Philip Zimbardo: The psychology of time

فیلیپ زیمباردو برداشت سالمی از زمان تجویز می‌کند

Translator: Meisam Haghighi Reviewer: GordAfarid Razi

I want to share with you

می خواهم با شما مسائلی

some ideas about the secret power of time,

درباره قدرت پنهانی «زمان»

in a very short time.

در مدت زمانی کوتاه در میان بگذارم.

Video: All right, start the clock please. 30 seconds studio.

ویدیو: بسیار خوب. ساعت بگیرین. ۳۰ ثانیه زمان.

Keep it quiet please. Settle down.

لطفا ساکت. همه ساکت.

It's about time. End sequence. Take one.

دیگه وقتشه. سکانس آخر. برداشت اول.

15 seconds studio.

همگی ساکت، ۱۵ ثانیه.

10, nine, eight, seven,

ده. نه. هشت. هفت.

six, five, four, three, two ...

شش. پنج. چهار. سه. دو ...

Philip Zimbardo: Let's tune into the conversation

فیلیپ زیمباردو: بیایید به مکالمه ای

of the principals in Adam's temptation.

که اساس وسوسه شدن آدم بود گوش فرا دهیم.

"Come on Adam, don't be so wishy-washy. Take a bite." "I did."

(حوا): آدم! اینقدر سوسول نباش! یه گاز بزن. من زدم!

"One bite, Adam. Don't abandon Eve."

(شیطان): آدم، فقط یه گاز. حوا رو تنها نذار!

"I don't know, guys.

(آدم): نمی دونم، بچه ها.

I don't want to get in trouble."

نمی خوام تو دردسر بیافتم!

"Okay. One bite. What the hell?"

خیلی خوب. یه گاز. مگه چی می شه؟

(Laughter)

(خنده)

Life is temptation. It's all about yielding, resisting,

زندگی پر از وسوسه است. همش راجع به احتیاط و امتناع ِ.

yes, no, now, later, impulsive, reflective,

آره، نه، الان، بعدا، بی فکر، با فکر،

present focus and future focus.

تمرکز روی حال، تمرکز روی گذشته.

Promised virtues fall prey to the passions of the moment.

تعهداتِ پرهیز، قربانی خواسته های لحظه ای می شوند.

Of teenage girls who pledged sexual abstinence and virginity until marriage --

از میان دخترانی که تعهد به نجابت و باکرگی تا زمان ازدواج دادند،

thank you George Bush --

خیلی ممنون آقای بوش --

the majority, 60 percent, yielded to sexual temptations within one year.

اکثرشان (حدود ۶۰٪) در کمتر از یک سال مغلوب تمایلات جنسیشان شدند.

And most of them did so without using birth control.

و اکثرشان هم بدون استفاده از روشهای ضد حاملگی!

So much for promises.

چه قول هایی!

Now lets tempt four-year-olds, giving them a treat.

حالا بیایید بچه های ۴ ساله را وسوسه کنیم و بهشان شیرینی بدهیم.

They can have one marshmallow now. But if they wait

میتونن الان یک شیرینی بگیرن. ولی اگر صبر کنن،

until the experimenter comes back, they can have two.

تا محقق برگردد، میتونن دو تا شیرینی بگیرن.

Of course it pays, if you like marshmallows, to wait.

البته که اگر شیرینی دوست داشته باشین به نفعتونه که صبر کنید.

What happens is two-thirds of the kids give in to temptation.

دو سوم (۳/۲) این بچه ها مغلوب وسوسه می شوند.

They cannot wait. The others, of course, wait.

نمی توانند صبر کنند. بچه های دیگر البته صبر می کنند.

They resist the temptation. They delay the now for later.

آنها به وسوسه شان غالب می شوند. «الان» را برای «بعد» به تاخیر می اندازند.

Walter Mischel, my colleague at Stanford,

والتر میشل، همکار من در دانشگاه استنفورد،

went back 14 years later,

۱۴ سال بعد برگشت،

to try to discover what was different about those kids.

تا سعی کند تفاوت بین این بچه ها را بیابد.

There were enormous differences between kids who resisted

تفاوت های بسیار بزرگی بین بچه هایی که مقاومت کردند و

and kids who yielded, in many ways.

بچه هایی که مغلوب وسوسه شدند بود.

The kids who resisted scored 250 points higher on the SAT.

آنهایی که مقاومت کردند نمراتشان در امتحان SAT حدود ۲۵۰ نمره بالاتر بود.

That's enormous. That's like a whole set of different IQ points.

این خیلی مسأله بزرگی است. این مثل یک رده هوشی متفاوت است.

They didn't get in as much trouble. They were better students.

آنها مشکلات و درگیری های کمتری داشتند. دانش آموزان بهتری بودند.

They were self-confident and determined. And the key for me today,

با اعتماد به نفس و مصمم بودند. و نکته اصلی،

the key for you,

برای من و شما

is, they were future-focused rather than present-focused.

اینست که آنها متمرکز بر آینده بودند بجای حال.

So what is time perspective? That's what I'm going to talk about today.

خب پس، «دیدگاه زمانی» چیست؟ این مسئله ای است که امروز می خواهم درباره آن صحبت کنم.

Time perspective is the study of how individuals,

دیدگاه زمانی بررسی فرآیندی است که در آن افراد،

all of us, divide the flow of your human experience

همه ما، روند تجربیات انسانی خود را با توجه به

into time zones or time categories.

حوزه های زمانی تقسیم بندی می کنیم.

And you do it automatically and non-consciously.

و این به طور خودکار و ناخودآگاه اتفاق می افتد.

They vary between cultures, between nations,

این حوزه های زمانی در فرهنگ ها، کشور ها

between individuals, between social classes,

افراد، طبقات اجتماعی،

between education levels.

و رده های تحصیلاتی متفاوت متغیر است.

And the problem is that they can become biased,

و مشکل اینست که اینها (حوزه های زمانی) گاهی به یک سو متمایل می شوند.

because you learn to over-use some of them and under-use the others.

به این دلیل که یاد می گیریم بعضی را بیش از حد و بعضی را کمتر استفاده کنیم.

What determines any decision you make?

چه چیز تعیین کننده هر کدام از تصمیمات شماست؟

You make a decision on which you're going to base an action.

شما تصمیمی را می گیرید که بر اساس آن عمل خواهید کرد.

For some people it's only about what is in the immediate situation,

برای بعضی ها، (این تصمیمات) راجع به شرایط فعلی است،

what other people are doing and what you're feeling.

کارهایی که دیگران می کنند و طوری که خودشان احساس می کنند.

And those people, when they make their decisions in that format --

و این افرادی که اینگونه تصمیم گیری می کنند را

we're going to call them "present-oriented,"

«حال گرا» می خوانیم،

because their focus is what is now.

به این دلیل که تمرکز آنان روی حال است.

For others, the present is irrelevant.

برای بعضی زمان حال مهم نیست.

It's always about "What is this situation like that I've experienced in the past?"

همه اش راجع به اینه که «این موقعیت چه شباهتی به موقعیت های قبلی که تجربه کرده ام دارد؟»

So that their decisions are based on past memories.

پس تصمیماتشان بر اساس خاطرات وتجربیات گذشته است.

And we're going to call those people "past-oriented," because they focus on what was.

و ما این افراد را به این دلیل که تمرکز آنان روی گذشته است «گذشته گرا» می خوانیم.

For others it's not the past, it's not the present,

برای بعضی گذشته یا حال مهم نیست،

it's only about the future.

همه چیز راجع به آینده است.

Their focus is always about anticipated consequences.

تمرکز آنها برپیش بینی پیامدهاست.

Cost-benefit analysis.

ارزیابی هزینه ها و فواید.

We're going to call them "future-oriented." Their focus is on what will be.

ما این افراد را «آینده گرا» می خوانیم .تمرکز آنها بر «چه خواهد شد» است.

So, time paradox, I want to argue,

پس، می خواهم بگویم که «تضاد زمانی»،

the paradox of time perspective,

که همان تضاد در «دیدگاه زمانی» است،

is something that influences every decision you make,

چیزی است که در تمام تصمیمات شما تأثیر گذار است،

you're totally unaware of.

و شما از آن بی خبرید.

Namely, the extent to which you have one of these

خصوصا به آن میزانی که شما به یکی از این

biased time perspectives.

«حوزه های زمانیِ به یک سو متمایل» وابسته اید.

Well there is actually six of them. There are two ways to be present-oriented.

البته اینها (حوزه های زمانی) شش تا هستند. دو حالت حال گرایی داریم.

There is two ways to be past-oriented, two ways to be future.

همچنین دو حالت گذشته گرایی و آینده گرایی وجود دارد.

You can focus on past-positive, or past-negative.

شما می توانید روی «گذشته گرایی مثبت» یا «گذشته گرایی منفی» تمرکز داشته باشید.

You can be present-hedonistic,

می توانید «حال گرای خوش گذران» باشید،

namely you focus on the joys of life, or present-fatalist --

خصوصا به لذایذ زندگی توجه کنید. یا می توانید «حال گرای معتقد به جبر» باشید.

it doesn't matter, your life is controlled.

هیچ چیز مهم نیست، زندگی شما مقدر شده است.

You can be future-oriented, setting goals.

می توانید «آینده گرای هدفمند» باشید،

Or you can be transcendental future:

یا می توانید «آینده گرای ماوراء الطبيعه» باشید:

namely, life begins after death.

باور کنید که زندگی پس از مرگ شروع می شود.

Developing the mental flexibility to shift time perspectives fluidly

ایجاد انعطاف روانی برای تغییر جهت «دیدگاه زمانی» راحت

depending on the demands of the situation,

با توجه به نیاز شرایط،

that's what you've got to learn to do.

مسئله ای است که شما باید یاد بگیرید.

So, very quickly, what is the optimal time profile?

پس، خیلی سریع، دیدگاه زمانی بهینه چیست؟

High on past-positive. Moderately high on future.

گذشته گرایی مثبت بالا، آینده گرایی هدفمند متعادل،

And moderate on present-hedonism.

و حال گرایی خوش گذرانی متعادل.

And always low on past-negative

و همیشه گذشته گرایی منفی پایین و

and present-fatalism.

حال گرایی معتقد به جبر ِ پایین.

So the optimal temporal mix is what you get from the past --

پس بهترین ترکیب دیدگاه زمانی را از گذشته می گیریم،

past-positive gives you roots. You connect your family, identity and your self.

گذشته گرایی مثبت به شما رگ و ریشه می دهد؛ خانوادتان، هویتتان و خودتان را به هم وصل می کنید.

What you get from the future is wings

چیزی که از آینده می گیرید بال و پر است

to soar to new destinations, new challenges.

برای صعود به مقاصد و چالش های جدید.

What you get from the present hedonism

آن چه از حال گرایی خوش گذران می گیریم

is the energy, the energy to explore yourself,

انرژی است؛ انرژی برای کشف خود،

places, people, sensuality.

مکان ها، آدم ها، و حس های نفسانی.

Any time perspective in excess has more negatives than positives.

هر دیدگاه زمانی غیر از این، جنبه های منفی بیشتری از جنبه های مثبت دارد.

What do futures sacrifice for success?

آینده گراها چه چیزهایی را فدای موفقیت می کنند؟

They sacrifice family time. They sacrifice friend time.

وقت گذرانی با خانواده و دوستان را فدا می کنند.

They sacrifice fun time. They sacrifice personal indulgence.

اوقات خوش را فدا می کنند. لذت های شخصی را فدا می کنند.

They sacrifice hobbies. And they sacrifice sleep. So it affects their health.

سرگرمی هایشان را فدا می کنند. و از خوابشان می زنند. پس سلامتیشان تحت تأثیر قرار می گیرد.

And they live for work, achievement and control.

و برای کارشان، دستاوردهایشان، و قدرت کنترل، زندگی می کنند.

I'm sure that resonates with some of the TEDsters.

مطمئنم این موضوع برای بعضی استفاده کنندگان TED آشناست.

(Laughter)

(خنده)

And it resonated for me. I grew up as a poor kid in the South Bronx ghetto,

و برای من هم آشنایی دارد. من در جنوب «برانکس» (در نیویورک) در محله ای فقیرنشین،

a Sicilian family -- everyone lived in the past and present.

در خانواده ای از سیسیلی بزرگ شدم. همه در گذشته و حال زندگی می کردند.

I'm here as a future-oriented person

من به عنوان یک آدم آینده گرا اینجا هستم

who went over the top, who did all these sacrifices

کسی که به اوج رسید و تمام این «فداکاری ها» را کرد

because teachers intervened, and made me future oriented.

بخاطر اینکه معلمانم مداخله کردند و مرا به یک آینده گرا تبدیل کردند.

Told me don't eat that marshmallow,

به من گفتند «این شیرینی را الان نخور،

because if you wait you're going to get two of them,

برای اینکه اگر صبر کنی دو تا می گیری.»

until I learned to balance out.

تا اینکه یاد گرفتم متعادل باشم.

I've added present-hedonism, I've added a focus on the past-positive,

من «حال گرایی خوش گذرانی» و تمرکز بر «گذشته گرایی مثبت» را نیز اضافه کردم.

so, at 76 years old, I am more energetic than ever, more productive,

به همین دلیل الان در سن ۷۶ سالگی با نشاط تر و مفیدتر از همیشه ام،

and I'm happier than I have ever been.

و از همیشه خوشحال ترم.

I just want to say that we are applying this to many world problems:

فقط می خواهم بگویم که این موضوع به خیلی از مشکلات دنیا اعمال می شود؛

changing the drop-out rates of school kids,

تغییر میزان ترک تحصیل بچه های مدرسه ای،

combating addictions, enhancing teen health,

مبارزه با اعتیاد، افزایش سلامت دندان،

curing vets' PTSD with time metaphors -- getting miracle cures --

درمان سربازانی که بیماری «اضطرابِ پس از سانحه» دارند با استعاره های زمانی --درمان های معجزه آسا--

promoting sustainability and conservation,

ترویج صرفه جویی و نگهداری،

reducing physical rehabilitation where there is a 50-percent drop out rate,

تقلیل دوره توانبخشی جسمانی در جایی که میزان انصراف ۵۰ درصد است،

altering appeals to suicidal terrorists,

تغییر نوع جاذبه ها در تروریست های انتحاری،

and modifying family conflicts as time-zone clashes.

و اصلاح درگیری های خانوادگی با عنوان درگیری حوزه های زمانی.

So I want to end by saying:

می خواهم حرفهایم را اینگونه پایان دهم؛

many of life's puzzles can be solved

خیلی از معماهای زندگی را می توان

by understanding your time perspective and that of others.

با درک دیدگاه های زمانی خود و دیگران حل کرد.

And the idea is so simple, so obvious,

و این ایده خیلی ساده و واضح است،

but I think the consequences are really profound.

ولی من فکر می کنم پیامدهای آن خیلی عمیق اند.

Thank you so much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)