The riddle of experience vs. memory | Daniel Kahneman

دانیل کانمن: معمای تجربه و حافظه

Translator: Dorna Hakimimehr Reviewer: Amin Gheibi

Everybody talks about happiness these days.

این روزها همه در مورد خوشبختی‌ صحبت می‌ کنند.

I had somebody count the number of books

من از کسی‌ خواستم که تعداد کتابهایی را که در پنج ساله گذشته منتشر شده‌اند و

with "happiness" in the title published in the last five years

کلمهٔ "خوشبختی‌" در عنوان آنها ذکر شده را بشمرد

and they gave up after about 40, and there were many more.

ولی‌ تعداد آنقدر زیاد بود که آنها بعد از شماره ۴۰، از شمردن منصرف شدند.

There is a huge wave of interest in happiness,

این روزها علاقه زیادی در مورد خوشبختی‌

among researchers.

در میان محققان بوجود آمده است.

There is a lot of happiness coaching.

کلاس‌های زیادی در مورد خوشبختی وجود دارد.

Everybody would like to make people happier.

همه می‌‌خواهند مردم را خوشبختر (شادتر) کنند.

But in spite of all this flood of work,

ولی‌ علیرغم همه این تلاشها

there are several cognitive traps

تله‌ها ی شناختی مختلفی‌ وجود دارد که ...

that sort of make it almost impossible to think straight

تشخیص درست در مورد خوشبختی‌ را

about happiness.

تقریبا غیر ممکن میسازد.

And my talk today will be mostly about these cognitive traps.

و صحبتهای امروز من بیشتر در مورد این تله‌ها ی شناختی‌ خواهد بود.

This applies to laypeople thinking about their own happiness,

این هم برای مردم عادی که به خوشبختی خودشان فکر میکنند کاربرد دارد،

and it applies to scholars thinking about happiness,

و هم برای محققانی که در زمینه خوشبختی‌ تحقیق میکنند،

because it turns out we're just as messed up as anybody else is.

زیرا ما محققین هم به اندازهٔ بقیه مشکل داریم.

The first of these traps

اولین این تله‌ها

is a reluctance to admit complexity.

عدم تمایل به قبول پیچیدگی است.

It turns out that the word "happiness"

به نظر می‌رسد که کلمهٔ خوشبختی‌

is just not a useful word anymore,

کاربرد خود را از دست داده باشد

because we apply it to too many different things.

زیرا ما از آن در خیلی‌ از موارد متفاوت استفاده می‌کنیم.

I think there is one particular meaning to which we might restrict it,

من فکر می‌کنم یک معنی‌ خاص وجود داشته باشد که ما بتوانیم خوشبختی‌ را به آن محدود کنیم

but by and large,

ولی‌، روی هم رفته،

this is something that we'll have to give up

این چیزیست که باید به آن تسلیم شویم

and we'll have to adopt the more complicated view

و باید دیدگاه پیچیده‌‌ تری در مورد اینکه

of what well-being is.

"خوشبخت بودن" چیست اتخاذ کنیم.

The second trap is a confusion between experience and memory;

تله ی دوم قاطی‌ کردن تجربه و تصور ما از خوشبختی است:

basically, it's between being happy in your life,

این، فرق بین احساس خوشبختی‌ کردن در زندگی‌ روز مر‌ه

and being happy about your life

و خوشبخت بودن در زندگی

or happy with your life.

یا از زندگی‌ خود راضی‌ بودن است.

And those are two very different concepts,

و این دو، دو موضوع کاملا متفاوتی هستند،

and they're both lumped in the notion of happiness.

ولی‌ ملغمه ی از این دو بعنوان تعریف خوشبختی‌ استفاده میشود.

And the third is the focusing illusion,

و سومین، اشتباه در تشخیص اهمیّت است،

and it's the unfortunate fact that we can't think about any circumstance

متاسفانه ما نمیتوانیم درمورد هیچ امری که

that affects well-being

خوشبخت بودن را تحت تاثیر قرار می‌‌دهد فکر کنیم

without distorting its importance.

بدون اینکه در تشخیص اهمیت آن دچار اشتباه شویم.

I mean, this is a real cognitive trap.

منظورم اینه که این یک تله شناختی‌ واقعی‌ است.

There's just no way of getting it right.

هیچ راهی‌ برای فرار از آن وجود ندارد.

Now, I'd like to start with an example

حالا من می‌خواهم با یک مثال در دربارهٔ کسی‌ شروع کنم

of somebody who had a question-and-answer session

که در جلسهٔ پرسش و پاسخ بعد از یک از سخنرانی‌‌های من

after one of my lectures reported a story,

داستانی را تعریف کرد.

and that was a story --

داستانش این بود:

He said he'd been listening to a symphony,

او گفت که به یک سمفونی گوش میداده است

and it was absolutely glorious music

موسیقی‌ بسیار زیبا بوده

and at the very end of the recording,

ولی‌ در آخر آهنگ،

there was a dreadful screeching sound.

یک صدای دلخراش ضبط شده بود.

And then he added, really quite emotionally,

و او با حالتی احساساتی‌ اضافه کرد که،

it ruined the whole experience.

آن صدای دلخراش تمام تجربه او (لذت از موسیقی) را ضایع کرد.

But it hadn't.

ولی‌ واقعا این طور نبود.

What it had ruined were the memories of the experience.

چیزی که ضایع شده بود خاطرات او از آن تجربه بود.

He had had the experience.

او آن تجربه را داشته است.

He had had 20 minutes of glorious music.

او ۲۰ دقیقه از آن موسیقی زیبا لذت برده است.

They counted for nothing

ولی‌ آن ۲۰ دقیقه به حساب نمی‌‌آید

because he was left with a memory;

زیرا برای او فقط یک خاطره مانده بود؛

the memory was ruined,

که آن هم ضایع شد،

and the memory was all that he had gotten to keep.

خاطره تنها چیزیست که او می‌توانست برای خود نگاه دارد.

What this is telling us, really,

چیزی که این داستان واقعا به ما می‌گوید،

is that we might be thinking of ourselves and of other people

این است که ما به خودمان و بقیه

in terms of two selves.

به صورت دو "خود" فکر می‌کنیم.

There is an experiencing self,

یک خود تجربه کننده،

who lives in the present

که در زمان حال زندگی‌ می‌کند

and knows the present,

و زمان حال را می‌‌شناسد،

is capable of re-living the past,

قادر است که گذشته را دوباره زندگی‌ کند،

but basically it has only the present.

ولی‌ اساسا فقط زمان حال را دارد.

It's the experiencing self that the doctor approaches --

این "خود تجربه کننده" است وقتی پزشک سوال می کنند که --

you know, when the doctor asks,

مثلا می‌‌پرسد،

"Does it hurt now when I touch you here?"

"آیا وقتی‌ من این نقطه را دست میزنم احساس درد میکنی‌؟"

And then there is a remembering self,

اما یک "خود به یاد آورنده" وجود دارد

and the remembering self is the one that keeps score,

و خود به یاد آورنده آنیست که حساب‌ها را نگاه می‌‌دارد

and maintains the story of our life,

و داستان زندگی‌ ما را حفظ می‌کند

and it's the one that the doctor approaches

این "خود به یاد آورنده" است وقتی پزشک ...

in asking the question,

می‌‌پرسد

"How have you been feeling lately?"

"اخیراً حالتون چطور بوده؟"

or "How was your trip to Albania?" or something like that.

یا "سفرتون به آلبانی چطور بود؟" یا چیزی شبیه آن.

Those are two very different entities,

آنها دو هویت کاملا متفاوت هستند ،

the experiencing self and the remembering self,

خود تجربه کننده و خود به یاد آورنده

and getting confused between them is part of the mess

و اشتباه گرفتن این دو با هم بخشی از مشکل

about the notion of happiness.

فهم خوشبختی‌ است.

Now, the remembering self

خود به یاد آورنده

is a storyteller.

داستان گوست.

And that really starts with a basic response of our memories --

که با واکنش اولیه حافظهٔ ما شروع میشود

it starts immediately.

بلا فاصله شروع به کار میکند.

We don't only tell stories when we set out to tell stories.

ما لازم نیست که تصمیم به داستان گفتن بگیریم.

Our memory tells us stories,

حافظه ما برایمان داستان می‌گوید،

that is, what we get to keep from our experiences

یعنی‌، چیزهایی که ما از تجربیاتمان نگاه داشته ایم

is a story.

یک داستان است.

And let me begin with one example.

بگذارید من با یک مثال شروع کنم.

This is an old study.

این یک تحقیق قدیمیست.

Those are actual patients undergoing a painful procedure.

اینها مریض‌های واقعی‌ هستند که تحت یک عمل دردناک قرار گرفته‌اند.

I won't go into detail. It's no longer painful these days,

وارد جزئیات نمیشوم. این عمل این روزها دیگر دردناک نیست،

but it was painful when this study was run in the 1990s.

ولی‌ در سالهای ۱۹۹۰ که این تحقیق انجام می‌گرفت این عمل دردناک بود.

They were asked to report on their pain every 60 seconds.

از مریضها خواسته شده بود که مقدار درد خود را هر ۶۰ ثانیه اعلام کنند.

Here are two patients,

و اینها این دو مریض هستند.

those are their recordings.

و آنها نتایج ثبت شده‌ی آنهاست.

And you are asked, "Who of them suffered more?"

از شما پرسیده میشود "کدام یک بیشتر درد کشید؟"

And it's a very easy question.

و این سوال بسیار آسانیست.

Clearly, Patient B suffered more --

به وضوح، مریض "ب" بیشتر درد کشید.

his colonoscopy was longer,

عمل کولونوسکپی او بیشتر طول کشید،

and every minute of pain that Patient A had,

به ازای هر دقیقه‌ای که بیمار "الف" درد داشت

Patient B had, and more.

بیمار ب هم داشت و چه بسا بیشتر.

But now there is another question:

حالا سوال این است:

"How much did these patients think they suffered?"

"خود این بیماران فکر می‌‌کنند چقدر درد کشیده اند؟"

And here is a surprise.

تعجب آور این است که:

The surprise is that Patient A

بیمار الف

had a much worse memory of the colonoscopy

خاطره بسیار بدتری از کولونوسکپی نسبت به

than Patient B.

بیمار ب داشت.

The stories of the colonoscopies were different,

داستانهای این دو کولونوسکپی با هم متفاوت بودند

and because a very critical part of the story is how it ends.

و از آنجایی‌ که مهمترین قسمت داستان آخر آن می‌‌باشد

And neither of these stories is very inspiring or great --

هیچ کدام از این دو داستان الهام بخش یا خوب نیستند

but one of them is this distinct ... (Laughter)

ولی‌ یکی‌ از آنها به طور مشخص...(خنده)

but one of them is distinctly worse than the other.

ولی‌ یکی‌ از آنها به طور مشخص از دیگری بدتر است.

And the one that is worse

در داستان بدتر

is the one where pain was at its peak at the very end;

بیشترین مقدار درد در آخر عمل اتفاق افتاد.

it's a bad story.

این داستان بدی است.

How do we know that?

ما از کجا میدانیم؟

Because we asked these people after their colonoscopy,

به خاطر اینکه ما از این بیماران هم بلا فاصله بعد از کولونوسکپی،

and much later, too,

و هم چند وقت بعدتر پرسیدیم،

"How bad was the whole thing, in total?"

"کل ماجرا چقدر بد بود؟"

And it was much worse for A than for B, in memory.

و عمل در حافظهٔ بیمار الف بسیار بدتر از بیمار ب بود.

Now this is a direct conflict

و این یک تناقض مستقیم است

between the experiencing self and the remembering self.

بین خود تجربه کننده و خود به یاد آورنده.

From the point of view of the experiencing self,

از نقطه نظر خود تجربه کننده،

clearly, B had a worse time.

به طور وضوح، به بیمار ب بدتر گذشت.

Now, what you could do with Patient A,

حالا کاری که شما میتوانید برای بیمار الف انجام دهید،

and we actually ran clinical experiments,

و ما این آزمایش بالینی را انجام داده‌ایم،

and it has been done, and it does work --

که انجام شده، و کار هم می‌‌کند،

you could actually extend the colonoscopy of Patient A

شما میتوانید مدت زمان کولونوسکپی بیمار الف را طولانی‌ تر کنید،

by just keeping the tube in without jiggling it too much.

فقط با داخل نگاه داشتن لوله، بدون آنکه آن را خیلی‌ تکان دهید.

That will cause the patient

این باعث میشود که بیمار

to suffer, but just a little

درد بکشد، ولی‌ به مقدار کم

and much less than before.

و خیلی‌ کمتر از قبل.

And if you do that for a couple of minutes,

و اگر این کار را برای چند دقیقه انجام دهید،

you have made the experiencing self

شما باعث شده اید که خود تجربه کننده

of Patient A worse off,

بیمار الف درد بیشتری بکشد،

and you have the remembering self of Patient A

و خود به یاد آورنده بیمار الف

a lot better off,

تجربهٔ بهتری داشته باشد،

because now you have endowed Patient A

زیرا شما حالا به بیمار الف

with a better story

داستان بهتری

about his experience.

در مورد تجربهٔ خودش اعطا کرده اید.

What defines a story?

چه چیزی یک داستان را شکل می‌‌دهد؟

And that is true of the stories

این هم در مورد داستان‌هایی‌ که

that memory delivers for us,

حافظهٔ ما به ما تحویل میدهد صادق است،

and it's also true of the stories that we make up.

و هم در مورد داستان‌هایی‌ که از خودمان در می‌‌آوریم.

What defines a story are changes,

تغییرها یک داستان رو شکل میدهند،

significant moments and endings.

لحظه‌های مهم و پایان ها.

Endings are very, very important

پایان‌ها بسیار بسیار مهم هستند

and, in this case, the ending dominated.

و در این داستان پایان آن مهمترین قسمت بود.

Now, the experiencing self

خود تجربه کننده

lives its life continuously.

بطور ممتد زندگی‌ می‌کند.

It has moments of experience, one after the other.

و یکی‌ پس از دیگری لحظات را تجربه میکند.

And you can ask: What happens to these moments?

شما میپرسید: این لحظات چه میشوند؟

And the answer is really straightforward:

جواب این سوال بسیار ساده است.

They are lost forever.

آنها برای همیشه از دست میروند.

I mean, most of the moments of our life --

منظور این است که بیشتر لحظات زندگی‌ ما (در لحظه بودن)--

and I calculated, you know, the psychological present

که من حسابش کردم -- از لحاظ روانشناسی

is said to be about three seconds long;

گفته میشود تقریبا سه ثانیه طول می‌‌کشد.

that means that, you know,

به این معنی‌ که

in a life there are about 600 million of them;

در یک طول عمر ۶۰۰ میلیون

in a month, there are about 600,000 --

و در یک ماه حدود ۶۰۰،۰۰۰ از این لحظات وجود دارد.

most of them don't leave a trace.

بیشتر آنها هیچ اثری از خود باقی‌ نمی‌ گذارند.

Most of them are completely ignored

خود به یاد آورنده به بیشتر

by the remembering self.

آنها توجهی‌ نمیکند.

And yet, somehow you get the sense

با این حال، شما احساس می‌کنید که

that they should count,

این لحظات باید به حساب بیایند،

that what happens during these moments of experience

و اینکه اتفاقاتی که در این لحظات تجربه می‌افتد

is our life.

زندگی‌ ماست.

It's the finite resource that we're spending

اینها منابع محدودی هستند که ما در طول زندگی خود

while we're on this earth.

بر روی زمین آنها را مصرف می‌کنیم.

And how to spend it

و چگونه استفاده کردن آنها،

would seem to be relevant,

بنظر مهم می‌رسد،

but that is not the story

ولی‌ این داستانی نیست

that the remembering self keeps for us.

که خود به یاد آورنده برای ما نگاه می‌‌دارد.

So we have the remembering self

پس ما یک خود به یاد آورنده داریم

and the experiencing self,

ویک خود تجربه کننده،

and they're really quite distinct.

و این دو کاملا از هم متمآیز هستند.

The biggest difference between them

بزرگترین تفاوت آنها

is in the handling of time.

در چگونگی‌ اداره زمان است.

From the point of view of the experiencing self,

از نقطه نظر خود تجربه کننده،

if you have a vacation,

وقتی‌ شما به تعطیلات می‌روید،

and the second week is just as good as the first,

و هفته دوم با هفته اول تفاوت چندانی نداشته باشد،

then the two-week vacation

در نتیجه تعطیلات دو هفته‌‌ای

is twice as good as the one-week vacation.

دو برابر بهتر از تعطیلات یک هفته ایست.

That's not the way it works at all for the remembering self.

ولی‌ خود به یاد آورنده کاملا متفاوت عمل می‌کند.

For the remembering self, a two-week vacation

برای خود به یاد آورنده تعطیلات دو هفته‌ای

is barely better than the one-week vacation

فقط کمی‌ از تعطیلات یک هفته‌ای بهتر است

because there are no new memories added.

زیرا خاطرات جدیدی اضافه نمی‌شود.

You have not changed the story.

شما داستان را عوض نکرده اید.

And in this way,

و بدین صورت،

time is actually the critical variable

زمان در واقع متغیر اصلی‌ است

that distinguishes a remembering self

که خود به یاد آورنده را

from an experiencing self;

از خود تجربه کننده متمایز می‌‌سازد.

time has very little impact on the story.

زمان تاثیر مهمی‌ روی این داستان ندارد.

Now, the remembering self does more

خود به یاد آورنده در کنار به یاد آوردن و بازگویی داستانها،

than remember and tell stories.

کار دیگری هم دارد.

It is actually the one that makes decisions

در واقع او تصمیم گیرنده است.

because, if you have a patient who has had, say,

زیرا اگر بیماری داشته باشید که بر فرض مثال

two colonoscopies with two different surgeons

دو کولونوسکپی با دو جراح مختلف انجام داده باشد

and is deciding which of them to choose,

و بخواهد بین دو جراح یکی‌ را انتخاب کند،

then the one that chooses

در نتیجه آن که انتخاب می‌کند

is the one that has the memory that is less bad,

آنیست که خاطره کمتر بدی داشته است،

and that's the surgeon that will be chosen.

و آن جراحیست که انتخاب خواهد شد.

The experiencing self

خود تجربه کننده

has no voice in this choice.

در این انتخاب نقشی‌ ندارد.

We actually don't choose between experiences,

ما در واقع بین تجربه‌ها انتخاب نمی‌کنیم.

we choose between memories of experiences.

ما بین خاطره تجربه‌ها انتخاب می‌کنیم.

And even when we think about the future,

و حتی وقتی‌ ما به آینده فکر می‌کنیم

we don't think of our future normally as experiences.

ما معمولا به آینده به صورت تجربه‌ها فکر نمی‌کنیم.

We think of our future

ما به آینده

as anticipated memories.

به صورت خاطراتی که انتظار داریم اتفاق بیفتند فکر می‌کنیم.

And basically you can look at this,

شما میتوانید به این موضوع،

you know, as a tyranny of the remembering self,

به صورت استبداد خود به یاد آورنده نگاه کنید،

and you can think of the remembering self

و شما میتوانید تصور کنید که خود به یاد آورنده

sort of dragging the experiencing self

خود تجربه کننده را به دنبال خود

through experiences that

در بین تجربه‌هایی‌

the experiencing self doesn't need.

که خود تجربه کننده به آنها احتیاجی ندارد می‌‌کشد.

I have that sense that

من احساس می‌کنم که

when we go on vacations

وقتی‌ ما به تعطیلات می‌رویم

this is very frequently the case;

و این غالباً اتفاق می‌افتد،

that is, we go on vacations,

که وقتی‌ ما به تعطیلات می‌رویم،

to a very large extent,

به مقدار زیادی،

in the service of our remembering self.

برای خوش خدمتی به خود به یاد اورنده است.

And this is a bit hard to justify I think.

به نظر من توجیه این موضوع کمی‌ مشکل است.

I mean, how much do we consume our memories?

ما چقدر از خاطراتمان استفاده می‌کنیم؟

That is one of the explanations

این یکی‌ از توجیهاتی است

that is given for the dominance

که برای توضیح تسلط

of the remembering self.

خود به یاد آورنده داده می‌‌شود.

And when I think about that, I think about a vacation

وقتی‌ من به این موضوع فکر می‌کنم به یاد تعطیلاتی می‌‌افتم

we had in Antarctica a few years ago,

که ما چند سال پیش در قطب جنوب داشتیم،

which was clearly the best vacation I've ever had,

که یکی‌ از بهترین تعطیلاتی بود که من تا به حال داشته‌ام

and I think of it relatively often,

و من به آن،

relative to how much I think of other vacations.

نسبت به باقی‌ تعطیلات بیشتر فکر می‌کنم.

And I probably have consumed

و من احتمالا

my memories of that three-week trip, I would say,

می‌ توانم بگویم که خاطرات آن سفر سه هفته‌ای را،

for about 25 minutes in the last four years.

تقریبا به مدت ۲۵ دقیقه در چهار سال گذشته مرور کرده ام.

Now, if I had ever opened the folder

اگر من لای پوشه را باز کرده بودم

with the 600 pictures in it,

و ۶۰۰ عکس داخل آن را نگاه کرده بودم،

I would have spent another hour.

احتمالا یک ساعت دیگر هم مرور می‌‌کردم.

Now, that is three weeks,

حالا اون سه هفته است،

and that is at most an hour and a half.

و این تقریبا یک ساعت و نیم.

There seems to be a discrepancy.

به نظر می‌رسد که در اینجا یک تناقض وجود داشته باشد.

Now, I may be a bit extreme, you know,

حالا شاید من در این که

in how little appetite I have for consuming memories,

اشتهای کمی‌ برای مرور خاطرات دارم افراطی باشم،

but even if you do more of this,

ولی‌ حتی اگر شما بیشتر از من مرور کنید،

there is a genuine question:

جای این سوال هست که،

Why do we put so much weight on memory

چرا ما این مقدار برای خاطرات

relative to the weight that we put on experiences?

بیشتر از تجربیات ارزش قائلیم؟

So I want you to think

من از شما می‌‌خواهم

about a thought experiment.

که به این آزمایش خیالی فکر کنید.

Imagine that for your next vacation,

تصور کنید که در تعطیلات بعدی شما

you know that at the end of the vacation

در آخر تعطیلات

all your pictures will be destroyed,

تمام عکسهایی که گرفته اید از بین خواهند رفت،

and you'll get an amnesic drug

و شما یک داروی فراموشی خواهید گرفت

so that you won't remember anything.

در نتیجه هیچ چیزی را به خاطر نخواهید آورد.

Now, would you choose the same vacation? (Laughter)

حالا باز با این شرایط شما همان تعطیلات را انتخاب می‌کنید؟ (خنده)

And if you would choose a different vacation,

اگر تعطیلات دیگری را انتخاب کنید،

there is a conflict between your two selves,

دو خود شما با هم درگیرند،

and you need to think about how to adjudicate that conflict,

و شما باید فکر کنید که بین آن دو چگونه می‌‌خواهید داوری کنید،

and it's actually not at all obvious, because

و این موضوع خیلی‌ هم واضح نیست زیرا،

if you think in terms of time,

اگر از نظر زمان به قضیه نگاه کنید،

then you get one answer,

به یک جواب میرسید

and if you think in terms of memories,

و اگر از نظر خاطرات به قضیه نگاه کنید،

you might get another answer.

ممکن است به جواب متفاوتی برسید.

Why do we pick the vacations we do

جواب به این سوال که ما چرا یک تعطیلات

is a problem that confronts us

به خصوص را انتخاب می‌کنیم،

with a choice between the two selves.

ما را مجبور به انتخاب بین دو خود می‌‌کند.

Now, the two selves

دو خود ما

bring up two notions of happiness.

تعریف متفاوتی از خوشبختی‌ دارند.

There are really two concepts of happiness

در واقع دو تعریف متفاوت برای خوشبختی‌ وجود دارد

that we can apply, one per self.

که مربوط به هر یک از خود‌ها می‌‌شود.

So you can ask: How happy is the experiencing self?

شما می‌‌توانید بپرسید: خود تجربه کننده چقدر احساس خوشبختی‌ می‌‌کند؟

And then you would ask: How happy are the moments

بعد شما می‌‌توانید بپرسید: لحظات زندگی‌

in the experiencing self's life?

خود تجربه کننده چقدر شاد بوده است؟

And they're all -- happiness for moments

شادی لحظات

is a fairly complicated process.

یک فرایند پیچیده‌ است.

What are the emotions that can be measured?

ما چه احساساتی‌ را می‌‌توانیم اندازه بگیریم؟

And, by the way, now we are capable

به هر حال، ما الان می‌‌توانیم

of getting a pretty good idea

ایده خوبی‌ از

of the happiness of the experiencing self over time.

میزان خوشبختی‌ خود تجربه کننده در طول زمان داشته باشیم.

If you ask for the happiness of the remembering self,

اگر شما در مورد خوشبختی خود تجربه کننده بپرسید،

it's a completely different thing.

موضوع متفاوت خواهد بود.

This is not about how happily a person lives.

موضوع دیگر این نیست که یک شخص چقدر خوش بخت زندگی‌ می‌‌کند.

It is about how satisfied or pleased the person is

بلکه این است که وقتی‌ شخصی‌ به زندگی‌ خود فکر می‌‌کند

when that person thinks about her life.

چه مقدار از آن احساس رضایت می‌‌کند.

Very different notion.

مفاهیمی کاملا متفاوت.

Anyone who doesn't distinguish those notions

هر کسی‌ که تفاوت این دو مفهوم را درک نکند،

is going to mess up the study of happiness,

تحقیق در باره خوش بختی را خراب خواهد کرد،

and I belong to a crowd of students of well-being,

و من به گروهی از دانشجویان خوش بخت تعلق دارم که

who've been messing up the study of happiness for a long time

برای مدت‌های طولانی‌ تحقیقات در این زمینه را

in precisely this way.

دقیقا به همین دلیل خراب کرده اند.

The distinction between the

تفاوت بین

happiness of the experiencing self

خوشبختی‌ خود تجربه کننده

and the satisfaction of the remembering self

و خوشبختی‌ خود به یاد آورنده

has been recognized in recent years,

در سالهای اخیر در یافته شده است،

and there are now efforts to measure the two separately.

و جدیداً سعی‌ می‌‌شود که این دو به طور جداگانه ارزیابی شوند،

The Gallup Organization has a world poll

سازمان گالوپ یک نظر سنجی جهانی‌ دارد

where more than half a million people

که در آن از نیم میلیون نفر

have been asked questions

پرسیده شده که

about what they think of their life

نظرشان در مورد زندگی‌

and about their experiences,

و تجربیاتشان چیست.

and there have been other efforts along those lines.

تلاش‌های دیگری هم در این زمینه وجود داشته است.

So in recent years, we have begun to learn

ما در سالهای اخیر دربارهٔ

about the happiness of the two selves.

خوش بختی دو خود یاد گرفته ایم.

And the main lesson I think that we have learned

مهمترین درس ما این بوده است که،

is they are really different.

این دو با هم کاملا متفاوت هستند.

You can know how satisfied somebody is with their life,

اینکه شما بدانید‌ یک نفر چه مقدار از زندگی‌ خود به طور کلی‌ رضایت دارد،

and that really doesn't teach you much

چیزی را برای شما در دربارهٔ اینکه این شخص

about how happily they're living their life,

در زندگی‌ روز مره خود چقدر خوشحال است روشن نمی‌‌کند.

and vice versa.

و برعکس.

Just to give you a sense of the correlation,

فقط برای اینکه به شما ایده‌ای از میزان ارتباط بدهم،

the correlation is about .5.

اینها با ضریب ۵ به هم ربط دارند.

What that means is if you met somebody,

این بدین معناست که اگر شما با شخصی‌ آشنا شوید،

and you were told, "Oh his father is six feet tall,"

و به شما گفته شود که قد پدر او ۶ فوت است،

how much would you know about his height?

شما چه میزان اطلاعات در مورد قد خود شخص خواهید داشت؟

Well, you would know something about his height,

خوب، شما مقداری در مورد قد او خواهید دانست،

but there's a lot of uncertainty.

ولی‌ ابهامات بسیاری وجود دارد.

You have that much uncertainty.

شما بدین میزان ابهام دارید.

If I tell you that somebody ranked their life eight on a scale of ten,

اگر به شما بگویم که شخصی‌ به زندگی‌ خود نمره هشت از ده داده است،

you have a lot of uncertainty

شما ابهامات زیادی

about how happy they are

در مورد میزان خوشحالی این شخص

with their experiencing self.

با خود تجربه کننده خود خواهید داشت.

So the correlation is low.

پس میزان ارتباط کم است.

We know something about what controls

ما مقداری در مورد اینکه چه چیزهایی

satisfaction of the happiness self.

خوشحالی‌ ما را کنترل می‌‌کنند می‌‌دانیم.

We know that money is very important,

ما می‌‌دانیم که پول بسیار مهم است،

goals are very important.

هدف‌ها بسیار مهم هستند

We know that happiness is mainly

ما میدانیم که خوشبختی‌ اساسا

being satisfied with people that we like,

راضی‌ بودن از کسانی‌ که دوست داریم است،

spending time with people that we like.

وقت گذراندن با کسانی‌ که دوست داریم است.

There are other pleasures, but this is dominant.

لذت‌های دیگری هم وجود دارند ولی‌ این غالب تر است.

So if you want to maximize the happiness of the two selves,

در نتیجه اگر بخواهید خوشبختی‌ هر دو خود را بهینه سازید،

you are going to end up

مجبور خواهید شد

doing very different things.

کارهای بسیار متفاوتی انجام دهید.

The bottom line of what I've said here

نهایت حرف هایی که من اینجا گفته‌ام

is that we really should not think of happiness

این است که ما نباید به خوش بختی

as a substitute for well-being.

به معنای خوش بودن فکر کنیم.

It is a completely different notion.

این دو با هم کاملا متفاوت هستند.

Now, very quickly,

حالا، خیلی‌ سریع،

another reason we cannot think straight about happiness

یکی‌ دیگر از دلایلی که ما نمی‌‌توانیم به خوشبختی‌ درست فکر کنیم

is that we do not attend to the same things

این است که طوری که ما به زندگی فکر می‌‌کنیم

when we think about life, and we actually live.

و طوری که آن را واقعا زندگی‌ می‌‌کنیم متفاوت هستند.

So, if you ask the simple question of how happy people are in California,

اگر شما این سوال آسان را بپرسید که مردم در کالیفرنیا چقدر خوشحال هستند،

you are not going to get to the correct answer.

جواب درستی‌ نخواهید گرفت.

When you ask that question,

وقتی‌ آن سوال را می‌‌پرسید،

you think people must be happier in California

فکر می‌‌کنید که مردم در کالیفرنیا باید خوشحال تر باشند،

if, say, you live in Ohio.

مثلا اگر شما در اهایو زندگی‌ کنید.

(Laughter)

(خنده)

And what happens is

اتفاقی‌ که می‌‌افتاد این است که

when you think about living in California,

وقتی‌ شما به زندگی‌ در کالیفرنیا فکر می‌‌کنید،

you are thinking of the contrast

شما به تفاوت

between California and other places,

بین کالیفرنیا و جاهای دیگر فکر می‌‌کنید،

and that contrast, say, is in climate.

این تفاوت مثلا آب و هوا است.

Well, it turns out that climate

در نهایت آب و هوا

is not very important to the experiencing self

برای خود تجربه کننده خیلی‌ اهمیتی ندارد

and it's not even very important to the reflective self

و حتی برای خود به خاطر آورنده هم خیلی‌ مهم نیست

that decides how happy people are.

با این حال بر خوشحالی مردم تصمیم می‌‌گذارد.

But now, because the reflective self is in charge,

ولی‌ حالا چون خود به خاطر آورنده در راس است،

you may end up -- some people may end up

شما ممکن است- بعضی‌‌ها ممکن است

moving to California.

به کالیفرنیا مهاجرت کنند.

And it's sort of interesting to trace what is going to happen

جالب است که دنبال کنیم تا ببینیم چه اتفاقی‌

to people who move to California in the hope of getting happier.

برای کسانی‌ که برای خوش بخت تر شدن به کالیفرنیا مهاجرت می‌‌کنند خواهد افتاد.

Well, their experiencing self

خود تجربه کننده آنها

is not going to get happier.

خوشحال تر نخواهد بود.

We know that.

خوب ما این را می‌‌دانیم.

But one thing will happen: They will think they are happier,

ولی‌ یک چیز اتفاق خواهد افتاد. آنها فکر خواهند کرد که خوش بخت ترند،

because, when they think about it,

زیرا، وقتی‌ به آن فکر می‌‌کنند،

they'll be reminded of how horrible the weather was in Ohio,

به یاد خواهند آورد که هوای اهایو چقدر وحشتناک بود.

and they will feel they made the right decision.

و احساس خواهند کرد که تصمیم درستی‌ گرفته اند.

It is very difficult

خیلی‌ مشکل است که

to think straight about well-being,

به خوش بودن درست فکر کنیم،

and I hope I have given you a sense

امیدوارم که به شما این حس را داده باشم

of how difficult it is.

که این کار چقدر مشکل است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: Thank you. I've got a question for you.

کریس اندرسون: متشکرم. من یک سوال از شما دارم.

Thank you so much.

بسیار متشکرم.

Now, when we were on the phone a few weeks ago,

وقتی‌ ما تلفنی چند هفته پیش صحبت می‌‌کردیم،

you mentioned to me that there was quite an interesting result

شما اشاره کردید که نتایج بسیار جالبی‌

came out of that Gallup survey.

از نظر سنجی گالوپ حاصل شده است.

Is that something you can share

میتوانید آن را با ما در میان بگذارید

since you do have a few moments left now?

با توجه به اینکه چند دقیقه از وقت شما باقیست؟

Daniel Kahneman: Sure.

دنیل کانمن: حتما.

I think the most interesting result that we found in the Gallup survey

فکر می‌‌کنم جالب‌ترین نتیجه‌ای که از نظر سنجی گالوپ بدست آوردیم

is a number, which we absolutely did not expect to find.

یک عدد است که اصلا انتظار آن را نداشتیم.

We found that with respect to the happiness

در مورد خوش بختی

of the experiencing self.

خود تجربه کننده متوجه شدیم

When we looked at how feelings,

وقتی‌ به اینکه چطور احساسات

vary with income.

با درامد تغییر میکنند نگاه کردیم.

And it turns out that, below an income

مشخص شد که درامد زیر

of 60,000 dollars a year, for Americans --

۶۰,۰۰۰ دلار در سال، برای آمریکایی‌ ها،

and that's a very large sample of Americans, like 600,000,

نظر سنجی شامل ۶۰۰,۰۰۰ آمریکایی‌ می‌‌شد

so it's a large representative sample --

که نمونه آماری بزرگی‌ است،

below an income of 600,000 dollars a year...

زیر درآمد ۶۰۰,۰۰۰ دلار در سال

CA: 60,000.

کریس: ۶۰,۰۰۰

DK: 60,000.

دانیل: ۶۰,۰۰۰

(Laughter)

(خنده)

60,000 dollars a year, people are unhappy,

۶۰,۰۰۰ دلار در سال مردم خوشحال نیستند،

and they get progressively unhappier the poorer they get.

و هر چه فقیر تر می‌‌شوند ناراحت تر می‌‌شوند.

Above that, we get an absolutely flat line.

بالای این عدد ما یک خط صاف داریم.

I mean I've rarely seen lines so flat.

من کمتر خطی‌ به این صافی دیده ام.

Clearly, what is happening is

به طور وضوح اتفاقی‌ که می‌افتد این است که

money does not buy you experiential happiness,

پول برای شما خوش بختی تجربه‌ای نمی‌‌خرد،

but lack of money certainly buys you misery,

ولی‌ کمبود پول برای شما بد بختی می‌‌خرد،

and we can measure that misery

و ما می‌‌توانیم میزان این بد بختی را

very, very clearly.

بسیار بسیار واضح اندازه‌گیری کنیم.

In terms of the other self, the remembering self,

در مورد خود دیگر، خود به یاد اورنده،

you get a different story.

داستان متفاوت است.

The more money you earn, the more satisfied you are.

هرچه در آمد شما بیشتر باشد شما راضی‌ تر هستید.

That does not hold for emotions.

این در مورد احساسات صادق نیست.

CA: But Danny, the whole American endeavor is about

کریس: ولی‌ دنی، تمام تلاش آمریکایی‌ها برای

life, liberty, the pursuit of happiness.

زندگی‌، آزادی، و جستجوی خوشبختی‌ است.

If people took seriously that finding,

اگر مردم این نتایج را جدی بگیرند،

I mean, it seems to turn upside down

همه چیزهایی که به آن اعتقاد داریم،

everything we believe about, like for example,

مثلا قوانین مالیاتی و غیره

taxation policy and so forth.

وارونه خواهند شد.

Is there any chance that politicians, that the country generally,

آیا شانسی وجود دارد که سیاستمداران، و کشور به طور کلی‌،

would take a finding like that seriously

این نتایج را جدی بگیرند،

and run public policy based on it?

و سیاست گذاری را بر اساس آن انجام دهند؟

DK: You know I think that there is recognition

دانیل: به نظر من نقش تحقیقات در مورد خوشبختی‌

of the role of happiness research in public policy.

در سیاست گذاری به رسمیت شناخته می‌‌شود.

The recognition is going to be slow in the United States,

این موضوع در ایالت متحده کند خواهد بود،

no question about that,

شکی‌ در آن نیست،

but in the U.K., it is happening,

ولی‌ در انگلیس در حال رخ دادن است،

and in other countries it is happening.

و در کشورهای دیگر در حال رخ دادن است.

People are recognizing that they ought

مردم دارند متوجه میشوند

to be thinking of happiness

وقتی‌ به سیاست گذاری فکر میکنند

when they think of public policy.

باید به خوش بختی فکر کنند.

It's going to take a while,

این مدتی‌ طول خواهد کشید،

and people are going to debate

بسیاری در مورد اینکه

whether they want to study experience happiness,

میخواهند خوشبختی‌ تجربی‌ و یا خوش بختی زندگی‌ به طور کل را

or whether they want to study life evaluation,

مورد تحقیق قرار دهند بحث خواهند کرد

so we need to have that debate fairly soon.

لازم است این بحث‌ها بزودی انجام شوند.

How to enhance happiness

اینکه چطور خوشبختی‌ را افزایش دهیم،

goes very different ways depending on how you think,

بسته به اینکه چطور به خوشبختی‌ فکر می‌کنید متفاوت خواهد بود،

and whether you think of the remembering self

اینکه شما به خود به یاد آورنده فکر می‌‌کنید

or you think of the experiencing self.

و یا به خود تجربه کننده فکر می‌‌کنید.

This is going to influence policy, I think, in years to come.

به نظر من این در سالهای آینده بر روی سیاست گذاری تاثیر خواهد داشت.

In the United States, efforts are being made

در ایالت متحده تلاشهایی انجام شده

to measure the experience happiness of the population.

تا میزان خوشبختی‌ تجربی‌ مردم را اندازه بگیرند.

This is going to be, I think, within the next decade or two,

این به نظر من در یکی‌ دو دههٔ آینده

part of national statistics.

بخشی از آمار ملی‌ خواهد بود.

CA: Well, it seems to me that this issue will -- or at least should be --

کریس: به نظر می‌‌رسد که این موضوع

the most interesting policy discussion to track

یکی‌ از موضوعات جالب بحث سیاست گذاری

over the next few years.

در چند سال آینده خواهد بود.

Thank you so much for inventing behavioral economics.

از اینکه رشته اقتصاد رفتاری را ابداع کردید ممنونم.

Thank you, Danny Kahneman.

ممنون دنی کانمن.