The disarming case to act right now on climate change | Greta Thunberg

Translator: Akinori Oyama Reviewer: Peter van de Ven

Translator: Oyama Akinori Reviewer: Ahamed Shyam F

When I was about eight years old,

எனக்கு எட்டு வயதாக இருக்கும்போது

I first heard about something called climate change or global warming.

பருவநிலை மாற்றம், உலக வெப்பமயமாதல் பற்றி முதல் முறையாக அறிந்தேன்.

Apparently, that was something humans had created by our way of living.

மனிதர்களின் வாழ்க்கை முறையால் உருவாக்கப்பட்ட ஒன்றாம் அது.

I was told to turn off the lights to save energy

ஆற்றலைச் சேமிக்க விளக்குகளை அணைக்க சொன்னார்கள்

and to recycle paper to save resources.

வளங்களை சேமிக்க காகிதத்தை மறுசுழற்சி செய்ய சொன்னார்கள்.

I remember thinking that it was very strange

விலங்கு இனத்தை சார்ந்த மனிதர்கள்,

that humans, who are an animal species among others,

பூமியின் காலநிலையை மாற்றும் திறன் கொண்டவர்கள்

என்பதை நினைப்பதற்கே மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தது.

could be capable of changing the Earth's climate.

Because if we were, and if it was really happening,

அது உண்மையில் எனில்,

we wouldn't be talking about anything else.

நாம் வேறு எதைப் பற்றியும் பேச மாட்டோம்.

As soon as you'd turn on the TV, everything would be about that.

தொலைக்காட்சிகள் எல்லாம் அதைப் பற்றி தான் இருக்கும்.

Headlines, radio, newspapers,

தலைப்புச் செய்திகள், வானொலி, செய்தித்தாள்களும்

you would never read or hear about anything else,

இது தவிர வேறு எதைப் பற்றியும் பேசாது,

as if there was a world war going on.

ஏதோ ஒரு உலகப் போர் நடப்பது போல தோன்றியிருக்கும்.

But no one ever talked about it.

ஆனால் யாரும் இதைப் பற்றி பேசவில்லை.

If burning fossil fuels was so bad that it threatened our very existence,

புதைபடிவ எரிமங்களை எரிப்பது நம் வாழ்வை அச்சுறுத்தும் எனில்

how could we just continue like before?

நாம் அதனை எப்போதும் போல தொடர்ந்து செய்வோமா?

Why were there no restrictions?

அதற்கு ஏன் கட்டுப்பாடுகள் இல்லை?

Why wasn't it made illegal?

அவை ஏன் சட்டவிரோதமாக்கப்படவில்லை?

To me, that did not add up.

எனக்கு இது சரியாகப் படவில்லை.

It was too unreal.

இது மிகவும் உண்மையற்றதாக தோன்றியது.

So when I was 11, I became ill.

11 வயதாக இருந்தபோது என் உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது.

I fell into depression,

நான் மன அழுத்தத்தில் வீழ்ந்தேன்,

I stopped talking,

நான் பேசுவதை நிறுத்தினேன்,

and I stopped eating.

சாப்பிடுவதையும் நிறுத்தினேன்.

In two months, I lost about 10 kilos of weight.

இரண்டு மாதங்களில், சுமார் 10 கிலோ எடையை இழந்தேன்.

Later on, I was diagnosed with Asperger syndrome,

பின்னர், எனக்கு ஆஸ்பெர்கர் நோய்க்குறி, ஒ.சி.டி மற்றும்

OCD and selective mutism.

செலக்டிவ் ம்யூட்டிசஸம் இருப்பதை கண்டறிந்தனர்.

That basically means I only speak when I think it's necessary -

அதற்கு அர்த்தம், எனக்கு அவசியம் இருந்தால் மட்டுமே நான் பேசுவேன் என்பதாகும்.

now is one of those moments.

இது அந்த தருணங்களில் ஒன்று.

(Applause)

(கரவொலி)

For those of us who are on the spectrum,

ஸ்பெக்ட்ரமில் இருக்கும் எங்களை பொறுத்தவரை,

almost everything is black or white.

கிட்டத்தட்ட எல்லாமே வெளிப்படையானது தான்.

We aren't very good at lying,

எங்களுக்கு பொய் சொல்ல தெரியாது

and we usually don't enjoy participating in this social game

நீங்கள் அனைவரும் பெரிதும் விரும்புவதாகத் தோன்றும்

that the rest of you seem so fond of.

சமூக விளையாட்டில் பங்கேற்பதை நாங்கள் விரும்புவதில்லை.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

I think in many ways that we autistic are the normal ones,

பெரும்பாலான வழிகளில், ஆட்டிஸம் கொண்டவர்களே சாதாரணமானவர்கள்,

மீதமுள்ள மக்கள் தான் விசித்திரமானவர்கள் என நினைக்கிறேன்.

and the rest of the people are pretty strange,

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

especially when it comes to the sustainability crisis,

குறிப்பாக நிலைத்தன்மை நெருக்கடி என்று வரும்போது

where everyone keeps saying climate change is an existential threat

காலநிலை மாற்றம், மனித வாழ்வாதரத்தையே அச்சுறுத்தும் எனில்

and the most important issue of all,

எல்லாவற்றையும் விட மிக முக்கிய பிரச்சினை எனில்

and yet they just carry on like before.

அனைவராலும் முன்பை போலவே வாழ்வை எப்படி தொடர முடிகிறது.

I don't understand that,

அது தான் எனக்கு புரியவில்லை.

because if the emissions have to stop,

அதாவது உமிழ்வு நிறுத்தப்பட வேண்டும் எனில்,

then we must stop the emissions.

நாம் தான் உமிழ்வதை நிறுத்த வேண்டும்.

அது தானே அதன் வெளிப்படையான அர்த்தம்

To me that is black or white.

There are no gray areas when it comes to survival.

அதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லையே. வாழ அது தான் வழி.

Either we go on as a civilization or we don't.

நாம் ஒரே நாகரிகமாக இணைந்து முயல வேண்டும்.

We have to change.

நாம் மாற வேண்டும்.

ஸ்வீடன் போன்ற பணக்கார நாடுகள் தங்களின் வருடாந்திர உமிழ்வை

Rich countries like Sweden need to start reducing emissions

by at least 15 percent every year.

குறைந்தது 15% ஆவது குறைக்க வேண்டும்

And that is so that we can stay below a two-degree warming target.

இரண்டு டிகிரி வெப்பமயமாதல் இலக்கினுள் இருக்க இது உதவும்.

Yet, as the IPCC have recently demonstrated,

இருப்பினும், ஐ.பி.சி.சி. காலநிலை தாக்கங்களை குறைக்க

aiming instead for 1.5 degrees Celsius

1.5 டிகிரி செல்சியஸ் இலக்கை குறிக்கோளாக வைக்க

would significantly reduce the climate impacts.

நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது.

But we can only imagine what that means for reducing emissions.

அப்படியானால், நாம் உமிழ்வைக் எப்படி கட்டுப்படுத்துவது?

You would think the media and every one of our leaders

ஊடகங்களில் நம் தலைவர்கள் ஒவ்வொருவரும்

would be talking about nothing else,

இதை பற்றியே பேசுவர் என நினைப்பீர்கள்,

but they never even mention it.

ஆனால் அவர்கள் அதைப் பற்றி ஒருபோதும் குறிப்பிடுவதில்லை.

ஏற்கனவே கிரீன்ஹவுஸ் வாயுக்கள்

Nor does anyone ever mention

the greenhouse gases already locked in the system.

அடைக்கபட்டுள்ளதை பற்றியும் யாரும் குறிப்பிடுவதில்லை.

காற்று மாசுபாடு வெப்பமயமாதலை மறைப்பதையும்

Nor that air pollution is hiding a warming

so that when we stop burning fossil fuels,

அதற்கு புதைபடிவ எரிமங்களை எரிப்பதை நிறுத்துமாறும் கூறவில்லை,

we already have an extra level of warming

கூடுதலாக ஏற்கனவே 0.5 முதல் 1.1 டிகிரி செல்சியஸ் வரை

perhaps as high as 0.5 to 1.1 degrees Celsius.

வெப்பமயமானதன் எச்சரிக்கையும் கொடுக்கப்படவில்லை.

மேலும் நாம் ஆறாவது வெகுஜன அழிவின் நடுவில் இருப்பதை பற்றி

Furthermore does hardly anyone speak about the fact

that we are in the midst of the sixth mass extinction,

யாரும் பேசுவதில்லை.

with up to 200 species going extinct every single day,

குறிப்பாக 200 இனங்கள் வரை ஒவ்வொரு நாளும் அழிந்து வருகிறது,

that the extinction rate today

தற்போதைய இந்த அழிவு விகிதம்

is between 1,000 and 10,000 times higher

சாதாரணமாகக் காணப்படுவதை விட,

than what is seen as normal.

1,000 முதல் 10,000 மடங்கு அதிகமாகும்.

Nor does hardly anyone ever speak about the aspect of equity or climate justice,

பாரிஸ் ஒப்பந்தத்தில் தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ள

clearly stated everywhere in the Paris Agreement,

சமபங்கு அல்லது காலநிலை நீதி அம்சம் பற்றியும் பேசுவதில்லை

which is absolutely necessary to make it work on a global scale.

உலக அளவில் இது நிலை மாற இது முற்றிலும் அவசியம்.

That means that rich countries

இதன் படி பணக்கார நாடுகள்

need to get down to zero emissions within 6 to 12 years,

இன்றைய உமிழ்வு வேகத்தின் படி பூஜ்ஜிய உமிழ்வுகளுக்கு

with today's emission speed.

6 முதல் 12 ஆண்டுகளுக்குள் இறங்க வேண்டும்.

And that is so that people in poorer countries

இதன் மூலம் ஏழை நாடுகள்,

can have a chance to heighten their standard of living

நமக்கு ஏற்கனவே இருக்கும் சாலைகள், பள்ளிக்கூடங்கள்,

by building some of the infrastructure that we have already built,

மருத்துவமனைகள், சுத்தமான குடிநீர், மின்சாரம் போன்ற

such as roads, schools, hospitals,

சில உள்கட்டமைப்புகள் அமைத்து தங்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தை

clean drinking water, electricity, and so on.

உயர்த்த முடியும்.

Because how can we expect countries like India or Nigeria

அனைத்து வளங்களும் கொண்ட, மற்றும் பாரிஸ் ஒப்பந்தத்தில் உள்ள

காலநிலை நெருக்கடியைப் பற்றி கவலைப்படாத நமக்கு

to care about the climate crisis

if we who already have everything don't care even a second about it

இந்தியா, நைஜீரியா போன்ற நாடுகள்

or our actual commitments to the Paris Agreement?

செயலாற்ற வேண்டும் என்று எப்படி எதிர்ப்பார்க்க முடியும்?

So, why are we not reducing our emissions?

சரி, நாம் ஏன் உமிழ்வைக் குறைக்கவில்லை?

Why are they in fact still increasing?

உண்மையில் அவை இன்னும் அதிகரித்து வருவது ஏன்?

Are we knowingly causing a mass extinction?

நாம் தெரிந்தே வெகுஜன அழிவை ஏற்படுத்துகிறோமா?

Are we evil?

நாம் தீயவர்களா?

இல்லை, நிச்சயமாக இல்லை.

No, of course not.

People keep doing what they do

மக்கள் செய்வதை தொடர்கிறார்கள்

because the vast majority doesn't have a clue

ஏனெனில் பெரும்பான்மையானவர்களுக்கு அன்றாட வாழ்க்கையின்

about the actual consequences of our everyday life,

உண்மையான விளைவுகளைப் பற்றிய தெளிவு இல்லை,

and they don't know that rapid change is required.

விரைவான மாற்றம் தேவை என்றும் அவர்கள் அறியவில்லை.

We all think we know, and we all think everybody knows,

நமக்கும், எல்லோருக்கும் தெரியும் என்றும் நாம் அனைவரும் நினைக்கிறோம்,

but we don't.

ஆனால் அப்படியில்லை.

Because how could we?

அப்படி சாத்தியமா என்ன?

If there really was a crisis,

உண்மையிலேயே ஒரு நெருக்கடி இருந்தால்,

and if this crisis was caused by our emissions,

அந்த நெருக்கடி நம் உமிழ்வுகளால் ஏற்பட்டால்

நீங்கள் சில அறிகுறிகளையாவது காண்பீர்கள்.

you would at least see some signs.

Not just flooded cities, tens of thousands of dead people,

வெள்ளம் சூழ்ந்த நகரங்கள் மட்டுமல்ல, இறந்த பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள்,

and whole nations leveled to piles of torn down buildings.

இடிந்த கட்டிட குவியல் குப்பைகளால் ஆன முழு தேசங்களும் அடங்கும்.

You would see some restrictions.

நீங்கள் சில கட்டுப்பாடுகளையும் காண்பீர்கள்.

But no.

ஆனால் இல்லையே.

And no one talks about it.

இதைப் பற்றி யாரும் பேசுவதில்லை.

There are no emergency meetings, no headlines, no breaking news.

அவசர கூட்டங்கள், தலைப்புச் செய்திகள், முக்கிய செய்திகள் எதுவும் இல்லை.

No one is acting as if we were in a crisis.

நாம் ஒரு நெருக்கடியில் இருப்பதைப் போல யாரும் நடக்கவில்லை.

Even most climate scientists or green politicians

பெரும்பாலான காலநிலை விஞ்ஞானிகள் அல்லது பசுமை போற்றும் அரசியல்வாதிகள்

keep on flying around the world, eating meat and dairy.

இறைச்சி மற்றும் பால் உண்டு கொண்உ உலகை சுற்றி பறக்கிறார்கள்.

If I live to be 100, I will be alive in the year 2103.

நான் 100 வயது வரை வாழ்ந்தால், 2103ல் உயிருடன் இருப்பேன்.

When you think about the future today, you don't think beyond the year 2050.

இன்று எதிர்காலத்தைப் பற்றி சிந்தித்தால், 2050ஐத் தாண்டி நாம் நினைப்பதில்லை.

By then, I will, in the best case, not even have lived half of my life.

அதற்குள், நான் என் வாழ்க்கையின் பாதியைக் கூட வாழ்ந்ததிருக்க மாட்டேன்.

What happens next?

அடுத்து என்ன நடக்கும்?

The year 2078, I will celebrate my 75th birthday.

2078 ஆம் ஆண்டு, நான் எனது 75வது பிறந்த நாளை கொண்டாடுவேன்.

If I have children or grandchildren, maybe they will spend that day with me.

எனக்கு ஒருவேளை சந்ததி இருந்தால், அவர்கள் என்னுடன் சேர்ந்து கொண்டாடுவார்கள்.

Maybe they will ask me about you,

2018 இல் வாழ்ந்த உங்களைப் பற்றி

the people who were around, back in 2018.

என்னிடம் விசாரிக்கலாம்.

Maybe they will ask why you didn't do anything

செயல்பட நேரம் இருந்தும் நாம் ஒன்றும் செய்யாதது குறித்தும்

while there still was time to act.

அவர்கள் என்னிடம் கேட்கலாம்.

What we do or don't do right now will affect my entire life

நாம் இப்போது செய்கிற அல்லது செய்யாதவை என் முழு வாழ்க்கையையும் பாதிக்கும்

and the lives of my children and grandchildren.

என் பிள்ளைகள் மற்றும் பேரக்குழந்தைகளின் வாழ்க்கையையும் பாதிக்கும்.

What we do or don't do right now,

நாம் இப்போது செய்கிற அல்லது செய்யாதவைகளை

me and my generation can't undo in the future.

என்னாலும் என் தலைமுறைகளாலும் பின்னாளில் செய்ய முடியாது.

So when school started in August of this year,

எனவே இந்த ஆண்டு ஆகஸ்டில் பள்ளி தொடங்கிய போது

I decided that this was enough.

இது போதும் என்று நான் முடிவு செய்தேன்.

I set myself down on the ground outside the Swedish parliament.

ஸ்வீடிஷ் பாராளுமன்றத்திற்கு வெளியே நான் அமர்ந்து கொண்டேன்.

I school striked for the climate.

காலநிலைக்காக நான் பள்ளி செல்ல மறுத்தேன்.

Some people say that I should be in school instead.

அதற்கு நான் பள்ளியில் இருக்க வேண்டும் என்று சிலர் சொல்கிறார்கள்

Some people say that I should study to become a climate scientist

நான் படித்து காலநிலை விஞ்ஞானி ஆக வேண்டும் என்று சிலர் சொல்கிறார்கள்

so that I can "solve the climate crisis."

அதன் மூலம் நான் “காலநிலை நெருக்கடியைத் தீர்க்க முடியும்.” என்கின்றனர்.

But the climate crisis has already been solved.

ஆனால் காலநிலை நெருக்கடி ஏற்கனவே தீர்க்கப்பட்ட்டுவிட்டது.

We already have all the facts and solutions.

நம்மிடம் ஏற்கனவே அனைத்து உண்மைகளும் தீர்வுகளும் உள்ளன.

All we have to do is to wake up and change.

நாம் செய்ய வேண்டியது எல்லாம் விழித்தெழுந்து மாற்ற வேண்டும்.

And why should I be studying for a future that soon will be no more

இல்லாத ஒரு எதிர்காலத்திற்காக நான் ஏன் படிக்க வேண்டும்

when no one is doing anything whatsoever to save that future?

அந்த எதிர்காலத்தை காப்பாற்ற யார் என்ன செய்தீர்கள்?

And what is the point of learning facts in the school system

மேலும் பள்ளி அமைப்பில் உண்மைகளைக் கற்றுக்கொள்வதில் என்ன பயன்.

when the most important facts

குறிப்பாக அப்பள்ளி அமைப்பின்

given by the finest science of that same school system

சிறந்த அறிவியலால் வழங்கப்பட்ட முக்கிய உண்மைகள் அனைத்தும்

clearly means nothing to our politicians and our society.

நம் அரசியல்வாதிகள் மற்றும் சமூகத்திற்கு உதவாத போது.

Some people say that Sweden is just a small country,

ஸ்வீடன் ஒரு சிறிய நாடு என்று சிலர் கூறுகிறார்கள்,

and that it doesn't matter what we do,

எனவே நாங்கள் என்ன செய்கிறோம் என்பது முக்கியமல்ல,

but I think that if a few children can get headlines all over the world

ஆனால் குழந்தைகள் நாங்கள் நினைத்தால் சில வாரங்களுக்கு, பள்ளிக்கு வராததன் மூலம்

just by not coming to school for a few weeks,

உலகம் முழுவதும் தலைப்புச் செய்தியாகலாம் எனில்,

நாம் அனைவரும் இணைந்தால் என்ன சாதிக்கலாம் என நினைத்துப் பாருங்கள்.

imagine what we could all do together if you wanted to.

(Applause)

(கரவொலி)

Now we're almost at the end of my talk,

இப்போது நாம் என் பேச்சின் முடிவில் இருக்கிறோம்,

இங்குதான் மக்கள் பொதுவாக நம்பிக்கை, சோலார் பேனல்கள், காற்று சக்தி,

and this is where people usually start talking about hope,

solar panels, wind power, circular economy, and so on,

வட்ட பொருளாதாரம் போன்றவற்றை பற்றி பேசத் தொடங்குவர்.

but I'm not going to do that.

ஆனால் நான் அப்படி செய்யப் போவதில்லை.

We've had 30 years of pep-talking and selling positive ideas.

30 ஆண்டுகளாக நேர்மறையான யோசனைகளை உற்சாகமாக பேசி விற்றுள்ளோம்.

And I'm sorry, but it doesn't work.

ஆனால், மன்னிக்கவும் அது வேலை செய்யவில்லை.

Because if it would have,

வேலை செய்திருந்தால்,

the emissions would have gone down by now.

உமிழ்வு இப்போது குறைந்திருக்கும்.

They haven't.

ஆனால் குறையவில்லை.

And yes, we do need hope,

ஆம், நமக்கு நம்பிக்கை தேவை,

of course we do.

நிச்சயமாக தேவை.

But the one thing we need more than hope is action.

ஆனால் நமக்குத் நம்பிக்கையை விட அதிகம் தேவை, செயல்.

நாம் செயல்பட ஆரம்பித்ததும், நம்பிக்கை எங்கும் பிறந்துவிடும்.

Once we start to act, hope is everywhere.

So instead of looking for hope,

எனவே நம்பிக்கையைத் தேடுவதற்குப் பதிலாக,

look for action.

செயலைத் தேடுங்கள்.

Then, and only then, hope will come.

அப்போதுதான், நம்பிக்கை வரும்.

Today, we use 100 million barrels of oil every single day.

இன்று, நாம் ஒவ்வொரு நாளும் 100 மில்லியன் எண்ணெய் பீப்பாய்கள் பயன்படுத்துகிறோம்.

There are no politics to change that.

அதை மாற்ற எந்த அரசியலும் இல்லை.

அந்த எண்ணெயை பூமியிலேயே வைத்திருக்க எந்த விதிகளும் இல்லை.

There are no rules to keep that oil in the ground.

எனவே விதிகளின்படி செயலாற்றினால், உலகை நம்மால் காப்பாற்ற முடியாது,

So we can't save the world by playing by the rules,

because the rules have to be changed.

ஏனெனில் விதிகள் மாற்றப்பட வேண்டும்.

Everything needs to change --

எல்லாம் மாற வேண்டும் -

and it has to start today.

அதுவும் இன்றே தொடங்க வேண்டும்.

நன்றி.

Thank you.

(Applause)

(கரவொலி)