How fake news does real harm | Stephanie Busari

Translator: Mahshid Emami Reviewer: dornaz kheibargir

I want to tell you a story about a girl.

میخواهم برای شما

داستان یک دختر را تعریف کنم ؛

But I can't tell you her real name.

اما نمیتوانم نام واقعیش را به شما بگویم.

So let's just call her Hadiza.

پس بیایید او را هدیزا بنامیم.

Hadiza is 20.

هدیزا 20 ساله است.

She's shy,

او خجالتیست؛

but she has a beautiful smile that lights up her face.

اما لبخند زیبایی دارد که باعث میشود صورتش بدرخشد.

But she's in constant pain.

او دائما درد میکشد.

And she will likely be on medication for the rest of her life.

و احتمالا تا آخر عمر باید دارو مصرف کند.

Do you want to know why?

مایلید بدانید چرا؟

Hadiza is a Chibok girl,

هدیزا دختری اهل چیباک است.

and on April 14, 2014, she was kidnapped

و در تاریخ 14 آوریل 2014 توسط

by Boko Haram terrorists.

تروریست های بوکوحرام دزدیده شد.

She managed to escape, though,

او توانست با پریدن از

by jumping off the truck that was carrying the girls.

کامیون حامل دختران،فرار کند.

But when she landed, she broke both her legs,

اما هنگام فرود هر دو پایش را شکست.

and she had to crawl on her tummy to hide in the bushes.

و مجبور بود روی شکمش چهار دست و پا برود تا داخل بوته ها پنهان شود.

She told me she was terrified that Boko Haram would come back for her.

او به من گفت از اینکه بوکوحرام برای یافتن او بازگردد،وحشت داشته است.

She was one of 57 girls who would escape by jumping off trucks that day.

او یکی از 57 دختری بود که آن روز با پریدن از کامیونها فرار کردند.

This story, quite rightly, caused ripples

این داستان براستی موجب ایجاد جنبش هایی

around the world.

در سراسر جهان شد.

People like Michelle Obama, Malala and others

افرادی مانند میشل اوباما، مالالا و دیگران

lent their voices in protest,

دست به اعتراض زدند.

and at about the same time -- I was living in London at the time --

در همین زمان من در لندن زندگی میکردم.

I was sent from London to Abuja to cover the World Economic Forum

من برای شرکت در انجمن اقتصاد جهانی از لندن به آبوجا فرستاده شده بودم.

that Nigeria was hosting for the first time.

که نیجریه برای نخستین بار میزبان آن بود.

But when we arrived, it was clear that there was only one story in town.

اما وقتی ما رسیدیم،در شهر بطور واضح تنها یک داستان گفته میشد.

We put the government under pressure.

ما دولت را تحت فشار گذاشتیم،

We asked tough questions about what they were doing

سوالات سختی درباره ی اقداماتشان برای

to bring these girls back.

بازگرداندن دخترها پرسیدیم.

Understandably,

طبعا،آنها

they weren't too happy with our line of questioning,

از این سوال پرسیدن ما خشنود نبودند.

and let's just say we received our fair share of "alternative facts."

بیایید فقط بگوییم که ما به اندازه ی کافی

"حقایق جایگزین" شنیدیم. (خنده ی حضار)

(Laughter)

Influential Nigerians were telling us at the time

نیجریه های با نفوذ آن زمان به ما میگفتند

that we were naïve,

که ما ساده لوح هستیم،

we didn't understand the political situation in Nigeria.

و متوجه ی وضعیت سیاسی نیجریه نمیشویم.

But they also told us

ولی آنها به ما گفتند که

that the story of the Chibok girls

داستان دزدیدن دختران چیباک

was a hoax.

دروغ و فریب است.

Sadly, this hoax narrative has persisted,

متاسفانه این روایت دروغین ادامه پیدا کرده است.

and there are still people in Nigeria today

و هنوز افرادی در نیجریه هستند،

who believe that the Chibok girls were never kidnapped.

که فکر میکنند دختران چیباک هیچوقت دزدیده نشده بودند.

Yet I was talking to people like these --

با این حال من با اینگونه افراد صحبت میکردم.

devastated parents,

پدر و مادرهای بیچاره ای که

who told us that on the day Boko Haram kidnapped their daughters,

به ما میگفتند روزی که بوکوحرام دخترانشان را دزدیده بود،

they ran into the Sambisa Forest after the trucks carrying their daughters.

آنها بدنبال کامیون های حامل دخترانشان داخل جنگل سامبیسا دویده بودند.

They were armed with machetes, but they were forced to turn back

آنها مسلح به قمه بودند اما مجبور به عقب نشینی شدند.

because Boko Haram had guns.

چون بوکوحرام تفنگ داشت.

For two years, inevitably, the news agenda moved on,

تا دو سال، به ناچار، رسانه ها این واقعه را به فراموشی سپردند.

and for two years,

و دو سال

we didn't hear much about the Chibok girls.

ما خبری از دختران چیباک نشنیدیم.

Everyone presumed they were dead.

همه فکر میکردند که آنها مرده اند.

But in April last year,

ولی ماه آوریل سال گذشته

I was able to obtain this video.

من توانستم این ویدیو را بدست بیاورم.

This is a still from the video

این صحنه ای از ویدیویی است،

that Boko Haram filmed as a proof of life,

که بوکوحرام بعنوان اثبات زندگی ضبط کرده بود.

and through a source, I obtained this video.

و از طریق یک منبع من این ویدیو را بدست آوردم.اما پیش

But before I could publish it,

از آنکه بتوانم آن را منتشر کنم،

I had to travel to the northeast of Nigeria

باید به شمال شرقی نیجریه سفر میکردم تا

to talk to the parents, to verify it.

برای اطمینان از صحت آن با والدین صحبت کنم.

I didn't have to wait too long for confirmation.

احتیاج به زمان زیادی برای تایید نبود.

One of the mothers, when she watched the video, told me

یکی از مادران، وقتی ویدیو را دید، به من گفت؛

that if she could have reached into the laptop

که اگر میتوانست دستش را داخل لپ تاپ ببرد

and pulled our her child from the laptop,

و فرزندش را از لپ تاپ بیرون بکشد،

she would have done so.

اینکار را میکرد.

For those of you who are parents, like myself, in the audience,

از میان شما کسانیکه مانند من صاحب فرزند هستید،

you can only imagine the anguish

تنها میتوانید تصور کنید که آن مادر

that that mother felt.

چه عذابی میکشید.

This video would go on to kick-start negotiation talks with Boko Haram.

این ویدیو موجب شروع مذاکرات با بوکوحرام شد

And a Nigerian senator told me that because of this video

یک سناتور نیجریه ای بمن گفت که بخاطر این ویدیو

they entered into those talks,

آنها وارد این مذاکرات شدند،

because they had long presumed that the Chibok girls were dead.

چون برای مدت زیادی تصور میکردند که دختران چیباک مرده بودند.

Twenty-one girls were freed in October last year.

21 دختر اکتبر سال گذشته آزاد شدند.

Sadly, nearly 200 of them still remain missing.

متاسفانه حدود 200 نفر از آنها هنوز مفقود هستند.

I must confess that I have not been a dispassionate observer

باید اعتراف کنم که هنگام پوشش این داستان، من یک

covering this story.

تماشاچی خنثی نبوده ام.

I am furious when I think about the wasted opportunities

من خشمگین میشوم وقتی به فرصت هایی فکر میکنم که میتوانستند این دختران را نجات

بدهند اما به هدر رفتند.

to rescue these girls.

I am furious when I think about what the parents have told me,

من خشمگین میشوم وقتی به چیزی که این پدر و مادرها بمن گفتند،فکر میکنم؛

that if these were daughters of the rich and the powerful,

که اگر این دختران از طبقه ی ثروتمند و قدرتمند بودند،

they would have been found much earlier.

خیلی زودتر پیدایشان میکردند.

And I am furious

من خشمگین هستم و واقعا معتقدم

that the hoax narrative,

که روایت دروغین و فریبکارانه

I firmly believe,

موجب یک تاخیر شد؛روایت دروغین و فریبکارانه ی

caused a delay;

it was part of the reason for the delay in their return.

این داستان بخشی از دلیل تاخیر در بازگشت دختران بود.

This illustrates to me the deadly danger of fake news.

این خطر مرگبار اخبار دروغین را بمن نشان میدهد.

So what can we do about it?

ما در اینباره چکار میتوانیم بکنیم؟

There are some very smart people,

افراد و مهندسان بسیار باهوشی در

smart engineers at Google and Facebook,

گوگل و فیس بوک وجود دارند،

who are trying to use technology to stop the spread of fake news.

که با استفاده از تکنولوژی تلاش میکنند از نشر اخبار دروغین جلوگیری کنند.

But beyond that, I think everybody here -- you and I --

اما فراتر از آن، من فکر میکنم همه ی کسانی که اینجا هستند--شما و من--

we have a role to play in that.

باید نقشی در این باره ایفا کنیم.

We are the ones who share the content.

ما کسانی هستیم که محتوا را منتشر میکنیم.

We are the ones who share the stories online.

ما کسانی هستیم که داستانها را آنلاین منتشر میکنیم.

In this day and age, we're all publishers,

در این عصر و دوران، همه ی ما منتشرکننده هستیم.

and we have responsibility.

و ما مسئولیم.

In my job as a journalist,

من در حرفه ام بعنوان یک روزنامه نگار

I check, I verify.

چک میکنم، از صحت اخبار مطمئن میشوم.

I trust my gut, but I ask tough questions.

به غریضه ام اعتماد میکنم، اما سوالات سختی میپرسم،

Why is this person telling me this story?

چرا این فرد این داستان را برای من میگوید؟

What do they have to gain by sharing this information?

آنها با دادن این اطلاعات چه سودی میبرند؟

Do they have a hidden agenda?

ممکن است که نیت پنهانی داشته باشند؟

I really believe that we must all start to ask tougher questions

من واقعا باور دارم که همه ی ما باید شروع کنیم و درباره ی اطلاعاتی که آنلاین

of information that we discover online.

بدست می آوریم،سوالات سخت تری بپرسیم.

Research shows that some of us don't even read beyond headlines

تحقیقات نشان میدهند که بعضی از ما پیش از اینکه اخبار را منتشر کنیم چیزی فراتر از

before we share stories.

عناوین آنها را نمیخوانیم.

Who here has done that?

کسی اینجا این کار را انجام داده؟

I know I have.

من اینکار را انجام دادم

But what if

اما چه اتفاقی میافتد اگر

we stopped taking information that we discover at face value?

ما دیگر اطلاعاتی را که بطور واقع با آنها مواجه میشویم را فراموش کنیم؟

What if we stop to think about the consequence

چه اتفاقی میافتد اگر ما راجع به عواقب اطلاعاتی که

of the information that we pass on

منتشر میکنیم، فکر نکنیم؟

and its potential to incite violence or hatred?

و به پتانسیلی که این اخبار در ایجاد خشونت و تنفر دارند، فکر نکنیم؟

What if we stop to think about the real-life consequences

چه اتفاقی میافتد اگر ما به عواقب اطلاعاتی که منتشر میکنیم

of the information that we share?

در زندگی واقعی فکر نکنیم؟

Thank you very much for listening.

بسیار ممنونم که گوش دادید.

(Applause)

(تشویق حضار)