Fahad Al-Attiya: A country with no water

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: yamela areesamarn

Salaam alaikum.

ขอความสันติสุขจงเกิดแก่ท่าน

Welcome to Doha.

ยินดีต้อนรับสู่ โดฮา

I am in charge of making this country's food secure.

ผมมีหน้าที่สร้างความมั่นคงด้านอาหารของประเทศนี้

That is my job for the next two years,

งานของผมสองปีข้างหน้า

to design an entire master plan,

คือวางแผนแม่บททั้งหมด

and then for the next 10 years to implement it --

แล้ว 10 ปีต่อมาก็นำไปใช้จริง

of course, with so many other people.

แน่นอนว่า ผมทำงานนี้ร่วมกับคนอีกมากมาย

But first, I need to talk to you about a story, which is my story,

แต่อันดับแรก ผมต้องเล่าเรื่องหนึ่งให้คุณฟัง ซึ่งก็เป็นเรื่องของผมเอง

about the story of this country that you're all here in today.

เรื่องเกี่ยวกับประเทศ ที่ทุกๆท่านกำลังนั่งอยู่ที่นี่ในวันนี้

And of course, most of you have had three meals today,

แน่นอนว่า พวกคุณส่วนใหญ่ได้ทานอาหารไปสามมื้อแล้วในวันนี้

and probably will continue to have after this event.

และอาจจะยังทานอีกหลังจากงานนี้

So going in, what was Qatar in the 1940s?

เข้าเรื่องดีกว่าครับ กาตาร์ ในปี 1940 เป็นอย่างไร

We were about 11,000 people living here.

ตอนนั้นมีคนอาศัยอยู่ราว หมื่นหนึ่งพันคนที่นี่

There was no water. There was no energy, no oil, no cars, none of that.

ไม่มีน้ำ ไม่มีพลังงาน น้ำมัน รถ ไม่มีอะไรพวกนั้นเลย

Most of the people who lived here

คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่

either lived in coastal villages, fishing,

ไม่ว่าจะอยู่ในหมู่บ้านแถบชายฝั่ง ทำประมง

or were nomads who roamed around with the environment trying to find water.

หรือเป็นชนเผ่าเร่ร่อน ที่เร่ร่อนไปทั่วตามสภาพแวดล้อม พยายามหาแหล่งน้ำ

None of the glamour that you see today existed.

สิ่งสวยงาม ที่ทุกคนเห็นอยู่ตอนนี้ ยังไม่มี

No cities like you see today in Doha or Dubai or Abu Dhabi or Kuwait or Riyadh.

ไม่มีเมืองใหญ่ๆเช่นที่คุณเห็นทุกวันนี้ อย่าง โดฮา ดูไบ อาบูดาบี คูเวต หรืือ ริยาดห์

It wasn't that they couldn't develop cities.

มันไม่ใช่ว่าพวกเขาพัฒนาเมืองขึ้นมาไม่ได้

Resources weren't there to develop them.

แต่ไม่มีทรัพยากรที่จะนำมาพัฒนา

And you can see that life expectancy was also short.

คุณจะเห็นได้ว่า อายุเฉลี่ยของประชากรก็สั้นด้วย

Most people died around the age of 50.

คนส่วนใหญ่เสียชีวิตประมาณอายุ 50

So let's move to chapter two: the oil era.

เข้าสู่บทที่สองดีกว่านะครับ ยุคน้ำมัน

1939, that's when they discovered oil.

ปี 1939 เป็นปีที่ขุดพบน้ำมัน

But unfortunately, it wasn't really fully exploited commercially

แต่น่าเสียดาย ไม่ได้ขุดมาใช้ในเชิงพาณิชย์อย่างเต็มที่

until after the Second World War.

จนเมื่อหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

What did it do?

มันทำให้เกิดอะไรขึ้นหรือ

It changed the face of this country, as you can see today and witness.

มันเปลี่ยนคุณลักษณะของประเทศนี้ไป อย่างที่ท่านเห็น และเป็นประจักษ์พยานอยู่ในตอนนี้

It also made all those people who roamed around the desert --

มันยังทำให้คนที่เดินทางร่อนเร่ไปทั่วทะเลทราย

looking for water, looking for food,

เพื่อหาแหล่งน้ำ หาอาหาร

trying to take care of their livestock -- urbanize.

พยายามเลี้ยงดูปศุสัตว์ของพวกเขา กลายมาอยู่ในเมือง

You might find this strange,

คุณอาจเห็นว่านี่เป็นเรื่องแปลก

but in my family we have different accents.

แต่ในครอบครัวของผม เรามีสำเนียงต่างกัน

My mother has an accent that is so different to my father,

แม่ผมพูดสำเนียงที่ต่างจากพ่อผมมาก

and we're all a population of about 300,000 people in the same country.

เราเป็นประชากรทั้งหมดประมาณสามแสนคน ในประเทศเดียวกัน

There are about five or six accents in this country as I speak.

แต่ขณะนี้มีสำเนียงพูดราว ห้าหรือหกสำเนียง

Someone says, "How so? How could this happen?"

บางคนถามว่า ทำไมเป็นอย่างนั้น?

Because we lived scattered.

เพราะเราเคยอยู่กันอย่างกระจัดกระจาย

We couldn't live in a concentrated way simply because there was no resources.

เราไม่สามารถอยู่แบบรวมกลุ่มกันแน่น เพียงเพราะว่า มันไม่มีทรัพยากร

And when the resources came, be it oil,

แล้วเมื่อเรามีทรัพยากร คือน้ำมัน

we started building these fancy technologies

เราเริ่มสร้างเทคโนโลยีที่หรูหราเหล่านี้

and bringing people together because we needed the concentration.

และพาคนมารวมกัน เพราะเราต้องให้คนมากระจุกกันอยู่

People started to get to know each other.

คนเริ่มรู้จักกันและกัน

And we realized that there are some differences in accents.

เราพบว่า มีความแตกต่างกันอยู่บ้างในสำเนียงการพูด

So that is the chapter two: the oil era.

นี้ก็คือบทที่สอง หรือยุคน้ำมัน

Let's look at today.

ลองมาดูทุกวันนี้กัน

This is probably the skyline that most of you know about Doha.

นี่น่าจะเป็นเส้นขอบฟ้าของเมืองโดฮา ที่คุณส่วนใหญ่เห็นกัน

So what's the population today?

แล้วจำนวนประชากรทุกวันนี้เป็นเท่าไหร่หรือ

It's 1.7 million people.

หนึ่งจุดเจ็ดล้านคน

That is in less than 60 years.

ในช่วงไม่ถึง 60 ปีที่ผ่านมา

The average growth of our economy is about 15 percent for the past five years.

การเติบโตทางเศรษฐกิจเฉลี่ยของเราอยู่ที่ประมาณ 15% ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา

Lifespan has increased to 78.

อายุเฉลี่ยเพิ่มขึ้นเป็น 78

Water consumption has increased to 430 liters.

ปริมาณการใช้น้ำของเราเพิ่มขึ้นเป็น 430 ลิตร

And this is amongst the highest worldwide.

และติดกลุ่มเมืองที่ใช้น้ำมากที่สุดในโลก

From having no water whatsoever

จากการไม่มีน้ำเลย

to consuming water to the highest degree, higher than any other nation.

กลายเป็นเมืองที่ใช้น้ำมากที่สุด มากกว่าประเทศอื่นๆ

I don't know if this was a reaction to lack of water.

ผมไม่รู้ว่านี่เป็นปฏิกริยาต่อการขาดนํ้าในอดีตหรือเปล่า

But what is interesting about the story that I've just said?

แต่อะไรเล่า ที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเพิ่งเล่าไปเมื่อสักครู่

The interesting part is that we continue to grow

ส่วนที่น่าสนใจก็คือ เรายังคงเติบโตต่อไป

15 percent every year for the past five years without water.

15% ทุกปี ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา โดยไม่มีน้ำ

Now that is historic. It's never happened before in history.

เป็นประวัติศาสตร์ที่สำคัญ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์

Cities were totally wiped out because of the lack of water.

ในอดีตเมืองเคยถูกลบหายไปจนหมดสิ้น เพราะว่าขาดน้ำ

This is history being made in this region.

แต่นี่คือประวัติศาสตร์ที่ได้ถูกสร้างขึ้น ในภูมิภาคนี้

Not only cities that we're building,

เราไม่ได้สร้างแค่ตัวเมืองเท่านั้น

but cities with dreams and people who are wishing to be scientists, doctors.

แต่เราสร้างเมืองพร้อมกับความฝัน และคนที่อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ เป็นแพทย์

Build a nice home, bring the architect, design my house.

สร้างบ้านสวยๆ นำสถาปนิกมาออกแบบบ้านของผม

These people are adamant that this is a livable space when it wasn't.

คนเหล่านี้ยืนกรานว่า นี่เป็นพื้นที่ๆอาศัยอยู่ได้ ทั้งๆที่มันไม่ใช่

But of course, with the use of technology.

แต่แน่ล่ะ เราทำได้ด้วยการใช้เทคโนโลยี

So Brazil has 1,782 millimeters per year of precipitation of rain.

บราซิล ที่มีปริมาณน้ำฝน 1782 มิลลิลิตร ต่อปี

Qatar has 74, and we have that growth rate.

กาตาร์ มี 74 แต่มีอัตราการเจริญเติบโตสูงเท่ากัน

The question is how.

คำถามคือ อย่างไร

How could we survive that?

เราจะเอาตัวรอดกันได้อย่างไร

We have no water whatsoever.

เราไม่มีน้ำ จะยังไงก็ตาม

Simply because of this gigantic, mammoth machine called desalination.

แค่เพราะว่า เรามีเจ้าเครื่องยนต์ขนาดยักษ์มหึมาที่เรียกว่า เครื่องแยกเกลือออกจากน้ำทะเล

Energy is the key factor here. It changed everything.

พลังงาน คือปัจจัยหลักของที่นี่ มันเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

It is that thing that we pump out of the ground, we burn tons of,

มันคือสิ่งที่เราดูดขึ้นมาจากพื้นดิน เราเผามันเป็นตันๆ

probably most of you used it coming to Doha.

ค่อนข้างแน่ว่า ทุกคนที่นี่ก็ใช้มันเพื่อมาถึงโดฮา

So that is our lake, if you can see it.

นั่นคือทะเลสาบของเรา ถ้าเราเห็นมันได้

That is our river.

นั่นคือแม่น้ำของเรา

That is how you all happen to use and enjoy water.

นั่นคือสิ่งที่ทำให้ทุกท่านมีน้ำใช้และเพลินกับการใช้นํ้า

This is the best technology that this region could ever have: desalination.

นี่เป็นเทคโนโลยีที่ดีที่สุดที่ภูมิภาคนี้เคยมี การเปลี่ยนน้ำทะเลเป็นน้ำจืด

So what are the risks?

แล้วความเสี่ยงคืออะไร?

Do you worry much?

ทำไมคุณถึงกังวลนัก?

I would say, perhaps if you look at the global facts,

ผมก็จะบอกว่า ลองมาดูข้อเท็จจริงทั้งหลายโดยรวม

you will realize, of course I have to worry.

แน่นอน คุณจะรู้ทันทีว่า ผมต้องกังวล

There is growing demand, growing population.

มีความต้องการที่เพิ่มมากขึ้น ประชากรที่เพิ่มขึ้น

We've turned seven billion only a few months ago.

แค่ไม่กี่เดือนมานี้ เรามีประชากรเจ็ดพันล้านคนแล้ว

And so that number also demands food.

และประชากรเหล่านั้นก็ต้องการอาหารด้วย

And there's predictions that we'll be nine billion by 2050.

และยังมีการพยากรณ์ว่า เราจะมีประชากรเก้าพันล้านคน ก่อนปี 2050

So a country that has no water

ดังนั้นประเทศที่ไม่มีน้ำ

has to worry about what happens beyond its borders.

จึงต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นนอกชายแดนของตน

There's also changing diets.

ยังมีเรื่องการเปลี่ยนแปลงลักษณะของอาหารที่เราทานด้วย

By elevating to a higher socio-economic level,

การยกระดับทางเศรษฐกิจและสังคมที่สูงขึ้น

they also change their diet.

ทำให้พวกเขาเปลี่ยนลักษณะการกิน

They start eating more meat and so on and so forth.

เราเริ่มทานเนื้อมากขึ้น และอื่นๆอีกมาก

On the other hand, there is declining yields

ในทางตรงกันข้าม เรามีผลผลิตทางการเกษตรน้อยลง

because of climate change and because of other factors.

เพราะการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศ และปัจจัยอื่นๆ

And so someone has to really realize when the crisis is going to happen.

ดังนั้น ใครสักคนต้องตระหนักว่า ภาวะวิกฤติกำลังจะเกิด

This is the situation in Qatar, for those who don't know.

นี่คือสถานการณ์ในกาตาร์ สำหรับผู้ที่ยังไม่ทราบ

We only have two days of water reserve.

เรามีน้ำที่เก็บสำรองไว้พอใช้แค่เพียงสองวัน

We import 90 percent of our food,

เรานำเข้าอาหารของเราประมาณ 90%

and we only cultivate less than one percent of our land.

และเราทำการเกษตรน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของที่ดินของเรา

The limited number of farmers that we have

เกษตรกรจำนวนจำกัดที่เรามี

have been pushed out of their farming practices

ยังถูกผลักออกมา จากการทำการเกษตรของเขา

as a result of open market policy and bringing the big competitions, etc., etc.

เพราะผลจากนโยบายเปิดการค้าเสรี ทำให้เกิดการแข่งขันอย่างมาก และอื่นๆ

So we also face risks.

เราจึงเผชิญกับความเสี่ยงด้วย

These risks directly affect the sustainability of this nation and its continuity.

ความเสี่ยงเหล่านี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อความมั่นคง และความยั่งยืนของประเทศนี้

The question is, is there a solution?

คำถามคือ เรามีทางออกหรือไม่?

Is there a sustainable solution?

มีทางออกที่ยั่งยืนหรือไม่?

Indeed there is.

แน่นอนว่ามี

This slide sums up thousands of pages of technical documents

สไลด์นี้ สรุปเอกสารด้านเทคนิคหลายพันหน้า

that we've been working on over the past two years.

ที่เราได้ทำกันในช่วงสองปีที่ผ่านมา

Let's start with the water.

เริ่มจากเรื่องน้ำก่อนนะครับ

So we know very well -- I showed you earlier -- that we need this energy.

อย่างที่ผมให้คุณดูก่อนหน้านี้ เราทราบดีว่าเราต้องการพลังงาน

So if we're going to need energy, what sort of energy?

ดังนั้น ถ้าเราจะต้องใช้พลังงาน จะเป็นพลังงานประเภทไหนเล่า?

A depletable energy? Fossil fuel?

พลังงานที่ใช้แล้วหมดไป อย่างน้ำมันน่ะหรือ?

Or should we use something else?

หรือเราควรจะใช้อย่างอื่น

Do we have the comparative advantage to use another sort of energy?

เรามีข้อได้เปรียบที่เทียบเคียงกันได้ ที่จะใช้พลังงานประเภทอื่นหรือไม่

I guess most of you by now realize that we do: 300 days of sun.

ผมคิดว่า ถึงตอนนี้ผู้ฟังส่วนใหญ่คงทราบดีว่า เรามีแสงแดดอยู่ 300 วัน

And so we will use that renewable energy to produce the water that we need.

เราจึงจะใช้พลังงานที่ยั่งยืนนี้เพื่อผลิตนํ้าที่เราต้องการ

And we will probably put 1,800 megawatts of solar systems

เราอาจจะติดตั้งพลังงานไฟฟ้า 1,800 เมกะวัตต์ จากแสงแดด

to produce 3.5 million cubic meters of water.

ในการผลิตน้ำ 3.5 ล้านคิวบิกเมตร

And that is a lot of water.

นั่นเป็นปริมาณที่มากมาย

That water will go then to the farmers,

น้ำเหล่านั้นจะไปสู่เกษตรกร

and the farmers will be able to water their plants,

และเกษตรกรจะสามารถรดน้ำพืชผลของเขาได้

and they will be able then to supply society with food.

แล้วพวกเขาก็จะสามารถผลิตอาหาร สนองความต้องการของสังคม

But in order to sustain the horizontal line --

แต่เพื่อจะรักษาเส้นแนวนอนให้ยั่งยืน

because these are the projects, these are the systems that we will deliver --

เพราะว่าโครงการพวกนี้ หรือระบบที่เราจะนำเสนอ

we need to also develop the vertical line:

เรายังจำเป็นต้องมีการพัฒนาในแนวตั้งด้วย

system sustenance, high-level education, research and development,

ได้แก่ การดูแลรักษาระบบ การศึกษาระดับสูง การค้นคว้าวิจัยและพัฒนา

industries, technologies, to produce these technologies for application, and finally markets.

อุตสาหกรรม เทคโนโลยี เพื่อนำมาผลิตเทคโนโลยี ที่จะนำมาใช้ และสุดท้ายคือการตลาด

But what gels all of it, what enables it, is legislation, policies, regulations.

แต่สิ่งที่เชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกัน ให้มันเป็นไปได้ ก็คือ นโยบาย และกฏข้อบังคับ

Without it we can't do anything.

ถ้าปราศจากมัน เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้

So that's what we are planning to do.

นั่นคือสิ่งที่เราวางแผนที่จะทำ

Within two years we should hopefully be done with this plan

ภายในสองปีนี้ หวังว่าเราควรจะวางแผนเสร็จ

and taking it to implementation.

และนำแผนไปใช้

Our objective is to be a millennium city, just like many millennium cities around:

เป้าหมายของเราคือ เป็นเมืองหนึ่งที่มีอายุพันปี เช่นเดียวกับเมืองต่างๆรอบๆ

Istanbul, Rome, London, Paris, Damascus, Cairo.

เช่น อิสตันบูล โรม ลอนดอน ปารีส ดามัสกัส ไคโร

We are only 60 years old, but we want to live forever

เราอายุเพียง 60 ปี แต่เราอยากจะให้มันคงอยู่ตลอดไป

as a city, to live in peace.

ในฐานะเมือง เพื่ออาศัยอยู่อย่างสันติ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)