How to grow a forest in your backyard | Shubhendu Sharma

Translator: Hassan Motealleh Reviewer: Sara, English-Persian (Farsi)

This is a man-made forest.

این یک جنگل مصنوعی است.

It can spread over acres and acres of area,

می‌تواند تا چندین جریب گسترش پیدا کند،

or it could fit in a small space --

و یا در یک محوطه‌ی کوچک جا شود،

as small as your house garden.

به کوچکی باغچه‌ی خانه‌تان.

Age of this forest is just two years old.

هر کدام از این جنگل‌ها، فقط دو سال عمر دارد.

I have a forest in the backyard of my own house.

من یک جنگل در حیاط پشتی خانه‌ی خودم دارم.

It attracts a lot of biodiversity.

که گونه‌های جانوری و گیاهی مختلفی را جذب می‌کند.

(Bird call)

(آواز پرنده)

I wake up to this every morning,

من هر روز با چنین صدایی بیدار می‌شوم،

like a Disney princess.

مانند یک شاهزاده دیزنی.

(Laughter)

(خنده)

I am an entrepreneur

من یک کارآفرینم

who facilitates the making of these forests professionally.

که به صورت حرفه‌ای به ساخت این‌گونه جنگل‌ها کمک می‌کند.

We have helped factories,

ما به کارخانه‌ها کمک کرده‌ایم،

farms,

به مزارع،

schools,

مدارس،

homes,

خانه‌ها،

resorts,

تفرج‌گاه‌ها،

apartment buildings,

آپارتمان‌ها،

public parks

پارک‌های عمومی،

and even a zoo

و حتی یک باغ‌وحش

to have one of such forests.

تا چنین جنگلی داشته باشند.

A forest is not an isolated piece of land where animals live together.

جنگل، یک منطقه‌ی جدا افتاده که حیوانات در آن زندگی می‌کنند نیست.

A forest can be an integral part of our urban existence.

جنگل، می‌تواند یک عضو ضروری از زیست شهری ما باشد.

A forest, for me,

جنگل، برای من

is a place so dense with trees that you just can't walk into it.

جایی‌ست که آنقدر درخت دارد، که نمی‌توان به راحتی در آن قدم گذاشت.

It doesn't matter how big or small they are.

مهم نیست که چقدر بزرگ یا کوچک باشند.

Most of the world we live in today was forest.

بیشتر زمینی که ما الان در آن زندگی می‌کنیم جنگل بوده است.

This was before human intervention.

این به قبل از مداخله‌ی انسان مربوط می‌شود.

Then we built up our cities on those forests,

بعد ما شهرهایمان را در این جنگل‌ها ساختیم،

like São Paulo,

مانند سائوپائولو (شهری در برزیل)

forgetting that we belong to nature as well,

و فراموش کردیم که ما هم جزئی از طبیعت هستیم،

as much as 8.4 million other species on the planet.

همانقدر که ۸.۴ میلیون گونه‌ی دیگر زمین هستند.

Our habitat stopped being our natural habitat.

محل سکونت ما دیگر زیستگاه طبیعی ما نیست.

But not anymore for some of us.

اما برای برخی از ما دیگر اینطور نیست.

A few others and I today make these forests professionally --

من و تعدادی دیگر امروزه این جنگل‌ها را به صورت حرفه‌ای می‌سازیم --

anywhere and everywhere.

هرجا و همه‌جا.

I'm an industrial engineer.

من یک مهندس صنایع هستم.

I specialize in making cars.

در ساختن ماشین تخصص دارم.

In my previous job at Toyota,

در شغل قبلی‌ام در تویوتا،

I learned how to convert natural resources into products.

یاد گرفتم چطور منابع طبیعی را به محصولات تبدیل کنم.

To give you an example,

برای مثال،

we would drip the sap out of a rubber tree,

ما شیره‌ی درخت کائوچو را می‌کشیم،

convert it into raw rubber

آن را تبدیل می‌کنیم به لاستیک خام،

and make a tire out of it -- the product.

و از آن تایر درست می‌کنیم -- یعنی همان محصول.

But these products can never become a natural resource again.

اما این محصولات نمی‌توانند دوباره یک منبع طبیعی شوند.

We separate the elements from nature

ما اجزای طبیعت را از آن جدا می‌کنیم،

and convert them into an irreversible state.

و آنها را به وضعیتی غیر قابل بازگشت می‌بریم.

That's industrial production.

این تولید صنعتی است.

Nature, on the other hand, works in a totally opposite way.

از آن طرف، طبیعت، در جهتی کاملا متضاد کار می‌کند.

The natural system produces by bringing elements together,

سیستم طبیعی،‌ با جمع کردن عناصر کنار هم تولید می‌کند،

atom by atom.

اتم به اتم.

All the natural products become a natural resource again.

تمامی محصولات طبیعی، دوباره یک منبع طبیعی می‌شوند.

This is something which I learned

این چیزی‌ست که من یاد گرفتم

when I made a forest in the backyard of my own house.

زمانی که یک جنگل در حیاط پشتی خانه‌ی خودم ساختم.

And this was the first time I worked with nature,

و این اولین باری بود که با طبیعت کار کردم،

rather than against it.

به جای مقابله با آن.

Since then,

از آن زمان تاکنون

we have made 75 such forests in 25 cities across the world.

ما ۷۵ جنگل از چنین جنگل‌هایی در ۲۵ شهر دنیا ساخته‌ایم.

Every time we work at a new place,

هر بار که در جای جدیدی کار می‌کنیم

we find that every single element needed to make a forest

می‌بینیم که هر چیزی که برای ساخت جنگل نیاز داریم

is available right around us.

درست دور و برمان یافت می‌شود.

All we have to do is to bring these elements together

همه‌ی کاری که لازم است انجام دهیم این است که این چیز‌ها را گرد هم بیاوریم

and let nature take over.

و بگذاریم طبیعت وارد عمل شود.

To make a forest we start with soil.

برای ساختن جنگل، با خاک شروع می‌کنیم.

We touch, feel and even taste it

خاک را لمس می‌کنیم، حس می‌کنیم و حتی می‌چشیم

to identify what properties it lacks.

تا تشخیص دهیم چه ویژگی‌هایی کم دارد.

If the soil is made up of small particles it becomes compact --

اگر خاک از ذرات کوچک تشکیل شده باشد، فشرده می‌شود --

so compact, that water cannot seep in.

آنقدر فشرده، که آب نمی‌تواند در آن نفوذ کند.

We mix some local biomass available around,

ما مقداری بایومس محلی که در دسترس است را با آن مخلوط می‌کنیم،

which can help soil become more porous.

که کمک می‌کند خاک نفوذ‌پذیری بیشتری پیدا کند.

Water can now seep in.

حالا دیگر آب می‌تواند در آن نفوذ کند.

If the soil doesn't have the capacity to hold water,

اگر خاک توانایی نگه‌داری آب را در خود نداشته باشد،

we will mix some more biomass --

بایومس بیشتری با آن مخلوط می‌کنیم --

some water-absorbent material like peat or bagasse,

از مواد جاذب آب، مانند پیت یا باگاس (تفاله‌ی نیشکر)،

so soil can hold this water and it stays moist.

تا خاک بتواند آب را نگه دارد و مرطوب بماند.

To grow, plants need water, sunlight and nutrition.

برای رشد، گیاهان به آب، نور خورشید و مواد مغذی نیاز دارند.

What if the soil doesn't have any nutrition in it?

اگر خاک مواد مغذی در خود نداشته باشد چه؟

We don't just add nutrition directly to the soil.

ما مستقیما به آن مواد مغذی اضافه نمی‌کنیم.

That would be the industrial way.

این راه صنعتی آن کار خواهد بود،

It goes against nature.

و مخالف طبیعت.

We instead add microorganisms to the soil.

در عوض، ما میکروارگانیزم‌هایی به خاک اضافه می‌کنیم.

They produce the nutrients in the soil naturally.

آن‌ها به طور طبیعی مواد مغذی را در خاک تولید می‌کنند.

They feed on the biomass we have mixed in the soil,

آنها از بایومسی که با خاک مخلوط کرده‌ایم تغذیه می‌کنند،

so all they have to do is eat and multiply.

و فقط کافیست که بخورند و تکثیر شوند.

And as their number grows,

و با زیاد شدن تعدادشان،

the soil starts breathing again.

خاک دوباره شروع به نفس کشیدن می‌کند.

It becomes alive.

زنده می‌شود.

We survey the native tree species of the place.

ما در مورد گونه‌های درختان بومی منطقه تحقیق می‌کنیم.

How do we decide what's native or not?

چطور تشخیص می‌دهیم که بومی هستند یا نه؟

Well, whatever existed before human intervention is native.

خب، هر چیزی که قبل از مداخله‌ی انسان وجود داشته، بومی است.

That's the simple rule.

قانون ساده‌ایست.

We survey a national park

ما یک پارک بومی را بررسی می‌کنیم

to find the last remains of a natural forest.

تا آخرین بازمانده‌های یک جنگل طبیعی را پیدا کنیم.

We survey the sacred groves,

بیشه‌های مقدس را بررسی می‌کنیم،

or sacred forests around old temples.

یا جنگل‌های مقدس اطراف معابد را.

And if we don't find anything at all,

و اگر اصلا چیزی پیدا نکردیم،

we go to museums

به موزه‌ها می‌رویم

to see the seeds or wood of trees existing there a long time ago.

تا بذر یا چوب درختانی که زمان‌های دور در آن منطقه بوده‌اند را بیابیم.

We research old paintings, poems and literature from the place,

ما نقاشی‌ها، اشعار و ادبیات قدیم آن منطقه را بررسی می‌کنیم،

to identify the tree species belonging there.

تا گونه‌های درختان متعلق به آنجا را بشناسیم.

Once we know our trees,

زمانی که درختانمان را مشخص کردیم،

we divide them in four different layers:

آنها را در چهار طبقه‌ی مختلف تقسیم می‌کنیم:

shrub layer, sub-tree layer, tree layer and canopy layer.

طبقات بوته، درختچه، درخت و سایبان.

We fix the ratios of each layer,

بهره و سهم هر طبقه را مشخص می‌کنیم،

and then we decide the percentage of each tree species in the mix.

و سپس درصد هر کدام از گونه‌های درختان را در ترکیب کلی معین می‌کنیم.

If we are making a fruit forest,

اگر یک جنگل میوه می‌سازیم،

we increase the percentage of fruit-bearing trees.

درصد درختان ثمری را بیشتر می‌کنیم.

It could be a flowering forest,

ممکن است جنگل گل بخواهیم،

a forest that attracts a lot of birds or bees,

جنگلی که پرندگان یا زنبورهای زیادی را جذب کند.

or it could simply be a native, wild evergreen forest.

یا فقط یک جنگل بومی وحشی همیشه‌سبز.

We collect the seeds and germinate saplings out of them.

ما بذرها را جمع‌آوری می‌کنیم و از آنها نهال رشد می‌دهیم.

We make sure that trees belonging to the same layer

اطمینان حاصل می‌کنیم که درختان متعلق به یک طبقه،

are not planted next to each other,

کنار یکدیگر کاشته نشده‌ باشند.

or they will fight for the same vertical space when they grow tall.

در غیر این صورت وقتی بلند می‌شوند، بر سر یک فضای عمودی با هم رقابت می‌کنند.

We plant the saplings close to each other.

ما نهال‌ها را نزدیک یکدیگر می‌کاریم.

On the surface, we spread a thick layer of mulch,

روی سطح، لایه‌ی ضخیمی از کود برگ پخش می‌کنیم،

so when it's hot outside the soil stays moist.

تا زمانی که هوا گرم است، خاک مرطوب بماند.

When it's cold,

و زمانی که سرد است،

frost formation happens only on the mulch,

تشکیل برفک فقط روی کود برگ انجام شود،

so soil can still breathe while it's freezing outside.

تا وقتی هوا یخبندان است، خاک همچنان بتواند نفس بکشد.

The soil is very soft --

این خاک خیلی نرم است --

so soft, that roots can penetrate into it easily,

آنقدر نرم، که ریشه‌ها می‌توانند به راحتی در آن نفوذ کنند،

rapidly.

و به سرعت.

Initially, the forest doesn't seem like it's growing,

در ابتدا، به نظر نمی‌رسد که جنگل رشد می‌کند،

but it's growing under the surface.

اما در زیر زمین در حال رشد کردن است.

In the first three months,

در سه ماه اول،

roots reach a depth of one meter.

ریشه‌ها به عمق یک متری می‌رسند.

These roots form a mesh,

این ریشه‌ها، یک شبکه‌ی درهم بافته را شکل می‌دهند،

tightly holding the soil.

که محکم خاک را گرفته‌اند.

Microbes and fungi live throughout this network of roots.

میکروب‌ها و قارچ‌ها در سرتاسر این شبکه متشکل از ریشه‌‌ زندگی می‌کنند.

So if some nutrition is not available in the vicinity of a tree,

حال اگر در پیرامون یک درخت، مواد مغذی خاصی وجود نداشته باشد،

these microbes are going to get the nutrition to the tree.

این میکروب‌ها مواد مغذی را به درخت می‌رسانند.

Whenever it rains,

هر زمان که باران ببارد،

magically,

به طور سحرآمیزی،

mushrooms appear overnight.

در طول شب، قارچ‌ها پدیدار می‌شوند.

And this means the soil below has a healthy fungal network.

و این نشان می‌دهد که خاک زیرین، یک شبکه‌ی قارچی سالم دارد.

Once these roots are established,

زمانی که این ریشه‌ها شکل گرفتند،

forest starts growing on the surface.

جنگل شروع به رشد در سطح زمین می‌کند.

As the forest grows we keep watering it --

جنگل رشد می‌کند و ما آن را آبیاری می‌کنیم،

for the next two to three years, we water the forest.

برای دو یا سه سال آینده، جنگل را آب می‌دهیم.

We want to keep all the water and soil nutrition only for our trees,

می‌خواهیم تمام آب و مواد مغذی خاک را تنها برای درختان خودمان نگه داریم.

so we remove the weeds growing on the ground.

پس گیاهان هرز روی زمین را در می‌آوریم.

As this forest grows, it blocks the sunlight.

وقتی جنگل رشد کند، جلوی نور خورشید را می‌گیرد.

Eventually, the forest becomes so dense

نهایتا، جنگل آنقدر متراکم می‌شود

that sunlight can't reach the ground anymore.

که نور خورشید دیگر به زمین نمی‌رسد.

Weeds cannot grow now, because they need sunlight as well.

حالا دیگر گیاهان هرز نمی‌توانند رشد کنند، چون آن‌ها هم به نور خورشید نیاز دارند.

At this stage,

در این مرحله،

every single drop of water that falls into the forest

هر قطره آبی که در جنگل می‌افتد،

doesn't evaporate back into the atmosphere.

تبخیر می‌شود اما به اتمسفر برنمی‌گردد.

This dense forest condenses the moist air

این جنگل متراکم، هوای مرطوب را در خود ذخیره می‌کند

and retains its moisture.

و رطوبتش را حفظ می‌کند.

We gradually reduce and eventually stop watering the forest.

ما به تدریج آبیاری را کاهش می‌دهیم و در نهایت آن را قطع می‌کنیم.

And even without watering,

و حتی بدون آبیاری،

the forest floor stays moist and sometimes even dark.

کف جنگل مرطوب باقی می‌ماند، و حتی گاهی تاریک.

Now, when a single leaf falls on this forest floor,

حال زمانی که یک برگ بر زمین جنگل می‌افتد،

it immediately starts decaying.

فورا شروع به پوسیدن می‌کند.

This decayed biomass forms humus,

این بایومس پوسیده، گیاخاک را تشکیل می‌دهد،

which is food for the forest.

که غذای جنگل است.

As the forest grows,

با رشد جنگل،

more leaves fall on the surface --

برگ‌های بیشتری روی زمین ‌می‌افتد،

it means more humus is produced,

یعنی گیاخاک بیشتری تولید می‌شود،

it means more food so the forest can grow still bigger.

که به معنی غذای بیشتر است. پس جنگل می‌تواند باز بیشتر رشد کند.

And this forest keeps growing exponentially.

و این جنگل، به صورت تصاعدی به رشد کردن ادامه می‌دهد.

Once established,

بعد از استقرار،

these forests are going to regenerate themselves again and again --

این جنگلها خودشان را دوباره و دوباره بازتولید می‌کنند --

probably forever.

احتمالا برای همیشه.

In a natural forest like this,

در یک جنگل طبیعی مانند این،

no management is the best management.

بهترین نوع مدیریت، مدیریت نکردن است.

It's a tiny jungle party.

مثل یک مهمانی جنگلی کوچک.

(Laughter)

(خنده)

This forest grows as a collective.

این جنگل به صورت جمعی رشد می‌کند.

If the same trees --

اگر همین درختان --

same species --

همین گونه‌ها --

would have been planted independently,

به صورت مجزا کاشته شده بودند،

it wouldn't grow so fast.

به این سرعت رشد نمی‌کرد.

And this is how we create a 100-year-old forest

و به این صورت ما یک جنگل ۱۰۰ ساله را

in just 10 years.

فقط در مدت ۱۰ سال می‌سازیم.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)