Joshua Walters: On being just crazy enough

Translator: Wanvipa Phanumat Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

My name is Joshua Walters.

ผมชื่อ โจชัว วอลเตอร์

I'm a performer.

ผมเป็นนักแสดง

(Beatboxing)

(ทำเสียง Beatbox)

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

But as far as being a performer,

แต่นอกจากการเป็นนักแสดงแล้ว

I'm also diagnosed

ผมยังถูกวินิจฉัยว่าเป็น

bipolar.

โรคอารมณ์สองขั้ว (Bipolar)

I reframe that as a positive

ผมมองว่ามันเป็นสิ่งที่ดี

because the crazier I get onstage,

เพราะยิ่งผมบ้าเท่าไรบนเวที

the more entertaining I become.

ผมก็จะยิ่งดูสนุกมากขึ้นเท่านั้น

When I was 16 in San Francisco,

ตอนที่ผมอายุ 16 ปี ในซานฟรานซิสโก

I had my breakthrough manic episode

ผมมีช่วงสติแตกเป็นบ้า

in which I thought I was Jesus Christ.

ซึ่งผมคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้า

Maybe you thought that was scary,

คุณอาจจะคิดว่ามันน่ากลัว

but actually there's no amount of drugs you can take

แต่จริงๆแล้วมันไม่มียาใดๆที่คุณจะเสพ

that can get you as high

เพื่อให้เมายาได้ขนาดที่

as if you think you're Jesus Christ.

คุณจะคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าได้

(Laughter)

(หัวเราะ)

I was sent to a place,

ผมถูกส่งตัวไปสถานที่หนึ่ง

a psych ward,

แผนกจิตเวช

and in the psych ward,

และในแผนกจิตเวชนี้

everyone is doing their own one-man show.

ทุกคนต่างแสดงโชว์เดี่ยวของตัวเอง

(Laughter)

(หัวเราะ)

There's no audience like this

มันไม่มีผู้ชมแบบนี้

to justify their rehearsal time.

ที่จะใช้เป็นเหตุผลในการซักซ้อมของพวกเขา

They're just practicing.

พวกเขาแค่กำลังฝึกซ้อม

One day they'll get here.

ซักวันหนึ่งพวกเขาจะได้มายืนที่นี่

Now when I got out,

พอผมถูกปล่อยตัวออกมา

I was diagnosed

ผมถูกวินิจฉัย

and I was given medications

และได้รับยาต่างๆ

by a psychiatrist.

จากจิตแพทย์

"Okay, Josh, why don't we give you some --

"โอเค โจช งั้นเราให้คุณทานยา --

why don't we give you some Zyprexa.

งั้นเราให้คุณทานยาไซเพร็กซา (Zyprexa)

Okay? Mmhmm?

โอเค? อืมมมม?

At least that's what it says on my pen."

อย่างน้อยมันก็บอกอย่างนั้นบนปากกาของผม"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Some of you are in the field, I can see.

พวกคุณบางคนอยู่ในวงการนี้ ผมรู้

I can feel your noise.

ผมได้ยินเสียงคุณ

The first half of high school

ครึ่งแรกของชั้นม.ปลาย

was the struggle of the manic episode,

คือการต่อสู้กับช่วงเวลาสติแตก

and the second half

และอีกครึ่งหนึ่ง

was the overmedications of these drugs,

คือ การได้รับยาเหล่านั้นมากเกินขนาด

where I was sleeping through high school.

ซึ่งทำให้ผมหลับตลอดช่วงเรียนม.ปลาย

The second half was just one big nap, pretty much, in class.

ครึ่งที่สองคือการหลับยาวในชั้นเรียนซะส่วนใหญ่

When I got out

พอผมได้ออกมา

I had a choice.

ผมมีทางเลือก

I could either deny

ผมสามารถจะปฏิเสธ

my mental illness

อาการป่วยทางจิตของผม

or embrace

หรือจะโอบอุ้ม

my mental skillness.

ทักษะทางจิตของผม

(Bugle sound)

(เสียงแตร)

There's a movement going on right now

มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นขณะนี้

to reframe mental illness as a positive --

ที่มองว่าอาการป่วยทางจิตเป็นสิ่งที่ดี

at least the hypomanic edge part of it.

อย่างน้อยก็ในมุมของอาการคลั่งสุขอ่อนๆ (Hypomania)

Now if you don't know what hypomania is,

ถ้าคุณไม่รู้ว่าอาการคลั่งสุขอ่อนๆ (Hypomania) คืออะไร

it's like an engine that's out of control,

มันเหมือนกับเครื่องยนต์ที่ควบคุมไม่ได้

maybe a Ferrari engine, with no breaks.

อาจจะเป็นเครื่องยนต์เฟอร่ารี่ ที่ไม่มีเบรค

Many of the speakers here, many of you in the audience,

นักพูดหลายๆคน หรือ ผู้ฟังหลายๆคนที่นี่

have that creative edge,

มีมุมสร้างสรรค์แบบนั้น

if you know what I'm talking about.

ถ้าคุณรู้ว่าผมกำลังพูดถึงอะไร

You're driven to do something

คุณมีแรงผลักดันให้ทำบางอย่าง

that everyone has told you is impossible.

ซึ่งทุกคนบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้

And there's a book -- John Gartner.

มีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง จอห์น การ์ดเนอร์

John Gartner wrote this book called "The Hypomanic Edge"

จอห์น การ์ดเนอร์ เขียนหนังสือชื่อ "The Hypomanic Edge"

in which Christopher Columbus and Ted Turner and Steve Jobs

ซึ่งบอกว่า คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส และ เท็ด เทอร์เนอร์ และ สตีฟ จ๊อบส์

and all these business minds

และพวกมีหัวธุรกิจต่างๆเหล่านี้

have this edge to compete.

มีมุมนี้เพื่อใช้ในการแข่งขัน

A different book was written not too long ago

หนังสืออีกเล่มหนึ่งซึ่งเขียนเมื่อไม่นานมานี้

in the mid-90s

ในช่วงกลางศตวรรษที่ 90

called "Touched With Fire" by Kay Redfield Jamison

ชื่อว่า "Touched With Fire" โดย เคย์ เรดฟิลด์ เจมิสัน

in which it was looked at in a creative sense

ซึ่งมองอาการนี้ในมุมมองของความสร้างสรรค์

in which Mozart and Beethoven and Van Gogh

ซึ่งโมสาร์ท บีโธเฟน และ แวน โก๊ะห์

all have this manic depression that they were suffering with.

ต่างก็มีอาการซึมเศร้าทางจิตที่พวกเขาทรมาณ

Some of them committed suicide.

บางคนก็ฆ่าตัวตาย

So it wasn't all

เพราะฉะนั้นจึงไม่ใช่

the good side of the illness.

ด้านดีทั้งหมดของอาการป่วยนี้

Now recently,

เมื่อเร็วๆนี้

there's been development in this field.

มีการพัฒนาในด้านนี้

And there was an article written in the New York Times,

มีบทความที่เขียนลงในหนังสือพิมพ์นิวยอร์ค ไทมส์

September 2010,

ในเดือนกันยายน 2553 (ค.ศ. 2010)

that stated:

ที่บอกว่า

"Just Manic Enough."

"แค่บ้าพอ"

Just be manic enough

แค่เป็นบ้าพอ

in which investors who are looking for entrepreneurs

พูดถึงนักลงทุนที่มองหาผู้ประกอบการ

that have this kind of spectrum --

ที่มีมุมแบบนี้

you know what I'm talking about --

คุณรู้ว่าผมพูดถึงอะไร --

not maybe full bipolar,

อาจจะไม่ต้องมีอารมณ์สองขั้วเต็มที่

but they're in the bipolar spectrum --

แต่พวกเขาเข้าข่ายอารมณ์สองขั้ว

where on one side,

ที่ด้านหนึ่ง

maybe you think you're Jesus,

คุณอาจจะคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้า

and on the other side

แต่อีกด้านหนึ่ง

maybe they just make you a lot of money.

พวกเขาก็อาจจะทำเงินใหุ้คุณได้มหาศาล

(Laughter)

(หัวเราะ)

Your call. Your call.

แล้วแต่คุณ แล้วแต่คุณ

And everyone's somewhere in the middle.

และทุกคนก็อยู่ซักจุดระหว่างกลาง

Everyone's somewhere in the middle.

ทุกคนอยู่ซักจุดระหว่างกลาง

So maybe, you know,

ดังนั้น คุณรู้ไหม อาจจะเป็นไปได้

there's no such thing

ที่จะไม่มีสิ่งที่เรียกว่า

as crazy,

เป็นบ้า

and being diagnosed with a mental illness

และ การถูกวินิจฉัยว่าป่วยทางจิต

doesn't mean you're crazy.

ไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นบ้า

But maybe it just means

แต่อาจจะแค่หมายความว่า

you're more sensitive

คุณอ่อนไหวกว่า

to what most people can't see

ต่อสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น

or feel.

หรือรู้สึก

Maybe no one's really crazy.

บางทีอาจจะไม่มีใครเป็นบ้าอย่างแท้จริง

Everyone is just a little bit mad.

ทุกคนแค่ฟั่นเฟือนเล็กน้อย

How much

มากแค่ไหน

depends on where you fall in the spectrum.

ขึ้นอยู่กับจุดที่คุณอยู่ในข่ายอาการ

How much

เท่าไร

depends on how lucky you are.

ขึ้นอยู่กับคุณโชคดีแค่ไหน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(ปรบมือ)