, you sleep on the floor, you work on the floor.

நீங்கள் தரையில் சாப்பிடுவீர்கள், தரையில் உறங்குவீர்கள், தரையில் வேலை செய்வீர்கள்.

There are no contracts, no written contracts.

இங்கு ஒப்பந்தமும் இல்லை, எழுதிய ஒப்பந்த பத்திரிக்கையும் இல்லை.

You can stay with me for 20 years, go tomorrow.

நீங்கள் என்னுடன் 20 வருடங்கள் இருக்கலாம், இல்லை நாளையே சென்றுவிடலாம்.

And no one can get more than $100 a month.

மற்றும் இங்கு யாருக்கும் 100 டாலர் மேல் சம்பளம் கிடைக்கக் கூடாது.

You come for the money, you don't come to Barefoot College.

நீங்கள் பணத்திற்காக வந்தால், வெறுங்கால் கல்லூரிக்கு வரக்கூடாது.

You come for the work and the challenge,

நீங்கள் வேலைக்காக இங்கு வாருங்கள். சவால்களை எதிர்கொள்ள

you'll come to the Barefoot College.

வெறுங்கால் கல்லூரிக்கு வாருங்கள்.

That is where we want you to try crazy ideas.

இங்கு நீங்கள் கிறுக்குத்தனமான கருத்துக்களை செயல் முறைபடுத்தலாம்.

Whatever idea you have, come and try it.

உங்களிடம் எதாவது ஒரு எண்ணம் இருந்தால், அதை இங்கு வந்து செய்து பார்க்கலாம்.

It doesn't matter if you fail.

நீங்கள் தோல்வி அடைந்தால், தவறில்லை.

Battered, bruised, you start again.

கீழே விழுந்து, அடி வாங்கி நீங்கள் மீண்டும் முணைவீர்கள்.

It's the only college where the teacher is the learner

இந்த கல்லூரியில் மட்டும் தான், கற்பிப்பவன் கல்வி கற்பவன் ஆகிறான்.

and the learner is the teacher.

கல்வி கற்பவன் கற்பிப்பவன் ஆகிறான்.

And it's the only college where we don't give a certificate.

இந்த கல்லூரியில் மட்டும் தான், சான்றிதழ் வழங்கப்படுவதில்லை.

You are certified by the community you serve.

நீங்கள் சேவை செய்யும் சமூகம் உங்களை சான்றுபடுத்தும்.

You don't need a paper to hang on the wall

நீங்கள் ஒரு பொறியாளர் என்று காட்ட,

to show that you are an engineer.

சுவரில் தொங்க விட ஒரு காகிதம் தேவை இல்லை.

So when I said that,

நான் இதை சொன்ன போது,

they said, "Well show us what is possible. What are you doing?

அவர்கள் சொன்னார்கள், "சரி, இதனால் என்னை சாத்தியம் என்று காண்பியுங்கள். நீங்கள் என்ன செய்கிறீர்கள்?

This is all mumbo-jumbo if you can't show it on the ground."

இது எல்லாம் உங்களால் இதை நடைமுறையில் காட்ட இயலவில்லை என்றால் வாய் பேச்சுதான்."

So we built the first Barefoot College

இதனால், 1986-ல்,

in 1986.

நாங்கள் முதல் வெறுங்கால் கல்லூரியை கட்டினோம்,

It was built by 12 Barefoot architects

இது 12 வெறுங்கால் கட்டிடக்கலைஞர்களால் கட்டப்பட்டது.

who can't read and write,

இவர்களால் எழுத படிக்க முடியாது.

built on $1.50 a sq. ft.

ஒரு சதுரடிக்கு ஒன்றரை டாலர் செலவில் கட்டப்பட்டது .

150 people lived there, worked there.

150 மக்கள் அங்கே வாழ்ந்தனர், வேலை செய்தனர்.

They got the Aga Khan Award for Architecture in 2002.

2002-ல், அவர்கள் கட்டிடக்கலைக்கு ஆகா கான் விருதை பெற்றார்கள்,

But then they suspected, they thought there was an architect behind it.

ஆனால், ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. இதற்கு ஒரு கட்டிடக்கலைஞர் உதவி செய்துள்ளார் என்று.

I said, "Yes, they made the blueprints,

நான் சொன்னேன், "ஆமாம், அவர்கள் செயல்திட்டத்தை வரைந்தார்கள்,

but the Barefoot architects actually constructed the college."

ஆனால் வெறுங்கால் கட்டிடக்கலைஞர்கள் தான் இதனை கட்டினர்."

We are the only ones who actually returned the award for $50,000,

நாங்கள் மட்டும் தான் அவர்கள் அளித்த $50,000 திருப்பி தந்து விட்டோம்,

because they didn't believe us,

ஏனென்றால், அவர்கள் எங்களை நம்பவில்லை.

and we thought that they were actually casting aspersions

அவர்கள் அவதூறு கூறுவது போல தோன்றியது,

on the Barefoot architects of Tilonia.

டிலோனியாவின் வெறுங்கால் கட்டிடக்கலைஞர்கள் மீது.

I asked a forester --

காடுகளைக் கவனிக்கும் அதிகாரியிடம், நான் கேட்டேன் --

high-powered, paper-qualified expert --

அவர் ஒரு உயர் அதிகாரத்தில் இருந்த, மிகுந்த தகுதியான நிபுணர் --

I said, "What can you build in this place?"

நான் கேட்டேன். "இந்த இடத்தில என்னை கட்ட முடியும்?" என்று.

He had one look at the soil and said, "Forget it. No way.

அவர் நிலத்தை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு, "மறந்து விடு. எதுவும் முடியாது.", என்றார்.

Not even worth it.

"இது எதற்கும் மதிப்பு இல்லை.

No water, rocky soil."

தண்ணீர் இல்லை. பாறைகள் நிறைந்த நிலம்."

I was in a bit of a spot.

நானோ, கொஞ்சம் குழப்பத்தில் இருந்தேன்.

And I said, "Okay, I'll go to the old man in village

நான் சொன்னேன், "சரி, நான் ஊர் பெரியவரிடம் சென்று,

and say, 'What should I grow in this spot?'"

கேட்கிறேன், 'இங்கு என்னை விளையும் என்று?'"

He looked quietly at me and said,

அந்த பெரியவர் நிதானமாக என்னை பார்த்து சொன்னார் ,

"You build this, you build this, you put this, and it'll work."

"நீ இதை கட்டு, நீ இதை கட்டு, இதை போடு, வேலை செய்யும்."

This is what it looks like today.

இன்று, இது இப்படி தான் காட்சி அளிக்கிறது.

Went to the roof,

நான் மொட்டை மாடிக்கு சென்றேன்,

and all the women said, "Clear out.

அங்கு பெண்கள் எல்லாம் சேர்ந்து சொன்னார்கள், "வெளியே செலவும்.

The men should clear out because we don't want to share this technology with the men.

ஆண்கள் வெளியே செலவும். நாங்கள் எங்களுடைய தொழில் நுட்பத்தை உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ளமாட்டோம்.

This is waterproofing the roof."

நாங்கள் மாடியிலிருந்து நீர் இறந்காதவாறு செய்கிறோம்."

(Laughter)

(சிரிப்பு)

It is a bit of jaggery, a bit of urens

அது கொஞ்சம் பனைவெல்லம், கொஞ்சம் சிறுநீர்,

and a bit of other things I don't know.

மற்றும் நான் அறியாத சிலவற்றின் கலவை.

But it actually doesn't leak.

ஆனால், அது உண்மையாக ஒழுகுவதில்லை.

Since 1986, it hasn't leaked.

1986 இலிருந்து, அது ஒழுகவில்லை.

This technology, the women will not share with the men.

இந்த தொழில் நுட்பத்தை, பெண்கள் ஆண்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ளமாட்டார்கள்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

It's the only college

இந்த கல்லூரியில் மட்டும் தான்

which is fully solar-electrified.

மின் உற்பத்தி முழுமையாக சூரிய ஒளியினால் நடைபெறுகிறது.

All the power comes from the sun.

அணைத்து சக்தியும் சூரியனிலிருந்து வருகிறது.

45 kilowatts of panels on the roof.

மொட்டை மாடியில், 45 கிலோவாட் சக்தி கொண்ட பலகைகள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன.

And everything works off the sun for the next 25 years.

அடுத்த 25 வருடங்களுக்கு, அனைத்தும் சூரிய சக்தியினால் வேலை செய்யும்.

So long as the sun shines,

சூரிய ஒளி இருக்கும் வரை,

we'll have no problem with power.

எங்களுக்கு மின் உற்பத்தி பிரச்சனைகள் கிடையாது.

But the beauty is

இதில் அழகு என்னவென்றால்,

that is was installed

இதை அமைத்தது ஒரு

by a priest, a Hindu priest,

பூசாரி, ஒரு இந்து பூசாரி.

who's only done eight years of primary schooling --

அவர் 8 வருடம் தான் தொடக்கப்பள்ளி சென்றார்.

never been to school, never been to college.

பள்ளிக்கூடம் சென்றது இல்லை, கல்லூரி சென்றது இல்லை.

He knows more about solar

அவருக்கு சூரிய சக்தி பற்றி நிறைய அறிவார்,

than anyone I know anywhere in the world guaranteed.

உலகத்தில் யாருக்கும் எங்கேயும் தெரியாதாளவிற்கு, அவருக்கு தெரியும் என்று என்னால் உறுதியுடன் கூற முடியும்.

Food, if you come to the Barefoot College,

உணவு, நீங்கள் வெறுங்கால் கல்லூரிக்கு வருமானால்,

is solar cooked.

சூரிய சக்தி மூலமாக சமைக்கப்படுகிறது.

But the people who fabricated that solar cooker

அந்த சூரிய சக்தி பயன்படுத்தும் அடுப்பை வடிவமைத்தது,

are women,

பெண்கள் தான்,

illiterate women,

படிப்பறிவில்லாத பெண்கள்.

who actually fabricate

அவர்கள் வடிவமைத்தது

the most sophisticated solar cooker.

ஒரு மதிநுட்பமான சூரிய சக்தி பயன்படுத்தும் அடுப்பை.

It's a parabolic Scheffler solar cooker.

அது ஒரு சாய்மலை வட்டமான ஷ்செயபர் சூரிய சக்தி பயன்படுத்தும் அடுப்பு.

Unfortunately, they're almost half German,

அவர்கள் பாதி ஜெர்மனியர் ஆகி விட்டார்கள் ,

they're so precise.

ஏனென்றால் அவர்கள் மிகவும் துள்ளியமாக அதை வடிவமைத்துள்ளனர்.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

You'll never find Indian women so precise.

நீங்கள் இந்திய பெண்கள் இவ்வளவு துள்ளியமாக இருப்பதாக பார்த்திருக்க மாட்டீர்கள்.

Absolutely to the last inch,

அந்த கிடைசி அங்குலம் வரை அவர்களால்

they can make that cooker.

அந்த அடுப்பை தயாரிக்க முடியும்.

And we have 60 meals twice a day

நாங்கள் 60 சாப்பாடுகள் தயாரிக்கிறோம் தினமும்.

of solar cooking.

சூரிய சக்தி சமையலின் மூலம்.

We have a dentist --

எங்களுக்கு என்று ஒரு பல் மருத்துவர் ஒருவர் உள்ளார்.

she's a grandmother, illiterate, who's a dentist.

அவர் ஒரு மூதாட்டி, படிக்காதவர்.

She actually looks after the teeth

அவர் தான் பற்களின் ஆரோகியத்தை கவனித்துக்கொள்கிறார்,

of 7,000 children.

7000 குழந்தைகளுக்கு.

Barefoot technology:

வெறுங்கால் தொழில் நுட்பத்தை:

this was 1986 -- no engineer, no architect thought of it --

இது 1986யில் -- பொறியாளர் இல்லாமல், கட்டிடக்கலைஞர் இல்லாமல்

but we are collecting rainwater from the roofs.

நாங்கள் மழைத் தண்ணீர் மொட்டை மாடியிலிருந்து சேமித்து வந்தோம்.

Very little water is wasted.

மிகவும் கொஞ்சம் தண்ணீர் தான் வீணாக போனது.

All the roofs are connected underground

அணைத்து மொட்டை மாடிகளும் இணைக்கப்பட்டிருந்தன, நிலத்தடியில்,

to a 400,000 liter tank,

ஒரு 400,000 லிட்டர் குளத்திற்கு.

and no water is wasted.

தண்ணீர் வீணாக்கப்படவில்லை.

If we have four years of drought, we still have water on the campus,

எங்களுக்கு நான்கு வருடம் வறட்சி இருந்தாலும், எங்கள் வளாகத்தில் நீர் இருக்கும்.

because we collect rainwater.

ஏனென்றால் நாங்கள் மழை நீரை சேமிக்கிறோம்.

60 percent of children don't go to school,

60 சதவீதம் குழந்தைகள் பள்ளிக்கு செல்வது இல்லை,

because they have to look after animals --

ஏனெனில், அவர்களுக்கு கால்நடை பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு உள்ளது --

sheep, goats --

ஆடுகள் , செம்மறியாடுகள் --

domestic chores.

மற்றும் வீட்டில் உள்ள வேலைகளை பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.

So we thought of starting a school

இதனால், நாங்கள் ஒரு பள்ளியை ஆரம்பிக்க எண்ணினோம்.

at night for the children.

இரவில் குழந்தைகளுக்கு என்று.

Because the night schools of Tilonia,

டிலோனியாவின் இரவு பள்ளிகள்

over 75,000 children have gone through these night schools.

75000 குழந்தைகளை படிக்க வைத்திருக்கின்றன.

Because it's for the convenience of the child;

ஏனென்றால், ஒரு குழந்தைக்கு ஏற்றவாறு பள்ளி அமைய வேண்டும்.

it's not for the convenience of the teacher.

ஆசிரியருக்கு ஏற்றவாறு அல்ல.

And what do we teach in these schools?

இந்த பள்ளிகளில் நாங்கள் என்ன கற்று தருகிறோம்?

Democracy, citizenship,

ஜனநாயகம், குடியுரிமை,

how you should measure your land,

உங்களின் நிலத்தை எப்படி அளக்க வேண்டும்,

what you should do if you're arrested,

நீங்கள் கைது செய்யபட்டீர்கள் என்றால் என்ன செய்ய வேண்டும்,

what you should do if your animal is sick.

உங்களது கால்நடைக்கு உடல் நல குறைவு ஏற்பட்டது என்றால் என்ன செய்ய வேண்டும்.

This is what we teach in the night schools.

இதை தான் நாங்கள் கற்று தருகிறோம், இந்த இரவு பள்ளிகளில்.

But all the schools are solar-lit.

சூரிய சக்தி அனைத்து பள்ளிகளுக்கும் வெளிச்சம் தருகின்றன.

Every five years

ஒவ்வொரு ஐந்து வருடமும்

we have an election.

ஒரு தேர்தல் நடக்கும்.

Between six to 14 year-old children

6லிருந்து 14 வயது குழந்தைகள்

participate in a democratic process,

ஜனநாயக முறையில் பங்கேற்று

and they elect a prime minister.

ஒரு பிரதமரை தேர்ந்தெடுப்பர்.

The prime minister is 12 years old.

எங்கள் பிரதமருக்கு 12 வயது.

She looks after 20 goats in the morning,

அவள் 20 ஆடுகளை காலையில் மேய்கிறாள்,

but she's prime minister in the evening.

மாலையில் பிரதமர் வேலை செய்கிறாள்.

She has a cabinet,

அவளிடம் ஒரு அமைச்சரவை உள்ளது.

a minister of education, a minister for energy, a minister for health.

கல்வி அமைச்சர் ஒருவர், மின் வாரியத்துறை அமைச்சர் ஒருவர், சுகாதாரத்துறை அமைச்சர் ஒருவர் உள்ளனர்.

And they actually monitor and supervise

குழந்தைகளை. அவர்கள் தான் கண்காணித்து மேற்பார்வையிட்டு வருகின்றனர்,

150 schools for 7,000 children.

150 பள்ளிகளில் படிக்கும் 7000.

She got the World's Children's Prize five years ago,

அவள் ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு, உலக குழந்தைகள் விருதை பெற,

and she went to Sweden.

ஸ்வீடன் சென்றாள்.

First time ever going out of her village.

தனது கிராமத்தை விட்டு முதல் முறையாக வெளியே செல்கிறாள்.

Never seen Sweden.

ஸ்வீடனை பார்த்ததும் இல்லை.

Wasn't dazzled at all by what was happening.

நிகழ்பவை கண்டு மிரட்சியடையவுமில்லை.

And the Queen of Sweden, who's there,

ஸ்வீடனின் ராணி, அங்கு இருந்தார்.

turned to me and said, "Can you ask this child where she got her confidence from?

என்னிடம் திரும்பி கேட்டார், "இந்த குழந்தையிடம் கேளுங்கள் அவளுக்கு எங்கே இருந்து இத்தனை தன்னம்பிக்கை வருகிறது என்று?

She's only 12 years old,

அவளுக்கு 12 வயதே ஆகிறது.

and she's not dazzled by anything."

அவள் எதை கண்டும் மிரட்சியடையவேயில்லையே."

And the girl, who's on her left,

அந்த சிறுமி, ராணியின் இடது புறத்திலிருந்து,

turned to me and looked at the queen straight in the eye

திரும்பி, ராணியை நோக்கி சொன்னாள்,

and said, "Please tell her I'm the prime minister."

"அவரிடம் சொல்லுங்கள் நான் தான் பிரதமர் என்று."

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

Where the percentage of illiteracy is very high,

கல்லாமை எங்கு அதிகம் உள்ளதோ,

we use puppetry.

அங்கு நாங்கள் பொம்மலாட்டம் பயன்படுத்துவோம்.

Puppets is the way we communicate.

பொம்மலாட்டம் வாயிலாக நாங்கள் அவர்களிடம் பேசுவோம்.

You have Jokhim Chacha

ஜோக்ஹீம் மாமா உள்ளார்.

who is 300 years old.

அவருக்கு வயது 300.

He is my psychoanalyst. He is my teacher.

அவர் தான் என்னுடைய மனோதத்துவ நிபுணர் . அவர் தான் என்னுடைய குரு.

He's my doctor. He's my lawyer.

அவர் தான் என்னுடைய மருத்துவர். அவர் தான் என்னுடைய வழக்கறிஞர்.

He's my donor.

அவர் தான் என்னுடைய கொடையாளி.

He actually raises money,

அவர் தான் நிதி திரட்டுகிறார்,

solves my disputes.

அவர் தான் சண்டைகளை தீர்த்துவைக்கிறார்.

He solves my problems in the village.

அவர் தான் கிராமத்தின் பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு காண்கிறார்.

If there's tension in the village,

கிராமத்தில் ஏதேனும் பதற்றம் இருந்தாலோ,

if attendance at the schools goes down

பள்ளிகளில் வருகை குறைந்தாலோ,

and there's a friction between the teacher and the parent,

ஆசிரியர் பெற்றோர் நடுவில் உராய்வு ஏற்பட்டாலோ,

the puppet calls the teacher and the parent in front of the whole village

கூத்தாட்டுப் பொம்மை ஆசிரியரையும் பெற்றோரையும் கிராமத்திற்கு முன்னால் அழைத்து

and says, "Shake hands.

"கை குலுக்குங்கள்.

The attendance must not drop."

வருகை குறைய கூடாது." என்று சொல்லும்.

These puppets

இந்த கூத்தாட்டுப் பொம்மைகள்

are made out of recycled World Bank reports.

உலக வங்கியின் மீள்சுழற்சி செய்யப்பட்ட அறிக்கைகளினால் ஆனவை.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

So this decentralized, demystified approach

இந்த பகிர்தளும், எளிதான முறையை,

of solar-electrifying villages,

சூரிய ஒளினால் கிராமங்களுக்கு சக்தி தரும் முறையை,

we've covered all over India

நாங்கள் இந்தியா முழுவதுக்கும் கொண்டு சென்றிருக்கிறோம்,

from Ladakh up to Bhutan --

லதாக் முதல் பூட்டான் வர --

all solar-electrified villages

சூரிய ஒளியினால் கிராமங்களுக்கு சக்தி தரும் முறையை

by people who have been trained.

மக்களுக்கு கற்று தந்திருக்கிறோம்.

And we went to Ladakh,

நாங்கள் லடாக் சென்றோம்,

and we asked this woman --

அங்கு உள்ள ஒரு பெண்மணியை கேட்டோம் --

this, at minus 40, you have to come out of the roof,

அப்போது, மைனஸ் 40 , நீங்கள் மாடியை விட்டு வெளியே வந்தாக வேண்டும்,

because there's no place, it was all snowed up on both sides --

ஏனென்றால், எல்லா இடத்திலேயும் பனி விழுந்திருந்தது.

and we asked this woman,

நாங்கள் அந்த பெண்மணியிடம்,

"What was the benefit you had

"உங்களுக்கு சூரிய மின் சக்தியினால்

from solar electricity?"

என்னை லாபம்?" என்று கேட்டோம்.

And she thought for a minute and said,

அவள் ஒரு நிமிடம் யோசித்து கூறினாள்,

"It's the first time I can see my husband's face in winter."

"நான் என்னுடைய புருஷனின் முகத்தை பார்க்க முடிந்தது, முதன் முறையாக, பனி காலத்தில்."

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

Went to Afghanistan.

நாங்கள் ஆப்கானிஸ்தான் சென்றோம்.

One lesson we learned in India

இந்தியாவில் நாங்கள் கற்ற ஒரு பாடம்,

was men are untrainable.

ஆண்களை பயிற்றுவிக்க முடியாது.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

Men are restless,

ஆண்கள் துருதுரு என்றுள்ளவர்கள்.

men are ambitious,

ஆண்கள் பேராவலுடையவர்கள்,

men are compulsively mobile,

ஆண்கள் சுற்றிக்கொண்டே இருப்பவர்கள்,

and they all want a certificate.

அவர்களுக்கு வேண்டியது எல்லாம் ஒரு சான்றிதழ்.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

All across the globe, you have this tendency

உலகத்தில் எங்கு சென்றாலும், இந்த சுபாவம் பார்க்கலாம் --

of men wanting a certificate.

ஆண்கள் சான்றிதழ் விரும்புவது.

Why? Because they want to leave the village

ஏனென்றால், அவர்கள் நகரத்துக்கு சென்று வேலை தேட

and go to a city, looking for a job.

கிராமத்தை விட்டு செல்ல விரும்புகிறார்கள்.

So we came up with a great solution:

இதனால், நாங்கள் ஒரு சீரிய தீர்வு கண்டோம்.

train grandmothers.

மூதாட்டிகளுக்கு பயிற்சி அளிப்பது என்பது.

What's the best way of communicating

இன்றைய உலகில்

in the world today?

அறிவிப்பதற்கு எது சிறந்த வழி?

Television? No.

தொலைக்காட்சி? இல்லை.

Telegraph? No.

தந்தி அனுப்புவது? இல்லை.

Telephone? No.

தொலைபேசி? இல்லை.

Tell a woman.

ஒரு பெண்மணியிடம் சொல்வது.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

So we went to Afghanistan for the first time,

நாங்கள் ஆப்கானிஸ்தான் சென்றோம், முதல் முறையாக,

and we picked three women

அங்கு முன்று பெண்களை தேர்ந்தெடுத்தோம்.

and said, "We want to take them to India."

"நாங்கள் இவர்களை இந்தியா அழைத்து செல்கிறோம்" , என்றோம்.

They said, "Impossible. They don't even go out of their rooms,

அவர்கள், "முடியவே முடியாது. இவர்கள் தங்களின் அறையை விட்டு கூட செல்வது இல்லை.

and you want to take them to India."

அவர்களை நீங்கள் இந்தியா அழைத்து செல்ல போகிறீர்களா.", என்றனர்.

I said, "I'll make a concession. I'll take the husbands along as well."

நான் சொன்னேன், "சரி, நான் ஒரு தள்ளுபடி தருகிறேன். இவர்களின் கணவர்களையும் அழைத்துச் செல்கிறேன்."

So I took the husbands along.

அவர்களின் கணவர்களையும் கூட்டிக்கொண்டு சென்றேன்.

Of course, the women were much more intelligent than the men.

ஐயத்திற்கிடமின்றி, பெண்கள் தான் ஆண்களை விட புத்திசாலியாக இருந்தார்கள்.

In six months,

ஆறு மாதத்தில்,

how do we train these women?

இந்த பெண்களுக்கு எப்படி பயிற்சியளிப்பது?

Sign language.

சைகை மொழி.

You don't choose the written word.

நீங்கள் எழுத்து வடிவத்தை தேர்ந்தெடுக்க முடியாது.

You don't choose the spoken word.

நீங்கள் பேச்சை தேர்ந்தெடுக்க முடியாது.

You use sign language.

நீங்கள் சைகை மொழியை பயன்படுத்த தொடங்குவீர்கள்.

And in six months

ஆறு மாதத்தில்

they can become solar engineers.

அவர்கள் சூரிய சக்தி பொறியாளர்கள் ஆகிவிட்டனர்.

They go back and solar-electrify their own village.

அவர்கள் திரும்பி சென்று, அவர்களது கிராமத்தில் சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்வார்கள்.

This woman went back

அப்பெண்கள் திரும்பி சென்று,

and solar-electrified the first village,

ஒரு கிராமத்தில் சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்ய தொடங்கினார்கள்,

set up a workshop --

ஒரு பட்டறையை அமைத்தார்கள் --

the first village ever to be solar-electrified in Afghanistan

ஆப்கானிஸ்தானில், சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்யப்பட்ட முதல் கிராமம்,

[was] by the three women.

மூன்று பெண்களால் சாத்தியம் ஆனது.

This woman

இந்த பெண்மணி

is an extraordinary grandmother.

ஒரு அசாதாரமான ஒரு பாட்டி.

55 years old, and she's solar-electrified 200 houses for me in Afghanistan.

55 வயதான இவள், எனக்காக ஆப்கானிஸ்தானில் 200 வீடுகளில் சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்துருக்கிறாள்.

And they haven't collapsed.

அவை நிலைகுலையவில்லை.

She actually went and spoke to an engineering department in Afghanistan

அவள் ஆப்கானிஸ்தானில் ஒரு பொறியியல் துறையில் அங்கே உள்ள

and told the head of the department

துறை தலைவரிடம் சென்று ஏ.சி மற்றும் டி.சி

the difference between AC and DC.

மின்சாரத்திற்கு இடையே உள்ள வித்தியாசத்தை விளக்கினாள்.

He didn't know.

அவருக்கு தெரியவில்லை.

Those three women have trained 27 more women

அந்த மூன்று பெண்மணிகள் 27 பெண்களுக்கு ஆப்கானிஸ்தானில் பயிற்சி அளித்து,

and solar-electrified 100 villages in Afghanistan.

100 கிராமங்களில் சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்துள்ளார்கள்.

We went to Africa,

நாங்கள் ஆப்ரிக்கா சென்றோம்,

and we did the same thing.

அங்கேயும் அதையே செய்தோம்.

All these women sitting at one table from eight, nine countries,

எட்டு ஒன்பது நாடுகளிலிருந்து வந்த பெண்கள் அனைவரும் ஒரே மேசையில்அமர்ந்து,

all chatting to each other, not understanding a word,

பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள், ஒரு வார்த்தைக் கூட புரியாமல்,

because they're all speaking a different language.

ஏனென்றால், அவர்கள் அனைவரும் பேசுவது ஒரு மாறுப்பட்ட மொழி.

But their body language is great.

ஆனால் அவர்களின் உடல் மொழி, பிரமாதமாக இருந்தது.

They're speaking to each other

ஒருவருக்கொருவரிடம் பேசிக்கொண்டே

and actually becoming solar engineers.

அவர்கள் சூரிய சக்தி பொறியாளர்கள் ஆகிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

I went to Sierra Leone,

நான் சியாரா லீஒன் சென்றேன்.

and there was this minister driving down in the dead of night --

நடு இரவில், ஒரு மந்திரி காரை ஓட்டிக்கொண்டு சென்ற போது,

comes across this village.

ஒரு கிராமத்தை கடந்து சென்றார்.

Comes back, goes into the village, says, "Well what's the story?"

திரும்பி வந்து, அந்த கிராமத்துக்கு சென்று கேட்டார், "சரி, இங்கே என்ன நடக்கிறது?"

They said, "These two grandmothers ... "

அவர்கள் கூறினர், "இந்த இரண்டு மூதாட்டிகள்..."

"Grandmothers?" The minister couldn't believe what was happening.

"மூதாட்டிகளா?" அவரால், நடந்திருப்பதை கண்டு நம்ப முடியவில்லை.

"Where did they go?" "Went to India and back."

"அவர்கள் எங்கே சென்றார்கள்?" என்று கேட்டார். "இந்தியா சென்று திரும்பி வந்தனர்."

Went straight to the president.

அவர் உடனே, ஜனாதிபதியை பார்க்க சென்றார்.

He said, "Do you know there's a solar-electrified village in Sierra Leone?"

அவர் சொன்னார், " உங்களுக்கு தெரியுமா, சூரிய சக்தி உற்பத்தி செய்யும் ஒரு கிராமம், சியாரா லீஒனில் உள்ளதென்று?"

He said, "No." Half the cabinet went to see the grandmothers the next day.

அவர் "இல்லை" என்றார். பாதி அமைச்சரவை அந்த பாட்டிகளை, சந்திக்க சென்றது அடுத்த நாள்.

"What's the story."

"சரி, கதை தான் என்ன?"

So he summoned me and said, "Can you train me 150 grandmothers?"

அவர் என்னை அழைத்து கேட்டார், "உங்களால் 150 மூதாட்டிகளை பயிற்சியளிக்க முடியுமா?"

I said, "I can't, Mr. President.

"இல்லை, என்னால் முடியாது, ஜனாதிபதி அவர்களே.

But they will. The grandmothers will."

ஆனால், இந்த மூதாட்டிகளால் முடியும்", என்றேன்.

So he built me the first Barefoot training center in Sierra Leone.

அதனால், அவர் எனக்கு சியாரா லீஒனின் முதல் வெறுங்கால் பயிற்சி மையத்தை உருவாக்கிக் கொடுத்தார்.

And 150 grandmothers have been trained in Sierra Leone.

150 மூதாட்டிகளுக்கு பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது, சியாரா லீஒனில்.

Gambia:

காம்பியா:

we went to select a grandmother in Gambia.

நாங்கள் ஒரு மூதாட்டியை தேர்வு செய்ய சென்றோம் காம்பியாவிற்கு.

Went to this village.

இந்த கிராமத்திற்கு சென்றோம்.

I knew which woman I would like to take.

அங்கே எந்த பெண்மணியை தேர்வு செய்ய வேண்டும் என்று நான் முடிவு செய்தேன்.

The community got together and said, "Take these two women."

ஆனால், அவர்களின் சமூகம் ஒன்று சேர்ந்து, "இந்த இரண்டு பெண்மணிகளை கூடிக்கொண்டு செல்லுங்கள்", என்றனர்.

I said, "No, I want to take this woman."

நான் சொன்னேன், "இல்லை, நான் இந்த பெண்மணியைத் தான் அழைத்து செல்வேன்"

They said, "Why? She doesn't know the language. You don't know her."

அவர்கள், " ஏன்? அவர்களுக்கு மொழி தெரியாது. உனக்கு அவள் பரிச்சியமில்லை." என்று கூறினர்.

I said, "I like the body language. I like the way she speaks."

"அவரின் உடல் மொழி நன்றாக உள்ளது. அவர் பேசும் விதம் எங்களுக்கு பிடித்து இருக்கிறது." என்றேன்.

"Difficult husband; not possible."

"சாத்தியம் இல்லை. கணவன் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டான்."

Called the husband, the husband came,

கணவனை அழைத்தேன். அவர் வந்தார்.

swaggering, politician, mobile in his hand. "Not possible."

அவர் ஒரு அரசியல்வாதி, கையில் அலைபேசி கொண்டு வந்தார். "முடியாது" என்றார்.

"Why not?" "The woman, look how beautiful she is."

"ஏன்", என்றேன். "பாருங்கள், அவள் எவ்வளவு அழகாக உள்ளாள்."

I said, "Yeah, she is very beautiful."

நான் சொன்னேன், " ஆமாம், அழகாகவே உள்ளாள்."

"What happens if she runs off with an Indian man?"

"அவள் ஒரு இந்தியனோடு ஓடிப்போய்விட்டாள் என்றால் என்னாவது?"

That was his biggest fear.

அது தான் அவரின் பெரிய பயமாக இருந்தது.

I said, "She'll be happy. She'll ring you up on the mobile."

நான் சொன்னேன், "அவள் சந்தோஷமாக இருப்பாள். அவள் உன்னிடம் அலைபேசியில் பேசுவாள்."

She went like a grandmother

அவள் ஒரு மூதாட்டி போல் சென்று,

and came back like a tiger.

ஒரு புலியைப் போல் திரும்பி வந்தாள்.

She walked out of the plane

அவள் விமானத்திலிருந்து இறங்கி நடந்தாள்.

and spoke to the whole press as if she was a veteran.

மிகுந்த தேர்ச்சி பெற்றவர் போல், பத்தரிக்கைகாரர்களிடம் பேசினாள்.

She handled the national press,

அவள் தேசிய பத்தரிக்கைகாரர்களுக்கு அபாரமாக பேட்டி அளித்து,

and she was a star.

ஒரு மாபெரும் நட்சத்திரமாகிவிட்டாள்.

And when I went back six months later, I said, "Where's your husband?"

நான் ஆறு மாதங்களுக்கு பிறகு, திரும்பி அங்கு சென்றேன். அவளிடம் கேட்டேன், "எங்கே உங்களுடைய கணவர்?"

"Oh, somewhere. It doesn't matter."

"அவரா, இங்கே எங்கயோ இருந்தார். அது முக்கியமில்லை."

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

Success story.

இது ஒரு வெற்றிக் கதை.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

I'll just wind up by saying

நான் என் உரையை முடித்துக்கொள்ளும் முன்பு, சொல்ல விரும்புவது என்னவென்றால்

that I think you don't have to look for solutions outside.

நாம் வெளியே சென்று தீர்வுகள் கண்டுபிடிக்க தேவையில்லை.

Look for solutions within.

தீர்வுகள் நமக்கு அருகேயே தேடலாம்.

And listen to people. They have the solutions in front of you.

மக்கள் சொல்வதை கேட்கலாம். அவர்கள் தீர்வுகளை நம்முன் வைத்துள்ளார்கள்.

They're all over the world.

அவர்கள் உலகம் முழுவதும் உள்ளார்கள்.

Don't even worry.

நாம் கவலைப்பட அவசியமே இல்லை.

Don't listen to the World Bank, listen to the people on the ground.

உலக வங்கி சொல்வதை நாம் கேட்க தேவையில்லை. நம்முடன் இருக்கும் மக்கள் சொல்வதை கேட்டால் போதும்.

They have all the solutions in the world.

அவர்கள் இந்த உலகத்திலுள்ள அனைத்து தீர்வுகளையும் அறிவர்.

I'll end with a quotation by Mahatma Gandhi.

நான் மகாத்மா காந்தியின் வார்த்தைகளைக்கொண்டு என் உரையை நிறைவு செய்கிறேன்.

"First they ignore you,

"முதலில் அவர்கள் உங்களை பொருட்படுத்தமாட்டார்கள்,

then they laugh at you,

பிறகு உங்களை கேலி செய்வார்கள்,

then they fight you,

பிறகு உங்களிடம் சண்டையிடுவார்கள்,

and then you win."

அதன், பிறகு நீங்கள் வெல்வீர்கள்."

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)