How sugar affects the brain - Nicole Avena

چگونه قند بر مغز اثر می‌گذارد - نیکول آونا

Translator: soheila Jafari Reviewer: Farnaz Saghafi

Picture warm, gooey cookies,

بیسکویت، کلوچه،

crunchy candies, velvety cakes,

آبنبات

کیک،

waffle cones piled high with ice cream.

بستنی قیفی.

Is your mouth watering?

دهانت آب افتاد؟

Are you craving dessert?

ایا ولع خوردن دسر دارید؟

Why?

چرا؟

What happens in the brain that makes sugary foods so hard to resist?

در مغز چه اتفاقی می افتد

که مقاومت در برابر غذاهای شیرین را خیلی سخت می‌کند؟

Sugar is a general term used to describe a class of molecules

قند یک اصطلاح کلی

برای تعریف مجموعه‌ای از مولکول‌ها

به نام کربوهیدرات هاست،

called carbohydrates,

and it's found in a wide variety of food and drink.

و این در غذای ها و نوشیدنی‌های بسیار زیادی پیدا می‌شود.

Just check the labels on sweet products you buy.

فقط به برچسب شیرنی مواد غذایی که می‌خرید نگاه کنید.

Glucose, fructose, sucrose,

گلوکوز

فراکتوز،

ساکاروز،

maltose, lactose, dextrose, and starch

مالتوز،

لاکتوز،

دکستروز

و نشاسته

are all forms of sugar.

همه اینها شکل هایی از قند هستند.

So are high-fructose corn syrup,

همینطور شربت ذرت،

fruit juice, raw sugar, and honey.

آبمیوه،

شکر خام،

و عسل سرشار از فروکتوز هستند،

And sugar isn't just in candies and desserts,

و وجود قند تنها در آبنبات و دسر نیست،

it's also added to tomato sauce,

این به سُس گوجه‌ فرنگی،

yogurt, dried fruit, flavored waters, or granola bars.

ماست،

میوه خشک،

آب طعم‌دار

و یا غلات بصورت انرژی بار نیز اضافه می‌شوند.

Since sugar is everywhere, it's important to understand

چونکه قندها همه جا هستند،

بسیار مهم است که بفهمیم

how it affects the brain.

چگونه مغز از آنها متاثر می‌شود.

What happens when sugar hits your tongue?

چه اتفاقی می‌افتد وقتی که قندی را در دهان‌تان می‌گذارید؟

And does eating a little bit of sugar make you crave more?

آیا خوردن کمی قند

باعث می‌شود که قند بیشتری طلب کنید؟

You take a bite of cereal.

کمی برشتوک بخورید.

The sugars it contains activate the sweet-taste receptors,

شکر موجود در آن

گیرنده های طعم شیرین

part of the taste buds on the tongue.

که پرزهای چشایی در دهان تان هستند فعال می‌شوند.

These receptors send a signal up to the brain stem,

این گیرنده‌ها پیامی را به ساقه اصلی مغز می‌فرستند،

and from there, it forks off into many areas of the forebrain,

و از آنجا، بصورت شاخه ای به بسیاری

بخش های جلویی مغز پخش می شود،

one of which is the cerebral cortex.

که کرتکس مغز یکی از آنهاست.

Different sections of the cerebral cortex process different tastes:

بخش‌های مختلف کرتکس

طعم‌های مختلف را پردازش می‌کنند:

تلخی،

bitter, salty, umami,

شوری،

خوش طعمی،

and, in our case, sweet.

و موضوع مورد نظر ما، شیرینی .

From here, the signal activates the brain's reward system.

از اینجا، این پیام

سیستم پاداش مغز را فعال می‌کند.

This reward system is a series of electrical and chemical pathways

این سیستم پاداش مجموعه ای از

فعالیت های الکتریکی و شیمیایی

across several different regions of the brain.

در سراسر مناطق مختلف مغز هست.

It's a complicated network,

یک شبکه پیچیده است،

اما برای پاسخ دادن به سوال ناخودآگاهی کمک می‌کند:

but it helps answer a single, subconscious question:

should I do that again?

آیا باید باز هم بخورم؟

That warm, fuzzy feeling you get when you taste Grandma's chocolate cake?

آیا هنگامی که کیک شکلاتی مادر بزرگ را می‌خورید

این احساس خوب دوست داشتنی را دارید؟

That's your reward system saying,

این سیستم تحریک کننده ذائقه شماست که می‌‌گوید،

"Mmm, yes!"

" مووووم بله!"

And it's not just activated by food.

و این تنها با خوراکی فعال نمی‌شود.

Socializing, sexual behavior, and drugs

رفتارهای جمعی،

رفتارهای جنسی

مواد مخدر

are just a few examples of things and experiences

چند مثال کوچکی هستند

برای فعال کردن

that also activate the reward system.

سیستم پاداش مغز.

اما بیش از حد فعال کردن این سیستم پاداش

But overactivating this reward system kickstarts a series of unfortunate events:

یکسری اتفاقات بد را در بدن ایجاد می‌کند:

loss of control, craving, and increased tolerance to sugar.

از دست دادن کنترل،

ولع در خوردن،

و افزایش مقاوت بدن در برابر قند.

اجازه دهید که به خوردن کمی برشتوک برگردیم.

Let's get back to our bite of cereal.

برشتوک به داخل معده شما رفته

It travels down into your stomach and eventually into your gut.

و در نهایت وارد روده ها می شود.

And guess what?

و حدس بزنید چه می‌شه؟

There are sugar receptors here, too.

در آنجا نیز گیرند‌های قند وجود دارد.

They are not taste buds, but they do send signals

آنها پرزهای چشایی نیستند،

اما پیام به مغز

telling your brain that you're full

میفرستند که تو سیر هستی

or that your body should produce more insulin

یا اینکه بدن شما باید انسولین بیشتری تولید کند

to deal with the extra sugar you're eating.

تا با قند اضافی که شما خوردید مقابله کند.

The major currency of our reward system is dopamine,

واحد ارزشی

سیستم پاداش ما دوپامین هست،

an important chemical or neurotransmitter.

یک ماده مهم شیمیایی یا ناقل عصبی .

There are many dopamine receptors in the forebrain,

در ناحیه جلویی مغز تعداد زیادی گیرنده دوپامین وجود دارد.

but they're not evenly distributed.

اما آنها بطور یکسان توزیع نشده‌اند.

Certain areas contain dense clusters of receptors,

برخی از مناطق شامل خوشه متراکم از گیرنده‌هاست،

and these dopamine hot spots are a part of our reward system.

و این نقاط متراکم دوپامین

بخشی از سیستم پاداش مغز هستند.

Drugs like alcohol, nicotine, or heroin

موادی مخدری مانند الکل،

نیکوتین،

و هروئین

send dopamine into overdrive,

دوپامین ها را بسیار فعال می‌کنند،

leading some people to constantly seek that high,

که منجر میشود که برخی از مردم به طور مداوم در جستجوی آنها باشند،

in other words, to be addicted.

به عبارت دیگر، معتاد می‌شوند.

Sugar also causes dopamine to be released, though not as violently as drugs.

قند نیز باعث آزاد شدن دوپامین در بدن می شود،

اما نه به شدت مواد مخدر.

And sugar is rare among dopamine-inducing foods.

و شکر در میان خوراکی‌های دوپامین نادر است.

Broccoli, for example, has no effect,

برای مثال، بروکلی هیچ اثری ندارد،

which probably explains

که احتمالا بیانگر اینه

که چرا خوراندن سبزیجات به کودکان بسیار دشوار است.

why it's so hard to get kids to eat their veggies.

در مورد غذای های سالم صحبت شد،

Speaking of healthy foods,

let's say you're hungry and decide to eat a balanced meal.

فرض کنیم شما گرسنه هستید

و تصمیم دارید که غذای متعادل و مناسبی بخورید.

You do, and dopamine levels spike in the reward system hot spots.

شما می‌خورید، و سطح دوپامین شما در

سپستم پاداشی متراک مغز بالا می رود.

But if you eat that same dish many days in a row,

اما اگر شما هر روز غذای مشابهی را بخورید،

dopamine levels will spike less and less, eventually leveling out.

سطح بالا رفتن دوپامین کم و کمتر می‌شود،

و در نهایت از بین میروید.

That's because when it comes to food,

زیرا هنگامی که موضوع غذا مطرح می‌شود

the brain evolved to pay special attention to new or different tastes.

مغز تکامل یافته تا توجه بیشتری

به غذای جدید و یا طعم و مزه جدید بکند.

Why?

چرا؟

به دو دلیل:

Two reasons:

first, to detect food that's gone bad.

اول برای تشخیص غذاهایی که بد هستند و فاسد شده اند

And second, because the more variety we have in our diet,

و دوم اینکه، هر چه تنوع بیشتری

در برنامه غذایی‌مان داشته باشیم

the more likely we are to get all the nutrients we need.

احتمال اینکه مواد غذایی

که نیاز داریم را دریافت کنیم بیشتر خواهد شد.

To keep that variety up,

برای اینکه تنوع غذایی را بالا نگه‌ داریم،

we need to be able to recognize a new food,

باید قادر باشیم که غذایی جدید را تشخیص دهیم،

and more importantly, we need to want to keep eating new foods.

و مهم تر از آن اینکه،

ما نیاز به حفظ خوردن غذاهای جدید را داریم

And that's why the dopamine levels off when a food becomes boring.

و به همین دلیل است که سطح دوپامین کاملا پائین میاید

هنگای که یک خوراکی خسته‌ کننده می‌شود.

Now, back to that meal.

خُب حالا برگردیم به غذا.

What happens if in place of the healthy, balanced dish,

اگر شما بجای غذای

سالم و متعادل،

you eat sugar-rich food instead?

غذای سرشار و غنی از قند را بخوردید؟

If you rarely eat sugar or don't eat much at a time,

اگر شما به ندرت قند بخورید

و یا اینکه غذای زیادی در هر وعده نخورید

the effect is similar to that of the balanced meal.

اثر مشابهی مثل غذای متعادل خواهد داشت.

But if you eat too much, the dopamine response does not level out.

اما اگر خیلی زیاد بخورید،

عکس العمل دوپامین به سطح مناسب نخواهد رسید.

In other words, eating lots of sugar will continue to feel rewarding.

به عبارت دیگر، خوردن قند زیاد

احساس پاداش را تداوم می بخشد.

In this way, sugar behaves a little bit like a drug.

و بدین ترتیب، قند رفتاری مشابه مواد مخدر خواهد داشت.

It's one reason people seem to be hooked on sugary foods.

و به همین دلیل است که بعضی از افراد

به خوراکی‌های شیرین و قندی معتاد می شوند.

So, think back to all those different kinds of sugar.

خُب، دوباره به تمامی قندهای متفاوت فکر کنید.

Each one is unique, but every time any sugar is consumed,

هریک از آنها منحصر بفرد هستند،

اما هر بار که هر کدام از این قندها را میخورید،

it kickstarts a domino effect in the brain that sparks a rewarding feeling.

تاثیر زنجیره ای متناوبی در مغز ایجاد کرده

که احساس پاداش را بوجود می آورد.

Too much, too often, and things can go into overdrive.

بیش از حد خوردن، و بکرات خوردن،

باعث ایجاد فعالیت زیاد دوپامین خواهد شد.

So, yes, overconsumption of sugar can have addictive effects on the brain,

بله، بدین ترتیب، خوردن زیاد قند

می‌تواند اثرات اعتیادآور در مغز داشته باشد،

but a wedge of cake once in a while won't hurt you.

اما یک برش کیک آسیبی به شما نمی‌زند.