The disarming case to act right now on climate change | Greta Thunberg

Translator: Akinori Oyama Reviewer: Peter van de Ven

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

When I was about eight years old,

وقتی که هشت سال داشتم،

I first heard about something called climate change or global warming.

برای اولین بار چیزی به نام تغییرات جوی یا گرم شدن کره زمین به‌ گوشم خورد.

Apparently, that was something humans had created by our way of living.

ظاهرا پدیده‌ای بود که ما انسان‌ها با نحوه زندگی خود آن را ایجاد کرده بودیم.

I was told to turn off the lights to save energy

به من می‌گفتند که با خاموش کردن چراغ‌ها انرژی را ذخیره کنم

and to recycle paper to save resources.

و با بازیافت کاغذ به حفظ منابع کمک کنم.

I remember thinking that it was very strange

به خاطر می‌آورم که فکر می‌کردم چقدر عجیب است

that humans, who are an animal species among others,

که انسان که خود گونه‌ای از حیوانات است،

could be capable of changing the Earth's climate.

می‌تواند آب‌وهوای کره زمین را تغییر دهد.

Because if we were, and if it was really happening,

زیرا اگر ما می‌توانستیم و این واقعا اتفاق می‌افتاد،

we wouldn't be talking about anything else.

دیگر در مورد چه چیز دیگری می‌توانستیم صحبت کنیم.

As soon as you'd turn on the TV, everything would be about that.

به محضی که تلوریون روشن می‌شد، می‌دیدید که همه به آن می پردازند.

Headlines, radio, newspapers,

هرآنچه که در عناوین خبر، رادیو، روزنامه،

you would never read or hear about anything else,

می‌خواندید یا می‌شنیدید به آن مربوط می‌شد،

as if there was a world war going on.

انگار که جنگی جهانی در راه بود.

But no one ever talked about it.

اما هیچ کس در این باره حرفی نمی‌زد.

If burning fossil fuels was so bad that it threatened our very existence,

اگر سوخت فسیلی آنقدر بد بود که حیات همه ما را تهدید می‌کند

how could we just continue like before?

چطور می‌توانستیم هنوز هم مثل قبل ادامه بدهیم؟

Why were there no restrictions?

چرا هیچ محدودیتی وجود نداشت؟

Why wasn't it made illegal?

چرا غیرقانونی نشده بود؟

To me, that did not add up.

به نظرم، اینطور درست از آب درنمی‌آمد.

It was too unreal.

خیلی غیرواقعی بود.

So when I was 11, I became ill.

به همین خاطر وقتی که یازده ساله داشتم، بیمار شدم.

I fell into depression,

من دچار افسردگی شدم،

I stopped talking,

و دیگر حرف نمی‌زدم،

and I stopped eating.

و دست ازغذا خوردن هم کشیدم.

In two months, I lost about 10 kilos of weight.

طی دو ماه، حدودا ده کیلو وزن کم کردم.

Later on, I was diagnosed with Asperger syndrome,

بعدها در من سندروم آسپرگر (شکلی ازاوتیسم)

OCD and selective mutism.

اختلال وسواس (OCD) و سکوت انتخابی (SM) را تشخیص دادند.

That basically means I only speak when I think it's necessary -

که اساسا این شکلی است که من فقط زمانی صحبت می‌کنم که به نظرم نیاز است.

now is one of those moments.

که الان یکی از همان مواقع است.

(Applause)

(تشویق حضار)

For those of us who are on the spectrum,

برای آن ذسته از ما که دچار اختلال طیف اوتیسم هستیم

almost everything is black or white.

تقریبا همه چیز یا سیاه یا سفید است.

We aren't very good at lying,

مامعمولا در دروغ گفتن خوب نیستیم

and we usually don't enjoy participating in this social game

و معمولا از شرکت در بازی‌های دسته‌ جمعی چدان لذت نمی‌بریم

that the rest of you seem so fond of.

که ظاهرا مورد علاقه شما است.

(Laughter)

(خنده حضار)

I think in many ways that we autistic are the normal ones,

من فکر می‌کنم که ما اوتیسمی‌ها در بسیاری از جهات نرمال هستیم،

and the rest of the people are pretty strange,

و این بقیه مردم‎‌اند که عجیب‌اند،

(Laughter)

(خنده حضار)

especially when it comes to the sustainability crisis,

به‌خصوص زمانیکه بحث به بحران‌های پایداری می‌رسد

where everyone keeps saying climate change is an existential threat

آنجایی که همه معتقدند که تغییرات جوی حیات ما را تهدید می‌کند

and the most important issue of all,

و مهمتر از هر مسئله دیگری است،

and yet they just carry on like before.

اما باز همه مانند گذشته به زندگی‌شان ادامه می‌دهند.

I don't understand that,

این را درک نمی‌کنم،

because if the emissions have to stop,

چون اگر انتشار باید متوقف شود،

then we must stop the emissions.

پس باید آن را متوقف کنیم.

To me that is black or white.

برای من این موضوع یا سیاه است یا سفید.

There are no gray areas when it comes to survival.

وقتی بحث بر سر بقاست هیچ نقطه خاکستری‌ باقی نمی‌ماند.

Either we go on as a civilization or we don't.

یا ما همچون یک تمدن ادامه می‌دهیم، یا نه.

We have to change.

ما باید تغییر کنیم.

Rich countries like Sweden need to start reducing emissions

کشورهای ثروتمندی همچون سوئد باید کاهش برون فرست خود را با

by at least 15 percent every year.

حداقل۱۵ درصد در هر سال شروع کنند.

And that is so that we can stay below a two-degree warming target.

و بدین ترتیب می‌توانیم زیر دو درجه گرم شدن که هدف ماست باقی بمانیم

Yet, as the IPCC have recently demonstrated,

اگرچه هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی به تازگی اعلام کرده

aiming instead for 1.5 degrees Celsius

که حتی کاهش ۱.۵ درجه سیلسیوس

would significantly reduce the climate impacts.

به مقدار زیادی تاثیرات تغیرات جوی را کاهش خواهد داد.

But we can only imagine what that means for reducing emissions.

اما فقط می توانیم تصور کنیم که چه تاثیری برروی کاهش برون فرست دارد.

You would think the media and every one of our leaders

شما فکر می‌کنید که رسانه‌ها و هرکدام از رهبران‌ ما

would be talking about nothing else,

در مورد چیز دیگری غیر از آن صحبت نمی کنند،

but they never even mention it.

اما آنها حتی اشاره ای هم به آن نمی‌کنند.

Nor does anyone ever mention

همانطورکه درباره گازهای گلخانه‌ای

the greenhouse gases already locked in the system.

که از قبل در سیستم زندانی شده‌اند حرفی زده نمی‌شود.

Nor that air pollution is hiding a warming

و نه آلودگی هوا گرمایی را مخفی می‌کند

so that when we stop burning fossil fuels,

تا استفاده از سوخت فسیلی را متوقف کنیم،

we already have an extra level of warming

ما از قبل سطح اضافه‌ای از گرما داریم

perhaps as high as 0.5 to 1.1 degrees Celsius.

که شاید به ۰.۵ تا ۱.۱ درجه سیلسیوس برسد.

Furthermore does hardly anyone speak about the fact

علاوه برآن، به ندرت کسی درباره این حقیقت صحبت می‌کند

that we are in the midst of the sixth mass extinction,

که ما در آستانه ششمین انقراض بزرگ زمین قرار داریم،

with up to 200 species going extinct every single day,

که در این دوره روزانه ۲۰۰ گونه زیستی منقرض می‌شوند،

that the extinction rate today

که با سرعت انقراض امروزه

is between 1,000 and 10,000 times higher

این مقدار بین ۱,۰۰۰ و ۱۰,۰۰۰ برابر

than what is seen as normal.

بیشتر از مقدار طبیعی آن است.

Nor does hardly anyone ever speak about the aspect of equity or climate justice,

نه کسی تا کنون درباره جنبه برابری یا عدالت جوی صحبتی کرده،

clearly stated everywhere in the Paris Agreement,

که در جای جای توافق پاریس به وضوح به آن اشاره شده،

which is absolutely necessary to make it work on a global scale.

که قطعا برای اجرایی شدن آن در مقیاس جهانی ضروری است.

That means that rich countries

این به این معناست که کشورهای ثروتمند

need to get down to zero emissions within 6 to 12 years,

برون‌فرست خود را طی ۶ تا ۱۲ سال آینده

with today's emission speed.

به‌ صفر برسانند.

And that is so that people in poorer countries

و به این ترتیب کشورهای فقیرتر

can have a chance to heighten their standard of living

این شانس را دارند تا استاندارد زندگیشان را با ساخت

by building some of the infrastructure that we have already built,

زیرساخت‌هایی که هم اکنون در اختیار داریم

such as roads, schools, hospitals,

از قبیل جاده، مدرسه، بیمارستان،

clean drinking water, electricity, and so on.

آب آشامیدنی بهداشتی، برق و غیره، بالا ببرند.

Because how can we expect countries like India or Nigeria

چطور می‌توانیم انتظار داشته باشیم که کشورهایی مانند هند و نیجریه

to care about the climate crisis

مراقب بحران تغییرات جوی باشند

if we who already have everything don't care even a second about it

درحالیکه ما که همه چیزدر اختیارداریم

or our actual commitments to the Paris Agreement?

حتی به آن یا به تعهداتمان در توافقنامه پاریس توجه نمی‌کنیم

So, why are we not reducing our emissions?

پس چرا برون فرست خود را کاهش نمی‌دهیم؟

Why are they in fact still increasing?

چرا آنها عملا در حال افزایش هستند؟

Are we knowingly causing a mass extinction?

آیا ما آگاهانه سبب انقراض بزرگ می‌شویم؟

Are we evil?

آیا ما خبیث هستیم؟

No, of course not.

البته که نه.

People keep doing what they do

مردم همان کارهای قبلی را می‌کنند

because the vast majority doesn't have a clue

چون اکثرآنها از عواقب کارهایشان

about the actual consequences of our everyday life,

در زندگی روزمره آگاهی ندارند،

and they don't know that rapid change is required.

و آنها نمی‌دانند که به تغییر سریع نیاز است.

We all think we know, and we all think everybody knows,

همه ما فکر می‌کنیم که می‌دانیم، و همه ما فکر می‌کنیم که بقیه هم مطلع‌اند،

but we don't.

اما اینطور نیست.

Because how could we?

آخر چطور باید بدانیم؟

If there really was a crisis,

اگر واقعا بحرانی در کار بود،

and if this crisis was caused by our emissions,

و اگر این بحران ناشی از برون فرست‌های ما بود،

you would at least see some signs.

شما حداقل نشانه‌هایی دیده‌ بودید.

Not just flooded cities, tens of thousands of dead people,

نه فقط شهرهایی زیر سیل رفته، مرگ ده‌ها هزارتن

and whole nations leveled to piles of torn down buildings.

و تمامی مردمی که خانه‌هایشان با خاک یکسان شده است.

You would see some restrictions.

شما باید محدودیت‌هایی می‌دیدید.

But no.

اما نمی‌بینید.

And no one talks about it.

هیچ کس هم در مورد آن صحبتی نمی‌کند.

There are no emergency meetings, no headlines, no breaking news.

نه نشست اضطراری و یا تیتر خبری و نه خبر فوری!

No one is acting as if we were in a crisis.

هیچ کس کاری نمی‌کند که انگار ما در شرایط بحران قرار داریم.

Even most climate scientists or green politicians

حتی بیشتر دانشمندان جوشناس یا سیاست مداران سبز

keep on flying around the world, eating meat and dairy.

فقط به پرواز دور دنیا، خوردن گوشت و لبنیات مشغولند.

If I live to be 100, I will be alive in the year 2103.

اگر بتوانم تا صد سال دیگر زندگی کنم آن وقت سال ۲۱۰۳ زنده هستم.

When you think about the future today, you don't think beyond the year 2050.

اگر شما امروز به آینده می‌اندیشید، نمی‌توانید به فراتر از سال ۲۰۵۰ فکر کنید.

By then, I will, in the best case, not even have lived half of my life.

تا آن زمان، من در بهترین شرایط هم به اندازه نیمی از عمرم را زندگی نکرده‌ام.

What happens next?

بعد از آن چه اتفاقی می‌افتد؟

The year 2078, I will celebrate my 75th birthday.

سال ۲۰۷۸، من ۷۵امین سال تولد خود را جشن می‌گیرم.

If I have children or grandchildren, maybe they will spend that day with me.

اگر بچه یا نوه‌هایی داشته باشم، شاید آنها آن روز را با من بگذرانند.

Maybe they will ask me about you,

شاید آنها از من درباره شما بپرسند،

the people who were around, back in 2018.

درباره مردمی که در سال ۲۰۱۸ حضور داشتند.

Maybe they will ask why you didn't do anything

شاید آنها بپرسند که چرا شما کاری نکردید

while there still was time to act.

در حالیکه هنوز فرصت داشتید.

What we do or don't do right now will affect my entire life

آنچه که امروز ما درست یا نادرست انجام می‌دهیم

and the lives of my children and grandchildren.

بر زندگی ما، يا کودکان‌مان و نسل‌های بعدی ما تاثیر می‌گذارد.

What we do or don't do right now,

آنچه که ما امروز درست یا نادرست انجام می‌دهیم،

me and my generation can't undo in the future.

من و هم نسل‌هایم نمی‌توانیم در آینده آن را تغییر دهیم.

So when school started in August of this year,

به همین خاطر وقتی در آگوست امسال که مدرسه شروع شد،

I decided that this was enough.

تصمیم گرفتم که همین امسال کافی است.

I set myself down on the ground outside the Swedish parliament.

روی زمین بیرون پارلمان سوئد دراز کشیدم.

I school striked for the climate.

اعتصاب مدرسه‌ای راه انداختم.

Some people say that I should be in school instead.

بعضی‌ها به من گفتند که باید به جای این کار الان در مدرسه باشم.

Some people say that I should study to become a climate scientist

برخی هم گفتند که باید درس بخوانم تا دانشمند جوشناس بشوم

so that I can "solve the climate crisis."

که بتوانم «بحران تغییرات جوی را حل کنم.»

But the climate crisis has already been solved.

اما بحران تغییرات جوی همین الان هم حل شده است.

We already have all the facts and solutions.

ما همین الان هم تمامی حقایق و راه حل‌ها را در اختیار داریم.

All we have to do is to wake up and change.

ما تنها باید برخیزیم و تغییری ایجاد کنیم.

And why should I be studying for a future that soon will be no more

و چرا من باید برای آینده‌ای درس بخوانم که در آن

when no one is doing anything whatsoever to save that future?

دیگر هیچ کس هیچ کاری برای نجات آینده انجام نمی دهد؟

And what is the point of learning facts in the school system

یادگیری مطالب موجود در سیستم آموزشی به چه کار می‌آید

when the most important facts

وقتی که مهمترین حقایق

given by the finest science of that same school system

ارائه شده در همان سیستم آموزشی

clearly means nothing to our politicians and our society.

به وضوح مفهومی برای جامعه و سیاستمداران ما ندارد؟

Some people say that Sweden is just a small country,

بعضی ها می‌گویند که سوئد کشور کوچکی است،

and that it doesn't matter what we do,

و اینکه ما چه می‌کنیم اهمیت چندانی ندارد.

but I think that if a few children can get headlines all over the world

اما به نظرمن وقتی فقط بعضی از بچه‌ها تنها با چند هفته مدرسه نرفتن

just by not coming to school for a few weeks,

می‎‌توانند به تیترخبری در کل دنیا تبدیل شوند،

imagine what we could all do together if you wanted to.

تصورکنید که ما چه کارهایی می‌توانیم انجام دهیم، اگر بخواهیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now we're almost at the end of my talk,

حالا تقریبا به پایان صحبت‌هایم نزدیک شده‌ایم

and this is where people usually start talking about hope,

و در اینجا اغلب افراد شروع می‌کنند تا در مورد امید،

solar panels, wind power, circular economy, and so on,

پنل‌های خورشیدی، انرژی باد، اقتصاد مدور و چیزهای دیگر صحبت کنند،

but I'm not going to do that.

اما من نمی‌خواهم چنین کاری انجام دهم.

We've had 30 years of pep-talking and selling positive ideas.

ما سی سال که حرف‌های خوشبینانه زده‌ایم و ایده‌های مثبت ارائه داده‌ایم.

And I'm sorry, but it doesn't work.

اما متاسفم آنها ثمری نداشتند.

Because if it would have,

زیرا اگر اثر داشتند،

the emissions would have gone down by now.

برون فرست باید تا کنون کاهش می‌یافت.

They haven't.

اما کاهشی نداشته است.

And yes, we do need hope,

ما قطعا به امیدواری نیاز داریم،

of course we do.

و البته که باید امیدوار باشیم.

But the one thing we need more than hope is action.

اما بیشتراز امید به عمل نیاز داریم.

Once we start to act, hope is everywhere.

به محض آن که دست به عمل بزنیم امید همه جا هست.

So instead of looking for hope,

به جای آنکه به دنبال امید باشیم،

look for action.

به دنبال عمل باشیم.

Then, and only then, hope will come.

که فقط بعد از آن است که امید می‌آید.

Today, we use 100 million barrels of oil every single day.

ما روزانه ۱۰۰ میلیون بشکه نفت مصرف می‌کنیم.

There are no politics to change that.

سیاستی برا‌ی‌ تغییرآن درنظرگرفته نشده.

There are no rules to keep that oil in the ground.

هیچ قانونی برای نگه داشتن نفت در زمین وجود ندارد.

So we can't save the world by playing by the rules,

بنابراین ما نمی توانیم دنیا را با پیروی از قوانین حفظ کنیم

because the rules have to be changed.

چون خود قوانین نیز باید تغییر کنند.

Everything needs to change --

همه چیز نیاز به تغییر دارد—

and it has to start today.

و از امروز باید تغییر را شروع کرد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)