Fahad Al-Attiya: A country with no water

فهد الاتّیه: کشوری بدون آب

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Simin Zare Hajibagher Reviewer: soheila Jafari

Salaam alaikum.

سلام علیکم

Welcome to Doha.

به دوحه خوش آمدید.

I am in charge of making this country's food secure.

مسئولیت من در این کشور تامین غذای آن است.

That is my job for the next two years,

این شغل من برای دو سال آینده،

to design an entire master plan,

برای آفرینش یک طرح جامع،

and then for the next 10 years to implement it --

و اجرای آن برای ۱۰ سال پس از آن --

of course, with so many other people.

البته به همراهیِ افراد زیادِ دیگه‌ای.

But first, I need to talk to you about a story, which is my story,

اما در اول من باید با شما در مورد یک داستان، داستان خود من،

about the story of this country that you're all here in today.

در مورد کشوری که امروز شما در آن هستید، صحبت کنم.

And of course, most of you have had three meals today,

البته بیشتر شما روزی سه وعده غذا می‌خورید،

and probably will continue to have after this event.

و احتمالاً بعد از این برنامه هم همینطور ادامه پیدا خواهد کرد.

So going in, what was Qatar in the 1940s?

خوب بگذریم، قطر در دهه ۴۰ چه بود؟

We were about 11,000 people living here.

ما حدود ۱۱٫۰۰۰ نفر بودیم که در اینجا زندگی می‌کردیم.

There was no water. There was no energy, no oil, no cars, none of that.

اینجا هیچ آبی نبود، هیچ انرژی، هیچ نفتی، هیچ ماشینی، هیچ کدام از آن ها.

Most of the people who lived here

بیشتر افرادی که اینجا زندگی می‌کردند،

either lived in coastal villages, fishing,

یا در دهکده های ساحلی ماهی گیری می‌کردند، و یا چادرنشینانی

or were nomads who roamed around with the environment trying to find water.

بودند که برای پیدا کردن آب در حال حرکت به اطراف بودند.

None of the glamour that you see today existed.

هیچ یک از زرق و برق هایی که امروز می‌بینید، وجود نداشتند.

No cities like you see today in Doha or Dubai or Abu Dhabi or Kuwait or Riyadh.

هیچ یک از شهرهای که امروز می‌بینید، مانند دوحه، دبی، ابوظبی، کویت و یا ریاض.

It wasn't that they couldn't develop cities.

این به این دلیل نبود که آن ها از توسعه و ساخت شهرها ناتوان بودند.

Resources weren't there to develop them.

بلکه منابع برای توسعه آن ها وجود نداشتند.

And you can see that life expectancy was also short.

و می‌توانید ببینید که امید به زندگی نیز بسیار پایین بود.

Most people died around the age of 50.

بیشتر افراد حدود سن ۵۰ سالگی می‌مردند.

So let's move to chapter two: the oil era.

پس بگذارید به بخش بعدی برویم: دوران نفت.

1939, that's when they discovered oil.

۱۹۳۹، زمانی است آن ها نفت پیدا کردند.

But unfortunately, it wasn't really fully exploited commercially

ولی متاسفانه نفت تا پس از جنگ جهانی دوم،

until after the Second World War.

از لحاظ تجاری به بهره برداری کامل نرسید.

What did it do?

چه اتفاقی افتاد؟

It changed the face of this country, as you can see today and witness.

نفت چهره این کشور را به شکلی که امروز شما شاهد آن هستید، تغییر داد.

It also made all those people who roamed around the desert --

همچنین باعث شد که همه آن افرادی که اطراف کویر سرگردان بودند --

looking for water, looking for food,

به دنبال آب می‌گشتند، به دنبال غذا می‌گشتند، از حیوانات شان

trying to take care of their livestock -- urbanize.

مراقبت می‌کردند -- شهر نشین شوند.

You might find this strange,

ممکن هست فکر کنید که این عجیب هست،

but in my family we have different accents.

ولی در خانواده من سه لهجه متفاوت وجود دارد.

My mother has an accent that is so different to my father,

لهجه مادر من کاملاً از لهجه پدر من متفاوت است،

and we're all a population of about 300,000 people in the same country.

در حالی که جمعیت ما در این کشور حدود ۳۰۰٫۰۰۰ نفر است.

There are about five or six accents in this country as I speak.

در حال حاضر در این کشور به حدود پنج یا شش لهجه صحبت می‌شود.

Someone says, "How so? How could this happen?"

بعضی می‌پرسند، "چرا؟ چطور این اتفاق افتاده؟"

Because we lived scattered.

زیرا ما به طور پراکنده زندگی می‌کردیم.

We couldn't live in a concentrated way simply because there was no resources.

ما نمی توانستیم به طور دسته جمعی و متمرکز زندگی کنیم، زیرا منابعی وجود نداشت.

And when the resources came, be it oil,

و زمانی که منابع سر رسیدند، که نفت باشد،

we started building these fancy technologies

ما شروع به ساخت این تکنولوژی های شگفت انگیز کردیم

and bringing people together because we needed the concentration.

و مردم را گرد هم آوردیم، زیرا به تمرکز و یکجانشینی نیاز داشتیم.

People started to get to know each other.

مردم شروع کردن به شناختن یکدیگر.

And we realized that there are some differences in accents.

و این جا بود که ما فهمیدیم اختلاف درلهجه ها وجود دارد.

So that is the chapter two: the oil era.

پس این بخش دوم است: دوران نفت.

Let's look at today.

بگذارید به امروز نگاه کنیم.

This is probably the skyline that most of you know about Doha.

این خط افق دوحه است که بسیاری از شما می‌شناسید.

So what's the population today?

خوب، جمعیت امروز چقدر است؟

It's 1.7 million people.

۱/۷ میلیون نفر.

That is in less than 60 years.

ظرف کمتر از ۶۰ سال.

The average growth of our economy is about 15 percent for the past five years.

متوسط رشد اقتصادی ما در پنج سال گذشته حدود ۱۵ درصد بوده است.

Lifespan has increased to 78.

امید به زندگی به ۷۸ سال افزایش پیدا کرده است.

Water consumption has increased to 430 liters.

مصرف آب به ۴۳۰ لیتر افزایش پیدا کرده است.

And this is amongst the highest worldwide.

و این بالاترین میزان در سراسر جهان است.

From having no water whatsoever

از نداشتن هیچ آبی، تا داشتن

to consuming water to the highest degree, higher than any other nation.

بالاترین مصرف آب، بیشتر از سایر ملل دنیا.

I don't know if this was a reaction to lack of water.

نمی دانم این یک واکنش نسبت به کمبود آب بود یا نه.

But what is interesting about the story that I've just said?

ولی نکته جالب در مورد داستانی که من الان گفتم چیست؟

The interesting part is that we continue to grow

قسمت جالب این هست که ما به رشد کردن ادامه دادیم،

15 percent every year for the past five years without water.

۱۵ درصد به ازای هر سال، بدون داشتن آب.

Now that is historic. It's never happened before in history.

این یک رخداد تاریخی است که هرگز در هیچ کشور دیگری اتفاق نیافتاده است.

Cities were totally wiped out because of the lack of water.

شهرها به خاطر کمبود آب از بین می‌رفتند.

This is history being made in this region.

این تاریخ است که دراین منطقه ساخته شده است.

Not only cities that we're building,

نه فقط شهرهایی که داریم می‌سازیم،

but cities with dreams and people who are wishing to be scientists, doctors.

بلکه شهرهایی با رویاها و مردمی که آرزو می‌کنند دانشمند و پزشک شوند.

Build a nice home, bring the architect, design my house.

یک خانه زیبا بسازید، یک معمار بیاورید و خانه من را طراحی کنید.

These people are adamant that this is a livable space when it wasn't.

این مردم سخت باور دارند که این جا یک مکان قابل زندگی است، زمانی که اینطور نبود.

But of course, with the use of technology.

البته، با استفاده از تکنولوژی.

So Brazil has 1,782 millimeters per year of precipitation of rain.

برزیل ۱٫۷۸۲ میلیمتر بارندگی در سال دارد.

Qatar has 74, and we have that growth rate.

قطر فقط ۷۴ میلیمتر و ما تا این حد رشد کردیم.

The question is how.

پرسش این است: چگونه؟

How could we survive that?

چطور توانستیم به اینجا برسیم؟

We have no water whatsoever.

ما هیچ آبی نداشتیم.

Simply because of this gigantic, mammoth machine called desalination.

به سادگی، به دلیل ماشین عظیم و غول پیکری به نام نمک زدایی.

Energy is the key factor here. It changed everything.

انرژی در اینجا عامل تعیین کننده است. آن همه چیز را اینجا عوض کرد.

It is that thing that we pump out of the ground, we burn tons of,

آن چیزی است که ما از زمین به بیرون پمپ می‌کنیم، هزاران تُن از آن را می‌سوزانیم،

probably most of you used it coming to Doha.

احتمالاً بسیاری از شما از آن برای آمدن به دوحه از آن استفاده کردید.

So that is our lake, if you can see it.

خوب، این دریاچه ماست، اگر بتوانید آن را ببینید.

That is our river.

این رودخانه ماست.

That is how you all happen to use and enjoy water.

این روشی است که همه شما از آب استفاده می‌کنید و لذت می‌برید.

This is the best technology that this region could ever have: desalination.

این بهترین تکنولوژی هست که این منطقه همواره می‌توانسته داشته باشد: نمک‌زدایی.

So what are the risks?

خُب خطر ان چیست؟

Do you worry much?

آیا جایی برای نگرانی‌ست؟

I would say, perhaps if you look at the global facts,

من می‌گویم، شاید اگر شما به واقعیات جهانی نگاه کنید،

you will realize, of course I have to worry.

متوجه می‌شوید که البته من باید که نگران باشم.

There is growing demand, growing population.

این رشد تقاضا است، رشد جمعیت است.

We've turned seven billion only a few months ago.

ما فقط چند ماه پیش، هفت میلیارد نفر شده ایم.

And so that number also demands food.

این تعداد به غذا نیاز دارند.

And there's predictions that we'll be nine billion by 2050.

و پیش بینی هایی وجود دارد که ما تا سال ۲۰۵۰، نه میلیارد خواهیم شد.

So a country that has no water

بنابراین کشوری که هیچ آبی ندارد،

has to worry about what happens beyond its borders.

باید برای آنچه که فراتر از مرزهایش اتفاق می‌افتد نگران باشد.

There's also changing diets.

همچنین تغییر عادات غذایی نیز دارد رخ می‌دهد.

By elevating to a higher socio-economic level,

با صعود به یک سطح بالاتر اقتصادی-اجتماعی،

they also change their diet.

مردم عادت های غذایی شان را هم عوض می‌کنند.

They start eating more meat and so on and so forth.

آن ها مقدار بیشتری گوشت و غیره مصرف می‌کنند.

On the other hand, there is declining yields

از سوی دیگر، محصولات به دلیل تغییرات آب و هوایی

because of climate change and because of other factors.

و دلایل دیگر در حال کاهش است.

And so someone has to really realize when the crisis is going to happen.

بنابراین باید کسی باشد که زمانی که بحران دارد اتفاق می‌افتد، آن را تشخیص دهد.

This is the situation in Qatar, for those who don't know.

این وضعیت قطر، برای کسانی است که نمی‌دانند.

We only have two days of water reserve.

ما فقط برای دو روز ذخیره آب داریم.

We import 90 percent of our food,

ما ۹۰ درصد غذایمان را وارد می‌کنیم.

and we only cultivate less than one percent of our land.

فقط کمتر از یک درصد زمین های ما قابل کشت هستند.

The limited number of farmers that we have

تعداد اندک کشاورزانی که داریم

have been pushed out of their farming practices

به دلیل سیاست های بازار آزاد و ورود رقیب های قوی و غیره،

as a result of open market policy and bringing the big competitions, etc., etc.

از حرفه خود بازمانده اند.

So we also face risks.

بنابراین ما با ریسک هایی هم مواجه هستیم.

These risks directly affect the sustainability of this nation and its continuity.

این ریسک ها به طور مستقیم پایداری و حیات این ملت را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

The question is, is there a solution?

پرسش این هست، آیا راه حلی وجود دارد؟

Is there a sustainable solution?

آیا راه حل پایداری وجود دارد؟

Indeed there is.

در واقع، بله.

This slide sums up thousands of pages of technical documents

این اسلاید نتیجه هزاران مدارک فنی است

that we've been working on over the past two years.

که ما در دو سال گذشته روی آن کار کرده ایم.

Let's start with the water.

بگذارید با آب شروع کنیم.

So we know very well -- I showed you earlier -- that we need this energy.

ما به خوبی می‌دانیم -- به شما قبلاً نشان دادم -- که ما به این انرژی نیاز داریم.

So if we're going to need energy, what sort of energy?

خوب، اگر ما به انرژی نیاز داریم، چه نوع انرژی می‌تواند باشد؟

A depletable energy? Fossil fuel?

انرژی تمام شدنی؟ انرژی فسیلی؟

Or should we use something else?

و یا اینکه باید از چیز دیگری استفاده کنیم؟

Do we have the comparative advantage to use another sort of energy?

آیا ما مزیت نسبی برای استفاده از انواع دیگر انرژی را داریم؟

I guess most of you by now realize that we do: 300 days of sun.

فکر می‌کنم تا حالا بیشتر شما می‌دانید که ما ۳۰۰ روز آفتاب در سال داریم.

And so we will use that renewable energy to produce the water that we need.

و ما از این انرژی تجدید پذیر برای تولید آبی که نیاز داریم، استفاده خواهیم کرد.

And we will probably put 1,800 megawatts of solar systems

و ما احتمالاً یک سیستم خورشیدی ۱,۸۰۰ مگاواتی

to produce 3.5 million cubic meters of water.

برای تولید ۳/۵ میلیون متر مکعب آب احداث خواهیم کرد.

And that is a lot of water.

و این مقدار زیادی آب است.

That water will go then to the farmers,

این آب را به کشاورزان می‌رسانیم

and the farmers will be able to water their plants,

و کشاورزان قادر خواهند بود کاشته هایشان را آبیاری کنند و

and they will be able then to supply society with food.

غذای مورد نیاز جامعه را تامین کنند.

But in order to sustain the horizontal line --

اما برای پایدار کردن خط افقی -- زیرا این ها پروژه هستند، سیستم هایی

because these are the projects, these are the systems that we will deliver --

هستند که در آینده احداث خواهند شد --

we need to also develop the vertical line:

ما باید خط عمودی را هم توسعه دهیم.

system sustenance, high-level education, research and development,

پایداری سیستم، تحصیلات عالی، پژوهش و توسعه،

industries, technologies, to produce these technologies for application, and finally markets.

صنعت، تکنولوژی، تولید این تکنولوژی ها برای کاربری و در نهایت بازارها.

But what gels all of it, what enables it, is legislation, policies, regulations.

اما چیزی که همه این ها را در کنار هم نگه می‌دارد و توانمندش می‌کند، قانون

Without it we can't do anything.

سیاست، و مقررات است که بدون آن کاری نمی‌توانیم انجام دهیم.

So that's what we are planning to do.

بنابراین این کاری است که ما می‌خواهیم انجام دهیم.

Within two years we should hopefully be done with this plan

به شکل امیدوارانه، ظرف دو سال باید این طرح را به انجام برسانیم

and taking it to implementation.

و آن را به مرحله اجرا درآوریم.

Our objective is to be a millennium city, just like many millennium cities around:

هدف ما این است که به شهر هزاره تبدیل شویم، مانند بسیاری از شهرهای هزاره دیگر.

Istanbul, Rome, London, Paris, Damascus, Cairo.

استانبول، رم، لندن، پاریس، دمشق، قاهره.

We are only 60 years old, but we want to live forever

ما فقط ۶۰ سال عمر داریم اما می‌خواهیم برای همیشه

as a city, to live in peace.

به عنوان یک شهر، در صلح زندگی کنیم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)