The art of choosing | Sheena Iyengar | TED

Translator: Yanika Tueanrat Reviewer: Phatra Sae-ting

Today, I'm going to take you

วันนี้ดิฉันจะพาพวกคุณไปเที่ยว

around the world in 18 minutes.

รอบโลกภายในเวลา 18 นาที

My base of operations is in the U.S.,

ฐานปฏิบัติงานของดิฉันตั้งอยู่ที่สหรัฐฯ นะคะ

but let's start at the other end of the map,

แต่เราไปเริ่มที่อีกฟากฝั่งหนึ่งของโลกกันดีกว่า

in Kyoto, Japan,

กรุงเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น

where I was living with a Japanese family

ดิฉันเคยอยู่ที่นั่นกับครอบครัวญี่ปุ่น

while I was doing part of my dissertational research

เป็นช่วงเวลาที่ดิฉันค้นคว้าเพื่อเขียนวิทยานิพนธ์

15 years ago.

เมื่อ 15 ปีก่อน

I knew even then that I would encounter

ณ ตอนนั้นดิฉันรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอกับ

cultural differences and misunderstandings,

ความยุ่งยากที่เกิดจากความต่างทางวัฒนธรรมและทางความคิด

but they popped up when I least expected it.

แต่แล้ว มันก็เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวอยู่ดี

On my first day,

ในวันแรกที่ดิฉันไปถึง

I went to a restaurant,

ได้ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

and I ordered a cup of green tea with sugar.

แล้วสั่ง "ชาเขียวใส่น้ำตาล"

After a pause, the waiter said,

พนักงานนิ่งไปสักครู่ แล้วพูดว่า

"One does not put sugar in green tea."

"เอ่อ..ไม่มีใครใส่น้ำตาลในชาเขียวหรอกนะครับ"

"I know," I said. "I'm aware of this custom.

ดิฉันก็บอกว่า "ดิฉันทราบคะ...และก็เข้าใจขนบธรรมเนียมนี้เป็นอย่างดี

But I really like my tea sweet."

แต่ดิฉันเป็นคนชอบดื่มชารสหวานๆอ่ะค่ะ"

In response, he gave me an even more courteous version

พอได้ยินอย่างนั้น เขาก็พยายามอธิบาย

of the same explanation.

อย่างสุภาพและอ่อนน้อมว่า

"One does not put sugar

"เขาไม่ใส่น้ำตาล

in green tea."

ในชาเขียวกันหรอกครับ"

"I understand," I said,

ดิฉันก็พูดกลับ "ดิฉันทราบค่ะ

"that the Japanese do not put sugar in their green tea,

ว่าคนญี่ปุ่นไม่ใส่น้ำตาลในชาเขียว

but I'd like to put some sugar

แต่ดิฉันต้องการใส่น้ำตาล

in my green tea."

ในแก้วชาเขียวของดิฉันค่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Surprised by my insistence,

เมื่อดิฉันยืนกรานอย่างนั้น

the waiter took up the issue with the manager.

เขาก็เลยไปคุยกับผู้จัดการ

Pretty soon,

ซักพักหนึ่ง

a lengthy discussion ensued,

หลังจากที่ถกเถียงกันอย่างยืดยาว

and finally the manager came over to me and said,

สุดท้าย...ผู้จัดการก็เดินมาบอกดิฉันเองเลยว่า

"I am very sorry. We do not have sugar."

“ขอโทษจริงๆ ในร้านเราไม่มีน้ำตาลครับ“

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, since I couldn't have my tea the way I wanted it,

เอาล่ะ ในเมื่อสั่งชาอย่างที่ต้องการไม่ได้

I ordered a cup of coffee,

ดิฉันก็เลยสั่งกาแฟ

which the waiter brought over promptly.

ซึ่งสักพักพนักงานก็เอามาเสิร์ฟให้

Resting on the saucer

โดยบนจานรองแก้วนั้น

were two packets of sugar.

มีน้ำตาลวางอยู่ 2 ซอง

My failure to procure myself

ฉะนั้น...สาเหตุที่ดิฉันไม่สามารถสั่ง

a cup of sweet, green tea

ชาเขียวใส่น้ำตาลได้นั้น

was not due to a simple misunderstanding.

ไม่ได้เป็นเพราะการเข้าใจผิดธรรมดา

This was due to a fundamental difference

แต่เป็นปัญหาจากรากฐานความคิด

in our ideas about choice.

ที่แตกต่างในเรื่อง "ทางเลือก"

From my American perspective,

อย่างจากมุมมองคนอเมริกันอย่างดิิฉันแล้ว

when a paying customer makes a reasonable request

ถ้าลูกค้าเอ่ยขออะไร

based on her preferences,

ที่ไม่ได้หนักหนาจนเกินไป

she has every right to have that request met.

ลูกค้าก็ควรได้รับสิ่งนั้น

The American way, to quote Burger King,

นั่นคือวิถีอเมริกัน อย่างสโลแกนของ

is to "have it your way,"

เบอร์เกอร์คิงที่ว่า "ตามแต่ใจคุณต้องการ"

because, as Starbucks says,

หรืออย่างสตาร์บัคส์ก็บอกว่า

"happiness is in your choices."

"ความสุขอยู่ในสิ่งที่คุณเลือก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But from the Japanese perspective,

แต่จากมุมมองของคนญี่ปุ่นแล้ว

it's their duty to protect those who don't know any better --

เสมือนเป็นหน้าที่ของพวกเขาที่ต้องปกป้องผู้ไม่รู้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

in this case, the ignorant gaijin --

ในกรณีนี้ พวกเขาก็พยายามปกป้อง"ไกจิน" หรือ "คนนอก"

from making the wrong choice.

อย่างพวกเราจากการเลือกในสิ่งที่ผิด

Let's face it: the way I wanted my tea

มันคือเรื่องจริง : อย่างเรื่องชาที่ดิฉันอยากดื่ม

was inappropriate according to cultural standards,

ถือเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องตามแบบแผนประเพณีญี่ปุ่น

and they were doing their best to help me save face.

และพวกเขาก็พยายามปกป้องไม่ให้ดิฉันขายหน้า

Americans tend to believe

ในขณะที่ ชาวอเมริกันเชื่อว่า

that they've reached some sort of pinnacle

พวกเขาจะได้สิ่งที่ดีที่สุด

in the way they practice choice.

ต่อเมื่อพวกเขาได้เลือกเอง

They think that choice, as seen through the American lens

ในสายตาชาวอเมริกัน พวกเขาคิดว่า

best fulfills an innate and universal

ตัวเลือกเป็นสิ่งที่เติมเต็ม

desire for choice in all humans.

ความต้องการของมนุษย์

Unfortunately,

แต่เป็นที่น่าเสียดาย

these beliefs are based on assumptions

ที่ความเชื่อเหล่านี้มาจากข้อสันนิษฐานที่มนุษย์ตั้งขึ้นมาเอง

that don't always hold true

โดยที่ไม่มีมูลความจริง

in many countries, in many cultures.

ในหลายประเทศและหลายวัฒนธรรม

At times they don't even hold true

และหลายกรณีที่มันไม่จริง

at America's own borders.

แม้แต่ในตัวอเมริกาเอง

I'd like to discuss some of these assumptions

ดิฉันอยากพูดถึงเรื่องข้อสันนิษฐานเหล่านี้

and the problems associated with them.

และปัญหาที่เกี่ยวข้อง

As I do so, I hope you'll start thinking

ดิฉันอยากให้คุณลองนึกถึง

about some of your own assumptions

ข้อสันนิษฐานต่างๆของคุณเอง และคิดว่ามัน

and how they were shaped by your backgrounds.

ได้รับการหล่อหลอมจากพื้นเพของเราอย่างไรบ้าง

First assumption:

ข้อสันนิษฐานแรก

if a choice affects you,

ถ้าการตัดสินใจมีผลกับคุณ

then you should be the one to make it.

คุณควรได้เป็นคนเลือกเอง

This is the only way to ensure

เพราะนี่เป็นทางเดียวที่

that your preferences and interests

คุณจะได้ในสิ่งที่ตรงกับ

will be most fully accounted for.

ความต้องการคุณมากที่สุด

It is essential for success.

และนี่เป็นปัจจัยสำคัญที่จะทำให้คุณสำเร็จได้

In America, the primary locus of choice

ในอเมริกา คนที่มีสิทธิ์ในการเลือก

is the individual.

ก็คือบุคคลนั้นเอง

People must choose for themselves, sometimes sticking to their guns,

คนเราต้องเลือกเพื่อตัวเอง และบางครั้งก็ต้องยืนหยัดเพื่อสิ่งนั้น

regardless of what other people want or recommend.

ไม่ว่าคนอื่นจะว่าอย่างไร

It's called "being true to yourself."

เราเรียกมันว่า "ตามเสียงหัวใจตัวเอง"

But do all individuals benefit

แต่ใช่ทุกคนหรือเปล่าที่ได้ประโยชน์

from taking such an approach to choice?

จากการเลือกให้ตัวเอง

Mark Lepper and I did a series of studies

มาร์ก เลพเพอร์ และดิฉันได้ทำวิจัย

in which we sought the answer to this very question.

เพื่อตอบข้อสงสัยนี้โดยเฉพาะ

In one study,

และหนึ่งในงานวิจัยของเรา

which we ran in Japantown, San Francisco,

ที่ศึกษาในย่านชุมชนชาวญี่ปุ่น ที่ซานฟรานซิสโก

we brought seven- to nine-year-old Anglo- and Asian-American children

เราได้นำเด็กอังกฤษและเด็กเอเชียอายุ 7 ถึง 9 ปี

into the laboratory,

เข้าไปในห้องทดลอง

and we divided them up into three groups.

แล้วแบ่งพวกเขาออกเป็น 3 กลุ่ม

The first group came in,

กลุ่มแรกเข้ามา

and they were greeted by Miss Smith,

และได้พบกับคุณสมิท

who showed them six big piles of anagram puzzles.

ซึ่งได้โชว์ เกมสร้างคำ 6 กองใหญ่ๆให้พวกเขาดู

The kids got to choose which pile of anagrams they would like to do,

พวกเขามีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าจะทำกองไหน

and they even got to choose which marker

และมีสิทธิ์แม้กระทั่งเลือกปากกา

they would write their answers with.

ที่จะใช้เขียนคำตอบ

When the second group of children came in,

พอกลุ่มที่สองเข้ามา

they were brought to the same room, shown the same anagrams,

พวกเขาก็ถูกนำเข้ามาในห้องเดียวกัน โชว์ในสิ่งเดียวกัน

but this time Miss Smith told them

แต่ครั้งนี้ คุณสมิทเป็นคนเลือก

which anagrams to do

ว่าให้ทำอันไหน

and which markers to write their answers with.

และใช้ปากกาอะไร

Now when the third group came in,

จากนั้นกลุ่มที่สามเข้ามา

they were told that their anagrams and their markers

ทีมงานบอกว่า เกมส์ที่จะเล่น และ ปากกาที่ใช้เขียนคำตอบ

had been chosen by their mothers.

ได้ถูกเลือกโดยคุณแม่ของทุกคนแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In reality,

ในความเป็นจริงแล้ว

the kids who were told what to do,

เด็กในห้องทดลองเหล่านั้น

whether by Miss Smith or their mothers,

ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งคุณเม่หรือคุณสมิท

were actually given the very same activity,

ล้วนเล่นเกมเดียวกันทั้งนั้น

which their counterparts in the first group

ต่างกันที่กลุ่มแรกมีสิทธิ์

had freely chosen.

เลือกกองอย่างอิสระ

With this procedure, we were able to ensure

โดยในขั้นตอนนี้ เราสามารถควบคุมได้ว่า

that the kids across the three groups

เด็กทั้งสามกลุ่มนั้น

all did the same activity,

ล้วนทำกิจกรรมเดียวกัน

making it easier for us to compare performance.

เพื่อเป็นการง่ายในการเปรียบเทียบผลลัพธ์

Such small differences in the way we administered the activity

เราพบว่าความต่างเล็กๆที่เรากำหนดนั้น

yielded striking differences

ได้สร้างผลต่างในด้านสมรรถภาพ

in how well they performed.

ของเด็กได้อย่างชัดเจน

Anglo-Americans,

สำหรับเด็กอเมริกัน

they did two and a half times more anagrams

พวกเขาทำได้เยอะว่าสองเท่าครึ่ง

when they got to choose them,

เมื่อเขาเป็นผู้เลือกกองเอง

as compared to when it was

เทียบกับที่

chosen for them by Miss Smith or their mothers.

คุณแม่หรือคุณสมิทเลือกให้เขา

It didn't matter who did the choosing,

ทั้งนี้ ไม่เกี่ยงว่าใครเป็นคนเลือก

if the task was dictated by another,

เพียงแค่ไม่ใช่พวกเขาเลือกด้วยตัวเอง

their performance suffered.

สมรรถภาพก็จะหย่อนลง

In fact, some of the kids were visibly embarrassed

ในความเป็นจริง เด็กบางคนรู้สึกเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

when they were told that their mothers had been consulted.

เมื่อคนอื่นรู้ว่าได้ปรึกษากับแม่ในเรื่องนั้นมาแล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

One girl named Mary said,

เด็กสาวคนหนึ่งชื่อแมรี ถามว่า:

"You asked my mother?"

"นี่คุณถามแม่ฉันหรอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In contrast,

แต่ในทางตรงกันข้าม

Asian-American children

เด็กลูกครึ่งเอเชีย

performed best when they believed

กลับทำได้ดีที่สุด เมื่อทราบว่า

their mothers had made the choice,

แม่ของพวกเขาเป็นคนเลือกให้

second best when they chose for themselves,

และดีเป็นอันดับรองลงมา เมื่อพวกเขาได้เลือกเอง

and least well when it had been chosen by Miss Smith.

และอันดับท้ายสุด เมื่อรู้ว่าคุณสมิทเป็นคนเลือกให้

A girl named Natsumi

เด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ชื่อ นาซุมิ

even approached Miss Smith as she was leaving the room

เป็นถึงขั้นที่ว่า เดินมาหาคุณสมิธก่อนที่จะออกจากห้อง

and tugged on her skirt and asked,

พร้อมจัดกระโปรงตัวเองและพูดกับคุณสมิธ :

"Could you please tell my mommy

"คุณช่วยบอกแม่หนูหน่อยได้ไหมคะว่า

I did it just like she said?"

ให้หนูทำตามอย่างที่คุณแม่บอกอ่ะค่ะ"

The first-generation children were strongly influenced

โดยเด็กในยุคแรก จะได้รับอิทธิพล

by their immigrant parents'

จากพ่อแม่ที่อพยพเข้ามาค่อนข้างมาก

approach to choice.

ในเรื่องการตัดสินใจ

For them, choice was not just a way

สำหรับพวกเขาแล้ว ตัวเลือกไม่เพียงแต่

of defining and asserting

บ่งบอกและยืนยัน

their individuality,

ความเป็นตัวตนของพวกเขา

but a way to create community and harmony

แต่ยังเป็นการสร้างการยอมรับและความสมานฉันท์

by deferring to the choices

โดยปรับเปลี่ยนตัวเลือก

of people whom they trusted and respected.

ไปตามคนที่พวกเขานับถือ

If they had a concept of being true to one's self,

ถ้าพวกเขามีความเป็นตัวของตนเอง

then that self, most likely,

ความเป็นตัวของตัวเองนั้น

[was] composed, not of an individual,

จะไม่ใช่เป็นแต่ของเฉพาะบุคคล

but of a collective.

แต่จะเป็นของคนทั้งกลุ่ม

Success was just as much about pleasing key figures

ความสำเร็จเป็นสิ่งที่น่าพึงพอใจพอๆกับ

as it was about satisfying

การตอบสนองความต้องการ

one's own preferences.

ของตนเอง

Or, you could say that

หรือ สามารถพูดได้ว่า

the individual's preferences were shaped

ความต้องการของบุคคล

by the preferences of specific others.

ถูกหล่อหลอมมาจากความต้องการของคนกลุ่มหนึ่งๆ

The assumption then that we do best

ฉะนั้นข้อสันนิษฐานที่ว่า

when the individual self chooses

คนเราทำได้ดีที่สุด คือตอนที่เราได้เลือกเองนั้น

only holds

จะถูกก็ต่อเมื่อ

when that self

คนๆนั้น

is clearly divided from others.

ไม่ได้รับอิทธิพลในการตัดสินใจจากคนอื่น

When, in contrast,

และในทางกลับกัน

two or more individuals

ถ้าคนๆนั้นเห็นว่า การตัดสินใจ

see their choices and their outcomes

และผลลัพธ์

as intimately connected,

เป็นการเรื่องละเอียดละออที่เชื่อมกลุ่มเข้าด้วยกัน

then they may amplify one another's success

พวกเขาก็จะทำให้

by turning choosing

เรื่องการตัดสินใจ

into a collective act.

เป็นเรื่องของส่วนรวมเป็นใหญ่

To insist that they choose independently

เพื่อเป็นการยืนยันว่าพวกเขาได้เลือกด้วยตัวเอง

might actually compromise

พวกเขามักจะประนีประนอม

both their performance

ระหว่างสมรรถภาพ

and their relationships.

กับความสัมพันธ์

Yet that is exactly what

แต่นี่ก็ใช่สิ่งที่

the American paradigm demands.

กระบวนทัศน์ของคนอเมริกันต้องการ

It leaves little room for interdependence

มันเหลือช่องว่างเล็กน้อยสำหรับอิทธิพลจากสิ่งรอบข้าง

or an acknowledgment of individual fallibility.

และการยอมรับความล้มเหลวส่วนบุคคล

It requires that everyone treat choice

มันต้องการให้คนมองเรื่องการตัดสินใจ

as a private and self-defining act.

เป็นเรื่องส่วนตัว และเป็นแสดงการเป็นตัวตน

People that have grown up in such a paradigm

คนที่เติบโตมาด้วยกระบวนทัศน์แบบนี้

might find it motivating,

มักมองตัวเลือกเป็นแรงผลักดัน

but it is a mistake to assume

แต่มันเป็นสิ่งที่ผิด ถ้าเราคิดว่า

that everyone thrives under the pressure

ทุกคนถูกเลี้ยงดูภายใต้ความกดดัน

of choosing alone.

ให้ตัดสินใจด้วยตนเอง

The second assumption which informs the American view of choice

ข้อสันนิษฐานที่สองก็คือ มุมมองของคนอเมริกันเกี่ยวกับตัวเลือก

goes something like this.

เป็นอะไรประมาณว่า

The more choices you have,

ยิ่งตัวเลือกเยอะเท่าไร

the more likely you are

โอกาสที่จะได้สิ่งที่ดีที่สุด

to make the best choice.

ก็ยิ่งมีมากเท่านั้น

So bring it on, Walmart, with 100,000 different products,

อย่างวอล์มาร์ทมีของมากกว่าหมื่นชิ้น

and Amazon, with 27 million books

อเมซอน ที่มีหนังสือมากกว่า 27ล้านเล่ม

and Match.com with -- what is it? --

และในเว็บไซต์ match.com

15 million date possibilities now.

ที่มีคู่เดทให้เลือกกว่า 15 ล้านคนได้มั้ง

You will surely find the perfect match.

ฉะนั้นคุณได้เจอคู่แท้แน่ จริงอย่างนั้นมั้ย?

Let's test this assumption

เรามาพิสูจน์ข้อสันนิษฐานนี้กันดีกว่า

by heading over to Eastern Europe.

ที่ยุุโรปตะวันออก

Here, I interviewed people

ที่นี่ดิฉันได้สัมภาษณ์คน

who were residents of formerly communist countries,

ที่ย้ายมาจากประเทศคอมมิวนิสต์

who had all faced the challenge

ฉะนั้นพวกเขาล้วนเคยเจอกับ

of transitioning to a more

การเปลี่ยนวัฒนธรรมมาแล้วทั้งนั้น

democratic and capitalistic society.

จาก "ประชาธิปไตย" สู่ "ทุนนิยม"

One of the most interesting revelations

สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจที่สุดที่ได้รับเปิดเผย

came not from an answer to a question,

ไม่ได้มาจากคำตอบที่เขาพูดมา

but from a simple gesture of hospitality.

แต่จากสิ่งง่ายๆจากการต้อนรับ

When the participants arrived for their interview,

เมื่อคนที่ดิฉันกำลังจะสัมภาษณ์มาถึง

I offered them a set of drinks:

ดิฉันถามว่าอยากดื่มอะไร

Coke, Diet Coke, Sprite --

มีโค้ก ไดเอ็ตโค้ก สไปรท์

seven, to be exact.

ทั้งหมดเจ็ดอย่างได้

During the very first session,

ในช่วงแรก

which was run in Russia,

ที่ดิฉันทำที่รัสเซีย

one of the participants made a comment

ผู้เข้าร่วมคนหนึ่งบอกสิ่งหนึ่ง

that really caught me off guard.

ที่สะกิดใจดิฉันมากๆ

"Oh, but it doesn't matter.

"อ๋อ... อะไรก็ได้ค่ะ

It's all just soda. That's just one choice."

มันก็น้ำอัดลมเหมือนๆกัน ก็อยูตัวเลือกเดียว"

(Murmuring)

(เสียงงึมงำ)

I was so struck by this comment that from then on,

ดิฉันติดใจกับสิ่งที่เขาพูดมาก

I started to offer all the participants

เลยเริ่มถามผู้เข้าร่วม

those seven sodas,

โดยเอ่ยน้ำอัดลมทั้งเจ็ด

and I asked them, "How many choices are these?"

แล้วถามว่า "ทั้งหมดมีกี่ตัวเลือก"

Again and again,

ครั้งแล้วครั้งเล่า

they perceived these seven different sodas,

พวกเขานับน้ำอัดลมทั้งหมดนี้

not as seven choices, but as one choice:

เป็นเพียง "หนึ่ง" ตัวเลือก ไม่ใช่ "เจ็ด"

soda or no soda.

อัดลม หรือไม่อัดลม

When I put out juice and water

แต่พอดิฉันเอาน้ำเปล่ากับน้ำผลไม้

in addition to these seven sodas,

มาเป็นตัวเลือกเพิ่มเติม

now they perceived it as only three choices --

พวกเขาก็ค่อยนับเป็นแค่สามตัวเลือก

juice, water and soda.

"น้ำผลไม้" "น้ำเปล่า" หรือ"น้ำอัดลม"

Compare this to the die-hard devotion of many Americans,

เมื่อเทียบกับคนอเมริกันแล้ว

not just to a particular flavor of soda,

ไม่ใช่แค่เรื่องรสเท่านั้นที่พวกเขารับรู้ความแตกต่าง

but to a particular brand.

แต่รวมไปถึงเรื่องของยี่ห้อด้วย

You know, research shows repeatedly

คุณรู้ไม่ว่า หลายๆงานวิจัย

that we can't actually tell the difference

แสดงให้เห็นว่าเราไม่สามารถบอกความแตกต่าง

between Coke and Pepsi.

ระหว่างโค้กกับเป๊ปซี่ได้

Of course, you and I know

แต่แน่นอนละ ทั้งพวกคุณและดิฉัน

that Coke is the better choice.

ต่างก็รู้ว่าโค้กดีกว่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

For modern Americans who are exposed

คนอเมริกันรุ่นใหม่เปิดรับ

to more options and more ads associated with options

ตัวเลือกและโฆษณา

than anyone else in the world,

มากกว่าใครในโลกนี้

choice is just as much about who they are

ตัวเลือกเหมือนกับการแสดงตัวตน

as it is about what the product is.

ของคนใช้เช่นเดียวกับตัวสินค้า

Combine this with the assumption that more choices are always better,

บวกสิ่งนี้กับข้อสันนิษฐานที่ว่าตัวเลือกเยอะกว่าย่อมดีกว่า

and you have a group of people for whom every little difference matters

แล้วก็ยังมีกลุ่มที่เห็นว่าข้อแตกต่างเล็กๆน้อยๆของสิ่งๆหนึ่งล้วนมีความหมาย

and so every choice matters.

ดังนั้นทุกตัวเลือกมีความหมาย

But for Eastern Europeans,

แต่สำหรับชาวยุโรปตะวันออกแล้ว

the sudden availability of all these

การที่จู่ๆก็มีตัวเลือกอย่างนี้

consumer products on the marketplace was a deluge.

เป็นความเกินจำเป็นของตลาด

They were flooded with choice

เมื่อสถานการณ์เต็มไปด้วยตัวเลือก

before they could protest that they didn't know how to swim.

ผู้คนก็ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร

When asked, "What words and images

เมื่อดิฉันสอบถามว่า "คุณคิดยังไง

do you associate with choice?"

กับการมีอยู่ของตัวเลือก?"

Grzegorz from Warsaw said,

"คุณเกอร์เซกอร์ซ" จาก วอร์ซอว์ ตอบว่า

"Ah, for me it is fear.

"อ่า ... สำหรับผม มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวนะครับ

There are some dilemmas you see.

คุณก็รู้ว่ามันทำให้ผมตกอยู่ในสภาวะลำบาก

I am used to no choice."

เพราะผมเคยชินกับการไม่มีตัวเลือก

Bohdan from Kiev said,

คณ "บอแดน" จากนครเคียฟได้พูดถึง

in response to how he felt about

ความรู้สึกของเขา

the new consumer marketplace,

ต่อตลาดลูกค้าใหม่

"It is too much.

"มันเป็นสิ่งที่มากเกินไป

We do not need everything that is there."

เราไม่ต้องการทุกอย่างที่อยู่ในนั้น"

A sociologist from

นักสังคมวิทยาจาก

the Warsaw Survey Agency explained,

"Warsaw Survey Agency" อธิบายเรื่องนี้ว่า

"The older generation jumped from nothing

"พวกคนรุ่นเก่ากระโดดมาจาก 'การไม่มีอะไรเลย'

to choice all around them.

สู่ "การห้อมล้อมไปด้วยตัวเลือก"

They were never given a chance to learn

พวกเขาไม่เคยให้เรียนรู้

how to react."

ว่าต้องเลือกอย่างไร"

And Tomasz, a young Polish man said,

และ "คุณโทมัส" หนุ่มโปแลนด์พูดไว้ว่า

"I don't need twenty kinds of chewing gum.

"ผมไม่ต้องการหมากฝรั่งตั้ง 20 กว่าชนิดหรอก

I don't mean to say that I want no choice,

ผมไม่ได้หมายความว่าผมไม่ต้องการตัวเลือก

but many of these choices are quite artificial."

แต่ตัวเลือกพวกนี้ค่อนข้างปรุงแต่ง"

In reality, many choices are between things

ในความเป็นจริง ตัวเลือกแต่ละอัน

that are not that much different.

ไม่ค่อยต่างกันหรอก

The value of choice

ค่าของตัวเลือก

depends on our ability

ขึ้นอยู่กับความสามารถของเรา

to perceive differences

ที่จะมองให้เห็นถึงความแตกต่าง

between the options.

ระหว่างตัวเลือกพวกนั้น

Americans train their whole lives

ชาวอเมริกันฝึกมาทั้งชีวิต

to play "spot the difference."

เพื่อเล่น"เกมส์จับผิด"

They practice this from such an early age

พวกเขาฝึกกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

that they've come to believe that everyone

จนทำให้เชื่อว่าทุกคน

must be born with this ability.

ต้องเกิดมาด้วยความสามารถนี้

In fact, though all humans share

ในความเป็นจริงแล้ว ถึงแม้คนเราจะ

a basic need and desire for choice,

มีความต้องการพื้นฐานและตัวเลือกเหมือนกัน

we don't all see choice in the same places

แต่ทุกคนไม่ได้มีจำนวนหรือปริมาณ

or to the same extent.

ของตัวเลือกที่เท่ากัน

When someone can't see how one choice

ในเวลาที่คนเขามองไม่เห็นความต่าง

is unlike another,

ระหว่างสองตัวเลือก

or when there are too many choices to compare and contrast,

หรือเวลาที่มีตัวเลือกให้เลือกมากเกินไป

the process of choosing can be

กระบวนการในการเลือกอาจจะ

confusing and frustrating.

ทำให้รู้สึกงงงวยหรือหัวเสียไปได้

Instead of making better choices,

แทนที่เราจะเลือกเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด

we become overwhelmed by choice,

แต่เรากลับต้องปวดหัวเพราะตัวเลือกที่มากมายเหล่านี้

sometimes even afraid of it.

หรือบางทีถึงขั้นรู้สึกกลัวกับสิ่งนี้ไปเลย

Choice no longer offers opportunities,

ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวเลือกก็ไม่ได้หยิบยื่นโอกาสอีกต่อไป

but imposes constraints.

แต่กลับหยิบยื่น "ข้อจำกัด" เข้ามาให้

It's not a marker of liberation,

มันไม่ใช่สิ่งที่แสดงถึงอิสรภาพ

but of suffocation

แต่เป็นความรู้สึกอึดอัด

by meaningless minutiae.

เพราะเรื่องหยุมหยิม

In other words,

หรือสามารถพูดได้ว่า

choice can develop into the very opposite

ตัวเลือกสามารถกลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม

of everything it represents

กับทุกอย่างที่มันเป็น

in America

ในอเมริกา

when it is thrust upon those

เมื่อมันถูกยัดเหยียดให้กับ

who are insufficiently prepared for it.

คนที่ไม่พร้อมจะรับมัน

But it is not only other people

แต่ไม่ใช่เฉพาะ

in other places

คนที่ไม่ใช่อเมริกัน

that are feeling the pressure

ที่จะรู้สึกถึงความกดดัน

of ever-increasing choice.

จากตัวเลือกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

Americans themselves are discovering

แม้แต่คนอเมริกันเองก็พบว่า

that unlimited choice

ตัวเลือกที่่ไม่สิ้นสุดนั้น

seems more attractive in theory

ดูเหมือนจะน่าสนใจในทางทฤษฎี

than in practice.

มากกว่าทางปฏิบัติ

We all have physical, mental

พวกเราต่างมีกายภาพ จิตใจ

and emotional (Laughter) limitations

และอารมณ์ที่มีขีดจำกัด

that make it impossible for us

ที่ทำให้เราไม่สามารถ

to process every single choice we encounter,

จะพิจารณาทุกตัวเลือกที่เราเจอ

even in the grocery store,

อย่างในร้านขายของชำ

let alone over the course of our entire lives.

เลือกเท่าไรทั้งชีวิตก็คงไม่หมด

A number of my studies have shown

มีหลายงานวิจัยแสดงให้เห็นว่า

that when you give people 10 or more options

เมื่อคุณมีตัวเลือกมากกว่าสิบอย่าง

when they're making a choice, they make poorer decisions,

ความสามารถในการตัดสินใจของคุณจะลดน้อยลง

whether it be health care, investment,

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของสุขภาพ การลงทุน

other critical areas.

หรือเรื่องอื่นๆ

Yet still, many of us believe

แต่พวกเราหลายๆคนก็ยังเชื่อว่า

that we should make all our own choices

พวกเราควรมีโอกาสตัดสินใจด้วยตัวเอง

and seek out even more of them.

และแสวงหาตัวเลือกเพิ่มเติม

This brings me to the third,

ซึ่งสิ่งนี้นำมาสู่ปัญหาที่สาม

and perhaps most problematic, assumption:

และอาจเป็นปัญหาหนักที่สุด นั่นก็คือ

"You must never

"คุณห้าม

say no to choice."

ปฏิเสธตัวเลือก"

To examine this, let's go back to the U.S.

เพื่อเป็นการทดสอบ ลองกลับไปที่อเมริกา

and then hop across the pond to France.

แล้วข้ามทะเลไปยังฝรั่งเศส

Right outside Chicago,

ข้างชิคาโก้

a young couple, Susan and Daniel Mitchell,

คู่หนุ่มสาว "ซูซาน" และ"แดเนียล มิชเชล"

were about to have their first baby.

กำลังจะมีลูกด้วยกัน

They'd already picked out a name for her,

พวกเขาได้ตั้งชื่อให้ลูกแล้ว

Barbara, after her grandmother.

บาร์บาร่า ซึ่งเป็นชื่อของย่าเธอ

One night, when Susan was seven months pregnant,

คืนหนึ่ง ตอนที่ซูซานท้องได้เจ็ดเดือน

she started to experience contractions

เธอเริ่มรู้สึกได้ถึงการขยับตัวของมดลูก

and was rushed to the emergency room.

จึงรีบไปยังห้องฉุกเฉิน

The baby was delivered through a C-section,

เด็กได้คลอดโดยใช้วิธีผ่า

but Barbara suffered cerebral anoxia,

แต่บาร์บาร่าต้องเผชิญกับสภาวะ Cerebral Anoxia

a loss of oxygen to the brain.

หรือสภาวะที่สมองขาดออกซิเจน

Unable to breathe on her own,

ทำให้ไม่สามารถหายใจด้วยตัวเอง

she was put on a ventilator.

จึงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ

Two days later,

สองวันต่อมา

the doctors gave the Mitchells

หมอได้ให้ตัวเลือก

a choice:

กับครอบครัวมิชเชล

They could either remove Barbara

พวกเขาสามารถเลือก

off the life support,

ที่จะถอดเครื่องช่วยหายใจออกจากบาร์บาร่า

in which case she would die within a matter of hours,

ซึ่งจะทำให้เธอเสียชีวิตภายในไม่กี่ชั่วโมง

or they could keep her on life support,

หรือจะเลือกไม่ถอดเครื่องช่วยหายใจ

in which case she might still die

ซึ่งเธอก็ยังต้องจากไปอยู่ดี

within a matter of days.

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

If she survived, she would remain

แต่ถ้าเธอรอดระยะนั้นมาได้

in a permanent vegetative state,

เธอก็จะตกอยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทรา

never able to walk, talk

ไม่สามารถเดิน พูด

or interact with others.

หรือตอบสนองกับผู้อื่นได้

What do they do?

พวกเขาจะทำอย่างไร?

What do any parent do?

ถ้าคุณเป็นพ่อแม่ คุณจะทำอย่างไร?

In a study I conducted

จากงานวิจัยที่ดิฉันได้ร่วมกับ

with Simona Botti and Kristina Orfali,

"ซิมอนา บอตติ" และ "คริสติน่า ออฟาล์"

American and French parents

พ่อแม่คนอเมริกันและฝรั่งเศส

were interviewed.

ที่ได้รับการสัมภาษณ์

They had all suffered

พวกเขาล้วนเคย

the same tragedy.

ผ่านเหตุการณ์น่าเศร้าเช่นนี้มาแล้ว

In all cases, the life support was removed,

ไม่ว่าจะเลือกแบบไหน ก็ต้องเอาเครื่องช่วยหายใจออก

and the infants had died.

และเด็กก็ต้องเสียชีวิต

But there was a big difference.

แต่มันมีความแตกต่างกันมากอยู่อย่างหนึ่ง

In France, the doctors decided whether and when

ในฝรั่งเศส หมอเป็นคนตัดสินใจว่า

the life support would be removed,

ควรจะถอดเครื่องช่วยหายใจหรือไม่ และเมื่อไหร่

while in the United States,

แต่ในอเมริกา

the final decision rested with the parents.

การตัดสินใจขั้นสุดท้ายขึ้นอยู่กับพ่อแม่เอง

We wondered:

พวกเราเคยสงสัย

does this have an effect on how the parents

ว่าข้อแตกต่างนี้กระทบกับพ่อแม่

cope with the loss of their loved one?

ที่พยายามทำใจหรือไม่?

We found that it did.

และเราก็พบว่า "มี"

Even up to a year later,

แม้ว่าเวลาผ่านไปแล้วหนึ่งปี

American parents

พ่อแม่ชาวอเมริกัน

were more likely to express negative emotions,

ก็ยังคงทำใจไม่ได้

as compared to their French counterparts.

หากเปรียบเทียบกับพ่อแม่ชาวฝรั่งเศส

French parents were more likely to say things like,

ซึ่งได้พูดประมาณว่า

"Noah was here for so little time,

"โนอาห์ได้อยู่กับเราแค่เวลาสั้นๆ

but he taught us so much.

แต่เขาได้สอนเราหลายๆอย่าง

He gave us a new perspective on life."

เขาได้มอบมุมมองใหม่ชีวิตใหม่ให้กับเรา"

American parents were more likely to say things like,

ในขณะที่พ่อแม่อเมริกันจะพูดประมาณว่า

"What if? What if?"

"ถ้าหาก .. ถ้าหาก"

Another parent complained,

โดยมีคู่หนึ่งได้พูดว่า

"I feel as if they purposefully tortured me.

"ฉันรู้สึกเหมือนกับมีอะไรจงใจมาทรมานฉัน

How did they get me to do that?"

เขาให้ฉันทำอย่างนี้ได้อย่างไร"

And another parent said,

และอีกคู่หนึ่งก็พูดว่า

"I feel as if I've played a role

"ฉันรู้สึกเหมือนเป็น

in an execution."

ฆาตกร"

But when the American parents were asked

และเมื่อพวกพ่อแม่ชาวอเมริกันถูกถาม

if they would rather have had

ว่าอยากให้คุณหมอ

the doctors make the decision,

เป็นคนตัดสินแทนหรือไม่"

they all said, "No."

ทุกคนจะตอบว่า"ไม่"

They could not imagine

พวกเขาไม่สามารถนึกสภาพ

turning that choice over to another,

ที่ต้องให้คนอื่นมาตัดสินใจแทนในเรื่องนี้

even though having made that choice

แม้ว่าการที่พวกเขาต้องเป็นคนเลือก

made them feel trapped,

และรู้สึกแย่

guilty, angry.

ผิด หรือ โกรธ

In a number of cases

ในหลายๆกรณี

they were even clinically depressed.

บางครั้งพวกเขาถึงกับต้องไปพบจิตแพทย์

These parents could not contemplate

พ่อแม่กลุ่มนี้ไม่สามารถทำใจ

giving up the choice,

ให้คนอื่นเลือกให้ได้

because to do so would have gone contrary

เพราะมันเป็นสิ่งตรงกันข้าม

to everything they had been taught

กับทั้งหมดทั้งปวงที่เขาได้รับการสั่งสอนมา

and everything they had come to believe

และที่พวกเขาเชื่อในเรื่องของอำนาจ

about the power

อย่างสิ้นเชิง

and purpose of choice.

และจุดประสงค์ในตัวเลือก

In her essay, "The White Album,"

ในเรียงความเรื่อง "The White Album"

Joan Didion writes,

โจแอน ดิดิอองได้เขียนไว้ว่า

"We tell ourselves stories

"พวกเราจะหาเรื่องราวมาปลอบตัวเอง

in order to live.

เพื่อการอยู่รอด

We interpret what we see,

พวกเราให้ความหมายกับสิ่งที่เราเห็น

select the most workable

และเลือกสิ่งที่เหมาะสมและดีที่สุด

of the multiple choices.

จากตัวเลือกที่มี

We live entirely by the imposition

คนเราอาศัยอยู่บนกฏเกณฑ์

of a narrative line

ของผังเรื่อง

upon disparate images,

ที่ประกอบด้วยภาพต่างๆ

by the idea with which we have learned to freeze

ด้วยหลักความคิดที่เราเรียนรู้วิธีการหยุด

the shifting phantasmagoria,

และเปลี่ยนมโนภาพให้เข้ากับ

which is our actual experience."

สิ่งที่เราได้ประสบจริง"

The story Americans tell,

เรื่องราวที่คนอเมริกัน

the story upon which

บอกเราได้ว่า

the American dream depends,

ความฝันของคนอเมริกัน คือ

is the story of limitless choice.

เรื่องราวของตัวเลือกที่ไม่มีที่สิ้นสุด

This narrative

เรื่องเล่านี้

promises so much:

ให้คำมั่นกับหลายสิ่งๆ

freedom, happiness,

อิสรภาพ ความสุข

success.

และความสำเร็จ

It lays the world at your feet and says,

มันทำให้โลกทั้งใบอยู่ในกำมือคุณ และพูดได้ว่า

"You can have anything, everything."

"คุณสามารถครอบครองได้ทุกสิ่งอย่าง"

It's a great story,

มันเป็นเรื่องราวที่เยี่ยมมาก

and it's understandable why they would be reluctant

และเป็นที่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงไม่พอใจ

to revise it.

ที่จะกลับมัน

But when you take a close look,

แต่ถ้าหากเราลองพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วน

you start to see the holes,

คุณจะเริ่มเห็นช่องโหว่

and you start to see that the story

และเริ่มเห็นว่าเรื่องนี้

can be told in many other ways.

ยังสามารถบอกเล่าในแบบอื่นอีกมากมาย

Americans have so often tried to

คนอเมริกันมักจะพยายาม

disseminate their ideas of choice,

เผยแพร่ความคิดของพวกเขาในเรื่องตัวเลือก

believing that they will be, or ought to be,

เชื่อว่าตัวพวกเขาจะได้รับ

welcomed with open hearts and minds.

การต้อนรับด้วยไมตรีจิต

But the history books and the daily news tell us

แต่ประวัติศาสตร์และข่าวทุกวันนี้บอกเราว่า

it doesn't always work out that way.

มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไป

The phantasmagoria,

การเปลี่ยนมโนภาพ

the actual experience that we try to understand

การที่เราพยายามจะเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

and organize through narrative,

และการจัดการตลอดผังเรื่อง

varies from place to place.

ไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกๆที่

No single narrative serves the needs

ไม่มีเรื่องเล่าไหนที่จะสามารถนำไปใช้ได้กับ

of everyone everywhere.

ทุกๆคน และทุกๆที่

Moreover, Americans themselves

ยิ่งไปกว่านั้น คนอเมริกันเอง

could benefit from incorporating

อาจจะได้คะแนนจากรวมตัวกัน

new perspectives into their own narrative,

ของมุมมองความคิดใหม่แล้วหล่อหลอมมาเป็นของตัวเอง

which has been driving their choices

ที่ผลักดันเรื่องตัวเลือกของพวกเขา

for so long.

มานมนาน

Robert Frost once said that,

"โรเบิร์ต ฟรอสต์" เคยกล่าวไว้ว่า

"It is poetry that is lost in translation."

"มันคือบทกวีที่หายไปกับการเปลี่ยนแปลง"

This suggests that

นี่สามารถพูดได้ว่า

whatever is beautiful and moving,

สิ่งอะไรก็แล้วแต่ที่สวยงามและมีการเปลี่ยนแปลง

whatever gives us a new way to see,

อะไรก็แล้วแต่ที่มอบมุมมองใหม่ให้กับเรา

cannot be communicated to those

ไม่สามารถสื่อถึงผู้คน

who speak a different language.

ที่พูดต่างภาษา

But Joseph Brodsky said that,

แต่ "โจเซฟ บรอดสกี้" พูดไว้ว่า:

"It is poetry

"มันเป็นบทกวี

that is gained in translation,"

ที่ได้มาจากการเปลี่ยนแปลง"

suggesting that translation

สิ่งนี้เสนอว่าการเปลี่ยนแปลง

can be a creative,

สามารถเป็นอะไรที่สร้างสรรค์

transformative act.

และเปลี่ยนแปลงการกระทำ

When it comes to choice,

เมื่อมันมาถึงตัวเลือก

we have far more to gain than to lose

เราจะได้มากกว่าเสีย

by engaging in the many

โดยเข้าร่วมเรื่องราว

translations of the narratives.

ของการเปลี่ยนแปลงหลายๆเรื่อง

Instead of replacing

แทนที่จะทดแทน

one story with another,

เรื่องหนึ่งโดยเรื่องหนึ่ง

we can learn from and revel in

เราสามารถเรียนรู้และสนุกไปกับ

the many versions that exist

เรื่องราวที่หลากหลาย

and the many that have yet to be written.

และอีกมากมายที่ยังไม่ได้เขียนขึ้น

No matter where we're from

มันไม่สำคัญหรอกว่าเรามาจากไหน

and what your narrative is,

หรือว่าเรื่องราวของเราเป็นอย่างไร

we all have a responsibility

พวกเราต่างมีความรับผิดชอบ

to open ourselves up to a wider array

ที่จะเปิดกว้างสำหรับสิ่งที่แตกต่าง

of what choice can do,

และตัวเลือกที่มากขึ้น

and what it can represent.

และความเป็นตัวตนของมัน

And this does not lead to

และนี่ไม่ได้นำไปสู่

a paralyzing moral relativism.

การเป็นอัมพาตของลักษณะสัมพันธ์ทางศีลธรรม

Rather, it teaches us when

แต่มันกลับสอนให้เรารู้ว่า

and how to act.

ควรกระทำอย่างไรและเมื่อไหร่

It brings us that much closer

มันนำเราไปสู่

to realizing the full potential of choice,

การเข้าใจในตัวเลือก

to inspiring the hope

จุดประกายความหวัง

and achieving the freedom

และได้มาซึ่งอิสรภาพ

that choice promises

ที่มาจากการมีอยู่ของตัวเลือก

but doesn't always deliver.

แต่ไม่ได้ส่งถึงเสมอไป

If we learn to speak to one another,

ถ้าเราเรียนรู้ที่จะพูดคุยกับคนอื่น

albeit through translation,

แม้ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลง

then we can begin to see choice

ก็จะทำให้เรามองเห็นตัวเลือก

in all its strangeness,

ไม่ว่าสถานการณ์จะผิดแปลก

complexity

จะยุ่งยาก

and compelling beauty.

หรือจะสวยงามแค่ไหนก็ตาม

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: Thank you.

บรูโน่ เกียส : ขอบคุณครับ

Sheena, there is a detail about your biography

คุณชีน่าครับ ในชีวประวัติ

that we have not written in the program book.

ยังมีบางอย่างที่เราไม่ได้เขียนลงไป

But by now it's evident to everyone in this room. You're blind.

แต่ ณ ตอนนี้ ทุกคนทราบแล้วว่าคุณตาบอด

And I guess one of the questions on everybody's mind is:

และผมก็เดาว่าทุกคนล้วนมีคำถามอยู่ในใจ

How does that influence your study of choosing

ว่า มันส่งผลต่อการศึกษาเรื่องการตัดสินใจอย่างไร

because that's an activity

เพราะในการศึกษานี้

that for most people is associated with visual inputs

คนส่วนมากต้องใช้สายตาในการป้อนข้อมูล

like aesthetics and color and so on?

อย่างเรื่องความสวยงามหรือสีอะไรประมาณนี้?

Sheena Iyengar: Well, it's funny that you should ask that

อ่าคะ คำถามนี้ขำดีนะคะ

because one of the things that's interesting about being blind

เพราะสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจของคนตาบอด ก็คือ

is you actually get a different vantage point

มันทำให้ดิฉันมีมุมมองที่ต่างออกไป

when you observe the way

จากคนที่มีสายตาปกติ

sighted people make choices.

ในการเลือกตัดสินใจ

And as you just mentioned, there's lots of choices out there

แล้วอย่างที่คุณได้พูดไปแล้ว ว่ามันมีตัวเลือกมากมาย

that are very visual these days.

อย่างเห็นได้ชัดทุกวันนี้

Yeah, I -- as you would expect --

ค่ะ แล้วดิฉัน... อย่างที่พวกคุณคาดไว้

get pretty frustrated by choices

ก็รู้สึกท้อแท้กับตัวเลือกเช่นกัน

like what nail polish to put on

อย่างจะทาเล็บสีไรดี

because I have to rely on what other people suggest.

เพราะดิฉันต้องให้คนอื่นเป็นตัวช่วยออกความคิดเห็น

And I can't decide.

แล้วดิฉันก็ไม่สามารถตัดสินใจได้

And so one time I was in a beauty salon,

จนวันหนึ่ง ดิฉันได้ไปร้านเสริมสวย

and I was trying to decide between two very light shades of pink.

แล้วพยายามเลือกทาสีเล็บระหว่างสีชมพูอ่อนสองโทน

And one was called "Ballet Slippers."

หนึ่งในนั้นคือ "Ballet Slippers"

And the other one was called "Adorable."

และอีกอันเรียกว่า "Adorable"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so I asked these two ladies,

ดิฉันเลยถามพนักงานสองคนที่เป็นคนแนะนำ

and the one lady told me, "Well, you should definitely wear 'Ballet Slippers.'"

หนึ่งในนั้นบอกดิฉันว่า "เฉด Ballet Slippers เหมาะกับคุณมากค่ะ"

"Well, what does it look like?"

"แล้วมันสียังไงหรอคะ"

"Well, it's a very elegant shade of pink."

"มันเป็นสีที่ดูสง่ามากคะ"

"Okay, great."

"อืม ค่ะ"

The other lady tells me to wear "Adorable."

แต่พนักงานอีกคนกลับบอกให้ดิฉันใช้เฉด "Adorable."

"What does it look like?"

"มันเป็นยังไงหรอคะ"

"It's a glamorous shade of pink."

"มันเป็นสีที่มีเสน่ห์คะ"

And so I asked them, "Well, how do I tell them apart?

ดิฉันก็เลยถามต่อไปว่า

What's different about them?"

"แล้วสองสีนี้ต่างกันอย่างไร"

And they said, "Well, one is elegant, the other one's glamorous."

พวกเขาบอกว่า "อันหนึ่งดูสง่า อีกอันดูมีเสน่ห์คะ"

Okay, we got that.

โอเค..เข้าใจล่ะ

And the only thing they had consensus on:

มีอย่างหนึ่งที่พวกเธอเห็นพ้องกันก็คือ

well, if I could see them, I would

ถ้าดิฉันสามารถมองเห็น

clearly be able to tell them apart.

ก็จะเห็นถึงความแตกต่าง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And what I wondered was whether they were being affected

แล้วฉันก็สงสัยว่าความต่างของสองสีนี้จริงๆแล้ว

by the name or the content of the color,

มันมาจากชื่อที่ถูกตั้งไว้หรือเปล่า

so I decided to do a little experiment.

ก็เลยทำการทดลองเล็กง่ายๆ

So I brought these two bottles of nail polish into the laboratory,

โดยเอาสองสีนี้เข้าห้องทดลอง

and I stripped the labels off.

แล้วเอาฉลากออก

And I brought women into the laboratory,

แล้วเชิญผู้หญิงเข้ามาในห้อง

and I asked them, "Which one would you pick?"

แล้วถามว่า "คุณจะเลือกอันไหน?"

50 percent of the women accused me of playing a trick,

ผู้หญิงห้าสิบเปอร์เซ็นนึกว่าดิฉันแกล้งพวกเธอ

of putting the same color nail polish

โดยการเอาสีเดียวกัน

in both those bottles.

มาให้พวกเธอเลือก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

At which point you start to wonder who the trick's really played on.

ถึงจุดนี้แล้วคุณอาจเริ่มสงสัยแล้วว่าใครโดนแกล้งกันแน่

Now, of the women that could tell them apart,

ส่วนผู้หญิงที่สามารถเห็นความแตกต่างระหว่างสองสีนี้

when the labels were off, they picked "Adorable,"

ตอนที่ไม่มีฉลากพวกเขาเลือก "Adorable"

and when the labels were on,

แต่พอมีฉลาก

they picked "Ballet Slippers."

พวกเธอเลือก "Ballet Slippers."

So as far as I can tell,

ถึงตรงนี้ดิฉันสามารถบอกได้ว่า

a rose by any other name

ดอกกุหลาบที่ถูกเรียกด้วยชื่ออื่นๆ

probably does look different

อาจจะดูต่างกัน

and maybe even smells different.

หรืออาจมีกลิ่นต่างกัน

BG: Thank you. Sheena Iyengar. Thank you Sheena.

ขอบคุณชีน่า ไอแยงการ์ ขอบคุณชีน่า

(Applause)

(เสียงปรบมือ)