The surprising habits of original thinkers | Adam Grant | TED

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

Seven years ago, a student came to me and asked me to invest in his company.

هفت سال پیش، دانشجویی پیشم آمد و از من خواست تا در شرکتش سرمایه گذاری کنم.

He said, "I'm working with three friends,

می گفت،« با سه تا از دوستانم کار می کنم،

and we're going to try to disrupt an industry by selling stuff online."

و می خواهیم یک صنعت رو با فروش آنلاین کالا عوض کنیم.»

And I said, "OK, you guys spent the whole summer on this, right?"

گفتم، « خوبه، شما همه تابستان رو روی این کار کردید، درسته؟»

"No, we all took internships just in case it doesn't work out."

« نه، ما همه کار دانشجویی داشتیم، چون ممکنه این یه وقت راه نیفته.»

"All right, but you're going to go in full time once you graduate."

« خوب باشه، اما همه تون وقتی فارغ التحصیل شدین قراره تمام وقت بشین.»

"Not exactly. We've all lined up backup jobs."

« نه دقیقا. همه مون کارهای کمکی هم داریم.»

Six months go by,

شش ماه گذشت.

it's the day before the company launches,

روز قبل از راه افتادن شرکت بود،

and there is still not a functioning website.

و هنوز وب سایتی که کار کنه وجود نداشت.

"You guys realize, the entire company is a website.

« بچه ها شما می دونید که تمام شرکت یک وب سایته.

That's literally all it is."

همه اش عینا همینه.»

So I obviously declined to invest.

پس معلوم بود که سرمایه گذاری نکرده بودند.

And they ended up naming the company Warby Parker.

و نهایتا اونها اسم شرکتشون رو گذاشتن «واربی پارکر».

(Laughter)

( خنده حضار )

They sell glasses online.

بصورت آنلاین عینک می فروشند.

They were recently recognized as the world's most innovative company

و اخیرا به عنوان خلاق ترین شرکت جهان شناخته شدند

and valued at over a billion dollars.

و ارزششون بیشتر از یک میلیارد دلاره.

And now? My wife handles our investments.

و حالا ؟ زنم مسئول سرمایه گذاری هاست.

Why was I so wrong?

چرا اینقدر در اشتباه بودم؟

To find out, I've been studying people that I come to call "originals."

برای فهمیدنش، آدمهایی رو بررسی کردم که می خواهم اسمشون رو «مبتکر» بذارم.

Originals are nonconformists,

«مبتکر» ها مقلد نیستند،

people who not only have new ideas

آدمهایی که نه تنها نظرات جدید دارند

but take action to champion them.

بلکه برای دفاع از آنها عمل می کنند.

They are people who stand out and speak up.

آدمهایی هستند که می ایستند و حرف می زنند.

Originals drive creativity and change in the world.

مبتکر ها خلاقیت را هدایت می کنند و دنیا را تغییر می دهند.

They're the people you want to bet on.

آدمهایی هستند که رویشان شرط می بندیم.

And they look nothing like I expected.

و شبیه به آنچه فکر می کردم نبودند.

I want to show you today three things I've learned

امروز می خواهم سه موضوع در

about recognizing originals

شناختن مبتکرها را به شما نشان دهم

and becoming a little bit more like them.

و اینکه چطور می شود کمی شبیه آنها شد.

So the first reason that I passed on Warby Parker

پس اولین دلیلی که پیشنهاد واربی پارکر را رد کردم

was they were really slow getting off the ground.

این بود که واقعا درراه افتادن کند بودند.

Now, you are all intimately familiar with the mind of a procrastinator.

شما همگی از نزدیک با ذهن کسانی که از زیر کار در می رود آشنایید.

Well, I have a confession for you. I'm the opposite. I'm a precrastinator.

خوب، باید اعترافی بکنم من کسی هستم که همه کار ها را از قبل انجام می دهم.

Yes, that's an actual term.

بله، این کاملا درسته.

You know that panic you feel a few hours before a big deadline

اون احساس ترسی که چند ساعت قبل از رسیدن به یک موعد کار مهم حس می کنید

when you haven't done anything yet.

وقتی هنوز کاری نکردید.

I just feel that a few months ahead of time.

من اون رو چند ماه جلوتر از رسیدن موعد حس می کنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

So this started early: when I was a kid, I took Nintendo games very seriously.

این موضوع زود شروع شد: وقتی که بچه بودم، بازی های «نین تندو» برام خیلی مهم بودند.

I would wake up at 5am,

۵ صبح بیدار می شدم،

start playing and not stop until I had mastered them.

شروع به بازی می کردم تا کاملا مسلط بشم.

Eventually it got so out of hand that a local newspaper came

نهایتا این موضوع آنقدر از کنترلم خارج شد که یک رورنامه محلی آمد

and did a story on the dark side of Nintendo, starring me.

و یک داستان درباره بدی های نین تندو نوشت که ستاره اش من بودم.

(Laughter)

( خنده حضار )

(Applause)

( تشویق حضار )

Since then, I have traded hair for teeth.

از آن وقت تا حالا سنم بالا رفته و با تجربه تر شدم.

(Laughter)

( خنده حضار )

But this served me well in college,

اما این کلی در کالج بدردم خورد،

because I finished my senior thesis four months before the deadline.

چون پایان نامه ام رو چهار ماه قبل از موعد تموم کردم.

And I was proud of that, until a few years ago.

و تا همین چند ماه پیش کلی به این افتخار می کردم.

I had a student named Jihae, who came to me and said,

دانشجویی داشتم که اسمش «جیهه» بود، و پیشم اومد و گفت،

"I have my most creative ideas when I'm procrastinating."

«خلاقانه ترین افکارم زمانیه که از زیر کار در می رم.»

And I was like, "That's cute, where are the four papers you owe me?"

و من بهش گفتم، « بامزه بود، اون چهار تا مقاله ای که انجام ندادی کجاست؟»

(Laughter)

( خنده حضار )

No, she was one of our most creative students,

نه، اون یکی از خلاق ترین دانشجوها بود،

and as an organizational psychologist, this is the kind of idea that I test.

و به عنوان یک روانشناس سازمانی، این از ایده هایی است که من آزمایش می کنم.

So I challenged her to get some data.

پس ازش خواستم تا کمی اطلاعات جمع کنه.

She goes into a bunch of companies.

اون به چند تا شرکت رفت.

She has people fill out surveys about how often they procrastinate.

از مردم خواست تا فرم های نظر سنجی در باره تعلل در کار را پر کنند.

Then she gets their bosses to rate how creative and innovative they are.

بعدش از مدیرهایشون خواست تا در باره میزان خلاقیت و نوآوری اونها نظر بدن.

And sure enough, the precrastinators like me,

و کاملا مطمئن شدیم که، آدمهایی مثل من که پیشاپیش کار می کنند،

who rush in and do everything early

عجله دارند و همه کار ها رو زود انجام می دهند

are rated as less creative

با خلاقیت کمتر ارزیابی شدند

than people who procrastinate moderately.

نسبت به آدمهایی که به اندازه متوسطی در کار تعلل می کنند

So I want to know what happens to the chronic procrastinators.

پس دلم می خواهد که بدونم آنهایی که خیلی از زیر کار در میروند چطورند.

She was like, "I don't know. They didn't fill out my survey."

به من گفت، « نمی دونم. فرم های من رو پر نکردند.»

(Laughter)

( خنده حضار )

No, here are our results.

نه ، اینها نتیجه ها است.

You actually do see that the people who wait until the last minute

واقعا می بینید که کسانی که تا دقیقه آخر صبر می کنند

are so busy goofing off that they don't have any new ideas.

انقدر مشفول معطل کردن هستند که فرصت فکر جدیدی را ندارند.

And on the flip side, the people who race in

و از اون طرف، کسانی که خیلی عجله دارند

are in such a frenzy of anxiety that they don't have original thoughts either.

آنقدر در عجله و اضطراب هستند که آنها هم افکار و ایده های مبتکرانه ای ندارند.

There's a sweet spot where originals seem to live.

یه منطقه مناسب وجود داره که به نظر مبتکر ها وجود دارند.

Why is this?

چرا اینجوریه؟

Maybe original people just have bad work habits.

ممکنه آدمهای مبتکر عادت های کاری بدی داشته باشند.

Maybe procrastinating does not cause creativity.

ممکنه تعلل در کار دلیل خلاقیت نباشه.

To find out, we designed some experiments.

برای فهمیدنش، آزمایشی رو طرح کردیم.

We asked people to generate new business ideas,

از مردم خواستیم تا ایده های کاری جدیدی بیارند،

and then we get independent readers

و بعد از بررسی کننده های مستقل

to evaluate how creative and useful they are.

خواستیم تا خلاقانه و مفید بودن اونها رو بررسی کنند.

And some of them are asked to do the task right away.

و از بعضی از اونها خواستیم تا اون کار را همون وقت انجام بدهند.

Others we randomly assign to procrastinate

از بقیه که بصورت تصادفی انتخاب کرده بودیم

by dangling Minesweeper in front of them

خواستبیم تا در کار دیگران با گذاشتن صفحه بازی «مین یاب» تاخیر ایجاد کنند

for either five or 10 minutes.

برای پنج یا ۱۰ دقیقه.

And sure enough, the moderate procrastinators

و مطمئنا، کسانی که تعلل متوسطی داشتند

are 16 percent more creative than the other two groups.

۱۶ درصد بیشتر از دو گروه دیگه خلاق بودند.

Now, Minesweeper is awesome, but it's not the driver of the effect,

بازی مین یاب خیلی عالیه، اما دلیل این اثر نیست،

because if you play the game first before you learn about the task,

چون اگر شما اول بازی کنید قبل از آنکه کار رو بدونید،

there's no creativity boost.

افزایشی در خلاقیت پیش نمیاد.

It's only when you're told that you're going to be working on this problem,

فقط وقتیه که بهت گفته شده که قراره روی این مشکل کار کنی،

and then you start procrastinating,

و بعد شروع می کنی به تعلل در کار،

but the task is still active in the back of your mind,

اما کار هنوز ادامه داره پشت ذهنت،

that you start to incubate.

و شروع می کنی به پرورش دادنش.

Procrastination gives you time to consider divergent ideas,

تعلل در کار به تو فرصت میده تا نظریه های مختلف را بررسی کنی،

to think in nonlinear ways, to make unexpected leaps.

که از راه های غیر خطی فکر کنی تا پیشرفت های غیر منتظره داشته باشی.

So just as we were finishing these experiments,

موقعی که در حال تمام کردن این آزمایش ها بودیم،

I was starting to write a book about originals,

شروع به نوشتن کتابی در مورد مبتکر ها کردم،

and I thought, "This is the perfect time to teach myself to procrastinate,

و فکر کردم،« این بهترین فرصته تا به خودم تعلل بیاموزم،

while writing a chapter on procrastination."

وقتی که فصلی را در باره تعلل می نوشتم.»

So I metaprocrastinated,

پس عمدا کار را عقب انداختم،

and like any self-respecting precrastinator,

و مثل هر تعلل کننده ای که به خودش احترام می گذارد،

I woke up early the next morning

روز بعد صبح زود از خواب بیدار شدم

and I made a to-do list with steps on how to procrastinate.

و یک برنامه کاری برای این که چطوری در کارم تعلل کنم درست کردم.

(Laughter)

( خنده حضار )

And then I worked diligently

و به خوشحالی مشغول کار شدم

toward my goal of not making progress toward my goal.

برای این هدف که پیشرفتی در هدفم نداشته باشم.

I started writing the procrastination chapter,

شروع به نوشتن فصل تعلل در کار کردم،

and one day -- I was halfway through --

و یک روز -- که وسط هایش بودم --

I literally put it away in mid-sentence

واقعا وسط یک جمله گذاشتمش کنار

for months.

برای ماه ها.

It was agony.

بسیار رنج آور بود.

But when I came back to it, I had all sorts of new ideas.

اما وقتی که به آن برگشتم، کلی ایده های جدید داشتم.

As Aaron Sorkin put it,

همانطور که «آرون سورکین» گفته،

"You call it procrastinating. I call it thinking."

« تو اسمش رو تعلل بگذار من اسمش رو تفکر می گذارم.»

And along the way I discovered

و در طول این مسیر کشف کردم

that a lot of great originals in history were procrastinators.

که خیلی از مبتکر ها در تاریخ در کار تعلل می کردند،

Take Leonardo da Vinci.

مثلا لئوناردو داوینچی.

He toiled on and off for 16 years

برای ۱۶ سال بصورت نامرتب

on the Mona Lisa.

روی مونالیزا کار می کرد.

He felt like a failure.

احساس شکست می کرد.

He wrote as much in his journal.

در یاد داشت های روزانه اش خیلی می‌نوشت.

But some of the diversions he took in optics

اما بعضی از گریز هایی که در فیزیک نور استاده کرد

transformed the way that he modeled light

شناخت او از نور را متحول کرد

and made him into a much better painter.

و او را به نقاشی بهتر تبدیل کرد.

What about Martin Luther King, Jr.?

مارتین لوتر کینگ جونیور چطور؟

The night before the biggest speech of his life,

شب قبل از یزرگترین سخنرانی زندگیش،

the March on Washington,

راهپیمایی واشینگتن،

he was up past 3am, rewriting it.

تا ۳ صبح بیدار بود، و دوباره می نوشتش.

He's sitting in the audience waiting for his turn to go onstage,

در بین مدعوین نشسته بود و منتظر نوبتش برای رفتن به صحنه بود،

and he is still scribbling notes and crossing out lines.

و هنوز به سرعت یاد داشت برداری می کرد و روی نوشته ها خط می کشید.

When he gets onstage, 11 minutes in,

وقتی روی صحنه رفت بعد از ۱۱ دقیقه،

he leaves his prepared remarks

یاداشت های قبلی اش را رها کرد

to utter four words that changed the course of history:

تا چهار کلمه را بیان کند که مسیر تاریخ را تغییر داد:

"I have a dream."

« من یک آرزو دارم.»

That was not in the script.

این در دست نوشته نبود.

By delaying the task of finalizing the speech until the very last minute,

با تاخیر در کار تمام کردن سخنرانی تا آخرین دقایق،

he left himself open to the widest range of possible ideas.

او خود را برای گسترده ترین محدوده ایده ها آزاد گذاشت.

And because the text wasn't set in stone,

و چون متن قطعی نبود،

he had freedom to improvise.

او برای بداهه آزاد بود.

Procrastinating is a vice when it comes to productivity,

تعلل در مورد کارایی، یک گناه است،

but it can be a virtue for creativity.

اما در زمان خلاقیت یک حسن است.

What you see with a lot of great originals

آنچه در مورد خیلی از مبتکران بزرگ می بینی

is that they are quick to start but they're slow to finish.

اینست که خیلی سریع شروع می کردند ولی در تمام کردن کند بودند.

And this is what I missed with Warby Parker.

و این چیزی بود که نتوانستم در واربی پارکر ببینم.

When they were dragging their heels for six months,

وقتی که شش ماه طولش می دادند،

I looked at them and said,

نگاهشون کردم و گفتم،

"You know, a lot of other companies are starting to sell glasses online."

« می دونی، خیلی از شرکت های دیگه فروش آنلاین عینک رو شروع کردند.»

They missed the first-mover advantage.

آنها مزیت اول بودن رو از دست دادند.

But what I didn't realize was they were spending all that time

ولی چیزی که نفهمیدم این بود که اونها همه وقتشون رو صرف این می کردند

trying to figure out how to get people

تا چطور مردم را

to be comfortable ordering glasses online.

در سفارش آنلاین عینک راحت کنند.

And it turns out the first-mover advantage is mostly a myth.

و معلوم شد که مزیت اول بودن یک افسانه است.

Look at a classic study of over 50 product categories,

به یک ارزیابی معمول از بیش از ۵۰ گروه محصولات نگاه کنید،

comparing the first movers who created the market

که «اولی هایی» که بازار را ایجاد کرده بودند را

with the improvers who introduced something different and better.

با توسعه دهنده هایی که چیزی بهتر و متفاوت ایجاد کرده بودند مقایسه می کنه .

What you see is that the first movers had a failure rate of 47 percent,

آنچه میبینید اینه که اولی ها نرخ شکستی نزدیک به ۴۷ درصد داشته اند،

compared with only 8 percent for the improvers.

در مقایسه با تنها ۸ درصد برای توسعه دهنده ها.

Look at Facebook, waiting to build a social network

به فیس بوک نگاه کنید، که برای ایجاد یک شبکه اجتماعی صبر کرد

until after Myspace and Friendster.

بعد از «مای اسپیس» و « فریندستر».

Look at Google, waiting for years after Altavista and Yahoo.

به گوگل نگاه کنید، سالها تا بعد از « آلتا ویستا» و « یاهو» صبر کرد.

It's much easier to improve on somebody else's idea

توسعه دادن روی ایده های دیگران خیلی

than it is to create something new from scratch.

از ایجاد چیزی جدید از بنیان ساده تر است.

So the lesson I learned is that to be original you don't have to be first.

پس درسی که یاد گرفتم این است که برای مبتکر بودن لازم نیست که اولی باشی.

You just have to be different and better.

تنها باید متفاوت و بهتر باشی.

But that wasn't the only reason I passed on Warby Parker.

اما این تنها علتی که پیشنهاد واربی پارکر را رد کردم نبود.

They were also full of doubts.

اونها خیلی مردد بودند.

They had backup plans lined up,

برنامه هایی برای عدم موفقیت داشتند،

and that made me doubt that they had the courage to be original,

و این باعث شد تا شک کنم که شجاعت مبتکر بودن را دارند،

because I expected that originals would look something like this.

چون فکر می کردم که مبتکر ها باید اینجوری باشند.

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, on the surface,

حالا، از دید سطحی،

a lot of original people look confident,

خیلی از مبتکرین به نظر مطمئن میرسند،

but behind the scenes,

اما در پشت صحنه،

they feel the same fear and doubt that the rest of us do.

آنها همان ترس و شکی را که همه ما حس میکنیم دارند.

They just manage it differently.

فقط بشکلی متفاوت آن را اداره می کنند.

Let me show you: this is a depiction

بگذارید این را نشانتان بدهم : این تصویری از

of how the creative process works for most of us.

این است که چگونه کارهای خلاقانه انجام می دهیم

(Laughter)

( خنده حضار )

Now, in my research, I discovered there are two different kinds of doubt.

در تحقیق من، فهمیدم که دونوع متفاوت از شک وجود دارد.

There's self-doubt and idea doubt.

شک به خود و شک عقیده.

Self-doubt is paralyzing.

شک به خود فلج کننده است.

It leads you to freeze.

باعث توقف شما می شود.

But idea doubt is energizing.

اما شک در عقیده انرژی زاست.

It motivates you to test, to experiment, to refine,

به شما انگیزه بررسی، آزمایش، تصحیح می دهد،

just like MLK did.

درست همانکاری که مارتین لوتر کینگ کرد.

And so the key to being original

پس کلید مبتکر بودن

is just a simple thing

راه ساده ای

of avoiding the leap from step three to step four.

ازعدم جهش از پله سوم به پله چارم است.

Instead of saying, "I'm crap,"

بجای گفتن آنکه « من احمقم،»

you say, "The first few drafts are always crap,

باید بگی، « چند نسخه اول همیشه مضخرفند،

and I'm just not there yet."

و هنوز به نتیجه نرسیدم.»

So how do you get there?

پس چطور به نتیجه می رسی؟

Well, there's a clue, it turns out,

خوب، نشانه ای هست، که معلوم شده،

in the Internet browser that you use.

در مرورگر اینترنتی است که استفاده می کنی.

We can predict your job performance and your commitment

ما میتونیم کارایی شغلی و تعهد شما رو

just by knowing what web browser you use.

تنها با نوع مرورگری که استفاده می کنی تشخیص بدهیم.

Now, some of you are not going to like the results of this study --

ممکنه بعضی از شما از نتیجه این تحقیق خوشتون نیاد --

(Laughter)

( خنده حضار )

But there is good evidence that Firefox and Chrome users

اما دلایل خوبی وجود داره که کاربرهای فایرفاکس و کروم

significantly outperform Internet Explorer and Safari users.

کارایی خیلی بالاتری از کاربر های اینترنت اکسپلورر و سافاری دارند.

Yes.

درسته.

(Applause)

( تشویق حضار )

They also stay in their jobs 15 percent longer, by the way.

همینطور، اونها در شغل هایشون ۱۵ درصد بیشتر ماندگاری دارند.

Why? It's not a technical advantage.

چرا؟ این یک مزیت فنی نیست.

The four browser groups on average have similar typing speed

چهار گروه مرورگر به طور متوسط سرعت تایپ مشابهی دارند

and they also have similar levels of computer knowledge.

و دانش رایانه اونها هم مشابه است.

It's about how you got the browser.

این موضوع به اینکه چطور مرورگر را دریافت کرده ای بستگی داره.

Because if you use Internet Explorer or Safari,

چون اگه اینترنت اکسپلورر یا سافاری استفاده می کنی،

those came preinstalled on your computer,

معمولا بصورت پیش فرض روی رایانه ات تصب شده اند،

and you accepted the default option that was handed to you.

و شما انتخاب پیش فرضی که برایت شده را پذیرفتی.

If you wanted Firefox or Chrome, you had to doubt the default

اگر فایر فاکس یا کروم را خواسته ای، به پیش فرض شک کرده ای

and ask, is there a different option out there,

و پرسیده ای، آیا انتخاب دیگری وجود دارد،

and then be a little resourceful and download a new browser.

و اگه کمی امکانات داشته باشی مرورگر جدبد را تهییه می کنی.

So people hear about this study and they're like,

مردم وقتی از این تحقیق با خبر می شوند این را می گویند،

"Great, if I want to get better at my job, I just need to upgrade my browser?"

« عالی، اگه بخوام در کارم بهتر بشم، باید مرورگرم رو تغییر بدم؟»

(Laughter)

( خنده حضار )

No, it's about being the kind of person

نه، موضوع اینه که آدمی باشی

who takes the initiative to doubt the default

که انگیزه شک کردن در پیش فرض ها رو داشته باشی

and look for a better option.

و دنبال انتخاب بهتر باشی.

And if you do that well,

و اگه این کار رو خوب انجام دهی،

you will open yourself up to the opposite of déjà vu.

می توانی پذیرنده چیزی خلاف «دژاوو» باشی.

There's a name for it. It's called vuja de.

این موضوع نامی دارد. اسمش «ووژاده» است.

(Laughter)

( خنده حضار )

Vuja de is when you look at something you've seen many times before

«ووژاده» وقتی است که به چیزی که بارها دیده ای نگاه می کنی

and all of a sudden see it with fresh eyes.

و یکباره آن را با دید جدیدی می بینی.

It's a screenwriter who looks at a movie script

یک فیلم نامه نویس که به متن یک فیلم نگاه می کند

that can't get the green light for more than half a century.

که برای پیش از نیم قرن نمی تواند اجازه تولید بگیرد.

In every past version, the main character has been an evil queen.

در همه نسخه های قبلی، نقش اصلی یک ملکه شیطانی بوده.

But Jennifer Lee starts to question whether that makes sense.

اما «جنیفر لی» این موضوع را زیر سوال برد که آیا این منطقیه؟

She rewrites the first act,

او نقش اول را بازنویسی کرد،

reinvents the villain as a tortured hero

و آدم شریر را بصورت قهرمانی عذاب دیده مجددا خلق کرد

and Frozen becomes the most successful animated movie ever.

و «یخزده» به موفق ترین فیلم کارتون تاریخ تبدیل شد.

So there's a simple message from this story.

پس این داستان پیامی ساده دارد.

When you feel doubt, don't let it go.

وقتی که احساس شک می کنی، از آن عبور نکن.

(Laughter)

( خنده حضار )

What about fear?

در مورد ترس چطور؟

Originals feel fear, too.

مبتکر ها هم احساس ترس می کنند.

They're afraid of failing,

آنها از شکست می ترسند،

but what sets them apart from the rest of us

اما چیزی آنها را با بقیه ما متفاوت می کند

is that they're even more afraid of failing to try.

این است که آنها از تلاش نکردن بیشتر می ترسند.

They know you can fail by starting a business that goes bankrupt

می دانند که ممکن است در ایجاد یک کار تجاری شکست بخوری

or by failing to start a business at all.

یا کلا در شروع کار تجاری شکست بخوری.

They know that in the long run, our biggest regrets are not our actions

آنها می دانند که در طولانی مدت، بزرگترین افسوس ما اعمال مان نیست

but our inactions.

بلکه بی عملی ماست.

The things we wish we could redo, if you look at the science,

چیزهایی که آرزو می کردیم تا تغییرش دهیم، اگر به علم نگاه کنی،

are the chances not taken.

فرصت هایی است که استفاده نشده.

Elon Musk told me recently, he didn't expect Tesla to succeed.

همین اواخر «الون ماسک» به من گفت، فکر نمی کرد « تسلا » موفق شود.

He was sure the first few SpaceX launches

مطمئن بود که چند پرتاب اول «اسپیس ایکس»

would fail to make it to orbit, let alone get back,

در رسیدن به مدار شکست خواهد خورد، چه رسد به برگشت،

but it was too important not to try.

اما خیلی مهم بود که تلاش کنی.

And for so many of us, when we have an important idea,

و برای خیلی از ما، وقتی که ایده جدیدی داریم،

we don't bother to try.

سعی خودمان را نمی کنیم.

But I have some good news for you.

در عین حال خبر های خوبی هم برایتان دارم.

You are not going to get judged on your bad ideas.

قرار نیست که بخاطر نظرات غلط قضاوت شوید.

A lot of people think they will.

خیلی از مردم فکر می کنند که خواهند شد.

If you look across industries

اگر به بخش های مختلف صنعت توجه کنی

and ask people about their biggest idea, their most important suggestion,

و از آدمها در مورد بزرگترین ایده هایشان بپرسی، مهمترین پیشنهادشان،

85 percent of them stayed silent instead of speaking up.

۸۵ درصد از آنها بجای صحبت کردن ساکت خواهند ماند.

They were afraid of embarrassing themselves, of looking stupid.

از آنکه احمق به نظر برسند، خجالت می کشند.

But guess what? Originals have lots and lots of bad ideas,

اما میدونی چیه؟ مبتکر ها خیلی خیلی ایده های بد دارند،

tons of them, in fact.

در واقع ، کلی از اونها.

Take the guy who invented this.

مثلا ایشون رو که مخترع اینه در نظر بگیرید.

Do you care that he came up with a talking doll so creepy

به نظرتون مهمه که اون چنین عروسک سخن گوی ترسناکی رو درست کرده

that it scared not only kids but adults, too?

که نه تنها بچه ها بلکه بزرگتر ها رو هم می ترسونه؟

No. You celebrate Thomas Edison for pioneering the light bulb.

نه. شما از توماس ادیسون بخاطر اختراع لامپ برق تقدیر می کنید.

(Laughter)

( خنده حضار )

If you look across fields,

اگر به وسط میدان نگاه کنید،

the greatest originals are the ones who fail the most,

برترین مبتکر ها کسانی هستند که بیشترین شکست را خوردند،

because they're the ones who try the most.

چون آنهایی هستند که بیشترین تلاش را کرده اند.

Take classical composers, the best of the best.

آهنگ سازهای موسیقی کلاسیک را در نظر بگیرید، بهترین بهترین ها.

Why do some of them get more pages in encyclopedias than others

چرا بعضی هایشان در دائره المعارف ها صفحات بیشتری از دیگران دارند

and also have their compositions rerecorded more times?

و آهنگ هایشان در تیراژ بیشتری ضبط شده؟

One of the best predictors

یکی از بهترین معرف ها

is the sheer volume of compositions that they generate.

حجم خالص آهنگ هایی است که ساخته اند.

The more output you churn out, the more variety you get

هرچه خروجی بیشتری تولید کنی، تنوع بیشتری خواهی داشت

and the better your chances of stumbling on something truly original.

و امکان بیشتری خواهد بود تا یک دفعه چیزی کاملا مبتکرانه بسازی.

Even the three icons of classical music -- Bach, Beethoven, Mozart --

حتی سه نمونه موسیقی کلاسیک -- باخ، بتهون، موتزارت --

had to generate hundreds and hundreds of compositions

می بایست تا صدها و صد ها آهنگ بسازند

to come up with a much smaller number of masterpieces.

تا تعداد بسیار کمی شاهکار بدست آید.

Now, you may be wondering,

حالا ممکن است تعجب کنید،

how did this guy become great without doing a whole lot?

چطور ممکن است که این آقا انقدر عالی شده باشه بدون اینهمه کار؟

I don't know how Wagner pulled that off.

نمی دونم که واگنر چطور این کار رو کرده.

But for most of us, if we want to be more original,

اما برای بیشتر ما، اگر بخواهی مبتکر بهتری باشی،

we have to generate more ideas.

باید ایده های بیشتری تولید کنی.

The Warby Parker founders, when they were trying to name their company,

موسسین واربی پارکر، وقتی که می خواستند اسم شرکتشان را انتخاب کنند،

they needed something sophisticated, unique, with no negative associations

چیزی پیچیده و بی نظیر می خواستند، که تاثیر منفی در

to build a retail brand,

ایجاد یک نام تجاری نداشته باشد ،

and they tested over 2,000 possibilities

حدود ۲۰۰۰ امکان را

before they finally put together

قبل از آنکه در آخر

Warby and Parker.

واربی و پارکر را انتخاب کنند بررسی کردند.

So if you put all this together, what you see is that originals

پس اگه همه این ها رو کنار هم بگذارید، می بینید که مبتکر ها

are not that different from the rest of us.

خیلی هم با بقیه ما متفاوت نیستند.

They feel fear and doubt. They procrastinate.

اونها احساس ترس و شک دارند. در کار ها تعلل می کنند.

They have bad ideas.

ایده های بد هم دارند.

And sometimes, it's not in spite of those qualities but because of them

و بعضی وقت ها هم نه از ترس از این توانایی ها بلکه به خاطرشان

that they succeed.

موفق شده اند.

So when you see those things, don't make the same mistake I did.

پس وقتی آن چیز ها را می بینی، همون اشتباهی که من کردم را نکن.

Don't write them off.

حذفشان نکن.

And when that's you, don't count yourself out either.

و وقتی که خودت هستی، خودت را هم حذف نکن.

Know that being quick to start but slow to finish

بدان که شروع سریع ولی پایان آرام

can boost your creativity,

خلاقیتت را افزایش می دهد،

that you can motivate yourself by doubting your ideas

که می توانی با شک در عقایدت انگیزه هایت را افزایش دهی

and embracing the fear of failing to try,

و ترس از شکست در عمل را بپذیر،

and that you need a lot of bad ideas in order to get a few good ones.

و اینکه به کلی نظرهای بد نیاز داری تا چند تا خوب را پیدا کنی.

Look, being original is not easy,

ببین، مبتکر بودن ساده نیست،

but I have no doubt about this:

ولی شکی ندارم که:

it's the best way to improve the world around us.

بهترین راه توسعه جهان پیرامون ماست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )