How fake news does real harm | Stephanie Busari

Translator: Thanawate Sunyanuchit Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I want to tell you a story about a girl.

ฉันอยากเล่าเรื่องของเด็กสาวคนหนึ่ง

But I can't tell you her real name.

แต่ฉันบอกชื่อจริงของเธอไม่ได้

So let's just call her Hadiza.

ฉันจะเรียกเธอว่า "ฮาดีซา"

Hadiza is 20.

ฮาดีซา อายุ 20 ปี

She's shy,

เธอขี้อาย

but she has a beautiful smile that lights up her face.

แต่เธอมีรอยยิ้มที่งดงาม ที่ทำให้หน้าเธอสดใส

But she's in constant pain.

แต่เธอต้องอยู่ในความเจ็บปวดไปตลอด

And she will likely be on medication for the rest of her life.

และเธออาจต้องใช้ยา ไปตลอดชีวิตของเธอ

Do you want to know why?

คุณอยากรู้ไหมว่าทำไม?

Hadiza is a Chibok girl,

ฮาดีซา คือ เด็กสาวชาวชิบอก

and on April 14, 2014, she was kidnapped

วันที่ 14 เมษายน 2014 เธอถูกลักพาตัว

by Boko Haram terrorists.

โดยกลุ่มก่อการร้ายโบโกฮาราม

She managed to escape, though,

แต่เธอก็หนีรอดมาได้

by jumping off the truck that was carrying the girls.

ด้วยการกระโดดหนีออกมาจาก รถบรรทุกที่ใช้ขนเด็กๆ

But when she landed, she broke both her legs,

แต่ตอนลงพื้น ขาเธอหักทั้งสองข้าง

and she had to crawl on her tummy to hide in the bushes.

เธอต้องใช้ท้องคลาน เพื่อไปซ่อนในพงหญ้า

She told me she was terrified that Boko Haram would come back for her.

เธอบอกฉันว่าเธอกลัวมาก ว่าพวกโบโกฮารามจะกลับมา

She was one of 57 girls who would escape by jumping off trucks that day.

เธอคือ 1 ในเด็กสาว 57 คน ที่หลบหนีด้วยการโดดออกจากรถวันนั้น

This story, quite rightly, caused ripples

เรื่องนี้ แน่นอนว่าทำให้เกิดแรงกระเพื่อม

around the world.

ไปทั่วโลก

People like Michelle Obama, Malala and others

คนอย่าง มิเชล โอบามา ,มาลาลา และคนอื่นๆ

lent their voices in protest,

ช่วยออกมาพูดเรื่องนี้

and at about the same time -- I was living in London at the time --

และเป็นเวลาใกล้ๆ กัน กับตอนที่ฉันอยู่ในลอนดอน

I was sent from London to Abuja to cover the World Economic Forum

ฉันถูกส่งจากลอนดอนไปกรุงอาบูจา เพื่อทำข่าวสภาเศรษฐกิจโลก

that Nigeria was hosting for the first time.

ตอนนั้นไนจีเรียเป็นเจ้าภาพ จัดการประชุมครั้งแรก

But when we arrived, it was clear that there was only one story in town.

แต่พอพวกเราไปถึง ประเด็นก็เป็นเรื่องอื่นไป

We put the government under pressure.

เรากดดันรัฐบาล

We asked tough questions about what they were doing

เราถามคำถามยากๆ ใส่พวกเขา ว่าพวกเขาทำอะไรอยู่

to bring these girls back.

ในการนำตัวเด็กสาวพวกนั้นกลับมา

Understandably,

อย่างที่เข้าใจได้

they weren't too happy with our line of questioning,

พวกเขาไม่พอใจ ในคำถามของพวกเรา

and let's just say we received our fair share of "alternative facts."

แล้วเราก็ได้รับแค่ "ข้อเท็จจริงทางเลือก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Influential Nigerians were telling us at the time

ชาวไนจีเรียผู้ทรงอิทธิพล บอกกับพวกเราตอนนั้น

that we were naïve,

ว่าพวกเราไร้เดียงสา

we didn't understand the political situation in Nigeria.

พวกเราไม่เข้าใจ สถานการณ์การเมืองของไนจีเรีย

But they also told us

แต่พวกเขาก็บอกเราว่า

that the story of the Chibok girls

เรื่องราวของเด็กสาวชาวชิบอก

was a hoax.

เป็นแค่ข่าวปลอม

Sadly, this hoax narrative has persisted,

น่าเศร้า ที่คำพูดนี้ยังคงถูกใช้อยู่

and there are still people in Nigeria today

และยังคงมีผู้คน ในไนจีเรียทุกวันนี้

who believe that the Chibok girls were never kidnapped.

ที่เชื่อว่า ไม่เคยมี การลักพาตัวเด็กสาวชาวชิบอก

Yet I was talking to people like these --

แต่ฉันก็ยังได้พูดคุยกับผู้คนเหล่านี้

devastated parents,

พ่อแม่ที่ใจสลาย

who told us that on the day Boko Haram kidnapped their daughters,

ที่บอกเราว่าวันนั้น โบโกฮารามลักพาตัวลูกๆ พวกเขาไป

they ran into the Sambisa Forest after the trucks carrying their daughters.

พวกเขาวิ่งเข้าไปในป่าแซมบีซา ตามหลังรถบรรทุกที่พาตัวลูกๆ เขาไป

They were armed with machetes, but they were forced to turn back

ตอนนั้นพวกเขาถือมีดเล่มใหญ่ แต่ก็ต้องหันหลังกลับ

because Boko Haram had guns.

เพราะพวกโบโกฮารามมีปืน

For two years, inevitably, the news agenda moved on,

เป็นเวลา 2 ปี ข่าวต่างๆ ผ่านไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

and for two years,

และเป็นเวลา 2 ปี

we didn't hear much about the Chibok girls.

เราไม่ได้ข่าวคราว เกี่ยวกับเด็กสาวชาวชิบอก

Everyone presumed they were dead.

ทุกคนคิดว่าพวกเธอคงตายไปแล้ว

But in April last year,

แต่เมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว

I was able to obtain this video.

ฉันได้รับวีดีโอนี้มา

This is a still from the video

นี่เป็นภาพนิ่งจากวีดีโอ

that Boko Haram filmed as a proof of life,

ที่พวกโบโกฮารามถ่ายไว้

and through a source, I obtained this video.

ฉันได้วีดีโอนี้มาจากแหล่งข่าวคนหนึ่ง

But before I could publish it,

แต่ก่อนที่ฉันจะเผยแพร่มันได้

I had to travel to the northeast of Nigeria

ฉันต้องเดินทางไป ตะวันออกเฉียงเหนือของไนจีเรีย

to talk to the parents, to verify it.

เพื่อคุยกับพ่อแม่หลายคน เพื่อพิสูจน์

I didn't have to wait too long for confirmation.

ฉันไม่ต้องรอนานเลย ที่จะได้รับคำยืนยัน

One of the mothers, when she watched the video, told me

แม่คนหนึ่ง บอกกับฉันตอนได้ดูวีดีโอ

that if she could have reached into the laptop

ว่าเธออยากเอื้อมมือเข้าไป ในแลปท๊อป

and pulled our her child from the laptop,

เพื่อดึงตัวลูกสาวเธอออกมา

she would have done so.

และถ้าทำได้ เธอก็จะทำ

For those of you who are parents, like myself, in the audience,

สำหรับคนที่เป็นพ่อคนแม่คน อย่างฉัน หรือในหมู่ผู้ชม

you can only imagine the anguish

คงได้แค่จินตนาการถึงความรวดร้าว

that that mother felt.

ที่แม่คนนั้นต้องรู้สึก

This video would go on to kick-start negotiation talks with Boko Haram.

วีดีโอนี้เป็นจุดเริ่มต้น ในการเจรจากับโบโกฮาราม

And a Nigerian senator told me that because of this video

และวุฒิสมาชิกของไนจีเรียบอกกับฉัน ว่าเป็นเพราะวีดีโอนี้

they entered into those talks,

ทำให้พวกเขาได้เข้าสู่การเจรจา

because they had long presumed that the Chibok girls were dead.

เพราะว่าพวกเขาคิดว่า เด็กสาวเหล่านั้นตายไปนานแล้ว

Twenty-one girls were freed in October last year.

มีเด็ก 21 คน ได้เป็นอิสระ ในเดือนตุลาคมปีที่แล้ว

Sadly, nearly 200 of them still remain missing.

แต่น่าเศร้า ที่อีกเกือบ 200 คน ยังคงสูญหาย

I must confess that I have not been a dispassionate observer

ฉันต้องสารภาพว่า ฉันไม่ใช่ผู้สังเกตุการณ์ที่เป็นกลาง

covering this story.

ระหว่างทำข่าวเรื่องนี้

I am furious when I think about the wasted opportunities

ฉันแค้นใจทุกครั้งที่นึกถึง โอกาสที่สามารถช่วยเด็กพวกนั้น

to rescue these girls.

ที่หลุดลอยไป

I am furious when I think about what the parents have told me,

ฉันแค้นใจเมื่อนึกถึง ตอนที่พ่อแม่เหล่านั้นบอกฉัน

that if these were daughters of the rich and the powerful,

ว่าถ้าเป็นลูกสาวของ คนร่ำรวยมีอิทธิพล

they would have been found much earlier.

คงเจอพวกเธอได้เร็วกว่านี้

And I am furious

และฉันแค้นใจ

that the hoax narrative,

ที่การกล่าวหาเรื่องนี้

I firmly believe,

ว่าเป็นข่าวปลอม

caused a delay;

ทำให้เกิดความล่าช้า

it was part of the reason for the delay in their return.

เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ การส่งตัวพวกเธอคืนมา ต้องล่าช้า

This illustrates to me the deadly danger of fake news.

สิ่งนี้ทำให้ฉันเห็นตัวอย่าง ความอันตรายของข่าวปลอม

So what can we do about it?

งั้นเราจะทำอะไรได้บ้าง?

There are some very smart people,

เรามีคนที่ฉลาดสุดๆ

smart engineers at Google and Facebook,

วิศวกรของ Google และ Facebook

who are trying to use technology to stop the spread of fake news.

ที่พยายามใช้เทคโนโลยี ในการหยุดยั้งข่าวปลอม

But beyond that, I think everybody here -- you and I --

แต่นอกเหนือจากนั้น ฉันคิดว่า ทุกคนที่นี่ พวกคุณและฉัน

we have a role to play in that.

พวกเราต่างมีบทบาทในเรื่องนี้

We are the ones who share the content.

พวกเราคือคนที่แบ่งปันเนื้อหา

We are the ones who share the stories online.

พวกเราคือคนที่ แบ่งปันเรื่องต่างๆ ออนไลน์

In this day and age, we're all publishers,

ในวันนี้ ยุคนี้ พวกเราต่างเป็นผู้เผยแพร่

and we have responsibility.

และพวกเรามีความรับผิดชอบ

In my job as a journalist,

ในฐานะที่ฉันเป็นผู้สื่อข่าว

I check, I verify.

ฉันต้องตรวจสอบ พิสูจน์

I trust my gut, but I ask tough questions.

ฉันเชื่อในสัญชาตญาณ แต่ก็ต้องตั้งคำถาม

Why is this person telling me this story?

ทำไมคนๆ นี้ถึงบอกเรื่องนี้กับฉัน?

What do they have to gain by sharing this information?

พวกเขาได้อะไร จากการให้ข้อมูลตรงนี้

Do they have a hidden agenda?

พวกเขามีวาระซ่อนเร้นหรือเปล่า?

I really believe that we must all start to ask tougher questions

ฉันเชื่อว่า เราต้องเริ่ม ถามคำถามที่ยากขึ้น

of information that we discover online.

ต่อข้อมูลที่เราเจอบนโลกออนไลน์

Research shows that some of us don't even read beyond headlines

งานวิจัยบอกว่า พวกเราบางคน ไม่อ่านอะไรมากไปกว่าพาดหัว

before we share stories.

ก่อนที่จะแชร์บทความด้วยซ้ำ

Who here has done that?

ใครที่นี่เคยทำบ้าง?

I know I have.

ฉันรู้ว่าฉันเคย

But what if

แต่ถ้า

we stopped taking information that we discover at face value?

เราหยุดรับข้อมูล ที่เราอ่านแค่พาดหัว

What if we stop to think about the consequence

ถ้าเราหยุดเพื่อคิดถึง ผลที่จะตามมา

of the information that we pass on

หลังจากที่เราส่งต่อข้อมูลเหล่านั้น

and its potential to incite violence or hatred?

ถ้ามันปลุกระดมให้เกิด ความรุนแรงหรือความเกลียดชังละ?

What if we stop to think about the real-life consequences

ถ้าหากเราหยุดเพื่อคิดถึง สิ่งที่ตามมาในชีวิตจริง

of the information that we share?

หลังจากเผยแพร่ข้อมูลเหล่านั้นละ?

Thank you very much for listening.

ขอบคุณมากที่รับฟังค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)