How to practice emotional first aid | Guy Winch | TED

گای وینچ: چرا همه ما نیاز به تمرین کمک های اولیه احساسی و عاظفی داریم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

I grew up with my identical twin,

من با برادر دوقلوی همسانم بزرگ شدم،

who was an incredibly loving brother.

که بطور باورنکردنی دوست داشتنی بود.

Now, one thing about being a twin is,

یک چیز درباره دوقلو همسان بودن اینه که که این تو را متخصص

it makes you an expert at spotting favoritism.

پیدا کردن استثناء نسبت به دیگری می کنه.

If his cookie was even slightly bigger than my cookie,

اگر بیسکویت او کمی بزرگتر از مال من بود، من سوال داشتم.

I had questions.

روشن بود که من گرسنه نیودم.

And clearly, I wasn't starving.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

When I became a psychologist, I began to notice favoritism

وقتی که روانشناس شدم، شروع به تشخیص دادن نوع دیگری از استثناء قائل شدن کردم،

of a different kind;

and that is, how much more we value the body than we do the mind.

و اینکه چقدر ما ارزش بیشتری برای بدن مان نسبت به روان مان قائل هستیم.

I spent nine years at university earning my doctorate in psychology,

من ۹ سال را برای گرفتن دکترای روانشناسی در دانشگاه صرف کردم،

and I can't tell you how many people look at my business card and say,

و نمی توانم به شما بگویم که چند نفر به کارت ویزیت من نگاه کردند و گفتند،

"Oh -- a psychologist. So, not a real doctor,"

"آه، تو روانشناس هستی پس دکتر واقعی نیستی،"

جوری که اینطور روی کارت ویزیتم گفته شده.

as if it should say that on my card.

[Dr. Guy Winch, Just a Psychologist (Not a Real Doctor)]

( خنده تماشاگران)

(Laughter)

This favoritism we show the body over the mind --

این استثنا قائل شدن را ما در مورد بدن مان نسبت به روان مان نشان می دهیم.

I see it everywhere.

I recently was at a friend's house,

اخیرا منزل یکی از دوستانم بودم،

and their five-year-old was getting ready for bed.

و پسر پنج ساله شان برای خوابیدن آماده می شد.

He was standing on a stool by the sink, brushing his teeth,

او روی چهارپایه ای ایستاده بود و مشغول مسواک زدن دندان هایش بود،

when he slipped and scratched his leg on the stool when he fell.

او از روی چهارپایه افتاد و پایش کمی خراش برداشت.

He cried for a minute, but then he got back up,

برای یک دقیقه گریه کرد ولی برگشت روی چهارپایه،

got back on the stool, and reached out for a box of Band-Aids

و به دنبال چسب زخم برای خراش پایش گشت.

to put one on his cut.

Now, this kid could barely tie his shoelaces,

این کودک حتی به سختی می توانست بند کفشهایش را ببندد،

but he knew you have to cover a cut so it doesn't become infected,

اما می دانست باید که روی زخم را بپوشاند، تا عفونت نکند،

and you have to care for your teeth by brushing twice a day.

و باید مراقب دندان هایش با دوبار مسواک زدن در روز باشد.

We all know how to maintain our physical health

ما همه می دانیم که چگونه از جسممان نگهداری کنیم

and how to practice dental hygiene, right?

و چگونه برای بهداشت دهان و دندان مان عمل کنیم، درسته؟

We've known it since we were five years old.

ما این را از زمانی که پنج ساله هستیم می دانیم.

But what do we know about maintaining our psychological health?

اما ما درباره سلامتی روح و روان مان چه می دانیم؟

خُب، هیچ چیز.

Well, nothing.

What do we teach our children about emotional hygiene?

ما به کودکانمان درباره بهداشت روان و عواطف چه چیزی یاد می دهیم؟

Nothing.

هیچ چیز.

How is it that we spend more time taking care of our teeth

چطور زمان بیشتری را برای مراقبت از دندانمان

than we do our minds?

نسبت به روان مان می گذرانیم.

Why is it that our physical health is so much more important to us

چرا اینطور است که سلامت جسم برای ما

بسیار مهم تر از سلامت روان است؟

than our psychological health?

We sustain psychological injuries even more often than we do physical ones,

صدمات بر روح و روان ما بسیار پایدارتر از صدمات بر روی جسم ما هستند،

injuries like failure or rejection or loneliness.

صدماتی مانند شکست، واپس خوردن و یا تنهایی.

And they can also get worse if we ignore them,

و اگر آنها را نادیده بگیرید بدتر خواهند شد،

and they can impact our lives in dramatic ways.

و می توانند روی زندگی ما اثرات بسیار شدیدی بگذارند.

And yet, even though there are scientifically proven techniques

و با این حال، با اینکه تکنیک های علمی ثابت شده ای هست

we could use to treat these kinds of psychological injuries,

که ما می توانیم صدمات روحی و روانی را

we don't.

که بر ما وارد شده درمان کنیم.

It doesn't even occur to us that we should.

حتی به ذهن مان هم خطور نمی کند که باید اینکار را بکنیم.

"Oh, you're feeling depressed? Just shake it off; it's all in your head."

"آه، احساس افسردگی می کنید؟ خودت را تکان بده این فقط توی ذهن توست."

ایا می توانید تصور کنید که این را به کسی که پایش شکسته است بگوید:

Can you imagine saying that to somebody with a broken leg:

"Oh, just walk it off; it's all in your leg."

"آه، بلند شو و راه برو: این فقط پای تو هست"

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

It is time we closed the gap

دیگر وقت آن است که ما این فاصله بین سلامت روح و روان مان را با سلامت جسم کم کنیم.

between our physical and our psychological health.

It's time we made them more equal,

و وقت آن رسیده که آنها را با هم یکسان و برابر کنیم.

more like twins.

بیشتر شبیه دوقلوها.

Speaking of which, my brother is also a psychologist.

برادر من نیز یک روانشناس است.

So he's not a real doctor, either.

او هم یک دکتر واقعی نیست.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

We didn't study together, though.

ما با هم درس نخواندیم.

In fact, the hardest thing I've ever done in my life

در حقیقت، سخت ترین کاری که من زندگی کردم

عبور از اقیانوس اطلس و آمدن به نیویورک

is move across the Atlantic to New York City

to get my doctorate in psychology.

برای گرفتن دکترای روانشانسی بود.

We were apart then for the first time in our lives,

ما برای اولین بار در زندگیمان از هم جدا شدیم،

and the separation was brutal for both of us.

و این جدایی برای هر دو ما وحشتناک بود.

But while he remained among family and friends,

درحالی که او با سایر افراد خانواده بود،

I was alone in a new country.

من تنها در یک کشور جدید بودم.

We missed each other terribly,

ما برای هم دلتنگ بودیم،

but international phone calls were really expensive then,

اما در آن زمان تلفن راه دور واقعا گران بود

and we could only afford to speak for five minutes a week.

و ما تنها میتوانستیم که تنها پنج دقیقه با هم در هفته صحبت کنیم.

هنگامی که روز تولد ما رسید،

When our birthday rolled around,

it was the first we wouldn't be spending together.

این اولین تولدی بود که با هم نیودیم.

We decided to splurge,

ما تصمیم گرفتیم که ولخرجی کنیم و آن هفته با هم ۱۰ دقیقه صحبت کنیم.

and that week, we would talk for 10 minutes.

(Laughter)

I spent the morning pacing around my room, waiting for him to call --

من تمام صبح را در اتاقم قدم زدم و منتظر تلفن او بودم---

و منتطر ماندم و ماندم اما تلفن زنگ نزد.

and waiting ...

and waiting.

But the phone didn't ring.

فکر کردم به دلیل تفاوت زمان باشد،

Given the time difference, I assumed,

"OK, he's out with friends, he'll call later."

" بسیار خوب شاید بعدا زنگ بزند."

There were no cell phones then.

آن زمان تلفن همراه وجود نداشت.

But he didn't.

اما او زنگ نزد.

And I began to realize that after being away for over 10 months,

فکر کردم پس از ۱۰ ماه جدایی،

he no longer missed me the way I missed him.

او دیگر برای من دلتنگ نیست.

او می دانست باید صبح زنگ بزند،

I knew he would call in the morning,

اما آن شب یکی از غمگین ترین و طولانی ترین شبهای زندگی من بود.

but that night was one of the saddest and longest nights of my life.

I woke up the next morning.

روز بعد بیدار شدم.

I glanced down at the phone,

و به تلفن خیره شدم و متوجه شدم که من دوشاخ تلفن را وقتی روز قبل قدم میزدم

and I realized I had kicked it off the hook

when pacing the day before.

از پریز کشیده بودم.

I stumbled out of bed,

از رختخواب پریدم،

I put the phone back on the receiver, and it rang a second later.

و دوشاخ را تلفن را وصل کردم و یک ثانیه بعد این زنگ زد،

And it was my brother,

برادرم بود، و او عصبانی بود.

and boy, was he pissed.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

It was the saddest and longest night of his life as well.

این غمگین ترین و طولانی ترین شب زندگی او نیز بود.

سعی کردم برایش توضیح دهم که چه اتفاقی افتاده، اما او گفت،

Now, I tried to explain what happened, but he said,

"I don't understand.

"من نمی فهمم. اگر دیدی من زنگ نزدم،

If you saw I wasn't calling you,

why didn't you just pick up the phone and call me?"

چرا تو تلفن را برنداشتی و به من زنگ بزنی؟"

He was right.

او درست می گفت. چرا من به او زنگ نزدم؟

Why didn't I call him?

I didn't have an answer then.

من پاسخی نداشتم بدهم، اما امروز برای آن پاسخی دارم،

But I do today,

و این خیلی ساده است: تنهایی.

and it's a simple one:

loneliness.

Loneliness creates a deep psychological wound,

تنهایی زخم بسیار عمیق روحی روانی ایجاد میکند،

یکی از چیزهایی که ادراک و تفکر ما را از بین می برد.

one that distorts our perceptions and scrambles our thinking.

این باعث می شود که ما باور کنیم که اطرافیان مان کمتر از آنچه که واقعا هستند نسبت به ما کم توجه اند.

It makes us believe that those around us care much less than they actually do.

این باعث می شود که از اینکه با دیگران ارتباط برقرار کنیم نگران باشیم،

It make us really afraid to reach out,

because why set yourself up for rejection and heartache

زیرا که خودتان را آماده عدم پذیرش و اندوه کرده اید،

هنگامی که واقعا قلب تان در اندوهی بیش از آنکه بتوانید آن را تحمل کنید هست.

when your heart is already aching more than you can stand?

I was in the grips of real loneliness back then,

من درآن زمان در چنگال اندوه واقعی ناشی از تنهایی بودم،

but I was surrounded by people all day, so it never occurred to me.

در صورتی که من همه روز با مردم بودم، و این اصلا به ذهن من نرسیده بود.

But loneliness is defined purely subjectively.

اما تنهایی معنایی صرفا ذهنی دارد.

It depends solely on whether you feel emotionally or socially disconnected

این بستگی به تنهایی که شما احساس می کنید دارد،

تنهایی عاطفی و یا تنهایی در ارتباط اجتماعی با کسانی که در اطراف شما هستند.

from those around you.

And I did.

و من این کار را کرده بودم.

مطالعات زیادی در مورد تنهایی شده و این وحشتناک هست.

There is a lot of research on loneliness, and all of it is horrifying.

Loneliness won't just make you miserable;

تنهایی فقط ما را تیره روز نمی کند، این شما را می کشد.

it will kill you.

I'm not kidding.

شوخی نمی کنم.

Chronic loneliness increases your likelihood of an early death

تنهایی مزمن احتمال مرگ زودرس شما را

by 14 percent.

۱۴ درصد افزایش می دهد.

Fourteen percent!

Loneliness causes high blood pressure,

تنهایی عامل فشار خون بالا، چربی خون بالا می شود.

high cholesterol.

It even suppress the functioning of your immune system,

این حتی عملکرد سیستم ایمنی بدن را از بین می برد،

making you vulnerable to all kinds of illnesses and diseases.

و شما را در مقابل انواع بیماریها ضعیف و شکننده می کند.

In fact, scientists have concluded that taken together,

در حقیقت، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند،

chronic loneliness poses as significant a risk

تنهایی مزمن در خطرات قابل توجهی

for your long-term health and longevity

در سلامت طولانی مدت و طول عمرتان در بردارد؛ همانطور که کشیدن سیگار خطرناک هست.

as cigarette smoking.

Now, cigarette packs come with warnings saying, "This could kill you."

حال آنکه بر روی پاکت سیگار گفته شده، "این ممکن است شما را بکشد."

But loneliness doesn't.

اما تنهایی این را نگفته.

And that's why it's so important

و به همین دلیل است بسیار اهمیت دارد که ما سلامت روانی را اولویت دهیم،

that we prioritize our psychological health,

و به بهداشت عاطفی عمل کنیم.

that we practice emotional hygiene.

Because you can't treat a psychological wound

زیرا شما نمی توانید زخم های روانی را درمان کنید

if you don't even know you're injured.

اگر حتی ندانید که شما صدمه دیده هستید.

Loneliness isn't the only psychological wound

تنهایی تنها زخم و صدمه روانی نیست

that distorts our perceptions and misleads us.

که ادراک ما را تخریب و گمراه مان می کند.

Failure does that as well.

شکست نیز مانند این عمل می کند.

I once visited a day care center,

یک روز از مهد کودکی بازدید می کردم،

where I saw three toddlers play with identical plastic toys.

جایی که سه کودک نوپا با سه اسباب بازی پلاستیکی درست عین هم بازی می کردند.

You had to slide the red button, and a cute doggie would pop out.

شما می بایستی یک دکمه قرمز رنگ را می زدید تا یک سگ عروسکی بامزه بالا می آمد.

One little girl tried pulling the purple button, then pushing it,

یک دختر کوچولو سعی می کرد دکمه بنفش را فشار دهد، پس آن را فشار می داد،

and then she just sat back and looked at the box

او تنها به عقب برگشت و به جعبه نگاه کرد، لب پائین او کمی لرزید.

with her lower lip trembling.

پسر کوجولویی که کنار او بود به او نگاه میکرد،

The little boy next to her watched this happen,

then turned to his box and burst into tears without even touching it.

سپس به طرف جعبه خودش رفت و شروع به گریه کرد بدون اینکه حتی به آن دست بزند.

Meanwhile, another little girl tried everything she could think of

درحالی که دختر کوچولوی دیگری تمامی چیزهایی را که فکر میکرد امتحان کرد

until she slid the red button,

تا دکمه قرمز را فشار داد،

the cute doggie popped out, and she squealed with delight.

و سگ عروسکی بامزه ای بیرون پرید، و با شادی فریاد زد.

So: three toddlers with identical plastic toys,

خُب سه کودک نوپا با اسباب بازی پلاستیکی همسان،

اما سه واکنش مختلف ازیک شکست.

but with very different reactions to failure.

The first two toddlers were perfectly capable of sliding a red button.

دو نوپای اولی کاملا قادر بودند که دکمه قرمز را فشار دهند.

The only thing that prevented them from succeeding

تنها چیزی که مانع از موفقیت آنها شد

was that their mind tricked them into believing they could not.

این بود که ذهن شان آنها را فریب داد تا باورکنند که آنها نمی توانند.

Now, adults get tricked this way as well, all the time.

بزرگسالان هم به همین ترتیب فریب می خورند.

در حقیقت، ما همه مجموعه ای از پیش فرض ها ی احساسی و عاطفی را دارا هستیم؛

In fact, we all have a default set of feelings and beliefs

that gets triggered whenever we encounter frustrations and setbacks.

هر زمان ما باشکست و ناکامی روبرو می شویم انها در ما بروز می کنند.

Are you aware of how your mind reacts to failure?

آیا آگاه هستید که واکنش تان نسبت به شکست چیست؟

You need to be.

ما باید آگاه باشیم.

Because if your mind tries to convince you you're incapable of something,

زیرا اگر ذهن شما تلاش کند که شما را متقاعد کند که شما ناتوان برای انجام کاری و یا چیزی هستید

and you believe it,

و شما آن را باور کنید،

then like those two toddlers, you'll begin to feel helpless

درست مانند این دو کودک نوپا، شما احساس ناامیدی می کنید.

and you'll stop trying too soon, or you won't even try at all.

و خیلی زود دست از تلاش می کشید، و یا حتی اصلا تلاشی برای آن نمی کنید.

And then you'll be even more convinced you can't succeed.

و پس حتی شما بیشتر متقاعد می شوید که نمی توانید موفق شوید.

You see, that's why so many people function below their actual potential.

می بینید، به همین دلیل هست که خیلی از عملکرد افراد پائین تر از توانایی واقعی آنهاست.

Because somewhere along the way, sometimes a single failure

زیرا یک جایی در طول مسیر، گاهی تنها یک شکست

convinced them that they couldn't succeed, and they believed it.

آنها را متقاعد کرده که نمی توانند موفق شوند، و آنها آن را باور کردنده اند.

هنگامی که ما نسبت به چیزی متقاعد شدیم، خیلی مشکل خواهد بود که ذهن و نظرمان را تغییر دهیم.

Once we become convinced of something, it's very difficult to change our mind.

I learned that lesson the hard way when I was a teenager with my brother.

من این درس را به روش دردناکی هنگامی که نوجوان بودم با برادرم یاد گرفتم.

We were driving with friends down a dark road at night,

به همراه پدر و مادرمان در جاده تاریکی رانندگی می کردیم،

when a police car stopped us.

سپس یک خودرو پلیس ما را نگه داشت.

در منطقه دزدی شده بود و آنها دنبال مظنون بودند.

There had been a robbery in the area and they were looking for suspects.

The officer approached the car, and shined his flashlight on the driver,

افسر پلیس به خودرو نزدیک شد، و نور چراغ قوه را به خودرو تابانید،

then on my brother in the front seat,

ابتدا به برادرم که در جلو نشسته بود و سپس به من.

and then on me.

And his eyes opened wide and he said,

چشمان او گرد شد و پرسید که

"من صورت تو را قبلا در کجا دیدم ؟"

"Where have I seen your face before?"

( خنده تماشاگران)

(Laughter)

And I said,

و گفتم، "در صندلی جلو."

"In the front seat."

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But that made no sense to him whatsoever,

ولی او اصلا موضوع را نفهمید

so now he thought I was on drugs.

خُب فکر کرد که من مواد مخدر کشیدم.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

So he drags me out of the car, he searches me,

او من را از خودرو بیرون کشید، و شروع به گشتن من کرد،

he marches me over to the police car,

و من را به طرف خودرو پلیس برد،

and only when he verified I didn't have a police record,

و تنها زمانی که برایش مسلم شد که من هیچ سابقه ای با پلیس ندارم[ مرا رها کرد]،

گفتم می توانم نشان تان بدهم که من یک برادر دوقلو دارم که در صندلی جلو نشسته بود.

could I show him I had a twin in the front seat.

But even as we were driving away,

شاید وقتی ما داشتیم رانندگی می کردیم، شما صورت او را دیده اید.

you could see by the look on his face he was convinced

ولی او متعقد بود که من از چیزی دارم فرار می کنم.

that I was getting away with something.

(Laughter)

نظر و ذهن ما زمانی که نسبت به چیزی متقاعد شدیم سخت است که تغییر کند.

Our mind is hard to change once we become convinced.

So it might be very natural to feel demoralized

بنابراین شاید خیلی طبیعی باشد که روحیه شما ضعیف شود و شکست پس از شکست داشته باشید.

and defeated after you fail.

But you cannot allow yourself to become convinced you can't succeed.

اما شما نمی توانید به به خودتان اجازه دهید که متقاعد شوید که نمی توانید موفق شوید.

You have to fight feelings of helplessness.

باید با احساس ناامیدی و درماندگی بجنگید.

باید کنترل موقعیت را در دست بگیرید.

You have to gain control over the situation.

And you have to break this kind of negative cycle

و باید چرخه منفی را قبل از اینکه شروع شود بشکنید.

before it begins.

[Stop Emotional Bleeding]

Our minds and our feelings --

ذهن و احساس ما،

they're not the trustworthy friends we thought they were.

دوست قابل اعتمادی نیستند آنطور که ما فکر می کردیم که باشند.

They're more like a really moody friend,

آنها بیشتر مثل یک دوست واقعا مودی و بدخلق هستند،

who can be totally supportive one minute, and really unpleasant the next.

که می تواند در یک دقیقه واقعا حمایتگر باشند، و در دقیقه بعد بسیار ناخوشایند باشند.

یکبار با خانمی کار می کردم

I once worked with this woman who, after 20 years marriage

که بعد از ۲۰ سال زندگی مشترک و یک طلاق بسیار سخت و زشت،

and an extremely ugly divorce,

آماده می شد برای اولین قرارملاقات داشته باشد.

was finally ready for her first date.

She had met this guy online,

او طرفش را آنلاین دیده بود، آن مرد به نظر خوب و موفق می رسید،

and he seemed nice and he seemed successful,

و مهمتر از همه برای همکارم او خیلی اهمیت داشت.

and most importantly, he seemed really into her.

So she was very excited, she bought a new dress,

همکارم خیلی هیجان داشت، لباس نو خرید،

and they met at an upscale New York City bar for a drink.

و در یک رستوران مجلل در نیویورک برای خوردن یک نوشیدنی قرار گذاشتند.

Ten minutes into the date, the man stands up and says,

۱۰ دقیقه بعد مرد بلند شد و گفت،

"I'm not interested," and walks out.

"من خیلی علاقه ای ندارم"، و رفت.

Rejection is extremely painful.

پذیرفته نشدن بسیار دردناک است.

The woman was so hurt she couldn't move.

زن آنقدر مغموم شده بود که او نمی توانست حرکت می کند. و همه کاری که می توانست انجام دهد تماس با یک دوست بود.

All she could do was call a friend.

Here's what the friend said: "Well, what do you expect?

این چیزیست که دوستش به او گفت: " خُب، تو چی انتظار داشتی؟

You have big hips, you have nothing interesting to say.

کون گنده، چیز جالبی برای گفتن نداری،

Why would a handsome, successful man like that

چرا باید یک مرد خوش تیپ و موفق مثل او

با بازنده ای مثل تو بره بیرون؟"

ever go out with a loser like you?"

این تکان دهند بود، درسته، آیا این دوست خیلی بی رحمه؟

Shocking, right, that a friend could be so cruel?

But it would be much less shocking

اما این می تواند کمتر تکان دهند باشد

اگر به شما بگویم که این دوستش نبود که این را گفت،

if I told you it wasn't the friend who said that.

It's what the woman said to herself.

بلکه این خودش بود که به خودش گفته بود.

And that's something we all do,

و این چیزیست که همه ما انجام می دهیم بویژه پس از پذیرفته نشدن.

especially after a rejection.

We all start thinking of all our faults and all our shortcomings,

ما همه در مورد اشتباهات وکاستی هایمان فکر می کنیم،

what we wish we were, what we wish we weren't.

آنچه که آرزو می کنیم که باشیم، آنچه که آرزو می کنیم که نباشیم،

We call ourselves names.

ما روی خودمان اسم می گذاریم.

Maybe not as harshly, but we all do it.

شاید نه به این شدت، بلکه همه ما اینکار را می کنیم.

And it's interesting that we do,

و این جالبه که همه ما اینکار را می کنیم ، چونکه عزت نفس و شخصیت مان جریحه دار شده .

because our self-esteem is already hurting.

Why would we want to go and damage it even further?

چرا ما می خواهیم و این را بیشتر جریحه دار و بدتر کنیم؟

We wouldn't make a physical injury worse on purpose.

ما آسیب بدنی را به طور عمدی بدتر نمی کنیم.

You wouldn't get a cut on your arm and decide, "Oh! I know --

ما برای بازوی بریده مان تصمیم نمی گیرم و بگویم، "آه، می دانم!

I'm going to take a knife and see how much deeper I can make it."

قصد دارم که چاقو را بردارم و و ببینم چقدر عمیق تر می توانم آن را ببرم."

But we do that with psychological injuries all the time.

اما ما اینکار را برای صدمات و اسیب های روحی و روانی انجام می دهیم.

Why? Because of poor emotional hygiene.

چرا؟ به دلیل سلامت روانی و عاطفی ضعیف.

Because we don't prioritize our psychological health.

زیرا ما به سلامت روحی و روانی مان اولویت نمی دهیم.

We know from dozens of studies that when your self-esteem is lower,

ما از دهها مطالعه انجام شده میداینم هنگامی که عزت نفس و احترام به خودتان پائین هست،

you are more vulnerable to stress and to anxiety;

در مقابل اضظراب و تشویش شکننده تر هستید،

that failures and rejections hurt more,

که باعث می شود شکست و پذیرفته نشدن آسیب بیشتری بزند و زمان بیشتری طول می کشد تا از آنها بهبودی یابید.

and it takes longer to recover from them.

So when you get rejected, the first thing you should be doing

بنابر این وقتی پذیرفته نمی شوید، اولین کاری که باید بکنید

is to revive your self-esteem,

این است که عزت نفس و احترام به خودتان را بازنگری کنید، نه به کلوپ جنگجویان بپیوندید ونه تا می توانید به خودتان آسیب برسانید.

not join Fight Club and beat it into a pulp.

هنگامی که در دردعاطفی هستید،

When you're in emotional pain,

treat yourself with the same compassion

با خودتان مانند یک دوست رفتار کنید همانطور که از یک دوست واقعا خوب انتظار می رود.

you would expect from a truly good friend.

[Protect Your Self-Esteem]

We have to catch our unhealthy psychological habits and change them.

ما باید رفتارهای غیر سالم روانی خودمان را بیابیم و تغییر دهیم.

And one of unhealthiest and most common is called rumination.

یکی از عادات غیر سالم روانی ما به نام نشخوار فکری است.

To ruminate means to chew over.

بدین معنا که یک چیز را بارها و بارها می جوید.

It's when your boss yells at you

هنگامی که رئیس شما سر شما فریاد می زند، یا پرفسور کاری می کند که شما احساس کودنی در کلاس بکیند،

or your professor makes you feel stupid in class,

or you have big fight with a friend

و یا دعوای شدیدی با یک دوست داشتید

and you just can't stop replaying the scene in your head for days,

و شما نمی توانید نکرار این وضوع را در ذهنتان متوقف کنید،

sometimes for weeks on end.

گاهی برای هفته ها این ادامه می یابد.

نشخوار فکری در مورد حوادث ناخوشایند به راحتی میتواند تبدیل به یک عادت شود،

Now, ruminating about upsetting events in this way can easily become a habit,

and it's a very costly one,

و این بسیار پر هزینه است.

because by spending so much time focused on upsetting and negative thoughts,

زیرا با صرف وقت زیادی و تمرکز بر روی موضوع ناراحت کنند و فکر منفی

شما در واقع خود را در معرض خطر قابل توجهی قرار می دهید

you are actually putting yourself at significant risk

برای افسردگی عمیق، الکلی شدن، یا اختلال در خوردن،

for developing clinical depression,

alcoholism,

eating disorders,

and even cardiovascular disease.

و حتی بیماری های قلبی و عروقی.

The problem is,

مشکل این است نیاز به نشخوار فکری میتوانید واقعا قوی و پر اهمیت احساس شود،

the urge to ruminate can feel really strong and really important,

so it's a difficult habit to stop.

و توقف آن بسیار سخت و مشکل است.

I know this for a fact,

من این را به عنوان یک حقیقت می دانید، زیرا کمی بیش از یک سال پیش،

because a little over a year ago, I developed the habit myself.

من یک عادت را در خودم پرورش دادم.

You see, my twin brother was diagnosed with stage 3 non-Hodgkin's lymphoma.

می دانید، برادر دوقلوی من به مرحله سوم سرطان لنفاوی( خون) مبتلا شد.

His cancer was extremely aggressive.

سرطان او به شدت تهاجمی بود.

He had visible tumors all over his body.

غده های بزرگ قابل دید در تمامی بدنش داشت.

And he had to start a harsh course of chemotherapy.

او می بایست دوره سخت شیمی درمانی را می گذراند.

And I couldn't stop thinking about what he was going through.

و من نمی توانستم به اینکه او چه وضعیتی خواهد داشت فکر نکنم.

I couldn't stop thinking about how much he was suffering,

نمی توانستم فکر نکنم که او چقدر رنج و درد خواهد کشید،

حتی با اینکه او هرگز شکایتی نکرده بود، حتی یکبار.

even though he never complained, not once.

He had this incredibly positive attitude.

او بطور باورنکردنی نگرش مثبتی [به درمان] داشت.

سلامت روانی او شگفت انگیز بود.

His psychological health was amazing.

I was physically healthy, but psychologically, I was a mess.

من جسما سالم بودم، اما از لحاظ روانی به هم ریخته بودم.

اما می دانستم چه باید بکنم.

But I knew what to do.

Studies tell us that even a two-minute distraction is sufficient

مطالعات به ما می گویند که دو دقیقه قطع فکر کردن و حواس پرتی برای

شکستن نیاز به نشخوار فکری در این لحظه کافی است.

to break the urge to ruminate in that moment.

و در زمان که هر گاه فکر ناراحت کنند منفی به ذهنم می رسید،

And so each time I had a worrying, upsetting, negative thought,

I forced myself to concentrate on something else until the urge passed.

خودم را مجبور به توجه و تمرکز به چیز دیگری می کردم تا این نیاز رفع شود.

And within one week, my whole outlook changed

و طی یک هفته، تمام ظاهر من تغییر کرد

and became more positive and more hopeful.

بیشتر مثبت و امیدوار شدم.

[Battle Negative Thinking]

Nine weeks after he started chemotherapy, my brother had a CAT scan,

۹ هفته بعد از شیمی درمانی ، برادرم سی تی اسکن داشت،

و هنگامی که نتیجه آن را می گرفت من در کنار او بودم.

and I was by his side when he got the results.

All the tumors were gone.

تمامی غده ها از بین رفته بودند.

He still had three more rounds of chemotherapy to go,

او هنوز ۳ ماه دیگر شیمی درمانی داشت که انجام دهد،

but we knew he would recover.

ولی ما می دانستیم که او درمان خواهد شد.

This picture was taken two weeks ago.

این عکس دو هفته پیش گرفته شده.

By taking action when you're lonely,

با انجام کاری هنگامی که تنها هستید،

by changing your responses to failure,

با تغییر در واکنش هایتان نسبت به شکست،

by protecting your self-esteem,

حفاظت از عزت نفس و احترام به خودتان،

by battling negative thinking,

با شکست دادن افکار منفی

you won't just heal your psychological wounds,

شما تنها زخم ها و اسیب های روحی و روانی را درمان نمی کنید،

بلکه انعظاف پذیری عاطقی و احساسسی را در خود ایجاد می کنید و رشد می کنید.

you will build emotional resilience,

you will thrive.

A hundred years ago, people began practicing personal hygiene,

صد سال پیش، مردم بهداشت شخصی را شروع کردند،

و نرخ امید به زندگی تنها طی

and life expectancy rates rose by over 50 percent

in just a matter of decades.

یک دهه پنجاه سال افزایش یافت.

I believe our quality of life could rise just as dramatically

من معتقدم کیفیت زندگی ما می تواند به شدت تغییر کند.

تنها اگر ما بهداشت روانی مان عمل کنیم..

if we all began practicing emotional hygiene.

آیا می توانید تصور کنید که جهان چگونه خواهد بود؟

Can you imagine what the world would be like

اگر همه از لحاظ روانی سالم تر بودند؟

if everyone was psychologically healthier?

If there were less loneliness and less depression?

اگر همه کمتراحساس تنهایی و افسردگی می کردند؟

If people knew how to overcome failure?

اگر مردم می دانستند که چگونه بر شکست غلبه کرده و از آن عبور کنند؟

If they felt better about themselves and more empowered?

اگر آنها احساس بهتری از خودشان داشتند و قدرت بیشتری داشتند؟

If they were happier and more fulfilled?

اگر آنها شادتر وبه دلیل رشد توانایشان راضی تر بودند؟

I can, because that's the world I want to live in.

من می توانم تصور کنم، زیرا این جهانیست که من می خواهم در آن زندگی کنم،

و جهانی است که برادر من هم می خواهد در آن زندگی کند.

And that's the world my brother wants to live in as well.

And if you just become informed and change a few simple habits, well --

تنها اگر شما آگاه شوید و چند مورد ساده از عادات تان را تفییر دهید،

خُب ، این جهانی خواهد بود که همه ما می توانیم در آن زندگی کنیم.

that's the world we can all live in.

سپاسگزارم.

Thank you very much.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)